Ακολουθεί αναδημοσίευση ενός κείμενου της Νέας Ανατολής του 2015 που αναφερόταν σε μια απάντηση του αντιεθνικιστή ιστορικού Γιώργου Νακρατζά σχετικά με τη «γενοκτονία των Ποντίων».
Το ελληνικό κράτος, ιδιαίτερα από τότε που πήρε θέση υπέρ των πρώτων γενοκτόνων στην ευρωπαϊκή ήπειρο μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο, που ήταν οι Σέρβοι σφαγείς της Σρεμπρένιτσα, και υπέρ των νεοτσαρικών Ρώσων πολιτικών προστατών τους δεν αρκείται απλά στην διαστρέβλωσή της ιστορικής αλήθειας. Πάει και παίρνει φανατικά θέση στο πλευρό της πιο άδικης πλευράς σε μια ιστορικού χαρακτήρα πολιτικοστρατιωτική αντιπαράθεση ώστε να στήνει μέτωπα «εθνικής ομοψυχίας», σε βάρος των συμφερόντων του λαού και της ίδιας της χώρας μας, τα οποία μέτωπα εξυπηρετούν μόνο ένα πράγμα: τη ρώσικη εξωτερική πολιτική.
Το Φλεβάρη του 1994 με την ψήφο και του ψευτοΚΚΕ η ελληνική Βουλή αποφάσισε ότι η Τουρκία διέπραξε σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου το έσχατο διεθνές έγκλημα, αυτό της γενοκτονίας. Πρόσφατα σύσσωμο το διακομματικό καθεστώς χρησιμοποίησε το διαγωνισμό της Eurovision για να προβάλει αυτή τη «γενοκτονία» ώστε να καταστήσει τη σημερινή Τουρκία βαθιά ένοχη στα μάτια των λαών της Ευρώπης καταρχήν γιατί αρνείται ότι διέπραξε αυτό το ύψιστο έγκλημα, και μετά για να αποκτήσουν ιστορικό βάθος και ασύλληπτο όγκο τα δυο πραγματικά λάθη της και οι επιθετικές της πλευρές στην Κύπρο και στο Αιγαίο, όπου όμως και η Ελλάδα έχει πελώριες ιστορικές ευθύνες. Στόχος όλων των πολιτικών κομμάτων, πλην της ΟΑΚΚΕ, γι αυτήν την πρόσφατη έκρηξη του αντιτουρκιμού είναι ένας: να εμποδίσουν την Ευρώπη στο να εντάξει την αμφιταλαντευόμενη Τουρκία στο πρόσφατο αγωνιώδες, μετά την προδοσία Τραμπ, πολιτικοστρατιωτικό της μέτωπο ενάντια στη νεοχιτλερική Ρωσία και τελικά να τη στείλει στην ανοιχτή αγκαλιά της (δες https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/1760- ).
Αξίζει εδώ να θυμίσουμε ότι λίγους μήνες πριν την ψηφοφορία της Βουλής για την αναγνώριση της γενοκτονίας των ποντίων, το Μάιο του 1993 αυτοί οι ίδιοι που την ψήφισαν επικαλούμενοι πανανθρώπινες αξίες, είχαν τότε υποδεχθεί πανηγυρικά στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, τον Κάρατζιτς τον πρωταγωνιστή της πρώτης εθνοκάθαρσης σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, της εξόντωσης του πληθυσμού της μαρτυρικής Βοσνίας από τους Σέρβους φασίστες με αποκορύφωμα τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα η οποία έγινε δύο χρόνια μετά το 1995. Λίγο πριν τις ευρωεκλογές του 2024 το ελληνικό κράτος έκανε αποχή από ψήφισμα καταδίκης της σφαγής της Σρεμπρένιτσα από τον ΟΗΕ και τη θέσπιση διεθνούς ημέρας μνήμης την 11η Ιουλίου. Τότε η ελληνική διπλωματία διέρρεε στον τύπο το εξής επιχείρημα για αυτή την κατάπτυστη αποχή: «δεν είναι κατάλληλη χρονική συγκυρία καθώς μπορεί να δοθεί ένα μήνυμα που να λειτουργεί ανασταλτικά ως προς τις προσπάθειες περιφερειακής συμφιλίωσης αλλά και τις προσπάθειες ενταξιακής προοπτικής των Βαλκανίων».
Σήμερα από κοινού με την αντιπολίτευση και με τις ενθουσιώδεις επευφημίες του Βελόπουλου ξαναέρχεται από το πολιτικό σύστημα της χώρας στο προσκήνιο το θέμα της καταγγελίας της Τουρκίας για γενοκτονία των Ποντίων. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης αυτή τη φορά έσπασε το πρωτόκολλο, και έδωσε προσωπικά τα συγχαρητήρια του στην τραγουδίστρια που εκπροσώπησε τη χώρα με το τραγούδι για τον ποντιακό ξεριζωμό, στην ουσία «για τη γενοκτονία των Ποντίων», γιατί αυτό το τραγούδι θα βοηθούσε στην ανάδειξη του θέματος στους λαούς όλης της Ευρώπης. Ασφαλώς στη συγκεκριμένη περίπτωση ούτε λόγος δεν έπρεπε να γίνει για «θυσία της ιστορικής μνήμης» στο όνομα της περιφερειακής συμφιλίωσης και για το καλό της προσπάθειας ενταξιακής προοπτικής της γειτονικής χώρας. Άλλο η Σερβία, άλλο η Τουρκία. Για να μπει μία φιλοπουτινική χώρα στην ΕΕ για να διασπάσει την ενότητα της απέναντι στη Ρωσία, μπορεί η χώρα μας να φορτωθεί από την πολιτική της ηγεσία τη ντροπή της αποχής στο ψήφισμα για τη Σρεμπρένιτσα, και να καταδικάζεται ο λαός μας στη λήθη όταν οι άλλες χώρες τιμούν την επέτειο. Για να απομακρυνθεί μια και καλά η ταλαντευόμενη Τουρκία από την Ευρώπη και να πάρει η Ρωσία τα Στενά, δεν πρέπει ποτέ κανείς να ξεχάσει τι έγινε στον Πόντο το 1914-1923. Το πρόβλημα εδώ όμως δεν είναι η υποκρισία, είναι ότι το ελληνικό κράτος επιλέγει το ίδιο τι πρέπει να θυμούνται και πως πρέπει να το θυμούνται οι λαοί σύμφωνα με τη δικιά του εκδοχή της ιστορίας που απέχει μίλια από την ιστορική αλήθεια.
Αναδημοσιεύουμε εδώ ένα άρθρο της Νέας Ανατολής του 2015 που είχε σα στόχο να φωτιστεί το ζήτημα της λεγόμενης ποντιακής γενοκτονίας. Αυτό το άρθρο είχε γραφτεί τότε σαν απάντηση του αντιεθνικιστή ιστορικού Γ. Νακρατζά σε μια επίθεση που του έκανε ο δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου.
Το άρθρο μας εκείνο είχε ως εξής:
« Μια σύντομη απάντηση στους σοβινιστές για τα περί ποντιακής γενοκτονίας
Δημοσιεύουμε ένα πολύ διαφωτιστικό κείμενο για τη λεγόμενη ποντιακή γενοκτονία του ιστορικού Γ. Νακρατζά. Ο Γ. Νακρατζάς έχει γράψει πολλά για την αποκάλυψη των μύθων του ελληνικού εθνικισμού. Το παρακάτω κείμενο του είναι η απάντηση του σε μια τηλεοπτική πρόκληση που έκανε το 2006 σε βάρος του ο γνωστός εθνοσοβινιστής δημοσιογράφος Ν. Χατζηνικολάου».
«Πρόσφατα στην πλατεία Αγίας Σοφίας της Θεσσαλονίκης εγκαινιάστηκε ένα μνημείο Γενοκτονίας των Ποντίων, επί παρουσία επισήμων πολιτικών προσωπικοτήτων της χώρας μας, γεγονός που προκάλεσε την έντονη διαμαρτυρία της τουρκικής κυβέρνησης.
Στις 9 Μαΐου 2006 έλαβε χώρα μια εκπομπή του ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού Alpha η οποία αφορούσε το ίδιο θέμα, με παρουσιαστή τον κύριο Χατζηνικολάου.
Στην εκπομπή αυτή ο κύριος Χατζηνικολάου παρουσίασε συν τοις άλλοις ένα μικρό απόσπασμα μιας συνέντευξης του υπογράφοντος προς την τουρκική τηλεόραση, επιδεικνύοντας και μια φωτογραφία μου, ως παράδειγμα Έλληνος που υποστηρίζει, όπως είπε, την τουρκική προπαγάνδα.
Η λέξη προπαγάνδα είναι συνώνυμη με την λέξη ψεύδος και μάλιστα προς όφελος μιας ξένης δύναμης, το θέμα βέβαια είναι το ποιος ψεύδεται αναφορικά με την λεγόμενη γενοκτονία των Ποντίων, ψεύδεται ο κύριος Χατζηνικολάου, ψεύδονται οι εθνικιστές Πόντιοι, ή ψεύδεται ο υπογράφων. Το συμπέρασμα επαφίεται στους αναγνώστες της επιστολής αυτής.
Ακόμα και εάν δεν το θέλουμε αντικρίζουμε σε δημόσια γραφεία της Θεσσαλονίκης αναρτημένους εθνικιστικούς χάρτες του Πόντου, όπου εμφανίζονται τέσσερα βιλαέτια (νομοί) του Πόντου ως τέως ελληνικές περιοχές.
Οι τέσσερις αυτοί νομοί είναι το βιλαέτι της Τραπεζούντας, το βιλαέτι της Σεβάστειας (Σίβας), και το βιλαέτι της Κασταμονής.
Η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου στις διαπραγματεύσεις που έλαβαν χώρα μετά το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου χρησιμοποίησε στις συνδιασκέψεις ειρήνης την στατιστική του κυρίου Γ. Σωτηριάδη, καθηγητού του Πανεπιστημίου της Αθήνας, σχετικά με τον πληθυσμό του Πόντου, προκειμένου να υποστηρίξει τα εθνικά δίκαια της Ελλάδας.
Η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου απέρριψε τις υπολειπόμενες στατιστικές του Πόντου, οι οποίες προέρχονταν κυρίως από εθνικιστικούς κύκλους, διότι θεώρησε ότι περιέχουν υπερβολές, δηλαδή ήταν ψευδείς, και ως εκ τούτου βλαπτικές για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Σύμφωνα με την προαναφερθείσα στατιστική του Σωτηριάδη, δηλαδή σύμφωνα με την επίσημη στατιστική της ελληνικής κυβέρνησης, στο βιλαέτι της Τραπεζούντας το 1912 κατοικούσαν 947.866 Τούρκοι, 353.533 Έλληνες και 50.000 Αρμένιοι, δηλαδή οι Έλληνες Πόντιοι αποτελούσαν μια Μειονότητα ανερχόμενοι μόνο στο 25,9% του συνολικού πληθυσμού.
Σύμφωνα με την ίδια στατιστική στο βιλαέτι της Σεβάστειας (Σίβας) επί συνολικού πληθυσμού 1.109.535 κατοίκων οι Έλληνες Πόντιοι ανέρχονταν σε 99.367 άτομα, αποτελώντας μια σχετικά μικρή Μειονότητα ανερχόμενοι μόνο στο 8,9% του συνολικού πληθυσμού.
Τέλος και πάλι κατά τον Σωτηριάδη στο τρίτο βιλαέτι του Πόντου δηλαδή στο βιλαέτι της Κασταμονής οι Έλληνες Πόντιοι ανέρχονταν μόνο στο 2,5% του συνολικού πληθυσμού αποτελώντας μία ασήμαντη Μειονότητα.
Κατά τις απόψεις των σύγχρονων εθνικιστών Ποντίων οι Τούρκοι φέρονται να εξόντωσαν μέχρι το 1924 γύρω στους 350.000 Έλληνες Ποντίους.
Εάν λάβουμε υπ΄όψιν τα στοιχεία της ελληνικής κυβέρνησης του Βενιζέλου οι Πόντιοι και των δύο Βιλαετίων του Πόντου ανέρχονταν σε 353.533 + 99.367, δηλαδή σε 452.900 άτομα, στους οποίους προστίθενται και λίγες χιλιάδες Πόντιοι του Βιλαετίου της Κασταμονής.
Εάν πράγματι σύμφωνα με τον μύθο των σημερινών εθνικιστών Ποντίων οι Τούρκοι σφαγίασαν από τους 452.900 Πόντιους τις 350.000, τότε το 1924 στην Ελλάδα θα πρέπει να ήρθαν μόνο 100.000 Πόντιοι πρόσφυγες.
Σήμερα υπάρχουν επίσημα στοιχεία του ελληνικού κράτους του πόσοι Πόντιοι πρόσφυγες έφτασαν στην Ελλάδα το 1924, με τα οποία αποδεικνύεται ποιος ψεύδεται, δηλαδή εάν ψεύδονται οι σύγχρονοι Πόντιοι εθνικιστές, εάν ψεύδεται ο κύριος Χατζηνικολάου ή εάν ψεύδεται ο υπογράφων.
(σημείωση της Νέας Ανατολής:Όσο και να ψάξει κανείς τα στοιχεία που δίνουν οι ίδιες οι ποντιακές οργανώσεις και οι πόντιοι ιστορικοί που υπερασπίζουν τη θέση της γενοκτονίας δεν θα βρει να μιλάνε για αριθμό προσφύγων που να ήρθαν στην Ελλάδα, εκτός από αυτούς που πήγαν το ‘23 στη Σοβιετική Ένωση, μικρότερο από τις 350.000. Αυτό το νούμερο σε συνδυασμό με τα παραπάνω επίσημα στοιχεία του ελληνικού κράτους της εποχής καταρρίπτουν τη θέση όχι μόνο περί γενοκτονίας αλλά και περί μιας πετυχημένης εθνοκάθαρσης σαν αυτήν πχ που έκαναν οι «σύμμαχοι» μας Σέρβοι ενάντια στους Βόσνιους του κατεχόμενου από αυτούς κομματιού της Βοσνίας το 1994-95).
Ένα δεύτερο θέμα αφορά στον ορισμό του ενόπλου αγώνα των Ποντίων από το 1916 έως το 1922.
Ο πολιτικός σκοπός του ένοπλου αγώνα των Ποντίων διακηρύχθηκε κατά το πρώτο παγκόσμιο συνέδριο των Ποντίων το οποίο έλαβε χώρα στη Μασσαλία στις 22.1.1919 και ο οποίος σκοπός διακηρύχθηκε ως κάτωθι :«απαιτούντες την ανεξαρτησία μας υπό ελεύθερονδημοκρατούμενον πολίτευμα».
Εμπνευστής και οργανωτής του συνεδρίου αυτού ήταν ο Κωνσταντινίδης, γιος του Πασά Κωνσταντινίδη, τέως δημάρχου της Σαμψούντας.
Εξ ορισμού όμως ο όρος απελευθέρωση έχει ρεαλιστικό περιεχόμενο μόνο όταν αφορά σε μια σχετικά μεγάλη εδαφική περιοχή, όπου η φίλια εθνική ομάδα αποτελεί και την πληθυσμιακή πλειοψηφία.
Στην περίπτωση του Πόντου οι Έλληνες Πόντιοι αποτελούσαν μια σχετικά υπολογίσιμη Μειονότητα αποκλειστικά και μόνο στο παραλιακό βιλαέτι της Τραπεζούντας ανερχόμενοι στο 25,9% του συνολικού πληθυσμού, στα υπόλοιπα όμως βιλαέτια η ελληνική ποντιακή Μειονότητα ήταν ασήμαντη κυμαινόμενη από 2,5% έως 8,9% του συνολικού πληθυσμού.
Υποθετικά μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι εάν οι Έλληνες Πόντιοι ήταν σε θέση να επιβληθούν στρατιωτικά, πράγμα βέβαια εκ των πραγμάτων αδύνατον, τότε θα ήταν υποχρεωμένοι να εγκαταστήσουν όχι ένα δημοκρατούμενο πολίτευμα, όπως ισχυρίζονταν, αλλά μια στρατιωτική δικτατορία τύπου Παπαδόπουλου ή τύπου Μεταξά και να προβούν σε εθνοκάθαρση του τουρκικού πληθυσμού, όπως ακριβώς έκανε ο ελληνικός στρατός για τους σλαβόφωνους Μακεδόνες του Κιλκίς το 1913.
Κατά το 1914 και το 1915 αντάρτικο στον Πόντο δεν υπήρξε, απλώς κατέφυγαν στα βουνά διάφοροι ανυπότακτοι ή λιποτάκτες Έλληνες Πόντιοι του τουρκικού στρατού, όπου και επιβίωναν από ληστείες ζώων και τροφίμων, προσβάλλοντας κυρίως τουρκικά χωριά.
Όσοι από αυτούς τους ανυπότακτους συλλαμβάνονταν, είτε αυτοί ήταν Έλληνες είτε αυτοί ήταν Τούρκοι, τότε τους περίμενε η αγχόνη, ποινή που την εποχή εκείνη εφαρμοζόταν άλλωστε και στην Ελλάδα καθώς και σε κάθε εμπόλεμη χώρα της Ευρώπης (3, σελ 63).
Το πραγματικό αντάρτικο άρχισε μόλις το 1916 όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν την Τραπεζούντα, μέχρι την οποία επεκτάθηκε το ρώσο-τουρκικό μέτωπο πολέμου. Αξιόλογο αντάρτικο υπήρξε αποκλειστικά και μόνο στην τουρκόφωνη περιοχή της Μπάφρας και στα επτά ορεινά χωριά της Σάντας.
Τόσο στους υπολειπόμενους τομείς του Πόντου όσο και στον παραλιακό τομέα του δεν εκδηλώθηκαν αξιοσημείωτες ανταρσίες, κυρίως χάρη στην φιλειρηνική δράση του μητροπολίτη της Τραπεζούντας Χρύσανθου.
Στην Μπάφρα οργανωτής του ελληνικού αντάρτικου ήταν ο «στρατηγός» Γερμανός Καραβαγγέλης, ο οποίος ήρθε στην Σαμψούντα το 1908 ως μητροπολίτης.
Τα κατορθώματά του τα περιγράφει ο αιμοσταγής αυτός ιερωμένος στα απομνημονεύματά του ως εξής:
«Αυτές τις μικρές και άτακτες στην αρχή ομάδες άρχισα να οργανώνω σε τακτικά και αξιόμαχα ανταρτικά σώματα με την μακρά πείρα που είχα απ΄τον αγώνα μας στην Μακεδονία. Κι αφού απέκτησαν άξιους και εμπειροπόλεμους αρχηγούς που ο ίδιος τους έδινα το χρίσμα, εξελίχθηκαν σε πραγματικά στρατιωτικά σώματα που είχε το καθένα υπό την προστασία του και την απόλυτη δικαιοδοσία του, ένα τμήμα της επαρχίας», (2, σελ 227).
Δειγματοληπτικά θα αναφερθούμε σε ελάχιστα μόνο περιστατικά της δράσης των Ποντίων ανταρτών και συγκεκριμένα της περιοχής της Μπάφρας και της ορεινής περιοχής των επτά χωριών της Σάντας.
Οι Έλληνες Πόντιοι ενώ αποτελούσαν υπηκόους του οθωμανικού κράτους χτυπούσαν πισώπλατα τον τουρκικό στρατό φροντίζοντας να δημιουργήσουν ένα διμέτωπο αγώνα εις βάρος της Τουρκίας. Οι Τούρκοι προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν την ανταρσία των Ελλήνων Ποντίων στα μετόπισθεν τους, φόνευσαν τον Απρίλιο του 1917 περίπου 80 αντάρτες στην σπηλιά της Παναγίας κοντά στο χωριό ΟτΚαγιά.
Ο εθνικιστής Πόντιος συγγραφέας Ανθεμίδης περιγράφει ότι δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 15 Αυγούστου 1919 ανήμερα του πανηγυριού της Παναγίας του ΟτΚαγιά 12.000 Πόντιοι αντάρτες μεταμφιεσμένοι σε προσκυνητές επετέθησαν κατά την διάρκεια της νύχτας στο γειτονικό τούρκικο χωριό Τσασούρ όπου και σκότωσαν 1.000 Τούρκους στρατιώτες και 400 γυναικόπαιδα, έκαψαν δε ταυτόχρονα 400 σπίτια. Στον χαλασμό αυτόν οι Έλληνες αντάρτες τραυμάτισαν άλλους 800 στρατιώτες, χωροφύλακες και γυναικόπαιδα, (2, σελ. 410).
Ένα δεύτερο επεισόδιο αναφέρεται από τον ίδιο εθνικιστή Πόντιο συγγραφέα στην περιοχή της Σάντας με το εξής κείμενο :
Τον Δεκέμβριο του 1922, οι Έλληνες αντάρτες επιτέθηκαν κατά των Τούρκων τσετέδων και πυρπόλησαν σε μια μόνο επιχείρηση οκτώ τουρκοχώρια. Στο πέρασμα λοιπόν των ελληνικών ανταρτικών συγκροτημάτων ερημώνονταν στην κυριολεξία τα τουρκικά χωριά. Οι κύριες πηγές για την επιμελητεία τους ήταν πλέον τα τουρκοχώρια.Το Σεπτέμβριο, 200 περίπου αντάρτες κυρίεψαν το τουρκικό χωριό Σιβασλή, το οποίο είχε 150 οικογένειες και το έκαψαν ολοκληρωτικά, αφού πήραν 200 ζώα και τρόφιμα, μετά πέντε μέρες κυρίεψαν το χωριό Κουτετί με 70 οικογένειες, στη συνέχεια το χωριό Ταϊπλί με 50 οικογένειες, και το χωριό Καραογλάρ.Μετά από ανάπαυλα είκοσι ημερών 500 Έλληνες αντάρτες και 1.000 άοπλοι κυρίεψαν το Σεχρί, που είχε 600 οικογένειες, πήραν όλα τα ζώα και τα τρόφιμα με την βοήθεια των αμάχων και έκαψαν το χωριό Αστραπιαία μαθεύτηκε στα λημέρια των βουνών του Πόντου ότι τραυματίστηκε ο καπετάνιος. Έτρεξαν όλοι μαζί κοντά του να τον περιποιηθούν. Στο χωριό Τσαμιληκιοϊ, ύστερα από διαταγή του ίδιου του καπετάνιου οι αντάρτες ως αντίποινα δεν άφησαν τίποτε όρθιο, (2, σελ. 340).
Ο σύγχρονος εθνικιστής Πόντιος συγγραφέας Ανθεμίδης περιγράφοντας τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Πόντιοι αντάρτες εναντίον του άμαχου τουρκικού πληθυσμού, ισχυρίζεται ότι αυτά ήταν σύμφωνα με το δίκαιο του πολέμου και μάλιστα σύμφωνα με το δίκαιο του ανταρτοπολέμου της εποχής εκείνης.
Οι απόψεις αυτές περί διεθνούς δικαίου υπάρχουν μόνο στην φαντασία του εθνικιστή αυτού Ποντίου για τον εξής απλούστατο λόγο.
Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ορισμένοι Βλάχοι, παρά το ότι ήταν Έλληνες υπήκοοι κατετάγησαν στην Λεγεώνα των Βλάχων και συνεργάστηκαν στην Θεσσαλία με τα ιταλικά στρατεύματα κατοχής, χαρακτηρίστηκαν δε ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας.
Εκτός από τους Βλάχους αυτούς ένοχοι εσχάτης προδοσίας χαρακτηρίστηκαν και εκείνοι οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες της Δράμας και της Θράκης οι οποίοι συνεργάσθηκαν το 1941-1944 με τα βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής και έδρασαν εναντίον των κατοίκων της Ελλάδας, κράτους του οποίου οι ίδιοι ήταν υπήκοοι, μερικοί δε από αυτούς εκτελέστηκαν.
Όπως η Ελλάδα χαρακτήρισε εκείνους τους Βλάχους της Θεσσαλίας και εκείνους τους σλαβόφωνους Μακεδόνες της Δράμας και της Θράκης ως ενόχους εσχάτης προδοσίας, επειδή συνεργάστηκαν με ξένα στρατεύματα κατοχής, έτσι με την ίδια λογική το τουρκικό κράτος χαρακτήρισε και χαρακτηρίζει ακόμα και σήμερα τους Πόντιους αντάρτες ως ΕΝΟΧΟΥΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, επειδή συνεργάστηκαν με τα ρωσικά στρατεύματα κατοχής, σφαγιάζοντας χιλιάδες αμάχους Τούρκους.
ΟΜΩΣ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΠΟΝΤΙΟΙ ΕΞΥΜΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΠΑΡΑ ΤΟ ΟΤΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ ΜΕ ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΗΤΑΝ ΥΠΗΚΟΟΙ.
ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΠΟΝΤΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΩΣ ΕΝΟΧΟΥΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΛΑΧΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑΣ ΤΩΝ ΒΛΑΧΩΝ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΛΑΒΟΦΩΝΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΠΟΥ ΦΟΡΕΣΑΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΕΣ ΣΤΟΛΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ ΜΕ ΤΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΗΤΑΝ ΥΠΗΚΟΟΙ.
ΤΟ ΟΤΙ ΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΠΟΝΤΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΑΡΑ ΤΟ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ.
Είμαι ιδιαίτερα περίεργος εάν ο κύριος Χατζηνικολάου απαντήσει δημοσίως στην επιστολή αυτή.
Dr Γεώργιος Νακρατζάς
Πολιτικός Σύμβουλος της EFA (ΕΕΣ) για θέματα των Μειονοτήτων της Ελλάδας
EFA, ΕΕΣ (Ελεύθερη Ευρωπαϊκή Συμμαχία, κόμμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου)
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1) Νακρατζάς, Γ., (2001) : Η Μικρά Ασία και η Καταγωγή των Προσφύγων (Η ιμπεριαλιστική ελληνική πολιτική του 1922 και η Μικρασιατική Καταστροφή) , Εκδόσεις Μπατάβια Θεσσαλονίκη
2) Ανθεμίδης, Α.Σ., (1998) : Τα Απελευθερωτικά Στρατεύματα του Ποντιακού Ελληνισμού(Ανταρτικά Σώματα στον Πόντο) 1912-1924, Εκδόσεις Ευσταθίου Γ. Γιαλτουρίδη, Κατερίνη
3) Βαλαβάνης, Γ.Κ., (1925) : Σύγχρονος Γενική Ιστορία του Πόντου, Επανέκδοση 1995, Εκδόσεις Αφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη
4) Ιωαννίδης, Σ., (1870) : Ιστορία και Στατιστική της Τραπεζούντας και της Γύρω Περιοχής Επανέκδοση 1988, Εκδόσεις Αφων Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη
5) Sotiriadis, G., (1918) : An ethnological map illustrating Hellenism in the Balkan Peninsoula and Asia Minor, London, Edward Stanford, Ltd”
