Αυτό φάνηκε ολοκάθαρα τα τελευταία 3 χρόνια, με αιχμή το νεοχιτλερικό, αποικιακού τύπου πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία και περισσότερο μετά την επανεκλογή του ρωσόδουλου ναζιφασίστα Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας που προετοιμάζει πια για τα καλά τους όρους για τη μαζική ρωσοκινέζικη κατακτητική επίθεση στην Ευρώπη και την επίσημη έναρξη του Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο παγκόσμιος κνίτης - και από κοντά ο ασθενικός, παγκόσμιος “μ-λ” ακόλουθός του - πρώτα δικαιολόγησε την πουτινική δολοφονική βαρβαρότητα ως “άμυνα” απέναντι στην “περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ” και στη συνέχεια, όταν η εκλογή Τραμπ ξέσκισε τη φόδρα αυτού του σεναρίου κόβοντας τη βοήθεια στην Ουκρανία, όχι μόνο δεν απολογήθηκε, αλλά κάνει και πλάτες στον κοινό ρωσοτραμπικό εκβιασμό κατά της Ουκρανίας και της Ευρώπης, με το δικέφαλο τέρας Πούτιν-Τραμπ να απαιτεί αυτές να δεχτούν τα τετελεσμένα του πολέμου και να υποταχτούν.
Ο κνίτης, και ο “μ-λ”, που παριστάνουν τους συνεχιστές της λενινιστικής παράδοσης, πόσο μάλλον οι ανοιχτοί αναθεωρητές της σαν το συριζαίο στις διάφορες εκδοχές του, δεν κάνουν απλά λάθος ανάλυση. (Και μιλάμε εδώ γι αυτό που συμβαίνει με αυτούς βασικά σε στελεχικό επίπεδο και όχι ακόμα σε επίπεδο απλού μέλους ή οπαδού). Αφότου με αρχηγό τον κνίτη στάθηκαν αποφασιστικά στο πλευρό των νεοχιτλερικών εισβολέων με το να καταγγείλουν τον εξοπλισμό της Ουκρανίας από τις δυτικές αστοδημοκρατίες, έχουν αποδειχθεί συνειδητοί υπηρέτες του ρωσοκινέζικου άξονα και υπεραντιδραστικοί. Τέτοιοι προδότες της εργατικής τάξης και γενικότερα της αριστεράς είναι δεκάδες φορές χειρότεροι από τους παλιούς γενάρχες της προδοσίας των εργατών, τους σοσιαλδημοκράτες του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, που τότε απλώς γίνανε κολαούζοι της αστικής τάξης της εκάστοτε χώρας τους σε έναν άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο αλληλοσφαγής των λαών. Είναι μάλιστα χειρότεροι ακόμα και από τους τροτσκιστές που στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τάχθηκαν με τους ναζί ρίχνοντας για κάλυψη το σύνθημα της δήθεν ουδετερότητας: “Ούτε με τη χιτλερική Γερμανία, ούτε με το σοβιετοαγγλοαμερικανικό συμμαχικό μέτωπο”. Οι μπεζνιεφικοί, οι χοτζικοί καθώς και οι “μαοϊκοί” που πρόδωσαν το μαοϊσμό, όλοι δηλαδή οι νεοτροτσκιστές, ειδικά στην Ελλάδα, ετοιμάζουν ιδεολογικά το έδαφος, δίπλα στους ανοιχτά πουτινικούς κλασικούς φασίστες και ναζί τύπου Βελόπουλου και Κασιδιάρη για να φτιαχτούν τα νέα τάγματα ασφαλείας, είτε για συνεργασία με μια ρώσικη κατοχή στην περίπτωση που ο στρατός του Πούτιν κατέβει στη Βαλκανική Χερσόνησο (όπως έχει υπονοήσει ότι θα γίνει ο ναζί Ντούγκιν), είτε για υπονόμευση του αμυντικού πολέμου της δημοκρατικής Ευρώπης ενάντια στην επίθεση του ρωσοκινέζικου Άξονα, που όλο και ζυγώνει.
Η σανίδα σωτηρίας που έχει προσφέρει ο πουτινικός νεοχιτλερισμός στην παγκόσμια ψευτοαριστερά για την ανοιχτή προδοσία της εργατικής τάξης σε ότι αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι η πελώρια ώθηση που έχει δώσει την ίδια ώρα στον αντισημιτισμό. Η κύρια νέα μορφή του αντισημιτισμού, είναι ο αντισιωνισμός που σημαίνει κατ αρχήν ένα πράγμα: το παγκόσμιο κίνημα για την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ, ως κράτους τάχα δολοφονικού. Για τους αντισημίτες δηλαδή δεν είναι δολοφονικό το ρώσικο κράτος, το μεγαλύτερο του κόσμου, που καταπίνει μια μεγάλη χώρα σαν την Ουκρανία. Ούτε τους ένοιαξε ποτέ που έθαψε μέσα στα ερείπια της το ⅓ του πληθυσμού της μικρής μαρτυρικής Τσετσενίας, δηλαδή δεκαπέντε φορές περισσότερους σε ποσοστό από αυτούς που έχασαν τη ζωή τους στη Γάζα. Σύμφωνα με αυτούς δολοφονικό είναι και μάλιστα από τη φύση του, οπότε χρήζει εξαφάνισης ένα μόνο κράτος στον κόσμο, το Ισραήλ το μόνο ενάντια στο οποίο οι εχθροί του επιτέθηκαν με την ομολογημένη πλατφόρμα να το εξαφανίσουν ολόκληρο.
Το νέο αυτόν αντισημιτισμό, το γιγάντωσε η πουτινική Ρωσία κατασκευάζοντας μια γιγαντιαία τανάλια μέσα στην οποία συνθλίβει μετά το προβοκατορικό κανιβαλικό πογκρόμ της Χαμάς στις 8 Οκτώβρη του 2023, και πιο πολύ μετά την άνοδο του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, από δύο φαινομενικά αντίθετες πλευρές τα κόκκαλα και την ψυχή των δημοκρατών, των πραγματικών αντιφασιστών διεθνιστών και των συνειδητών εργατών όλου του κόσμου. Ουσιαστικά τους βάζει να παραταχθούν πίσω από μια από τις εξής δυο εκδοχές του πουτινισμού για να αντιμετωπίσουν τάχα η μια την άλλη, και τους υποχρεώνει έτσι να διαλέξουν έναν από τους δύο πιστούς της υπηρέτες: Τους υποχρεώνει δηλαδή είτε να επανδρώσουν την πιο στρατηγική και πιο κανιβαλική πτέρυγα του νεοχιτλερισμού, τον παγκόσμιο γενοκτονικού τύπου αντισημιτισμό που εκπροσωπεί η Χαμάς και να ζητήσουν τη συντριβή και εξαφάνιση του «σιωνιστικού κράτους δολοφόνου», είτε να παραταχθούν πίσω από την εθνορατσιστική τοπικά επεκτατική γραμμή τύπου Νετανιάχου, Μπεν Γκβιρ, Σμότριτς η οποία έχει σαν πρώτο στόχο την υποδούλωση ή και εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού έθνους και καταγγέλλει για αντισημίτες όσους θέλουν την ανεξάρτητη κρατική του ύπαρξη. Στην πραγματικότητα τους βάζει αυτό το ψεύτικο δίλημμα σε ακόμα πιο παγκόσμια βάση. Καλεί δηλαδή τους λαούς, τα έθνη και τις χώρες να αποφασίσουν αν παρατάσσονται: είτε με τους ανοιχτούς αντισημίτες νεοχιτλερικούς του λεγόμενου «παγκόσμιου νότου» που έχουν σαν επίσημο εκπρόσωπο τη σοσιαλιμπεριαλιστική Κίνα (ενώ ο αληθινός αρχηγός του είναι η σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία) και κύριο πολιτικό στρατό τους ισλαμοναζήδες τζιχαντιστές και την παγκόσμια τάχα αντιιμπεριαλιστική αντισημιτική ψευτοαριστερά, είτε με τους ορκισμένους εχθρούς των τριτοκοσμικών μεταναστών και της τριτοκοσμικής ανεξαρτησίας, κλασικούς φασίστες αποικιοκράτες του ιμπεριαλιστικού Βορρά τύπου Τραμπ, Λεπέν, Ορμπάν, Βάιντελ και Σία. Αυτοί ενώ είναι στην ιδεολογία ή και στο παρελθόν τους αντισημίτες, έχουν όψιμα και βιαστικά ντυθεί εχθροί του αντισημιτισμού όχι βέβαια για να σώσουν το Ισραήλ, ούτε τόσο για να ξεπλυθούν στα μη αντισημιτικά, ιμπεριαλιιστικά ή εθνικιστικά κομμάτια της αστικής τάξης που τους ακολουθεί, αλλά ακριβώς αντίθετα για να διαπράξουν τα φασιστικά τους εγκλήματα και πραξικοπήματα στο όνομα του Ισραήλ. Ο στόχος τους και στόχος του αρχηγού τους Πούτιν είναι η προβοκάτσια, δηλαδή να εκθέσουν το Ισραήλ όσο ποτέ στα μάτια των φυσικών του συμμάχων, των δημοκρατών αντιφασιστών, να το απομονώσουν και έτσι πολιτικά γυμνό να παραδώσουν και το ίδιο και τους Εβραίους της διασποράς βορά στα νύχια του ρωσοκινεζικού Άξονα, και της αντισημιτικής του «αριστεράς» στην τελική του επίθεση για ένα νέο, αυτή τη φορά τάχα «αντισιωνιστικό» Ολοκαύτωμα. Αυτό αποτελεί την ενοποιητική σημαία και το έπαθλο για την τελικά καταδικασμένη σε ήττα παγκόσμια επίθεση του νεοχιτλερικού Άξονα.
Ωστόσο δεν είναι η απομόνωση του Ισραήλ ο βαθύτερος στόχος των προβοκατόρων του Πούτιν, Τραμπ, Λεπέν, Ορμπάν και Σία. Είναι η απομόνωση των δημοκρατιών, κυρίως η απομόνωση των ευρωπαϊκών από τον απέραντο Τρίτο Κόσμο. Γιατί οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες ποτέ δεν θα δεχτούν σαν τέτοιες ένα νέο Ολοκαύτωμα και θα υποστηρίζουν ως το τέλος το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ αφού ξέρουν ότι η αντιφασιστική νίκη που έκανε δυνατή την ύπαρξη του Ισραήλ έκανε δυνατή και την απελευθέρωση και την ενοποίηση της Ευρώπης. Αλλά δίχως τον Τρίτο κόσμο και τις ενεργειακές του πρώτες ύλες η βιομηχανική Ευρώπη δεν θα μπορεί ούτε στιγμή να σταθεί ελεύθερη απέναντι στον Αξονα. Γι αυτό το λόγο είναι βασικό για τους προβοκάτορες τύπου Τραμπ και Νετανιάχου να κάνουν μισητό το Ισραήλ στον Τρίτο Κόσμο, οπότε μισητούς και τους ευρωπαίους αλλά και τους αμερικανούς και τους βορειοασιάτες δημοκράτες υποστηρικτές του. Γι αυτό οι Τραμπ και η φασιστική κλίκα Νετανιάχου ήθελαν να μετατρέψουν από την πρώτη στιγμή τον πόλεμο του Ισραήλ ενάντια στη γενοκτονική Χαμάς σε όσο γίνεται πιο αντιπαλαιστινιακό, αιματηρό για τους αμάχους στη Γάζα και προβοκατόρικο μέσω της ακροδεξιάς στη Δυτική ¨Όχθη. Αυτός ο πόλεμος ωστόσο ως την άνοδο του Τραμπ έμεινε αμυντικός και δίκαιος παρόλο που από την αστική εθνικιστική φύση της άρχουσας τάξης του το Ισραήλ ακολούθησε σε διάφορα επίπεδα πολιτικά αυτοκτονικές μεθόδους πολέμου, όπως όταν για να χτυπήσει στελέχη της Χαμάς βομβάρδιζε (και βομβαρδίζει) και τις ανθρώπινες ασπίδες κάτω από τις οποίες αυτά κρύβονται. Είναι ο εξαιρετικά δυσανάλογος αριθμός θυμάτων που προκαλούσε και προκαλεί ανάμεσα στους αμάχους αυτή η τακτική που έδωσε μια παγκόσμια στρατηγική πολιτική νίκη στον Αξονα. Ο όσο γίνεται πιο μαζικός θάνατος των αμάχων δεν αποτελεί για τη Χαμάς και τα αφεντικά της απώλεια αλλά το πιο πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο.
Όμως μετά την άνοδο του Τραμπ στην εξουσία και την ενθουσιώδη συμφωνία του Νετανιάχου μαζί του για το «άδειασμα» της Γάζας, μετά τις εκκαθαρίσεις στην ηγεσία του στρατού που ήθελαν σωστά το τέλος του πολέμου στη Γάζα γιατί η Χαμάς δεν μπορεί να νικηθεί στρατιωτικά όσο ασκεί επιρροή στον πληθυσμό, μετά το σπάσιμο της εκεχειρίας και κυρίως μετά τον ανθρωπιστικό της αποκλεισμό, ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα έχει αλλάξει χαρακτήρα και υπηρετεί την επεκτατική λογική της φασιστικής κυβερνητικής κλίκας πράγμα που πιο καθαρά εκφράζεται με την ισραηλινή επέμβαση στη Συρία. Μάλιστα αν αυτή η κλίκα δεν υποχρεωθεί σύντομα από την ισραηλινή και την παγκόσμια κοινή γνώμη να σπάσει τον ανθρωπιστικό αποκλεισμό στη Γάζα τότε κινδυνεύουμε να έχουμε την αρχή μιας ωμής απόπειρας παλαιστινιακής εθνοκάθαρσης πράγμα που θα σημαινε την εκπλήρωση του μεγαλύτερου ονείρου των αντισημιτών και ευρύτερα του νεοχιτλερικού Άξονα.
Έτσι Νετανιάχου, Τραμπ και ευρωπαίοι φασίστες από τη μια και παγκόσμια αντισημιτική αριστερά από την άλλη, αυτοί οι τάχα “μεγάλοι αντίπαλοι”, στέκονται μαζί στο πλευρό του Πούτιν στο ουκρανικό, την ώρα που στη Δύση και στον τρίτο κόσμο φτιάχνουν ένα θανατερό πλασματικό, ψεύτικο δίπολο. Έτσι ειδικά οι σοσιαλφασίστες ανά τον κόσμο ρουφάνε ένα πολύ μεγάλο μέρος από τη νεολαιίστικη αυθόρμητη πρόοδο και την παρατάσσουν δίπλα στους κανίβαλους του ισλαμοφασισμού σιίτες και σουνίτες, στο όνομα τάχα της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης, για την οποία όμως η Χαμάς δεν δίνει δεκάρα, καταστέλλοντας και σκοτώνοντας ή βασανίζοντας μέχρι θανάτου ηρωικούς Παλαιστίνιους που διαδηλώνουν ενάντια στη δικτατορική εξουσία της στη Γάζα. Μαλιστα είναι μέσα στα πλαίσια αυτού του πλασματικού διπόλου που τα αντιδραστικά φιλοΧαμάς κινήματα στις αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις έδωσαν το πρόσχημα στο φασίστα Τραμπ να επιτεθεί συνολικά στα αμερικανικά πανεπιστήμια και στην ακαδημαϊκή ελευθερία, ως τάχα “εχθρός του αντισημιτισμού”. Την ίδια ώρα, σε όλο το τόξο του μουσουλμανικού κόσμου, από τη βόρεια Αφρική ως τη νοτιοανατολική Ασία, φουντώνει τις τελευταίες μέρες ο αντιδυτικισμός αντιδραστικού, αντισημιτικού τύπου.
Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποιο παράδοξο το να εμφανίζονται οι χειρότεροι αντισημίτες νεοχιτλερικοί σαν η παγκόσμια εργατική και μαρξιστική πρωτοπορία. Και πουθενά ίσως δεν ισχύει τόσο πολύ αυτό όσο στο εσωτερικό ταξικό μέτωπο. Εδώ ο κύριος εγγυητής του κουτσουρεμένου μεροκάματου, της απουσίας συσπειρώσεων ταξικής άμυνας των εργατών απέναντι στα αφεντικά σε πρωτοβάθμιο, κλαδικό και τελικά σε πανεθνικό επίπεδο, είναι ακριβώς ο ίδιος κνίτης του ΠΑΜΕ τάχα αντικαπιταλιστής, στην πραγματικότητα απλά αντισημίτης, πολύ περισσότερο από το ρεφορμιστή Πασόκο γραφειοκράτη της ΓΣΕΕ ή τον κλασικό δεξιό ανοιχτό συνεργάτη της εργοδοσίας.
Είναι ο ευρύτερος κνίτης, σε όλες τις μεταμορφώσεις του, από τη λάιτ συριζέικη μέχρι την αναρχοκνίτικη των μισοκατεχόμενων από τους πουτινικούς Εξαρχείων, που δεν αφήνει ποτέ καμία κίνηση του εργατικού αυθόρμητου ακαπέλωτη και τη σκοτώνει πάντα πάνω στη γέννα της. Αυτός στα κλαδικά συνδικάτα που κυρίως ελέγχει, συνήθως με βία και νοθεία, ενώ υποδύεται τον ασυμβίβαστο εχθρό της αστικής τάξης, κάνει τα χειρότερα ταξικά πουλήματα, σε αντάλλαγμα για το βόλεμα των δικών του στελεχών σε συνεργασία με τα αφεντικά και για να εξαρτάει εργαζόμενους από το σοσιαλφασιστικό κομματικό μηχανισμό του (όπως γινόταν για δεκαετίες στη Ζώνη του Περάματος). Αυτός σκότωνε και σκοτώνει (μαζί με τους ρωσόδουλους φίλους του πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και από το 1997 και της ΝΔ) κάθε προσπάθεια για σωτηρία ή για νέο στήσιμο μεγάλης κλίμακας βιομηχανικής παραγωγής στη χώρα, τάχα επειδή είναι καπιταλιστική, αυτός οργάνωνε και οργανώνει το σαμποτάζ των μεγάλων επενδύσεων, (τώρα αυτών της ενέργειας, ειδικά των ανεμογεννητριών), με αντιδραστικά κινήματα στο όνομα δήθεν του περιβάλλοντος ή των αρχαίων. Αυτό το σαμποτάζ, ήδη από το 1990-1991, η ΟΑΚΚΕ το κατάγγελλε ότι είχε ως σκοπό το δυνάμωμα της πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης της χώρας από το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Σήμερα 35 χρόνια μετά, όλοι οι φανατικοί αντιπαραγωγιστές, που τάχα ήταν “απλοί αντινεοφιλελεύθεροι” ή “αντικαπιταλιστές” και που διατείνονταν ότι “καμία σχέση δεν είχαν με τη Ρωσία”, έχουν πια αποκαλυφθεί στην πλειονότητά τους ως οπαδοί του πουτινικού πολέμου ενάντια στην Ουκρανία και στην Ευρώπη.
Είναι αυτός ο ίδιος αυτός ευρύτερος κνίτης που εγγυάται στην απέραντη θάλασσα των μικροαφεντικών αλλά και των μεγάλων τη φτηνή εργατική σάρκα, έχοντας εγκαταλείψει ακόμη και τις παλιές, κούφιες του δημαγωγίες για “1400 βασικό μισθό και 1100 κατώτατη σύνταξη”. Είναι αυτός παραπέρα που εγγυάται τη μαύρη απασχόληση, τις απλήρωτες υπερωρίες, το ολοένα και πιο ελαστικό ωράριο, κυρίως στη μικρομεσαία επιχείρηση, ακριβώς γιατί μέσα σε αυτό το πνιγηρό περιβάλλον, μπορεί να ηγεμονεύει πάνω τόσο σε μια πολυδιασπασμένη -σε μια θάλασσα μικρομεσαίων αφεντικών- εργατική τάξη, όσο και σε μια αποκτηνωμένη ταξικά μικρομεσαία εργοδοσία.
Είναι ο ίδιος που έχει αφήσει έρμαια εκατομμύρια εργαζόμενους στο μαρτύριο της στεγαστικής ανασφάλειας και των εξωφρενικών ενοικίων, που αντιστοιχούνε πια σε πολλές περιπτώσεις σε πάνω από το μισό μισθό, αφού μαζί με τις ρωσόφιλες κυβερνήσεις, σκότωσε κάθε βιομηχανία κι έκανε τις επενδύσεις σε ακίνητα τη μόνη επιτρεπόμενη - μαζί με τον τουρισμό - ξένη επένδυση στη χώρα, με τους Κινέζους συμμάχους του να βρίσκονται στην πρωτοπορία των εξαγορών και να εκτινάζουν στον αέρα τις τιμές των σπιτιών. Βέβαια ένας από τους μεγαλύτερους ιδιοκτήτες σπιτιών της χώρας, μετά την εκκλησία, είναι το ίδιο το ψευτοΚΚΕ που εκμεταλλεύεται τις κληρονομιές των προδομένων οπαδών του. Γι αυτό σαν κόμμα χτυπάει σπάνια ή καθόλου την γαιοκτητική πρόσοδο σε σχέση με το πόσο ατέλειωτα χτυπάει το βιομηχανικό κεφάλαιο, ενώ μόνο στο ζήτημα της κατοικίας δεν έχει συγκεκριμένες προτάσεις ελάφρυνσης των ενοικιαστών αφήνοντας αυτό το ζήτημα, όπως και τις εξορύξεις για το «σοσιαλισμό και τη λαϊκή εξουσία». Έτσι ανενόχλητες οι ρωσόδουλες κυβερνήσεις και οι ψευτοπροοδευτικές αντιπολιτεύσεις αρνούνται τη μόνη προοδευτική απάντηση, που είναι η κρατική απαλλοτρίωση γης και η μαζική βιομηχανική δημιουργία οικονομικών νέων κατοικιών στα περίχωρα των μεγάλων πόλεων, κυρίως στην Αττική, ώστε μέσω της αύξησης της προσφοράς να αποσυμπιεστούν οι τιμές των ακινήτων. Αυτό γίνεται σε συνεργασία με την κλασική αντιδραστική ΝΔ των γαιοπροσοδοθήρων, δηλαδή της αντιπαραγωγικής βδέλλλας των ντόπιων ή ξένων ιδιοκτητών μεγάλης ή και μικρομεσαίας ακίνητης περιουσίας.
Την ίδια ώρα, οι ευρωπαϊκοί λαοί και οι εργατικές τάξεις βρίσκονται στην πολιτική μέγγενη που δημιουργούν ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός και η υποτακτική σε αυτόν νέα ηγεσία των ΗΠΑ, που στηρίζουν από κοινού κλασικά φασιστικά και πουτινικά ρεύματα μέσα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, με στόχο τη διάλυση της εθελοντικής ενότητας των ευρωπαϊκών χωρών στην ΕΕ, την αναγέννηση των σωβινισμών και της εθνικής φαγωμάρας και τελικά την υποταγή μέρους ή του συνόλου της ηπείρου στους νεοχιτλερικούς της Μόσχας και του Πεκίνου. Οι ψευτοκομμουνιστές έχουν μάλιστα το θράσος, σαν καλοί υπάλληλοι του Κρεμλίνου, να παριστάνουν τους ειρηνιστές εχθρούς του πολέμου, καλώντας τους λαούς να παλέψουν ενάντια στον εντελώς δίκαιο και ζωτικά αναγκαίο επανεξοπλισμό της Ευρώπης απέναντι στην απειλή του Πούτιν και στην εγκατάλειψη και υπονόμευση της ευρωπαϊκής άμυνας από τον Τραμπ. Ειδικά στην Ελλάδα, με την κατάλληλη διαστρέβλωση των αιτιών του εγκλήματος των Τεμπών, το καθεστώς δυνάμωσε μέσα στις μάζες το συνωμοσιολογικό, δηλαδή τον αντισημιτικού τύπου, δηλαδή τον πουτινικό ακροδεξιό “αντικαπιταλισμό” με τα υποτιθέμενα “ξυλόλια των δυτικοφιλελεύθερων”, γεγονός που εκτίναξε δημοσκοπικά δύο πολιτικά εργαλεία-εξαμβλώματα του Κρεμλίνου, εκείνο της συνεπούς πουτινικής και φιλοχρυσαυγίτισσας Κωνσταντοπούλου και την ολόπλευρα ρωσόδουλη “Ελληνική Λύση” του Βελόπουλου.
Οι πουτινικοί (και γι’ αυτό φιλοτραμπικοί) ψευτοκομμουνιστές, ενωμένοι πια ωμά με τους κλασσικούς φαιούς ακροδεξιούς και ναζιφασίστες, είναι όχι τυχαία οι συνεπέστεροι φίλοι της νέας, ρωσόδουλης ολιγαρχίας η οποία αρπάζει ορμητικά στρατηγικές υποδομές, ορυκτό πλούτο, εργοστάσια, καράβια αλλά και τύπο, κανάλια ή και φασιστικές συμμορίες οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων. Τέτοια είναι η κρατικοφασιστική επέλαση των Κόκκαλη, Μυτιληναίου, Κοπελούζου, Π. Γερμανού, Μελισσανίδη, Μαρινάκη, και πάνω απ’ όλα των Κινέζων νεοδουλοκτητών της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά και του απευθείας επιχειρηματικού εκπροσώπου του Πούτιν στην Ελλάδα Ιβάν Σαββίδη.
Δεν υπάρχει ταξικό έγκλημα και ταξική προδοσία που οι φασίστες που έχουν σφετεριστεί τα σύμβολα και τη μαρξιστική φρασεολογία, οι σοσιαλφασίστες, να μην έχουν διαπράξει. Την ίδια ώρα η κλασική, δυτικού τύπου αστική τάξη, ακριβώς για τις υπηρεσίες που της προσφέρουν στο επίπεδο της διάλυσης κάθε συνδικαλισμού και κάθε ταξικής διεκδίκησης, αποθεώνει το πιο μαζικό σε πολιτικό στρατό αστικό κόμμα, το ψευτοΚΚΕ, ενώ θεωρεί τα στελέχη του δογματικούς μεν, αλλά συνεπείς και ονειροπόλους “κομμουνιστές”, ανθρώπους “αρχών και αξιών”.
Η κατάσταση όμως δεν είναι τόσο μαύρη όσο φαίνεται. Η αποκάλυψη της ενότητας ψευτοκόκκινων και φαιάς μαύρης αντίδρασης, το ωμό πούλημα του ναζί Τραμπ στην ηρωική Ουκρανία, που η υποτιθέμενη “εργατική και λαϊκή” ψευτοαριστερά το στηρίζει γι αυτό ποτέ δεν το καταγγέλλει, η επερχόμενη απειλή όχι απλά για τη σχετική ευημερία, αλλά και για την ίδια τη ζωή των Ευρωπαίων και Ελλήνων εργαζομένων από μια ρώσικη ναζιστικού τύπου στρατιωτική επέλαση, ανοίγουν μάτια και μπολιάζουν συνειδήσεις τώρα δα, δημιουργώντας το έδαφος πάνω στο οποίο θα βλαστήσει αύριο μια νέα όλο και πιο μαζική δημοκρατική αντιφασιστική Αριστερά. Μάλιστα μέσα από την πικρή εμπειρία των λαών από το φασιστικό ψευτοκομμουνισμό και μέσα από τη μελέτη των δύο ηττών της ρωσικής και της κινέζικης επανάστασης νέοι πραγματικά κομμουνιστικοί, επαναστατικοί καθοδηγητικοί πυρήνες και κόμματα, όπως είναι η ΟΑΚΚΕ στη χώρα μας, θα εμφανιστούν παντού. Ακόμα και οι πολύ σημαντικές πολιτικές αντιστάσεις που εμφανίζονται από κάποια κομμάτια των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων (π.χ. Ρουμανία, Γερμανία, Γαλλία), στο βάθος αντανακλούν όχι τόσο την αντιφασιστική συνέπεια αυτών των τάξεων, όσο κυρίως τις μαχητικές δημοκρατικές διαθέσεις των εργαζόμενων μαζών των χωρών τους. Χαστούκι στον πουτινοτραμπισμό έδωσαν πρόσφατα τόσο οι λίγες χιλιάδες Γροιλανδοί, όσο και τα εκατομμύρια των Καναδών ψηφοφόρων.
Δεν αργεί η ώρα που πρωτοπόροι διανοούμενοι, μαζί με τα πιο φωτισμένα στοιχεία μέσα από τις τάξεις των εκμεταλλευόμενων μαζών σε όλο τον κόσμο, και η ΟΑΚΚΕ έχει να δώσει τη σημαντική πιστεύουμε συνεισφορά της σ αυτό, θα ενώσουν τις τελείες και θα δουν μπροστά τους ανάγλυφο το έκτρωμα της ταξικής προδοσίας των τελευταίων 60 και πλέον ετών από τη σοσιαλφασιστική ψευτοαριστερά. Σύντομα θα γίνει κατανοητό πώς συνδέεται το κάθε βομβαρδισμένο από το 1980 μέχρι σήμερα εργοστάσιο στην Ελλάδα από το ρωσόδουλο κνίτη, συριζαίο, λαλιωτικό και νεοκαραμανλικό, με τις βομβαρδισμένες πολυκατοικίες του Κιέβου, μέσα στις οποίες οι Ρώσοι ναζί θάβουν τα παιδιά του ουκρανικού λαού, του οποίου η γενναία αντίσταση φλογίζει την καρδιά κάθε ελευθερόφιλου ανθρώπου.
Σύντομα η “φυλακισμένη” από τα σοσιαλφασιστικά ψευτομαρξιστικά σκιάχτρα πρωτοπορία θα αρχίσει να υποψιάζεται και γρήγορα να κατανοεί πώς συνδέεται το μόκο των ψευτοαριστερών για τη φασιστική δικτατορική επέλαση Τραμπ εντός κι εκτός Αμερικής με την υπονόμευση από τις ίδιες δυνάμεις της προσπάθειας της Ευρώπης να συγκροτηθεί πολιτικά και στρατιωτικά απέναντι στο ρωσοκινεζικό Άξονα. Σύντομα η φόδρα της στολής του “ταξικού προλετάριου” που φορά ο αντεργάτης φασίστας κνίτης θα σκιστεί και θα αποκαλύψει από κάτω της τον καλό φίλο των “κυρίων κυρίων” Σαββίδη, Μαρινάκη και σία, ο οποίος για χάρη τους και κυρίως για χάρη των ρώσικων αφεντικών όλων τους ασκεί κατοχή σε συνδικάτα, σωματεία, συλλόγους, σε κάθε τι μαζικό που πάει να σκιρτήσει σε οποιοδήποτε σημείο ανά την Ελλάδα.
Όπως τονίζαμε σε μια Πρωτομαγιά 17 χρόνια πριν, το γεγονός ότι στη χώρα μας οι φαινομενικοί εκπρόσωποι των εργατών, συνδικαλιστές και πολιτικοί γίνονται στην πράξη συνδιαχειριστές της εργατικής δύναμης και ταυτόχρονα λειτουργούν σαν ηγεμονικό τμήμα της αστικής τάξης έχει μέσα του κάτι το εξαιρετικά θετικό. Γιατί έτσι αυτόματα ανοίγει ο δρόμος για τη νέα πολιτική και συνδικαλιστική συγκρότηση της εργατικής τάξης. Από δω και μπρος δεν μπορεί να είναι μια πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη ταξικά συνεπής αν δεν συγκρουστεί με τον τελευταίο μεγάλο στυλοβάτη και πολιτικό ηγεμόνα όλης της παλιάς κοινωνίας που είναι ο σοσιαλφασισμός. Αφού αυτός είναι μια ψεύτικη αριστερά, τότε κάθε συνεπής εργατική δύναμη οφείλει υποχρεωτικά να συγκροτείται απέναντι της σε μια αληθινή αριστερά. Απέναντι στους ψεύτικους κήρυκες της αταξικής κοινωνίας μπορούν να σταθούν μόνο αληθινοί υπερασπιστές της αταξικής κοινωνίας. Απέναντι σε ψεύτικους επαναστάτες που ισχυρίζονται ότι θέλουν να καταλάβουν το κράτος για να απελευθερώσουν τάχα τις μάζες μπορούν να σταθούν μόνο εκείνοι που πιστεύουν ότι μόνο οι ίδιες οι μάζες μπορούν να απελευθερώσουν τον εαυτό τους και μάλιστα μόνο συντρίβοντας με μια επανάσταση τον παλιό κρατικό μηχανισμό.
Στις νέες μάχες που έρχονται ενάντια στους φαιο-”κόκκινους” φασισμούς τα νέα εργατικά επαναστατικά κόμματα θα έχουν πλέον μια μεγάλη εντολή από τον κόσμο που θα τα επανδρώνει και θα τα πιστεύει: Να μην γίνουν οι νέοι μεγάλοι δυνάστες της κοινωνίας και τα στελέχη τους και τα μέλη τους να μη γίνουν οι νέοι εκμεταλλευτές. Να δείχνουν τον δρόμο αλλά να μην “απελευθερώνουν” ποτέ τις μάζες ενάντια στη θέλησή τους και να σέβονται τις δικές τους διαθέσεις, να μην επιτρέπουν ποτέ στα μέλη τους να μετατρέπουν τη γνώση τους και τους προηγούμενους αγώνες τους σε αυταρχισμό, έπαρση και υλικά προνόμια αλλά να μπαίνουν πάντα κάτω από την κριτική των μαζών, να διδάσκονται από την πείρα τους και να ζουν όπως εκείνες, να μην διασπούν τους εργαζόμενους σε «δικούς μας» και σε «όχι δικούς μας» αλλά να τους ενώνουν κάνοντας ανοιχτή και ειλικρινή πολιτική ακόμα και κόντρα στο ρεύμα και πάνω απ όλα να μην βάζουν ποτέ τα όποια ειδικά ταξικά συμφέροντα πάνω από τα γενικά ταξικά συμφέροντα και να μην βάζουν ποτέ τα εθνικά συμφέροντα πάνω από τα παγκόσμια συμφέροντα των λαών, των εθνών και της παγκόσμιας εργατικής τάξης.
Οι νέες πρωτομαγιές που θα ρθουν πιο σύντομα απ’ όσο φαντάζονται οι αντιδραστικοί κάθε είδους περνάνε τούτη την ώρα από τη συγκρότηση των πιο πλατιών αντιφασιστικών δημοκρατικών μετώπων, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παγκόσμια, που θα έχουν στον πυρήνα τους το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης, με σημαία το ψωμί, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τον εξοπλισμό των λαών και των εθνών του δεύτερου και του τρίτου κόσμου για να αντισταθούν ενάντια στο ρωσοκινέζικο άξονα και στους ακροδεξιούς και ψευτοαριστερούς λακέδες του σε κάθε χωριστά παρμένη χώρα. Μέσα από αυτά τα αντιφασιστικά μέτωπα και παράλληλα με τη συγκρότησή τους θα ανοίξει και ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία, απαλλαγμένη όχι μόνο από τη σοσιαλφασιστική και φασιστική βαρβαρότητα, αλλά τελικά από κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.