Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Οι φασίστες, αλλά και οι σοσιαλφασίστες, λένε ότι για αυτή τη δυστυχία του λαού φταίνε βασικά οι εταιρίες που πουλάνε τα καταναλωτικά τους προϊόντα στο λαό, όπως τρόφιμα, ηλεκτρική ενέργεια κλπ οι οποίες τεχνητά φουσκώνουν τις τιμές. Όμως αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια. Όντως ένα κομμάτι του συνολικού κεφάλαιου έχει πραγματικά στη χώρα μας αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τη δυνατότητα, είτε από ξεχωριστή πολιτική δύναμη μέσα στο κράτος (ηλεκτρισμός, ακτοπλοΐα), είτε από ειδική μονοπωλιακή συγκέντρωση (τράπεζες, χοντρεμπόριο μερικών ειδών διατροφής), είτε από το στραγγαλισμό της προσφοράς (αυτό συμβαίνει με το έγκλημα της κατοικίας), να φουσκώνει σε μεγάλα ύψη τις τιμές μερικών εμπορευμάτων για τους καταναλωτές. Η άλλη μισή αλήθεια που την κρύβουν οι σοσιαλφασίστες είναι ότι τα περισσότερα είδη κατανάλωσης έχουν στη χώρα μας τις τιμές που αντιστοιχούν στις τιμές της παγκόσμιας αγοράς και ότι η δυστυχία των μισθωτών και των συνταξιούχων οφείλεται κυρίως στο ότι εκείνο που διαρκώς φτηναίνει απόλυτα στη χώρα μας είναι οι μισθοί και οι συντάξεις. Δηλαδή  αν αφαιρέσουμε τον πληθωρισμό αντίθετα με εκείνο που γίνεται στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης αλλά και στις ΗΠΑ, όπου αυτές οι απολαβές αυξάνονται ή στη χειρότερη περίπτωση μένουν στάσιμες, στη χώρα μας πέφτουν. Aυτό που ζει ο λαός μας, αυτή η διαρκής πτώση του βιοτικού του επιπέδου, οφείλεται όχι τόσο στην ακρίβεια των εμπορευμάτων που καταναλώνει, όπως λένε οι φαιο-«κόκκινοι» φασίστες αλλά και η ίδια η ψευτοφιλελεύθερη κυβέρνηση, όσο στο φτήναιμα ενός και μόνο εμπορεύματος που λέγεται εργατική δύναμη, το οποίο, είτε με την άμεση μορφή του μισθού, είτε με την έμμεση μορφή της σύνταξης πέφτει διαρκώς σε σχέση με τα εμπορεύματα που καταναλώνει ο εργαζόμενος λαός και οι συνταξιούχοι για να ζήσουν. Αυτό το φαινόμενο μπορούμε να το διαπιστώσουμε αν συγκρίνουμε τη χώρα μας με τις άλλες χώρες της ΕΕ. Εδώ βλέπουμε δυο πράγματα: 1) Ότι οι μισθοί στην Ελλάδα πέφτουν σε σχέση με τους μισθούς σε άλλες χώρες της Ευρώπης. 2) Σε ότι αφορά τα τελευταία 3 χρόνια του μεγάλου πληθωρισμού πέφτουν και σε σχέση με τα κέρδη του κεφαλαίου τα οποία στη χώρα μας αυξάνονται.  

ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ Ο ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

Σύμφωνα με έρευνα του ΙΕΛΚΑ (Ινστιτούτο Έρευνας Λιανεμπορίου Καταναλωτικών Αγαθών) «ο μέσος ρυθμός αύξησης των τιμών τροφίμων στην Ελλάδα είναι χαμηλότερος αυτού της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Στο παρακάτω γράφημα του ΙΕΛΚΑ (https://ielka.gr/anakoinosi-18-3-2025/) φαίνονται οι ποσοστιαίες μεταβολές στις τιμές τροφίμων και διαθέσιμου εισοδήματος, ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΕΕ-27.  

Οι τιμές των τροφίμων στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί την τελευταία 15ετία κατά 38,97%, ενώ στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά 56,17%, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε κατά 44% μεγαλύτερη αύξηση τιμών σε σχέση με την αύξηση τιμών στην Ελλάδα. Η Ελλάδα παρουσίασε μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης τιμών 2,59% ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση 3,74%. 

Στο επόμενο γράφημα βλέπουμε τους Εναρμονισμένους Ετήσιους δείκτες τιμών ΕΕ27 και Ελλάδας 

Ο παρακάτω συγκριτικός πίνακας μεταξύ μερικών χωρών μας δείχνει μια ακριβέστερη εικόνα. 

(https://ielka.gr/sygkrisi-timwn-12-2024/). 

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΑΜΗΛΟΙ ΜΙΣΘΟΙ 

Αντίθετα όμως με τις τιμές των καταναλωτικών αγαθών που αυξάνονται λιγότερο από όσο στην ΕΕ η χώρα μας βρίσκεται να έχει το πιο χαμηλό ύψος του μισθού σε σχέση με τις τιμές των αναγκαίων αγαθών για τη ζωή. Ας δούμε τώρα τη σχέση των μισθών στην Ελλάδα πως εξελίσσονται σε σχέση με τις τιμές όταν αυτές οι τιμές προσαρμόζονται στον πληθωρισμό. Στον παρακάτω πίνακα του ΙΕΛΚΑ βλέπουμε πως διαμορφώθηκε το διαθέσιμο εισόδημα ανά κάτοικο  στην Ελλάδα και στην ΕΕ (στο μέσο όρο της ΕΕ). Εδώ βλέπουμε πως σταδιακά μετά την χρεωκοπία του 2010 η ψαλίδα ανάμεσα στο κατά κεφαλή ΑΕΠ της Ελλάδας και εκείνο της ΕΕ μεγαλώνει, παρόλο που η χώρα βγήκε από τα μνημόνια.  

Μια πιο καθαρή εικόνα μας δίνει η σχέση μισθών και ΑΕΠ στην Ελλάδα και την ΕΕ. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα βρίσκεται στην προτελευταία θέση της ΕΕ ως προς το μερίδιο των μισθών στο ΑΕΠ, με βάση τα στοιχεία της Eurostat. Στην Ελλάδα οι αμοιβές των εργαζομένων ανέρχονται στο 35,1% του συνολικού εισοδήματος της χώρας, με βάση προκαταρκτικά στοιχεία. Κατά μέσο όρο στην Ευρωζώνη οι αμοιβές των εργαζομένων αντιστοιχούν στο 48,7% του συνολικού ΑΕΠ και γενικά στην ΕΕ στο 48%. (https://www.in.gr/2025/03/20/economy/eurostat-proteleytaia-stin-ee-ellada-sto-meridio-ton-misthon-sto-aep/). 

Στο επόμενο γράφημα βλέπουμε το μέσο ετήσιο καθαρό μισθό για μια οικογένεια με ένα εργαζόμενο και δύο παιδιά στην Ελλάδα και στην ΕΕ. 

Μέσος Ετήσιος Καθαρός Μισθός-Οικογένεια με έναν εργαζόμενο και δύο παιδιά

Ο μέσος καθαρός μισθός στην ΕΕ είναι 50% παραπάνω σύμφωνα με τον πίνακα από ότι στην Ελλάδα. 

Στο παρακάτω γράφημα φαίνεται η κατάταξη σχετικά με τους μέσους μισθούς στην ΕΕ. 

Σε αυτόν τον πίνακα η Ελλάδα είναι η τρίτη από το τέλος στην κατάταξη. 

Οι κάτοικοι της χώρας, ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, γίνονται κατά μέσο όρο όλο και πιο φτωχοί.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην προτελευταία θέση της κατάταξης πάνω μόνο από τη Βουλγαρία. 

Η ΠΟΡΕΙΑ ΚΕΡΔΩΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΜΕΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΑΤΩ 

Στον επόμενο πίνακα βλέπουμε τα εταιρικά κέρδη στην Ελλάδα και την ΕΕ. Από τη μια είναι αξιοσημείωτη η μεγάλη πτώση του ποσοστού των κερδών στην Ελλάδα την τελευταία 30ετία ως προς το ΑΕΠ (ιδιαίτερα μεταξύ 1995 και 2015) σε σχέση με τη διάμεση τιμή των κερδών στην ΕΕ, η οποία έμεινε λίγο πολύ σταθερή. Αυτή τη σχετική πτώση μπορούμε να την αποδώσουμε στο σαμποτάζ της μεγάλης κλίμακας και σύγχρονης βιομηχανικής παραγωγής. Όμως από την άλλη μπορεί κανείς να διαπιστώσει κάτι που είναι χαρακτηριστικό για την κατάσταση των εργαζομένων. Δηλαδή παρόλο που πέφτει το ποσοστό του κέρδους ως προς το ΑΕΠ της χώρας είναι πάντα πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με το ποσοστό του κέρδους ως προς το ΑΕΠ στην υπόλοιπη Ευρώπη. Δηλαδή στην Ελλάδα η κατάσταση των μισθωτών ως προς το κεφάλαιο είναι πάντα πολύ δυσμενέστερη σε σχέση με την υπόλοιπη ΕΕ. 

Στο παρακάτω διάγραμμα βλέπουμε καθαρά πως ενώ μέχρι τη χρεωκοπία του 2010 οι μισθοί και οι απολαβές στην Ελλάδα ανέβαιναν σε τρέχουσες (ονομαστικές) τιμές, όσο ανέβαιναν ονομαστικά και στην υπόλοιπη  ΕΕ, μετά ταυτίστηκαν για λίγο με τους ευρωπαϊκούς μισθούς και απολαβές και τελικά επί Σύριζα και επί Μητσοτάκη άρχισαν να βυθίζονται όλο και περισσότερο και αυτή η απόσταση διευρύνεται ως τα σήμερα.

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΝΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ ΧΑΜΗΛΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ 

Στον επόμενο πίνακα φαίνεται η τεράστια διαφορά μεταξύ μισθών και κερδών στην τελευταία τριετία ειδικά στη χώρα μας σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Έξι μήνες πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία που η Ρωσία ξεκίνησε τη μείωση παροχής φυσικού αερίου στην Ευρώπη και άρχισε ο παγκόσμιος πληθωρισμός, το μεγάλο κεφάλαιο στην Ελλάδα αντίθετα με την Ευρώπη αύξησε εξαιρετικά τα κέρδη του σε σχέση με τους μισθούς. Δηλαδή φαίνεται στο γράφημα καθαρά ότι ειδικά στην Ελλάδα σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη οι ονομαστικοί μέσοι μισθοί δεν ανέβηκαν πιο πολύ από τον πληθωρισμό αλλά έπεσαν σε σχέση με αυτόν. Αυτό οφείλεται στο ότι στη χώρα μας έχουμε διάλυση  του συνδικαλιστικού κινήματος και πλήρη απουσία οποιουδήποτε κοινοβουλευτικού κόμματος που να υπερασπίζει έστω από την πιο άθλια ρεφορμιστική πλευρά τις στοιχειώδεις μισθολογικές άμυνες για τους εργαζόμενους. Γι αυτό δεν υπάρχει καμιά στοιχειωδώς πραγματική συνδικαλιστική σύγκρουση με τις αντεργατικές αλλεπάλληλες νομοθετικές αλλαγές των κυβερνήσεων  ή με τους εργοδοτικούς κλάδους για ονομαστικές αυξήσεις στους μισθούς και καμιά πραγματική πολυήμερη απεργία ή απειλή πολυήμερης απεργίας σε κάποιο μεγάλο χώρο δουλειάς ή σε κάποιο κλάδο σε όλα αυτά τα χρόνια του πληθωρισμού εξαιτίας του οποίου πέφτουν διαρκώς οι πραγματικοί μισθοί. Γιατί τα συνδικάτα, είτε έχουν καταστραφεί από το ΠΑΜΕ που παίρνει την εξουσία σε αυτά με βία και νοθεία και κάνει μόνο μικροκόντρες για να υποστηρίξει τους ίδιους τους συνδικαλιστές του και όχι την πλειοψηφία των εργαζομένων σε έναν χώρο δουλειάς, είτε πρόκειται για συνδικάτα με πλειοψηφίες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ που λειτουργούν με κάποιο στοιχειώδη δημοκρατισμό αλλά ούτε αυτά συγκρούονται στην ουσία με τις εργοδοσίες. Έτσι κυρίως τα συνδικάτα του ΠΑΜΕ αλλά και αυτά της ΓΣΣΕ έμειναν  να κάνουν μόνο 24ωρες ψευτοαπεργίες απάτες στις οποίες δεν συμμετέχει ποτέ η πλατιά μάζα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Οι αυξήσεις στον κατώτατο μισθό που δίνει η κυβέρνηση βρίσκονται πιο χαμηλά από την αύξηση του κόστους ζωής ενώ οι μέσοι μισθοί αυξάνονται ονομαστικά ακόμα λιγότερο από όσο ο κατώτατος.  

Μισθοί που δεν φτάνουν για τους μισούς σχεδόν εργαζόμενους να πληρώσουν το όλο και πιο υπέρογκο νοίκι και τους μηνιαίους λογαριασμούς ρεύματος, τηλεφώνου κλπ  

Το χάσμα μεταξύ μισθών και εταιρικών κερδών στην Ελλάδα και η διαφορά από την Ε.Ε 

Επεξήγηση του πίνακα: Παίρνουμε ως έτος βάσης το πρώτο τρίμηνο του 2019, όπου θεωρούμε ότι κέρδη και μισθοί έχουν την τιμή 100. Στο τέλος του 1^ου τριμήνου του 2024 έχουμε συνολικά: 

• Τα κέρδη των εταιριών στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 35,6%(=135,6-100). 

• Οι μισθοί αυξήθηκαν μόλις κατά 27,4% (=127,4-100). 

Συγκριτικά, στην Ευρωπαϊκή Ένωση το ίδιο διάστημα: 

• Τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 29,2% (=129,2-100). 

• Οι μισθοί αυξήθηκαν κατά 44,6% (=144,6-100). 

Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα στη χώρα μας, μετά το παραγωγικό σαμποτάζ, είναι λοιπόν η απουσία ταξικού συνδικαλισμού ή έστω ενός στοιχειωδώς διεκδικητικού, σοσιαλδημοκρατικού τύπου ρεφορμιστικού συνδικαλισμού που υπάρχει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η διάλυση του συνδικαλισμού έχει αφήσει καθηλωμένους τους μισθούς και τα μεροκάματα σε αυτά τα απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα.  

ΟΜΩΣ Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΠΙΟ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΗ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΧΑΜΗΛΩΝ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΑΜΗΛΟΥ ΑΕΠ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ 

Η βαθύτερη και πιο μακροπρόθεσμη αιτία για την πτώση των μισθών στην Ελλάδα είναι η ίδια με τη βαθύτερη και πιο μακροπρόθεσμη αιτία για την πτώση του ΑΕΠ της Ελλάδας σε σχέση με αυτό της υπόλοιπης Ευρώπης. Κι αυτή η αιτία είναι η ίδια εδώ και χρόνια: Το συνειδητό διακομματικό σαμποτάζ της παραγωγής. Ειδικότερα όμως η  σχετική πτώση των πραγματικών μισθών στην Ελλάδα σε σχέση με τους μισθούς της ΕΕ και τα τελευταία χρόνια η πτώση και σε σχέση με τα κέρδη του κεφάλαιου στην Ελλάδα, είναι αποτέλεσμα του ανταλλάγματος που παρέχουν στην αστική τάξη, με τη μορφή της φτηνής εργατικής δύναμης οι ρωσόφιλες κυβερνήσεις και τα κόμματα. Αυτό το αντάλλαγμα το παρέχουν στην αστική τάξη, ιδιαίτερα τη βιομηχανική, σαν αποζημίωση για το μακρόχρονο και ανελέητο σαμποτάζ που με άπειρα προσχήματα και μεθόδους (δήθεν περιβαλλοντικά, αρχαιολογικά, νομοθετικά, γραφειοκρατικά, δικαστικά, χωροταξικά) κάνουν στις παραγωγικές δυνάμεις σε όλους τους κλάδους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικά κόμματα κάνουν όλο και πιο δυσμενείς σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες τις εργασιακές σχέσεις, όλο και πιο ελαστικό το ωράριο, όλο και πιο δύσκολες τις απεργίες και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Έτσι, σαν αποτέλεσμα αυτού του σαμποτάζ η παραγωγική βάση-κυρίως η βιομηχανία- της χώρας έχει συρρικνωθεί σε σχέση με την υπόλοιπη ΕΕ κυρίως σε ποιοτικό, τεχνολογικό επίπεδο. Αυτό αποτυπώνεται στη χαμηλή συμμετοχή της βιομηχανίας σαν ποσοστό στο ΑΕΠ, όπου όπως φαίνεται από τον παρακάτω πίνακα (https://www.sev.org.gr/wp-content/uploads/2023/10/2023-10_Deiktes_ViomixaniaOikonomia.pdf) η χώρα μας είναι από τις τελευταίες στην ΕΕ (στοιχεία του 2022). 

Η βιομηχανία το 2022, σε σταθερές τιμές 2015, δημιούργησε το 14,4% του ΑΕΠ της οικονομίας (έναντι 15% το 2021) καταλαμβάνοντας την 20η θέση. 

Αποτέλεσμα του παραγωγικού σαμποτάζ είναι κυρίως η υστέρηση της ελληνικής βιομηχανίας στην παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας. Αυτό το ξέρει καλά η βιομηχανική αστική τάξη που στην Ελλάδα δεν έχει ένα δικό της κόμμα ή έστω μια ισχυρή βιομηχανική φράξια, αλλά μόνο μεμονωμένα στελέχη μέσα στα  εξαρτημένα από τον σοσιαλιμπεριαλισμό αστικά κόμματα. Ο ΣΕΒ, εκπροσωπώντας τη βιομηχανική αστική τάξη, το λέει καθαρά «Το διακύβευμα πλέον για τη βιομηχανία είναι η ανάπτυξη εξωστρεφούς δραστηριότητας σε τομείς τεχνολογιών αιχμής και υψηλής ζήτησης που θα μεταφράζεται σε σημαντική προστιθέμενη αξία για το σύνολο της οικονομίας». 

Τα βιομηχανικά προϊόντα που εξάγονται και χαρακτηρίζονται ως υψηλής τεχνολογίας, αποτελούν μόλις το 5% των συνολικών εξαγωγών αγαθών. Έτσι η Ελλάδα βρίσκεται στην 25η θέση της ΕΕ, απέχοντας ακόμα σημαντικά σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο του 12,1% (βρίσκεται μόλις στο 40% αυτού).  Ακόμη πιο χαρακτηριστικά χαμηλά είναι η χώρα στο ποσοστό των ερευνητών που απασχολούνται στη βιομηχανία. 

Η βιομηχανία απασχολεί μόλις το 8,2% του συνόλου των ερευνητών που εργάζονται στη χώρα, ποσοστό με μικρή βελτίωση διαχρονικά. Στον κλάδο απασχολούνται περίπου 3.500 ερευνητές (σε ισοδύναμα πλήρους απασχόλησης), έναντι 1.900 στις αρχές της δεκαετίας. Η Ελλάδα κατατάσσεται 26η στην ΕΕ, υποχωρώντας μάλιστα 6 θέσεις από το 2011, καθώς το ερευνητικό προσωπικό της βιομηχανίας σε άλλες χώρες ενισχύθηκε σε μεγαλύτερο βαθμό. Συγκριτικά, ο ευρωπαϊκός μ.ο. διαμορφώνεται αρκετά υψηλότερα, στο 20,8%. 

Η ποσοστιαία συμμετοχή της βιομηχανίας στη συνολική απασχόληση καταγράφει υποχώρηση από το 2009 έως σήμερα (https://www.moneyreview.gr/business-and-finance/economy/167016/anissoropia-stin-elliniki-apascholisi-ston-klado-ton-ypiresion-7-apo-toys-10-ergazomenoys/).  

Συμπερασματικά οι σαμποταριστές, υποτακτικοί του ρωσοκινέζικου ιμπεριαλιστικού Άξονα που διοικούν τη χώρα  θέλουν τη βιομηχανία της χώρας και γενικά την παραγωγή να στηρίζεται στους χαμηλούς μισθούς και μόνο έτσι να εξασφαλίζει από τη μια μπόλικα κέρδη στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και από την άλλη να γίνεται ανταγωνιστική σε διεθνές επίπεδο. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο το πολιτικό καθεστώς του βιομηχανικού σαμποτάζ επιβιώνει χωρίς η χώρα να χρεωκοπεί ώστε να μπορεί αυτό να κάνει τη βασική δουλειά που του έχουν αναθέσει τα αφεντικά του, να κάνει δηλαδή πολιτικό, ιδιαίτερα διπλωματικό σαμποτάζ και διάσπαση υπέρ της νεοχιτλερικής Ρωσίας μέσα στην ΕΕ και μέσα στο ΝΑΤΟ. 

Όπως φαίνεται από τον προηγούμενο πίνακα οι αμοιβές στη βιομηχανία φθίνουν από το 2010. Οι μισθωτοί στη βιομηχανία, λαμβάνουν κατά μέσο όρο €26.100 το χρόνο (2022). Σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες, ο μέσος ετήσιος βιομηχανικός μισθός στην Ελλάδα καταγράφει πτωτική πορεία διαχρονικά (-12% από το 2010. Η Ελλάδα βρίσκεται στη 14η θέση στην ΕΕ, με την ετήσια αμοιβή να αποτελεί τα 2/3 των ετήσιων απολαβών των εργαζομένων στη βιομηχανία σε επίπεδο ΕΕ (€39.400). 

Το βασικό αποτέλεσμα του παραγωγικού σαμποτάζ είναι η χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας, δηλαδή του όγκου προϊόντων που παράγονται σε έναν ορισμένο χρόνο εργασίας από τον μέσο εργάτη και εργαζόμενο. 

Η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα είναι περίπου ένα τρίτο χαμηλότερη από τον μέσο όρο των κρατών μελών της, ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). 

«Οι λεπτομέρειες, όπως αποκαλύπτονται από το ειδικό κεφάλαιο της ετήσιας έκθεσης Economic Outlook, για την Ελλάδα, είναι ακόμη πιο απογοητευτικές: Η παραγωγικότητα όχι μόνο είναι χαμηλή, αλλά έχει υποχωρήσει ελαφρώς τα τελευταία χρόνια. (πράγμα που δείχνει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνεχίζει το σαμποτάζ, τα μαύρα δικά μας). Επιπλέον, η Ελλάδα κατατάσσεται τελευταία ως προς τα επίπεδα παραγωγικότητας μεταξύ των ευρωπαϊκών μελών του ΟΟΣΑ και τέταρτη από κάτω μεταξύ των χωρών-μελών του ΟΟΣΑ συνολικά. 

Η παραγωγικότητα της εργασίας, υπολογιζόμενη στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν ανά ώρα εργασίας ήταν 34,5 $ στην Ελλάδα το 2022 (τελευταία διαθέσιμα στοιχεία) έναντι 53,8 $ στον ΟΟΣΑ – δηλαδή βρίσκεται στο 64,1% του μέσου όρου του ΟΟΣΑ. Σε σύγκριση με την ευρωζώνη, όπου η παραγωγικότητα είναι 60,8 δολάρια, η ελληνική παραγωγικότητα είναι λίγο πάνω από το μισό, ενώ γενικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση η παραγωγικότητα είναι 55,7 δολάρια. Αυτή η επίδοση κατατάσσει την Ελλάδα στην τελευταία θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών (η υπογράμμιση δική μας) και στην τέταρτη από το κάτω μέρος μεταξύ των χωρών-μελών του ΟΟΣΑ. Μόνο το Μεξικό, η Κολομβία και η Χιλή βρίσκονται σε χειρότερη θέση. Το 2022 η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα αυξήθηκε, αλλά συνολικά την περίοδο 2015-2022 παρουσίασε ελαφρά μείωση (βρίσκεται στο 99,76% του 2015). Αντίθετα, οι χώρες του ΟΟΣΑ στο σύνολό τους είναι 6,76% υψηλότερες από το 2015, η ΕΕ κατά 4,68%...Όπως επισημαίνει ο ΟΟΣΑ, η παραγωγικότητα της εργασίας αντανακλά μόνο εν μέρει τις προσωπικές ικανότητες ή την ένταση της προσπάθειας των εργαζομένων.  

Ο δείκτης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την παρουσία και τη χρήση άλλων εισροών, όπως το κεφάλαιο, η τεχνολογία, οι οργανωτικές αλλαγές και οι οικονομίες κλίμακας. Όπως σημειώθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο από το Ελληνικό Συμβούλιο Παραγωγικότητας του Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ), «βασικές προϋποθέσεις για την υλοποίηση του αναμενόμενου αναπτυξιακού δυναμικού της ελληνικής οικονομίας είναι αφενός η αύξηση της αξιοποίησης του εργατικού δυναμικού και αφενός η σημαντική αύξηση των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου» (https://www.ekathimerini.com/economy/1238382/labor-productivity-deficit-in-greece/). Εδώ βεβαια με αύξηση της «αξιοποίησης του εργατικού δυναμικού» το ΚΕΠΕ και γενικά η αστική τάξη εννοούν κυρίως την αύξηση του χρόνου, της έντασης και της «ευελιξίας» της εργασίας, δηλαδή τη σύνθλιψη της εργατικής τάξης. Αυτή την ελάχιστα αποδοτική παραγωγικά αλλά αιματηρή και εξουθενωτική πλευρά της παραγωγικότητας προσφέρει η διακομματική νομοθεσία και οι πουλημένοι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και της ΓΣΕΕ στα αφεντικά μεγάλα και μικρά και όχι την κατ εξοχήν πλευρά της παραγωγικότητας που είναι η επένδυση σε μηχανές, αυτοματισμούς και σε ειδίκευση των εργαζομένων . Αυτή η πλευρά, η οποία γεννάει και τις καλύτερες υλικές δυνατότητες για την εργατική επαναστατική απελευθέρωση, σαμποτάρεται ασταμάτητα. 

Η τραγική εικόνα που βγαίνει από τα στατιστικά στοιχεία, δείχνει έμμεσα το παραγωγικό σαμποτάζ και ότι είναι αυτό που μαζί με τη διάλυση κάθε πραγματικού εργατικού συνδικαλισμού σπρώχνει ασταμάτητα  προς τα κάτω μισθούς και μεροκάματα. Ταυτόχρονα η τεράστια διαφορά εισαγωγών-εξαγωγών έχει σαν αποτέλεσμα ένα τερατώδες έλλειμα στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών που στα 2010 έφερε την κρίση, τη χρεωκοπία της χώρας και στη συνέχεια τα μνημόνια.  

Η χώρα προς το παρόν σώνεται από τις εισπράξεις του τουρισμού, που σε ένα μεγάλο μέρος είναι καταβολή γαιοπροσόδου στους μεγάλους και μικρούς γαιοκτήμονες που εκμεταλλεύονται τις ομορφιές αλλά και τον πολιτιστικό πλούτο ενός σπουδαίου λαού που κάποτε έζησε στο έδαφος της χώρας μας. Όμως παρόλες τις υπερβολικά πολλές σε σχέση με το ΑΕΠ εισπράξεις αυτή η γιγάντωση έφερε την τεράστια αύξηση στις ιδιαίτερα ελαστικές σχέσεις εργασίας εξ αιτίας της εποχικότητάς του και κυρίως εξ αιτίας του γαιοκτητικού, εξόχως αρπακτικού και παρασιτικού, ανοιχτά αντιβιομηχανικού ειδικά στη χώρα μας  χαρακτήρα του τουριστικού κεφάλαιου. Με την ταυτόχρονη έλλειψη των ουσιαστικών επιθεωρήσεων εργασίας η μαύρη απλήρωτη εργασία, χωρίς ένσημα και ασφάλιση, με υπέρογκα απλήρωτα ωράρια και απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και διαμονής είναι μια κανονικότητα κάθε καλοκαίρι. Ειδικά για τους νέους ανθρώπους που δουλεύουν εποχικοί. Αυτού του είδους ο ραντιέρικος και παρασιτικός τουρισμός γίνεται έτσι ο διαφθορέας του έθνους. 

Σημειώσεις 

*Θα άξιζε να θυμηθεί κανείς ένα σχετικό απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε ο σ. Ζαφειρόπουλος στην ΕΡΤ2 στις ευρωεκλογές όπου μπαίνει με έμφαση σαν κεντρικό το ζήτημα της αύξησης των μισθών για την αντιμετώπιση της ακρίβειας. Δείτε εδώ https://www.youtube.com/watch?v=amogiQVGQCc από 11:38 έως 18:10 . 

** Το φαινόμενο της ακρίβειας όπως το ζουν οι μάζες. 

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της ALCO για λογαριασμό της ΓΣΕΕ σε εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα: 

1. Το 60% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι «το μηνιαίο εισόδημά του δεν φτάνει για να καλύψει τα έξοδα του μήνα». 

2. Μόνο το 12% δηλώνει ότι δεν «έχει καθόλου μειώσει την κατανάλωση βασικών ειδών διατροφής». Ενώ το 53% δηλώνει ότι έχει μειώσει την κατανάλωση αυτή πολύ ή αρκετά. 

3. Μόνο το 10% δηλώνει ότι δεν «χρησιμοποιεί μέρος των αποταμιεύσεων για να καλύψει βασικές ανάγκες διατροφής», ενώ το 37% δηλώνει ότι δεν έχει καθόλου αποταμιεύσεις. 

Από όσους έχουν υπογράψει Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας το 52% είχε αύξηση μισθού το 2024. Από όσους δεν έχουν υπογράψει, αύξηση πήρε μόνο το 41%. Στο σύνολο των μισθωτών αύξηση είχε το 43%, ποσοστό που συμπίπτει σε μεγάλο βαθμό με το ποσοστό όσων αμείβονται με τον κατώτατο μισθό ( https://www.ot.gr/2025/03/20/oikonomia/gsee-mono-oi-4-stous-10-misthotous-vgazoun-to-mina/). 

Στο παρακάτω γράφημα που δημοσίευσε η ΕΛΣΤΑΤ στις 16 του Απρίλη 2025, αποτυπώνονται πιο γλαφυρά τα προηγούμενα ευρήματα της ΓΣΕΕ (το γράφημα αφορά την Ελλάδα). 

 (https://www.statistics.gr/documents/20181/a18acc00-64c5-48b7-e487-c45ab374ccb5). 

«Σύμφωνα με τη Eurostat, 7 στους 10 πολίτες νιώθουν πως είναι φτωχοί» (https://www.in.gr/2024/01/03/economy/elliniki-oikonomia-ti-kryvetai-kato-apo-xali-anodou-tou-ellinikou-aep/). Κυρίως ο πιο μεγάλος βραχνάς για έναν μισθωτό που δεν έχει δικό του σπίτι είναι το ενοίκιο. 

«Στη χώρα μας η συσσωρευτική αύξηση των ενοικίων από το 2018 έως και το 2022, κυμάνθηκε από 37,2% έως και 42,1% αν αφορά κατοικία κατάλληλη για οικογένεια … το κόστος στέγασης στην Ελλάδα έχει εκτιναχθεί σε τέτοια επίπεδα που αγγίζει το 60%-70% του μέσου μηνιαίου μισθού και αν πρόκειται για οικογενειακή κατοικία το σύνολο ενός «καλού» μισθού. Μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας αναγκάζεται να κάνει περικοπές ακόμη και σε βασικές ανάγκες του» (https://www.newmoney.gr/roh/palmos-oikonomias/oikonomia/eurostat-7-stous-10-neous-menoun-sto-pediko-tous-domatio-61-protasis-gia-tin-stegasi-ton-neon/)».  

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Eurostat, το 71,9% των νέων ηλικίας 18-34 ετών ζουν με τους γονείς τους, στο παιδικό τους δωμάτιο. Η Ελλάδα κατατάσσεται 2ηστη λίστα των 26 χωρών της Ε.Ε, όταν το μέσο όρο δεν ξεπερνά το 49,4%. Η χώρα μας είναι πρωταθλήτρια στο κόστος στέγασης στο σύνολο των χωρών της Ευρωζώνης, τόσο για όσους ζουν στα αστικά κέντρα όσο και για εκείνους που ζουν σε αγροτικές περιοχές.