Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Πως και γιατί δυνάμωσε το παγκόσμιο αντισημιτικό τσουνάμι μετά την άνοδο Τραμπ και τη νέα φάση του πολέμου στη Γάζα

Αυτό που ζούμε τους τρεις τελευταίους μήνες και πιο πολύ τις τελευταίες μέρες είναι το μεγαλύτερο αντισημιτικό κύμα στον κόσμο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ζούμε μάλιστα με ιδιαίτερη ένταση στη χώρα μας με τις διαδηλώσεις, τα συνθήματα ακόμα και τους προπηλακισμούς που κάνουν οι ντόπιοι αντισημίτες όχι πια ενάντια στο Ισραήλ αλλά ενάντια στους ισραηλινούς πολίτες που είχαν την ατυχία να έρθουν σαν τουρίστες στην πιο αντισημιτική χώρα της Ευρώπης πιστεύοντας ότι αυτή έχει μια φιλο-ισραηλινή κυβέρνηση. Παράλληλα οι αντισημίτες απειλούν με άσκηση βίας και έχουν ήδη ματαιώσει παρουσιάσεις βιβλίων και αντι-αντισημιτικές εκδηλώσεις. 

Αυτό το αντισημιτικό κύμα είναι η πιο βαθιά και πιο μεγάλη παγκόσμια πραγματικότητα αυτή την περίοδο, καθώς προαναγγέλλει σαν κανιβαλικό το νέο παγκόσμιο πόλεμο που ήδη έχει ξεκινήσει κυρίως στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Αλλά αυτή η μεγάλη πραγματικότητα τροφοδοτείται από την πιο περιορισμένη και χειροπιαστή πραγματικότητα, η οποία κρύβει τη μεγάλη και ταυτόχρονα την προετοιμάζει: Μιλάμε για τη νέα φάση του πολέμου που διεξάγει εδώ και τρεις μήνες το Ισραήλ στη Γάζα κατά την οποία αυτός έχει μετατραπεί σε άδικο και επιθετικό όσο και αν φαίνεται σαν μια απλή συνέχεια του προηγούμενου που ήταν αμυντικός και δίκαιος παρόλο που και αυτός διεξαγόταν όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω από την αρχή με βαριά λαθεμένο τρόπο σε ότι αφορά τους αμάχους. Αυτή η νέα φάση που ξεκίνησε στις 18 του Μάρτη εκδηλώνεται με τις εικόνες της πάλης για τροφή του άμαχου πληθυσμού και κορυφώνει την ηθική και πολιτική απομόνωση του Ισραήλ σε πρωτοφανή επίπεδα. Γιατί ολόκληρος ο πόλεμος της Γάζας περνάει στην παγκόσμια κοινή γνώμη σαν άδικος επιθετικός απ την πρώτη στιγμή του και ταυτόχρονα απάνθρωπος από την πλευρά του Ισραήλ, με αποτέλεσμα να έχουμε εκείνη ακριβώς την κατάσταση που πάντα επιδίωκαν οι αντισημίτες. 

Αυτό που δεν φαίνεται για τον πολύ κόσμο είναι ότι σε αυτήν την κατάσταση ο κύριος υπεύθυνος είναι η αντισημιτική γενοκτονική και σαδιστική βία που εξαπέλυσε στις 7 Οκτώβρη του 2023 η Χαμάς ενάντια στον άμαχο πληθυσμό του Ισραήλ. Βέβαια οι αντισημίτες δείχνουν μόνο την ποσοτική πλευρά και λένε ότι οι 1200 νεκροί άμαχοι της 7 του Οκτώβρη είναι ελάχιστοι μπροστά στους πάνω από 35000-40000 νεκρούς αμάχους της Γάζας. Όμως από την άποψη της ποιότητας, αυτή η βία έκρυβε μέσα της το πιο τερατώδες πράγμα που έχει γίνει ποτέ στη μεταπολεμική ιστορία, τη ζωντανή προειδοποίηση σε ολόκληρο τον πληθυσμό των Εβραίων του Ισραήλ ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα εξόντωσης τους και μάλιστα με ιδιαίτερα απάνθρωπο και σαδιστικό τρόπο. Ο δεύτερος αντιδραστικός παράγοντας που αντί να αποδυναμώσει τον προηγούμενο τον δυνάμωσε, είναι η συμμαχική κυβέρνηση Λικούντ-φασιστών του Ισραήλ που πάτησε σε αυτήν την επίθεση και αξιοποίησε τον πρωτόγνωρο τρόμο και τη φρίκη που αυτή προκάλεσε στον ισραηλινό λαό για να δώσει μια νέα τεράστια ώθηση, με σύνθημα την τάχα ολοκληρωτική συντριβή της Χαμάς, στην εφαρμογή του παλιού δικού της τοπικού επεκτατικού σχεδίου, που είναι η δημιουργία ενός Μεγάλου Ισραήλ. Με αυτόν τον τρόπο έχουν καταφέρει οι ακροδεξιοί του Νετανιάχου και οι φασίστες σύμμαχοί του τους τελευταίους μήνες να μετατρέψουν έναν πόλεμο που ξεκίνησε σαν αμυντικός σε έναν πόλεμο κύρια επιθετικό, επεκτατικό που έχει σαν ουσιαστικά ομολογημένο στόχο την κατοχή και το μερικό ή ολικό εκτοπισμό του πληθυσμού της Γάζας, δηλαδή μια μορφή εθνοκάθαρσης, και ταυτόχρονα τον εποικισμό και ουσιαστική προσάρτηση νέων παλαιστινιακών εδαφών στη Δυτική Όχθη που σημαίνει το οριστικό θάψιμο κάθε προοπτικής δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους. Αυτή η ποιοτική μετατροπή της φύσης του πολέμου στη Γάζα που ξεκίνησε σαν αμυντικός δίκαιος και ήταν τέτοιος και απέναντι στη Χεζμπολάχ, και απέναντι στους Χούτι και απέναντι στο Ιράν, δεν έχει γίνει αντιληπτή σαν τέτοια από πολλούς δημοκράτες αντι-αντισημίτες, γιατί δεν βλέπουν την αιτία αυτής της αλλαγής, που είναι η ραγδαία αλλαγή των παγκόσμιων συσχετισμών υπέρ του φασισμού μετά την άνοδο της αμερικάνικης φιλοπουτινικής ακροδεξιάς στην προεδρία των ΗΠΑ το Νοέμβρη του 2024 και την ήττα των μη φιλοπόλεμων δυνάμεων εκεί. Είναι αυτή η αλλαγή των διεθνών συσχετισμών που επέτρεψε την ποιοτική ισχυροποίηση στο Ισραήλ των επιθετικών επεκτατικών κομμάτων οπότε την αλλαγή της φύσης του πολέμου στη Γάζα, (και τελευταία την έκρηξη του νέου πολέμου με το Ιράν). Δηλαδή μόνο η δραματική αρνητική αλλαγή των διεθνών συσχετισμών, επέτρεψε στην κυβέρνηση Νετανιάχου να αποδυναμώσει το φιλειρηνικό πολιτικό μέτωπο στο Ισραήλ, να αποκεφαλίσει την ως τότε ηγεσία του ισραηλινού στρατού τιμωρώντας την για τη σωστή θέση της ότι η νίκη απέναντι στη Χαμάς μόνο με στρατιωτικά μέσα ήταν αδύνατη στις δοσμένες συνθήκες, να σπάσει τη συμφωνημένη εκεχειρία, και να ματαιώσει τη μόνη δυνατή, αν και προσωρινή, ειρήνευση στη Γάζα με τη συμμετοχή των εθνικών παλαιστινιακών δυνάμεων της Φατάχ και των ενδιάμεσων, μη επιθετικών Αραβικών κρατών σε μια μεταβατική διακυβέρνηση του παλαιστινιακού θύλακα. Χρειάστηκαν δηλαδή όλα αυτά για να μπορέσει η ισραηλινή ακροδεξιά να επιβάλει τη νέα επιθετική στρατηγική της των «αρμάτων του Γεδεών».

Το πιο καταστροφικό πολιτικό αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής του χαρακτήρα του πολέμου στη Γάζα ήταν το ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο της διανομής τροφίμων προσφέροντας στους αντισημίτες μαζί με τις εικόνες των νεκρών παιδιών και τα πεινασμένα παιδιά. Έτσι στη δεύτερη φάση του πολέμου της Γάζας πέτυχε την έκρηξη του γενοκτονικού αντισημιτισμού. Η διακηρυγμένη λογική του νέου τρόπου διανομής, είναι το να μην πέσουν καθόλου τρόφιμα στα χέρια της Χαμάς. Αυτό όμως σημαίνει στην πράξη το εξής: ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου χωρίς να έχει νικήσει τη Χαμάς στρατιωτικά, δηλαδή χωρίς να έχει αφαιρέσει την στρατιωτική εξουσία της πάνω στις παλαιστινιακές μάζες, χρησιμοποιεί την τροφή σαν εργαλείο για να αφαιρέσει την πολιτική της εξουσία της πάνω σε αυτές. Γιατί η Χαμάς έχοντας την πολιτική εξουσία πάνω στον πληθυσμό άρπαζε ένα μέρος της τροφής που μοίραζε ο ΟΗΕ και το αποθήκευε για τον κόσμο της ή το πουλούσε μαυραγορίτικα στον υπόλοιπο πληθυσμό. Παρόλο όμως που έτσι ήταν η Χαμάς εκείνη που πρώτη χρησιμοποίησε την τροφή σαν όπλο πολιτικής εξουσίας, ο συνολικός όγκος της τροφής για τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας με τον προηγούμενο τρόπο διανομής ήταν αρκετός για να μην πεινάει και να μην παλεύει σκληρά και με κίνδυνο της ζωής του για την τροφή του. Τώρα όμως το Ισραήλ καλεί όλο τον πληθυσμό να συγκεντρώνεται σε ελάχιστα σημεία για να παίρνει την τροφή του εκεί που προηγούμενα αυτή διανεμόταν σε εκατοντάδες σημεία. Στην ουσία είναι η κυβέρνηση Νετανιάχου που έκανε την τροφή πεδίο ανταγωνισμού για τον έλεγχο του πληθυσμού ανάμεσα στο δικό του στρατό εξωτερικής κατοχής και στο στρατό της Χαμάς σαν εσωτερικού τυράννου. Έτσι η νέα δραματική κατάσταση σε ότι αφορά την πρόσβαση των μαζών στην τροφή, (ιδιαίτερα η πρώτη φάση όπου για 3 μήνες διακόπηκε κάθε τροφοδοσία και ξανάρχισε για «διπλωματικούς λόγους» όπως παραδέχθηκε ο Νετανιάχου απολογούμενος στους φασίστες της κυβέρνησής του που ήθελαν συνέχιση της διακοπής), χρεώνεται από την παγκόσμια κοινή γνώμη κύρια σε αυτόν που πήρε την πρωτοβουλία να αλλάξει την ήδη άθλια και τραγική προηγούμενη κατάσταση για τους ήδη ξεσπιτωμένους και κατατρομοκρατημένους άμαχους. Κυρίως όμως είναι το Ισραήλ που πιο πολύ χρεώνεται αυτή τη νέα κατάσταση γιατί είναι εκείνο που ανοιχτά στέκεται εχθρικά απέναντι στον άμαχο πληθυσμό καθώς είναι αυτό που έχει ομολογήσει ότι έχει σα στόχο να βάλει κάτω από την κατοχή του τη Γάζα και να απαλλάξει «εθελοντικά» τη Γάζα από τους κατοίκους της ή να τους συγκεντρώσει σε ένα μικρό κομμάτι της σαν εσωτερικούς πρόσφυγες. Αυτό το εξαγγελμένο σχέδιο σε όσο βαθμό πραγματοποιείται λέγεται εθνοκάθαρση και αποτελεί μια άνευ προηγουμένου προβοκάτσια κατά του Ισραήλ που την υπέδειξε όχι τυχαία ο πιστός υπηρέτης των Ρώσων νεοχιτλερικών και αρχιπροβοκάτορας Ντ. Τραμπ μόλις ανέβηκε στην προεδρία των ΗΠΑ. Όπως αυτός έτσι και τα φασιστικά στελέχη της κυβέρνησης Νετανιάχου, Μπεν Γκβιρ και Σμότριτς πρέπει να αντιμετωπίζονται πολιτικά σαν προβοκάτορες γιατί μέσα από την τηλεοπτική εικόνα, προκαλούν όχι ένα τοπικό παλαιστινιακό μίσος ενάντια στο Ισραήλ αλλά ένα παγκόσμιο μίσος απολίτικων ή και ακόμα και δημοκρατικών ανθρώπων από την πελώρια δεξαμενή των οποίων μπορούν οι αντισημίτες να στρατολογούν μεγάλες μάζες οπαδών του γενοκτονικού αντισημιτισμού. Με τις νέες εικόνες ενός βομβαρδισμένου πληθυσμού, που είχε ήδη δεκάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους, να συσσωρεύονται κι αυτός ο πληθυσμός επιπλέον να χρειάζεται να παλεύει με κίνδυνο της ζωής του, ή και να πεθαίνει, για να διεκδικεί την τροφή του, ζούμε την πιο μεγάλη ως τώρα πολιτική νίκη του παγκόσμιου αντισημιτικού μετώπου και του νεοχιτλερικού Άξονα που το καθοδηγεί. Γι’ αυτό το λόγο το Ισραήλ έχασε για πρώτη φορά καθαρά την υποστήριξη της δημοκρατικής, αντι-αντισημιτικής ΕΕ καθώς αυτή έθεσε με 17 χώρες της ανάμεσα στις 27 (μεταξύ τους και η Ελλάδα) το ζήτημα της αναστολής της συμφωνίας εμπορικής σύνδεσης με το Ισραήλ. Όπως παρατήρησε και η Συντονίστρια της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πάλη ενάντια στον αντισημιτισμό» Katharina von Schnurbein «ο αντισημιτισμός πέρασε στο ψηλότερο του επίπεδο μετά τον β΄ Παγκόσμιο πόλεμο»,. (Χααρέτζ 1^η Ιούνη). Αν αυτή η δύναμη του αντισημιτικού τσουνάμι δεν είναι ακόμα τόσο αισθητή, αυτό οφείλεται στο ότι το Ισραήλ έχει σήμερα δίπλα του, αν και μόνο τακτικά και προσωρινά, τους μισούς αντισημίτες, τους κλασικούς ναζιφασίστες και ακροδεξιούς για τους οποίους θα μιλήσουμε διεξοδικά παρακάτω, οπότε τη βασική αντισημιτική δουλειά, ειδικά στις αστοδημοκρατικές χώρες την κάνουν μόνοι τους οι «αριστεροί» αντισημίτες χωρίς να έχουν δίπλα τους μαζικά τους κλασσικούς αντισημίτες πλην των καθαρών ναζί τύπου ΧΑ και τώρα και του ναζι-Κασιδιάρη που για δύο χρόνια έκρυβε τον αντισημιτισμό του για να μην εκθέσει τους «αριστερούς» αντισημίτες. 

Στην πραγματικότητα αυτό που ζούμε τώρα είναι ανάπτυξη του αντισημιτισμού όχι μόνο σε επίπεδο β΄ παγκόσμιου πόλεμου αλλά και σε πολύ ανώτερο. Κι αυτό γιατί ο νέος χιτλερικού τύπου φασισμός που καθοδηγεί το γενοκτονικό αντισημιτισμό κάνει τώρα πολύ πιο «επιστημονική» δουλειά από όσο έκανε στο β΄ παγκόσμιο πόλεμο ο πρώτος, πιο ερασιτεχνικός, πιο πολύ μικροαστικός στην ταξική του καταγωγή αντισημιτισμός ενός αυστριακού δεκανέα που έγινε αρχηγός του γερμανικού ιμπεριαλισμού. 

Ο γενοκτονικός αντισημιτισμός γέννημα του ιμπεριαλισμού χιτλερικού τύπου

Η αστοφιλελεύθερη πολιτική σκέψη από τα ιδεαλιστικά της χαρακτηριστικά θεωρεί το σημερινό αντισημιτισμό σαν μια πολύ παλιά διαχρονική αντιδραστική ιδεολογία που απλά εξελίσσεται. Στην πραγματικότητα ο αντισημιτισμός είναι μια μορφή με την οποία ντύνονται στην ιστορία διαφορετικές κυρίαρχες τάξεις, αλλά ακόμα και μη κυρίαρχες όπως συμβαίνει με το σχεδόν αυθόρμητο αντισημιτισμό της αντιδραστικής μικροαστικής τάξης. Ο αντισημιτισμός πήρε ωστόσο τη σημερινή πιο αποτρόπαια μορφή του, αυτή της ολοκληρωτικής εξολόθρευσης των Εβραίων, στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο επειδή αυτή η εξολόθρευση εξυπηρετούσε το γενικότερο πολιτικό πρόγραμμα της πιο επιθετικής και γι’ αυτό πιο ρατσιστικής μορφής του ιμπεριαλιστικού μονοπώλιου. Αυτή αντιστοιχούσε σε μια εποχή του ιμπεριαλισμού κατά την οποία στο στόχο της αναδιανομής του κόσμου με τη βία, δηλαδή μέσα από έναν παγκόσμιο πόλεμο, δεν έμπαιναν πια κυρίως οι αποικίες αλλά οι ίδιες οι βιομηχανικά και πολιτιστικά ανεπτυγμένες καπιταλιστικές και βέβαια κατά προτεραιότητα οι πρώτες σοσιαλιστικές χώρες. Αλλά τέτοιες χώρες που είχαν ζήσει την πολιτική δημοκρατία ακόμα και στο πιο ψηλό της επίπεδο δεν θα μπορούσαν να υποταχθούν σε έναν ιμπεριαλισμό παρά μόνο με την άσκηση της πιο ωμής και τρομοκρατικής φυσικής βίας, δηλαδή μιας βίας που θα έπαιρνε ρατσιστικά αποικιακά, δηλαδή δουλοκτητικά, ακόμα και πρωτόγονα κανιβαλικά χαρακτηριστικά. Αυτά τα τελευταία είναι που εκδηλώνονται στην πιο προωθημένη ρατσιστική μορφή τους, στην αντισημιτική γενοκτονική βία κατά την οποία το θύμα δεν δικαιούται καν να ζήσει ως σκλάβος αλλά θα πρέπει σαν υπάνθρωπος να πεθάνει στα πλαίσια μιας παγκόσμιας ανθρωποθυσίας. Οι ιμπεριαλιστές της Γερμανίας του μεσοπολέμου ήταν οι πρώτοι που κατάλαβαν τον αποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο ειδικά ο γενοκτονικός αντισημιτισμός, δηλαδή ο πόλεμος για την εξόντωση του «δίχως πατρίδα» Εβραίου μπορεί να ενοποιήσει το φασισμό σε όλα τα έθνη ενάντια στον κοινό «ζωτικό» εχθρό του ιμπεριαλιστικού κρατικού πολεμικού μονοπώλιου που είναι ο διεθνής «εβραϊσμός». Αυτός σύμφωνα με το ναζιστικό αφήγημα κινεί στο βάθος από τη μια μεριά τον εβραιομπολσεβίκο δηλαδή το διεθνιστή και επαναστάτη προλετάριο που είχε σαν προμαχώνα του στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο το πρώτο εργατικό κράτος, την ΕΣΣΔ και από την άλλη τον εβραιοφιλελεύθερο, δηλαδή τον κοσμοπολίτη μεγαλοαστό που αντιπροσώπευε το ιμπεριαλιστικό στάτους κβο και πιο ειδικά εκείνο το πιο ισχυρό τμήμα του χρηματιστικού μονοπωλιακού κεφάλαιου που στηρίζει την κυριαρχία του στο σχετικά ελεύθερο ή τον ολιγοπωλιακό ανταγωνισμό, οπότε πολιτικά σε μια μορφή του αστικού δημοκρατισμού. Στόχος του χιτλερικού παγκόσμιου αντισημιτικού μετώπου, ήταν να σχηματιστεί ένα κοινό παγκόσμιο, πολεμικό μέτωπο που θα καταργούσε κάθε δημοκρατική αρχή του σύγχρονου πολιτισμού. Η ιδεολογικοπολιτική σημαία αυτή της παγκόσμιας ενότητας εναντίον ενός κοινού απόλυτου εχθρού ανεξάρτητα από τάξη, έθνος και κράτος είναι ακριβώς ο γενοκτονικός αντισημιτισμός γιατί αυτός είναι ο μόνος ρατσισμός κατά τον οποίο το θύμα μιας καταπίεσης δεν ευεργετείται από τον οποιονδήποτε περιορισμό της άσκησης βίας εναντίον του, δηλαδή το θύμα πρέπει να πεθάνει οπωσδήποτε ως ένα ον θεμελιωδώς αντιανθρώπινο. Γι αυτό ονομάζουμε κάθε χιτλερικό ιμπεριαλισμό κανιβαλικό αν και αυτή είναι μια επιεικής έκφραση γιατί ο κανίβαλος έτρωγε από πείνα το θύμα του, ενώ ο χιτλερικός το θυσιάζει στο δικό του πραγματικά αντιανθρώπινο σκοπό της παγκόσμιας τρομοκρατικής κυριαρχίας του. 

Σήμερα αυτόν τον κανιβαλικό ρόλο τον έχουν αναλάβει οι νεοχιτλερικοί της Μόσχας και του Πεκίνου, μόνο που αυτοί δεν ήρθε η ώρα να δείξουν ανοιχτά το αντισημιτικό γενοκτονικό τους πρόγραμμα γιατί πρέπει ακόμα να κρύβουν το γενικότερο ιμπεριαλιστικό τους σχέδιο τον οποίο αυτό το πρόγραμμα υπηρετεί, δηλαδή τον κοινό τους πόλεμο για την παγκόσμια κυριαρχία. Αυτός ο πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει κυρίως στην Ουκρανία και δευτερευόντως στη Γάζα (και τώρα στο Ιράν) με στόχο την υποδούλωση των πιο ανεπτυγμένων πολιτιστικά λαών ιδιαίτερα αυτών της αρκετά ενωμένης και γι’ αυτό αντι-εθνικιστικής οπότε και δημοκρατικής Ευρώπης. Βέβαια σε αυτή τη φάση του ιμπεριαλισμού, επειδή οι πρώτες σοσιαλιστικές επαναστατικές εξουσίες έχουν νικηθεί, ο κύριος εχθρός για τους αντισημίτες δεν είναι σήμερα το επαναστατικό προλεταριάτο αλλά όποιες τάξεις και κομμάτια τάξεων υπερασπίζουν τα αστοδημοκρατικά κράτη απέναντι στους νεοχιτλερικούς. Σε αυτό το διάστημα μοιραία και μέσα από τις αποτυχίες της μισότυφλης μονοπωλιακής αστικής τάξης που δεν θα μπορέσει μόνη της να αντιμετωπίσει τη νεοχιτλερική επίθεση και από την άλλη μεριά μέσα από τον εξευτελισμό της ψευτοαριστεράς που θα σηκώνει σφυροδρέπανα πολεμώντας δίπλα στους νεοχιτλερικούς κατά των αστοφιλελεύθερων δημοκρατιών θα δυναμώσει και το επαναστατικό προλεταριάτο, οπότε και η λενινιστική -μαοϊστική γραμμή. Αυτή συγκροτώντας παράλληλα το ενιαίο ταξικό μέτωπο του προλεταριάτου και τα λαϊκά αντιφασιστικά μέτωπα, θα αρχίσει να αντιμετωπίζει πιο βαθιά και πιο αποτελεσματικά τους νεοχιτλερικούς αφού θα κατανοεί και θα αντιμετωπίζει πιο επιστημονικά την όλο και μεγαλύτερη βαρβαρότητα αυτής της φάσης. 

Ώσπου όμως να έρθουν αυτές οι στιγμές του γενικού και ανοιχτού παγκόσμιου πολέμου οι ρωσοκινέζοι νεοχιτλερικοί πρέπει να κρατούν κρυφές τις παγκόσμιες κυριαρχικές προθέσεις τους. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να καθοδηγούν και να υποθάλπουν το αντισημιτικό τέρας αλλά χωρίς ακόμα οι ίδιοι να εκτίθενται σαν γενοκτόνοι ούτε καν σαν αντισημίτες. Είναι μάλιστα η Ρωσία που κρύβεται ακόμα περισσότερο από όσο η Κίνα, η οποία σήμερα ήδη εμφανίζεται σαν ο κύριος εκπρόσωπος του αποκαλούμενου «Παγκόσμιου Νότου» (αν και είναι ο νεώτερος και στυγνότερος εκμεταλλευτής του), οπότε σαν εκπρόσωπος και του Παλαιστινιακού λαού. Έτσι αυτή αρκετά πιο ανοιχτά από όσο η σύμμαχός της Ρωσία στέκεται απέναντι στο Ισραήλ και δίπλα στο φιλοπόλεμο αντισημιτικό Ιράν. 

Η ρωσική εισοδιστική τακτική του Πλασματικού Διπόλου

Η Ρωσία σαν ο πιο παλιός σοσιαλιμπεριαλισμός και γι αυτό παγκόσμιος πολιτικός και διπλωματικός αρχηγός του ρωσοκινεζικού Άξονα παίζει στην ουσία έναν πολύ πιο πολύπλοκο ρόλο από όσο η Κίνα. Χρησιμοποιεί δηλαδή προπαγανδιστικά τα δύο της πολιτικά χέρια, το δεξί και το «αριστερό» με το καθένα να έχει αναλάβει σε κάθε χώρα να κρατάει μια διαφορετική ντουντούκα για να εκφωνεί έναν φαινομενικά αντίθετο λόγο από αυτόν που εκφωνεί η άλλη. Αυτή είναι μια γενική τακτική που χρησιμοποιεί η πιο διπρόσωπη από τις υπερδυνάμεις ώστε να απευθύνεται ταυτόχρονα και στα δυο αντίθετα στρατόπεδα κάθε μεγάλης παγκόσμιας ή ακόμα και μερικής διένεξης. Αυτόν βέβαια τον καταμερισμό δεν τον κάνει ανοιχτά και επίσημα η Ρωσία σαν τέτοια, αλλά χρησιμοποιεί τον πολύ παλιό διπλωματικό μηχανισμό της σε κάθε χώρα του κόσμου για να κάνει ένα πολυπρόσωπο και διακομματικό πολιτικό εισοδισμό, όπως δεν τον έκανε κανένας προηγούμενος ιμπεριαλισμός, περιλαμβανόμενου και του τσαρικού. Αυτός ο μηχανισμός δημιουργήθηκε αρχικά σαν το «αριστερό» χέρι της Ρωσίας μετά την άλωση της ΕΣΣΔ από τη μεγαλορώσικη αστική τάξη νέου τύπου στα 1956. Αυτή παρέδωσε σε μια γενιά ψευτοκομμουνιστών πρακτόρων της μια κόκκινη προλεταριακή σημαία και όλα τα σχετικά σύμβολα και τα κομματικά κληρονομητήρια. Η πιο βασική και πιο στρατηγική φωνή της Ρωσίας είναι η «αριστερή» γι’ αυτό άλλωστε μιλάμε για ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Με αυτή τη φωνή της η Ρωσία εμφανίζεται σαν κληρονόμος της κόκκινης αντιιμπεριαλιστικής και αντιαποικιοκρατικής ΕΣΣΔ. Σαν τέτοια εμφανίζεται σαν ο πιο πιστός φίλος της Παλαιστίνης, των φτωχών κρατών αλλά και των προλετάριων της Δύσης οπότε και σαν σύμμαχος όλων των ψευτοαριστερών και ισλαμοφασιστικών δήθεν «αντιιμπεριαλιστικών» και «αντικαπιταλιστικών» κινημάτων. Σαν τέτοια η «κόκκινη» Ρωσία είναι ο πραγματικός ιδεολογικός ηγέτης εκείνου που είναι το πιο βαθύ στην ίδια και σε αυτά τα ρεύματα, δηλαδή του γενοκτονικού αντισημιτισμού ο οποίος αποτελεί έναν ανεστραμμένο, αντιδραστικό και συνωμοσιολογικό αντικαπιταλισμό. Αυτός είναι ουσιαστικά η κριτική από τα δεξιά στον καπιταλισμό της σχετικά ελεύθερης αγοράς οπότε και κάθε αστικού πολιτικού δημοκρατισμού. Είναι δηλαδή η κριτική στον καπιταλισμό του ελεύθερου ανταγωνισμού από την πλευρά του μονοπώλιου που έχει φτάσει σε τέτοια συγκέντρωση, όπου το κράτος, δηλαδή η πολιτική εξουσία, βρίσκεται σε απόλυτη σύμφυση με το μονοπωλιακό κεφάλαιο και την οικονομική εξουσία του για να ασκήσουν από κοινού την τρομοκρατική τους δικτατορία στο εσωτερικό και πάνω απ’ όλα τον πόλεμο για την παγκόσμια κυριαρχία στο εξωτερικό. Αυτού του είδους ο αντικαπιταλισμός δεν εκφράζεται ανοιχτά σαν αντισημιτισμός, δηλαδή σαν αντιεβραϊσμός, επειδή ο τελευταίος χρεωκόπησε ιδεολογικά μαζί με το ναζισμό, αλλά εκφράζεται με μια νέα δήθεν πιο «αριστερή», αλλά ακόμα πιο πλατιά και πιο βαθιά δολοφονική γλώσσα σαν «αντισιωνισμός». Αυτού του είδους ο «αντισιωνισμός» δεν έχει να κάνει με την κριτική στο σιωνισμό, σαν ένα ρεύμα του εβραϊκού εθνικισμού, την οποία έκανε από αριστερή διεθνιστική πλευρά ο λενινισμός. Ο αντισημιτικός «αντισιωνισμός» είναι το σύγχρονο ρατσιστικό μίσος στο Ισραήλ, στο μόνο «κράτος δολοφόνο», όχι τάχα γιατί είναι κράτος των Εβραίων αλλά γιατί τάχα είναι κράτος δημιούργημα του δυτικού ιμπεριαλισμού και μάλιστα κράτος του ισχυρότερου από όλους τους ιμπεριαλισμούς, του αμερικάνικου. Σαν τέτοιο το Ισραήλ σύμφωνα με τους «αντισιωνιστές» πρέπει να εξαφανιστεί σαν κράτος. Γιατί σύμφωνα με αυτή τη λογική ο «σιωνισμός» και το ισραηλινό κράτος που τον ενσαρκώνει, αποτελούν τον πυρήνα του καπιταλισμού που μάλιστα συμπυκνώνει και τελικά καθοδηγεί ακόμα και τον ίδιο τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και μέσω αυτού το παγκόσμιο κεφάλαιο. 

Το άλλο χέρι της Ρωσίας, που είναι προπαγανδιστικά πιο δευτερεύον γιατί είναι το πιο ανοιχτά αστικό, πιο κοντινό στην αληθινή ταξική φύση της, αλλά και πιο πρόσφατο με τους πιο νεόκοπους και λιγότερο πολιτικά έμπειρους πράκτορές της, είναι το δεξί που μιλάει στις μάζες κρατώντας την κλασική ακροδεξιά ή και φασιστική ντουντούκα. Σε αυτό το ρεύμα διείσδυσε και το συγκρότησε σε μια νέα παγκόσμια κλίμακα μετά τα 1990 η Ρωσία για να μπορέσει να το κινήσει σαν πολιτικός και ιδεολογικός απόγονος του αποικιοκρατικού Βορρά των ιμπεριαλιστών Τσάρων και έτσι να γίνει ηγέτης της κάθε κλασσικής λευκής ρατσιστικής αντίδρασης, εχθρός των μεταναστών από τις χώρες του Τρίτου κόσμου, υπερασπιστής των «παραδοσιακών οικογενειακών αξιών» και εχθρός της γυναικείας χειραφέτησης. Το δεξί χέρι κρατάει μια ντουντούκα που λέει σε κάθε χώρα φαινομενικά τα αντίθετα από εκείνα που λέει η «αριστερή» ενώ και τα δύο χτυπάνε με άλλη γλώσσα τον ίδιο κοινό κύριο εχθρό της φάσης, το δυτικό φιλελεύθερο μονοπωλιακό κεφάλαιο και τους αντίστοιχους ιμπεριαλιστές. Το μόνο καινούργιο και πολύ ιδιαίτερο που έχει η δεξιά ντουντούκα είναι ότι κρύβει το αντισημιτικό παρελθόν της και έχει ντυθεί τόσο πολύ σαν φίλη του Ισραήλ ως το σημείο να σηκώνει μαχητικές σημαίες ενάντια στον αντισημιτισμό. Μάλιστα στις ΗΠΑ στο όνομα της πάλης ενάντια στον αντισημιτισμό τέτοιες ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις εκστρατεύουν ενάντια στις πολιτικές ελευθερίες στα Πανεπιστήμια και ενάντια στην επιστημονική έρευνα. Στην πραγματικότητα αυτές οι δυνάμεις δεν είναι φίλες του δημοκρατικού Ισραήλ αλλά ενός φασιστικού, αντιπαλαιστινιακού, επεκτατικού Ισραήλ που αποτελεί ακόμα τη δευτερεύουσα πλευρά του, αλλά επειδή σήμερα αυτή η πλευρά έχει την ηγεσία στο Ισραήλ και αυτή καθοδηγεί πολιτικά τον πόλεμο στη Γάζα εκθέτει παγκόσμια το Ισραήλ σε πρωτόγνωρο και απέραντο βάθος. Είναι φυσικό γιατί αυτές οι δυνάμεις είναι εχθρικές στο δημοκρατικό, ανοιχτό στον κόσμο σύγχρονο Ισραήλ, και υποστηρίζουν το Ισραήλ της εθνικιστικής και θρησκευτικής αντίδρασης που θέλει να σηκώσει τη σημαία ενός επιθετικού, μυθικού δήθεν «ανώτερου» και «περιούσιου» εβραϊκού λαού. Στην πραγματικότητα αυτή η ακροδεξιά στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ ενθαρρύνει ότι το πιο αποκρουστικό έχει μέσα της η άρχουσα τάξη του Ισραήλ όχι για να το κερδίσει στρατηγικά αλλά για να το διαφθείρει τακτικά ώστε να γίνει πραγματικά μισητό στους λαούς. Μόνο έτσι έχει μπορέσει σήμερα ο ρωσοκινέζικος γενοκτονικός αντισημιτισμός, σαν δήθεν «αντισιωνιστική» αριστερά να κάνει πραγματικά απωθητικό το Ισραήλ σε πλατιούς προοδευτικούς και δημοκρατικούς ανθρώπους ώστε να καταπιεί νέα πλήθη και να κατασκευάσει ένα παγκόσμιο και φανατικό κίνημα μαζών που την κατάλληλη στιγμή θα καλεστεί να «εκδικηθεί» για λογαριασμό της Παλαιστίνης και των νεκρών παιδιών της Γάζας, δηλαδή να χτυπήσει όχι μόνο το Ισραήλ αλλά και όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στον κόσμο, ιδίως το ακόμα αδύναμο επαναστατικό προλεταριάτο, που πραγματικά παλεύουν για το δικαίωμα του Ισραήλ στην ύπαρξη. Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις είναι σήμερα στην πλειοψηφία τους αστικοδημοκρατικές δυνάμεις γιατί είναι λίγα και ακόμα οργανωτικά αδύναμα τα επαναστατικά προλεταριακά αποσπάσματα που επέζησαν από την αντισημιτική τάχα «αντικαπιταλιστική» αντεπανάσταση της μπρεζνιεφικής ΕΣΣΔ που τόσο βαθιά και παγκόσμια δηλητηρίασε το προλεταριάτο και πιο πολύ τα ριζοσπαστικά στρώματα της μικροαστικής διανόησης. Επίσης η πουτινική Ρωσία και η κλίκα Τραμπ θέλουν από τακτική άποψη να χρησιμοποιούν ένα όλο και πιο επεκτατικό και γι’ αυτό όλο και πιο απομονωμένο στις γειτονικές χώρες Ισραήλ για να επεμβαίνει σε αυτές με τέτοιο τρόπο ώστε να σπρώχνει ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά της Μόσχας όλα τα αραβικά και μουσουλμανικά κράτη (όπως ήδη έχει κάνει με τη Συρία, το Λίβανο, το Ιράκ και τώρα το επιχειρεί με το Ιράν). Ήδη η ρωσόδουλη κλίκα Τραμπ χρησιμοποιεί το Ισραήλ όχι για να συντρίψει το φασιστικό καθεστώς των μουλάδων του Ιράν αλλά αντίθετα για να ισχυροποιήσει το φασισμό του και να το υποδουλώσει εντελώς στους ρώσους νεοχιτλερικούς προστάτες του. Ο λαός του Ισραήλ νομίζει ότι αφοπλίζει πυρηνικά το Ιράν ενώ στην πραγματικότητα το υποτάσσει πιο πολύ στις 6000 πυρηνικές κεφαλές του Πούτιν από τις οποίες αρκετές την κατάλληλη στιγμή της «εκδίκησης» θα στοχεύσουν το Ισραήλ. 

Φαινομενικά αυτά τα δυο χέρια, το «αριστερό» και το δεξιό της Ρωσίας χτυπιούνται μεταξύ τους, όμως στην πραγματικότητα χτυπιούνται μόνο τα δύο ευρύτερα στρατόπεδα στα οποία αυτά κάνουν εισοδισμό. Δηλαδή τα δυο χέρια της Ρωσίας είναι σαν δυο χέρια ενός παίχτη κουκλοθέατρου που αντί να κινούν άψυχες κούκλες κινούν μέσω υπαρκτών φιλικών της πολιτικών ρευμάτων τάξεις, λαούς και χώρες και τις βάζουν να συγκρούονται μέχρι αίματος ώστε στη συνέχεια μέσα από το επακόλουθο αδυνάτισμά τους να τις εξαρτά. Δηλαδή η Ρωσία πραγματοποιεί η ίδια με αντίστροφο τρόπο εκείνο για το οποίο οι αντισημίτες κατηγορούσαν τους Εβραίους, ότι δηλαδή διεισδύουν και στο προλεταριάτο και στην αστική τάξη και στρέφουν για το δικό τους συμφέρον τη μια τάξη ενάντια στην άλλη. Αυτό το γενικεύει σήμερα η ρώσικη διπλωματία με πράκτορες ή φίλους μέσα ακόμα και σε ξένα ή και εχθρικά με εκείνην στρατόπεδα που έχουν αντιθέσεις μεταξύ τους που τις οξύνει ώσπου αυτές να γίνουν απόλυτα ανταγωνιστικές και θανατηφόρες ενώ αυτή προσποιείται το φίλο τους. Δηλαδή την ίδια ώρα που τα δύο κάθε τέτοια ανταγωνιστικά στρατόπεδα αιμορραγούν, οι ίδιοι οι εγκάθετοι της Ρωσίας μέσα τους βρίσκονται μεταξύ τους σε στρατηγική ενότητα. Αυτό μπορούμε να το δούμε πιο καθαρά στην πιο πολύχρονη και πιο αιματηρή τέτοια αντιπαράθεση, που είναι η ισραηλο-παλαιστινιακή. Εδώ η Χαμάς (μαζί με την Ισλαμική Τζιχάντ και το PFLP) από τη μια, και η ισραηλινή φασιστική ακροδεξιά από την άλλη, είναι φαινομενικά οι δυο πιο ακραία αντίθετοι πόλοι. Στην πραγματικότητα όμως ο καθένας από αυτούς αναπτύσσεται μόνο χάρη στην όξυνση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα που προκαλεί ο άλλος. Μάλιστα κάνουν κυρίως το εξής: Χάρη στην οξύτητα της σύγκρουσης των δύο στρατοπέδων ο κάθε ρωσόφιλος ή ρωσόδουλος πόλος εξοντώνει τις θετικές ή τις ενδιάμεσες δυνάμεις του δικού του στρατοπέδου. Δηλαδή η μεν Χαμάς έχει καταφέρει χάρη στη βία της ισραηλινής επεκτατικής ακροδεξιάς να αποδυναμώσει τις εθνικές παλαιστινιακές δυνάμεις, που είναι εκείνες που στρατηγικά θέλουν συνύπαρξη με το Ισραήλ κάνοντας τες να φαίνονται στον παλαιστινιακό λαό συμβιβαστικές και προδοτικές πχ τη Φατάχ, η δε ισραηλινή ακροδεξιά έχει καταφέρει χάρη στη βία της Χαμάς να αποδυναμώσει τις δημοκρατικές και φιλειρηνικές δυνάμεις του Ισραήλ που θέλουν στρατηγική συνύπαρξη με τους Παλαιστίνιους με το να φαίνονται κι αυτές στα μάτια του ισραηλινού λαού επίσης σαν συμβιβαστικές ή και προδοτικές, όπως για παράδειγμα το μειοψηφικό πια εργατικό κόμμα του Ισραήλ. Αυτό σημαίνει ότι κάθε ένας από τους δύο πόλους που αποτελούν εργαλείο όξυνσης στα χέρια της ρώσικης διπλωματικής μηχανής βοηθάει στην πολιτική ισχυροποίηση του άλλου πόλου. Αυτή η αμοιβαία ισχυροποίηση είναι ο πρώτος τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται η ενότητα των δυο φαινομενικά αντίθετων πόλων πίσω από την υποτιθέμενη μάξιμουμ μεταξύ τους αντίθεση. Στην περίπτωση του Ισραήλ αυτή η ταυτότητα συμφερόντων έχει αποδειχθεί όχι μόνο πρακτικά όταν για πολλά χρόνια πριν τις 7 του Οκτώβρη η κυβέρνηση Νετανιάχου βοήθησε στην οικονομική και τελικά τη στρατιωτική και πολιτική ενίσχυση της εξουσίας της Χαμάς στη Γάζα. Έχει αποδειχθεί τώρα στον πόλεμο στη Γάζα πόσο πολύ βοηθάει η κυβέρνηση Νετανιάχου τη Χαμάς με το να αρνείται να αξιοποιήσει την πραγματική σύγκρουση που εκδηλώνεται μεταξύ αυτής και της Φατάχ. Μάλιστα ο Νετανιάχου θεωρούσε για πολλά χρόνια τη Φατάχ και όχι τη Χαμάς τον κύριο εχθρό του Ισραήλ επειδή η πρώτη είχε την πιο μαζική διεθνή υποστήριξη, ενώ η Χαμάς που ήθελε την ολοκληρωτική εξαφάνιση του Ισραήλ και ήταν πιο απομονωμένη διεθνώς ήταν γι’ αυτόν ένας τάχα δευτερεύων εχθρός. Όταν ωστόσο αποδείχθηκε στον ισραηλινό λαό ότι η Χαμάς ήταν ο πιο μεγάλος εχθρός και ότι μια οποιαδήποτε μεταβατική λύση στη Γάζα μπορούσε να έρθει μέσα από μια συνεννόηση με τη Φατάχ και τις μη φιλοπόλεμες αραβικές χώρες, η ισραηλινή φιλορώσικη ακροδεξιά και ο αρχηγός της Νετανιάχου απάντησαν με το σύνθημα: «ούτε Χαμαστάν ούτε Φαταχστάν», και μάλιστα αρνήθηκαν να υποστηρίξουν πολιτικά τις τόσο ηρωικές διαδηλώσεις στη Γάζα κατά της Χαμάς επειδή αυτές είχαν πολιτικούς δεσμούς με τη Φατάχ. Έτσι κατάντησε τελευταία στο να στρατολογήσει η κυβέρνηση του Ισραήλ λούμπεν φράξιες της παλαιστινιακής ηγεσίας στη Γάζα για να σχηματίσει έναν στρατό ενάντια στη Χαμάς. Εδώ βέβαια πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θεωρούμε τη Φατάχ μια δύναμη του ανόθευτου παλαιστινιακού πατριωτισμού. Ίσα-Ίσα έχει μέσα της όλη την παρακμή κάθε εθνικού κινήματος που κυβερνάει χωρίς να έχει πραγματική εξουσία και που και αυτή με τη σειρά της είναι αντικείμενο σημαντικής εσωτερικής διάβρωσης από τη ρώσικη υπερδύναμη. Εκείνο απλά που λέμε είναι ότι η Φατάχ είναι μια ταλαντευόμενη εθνική δύναμη ανάμεσα στους δυο πόλους Χαμάς- ισραηλινής ακροδεξιάς που τη συνθλίβουν μέχρι διάλυσης. Στην πραγματικότητα η ταυτότητα των δύο φαινομενικά εχθρικών πόλων της Χαμάς και της ισραηλινής ακροδεξιάς φαίνεται στην άρνηση και των δύο να αναγνωρίσουν πραγματικά το έθνος και το κράτος του άλλου αλλά πάνω από όλα στο ότι και οι δυο έχουν τις καλύτερες σχέσεις πολιτικές και διπλωματικές με τον ίδιο φασιστικό ιμπεριαλισμό, την πουτινική Ρωσία. Αυτού του είδους την ταυτότητα των δύο πόλων μεταξύ τους μέσω της ταυτότητας τους με έναν τρίτο πόλο που είναι μια υπερδύναμη, κέντρο του παγκόσμιου φασισμού, μπορεί κανείς να τη διαπιστώσει και στο πολύ ευρύτερο παγκόσμιο Δίπολο που περιγράψαμε. Αυτό της δυτικής δήθεν φιλο-ισραηλινής αντιτριτοκοσμικής ακροδεξιάς από τη μια μεριά και της αντισημιτικής, «αντιιμπεριαλιστικής» «αριστεράς» από την άλλη. Η ταυτότητα αυτού του ευρύτερου Διπόλου εκδηλώνεται καθαρά στο κοινό μίσος των δύο υποτιθέμενων αντίθετων πόλων του ενάντια στην Ουκρανία, και ταυτόχρονα ενάντια στον αστικό δημοκρατισμό κυρίως στις ευρωπαϊκές χώρες, με τη συγκρότηση μέσα σε όλες αυτές ενός ανομολόγητου κοινού φασιστικού μετώπου που ονομάζουμε φαιο-«κόκκινο» μέτωπο. Αυτό το μέτωπο δεν είναι μια συμμαχία των «δύο άκρων», δηλαδή του κλασικού φασισμού και της αριστεράς όπως νομίζουν οι αστοφιλελεύθεροι, αλλά ο ειδικός τρόπος συγκρότησης ενός ενιαίου άκρου που περιέχει μέσα του απλά δύο μορφές του ίδιου φασισμού, την «αριστερή» και τη δεξιά οι οποίες πρέπει να κρύβονται ότι είναι σύμμαχες ώστε να συνθλίβουν στην ψεύτικη μεταξύ τους σύγκρουση τις αληθινές εχθρικές τους δυνάμεις των δύο πραγματικών στρατοπέδων που στρέφουν μέχρι εξόντωσης το ένα ενάντια στο άλλο. Δηλαδή οι ρωσόφιλοι φασίστες ενός πλασματικού διπόλου εξοντώνουν τους φιλελεύθερους δεξιούς και κεντρώους του αστικού στρατοπέδου ενώ οι ρωσόφιλοι ψευτοεπαναστάτες και «αριστεροί» εξοντώνουν και συνθλίβουν κάθε πραγματική δημοκρατική ή και επαναστατική αριστερά. Οπότε τα δύο στρατόπεδα που συγκρούονται πραγματικά μεταξύ τους αποτελούν ένα τελικά Πραγματικό ανταγωνιστικό Δίπολο, ενώ οι δύο φιλορώσικες δυνάμεις που καθοδηγούν τον κάθε πόλο αυτού του πραγματικού Διπόλου τον έναν ενάντια στον άλλον συγκρούονται μεταξύ τους μόνο φαινομενικά, τακτικά, ενώ αποτελούν στρατηγικά ένα ψεύτικο, ένα από την αρχή τεχνητό, δηλαδή ένα Πλασματικό ανταγωνιστικό Δίπολο. Τέτοια πλασματικά δίπολα αποτελούν ειδικότητα της σύγχρονης ρωσικής διπλωματίας. Αν και αποτελούν μια σύγχρονη προσαρμογή της κλασικής στρατηγικής του «διαίρει και βασίλευε», ποτέ στο παρελθόν πριν την ιμπεριαλιστική εποχή, δεν υπήρξε κάποια τόσο ισχυρή και επιστημονικά ανεπτυγμένη πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να γίνει ηγέτης και στα δύο αντίθετα στρατόπεδα που ήθελε να υποδουλώσει κάνοντας τη φίλη και στα δύο. Τέτοιο διεθνούς βάρους Πλασματικό Δίπολο είναι αυτό ανάμεσα από τη μια μεριά στους ρωσόφιλους ψευτοαριστερούς που υπερασπίζουν τα ανοιχτά σύνορα για όλους τους μετανάστες, που σημαίνει κατάργηση δήθεν από τα «αριστερά» της αστικής δημοκρατικής αρχής της κρατικής κυριαρχίας, και από την άλλη μεριά τους ακροδεξιούς και φασίστες που υπερασπίζουν τα κλειστά σύνορα για όλους με τη ρατσιστική λογική ότι οι μετανάστες αλλοιώνουν πολιτιστικά ή και φυλετικά τη χώρα που τους φιλοξενεί, οπότε θέλουν κατάργηση της αστικής δημοκρατίας και βίαιη έξωση κάθε πραγματικού πολιτικού πρόσφυγα αλλά και των πιο παλιών ενσωματωμένων στη χώρα μεταναστών. Ένα πραγματικό Δίπολο είναι αυτό ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία που όμως είναι πλασματικό σε ότι αφορά τις ρωσόφιλες δυνάμεις που στις δυο όχθες του Αιγαίου οξύνουν επίτηδες το πραγματικό Δίπολο για να στρέψουν υπέρ της Ρωσίας και κατά της Ευρώπης τις δύο χώρες (φιλορώσοι σοβινιστές από τη μια και τούρκοι επεκτατιστές και ευρασιατιστές από την άλλη). Ένα πιο σημαντικό για τη ρώσικη διπλωματία τέτοιο Πραγματικό Δίπολο είναι αυτό στις ΗΠΑ ανάμεσα στο Δημοκρατικό και στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Μέσα σε αυτό λειτουργεί ένα Πλασματικό Δίπολο που οξύνει τεχνητά την πάλη ανάμεσα στα δυο κόμματα και σκοτώνει όποιο ρεύμα πάει να καταλαγιάσει τη σύγκρουση και το οποίο κατάφερε να φασιστικοποιήσει και να «ρωσοποιήσει» σε μεγάλο βαθμό τον έναν πόλο του πραγματικού διπόλου, το ρεπουμπλικανικό κόμμα. Έτσι το πλασματικό Δίπολο είναι από τη μια μεριά το ρεύμα με επικεφαλής τους ευέλικτους ρωσόφιλους εισοδιστές Σάντερς- Κορτέζ, που ηγούνται των «αριστερών προοδευτικών», αντισημιτών, “woke”, οικοφασιστών κλπ και από την άλλη το ρεύμα Τραμπ- Βανς- Μπάνον, που ηγούνται του MAGA ακροδεξιού, εθνικιστικού, αντι-woke πλήθους. Και οι μεν και οι δε είναι στην ουσία φιλοπουτινικοί αν και οι πρώτοι πολύ πιο καλυμμένα επειδή στη βάση του Δημοκρατικού Κόμματος είναι ισχυρή η δημοκρατική αντιπουτινική γραμμή. Στο εσωτερικό της χώρας μας ένα τέτοιο πραγματικό καταστροφικό Δίπολο με το οποίο η Ρωσία έκανε κυρίαρχη πολιτικο-ιδεολογικά τη θέση της στην Ελλάδα για πολλές δεκαετίες και την κατέφαγε τελικά ήταν αυτό μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αυτό ήταν πραγματικό Δίπολο σε ότι αφορούσε την ταξική βάση των δύο στρατοπέδων (παλιά μεγαλοαστική τάξη η ΝΔ – η νέα κρατικοδίαιτη μεγαλοαστική και η μικρομεσαία αστική τάξη το ΠΑΣΟΚ) ήταν όμως πλασματικό Δίπολο σε ότι αφορούσε τους ίδιους τους ρωσόδουλους σαν τους Παπανδρέου πατέρα και γιο και τον Καραμανλή τον β΄αντίστοιχα που είχαν την εξουσία στους δύο πόλους του πραγματικού Διπόλου.

Το μεγαλύτερο θρίαμβο πάντως ωστόσο αυτής της ρωσικής τακτικής μπορεί κανείς να το διακρίνει σήμερα στην πολύ κρίσιμη για τους παγκόσμιους συσχετισμούς περίπτωση του Ισραήλ. Τη λέμε κρίσιμη γιατί σε αυτήν κρίνεται το ζήτημα του κατά πόσο θα μπορέσει γενικά ο νεοναζιστικός ρωσοκινεζικός Άξονας να σηκώσει κάποια στιγμή ανοιχτά το γενοκτονικό αντισημιτισμό, τη βασική του σημαία με την οποία θα σύρει πίσω του ότι αντιδραστικό έχει η ανθρωπότητα στο δικό του παγκόσμιο κανιβαλικό πόλεμο. 

Η παγκόσμια δαιμονοποίηση του Ισραήλ κλειδί για τη νεοχιτλερική Ρωσία στο νέο παγκόσμιο πόλεμο που ετοιμάζει

Επιμένουμε σε αυτήν την ανάλυση των πλασματικών Διπόλων γιατί η Ρωσία έχει αναλάβει να κάνει με το Ισραήλ κάτι πολύ βαθύτερο και κυρίως πολύ πιο παγκόσμιο από αυτό που έκανε με τους Εβραίους η χιτλερική Γερμανία. Η Ρωσία δηλαδή έχει αναλάβει όχι απλά να συκοφαντήσει τους Εβραίους με την προπαγάνδα της μέσα στους λαούς για να μπορέσει να τους εξοντώσει, αλλά να δουλέψει μέσα στα πιο αντιδραστικά κομμάτια της αστικής τάξης του ισραηλινού κράτους για να κάνει τους Εβραίους άμεσα και συγκεκριμένα μισητούς στις μάζες μέσα από εικόνες που αυτές τις νιώθουν σαν δική τους άμεση ζωντανή εμπειρία αν και αυτές οι εικόνες έρχονται μόνο αποσπασματικά χωρίς να τους δίνουν τη δυνατότητα να έχουν αληθινή γνώση της σύγκρουσης μέσα από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο. Επίσης η ρωσική προπαγάνδα δεν θέλει να φανεί πως κάνει μισητούς τους Εβραίους σαν άτομα, καθώς όπως είπαμε πριν ο ανοιχτός ρατσιστικός αντισημιτισμός έχει χρεωκοπήσει ιδεολογικά στις προοδευτικές μάζες μετά από τους μεγάλους αντιφασιστικούς και αντιαποικιακούς αγώνες του προηγούμενου αιώνα. Θέλει δηλαδή να κάνει τους Εβραίους μισητούς σαν συλλογική οντότητα, σαν κράτος των Εβραίων, που θα πρέπει να γίνει το πιο μισητό από όλα τα κράτη, δηλαδή ο «Εβραίος» των κρατών, έτσι ώστε να φανεί σαν αλήθεια αυτό που φωνάζει εδώ και δεκαετίες ένα από τα πιο μανιακά γενοκτονικά αντισημιτικά κόμματα στον κόσμο, το ψευτοΚΚΕ που απαγορεύει στα έντυπα του να αναφέρουν το Ισραήλ χωρίς τον προσδιορισμό «κράτος δολοφόνος», το μόνο κράτος που αποκαλούν έτσι ενώ δεν αποκαλούν έτσι ούτε τις ΗΠΑ, ούτε τη Γερμανία, ούτε βέβαια τη σημερινή δολοφονική Ρωσία. Γιατί όλα δείχνουν ότι οι νέοι ρωσοκινέζοι Χίτλερ δεν θα αρκεστούν σε ένα Ολοκαύτωμα σαν το προηγούμενο στο οποίο κρυφά από τις πλατιές παγκόσμιες μάζες, ακόμα και από τις γερμανικές, οι ναζιστές εξοντώσανε βιομηχανικά μεν, κρυφά δε από τους λαούς, και το γερμανικό λαό τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και τους εξοντώσανε κρυφά επειδή αυτές οι μάζες δεν ήταν έτοιμες να αντέξουν τέτοια απανθρωπιά απλά γιατί δεν είχαν ποτέ μισήσει τόσο συγκεκριμένα και άμεσα, τόσο ζωντανά τους Εβραίους σαν άτομα. Τους είχαν μισήσει σαν μυθικές αρνητικές μορφές όπως τους είχαν φοβηθεί από την αντισημιτική προπαγάνδα, δηλαδή σαν μεγαλοαστική τάξη, σαν τοκογλύφους που τάχα οργάνωναν κάθε παγκόσμια και κάθε εθνική και ταξική αλληλοσφαγή, αλλά όχι σαν απλό λαό, σαν γυναίκες, σαν ηλικιωμένους και κυρίως σαν παιδιά. Τους είχαν με λίγα λόγια μισήσει αφηρημένα. Οι νεοχιτλερικοί όμως θέλουν να κάνουν ένα ανοιχτό Ολοκαύτωμα κατά το οποίο οι πλατιές μάζες, μάζες πολλών ξεχωριστών ακόμα και ιστορικά εχθρικών εθνών, θα έχουν ενωθεί μέσα από μια κοινή αποκτήνωση τόσο πολύ ώστε να κυνηγάνε και να λιντσάρουν τους Εβραίους μέσα στα σπίτια τους, στους δρόμους και στις πλατείες όλων των χωρών πιστεύοντας ότι μόνο έτσι θα τους εκδικηθούν για κάτι που αξίζει το συγκεκριμένο μίσος τους. Αυτό το συγκεκριμένο μίσος και αυτή τη σαδιστική κτηνωδία κατά απλών ανθρώπων τη δίδαξε η Χαμάς και το παγκόσμιο αντισημιτικό κίνημα στις 7 του Οκτώβρη λέγοντας ότι αυτό το πρώτο βιντεοσκοπημένο πογκρόμ ήταν μια δίκαιη εθνικοαπελευθερωτική εκδίκηση και μάλιστα μια αντιναζιστική αντίσταση και ότι σαν τέτοια αυτή η αντίσταση όχι μόνο επιτρέπεται αλλά πρέπει και να γιορτάζεται. Πράξεις μίσους απέναντι σε αμάχους αποίκους υπήρξαν στους αντιαποικιακούς πολέμους, ειδικά στον αλγερίνικο, αλλά κανένα συνειδητό κίνημα δεν περηφανεύτηκε γι αυτές όπως έκαναν οι ναζήδες της Χαμάς και οι φίλοι της, ενώ οι πιο πολιτικά οξυδερκείς αρχηγοί αυτών των κινημάτων, όπως στην περίπτωση της Αλγερίας ο Abane Ramdane, τις κριτίκαραν, και βέβαια το ίδιο έκανε και το κομμουνιστικό κίνημα. Τις συγχώρησαν και τις δικαιολόγησαν σαν αντιαποικιακό μίσος που εκδηλώθηκε με λάθος τρόπο, αλλά δεν περηφανεύτηκαν γι αυτές και δεν τις γιόρτασαν. Αυτό είναι το νέας ποιότητας μίσος που σταλάζουν σε πελώριες δόσεις οι «αριστεροί» ρωσόδουλοι σε κάθε χώρα με αυτό που ονομάζουν «γενοκτονία» της Γάζας από το «κράτος δολοφόνο», που μάλιστα το κατηγορούν ότι έχει γίνει πια ναζιστικό, δηλαδή αποανθρωποιούν τα θύματα του πραγματικού παλιού Ολοκαυτώματος για να τα μετατρέψουν σε άξια θύματα του νέου Ολοκαυτώματος που οι ίδιοι ετοιμάζουν. Γι αυτό το λόγο οι σύγχρονοι αντισημίτες θεωρούν δολοφόνους και τους απλούς πολίτες του Ισραήλ, αλλά και τους Εβραίους της διασποράς που υποστηρίζουν αυτό το κράτος ως καταφύγιό τους. Αυτό το μίσος πάει παραπέρα. Πάει σε όλα τα κράτη και όλους τους ανθρώπους που υποστηρίζουν το δικαίωμα στην ύπαρξή του «κράτους δολοφόνου». Αυτοί είναι οι «σιωνιστές» που δεν έχει σημασία αν είναι ή δεν είναι Εβραίοι. «Σιωνιστές» είναι όσοι αρνούνται να δεχτούν ότι το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος που είναι δολοφόνος, δηλαδή αρνούνται να αποδεχτούν αυτή τη συλλογική ηθική καταδίκη για τους εαυτούς τους. Γι αυτό σήμερα στην Ελλάδα, στην πιο αντισημιτική χώρα της Ευρώπης οι πολίτες πρέπει να πάρουν από τώρα αυτήν την ειδική εκπαίδευση στο ρατσιστικό μίσος μαθαίνοντας να διαδηλώνουν και να κοιτάνε κατάματα τους απλούς εβραίους τουρίστες του Ισραήλ που αποβιβάζονται στις ελληνικές παραλίες και να τους κατηγορούν κατάμουτρα για γενοκτόνους. Οι εγκάθετοι των βασανιστών του Κρεμλίνου, ηγέτες του ψευτοΚΚΕ, που θα παίξουν αναγκαστικά σε μια ρωσική κατοχή τον ρόλο που παίξανε οι ταγματασφαλίτες, ετοιμάζουν από τώρα εκείνη τη στιγμή που όταν τα θύματα θα αντιτείνουν στους θυμωμένους λαϊκούς δήμιους τους ότι δεν ήταν γενοκτονία αυτό που έγινε στη Γάζα, εκείνοι θα τους δείχνουν εικόνες νεκρών παιδιών και ερείπια της Γάζας. Αυτά θα ανταπαντάνε στους αντισημίτες με έννοιες πιο πολύπλοκες όπως είναι οι ανθρώπινες ασπίδες, δηλαδή έννοιες κρυμμένες από την άμεση, επιφανειακή και ασύνδετη εμπειρία των μαζών στην οποία πάντα στηρίζεται ο φασισμός. Γι αυτό άλλωστε η προπαγάνδα με εικόνες και όχι ο διαφωτισμός είναι το όπλο του φασισμού, δηλαδή η σύνθεση των επιφανειακά σκόρπιων γεγονότων σε μια αλήθεια που δίνει σε κάθε εικόνα το αληθινό της νόημα. 

Για να πετύχουν μια τέτοια ανοιχτή και μαζική παγκόσμια γενοκτονία, όπως την «αντισιωνιστική», οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές επί δεκαετίες ενθαρρύνουν και αναπτύσσουν τη χειρότερη πλευρά της αστικής τάξης του Ισραήλ, ώστε αυτή να παράξει ακριβώς αυτές τις κατάλληλες εικόνες και τα κατάλληλα επιθετικά λόγια που τελικά θα μετατρέψουν το Ισραήλ σε αυτό που χρειάζονται οι γενοκτόνοι αντισημίτες να φαίνεται, δηλαδή να πείσουν τον κόσμο ότι αυτό το μικρό εδαφικά και στρατιωτικά μεσαίο κράτος είναι στο βάθος η ενσάρκωση του απόλυτου κακού, του «σιωνισμού», δηλαδή η εξουσία του μεγάλου εβραϊκού κεφάλαιου πάνω στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τελικά πάνω σε όλο τον κόσμο. 

Η δαιμονοποίηση του Ισραήλ από τους ρώσους νεοχιτλερικούς με το προβοκάρισμα του από τα μέσα. Η ισραηλινή επεκτατική ακροδεξιά.

Για να πετύχει αυτόν τον προπαγανδιστικό άθλο, ο ρωσικός σοσιαλιμπεριαλισμός ξεκίνησε επί Μπρέζνιεφ- Σουσλόφ, ανέπτυξε επί Γιέλτσιν και ολοκλήρωσε επί Πούτιν την προσέγγιση και ενίσχυση της αντιδραστικής, επεκτατικής τάσης του σιωνιστικού εθνικού κινήματος, τον αναθεωρητικό σιωνισμό του Λικούντ, ο οποίος σημαίνει ένα πράγμα: την άρνηση στο δικαίωμα ύπαρξης παλαιστινιακού κράτους δυτικά του Ιορδάνη. Αυτή την προσέγγιση με το Λικούντ την ξεκίνησε η Ρωσία μετά το 1967 επί Μπεγκίν, αργότερα βοήθησε να εγκατασταθεί στην εξουσία η πιο επεκτατική συνειδητά φιλορώσικη φράξια του με αρχηγό τον Νετανιάχου και τελευταία βοήθησε με τη στάση της να ανεβούν στην εξουσία τα καθαρά φασιστικά, ρατσιστικά ρεύματα των Μπεν Γκβιρ και Σμότριτς. Η ένταση και το βάθος του εισοδισμού της Ρωσίας στο Ισραήλ, εκτείνεται και πέρα από το Λικούντ και τους φασίστες και στα άλλα κόμματα ιδίως αφού δόθηκε η άδεια από το Γιέλτσιν στα 1991 για την εγκατάσταση στο Ισραήλ ενός εκατομμυρίου Εβραίων της πρώην ΕΣΣΔ. Ωστόσο η μέθοδος της Ρωσίας να διαφθείρει αστικές τάξεις με το επεκτατικό δηλητήριο προκειμένου να κερδίσει κράτη και έθνη στο κανιβαλικό της στρατόπεδο, δεν είναι καινούργια. Την είχε χρησιμοποιήσει η ίδια επί τσαρισμού αλλά κυρίως η χιτλερική Γερμανία στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο όπως με την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία, την Κροατία, τη Ρουμανία και άλλες χώρες. Το πιο σημαντικό και το πιο ιδιαίτερο που έχει κάνει η Ρωσία με το Ισραήλ, είναι ότι έχει δώσει στη δεξιά και ακροδεξιά της αστικής του τάξης την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να πραγματοποιήσει το επεκτατικό της όνειρο με το να της προσφέρει την πεποίθηση πως το Ισραήλ έχει εξασφαλίσει μια νέου είδους μαζική διεθνή υποστήριξη: τη θερμή υποστήριξη των Αμερικανών και των ευρωπαίων ακροδεξιών και φασιστών δηλαδή των χειρότερων ιμπεριαλιστών και νεοαποικιοκρατιών που ξαφνικά και όψιμα γίνανε φίλοι του Ισραήλ και αντι-αντισημίτες. Στην πραγματικότητα αυτή η υποστήριξη έχει τακτικά και όχι στρατηγικά χαρακτηριστικά, που σημαίνει, είναι φτιαγμένη για να αποσυρθεί την κατάλληλη στιγμή. Η παγκόσμια φασιστική ακροδεξιά εντάσσει μόνο τακτικά στο δικό της παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό και ρατσιστικό στρατόπεδο τη φασιστική και ρατσιστική δεξιά του Ισραήλ ώστε αυτή να κυριαρχήσει πραγματικά σε αυτή τη δημοκρατική χώρα και έτσι να την εκθέσει παγκόσμια στο αντισημιτικό μίσος. Ταυτόχρονα αυτή η ξαφνική και όψιμη αγάπη για το Ισραήλ είναι ένας ελιγμός της πουτινόφιλης φασιστικής ακροδεξιάς να ξεπλυθεί από το αντισημιτικό της στίγμα και έτσι να αποσπάσει στις αστοδημοκρατικές χώρες της Αμερικής και της Ευρώπης την ανοχή των δημοκρατικών μαζών, ώστε να μπορέσει να αλώσει την κεντρική πολιτική τους εξουσία. Εννοείται ότι όταν ο ρωσοκινεζικός Άξονας θα είναι έτοιμος για να επιτεθεί ολόπλευρα στον πλανήτη, οπότε θα χρειαστεί να ξεδιπλώσει ανοιχτά τη βασική του σημαία με την οποία θα ενώσει λαούς, έθνη και κράτη που θα γράφει «εξαφανίστε το σιωνιστικό κράτος δολοφόνο και όσους το υποστηρίζουν», η φασιστική ακροδεξιά θα εγκαταλείψει το Ισραήλ αύτανδρο στην οργή των αντισημιτών τους οποίους άλλωστε ποτέ δεν έπαψε να προστατεύει στον κόρφο της με πρώτη τη διπρόσωπη κλίκα Τραμπ-Βανς. Ήδη σήμερα που γράφουμε αυτές τις γραμμές αυτή η κλίκα έχει εξαπολύσει τον πιο βασικό προπαγανδιστή της, τον πουτινικό Τάκερ Κάρλσον να κατηγορεί το Ισραήλ για την αντιπαλαιστινιακή του στάση και να χαράσσει ένα νέο ανοιχτά αντιεβραϊκό ρεύμα μέσα στο στρατόπεδο των ακροδεξιών ή και συντηρητικών Ευαγγελιστών των ΗΠΑ. Την ίδια ώρα επίσης ο ίδιος ο Τραμπ, αφού ενθάρρυνε τους ακροδεξιούς του Ισραήλ να σπάσουν την εκεχειρία και να ξεκινήσουν το νέο πόλεμο στη Γάζα τους καλεί χλιαρά να το σταματήσουν ίσα-ίσα για να βγάλει από πάνω του την ευθύνη και να κατηγορήσει το Ισραήλ ανοιχτά την κατάλληλη στιγμή. Ανάλογα κάνει με τον πόλεμο του Ισραήλ κατά του Ιράν. Από τη μια χειροκροτάει το Ισραήλ από την άλλη μιλάει για ειρήνη και κάθε τόσο του ρίχνει κρύο νερό. Αυτό το κάνει με τα δύο ρεύματα που έχει φτιάξει γύρω από την προεδρία του, το ένα το «ρωσικό», τάχα απομονωτιστικό δικό του (Βανς, Γκάμπαρντ, Κάρλσον, Μπάνον) που είναι κατά του Ισραήλ και υπέρ της συνεννόησης με το Ιράν και το άλλο το επεμβατικό, φιλο-Ισραήλ (Ρούμπιο, Γκράχαμ, Μαρκ Λέβιν) ώστε να χρησιμοποιήσει σαν νυστέρι το Ισραήλ για να εγχειρήσει το Ιράν. Όταν τελειώσει αυτήν την εγχείρηση και κάποιες άλλες στη Μέση Ανατολή απαραίτητες στη Μόσχα, ο Τραμπ θα πετάξει το νυστέρι που λέγεται Ισραήλ. 

Είναι λοιπόν αυτή η ψευδαίσθηση κάποιας διεθνούς αποδοχής, ειδικά εκείνης από την αμερικάνικη υπερδύναμη, που οδηγεί πολλούς ανθρώπους στο Ισραήλ και στην εβραϊκή Διασπορά, να ελπίζουν ότι μπορεί να νικηθεί τώρα στρατιωτικά η Χαμάς (αλλά και το Ιράν), και να μην βλέπουν τη διεθνή πολιτική απομόνωση του Ισραήλ από τις δημοκρατικές χώρες και την κοινή τους γνώμη και κυρίως το παγκόσμιο αντισημιτικό τσουνάμι που γιγαντώνεται εναντίον του. Εννοείται αυτήν την ψευδαίσθηση τη βοηθάνε σε αυτή τη χειρότερη φάση του πολέμου στη Γάζα ακόμα περισσότερο η Ρωσία και η Κίνα με το να μην βάζουνε στον ΟΗΕ με την ίδια συχνότητα και ένταση που βάζαν στην πρώτη φάση του πολέμου επί προεδρίας Μπάιντεν τα αλλεπάλληλα ψηφίσματα καταδίκης στο Ισραήλ και τα καλέσματα στην εκεχειρία (όπως άλλωστε δεν έχουν ακόμα βάλει ψήφισμα και για την επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν). Η φροντίδα τους είναι να μην δυσκολεύουν την κυβέρνηση Νετανιάχου, και κυρίως να μην συγκρουστούν με τον Τραμπ. Έτσι το Ισραήλ όχι μόνο συνεχίζει τον αυτοκαταστροφικό του πόλεμο στη Γάζα, αλλά ενώ θανάσιμα αιμορραγεί πολιτικά εκεί, άνοιξε και το νέο μέτωπο με το Ιράν. 

Η κύρια δαιμονοποίηση του Ισραήλ από τους νεοχιτλερικούς είναι από τα έξω, με το δυνάμωμα του παλαιστινιακού γενοκτονικού αντισημιτισμού

Ωστόσο και αυτή τη δαιμονοποίηση του ισραηλινού κράτους, την πέτυχε η Ρωσία προβοκάροντας το Ισραήλ κυρίως από τα έξω, δηλαδή δουλεύοντας εναντίον του με την «αριστερή» της φωνή μέσα στο αραβομουσουλμανικό και στο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα. Αυτή τη δραστηριότητα της την ξεκίνησε η Ρωσία με την υπόθαλψη αρχικά του παναραβικού αντιισραηλινού εθνικισμού, μετά με τη χρησιμοποίηση του Παλαιστινιακού εθνικού αγώνα υποθάλποντας κυρίως την τρομοκρατία τής πιο σοσιαλφασιστικής και πιο αντισημιτικής του πτέρυγας, αυτήν των PFLP (Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) και DFLP (του Δημοκρατικού Μετώπου για τη Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), ενώ τελικά πέτυχε τη μαζική τρομοκράτηση του ισραηλινού λαού δυναμώνοντας μέσα στο παλαιστινιακό έθνος τη γενοκτονική αντισημιτική Χαμάς. Αντίθετα από ότι πιστεύουνε οι περισσότεροι αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τα σιίτικα τζιχαντιστικά κινήματα που έχουν κέντρο τους το Ιράν, ούτε ταυτίζεται με την εχθρική για τη Ρωσία Μουσουλμανική Αδελφότητα σαν τμήμα της οποίας ξεκίνησε μόνο για κάλυψη. Γιατί η Χαμάς ιδρύθηκε στα 1988 στην καρδιά της ρωσικής μεσανατολικής διπλωματίας, στη Δαμασκό των Άσαντ, για να σαμποτάρει τη σπουδαιότερη ως τώρα απόπειρα συνύπαρξης Παλαιστινιακού και Ισραηλινού λαού, η οποία ξεκίνησε από τη Φατάχ του Αραφάτ πριν ακόμα από τη συμφωνία του Όσλο. Η απόλυτη ρωσοδουλεία της Χαμάς αποδείχθηκε το 2008 όταν μαζί με την Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα, και τη Συρία αναγνώρισε σαν τάχα «Κυβέρνηση της Γάζας» την πρώτη ντε φάκτο εδαφική προσάρτηση που έκανε η πουτινική Ρωσία σε βάρος μιας άλλης χώρας, την απόσπαση από την Γεωργία της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας το 2008 υπό τη μορφή της ανεξαρτητοποίησης τους. Ως τότε η Χαμάς είχε καταφέρει ανατινάζοντας συνολικά πάνω από 800 ισραηλινούς αμάχους να παγώσει τις φιλειρηνικές διαθέσεις του ισραηλινού λαού και τα αντίστοιχα πολιτικά ρεύματα και να δώσει μια τεράστια δύναμη στην ισραηλινή ακροδεξιά. Αυτή δυνάμωσε επειδή πρόσφερε όπως και σήμερα τον επεκτατισμό της σαν τάχα μια λύση άμυνας στον ισραηλινό λαό απέναντι στους γενοκτόνους αντισημίτες. Έλεγε δηλαδή, όπως συνεχίζει και τώρα να λέει ότι μόνο αν αναπτύσσονταν και πυκνώνανε μέσα στα παλαιστινιακά εδάφη οι εβραϊκοί οικισμοί και ακόμα καλύτερα μόνο αν αυτά τα «ιστορικά εδάφη» ενσωματώνονταν στο Ισραήλ, όπως τώρα αυτά της Γάζας, θα ήταν ο ισραηλινός λαός ασφαλής. Είναι κυρίως η Χαμάς που παρέσυρε και την αντισημιτική πτέρυγα της Φατάχ με τον Μπαργκουτί και που πάνω απ όλα με τη βοήθεια του Λικούντ σκότωσε τη συμφωνία του Όσλο. Η Χαμάς σκότωνε εβραίους αμάχους και το Λικούντ απαντούσε με οικισμούς ή αυτό έχτιζε πρώτα οικισμούς και η Χαμάς απαντούσε με γενοκτονικού τύπου δολοφονίες μέχρι να μην θυμάται κανείς ποιος ξεκίνησε πρώτος. Βέβαια από ιστορική άποψη υπάρχει ο πρώτος που ξεκίνησε και αυτός φταίει πιο πολύ από τότε ως και σήμερα. Όσοι δηλαδή καταλαβαίνουν από ιστορία ξέρουν που πρέπει κανείς να τοποθετήσει το σημείο μηδέν του χρόνου από το οποίο πρέπει να ξεκινάει το μέτρημα της ευθύνης. Και το σημείο μηδέν για έναν διεθνιστή δεν μπορεί παρά να είναι το 1948, κατά το οποίο η αντιφασιστική ανθρωπότητα αναγνώρισε το Ισραηλινό αλλά και το Παλαιστινιακό κράτος επειδή ακριβώς αυτή η ανθρωπότητα μόλις πριν λίγο είχε συντρίψει τη μέγιστη βαρβαρότητα, τον φασιστικού τύπου γερμανικό ιμπεριαλισμό. Οι αντισημίτες λένε ότι το Ισραήλ είναι το τελευταίο κράτος, υπόλειμμα της αποικιοκρατίας. Το λένε χωρίς δυνατό αντίλογο επειδή το παγκόσμιο αντιφασιστικό κίνημα έχει νικηθεί και ελάχιστα ακούγεται η φωνή του. Η αλήθεια είναι ότι ήταν η αντιφασιστική νίκη, παρόλο που είχε σαν κεντρικό πολεμικό θέατρο την Ευρώπη, εκείνη που άνοιξε το δρόμο στο μεταπολεμικό παγκόσμιο αντιαποικιακό κίνημα. Γιατί ήταν τότε που χάρη στην αντιφασιστική νίκη οι αποικιακές ιμπεριαλιστικές αυτοκρατορίες δέχτηκαν ένα μεγάλο χτύπημα όχι μόνο από τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα των αποικιών αλλά και από τα αριστερά κινήματα μέσα στις μητροπόλεις και κυρίως από την ΕΣΣΔ ώστε δεκάδες νέα κράτη είδαν το φως της μέρας. Ένα από τα πρώτα τέτοια κράτη ήταν το Ισραήλ. που υπήρξε μάλιστα και σύμβολο του αντιφασισμού επειδή αναγνωρίστηκε αλλά και γεννήθηκε σαν κράτος καταφύγιο για τα θύματα της πιο βάναυσης αποικιακού και ταυτόχρονα βιομηχανικού τύπου σφαγής στην σύγχρονη ιστορία. Γι αυτό αμέσως μόλις αυτό το νέο κράτος αναγνωρίστηκε από τον παγκόσμιο αντιφασισμό και όχι τυχαία με πρωτοπόρα στην αναγνώριση την ΕΣΣΔ, αμέσως όρμησε να το πνίξει ο νικημένος κόσμος της αντίδρασης, τα νεοναζιστικά υπολείμματα στο παλαιστινιακό και αραβικό κίνημα, οι Άραβες φεουδάρχες και το φιλοαποικιακό και για αυτό πιο αντιδραστικό κομμάτι του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Αυτό το μαύρο μέτωπο φταίει κύρια για τη διαιώνιση της σύγκρουσης παρόλο που αυτό αρχικά νικήθηκε από το Ισραήλ με τη στρατιωτική βοήθεια της ΕΣΣΔ. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο αγώνας βρήκε σύντομα έναν απροσδόκητο παγκόσμιο ηγέτη στους αστούς ιμπεριαλιστές νέου τύπου που καταφάγανε και νικήσαν από τα μέσα τη ρώσικη σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτοί βρήκαν ένα καλό πρόσχημα για να επιτεθούν στο Ισραήλ και να ξαναφουντώσουν τον αντισημιτισμό αξιοποιώντας τον αστικό χαρακτήρα της αστικής του τάξης. Γιατί εκείνη έκανε από τη φύση της εκείνο που δεν έπρεπε για να αμυνθεί απέναντι στους αραβικούς αντισημιτικούς εθνικισμούς που το περικύκλωσαν. Δηλαδή συμμάχησε αρχικά με τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες στα 55-56 και στη συνέχεια με τον κύριο εχθρό των λαών εκείνη την περίοδο, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, και για πολλά χρόνια μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες όπου άρχισε να συνεργάζεται όλο και περισσότερο με τη σοσιαλφασιστική Ρωσία και τελευταία με ότι φασιστικότερο είχε ποτέ μέσα του ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Αυτή η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Γιατί κάθε φορά που το Ισραήλ νικούσε σε μια μάχη με τους Άραβες εθνικιστές και αντισημίτες κέρδιζε εδάφη και έτσι δυνάμωνε μέσα στην ισραηλινή αστική τάξη η επεκτατική αντιπαλαιστινιακή μερίδα της, δηλαδή ο αναθεωρητικός σιωνισμός και το Λικούντ. Αλλά η υπεροχή του ισραηλινού επεκτατισμού ήταν ο εσωτερικός παράγοντας που δυνάμωνε τον παλαιστινιακό αντισημιτισμό οπότε φτάσαμε στη Χαμάς, στην κατάρρευση του Όσλο, στην κυριαρχία στο Ισραήλ της ακροδεξιάς, του Τραμπ και του Πούτιν και τέλος στην ιστορική προβοκάτσια της 7 του Οκτώβρη που γέννησε τον πόλεμο της Γάζας και την παγκόσμια αντισημιτική έκρηξη. Αυτή είναι η διαλεκτική του πλασματικού Διπόλου που αναπτύξαμε και στην οποία πρέπει να τονίσουμε το εξής: Ότι οι δύο πόλοι αυτού του Διπόλου δεν είναι ισοδύναμοι. Ο παλαιστινιακός αντισημιτισμός είναι παγκόσμιος γενοκτονικός και χιτλερικός, ενώ ο ισραηλινός επεκτατισμός είναι εθνικιστικός μπορεί να γίνει εθνοεκκαθαριστικός και ρατσιστικός αλλά δεν μπορεί να γίνει μια παγκόσμια γενοκτονική σημαία, έχει από τη φύση του τοπικό χαρακτήρα, και παγκόσμιο τον κάνει μόνο η ρώσικη προπαγανδιστική μηχανή για να τον χρησιμοποιήσει σαν προβοκάτορα. Το Ισραήλ δεν μπορεί να γίνει ο χιτλερισμός όπως το συκοφαντούν οι αντισημίτες αντιστρέφοντας με το απαράμιλλο θράσος που έχουν οι φασίστες θύτη κα θύμα. 

Αυτό δηλαδή που έκανε η Ρωσία σε όλη την πορεία ύπαρξης και σχηματισμού των δύο εθνών και των δύο κρατών ήταν να λειτουργήσει σαν προβοκάτορας μέσα και στα δύο, αλλά πιο πολύ μέσα στο Παλαιστινιακό έθνος αξιοποιώντας τη βαριά αντισημιτική του κληρονομιά, αυτή του πρώτου του ηγέτη, του οργανωτή των μουσουλμανικών SS μουφτή Αμίν Αλ Χουσεϊνί. 

Η ταξική φύση της βαριά λαθεμένης, πολιτικά αυτοκτονικής, απάντησης του Ισραήλ στην προβοκάτσια της 7 του Οκτώβρη και ποια θα ήταν μια δημοκρατική και διεθνιστική απάντηση

Αλλά την πιο μεγάλη ζημιά στους δημοκράτες και στην αριστερά την έκανε η Ρωσία προβοκάροντας το Ισραήλ, δηλαδή δουλεύοντας μέσα στους ισραηλινούς επεκτατιστές του Λικούντ. Αυτή η τακτική της ενθάρρυνσης της σοβινιστικής, επεκτατικής πτέρυγας της αστικής τάξης του Ισραήλ δέχτηκε την πιο κρίσιμη ποιοτική της ώθηση και βοήθεια με την άνοδο της αμερικάνικης ακροδεξιάς στην εξουσία των ΗΠΑ υπό την ηγεσία του ανθρώπου του Κρεμλίνου Τραμπ τόσο στην πρώτη όσο κυρίως στη δεύτερη προεδρία του. Αυτός πατώντας πάνω στην ευαγγελική αμερικάνικη συντήρηση, και μάλιστα στην πιο ακροδεξιά φράξια της, αυτήν του πρώην ρατσιστικού νότου, έδωσε από την πρώτη κιόλας προεδρία του την πιο μεγάλη ώθηση στην ισραηλινή ακροδεξιά για να οξύνει την εχθρότητα του Ισραήλ απέναντι στην Παλαιστινιακή Αρχή και τη Φατάχ. Έτσι στο βάθος χάρη στην άμεση βοήθεια της πουτινικής Ρωσίας, και την έμμεση βοήθεια του φίλου της Τραμπ και του ακροδεξιού βόρειου «φιλο-ισραηλινού» μετώπου, έφτασε το Ισραήλ να γίνει τόσο μισητό στο όλο και πιο καταπιεσμένο παλαιστινιακό έθνος κιόλας πριν τις 7 του Οκτώβρη, ώστε αυτό κατάντησε στην πλειοψηφία του να χειροκροτάει τους γενοκτόνους της Χαμάς όταν πραγματοποίησαν τη σφαγή της 7 του Οκτώβρη. Αυτή ήταν η πρώτη στιγμή στην ιστορία τους που οι δυο λαοί χωρίστηκαν ψυχικά τόσο βαθιά και από την πλευρά του Ισραήλ, καθώς η πιο φιλειρηνική και φιλοπαλαιστινιακή μερίδα του ισραηλινού λαού ένιωσε τότε απόλυτα προδομένη γενικά από τους Παλαιστίνιους, ενώ ο ψυχικός χωρισμός ολοκληρώθηκε από την άλλη πλευρά με την ισραηλινή αντεπίθεση στη Χαμάς που τόσο βαριά πλήρωσαν οι παλαιστίνιοι άμαχοι. Πιστεύουμε ότι αυτός ο χωρισμός είναι σχεδόν αδύνατο να επουλωθεί σύντομα γιατί ο ρώσικος νεοχιτλερισμός όσο δεν συντρίβεται θα οξύνει ασταμάτητα τη σύγκρουση και το μίσος ανάμεσα στους δύο λαούς δουλεύοντας εισοδιστικά τόσο στο εσωτερικό τους όσο κυρίως παγκόσμια. Όμως ακριβώς επειδή η Ρωσία και οι φίλοι της οξύνουν το ισραηλο-παλαιστινιακό μίσος, οι δημοκράτες και διεθνιστές στο Ισραήλ και σε όλο τον κόσμο πρέπει να κάνουν πάντα το ακριβώς αντίθετο: να παλεύουν για την ενότητα των δυο εθνών και για την ανεξαρτησία του παλαιστινιακού κράτους αντιπαλεύοντας το πλασματικό Δίπολο που την υπονομεύει. Αυτή η πολιτική μπορεί να μην πετύχει σήμερα το στόχο της όσο θα δρα τοπικά και παγκόσμια το πανίσχυρο ρωσοκινεζικό τέρας που θα τον υπονομεύει, αλλά θα δώσει ένα αποτέλεσμα, με το να καταλάβουν και να εκτιμήσουν οι λαοί ότι το Ισραήλ κάνει από την πλευρά του ό,τι μπορεί για να πετύχει αυτόν τον στόχο. Γιατί το βασικό αυτή τη στιγμή δεν είναι το τέρμα του δρόμου, το να σταθούν δηλαδή τα δυο κράτη ειρηνικά το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά να πάψει να δυναμώνει πολιτικά ο σύγχρονος αντισημιτισμός, ο «αντισιωνισμός» που θρέφει τους νεοχιτλερικούς και τον παγκόσμιο πόλεμο που έχουν ξεκινήσει και στην Ουκρανία και στο νότιο αραβομουσουλμανικό σύνορό της Ευρώπης. Όσο για την πραγματική και οριστική λύση του παλαιστινιακού αυτή μπορεί να υπάρξει πλέον τότε και μόνο τότε όταν οι ρωσοκινέζοι νεοχιτλερικοί συντριβούν τελικά σε αυτόν τον πόλεμο.

Γίνεται νομίζουμε κατανοητό πως χρειάστηκε μια μακρόχρονη πολιτική προεργασία για να αντιδράσει το Ισραήλ στο πογκρόμ της 7 του Οκτώβρη ακριβώς τόσο λαθεμένα όσο οι προβοκάτορες της Χαμάς και ο πολιτικός προστάτης της η Ρωσία περιμένανε να αντιδράσει: Δηλαδή παρόλο που ο πόλεμος αυτός σε πρώτη φάση ήταν δίκαιος και αμυντικός δηλαδή πράγματι έπρεπε η Χαμάς να υποστεί ένα πελώριο στρατιωτικό πλήγμα από το Ισραήλ γιατί το αντίθετο θα αποθράσυνε και την ίδια και το παγκόσμιο νεοχιτλερικό στρατόπεδο, όλη σχεδόν η άρχουσα τάξη του Ισραήλ, και όχι μόνο η ακροδεξιά του, διέπραξε στην πρώτη φάση το θανάσιμο πολιτικό λάθος που οι νεοχιτλερικοί περιμένανε με την προβοκάτσια της 7 του Οκτώβρη. Ενώ δηλαδή σαν αστική δημοκρατία το Ισραήλ δεν έκανε επίτηδες βομβαρδισμούς για να εξοντώσει αμάχους αλλά τους ειδοποιούσε στις περισσότερες περιπτώσεις, πράγμα που ποτέ δεν έχει κάνει ο ρωσικός φασισμός και οι φίλοι του στην Τσετσενία, στη Βοσνία, στο Χαλέπι, και στην Ουκρανία, και που αποτελεί απόδειξη ότι το Ισραήλ δεν έχει διαπράξει γενοκτονία στη Γάζα, ωστόσο βομβάρδιζε απροειδοποίητα και άμαχους όταν ήθελε να εξοντώσει στελέχη της Χαμάς ή στρατιωτικά αποσπάσματα που κρύβονταν πάντα μέσα σε αυτούς χρησιμοποιώντας τους συνειδητά σαν ανθρώπινες ασπίδες. Αυτή τη στρατηγική των ανθρώπινων ασπίδων την εφάρμοσαν οι χαμασίτες έχοντας χτίσει από χρόνια επιτελικούς χώρους μέσα ή κάτω από χώρους συγκέντρωσης αμάχων, όπως πολυκατοικίες, αλλά κυρίως νοσοκομεία, σχολεία και προσφυγικούς καταυλισμούς.

Αυτό δηλαδή που δεν κατάλαβε το Ισραήλ και συνεχίζει να μην καταλαβαίνει κάτω από την καθοδήγηση της αστικής του τάξης, και του περιορισμένου στενού εθνικιστικού της ορίζοντα, είναι ότι δεν έχει να κάνει με έναν τοπικό εχθρό επίπεδου Χαμάς ή έστω με έναν περιφερειακό σε επίπεδο Χεζμπολάχ, Χούτι και Ιράν, αλλά με έναν παγκόσμιο εχθρό, με δύο πανίσχυρες φασιστικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που είχαν την ικανότητα να ξυπνήσουν και να οργανώσουν σε παγκόσμια κλίμακα το αντισημιτικό τέρας. Δεν είναι δηλαδή τοπικός ο πόλεμος που παρακολουθεί όλη η υδρόγειος μετά τις 7 του Οκτώβρη σε ζωντανή μετάδοση κάθε ώρα κάθε μέρα για περίπου δυο χρόνια στη διάρκεια του οποίου ένας αληθινός γενοκτονικός στρατός, αυτός της Χαμάς ο οποίος έχει αποδείξει στην πράξη ότι θέλει να εξοντώσει όλο τον άμαχο πληθυσμό μιας χώρας σαν το Ισραήλ, καταμετρά με τη μεγαλύτερη σχολαστικότητα που υπήρξε ποτέ σε πόλεμο τους νεκρούς του δικού του έθνους και τους βιντεοσκοπεί μαζί με το θρήνο ενός πληθυσμού για τον οποίο στο μεταξύ δεν έχει εξασφαλίσει ούτε ένα σημείο για να κρυφτεί παρά τις ατέλειωτες γαλαρίες που έχει κατασκευάσει για τον εαυτό του. Έτσι ο κύριος ένοχος στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης όλο και περισσότερο γίνεται το Ισραήλ όχι μόνο γιατί έκανε στην πρώτη δίκαιη φάση του πολέμου της Γάζας το βαρύ πολιτικό λάθος που εκθέσαμε αλλά γιατί σήμερα στη δεύτερη φάση του έχει συνεχίσει το βαρύ λάθος μέσα σε έναν νέο άδικο πια και επιθετικό πόλεμο. Και επειδή ο πολύς κόσμος δεν βλέπει δύο φάσεις αλλά μόνο έναν ενιαίο πόλεμο το Ισραήλ θεωρείται ένοχο για όλο τον πόλεμο. 

Αλλά ας δούμε πιο προσεκτικά το βαρύ, ουσιαστικά αυτοκτονικό πολιτικό λάθος του Ισραήλ με τους αμάχους.

Εκεί που ο ήρωας κάθε κινηματογραφικής ταινίας που δεν θέλει να είναι μια απόλυτη εισπρακτική αποτυχία, οφείλει να πετάει το όπλο του προκειμένου να μην σκοτώσει ο δολοφόνος τον όμηρο τον οποίο αυτός σημαδεύει με ένα περίστροφο, το Ισραήλ δεν δίστασε όχι τις περισσότερες φορές αλλά πολλές φορές, προκειμένου να σκοτώσει τον «κακό» να βομβαρδίσει και τους ομήρους που κρατούσε. Ομήρους εδώ δεν εννοούμε τόσο τους ισραηλινούς αμάχους που κρατάει η Χαμάς και που μόνοι αυτοί αποδεικνύουν την κτηνώδη ιδεολογία της, όσο τους παλαιστίνιους αμάχους. Εδώ το Ισραήλ βρέθηκε απέναντι σε ένα φασιστικό στρατό ο οποίος όμως παριστάνει τον εθνικοαπελευθερωτικό. Αλλά θα έπρεπε το ίδιο να αποδεικνύει διαρκώς στις παγκόσμιες μάζες, πέρα από ιστορικές αναφορές ότι η Χαμάς δεν είναι εθνικοαπελευθερωτική, ότι δηλαδή φέρθηκε στη Γάζα αντίθετα εξ αρχής από ότι θα έκανε κάθε πραγματικός αμυντικός εθνικός στρατός. Ένας αμυντικός εθνικός στρατός προστατεύει τον άμαχο πληθυσμό του και τον απομακρύνει, ιδιαίτερα τα παιδιά, όταν δέχεται βομβαρδισμούς. Αυτό έκανε η ΕΣΣΔ όταν έδιωξε όλο τον άμαχο πληθυσμό της από το Στάλινγκραντ και από το Λένινγκραντ πριν καν οι δυο πόλεις δεχτούν τη χιτλερική επίθεση. Αυτό έκανε και η Αγγλία που έδιωξε στην ύπαιθρο όλα τα παιδιά για να μην σκοτωθούν στους βομβαρδισμούς του Λονδίνου μόλις αυτοί άρχισαν. Το ίδιο έκανε ο δικός μας ΔΣΕ στον εμφύλιο όταν έστελνε στις Λαϊκές Δημοκρατίες τα παιδιά των απελευθερωμένων χωριών που βομβάρδιζαν οι μοναρχοφασίστες. Στη Γάζα όμως η Χαμάς έκανε και κάνει τα πάντα για να κρατήσει τους αμάχους όσο περισσότερο μπορεί δίπλα της και γι αυτό δεν τους προστάτευσε ποτέ στις ατέλειωτες σήραγγες της και δεν φρόντισε να τους φτιάξει οποιοδήποτε καταφύγιο (2). Μάλιστα ένα βασικό στοιχείο του προβοκατόρικου χαρακτήρα της, είναι ότι έκανε κέντρο της δράσης της την απελευθερωμένη από το Ισραήλ από το 2005 Γάζα και όχι τη Δυτική όχθη που υποφέρει πιο πολύ από τον ισραηλινό επεκτατισμό. Αλλά η μεγαλύτερη απόδειξη της αδιαφορίας της για τις ζωές των αμάχων είναι ότι ποτέ στη διάρκεια αυτού του πολέμου η Χαμάς δεν κάλεσε τα γειτονικά αραβικά κράτη να ανοίξουν τα σύνορα τους στους αμάχους και δεν κάλεσε ταυτόχρονα το Ισραήλ να δεσμευτεί ότι θα επιστρέψουν μόλις ο πόλεμος τελειώσει. Αυτό γιατί η Χαμάς και το παγκόσμιο αντισημιτικό νεοχιτλερικό μέτωπο ήθελαν ένα πράγμα πάνω απ όλα: ο πληθυσμός να δώσει το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό νεκρών. Είναι για να πετύχουν αυτό το τρομερό για το Ισραήλ πολιτικό χτύπημα και το τόσο ευνοϊκό για τους ίδιους παγκόσμιο πολιτικό αποτέλεσμα που τα πιο αγαπημένα καταφύγια και επιτελεία δράσης των χαμασιτών ήταν μέσα σε νοσοκομεία, σχολεία και στους παλιούς και νέους προσφυγικούς καταυλισμούς. Δηλαδή οι νεκροί άμαχοι Παλαιστίνιοι, ειδικά τα παιδιά, είναι το πιο πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο όχι απλά της Χαμάς αλλά και του παγκόσμιου ρωσοκινεζικού νεοχιτλερικού πολεμικού Άξονα. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι εθνικιστές του Ισραήλ αλλά ο Άξονας καταλαβαίνει πολύ καλά είναι ότι ακόμα και αν μείνει στη Γάζα ένας στρατιώτης της Χαμάς με ένα περίστροφο ή και ακόμα και αν δεν μείνει κανένας θα έχει νικήσει αυτή πολιτικά όσο αντίστοιχα το Ισραήλ θα έχει συντριβεί πολιτικά όποια στρατιωτική νίκη κι αν έχει πετύχει. Μάλιστα η πολιτική ήττα του Ισραήλ που είχε πραγματοποιηθεί από την πρώτη κιόλας αμυντική φάση του πολέμου γίνεται πανωλεθρία μετά τις 18 του Μάρτη του 2025 που χρησιμοποιήθηκε ο έλεγχος της τροφής σαν όπλο στον πόλεμο με τη Χαμάς ενώ ακριβώς αντίθετα έπρεπε το Ισραήλ να φροντίζει και να απαιτεί η τροφή να είναι τόσο αδιαμφισβήτητα άφθονη ώστε η Χαμάς να μην μπορεί ποτέ να τη χρησιμοποιήσει πολιτικά. Το αποτέλεσμα αυτού του πολέμου, ιδιαίτερα της δεύτερης φάσης με το πλήγμα της πείνας είναι ότι όσες δυνάμεις και αν χάνει η Χαμάς στρατιωτικά και τοπικά στη Γάζα να τις στρατολογεί πολιτικά σε μια πολύ ανώτερη και μάλιστα παγκόσμια κλίμακα. Αυτό σημαίνει ότι σε τελική ανάλυση είναι διαθέσιμοι πολιτικά -και αύριο ένα μέρος τους θα είναι και στρατιωτικά - εκατοντάδες χιλιάδες και ίσως εκατομμύρια άνθρωποι για τον παγκόσμιο αντισημιτικό πολιτικό στρατό. (3)

Η ρίζα αυτού του λάθους του Ισραήλ βρίσκεται στην αστική, δηλαδή εθνικά περιορισμένη, εθνικά ιδιοτελή πολιτική οπτική της ηγεσίας του. Δηλαδή η ισραηλινή αστική τάξη γενικά και πέρα από την ακροδεξιά και φασιστική της πτέρυγα, πιστεύει ότι η Χαμάς, έχει τον όγκο το πολύ του μεσαίου Ιράν και δεν θέλει να βλέπει ότι έχει τον όγκο του γιγαντιαίου ρωσοκινεζικού Άξονα, ο οποίος μάλιστα είναι τόσο ισχυρός πολιτικά που μπόρεσε λίγο μετά τον πόλεμο της Γάζας να ανεβάσει έναν άνθρωπο του σαν τον Τραμπ στην προεδρία της οικονομικοστρατιωτικά πιο ισχυρής υπερδύναμης. Και δεν μπορεί να τον δει αυτόν τον Άξονα σαν εχθρό πόσο μάλλον τον Τραμπ γιατί καθόλου δεν τη νοιάζει που η Ρωσία βιάζει την Ουκρανία, αρκεί που δείχνει να συμπαθεί το Ισραήλ και τον πρωθυπουργό του ή που έχει πολύ φιλική σχέση με τον αρχηγό της αμερικάνικης υπερδύναμης που ακόμα πιο πολύ αγαπάει το Ισραηλ παρόλο που βασανίζει τους δημοκράτες στις ΗΠΑ. Οι αστοί δεν νοιάζονται που μπορεί να τους αντιπαθούν οι λαοί αρκεί να έχουν στρατιωτικές νίκες και μεγάλες δυνάμεις που να στέκονται δίπλα τους ή έστω να μην τους ενοχλούν.

Έτσι και χώρες θηράματα του φασισμού σαν το Ισραήλ που τίποτα δεν χρειάζονται τόσο όσο την πολιτική υποστήριξη της παγκόσμιας κοινής γνώμης κάνουν το πολιτικά αυτοκτονικό λάθος να βομβαρδίζουν και αμάχους αν αυτό χρειαστεί για να χτυπηθεί ένας αδίστακτος εχθρός με το επιχείρημα ότι τέτοιοι βομβαρδισμοί στους οποίους σκοτώθηκαν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοιέγιναν και στους δίκαιους πολέμους που οι αστικές δημοκρατίες διεξήγαγαν ενάντια σε ναζιστικά κράτη. Η πιο γνωστή περίπτωση είναι η παγκόσμια αντιφασιστική συμμαχία που βομβάρδιζε στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο γερμανικές πόλεις και σκότωνε δεκάδες χιλιάδες αμάχους για να τσακίσει το χιτλερικό κράτος και στο τέλος έριξε πυρηνικά σε δυο ιαπωνικές πόλεις για να αναγκάσει το σύμμαχο του γιαπωνέζικο αυτοκρατορικό στρατό να παραδοθεί. Αλλά η ουσιώδης διαφορά του πόλεμου της Γάζας με τον β΄ παγκόσμιο αντιφασιστικό είναι ότι τότε η τερατώδης φύση του εχθρού, είχε αποδειχθεί στις δημοκρατικές μάζες όλου του πλανήτη μέσα από την ίδια την άμεση εμπειρία τους, δηλαδή είχαν προηγηθεί οι βομβαρδισμοί του χιτλερικού στρατού στις πόλεις του αντιχιτλερικού συνασπισμού και ταυτόχρονα οι φρικιαστικές κτηνωδίες κατά των εκατομμυρίων αμάχων του χιτλερικού στρατού στην Ευρώπη και του ιαπωνικού αυτοκρατορικού στρατού στην Ασία.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει για ένα άλλο επιχείρημα που επικαλείται το Ισραήλ, αυτό της Μοσούλης. Αυτή είναι πολύ λιγότερη γνωστή περίπτωση, αλλά πολύ πιο αντίστοιχη στην ουσία της με την 7 του Οκτώβρη και τη Γάζα. Πρόκειται για τη μάχη της ιρακινής κυβέρνησης με τη βοήθεια του συνασπισμού των ΗΠΑ για τη απελευθέρωση της Μοσούλης από τον ΙΣΙΣ στα 2016-17. Εκεί ήταν ήδη γνωστός στην παγκόσμια κοινή γνώμη σαν κτηνώδης και μεσαιωνικός ο επίσης αντισημιτικός στρατός του ΙΣΙΣ, ο οποίος δρούσε επίσης μέσα στις μάζες, είχε υποστήριξη από ένα μεγάλο μέρος των ιρακινών μαζών λόγω της αντίθεσης τους στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ και ο οποίος επίσης τις χρησιμοποιούσε σαν ανθρώπινες ασπίδες. Ο στρατός του ΙΣΙΣ στη Μοσούλη εξουδετερώθηκε από το μη φασιστικό στρατό του Ιράκ και της δυτικής συμμαχίας με την ίδια μέθοδο με την οποία ένας αστικός στρατός θα μείωνε τις απώλειες του στην περίπτωση αυτή, δηλαδή ειδοποιούσε τον πληθυσμό λιγότερο από όσο το Ισραήλ τους αμάχους και βομβάρδιζε μαζί με τους φασίστες και τις ανθρώπινες ασπίδες που τους καλύπτουν . Ο αριθμός των νεκρών αμάχων στη Μοσούλη ήταν μικρότερος αναλογικά από αυτόν της Γάζας (10000 σε σύνολο 1.500.000 και όχι 35000-40000 σε σύνολο 2 εκατομμυρίων όπως στη Γάζα). Αλλά οι σε ποσοστό λιγότεροι νεκροί άμαχοι στη Μοσούλη σε σχέση με αυτούς της Γάζας οφείλονται από τη μια στο ότι οι κάτοικοι της Μοσούλης μπορούσαν να διαφύγουν προς το υπόλοιπο Ιράκ αλλά και στο ότι ο ΙΣΙΣ δεν είχε οργανώσει όπως η Χαμάς σε τόσο βάθος χρόνου (δύο χρόνια για τον ΙΣΙΣ έναντι 15 χρόνων για τη Χαμάς) τη χρήση των καταφυγίων κτισμένων επίτηδες κάτω από νευραλγικά για τον άμαχο πληθυσμό κτίρια, όπως από νοσοκομεία, για την πολιτικοστρατιωτική κάλυψη της. Όμως ο αληθινός λόγος που ο ΙΣΙΣ που νικήθηκε στη Μοσούλη όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και πολιτικά είναι ότι είχε ήδη νικηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο πολιτικά πριν νικηθεί στρατιωτικά, δηλαδή είχε βαριά εκτεθεί, ειδικά από τις σφαγές που έκανε σε βάρος αμάχων στις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης. Είναι χαρακτηριστικό που στην περίπτωση της Μοσούλης καμμιά από τις ευαίσθητες ψυχές στον κόσμο που σήμερα δεν μπορούν να αντέξουν τα παιδιά της Γάζας δεν έχυσαν ούτε ένα δάκρυ για τα παιδιά της Μοσούλης, ενώ οι πιο πολλοί ούτε το έμαθαν για τη Μοσούλη, ούτε φρόντισαν να το μάθουν όχι μόνο γιατί ο ΙΣΙΣ ήταν ήδη παγκόσμια μισητός αλλά γιατί ήταν και η Ρωσία και η Κίνα, δηλαδή ο αυτοαποκαλούμενος «παγκόσμιος Νότος», ανοιχτά εναντίον του εκτός από τη Δύση οπότε δεν υπήρξε από πουθενά κανένας οίκτος για τα παιδιά που πέθαιναν. Μάλιστα η τερατωδία του ΙΣΙΣ ήταν απαραίτητη στη Ρωσία να φαίνεται γιατί μόνο έτσι αυτή μπορούσε να τον δείχνει σαν τον κοινό κύριο παγκόσμιο εχθρό ώστε να σύρει τη Δύση να συνεργαστεί τελικά με τον μακελάρη Ασαντ ενάντια στον ΙΣΙΣ αντί αυτή να συνεργαστεί με τη δημοκρατική αντίσταση της Συρίας ενάντια και στους δύο. 

Βέβαια οι αντισημίτες και ειδικά οι ρωσόδουλοι σοσιαλφασίστες δεν ξεσκεπάζονται τόσο από την όχι τυχαία άγνωστη στους περισσότερους Μοσούλη, αλλά γιατί δεν έχυσαν ούτε μισό δάκρυ για τους πολλαπλάσιους αμάχους και τα παιδιά που σκοτώθηκαν όχι σαν παράπλευρες απώλειες αλλά εσκεμμένα και πολύ πιο πολλοί από τη Ρωσία, δηλαδή πραγματικά γενοκτονικά, στη μαρτυρική Τσετσενία. Τέτοιοι είναι οι 300.000 νεκροί, κυρίως άμαχοι σε πληθυσμό 800000 που σκοτώθηκαν εκεί, δηλαδή σε αναλογία 20 φορές περισσότεροι από όσους σκοτώθηκαν στη Γάζα. Ακόμα πιο άθλια φέρθηκαν οι «ευαίσθητοι» που χειροκροτούσαν επί χρόνια την αγαπημένη τους ρωσόδουλη Σερβία όταν έκανε γενοκτονία και βίαζε στη Βοσνία (25000 νεκροί μόνο άμαχοι σε 1.800.000 μουσουλμανικό πληθυσμό) ή όταν δεν νοιάστηκαν λεπτό για τους δεκάδες χιλιάδες θανάτους με ανείπωτα βασανιστήρια και για τους εσκεμμένους βομβαρδισμούς ενάντια σε αμάχους στα νοσοκομεία στη Χαλέπι στη Συρία, ούτε μίλησαν ποτέ για τη γενοκτονία στο Νταρφούρ, αλλά και τώρα για τις μεγάλες σφαγές αμάχων στο Σουδάν από τους ρωσόφιλους του RSF (παραστρατιωτικές Δυνάμεις Ταχείας Αντίδρασης), ούτε μια διαδήλωση δεν έχουν κάνει.

Όμως όλα αυτά τα πραγματικά γενοκτονικά εγκλήματα σκεπάζονται από τη μαζική και οργανωμένη σοσιαλφασιστική προπαγάνδα ενώ αντίθετα η στρατιωτική νίκη επιχειρείται από το Ισραήλ επί της Χαμάς την ώρα που το παγκόσμιο αντισημιτικό κίνημα ανεβαίνει και ανεβαίνει επειδή το νεοχιτλερικό μέτωπο που το καθοδηγεί εμφανίζεται στα μάτια των λαών σαν αντιιμπεριαλιστικό, όπως σαν μια τέτοια δύναμη εμφανίζεται και η Χαμάς. Σε αυτήν την περίπτωση κάθε νεκρός άμαχος, ειδικά κάθε νεκρό παιδί, χρεώνεται στο “πλούσιο δυτικό” Ισραήλ που βομβαρδίζει και όχι στη “φτωχή τριτοκοσμική” Χαμάς που κρύβεται πίσω από τους παλαιστίνιους αμάχους.

Πέρα όμως από τα κρυμμένα ιστορικά γεγονότα και την αλήθεια μέσα στα τωρινά γεγονότα που χρειάζονται μια λαϊκή πρωτοπορία να τα φέρνει διαρκώς στην επιφάνεια, το βασικό ζήτημα είναι ότι οι μάζες βλέπουν εικόνες και όχι αναλύσεις. Και η πανίσχυρη νεοχιτλερική αντισημιτική προπαγάνδα δουλεύει με εικόνες, δηλαδή με τις εντυπώσεις και με τα αισθήματα που αυτές προκαλούν στους λαούς και επίσης δουλεύει κινώντας μάζες που έχουν φανατιστεί με αυτές τις εικόνες και έτσι ασκούν ψυχολογική πίεση στους ανθρώπους και τα πολιτικά ρεύματα που επιχειρηματολογούν κατά των αντισημιτών. Είναι χαρακτηριστικό που οι λίγες προπαγανδιστικές εικόνες της επίθεσης της 7 του Οκτώβρη που έδωσε 1200 νεκρούς αμάχους παίχτηκαν για λίγες μέρες ενώ η απάντηση του Ισραήλ έδωσε δεκάδες φορές περισσότερους που παίζονται κάθε ώρα κάθε μέρα, κοντά δύο χρόνια σε όλο τον κόσμο όχι απλά από την αυθόρμητη δημοσιογραφική λειτουργία αλλά γιατί ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό κίνημα δουλεύει για να νοηματοδοτήσει με μια λέξη αυτή την εικόνα: «Γενοκτονία»! Πρόκειται μάλιστα για την πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που μια “γενοκτονία” μπορεί κανείς να την παρακολουθήσει σε παγκόσμια ζωντανή και διαρκή μετάδοση.

Για να μην κάνει λοιπόν αυτό το πολιτικά αυτοκτονικό λάθος στην απάντηση του στην προβοκάτσια της 7 του Οκτώβρη θα έπρεπε το Ισραήλ πέρα από αυτό που έκανε (να καλεί τον πληθυσμό να εκκενώσει περιοχές που βομβάρδιζε πράγματα που δεν κάνανε ποτέ η Ρωσία και οι φίλοι της) να κάνει δυο πράγματα που μόνο ένας βαθιά δημοκρατικός στρατός θα έκανε. Πρώτο θα αποδεχόταν μεγάλες απώλειες ακόμα και πολλαπλάσιες για τους δικούς του στρατιώτες χωρίς να χρησιμοποιεί βομβαρδισμούς εκεί που έπρεπε να εξουδετερώσει στελέχη του νεοχιτλερικού στρατού που κρύβονταν μέσα στις παλαιστινιακές μάζες. Αυτό θα το έκανε σήμερα στην ουσία μόνο ένας λαϊκός στρατός που θα είχε συνείδηση ότι πάνω και πρώτα απ’ όλα ένας δίκαιος πόλεμος οφείλει να κερδίζει και πολιτικά όσο είναι δυνατό και τις άμαχες μάζες που ακολουθούν σε ένα βαθμό τον εχθρό. Δεύτερο θα καλούσε από την πρώτη στιγμή τα αραβικά φιλειρηνικά αλλά και δημοκρατικά κράτη να δεχτούν τους αμάχους από τη Γάζα, προκειμένου να δώσει τη στρατιωτική μάχη όσο είναι δυνατό μόνο με τη Χαμάς χωρίς τις ανθρώπινες ασπίδες της. Δηλαδή το Ισραήλ για να προστατέψει πολιτικά τον εαυτό του θα έκανε αυτό που δεν έκανε η Χαμάς. Όμως δεν θα μπορούσε το Ισραήλ να ζητήσει από τρίτες χώρες να φιλοξενήσουν τους αμάχους παρά μόνο αν έδινε επίσημα και κατηγορηματικά μια βασική, επίσημη εγγύηση στον παλαιστινιακό λαό ότι θα πρόκειται πραγματικά για προσωρινή φιλοξενία, ώστε να μην είναι αυτή ύποπτη σαν απόπειρα εθνοκάθαρσης από την πλευρά του Ισραήλ. Κυρίως όμως θα αναλάμβανε την επίσημη διεθνή δέσμευση ότι θα καταγραφούν από διεθνείς φορείς και θα δικαιούνται οι κάτοικοι της Γάζας να γυρίσουν στη Γάζα και σε νέα σπίτια για τα οποία θα φρόντιζαν το Ισραήλ και οι φίλοι του να χτίσουν μετά το τέλος του πολέμου. Αλλά καμιά τέτοια δέσμευση δε θα γινόταν πιστευτή αν ταυτόχρονα το Ισραήλ δεν αναγνώριζε το δικαίωμα στην ύπαρξη του παλαιστινιακού κράτους. Και αυτό έμπρακτα γιατί μια επιστροφή των κατοίκων σε μια Γάζα χωρίς τη δικτατορική εξουσία της Χαμάς θα ήταν δυνατή μόνο με μια παλαιστινιακή αυτοδιοίκηση της Γάζας, πράγμα που σήμαινε πολιτική ενότητα της νέας εξουσίας με τη Δυτική Όχθη και με την Παλαιστινιακή Αρχή. Όμως αυτό είναι ακριβώς εκείνο το οποίο απέρριπτε η κυβέρνηση Νετανιάχου και μάλιστα το απέρριπτε και ολόκληρη σχεδόν η αντιπολίτευση μετά τις 7 του Οκτώβρη γιατί πια ο ισραηλινός λαός δεν συζητούσε οποιαδήποτε αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους ακριβώς γιατί κανένα τμήμα της ηγεσίας του δεν τον διαφώτισε ότι το κανιβαλικό πογκρόμ της 7 του Οκτώβρη ήταν μόνο μια προβοκάτσια ώστε με την απάντηση του Ισραήλ να πυροδοτήσει το παγκόσμιο αντισημιτικό κίνημα που ήταν σχεδιασμένο από το νεοχιτλερικό Άξονα. Μόνο με αυτή τη λογική μπορεί να γίνει κατανοητό πόσο βαρύ ήταν το λάθος ειδικά του κράτους των «σιωνιστών» και όχι οποιουδήποτε άλλου το να βομβαρδίζει μαζί με τα στελέχη της Χαμάς και τις ανθρώπινες ασπίδες της.

Μόνο με αυτή την πολιτική λογική που εκθέσαμε το Ισραήλ θα έκανε τα πάντα για να κερδίσει την παγκόσμια δημοκρατική κοινή γνώμη όπως το να περιθάλψει τραυματίες αμάχους (όπως είχε γίνει στους μικρότερους πολέμους με τη Χαμάς που προηγήθηκαν) ή και να φιλοξενήσει το ίδιο στο δικό του έδαφος με διεθνή δημοκρατική επίβλεψη ένα σημαντικό μέρος των αμάχων, πράγμα που θα αποτελούσε και την πιο έμπρακτη εγγύηση για όλους τους κατοίκους της Γάζας που θα έφευγαν ότι θα επέστρεφαν σε αυτήν μετά το τέλος του πολέμου. Τέτοιες προτάσεις προσωρινής εγκατάστασης αμάχων της Γάζας στο Ισραήλ έγιναν στην πρώτη φάση του πολέμου από δημοκράτες ισραηλινούς διανοούμενους όπως ο Χαράρι, μιας και καμιά αραβική χώρα δεν ήταν διατεθειμένη να ανοίξει τα σύνορα της να εγκατασταθούν στο έδαφός της οι κάτοικοι της Γάζας ακριβώς για να μην κατηγορηθεί ότι συνεργεί σε μια εθνοκάθαρση αλλά και για να μην αντιμετωπίσει μια νέα αποσταθεροποιητική για την ίδια παλαιστινιακή προσφυγιά. Εννοείται ότι με τη συγκεκριμένη πολιτική του ηγεσία δεν θα μπορούσε ο λαός του Ισραήλ να δεχτεί μετά το σοκ της 7 του Οκτώβρη να φιλοξενήσει οποιουσδήποτε παλαιστίνιους πρόσφυγες, αφού δηλαδή δεν υπήρξε προηγούμενα μια μακρόχρονη πολιτικο-ιδεολογική προετοιμασία του ισραηλινού λαού μέσα στα πλαίσια της λαϊκής και διεθνιστικής λογικής που αναπτύσσουμε εδώ. (4) Με μια τέτοια λογική δεν θα φτάναμε στη σημερινή, δεύτερη καταστροφική φάση του πολέμου στη Γάζα, ούτε θα φτάναμε να εγχειρίζει το Ισραήλ το Ιράν κάτω από την ηγεσία ενός φασίστα διεθνούς προβοκάτορα που βρίσκεται στην υπηρεσία του Πούτιν, ούτε θα φτάναμε στο χειρότερο από όλα να ψηφίζει μαζί με τον προβοκάτορα Τραμπ και μια χούφτα ρωσικές φασιστικές νεοαποικίες της στον ΟΗΕ υπέρ του εισβολέα και κατά της ηρωικά αμυνόμενης Ουκρανίας.

Μια τέτοια λογική, η μόνη που μπορεί να σώσει το Ισραήλ και τους δημοκράτες βλέπει προς το μέλλον αλλά έχει τις ρίζες της στο παρελθόν, στα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του Ισραηλινού κράτους εκεί που δινόταν σε κάποιο βαθμό η πάλη στο εσωτερικό του ανάμεσα στην κυρίαρχη από την αρχή αστική του τάξη και στην ισχυρή τότε εργατική για το αν θα τραβούσε στο δρόμο του αστικού εθνικισμού ή σε εκείνον του διεθνισμού, δηλαδή σε εκείνον της συμμαχίας με τον αμερικάνικο ιμπεριαλιστικό ή με το νεαρό σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Έγραφε τότε προφητικά ο σπουδαίος εβραίος σοβιετικός διανοούμενος Ηλία Έρενμπουργκ ενάντια στην αυταπάτη, ακόμα και των αριστερών σιωνιστών ότι το Ισραήλ μόνο του θα μπορούσε να είναι ένα αποτελεσματικό καταφύγιο για τους Εβραίους στα 1949:

«Οι Εβραίοι πήγαν στην Παλαιστίνη: λόγω: των ιδεολόγων της μισανθρωπίας, των θιασώτων του ρατσισμού, των αντισημιτών που έδιωξαν τους ανθρώπους από τα σπίτια τους και τους έκαναν να μεταναστεύσουν σε μακρινές χώρες για αναζήτηση – όχι τόσο της ευτυχίας όσο για το δικαίωμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους (…) 

(…) Είναι προφανές ότι ο αυξανόμενος ρατσισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες αποτελεί απειλή για τους Αμερικανοεβραίους και είναι επίσης προφανές ότι η σωτηρία των Αμερικανοεβραίων δεν βρίσκεται στο κράτος του Ισραήλ, που δεν θα μπορούσε να φιλοξενήσει ούτε ένα μικρό μέρος τους, αλλά στη νίκη της προοδευτικής Αμερικής επί της Αμερικής των ρατσιστών…

(…) Οι Σιωνιστές λένε ότι η τραγωδία που έπληξε τους Ευρωπαίους Εβραίους τα τελευταία χρόνια οφειλόταν στο γεγονός ότι οι Εβραίοι ζούσαν διάσπαρτοι μεταξύ άλλων εθνικοτήτων. Ας πάμε πίσω στο φθινόπωρο του 1942. Οι ορδές του Χίτλερ είχαν τότε εισβάλει στην Αίγυπτο και δεν ήταν μακριά από την Παλαιστίνη. Ακόμη και αν υπήρχε τότε ένα ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος, δεν θα μπορούσε να σταματήσει τα τεθωρακισμένα τμήματα του Ρόμελ. Τι ήταν αυτό που έσωσε τους Εβραίους της Παλαιστίνης εκείνη την εποχή; Το Στάλινγκραντ, η ήττα που προκάλεσε στους φασίστες ο σοβιετικός λαός, γιατί αντί να κινηθεί προς την Ιερουσαλήμ, ο Χίτλερ έπρεπε να στρέψει την προσοχή του στο πρόβλημα της άμυνας. Υπάρχει μόνο μία λύση για το «εβραϊκό ζήτημα» – η νίκη των προοδευτικών δυνάμεων της ανθρωπότητας. Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι συμβαίνει το πιο τρομερό πράγμα - ότι η παγκόσμια αντίδραση θριαμβεύει. Σε αυτή την περίπτωση είναι βέβαιο ότι το κράτος του Ισραήλ θα γινόταν ένα νέο Άουσβιτς ή Μαϊντάνεκ”.

Αυτόν τον κίνδυνο ενός Ισραήλ που κινδυνεύει να γίνει ένα νέο Άουσβιτς ζούμε σήμερα με τους νέους ρωσοκινέζους Χίτλερ. Και το λέμε αυτό ακριβώς τη στιγμή που το Ισραήλ και η κυρίαρχη τάξη του αισθάνονται πανίσχυροι και μάλιστα ότι θριαμβεύουν απέναντι στους εχθρούς που το πολιορκούν επειδή επιπλέον μαζί με τη στρατιωτική τους περιφερειακή στρατιωτική υπεροχή έχουν την αυταπάτη ότι δίπλα τους έχουν και την αμερικάνικη υπερδύναμη. Το πρόβλημα του Ισραήλ ωστόσο δεν είναι κυρίως πολιτικό, ότι δηλαδή περνάει για φίλο του έναν ορκισμένο εχθρό του όπως είναι η αντισημιτική συμμορία Τραμπ, ούτε ότι κάνει μόνο τους χωρίς τις γειτονικές του χώρες και χωρίς τους Ιρανούς δημοκράτες μια επίθεση η οποία θα προσφέρει απόλυτα το Ιράν και τελικά όλη τη Μέση Ανατολή στο ρωσοκινεζικό Άξονα ενώ θα πολιορκήσει γεωπολιτικά τον καλύτερο φίλο του αυτή τη στιγμή στον κόσμο που είναι η Ευρώπη. Το βαθύ πρόβλημα του Ισραήλ που είναι πρόβλημα της άρχουσας τάξης του είναι ιδεολογικό και γι αυτό στρατηγικό, δηλαδή ότι διεξάγει αυτόν τον λάθος πόλεμο την ώρα που αιμορραγεί πολιτικά με ακατάσχετο τρόπο στον πολιτικά κεντρικό πόλεμο του, εκείνον της Γάζας γιατί εκεί έχει χάσει όσο ποτέ την παγκόσμια κοινή γνώμη για τους λόγους και με τον τρόπο που αναλύσαμε. Είναι στη Γάζα εκεί που αποδεικνύεται το βασικό σημείο στο οποίο επιμένουμε σε όλο αυτό το κείμενο: ότι η πάλη ενάντια στον αντισημιτισμό δεν είναι μια στρατιωτική πάλη με κέντρο το Ισραήλ ενάντια στους τοπικούς εχθρούς του, αλλά αντίθετα μια πολιτική πάλη, μια παγκόσμια αντιφασιστική πάλη ενάντια στο χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμό. Το πιο βασικό συμπέρασμα λοιπόν που πρέπει να συγκρατήσουμε από αυτό το κείμενο είναι το εξής και είναι ο λόγος για τον οποίο η ΟΑΚΚΕ ιδρύθηκε ακριβώς πριν 40 χρόνια. Ιδρύθηκε όχι τόσο γιατί αυτή έμεινε να αντιστέκεται στο ρωσικό νεοχιτλερισμό από όλη την αριστερά, αλλά γιατί πίστευε και πιστεύει ότι μόνο το επαναστατικό προλεταριάτο, μόνο δηλαδή η τάξη που είναι προορισμένη να καταργήσει κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο μπορεί σε κάθε χώρα και σε όλο τον κόσμο να δει καθαρά και κυρίως να δράσει με συνέπεια ενάντια στο φασισμό, δηλαδή διεθνιστικά. Διεθνιστικά σημαίνει στη Μέση Ανατολή όχι μόνο να αντιταχθεί στους κανίβαλους της Χαμάς αλλά να μην συρθεί πίσω από τους ακροδεξιούς του Ισραήλ που θέλουν να αξιοποιήσουν τους κανίβαλους για να καταλάβουν το παλαιστινιακό κράτος. Διεθνιστικά επίσης σημαίνει να μην αντιμετωπίσει τους κανίβαλους μουλάδες με το να συρθεί πίσω από τον Πούτιν που θέλει με εργαλεία του τον Τραμπ και τον Νετανιάχου να εγχειρήσει και στη συνέχεια να υποδουλώσει το Ιράν. Διεθνιστικά σημαίνει σε κάθε πρόκληση που κάνουν οι κανίβαλοι αντισημίτες να απαντάει κάθε δημοκράτης και πατριώτης με το να κερδίζει τις μάζες. Αυτή είναι η δύσκολη μάχη που πρέπει να δώσουν σήμερα στο μεσανατολικό όλοι οι πραγματικοί διεθνιστές, οι μαρξιστές-λενινιστές-μαοϊστές. Εκεί είναι ο κρίσιμος ο ρόλος τους. Εκεί είναι που σκοντάφτει και άσχημα συνθηκολογεί ή ακόμα και συνεργάζεται με τους φασίστες και προβοκάτορες τύπου Τραμπ και Νετανιάχου η δυτική αστική τάξη ακόμα και η πιο δημοκρατική.

Σημειώσεις: 

(1) Πρόκειται για την ψηφοφορία στο ψήφισμα υπέρ της Ουκρανίας και κατά της ρώσικης εισβολής στη ΓΣ του ΟΗΕ στα τρία χρόνια από την έναρξη του πολέμου. Πέρασε με 93 ψήφους υπέρ, 18 κατά και 65 αποχές. Ανάμεσα στους 18 κατά ήταν εκτός από τη Ρωσία, οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Λευκορωσία, η Μπουρκίνα Φάσο, η Ουγγαρία, η Αϊτή, η Νικαράγουα, το Σουδάν και ο Νίγηρας ( https://en.wikipedia.org/wiki/United_Nations_General_Assembly_Resolution_ES-11/7 ). 

(2) Κι αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους μαζί με τη μαύρη αγορά στην οποία επιδίδεται και με τις ειδικές απολαβές που έχει ο μηχανισμός της ώστε παρά τη φρικτή τρομοκρατία της τελικά ένα ηρωικό κίνημα με διαδηλώσεις εναντίον της, παρά τις εκτελέσεις και τα βασανιστήρια που οι πρωτεργάτες του υπέστησαν, ξέσπασε στη Γάζα. Μάλιστα αυτό το σπουδαίο κίνημα επειδή ουσιαστικά ήταν δεμένο πολιτικά και ιδεολογικά με τη Φατάχ κυριολεκτικά το ποδοπάτησε η κυβέρνηση Νετανιάχου που τελικά βρήκε ένα λούμπεν απόσπασμα στη Ράφα για να οργανώσει γύρω του ένα δικό της παλαιστινιακό ρεύμα. 

(3) Από άρθρο του Εχούντ Ολμέρτ πρώην πρωθυπουργού του Ισραήλ στη Χααρέτζ (27/5/2025) 

(bit.ly/4jYPiWs) : <<Η γενοκτονία και τα εγκλήματα πολέμου είναι νομικοί όροι που αναφέρονται σε μεγάλο βαθμό στην πρόθεση και την ευθύνη των ανθρώπων που είναι εξουσιοδοτημένοι να διατυπώσουν τους στόχους του πολέμου, τη διεξαγωγή και τον σκοπό του, τα όρια της μάχης και τους περιορισμούς στη χρήση βίας. Εκμεταλλεύτηκα κάθε διαθέσιμη ευκαιρία για να διακρίνω μεταξύ των εγκλημάτων για τα οποία κατηγορούμαστε, τα οποία αρνήθηκα να παραδεχτώ, και της απροσεξίας και της αδιαφορίας σχετικά με τα θύματα της Γάζας και το δυσβάσταχτο ανθρώπινο κόστος που έχουμε επιβάλει εκεί. Την πρώτη κατηγορία την απέρριψα, τη δεύτερη την παραδέχτηκα. 

Τις τελευταίες εβδομάδες δεν ήμουν πλέον σε θέση να το κάνω. Αυτό που κάνουμε τώρα στη Γάζα είναι ένας πόλεμος καταστροφής: αδιάκριτες, απεριόριστες, σκληρές και εγκληματικές δολοφονίες αμάχων. Δεν το κάνουμε αυτό λόγω απώλειας ελέγχου σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα, όχι λόγω κάποιου δυσανάλογου ξεσπάσματος από ορισμένους στρατιώτες σε κάποια μονάδα. Αντίθετα, είναι το αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής – εν γνώσει, κακώς, κακόβουλα, ανεύθυνα υπαγορευμένα. Ναι, το Ισραήλ διαπράττει εγκλήματα πολέμου. 

Πρώτον, να λιμοκτονήσει η Γάζα. Σε αυτό το θέμα, η θέση των ανώτερων κυβερνητικών στελεχών είναι δημόσια και σαφής. Ναι, αρνούμαστε στους κατοίκους της Γάζας τρόφιμα, φάρμακα και βασικές ανάγκες διαβίωσης ως μέρος μιας ρητής πολιτικής. Ο Νετανιάχου, συνήθως, προσπαθεί να θολώσει το είδος των εντολών που δίνει, προκειμένου να αποφύγει τη νομική και ποινική ευθύνη εν ευθέτω χρόνω. Αλλά μερικοί από τους λακέδες του το λένε ευθέως, δημόσια, ακόμη και με υπερηφάνεια: Ναι, θα λιμοκτονήσουμε τη Γάζα. Επειδή όλοι οι κάτοικοι της Γάζας είναι η Χαμάς, δεν υπάρχει κανένας ηθικός ή λειτουργικός περιορισμός στην εξόντωση όλων, πάνω από δύο εκατομμυρίων ανθρώπων. 

Τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, το καθένα για τους δικούς του λόγους (κάποιοι κατανοητοί) προσπαθούν να παρουσιάσουν μια μετριοπαθή εκδοχή των γεγονότων στη Γάζα. Αλλά η εικόνα που εμφανίζεται σε όλο τον κόσμο είναι πολύ ευρύτερη, πολύ πιο καταστροφική. Είναι αδύνατο να το δούμε με αταραξία και ένα νεύμα, λες και η αντίδραση του κόσμου είναι απλώς ένα εκτεταμένο ξέσπασμα αντισημιτισμού, επειδή όλοι μας μισούν και είναι όλοι αντισημίτες>>. 

(4) Δεν υπάρχει τίποτα πιο χαρακτηριστικό σε αυτήν την κατεύθυνση από αυτό που έκανε ο κόκκινος στρατός της Κίνας κάτω από την ηγεσία του Μάο όταν στην τελική του επίθεση στον εθνικιστικό στρατό του Τσιανγκ Κάι Σεκ, στα 47-49 απελευθέρωνε τους αιχμαλώτους που συλλάμβανε και αυτοί προπαγάνδιζαν στη συνέχεια υπέρ του. Δεν εννοούμε με αυτό ότι ο νεοχιτλερικός στρατός της Χαμάς μπορεί να διαπαιδαγωγηθεί από τον προλεταριακό δημοκρατισμό, αλλά οι παλαιστινιακές μάζες θα μπορούσαν . 

* Το κείμενο αυτό ολοκληρώθηκε λίγες ώρες πριν τους βομβαρδισμούς του Τραμπ και την ανακοίνωση της συνάντησης του Ιρανού ΥΠΕΞ Αραγτσί με τον Πούτιν, και γι αυτό δεν περιέχει οποιοδήποτε σχολιασμό για αυτά τα γεγονότα από τα οποία ωστόσο επιβεβαιώνεται.