Η ανταλλαγή 802 σωρών νεκρών στρατιωτών μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας τον περασμένο Φλεβάρη έριξε νέο φως στην πραγματική φύση της «επιχείρησης αποναζιστικοποίησης», όπως θέλει να ονομάζει η Μόσχα την κτηνώδη μεγάλης κλίμακας εισβολή της στην Ουκρανία. Ανάμεσα στις σωρούς που παρελήφθησαν από τις ουκρανικές αρχές υπήρχε και μία αγνώστου ταυτότητας που έφερε την επιγραφή «εκτεταμένη βλάβη στις στεφανιαίες αρτηρίες». Βρισκόταν σε άθλια κατάσταση, ήταν αδύνατο να εκτιμηθεί το φύλο, ενώ οι αρχικές ιατροδικαστικές έρευνες έδειξαν πολλά σημάδια βασανιστηρίων. Έφερε εγκαύματα στα πόδια από ηλεκτροσόκ, εκδορές στους γοφούς και το κεφάλι και σπασμένο πλευρό. «Πηγές με γνώση της έρευνας αποκάλυψαν επίσης ότι το υοειδές οστό στο λαιμό της ήταν σπασμένο. Είναι ένα είδος τραυματισμού που μπορεί να προκληθεί από στραγγαλισμό», αναφέρει ο Guardian στις 29/4. Όμως το πιο φρικαλέο απ’ όλα ήταν ότι η σωρός παραδόθηκε αφού προηγούμενα της είχαν αφαιρέσει τα μάτια, τον εγκέφαλο και το λάρυγγα! Εξαιτίας αυτής της πράξης, τα ακριβή αίτια θανάτου μπορεί και να μη μαθευτούν ποτέ. Η σωρός αναγνωρίστηκε τελικά ότι ανήκε όχι σε στρατιώτη, αλλά στην 27χρονη ουκρανή δημοσιογράφο Βικτόρια Ρόστσινα, που συνελήφθη αυθαίρετα στη Ζαπορίζια το καλοκαίρι του 2023 και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε διάφορα κέντρα κράτησης.
Η πολύμηνη έρευνα (VictoriiaProject) της ομάδας ForbiddenStories, στην οποία έρευνα εμπλέκονται 13 μέσα ενημέρωσης, μεταξύ των οποίων ο Guardian, η WashingtonPostκαι η LeMondeμε πάνω από 50 συνεντεύξεις με επιζώντες και με τις οικογένειές τους και με τη συνδρομή νομικών πηγών εντός Ρωσίας και κατεχόμενων περιοχών της Ουκρανίας, ακόμα και αξιωματούχων των φυλακών που παραιτήθηκαν μετά τα όσα είδαν να συμβαίνουν εκεί, έδωσε πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με τις συνθήκες κράτησης της ίδιας της δημοσιογράφου αλλά και άλλων ουκρανών κρατουμένων σε διάφορα κολαστήρια της Ρωσίας ή των κατεχόμενων.
Η Βικτόρια Ρόστσινα αψηφούσε τον κίνδυνο που συνεπαγόταν το πέρασμα στις κατεχόμενες περιοχές της χώρας της για να κάνει ρεπορτάζ και να αποκαλύπτει στο πλατύ κοινό τα εγκλήματα των ρώσων χίτλερ κατακτητών σε βάρος του ουκρανικού λαού. Όταν συνελήφθη είχε ταξιδέψει εκατοντάδες χιλιόμετρα για να μπει στο έδαφος της κατεχόμενης Ουκρανίας μέσω Ρωσίας και ερευνούσε την τοποθεσία μυστικών κέντρων βασανιστηρίων που χρησιμοποιούνταν από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες ενώ κατάρτιζε και μια λίστα με πράκτορες της κρατικής ασφάλειας (FSB).
Οι περισσότερες συλλήψεις στα κατεχόμενα εδάφη γίνονται εντελώς αυθαίρετα, χωρίς κατηγορίες. Αργότερα οι συγγενείς των αγνοουμένων ειδοποιούνται ότι οι δικοί τους έχουν κρατηθεί επειδή «εναντιώθηκαν στην ειδική στρατιωτική επιχείρηση»! Με παρόμοιο τρόπο συνελήφθη και η ηρωική Βικτόρια και σύντομα μεταφέρθηκε στα κρατητήρια της Μελιτόπολης όπου πιστεύεται ότι το FSBδιαχωρίζει τους κρατούμενους ανάλογα με τη χρησιμότητά τους. Σύμφωνα με την κατάθεση συγκρατούμενης της, εκεί βασανίστηκε φρικτά. Το σώμα της γέμισε μελανιές. «Στη διάρκεια των ανακρίσεων, έκαναν χρήση ηλεκτροσόκ… τη μαχαίρωσαν μερικές φορές – τις είδα πάνω της: σίγουρα στο χέρι, στο πόδι… Φρέσκο σημάδι από μαχαίρι – στον πήχη, στον μαλακό ιστό μεταξύ του καρπού και του αγκώνα. Ένα σημάδι περίπου 3 εκατοστών, διαπερασμένο. Είπε ότι ένας τύπος, τον αποκάλεσε “μαλάκα”, ήταν βίαιος, τρελός. Στο πόδι της, πάνω από τη φτέρνα – το είδα κι αυτό, ένα τραύμα εκατοστών. Μου είπε “τους ικέτευσα να μην αγγίξουν το τραύμα”». Στα τέλη του 2023 μεταφέρθηκε στο κρατητήριο του Ταγκανρόγκ της νότιας Ρωσίας, το διαβόητο Sizo 2, με την υπόσχεση ότι θα τύχαινε καλύτερης μεταχείρισης. Μπήκε εκεί υπό την επήρεια άγνωστων φαρμάκων και άρχισε να τρελαίνεται. Σταμάτησε να τρώει κι έφτασε να ζυγίζει 30 κιλά. Τα πόδια της πρήστηκαν. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και μπήκε στη λίστα ανταλλαγών κρατουμένων αφού οι γονείς της ξεκίνησαν μια παγκόσμια εκστρατεία για τη διάσωσή της. Στις 8 Σεπτέμβρη, αναφέρει συγκρατούμενη της, κι ενώ ετοιμαζόταν για την αναχώρηση, «ένας αξιωματικός ασφαλείας ήρθε και είπε ότι η δημοσιογράφος δεν τα κατάφερε να είναι στην ανταλλαγή. Ο αξιωματικός πρόσθεσε: “Αυτή φταίει”». Αργότερα, οι γονείς της ειδοποιήθηκαν ότι είχε πεθάνει στις 19 Σεπτέμβρη.
Το Ταγκανρόγκ, 40χλμ από τα ουκρανικά σύνορα, είναι μόλις ένα από τα 29 μέρη εντός της Ρωσίας και των κατεχόμενων ουκρανικών εδαφών που η ανάλυση αναφορών του ΟΗΕ και των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών έδειξε ότι γίνεται συστηματική χρήση βασανιστηρίων σε βάρος των Ουκρανών, στρατιωτών αιχμαλώτων και αμάχων. Ως και 16.000 ουκρανοί αγνοούμενοι πιστεύεται ότι παραμένουν έγκλειστοι σ’ αυτά τα κολαστήρια. Η έρευνα κατέγραψε συνολικά 695 διαφορετικές μορφές βασανισμού. Οι πιο συχνές είναι τα ηλεκτροσόκ, οι εικονικοί πνιγμοί και οι εικονικές εκτελέσεις, τα χτυπήματα με ξύλινα ή μεταλλικά σφυριά και τα συνεχή χτυπήματα στο ίδιο μέρος του σώματος, όπως είναι και οι χωρίς προηγούμενο εξευτελισμοί. Για παράδειγμα, το να μεταχειρίζεσαι ανθρώπους σαν να είναι έπιπλα ξεπερνά κάθε αρρωστημένη φαντασία ακόμα και των πιο σιχαμερών ναζί του ’40! Οι προωθητές της λεγόμενης «αποναζιστικοποίησης» απαγορεύουν ακόμα στους κρατούμενους Ουκρανούς να μιλούν στη μητρική τους γλώσσα, τους υποσιτίζουν, τους απειλούν με εκτέλεση και σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις την πραγματοποιούν.
Το Sizo 2 βρίσκεται μέσα σ’ ένα προάστιο του Ταγκανρόγκ. Προηγούμενα «φιλοξενούσε» ανήλικους κρατούμενους και μητέρες με παιδιά. Οι μαρτυρίες των επιζώντων μας δίνουν μια ιδέα για τις συνθήκες ζωής στο κέντρο κράτησης κατά την περίοδο της δόξας του, δηλ. απ’ τα μέσα του 2022, όταν άρχισε να κατακλύζεται από ουκρανούς αιχμαλώτους, και ως πριν λίγους μήνες.
«Η βία στο Ταγκανρόγκ», γράφει ο Guardian της 30/4, «ξεκινούσε με την άφιξη. Οι πρώτοι ουκρανοί κρατούμενοι στάλθηκαν εκεί τον Απρίλη του 2022, συχνά δεμένοι και με καλυμμένα τα μάτια πάνω σε στρατιωτικά καμιόνια που έφεραν το σύμβολο Ζ. Οι περισσότεροι υποβλήθηκαν στη διαδικασία «καλωσορίσματος» που είναι γνωστή ως «υποδοχή», όπου οι φρουροί τους γρονθοκοπούν, τους κλοτσούν και τους χτυπάνε με ρόπαλα.
“Πρόκειται για ένα ιερό τελετουργικό γι’ αυτούς. Με καλυμμένα μάτια, δεμένα χέρια και το κεφάλι σκυμμένο μπροστά, διατάζεσαι να περπατήσεις, κι ο κάθε σκύλος που κάθεται εκεί θεωρεί υποχρέωσή του να σε χτυπήσει με κάτι,” είπε ο Βολοντίμιρ Λαμπούζοφ, ο επικεφαλής γιατρός της ουκρανικής ταξιαρχίας πεζοναυτών, που έφτασε στο Ταγκανρόγκ τον Απρίλη του 2022.
Με τον καιρό, έφερναν και πολίτες στο Ταγκανρόγκ, συμβολικό ενός συστήματος που έχει αμβλύνει τα όρια ανάμεσα στους μαχητές και τα λεγόμενα «εχθρικά στοιχεία» μέσα στον άμαχο πληθυσμό των κατεχόμενων περιοχών.
Πριν το 2022, στις εγκαταστάσεις κρατούνταν 400 ρώσοι κρατούμενοι, αλλά αναφορές για υπερπλήρη κελιά καθώς και η ανάλυση των συμβολαίων σίτισης δείχνει ότι μπορεί να κρατούνταν πολύ περισσότεροι Ουκρανοί στην κορύφωση της λειτουργίας του.
Ένα τυπικό γεύμα στο Ταγκανρόγκ περιλάμβανε τρεις ή τέσσερις κουταλιές φαγητό, σύμφωνα με πρώην κρατούμενους. Κάποιος μέτρησε το σερβίρισμα ζυμαρικών που αποτελούνταν από 15 κομματάκια. Μερικές φορές τους έδιναν ψάρι, αλλά ήταν αναμιγμένο με κόκκαλα και εντόσθια. Ορισμένοι δεν έτρωγαν τη μέρα, κρατώντας τη μερίδα τους για ένα μόνο βραδινό μόνο και μόνο για να αισθανθούν αρκετά πλήρεις ώστε να μπορούν να κοιμηθούν φυσιολογικά. Ο Λαμπούζοφ είπε ότι οι άνθρωποι στη διάρκεια της κράτησής τους έχαναν ως και 25 κιλά».
«Μετά την “υποδοχή”, η βία συνεχιζόταν, με ταχτικούς ξυλοδαρμούς κατά τις έρευνες στα κελιά που γίνονταν 2 φορές την ημέρα και, πιο βάναυσα, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης. Δύο κτήρια ταυτοποιήθηκαν ως τα βασικά μέρη βασανισμού μέσα στο Ταγκανρόγκ. Πρώην κρατούμενοι θυμούνται ότι άκουγαν τις κραυγές να έρχονται απ’ αυτή την περιοχή.
Ο Σέρχιι Ταρανιούκ, ένας πρώην ουκρανός πεζοναύτης που κρατήθηκε στο Ταγκανρόγκ, είπε ότι συχνά βασανιζόταν σε ένα δωμάτιο επιπλωμένο μόνο με μια καρέκλα κι ένα τραπέζι. “Μπαίνεις μέσα, αμέσως σε ρίχνουν στο πάτωμα, αρχίζουν να σε χτυπούν και να σε κόβουν… Μετά, όταν είσαι έτοιμος να τους πεις κάτι, σου λένε να καθίσεις,” είπε. Ο Ταρανιούκ είπε ότι τον ανάγκασαν να προβεί σε ψεύτικη ομολογία.
Όλοι οι ουκρανοί κρατούμενοι που πέρασαν από το Ταγκανρόγκ, μεταξύ αυτών και πολίτες και γυναίκες κρατούμενες, ανέφεραν τρομαχτικά και συνεχή βασανιστήρια. (…) Ο Ολξάντρ Μαξιμτσούκ, αιχμάλωτος πολέμου που πέρασε 21 μήνες στο Ταγκανρόγκ θητεύοντας εκεί δύο φορές, έγραψε σε κατάθεση που έχει στα χέρια του ο Guardian για επαναλαμβανόμενους ξυλοδαρμούς, ηλεκτροσόκ, πνιγμό και μια τεχνική όπου οι δεσμοφύλακες τύλιγαν τους κρατούμενους από το κεφάλι ως τα πόδια με κολλητική ταινία και στη συνέχεια “τους χρησιμοποιούσαν σαν ανθρώπινα έπιπλα”.»
Η Γελισαβέτα Σιλίκ, πρώην στρατιώτης που όταν συνελήφθη είχε αποστρατευτεί, «ανέφερε ένα δωμάτιο που περιείχε μια ηλεκτρική καρέκλα: “Με έβαλαν στην ηλεκτρική καρέκλα δύο φορές… με μια συσκευή που προσάρμοσε σφιγκτήρες ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μου. Μετά άνοιξαν το ρεύμα”. Περιέγραψε πως άκουγε τους δεσμοφύλακες να γκρινιάζουν για το ότι πρέπει να διατηρήσουν τη διάρκεια της ηλεκτροπληξίας για λιγότερο από δυο ώρες για να αποφύγουν το θάνατο εσωκλείστων, καθώς ένας θάνατος σημαίνει περισσότερη χαρτούρα».
Κατά την άφιξή της στο κολαστήριο, την ανάγκασαν να γδυθεί τελείως και να κινηθεί από κάθε γωνία, γράφει η LeMonde της 30/4. «Για ρούχα της δίνουν ένα νυχτικό που μοιάζει σαν να έχει χρησιμοποιηθεί για να καθαρίσει το πάτωμα και ένα σκουφάκι που της κατεβάζουν στα μάτια της για να την τυφλώσουν. Οδηγούμενη μέσα από διαδρόμους, την χτυπούν με γκλομπ και μεταλλικά ραβδιά, στην πλάτη, στα πόδια, στις ωμοπλάτες, στα χέρια. Της επιτέθηκαν σκυλιά, ενώ οι άντρες φώναζαν: “Έφεραν μέσα άλλη μια ουκρανή πόρνη και θα τη γαμήσουμε”. Καταλήγει σε ένα κελί όπου υπάρχουν τρεις κουκέτες χωρίς στρώματα, μαξιλάρια ή σεντόνια».
«Σε ένα άλλο δωμάτιο προορισμένο για βασανιστήρια», γράφει ο Guardian, «κρεμούσαν τους δεμένους με χειροπέδες κρατούμενους ανάποδα σε εμβρυική στάση, με τα γόνατα δεμένα σε ένα στύλο για 10-15 λεπτά ενώ τους ξυλοκοπούσαν άγρια. Σε ορισμένες τοποθεσίες, τους χορηγούσαν ηλεκτροσόκ με ένα ασύρματο τηλέφωνο της σοβιετικής εποχής που φέρει την ονομασία ΤΑ-57 και λειτουργεί με μπαταρία. Η τεχνική, που οι κρατούμενοι αποκαλούσαν «τηλέφωνο του Πούτιν», περιλάμβανε την τοποθέτηση καλωδίων στους λοβούς των αυτιών, τη μύτη ή τα γεννητικά όργανα.
Ο Λαμπούζοφ δέχτηκε επανειλημμένα επίθεση από δεσμοφύλακες που απαιτούσαν να ομολογήσει ότι έχει ακρωτηριάσει ρώσους στρατιώτες. “Στη διάρκεια μιας από τις ανακρίσεις, ο ανακριτής μου ζήτησε να δηλώσω το βαθμό και τη θέση μου. Αλλά δεν περίμενε να ακούσει καν ποιος είμαι… Με χτύπησε αμέσως στο κεφάλι με ένα ξύλινο σφυρί”.
Αυτός ο ανακριτής είπε: “Πες μου κάτι ενδιαφέρον για να σταματήσουμε να σε χτυπάμε.” Ο Λαμπούζοφ είπε ότι μετά του έκανε ηλεκτροσόκ και τον χτύπησε με ένα μπαστούνι και ένα καρεκλοπόδαρο.
Σε μια άλλη περίπτωση, θυμάται ο Λαμπούζοφ, οι παλάμες του κάηκαν με αναπτήρα. Μια φορά τον πήγαν στο λεβητοστάσιο και τον έσπρωξαν μέχρι τη μέση μέσα σε μια σόμπα που χρησίμευε για να ζεσταίνει νερό, στη συνέχεια τον τοποθέτησαν πάνω σε ένα τραπέζι για την κοπή κρέατος στην κουζίνα, όπου τον απείλησαν με μαχαίρι.
Άλλοι αναφέρουν ψυχολογική πίεση που περιλάμβανε πλύση εγκεφάλου, απαγγελία με το ζόρι ρωσικών πατριωτικών ποιημάτων, και επαναλαμβανόμενες φυσικές και σεξουαλικές απειλές.
Τα κελιά ήταν υπερπλήρη, με οχτώ άτομα να στοιβάζονται σε ένα χώρο που κατασκευάστηκε για να φιλοξενεί τα μισά. Ο Λαμπούζοφ θυμάται και μια άλλη παρουσία που επιτηρούσε διαρκώς τους κρατούμενους. “Και στα τέσσερα κελιά όπου βρέθηκα, υπήρχε από ένα πορτρέτο του Πούτιν”, είπε».
Ο πρώην κρατούμενος Βιατσεσλάφ Γκόρμπαν κάνει λόγο για αηδιαστικό φαγητό, πλήρη έλλειψη συνθηκών υγιεινής και ένα φως που παρέμενε αναμμένο όλο το 24ωρο. Θυμάται ότι τον ανάγκαζαν να τραγουδά το ρωσικό εθνικό ύμνο. «Δεν έπρεπε να τραγουδήσουμε αλλά να φωνάξουμε τον ρωσικό ύμνο. Ήταν ηθική παρενόχληση» (LeMonde). «Ένας» άλλος «πρώην κρατούμενος λέει ότι τον ρώτησαν αν είχε κοπέλα. Όταν απάντησε θετικά, ένας φρουρός απαίτησε τη διεύθυνση του λογαριασμού της στο Instagram για να του στείλει μια φωτογραφία του συντρόφου της. Οι αιχμάλωτες γυναίκες διατάσσονται να γδυθούν μπροστά στο αντρικό προσωπικό, το οποίο εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να κάνει υποτιμητικά σχόλια για το σώμα τους.
Τα χειρότερα επιφυλάσσονται στους μαχητές του Αζοφστάλ, οι οποίοι είναι φυλακισμένοι έξι σε ένα κελί που προορίζεται για τρεις, λέει ο Γιουλιάν Πιλιπέι, 30 ετών, πεζοναύτης που αιχμαλωτίστηκε στη Μαριούπολη.“Στη διάρκεια της ημέρας, τα κρεβάτια ήταν διπλωμένα. Δύο κρατούμενοι μπορούσαν να κάθονται εναλλάξ, ενώ οι άλλοι τέσσερις έπρεπε να στέκονται όρθιοι. Κανείς δεν επιτρεπόταν να μιλήσει”. Περιγράφει τα όργανα βασανιστηρίων: τέιζερ, δάχτυλα συνθλιμμένα σε μεντεσέδες πόρτας ή από ξύλινο σφυρί, στραγγαλισμό και χτυπήματα σε όλα τα μέρη του σώματος. Θεωρεί το Ταγκανρόγκ τη χειρότερη φυλακή μετά το Κουρσκ, όπου έσπασε το ένα του πόδι» (στο ίδιο).
Εκτός από στραγγαλισμό και πνιγμό, πρώην κρατούμενοι περιγράφουν και άλλες τεχνικές βασανισμού, όπως είναι ασφυξία με βρεγμένη πετσέτα, βελόνες κάτω απ’ τα νύχια, εγκαύματα. Όσο για την ιατρική φροντίδα των κρατουμένων, αυτή περιγράφεται σχεδόν ανύπαρκτη, αφού άμα πάθαινες κάτι σοβαρό δεν υπήρχε γιατρός στο κέντρο παρά μόνο μία μάλλον αδιάφορη παραϊατρική υπάλληλος και το ασθενοφόρο αργούσε εγκληματικά. Οι έρευνες διαπίστωσαν το θάνατο τουλάχιστο 15 κρατουμένων σ’ αυτό το κέντρο.
Το FSBείναι υπεύθυνο για το σύστημα βασανισμού σε όλα αυτά τα κολαστήρια, και το ίδιο μάλιστα διεξάγει τις πιο σημαντικές ανακρίσεις. Για να ασχοληθεί ειδικά με ουκρανούς κρατούμενους η υπηρεσία έχει συστήσει μια ειδική μονάδα που ονομάζεται FSIN και η οποία διενεργεί ένα μεγάλο μέρος της βίας. Το καθεστώς παίρνει όλα τα μέτρα που χρειάζεται για να εξασφαλίσει την ασυδοσία και ατιμωρησία των πρακτόρων-βασανιστών του. Χρησιμοποιούν ψευδώνυμα και κρύβουν τα πρόσωπά τους μπροστά στους κρατούμενους ενώ δε φέρουν κάμερες στην εξάρτησή τους. Από την έναρξη της εισβολής οι αρχές των φυλακών του Ταγκανρόγκ διέκοψαν κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο και ακόμα και η κρατική επιτροπή που είναι επιφορτισμένη με την εποπτεία των ιδρυμάτων αυτών σταμάτησε τις τακτικές της επισκέψεις. «Μαρτυρίες από τρεις διαφορετικές πηγές προηγούμενα εντός του συστήματος, που δημοσιεύει αποκλειστικά η ομάδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα Gulagu.net, καταδεικνύει μια απόφαση που πάρθηκε τις πρώτες βδομάδες του πολέμου για να ενθαρρύνει τη φυσική βία. Ένας πρώην αξιωματούχος του FSIN θυμάται συναντήσεις το φθινόπωρο του 2022 στις οποίες ο επικεφαλής του κλάδου Αγ. Πετρούπολης του FSIN, Ιγκόρ Ποτάπενκο, εμφανίζεται να λέει στους διοικητές ότι θα έχουν ουσιαστικά το ελεύθερο να χρησιμοποιήσουν βία. Φαίνεται απίθανο ο Ποτάπενκο να δρούσε με δική του πρωτοβουλία, και οι διεθνείς παρατηρητές θεωρούν ότι την τελική ευθύνη γι’ αυτές τις πολιτικές, που εφαρμόστηκαν στις υπηρεσίες των φυλακών, τη φέρει το Κρεμλίνο» (Guardian, στο ίδιο).
Στο Ταγκανρόγκ η λεγόμενη «αποναζιστικοποίηση» εφαρμόστηκε με πρότυπο τρόπο! Η καταπάτηση κάθε ίχνους ανθρώπινης αξιοπρέπειας και η καθημερινή διαρκής φρίκη στην οποία υποβλήθηκε εκεί ένας άγνωστος αριθμός αιχμαλώτων ουκρανών στρατιωτών και πολιτών βρίσκονται στον πυρήνα της. Η πλατιά εφαρμογή της φιλοδοξεί να εξαφανίσει από το χάρτη ένα ολόκληρο περήφανο και δημοκρατικό έθνος, όπως είναι το ουκρανικό. Θυμόμαστε στους πολέμους της Τσετσενίας πόσο φρικτή υπήρξε η μεταχείριση των Τσετσένων από τους ρώσους εισβολείς. Σήμερα, ο ρώσος δημοκράτης ακτιβιστής Ολέγκ Ορλόφ, που υπήρξε και ο ίδιος κρατούμενος, είπε πως ενώ και στον πόλεμο της Τσετσενίας απάγονταν και εξαφανίζονταν οι άμαχοι αντιφρονούντες «εδώ υπάρχει κάτι το καινούργιο. Αυτή τη συνεχιζόμενη, συνηθισμένη σκληρότητα και τα βασανιστήρια για μήνες και χρόνια, αυτό τον μακροχρόνιο βασανισμό ολόκληρων ομάδων ανθρώπων, δεν τα έχω ξανασυναντήσει στο ρωσικό σωφρονιστικό σύστημα». Μόνο η ηρωική αντίσταση του ουκρανικού λαού στην επιχειρούμενη υποταγή και εξόντωσή του από τους ρώσους νεοναζί μπορεί να αποτελέσει στην πραγματικότητα απάντηση σ’ αυτή την πρωτοφανή και άκρως προσβλητική για τη νοημοσύνη αντιστροφή της αλήθειας.
*Μια πλευρά αυτής της πραγματικότητας αν και όχι σε όλο το βάθος της αντανακλά ένα ψήφισμα της 9/7/2025 της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που καταδικάζει τα συνεχιζόμενα εγκλήματα πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία, εκφράζοντας τη σταθερή στήριξή του για τις έρευνες του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (εδώ το ψήφισμα).