Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Παρακάτω δημοσιεύουμε τις απαντήσεις που έδωσε ένας σύντροφός μας σε μια διαδικτυακή συζήτηση στο facebook, όπου τέθηκε το ζήτημα της αποβιομηχάνισης της Ελλάδας και της σχέσης με αυτήν των χρηματοδοτικών προγραμμάτων της ΕΕ. Έχουν γίνει κάποιες μικροαλλαγές, που περισσότερο χρησιμεύουν στο να κάνουν το κείμενο να στέκεται ανεξάρτητο και όχι σαν απάντηση στα πλαίσια ενός διαλόγου, ή αποσαφηνίζουν μερικά σημεία του. Πιστεύουμε ότι είναι μια καλή συμπύκνωση της συχνά αποσπασματικής επιχειρηματολογίας της ΟΑΚΚΕ πάνω σε αυτά τα ζητήματα και για αυτό τη δημοσιεύουμε σαν ένα αυτόνομο κείμενο.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΠΛΑΤΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΑ

ΣΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ

Για την αποτροπή της ετοιμαζόμενης φασιστικής δικτατορίας, της εθνικής υποδούλωσης, της απόλυτης οικονομικής εξαθλίωσης και του άδικου κανιβαλικού πολέμου

Όχι στο νεοναζιστικό άξονα Μόσχας-Πεκίνου-Τεχεράνης. Όχι στη δυτική ιμπεριαλιστική επέμβαση στον τρίτο κόσμο που του ανοίγει το δρόμο

Λευτεριά στη μαρτυρική Τσετσενία Συμπαράσταση στους αγωνιζόμενους εργάτες της Κίνας Όχι στο παραγωγικό σαμποτάζ. Υπεράσπιση του ενιαίου μεροκάματου. Πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες · Αυτοοργάνωση των εργατών και αντίσταση στα σοσιαλφασιστικά συνδικάτα

 

Η βαριά βιομηχανία  που είναι η βάση για την ύπαρξη της χώρας μας σαν μιας σύγχρονης, ανεξάρτητης  και προοδευμένης χώρας με ένα λαό με κάπως ψηλό βιοτικό επίπεδο, βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού. Αιτία το συστηματικό σαμποτάζ

Η παγκόσμια οικονομική κρίση που πριν λίγους μήνες εμφανιζόταν μόνο σαν απειλή είναι τώρα πια γεγονός. Εδώ και ένα μήνα η ανθρωπότητα έχει περάσει από ένα παγκόσμιο χρηματιστηριακό κραχ στην αρχή μιας κρίσης της καθ αυτό παραγωγικής οικονομίας

 

Έ­νας φί­λος μας, α­να­γνώ­στης της Νέ­ας Α­να­το­λής, ερ­γα­ζό­με­νος στα Ε­ΑΣ κα­τέ­γρα­ψε για μας, σε έ­να ζω­ντα­νό και πυ­κνό κεί­με­νο του, τη μα­κρό­χρο­νη εμπει­ρί­α του α­πό τον τρό­πο με τον ο­ποί­ο χτυ­πή­θη­κε α­πό τα μέ­σα και α­πό τα έ­ξω το ερ­γο­στά­σιο των Ε­ΑΣ

Η Πρωτομαγιά βρίσκει γι’ ακόμη μια χρονιά την παγκόσμια εργατική τάξη χωρίς μαζικά δικά της κόμματα, χωρίς μια κάποια κάπως ενιαία κατεύθυνση, κυρίως χωρίς μια ορατή ελπίδα, για τους περισσότερους εργαζόμενους του χεριού και του πνεύματος, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι μες στα μυαλά και στις καρδιές των εργαζόμενων μαζών σε Ανατολή και Δύση επιβιώνουν και σιγοκαίνε σαν μια βαθιά και πανίσχυρη πολιτισμική παρακαταθήκη οι δημοκρατικές και επαναστατικές παραδόσεις των μεγάλων αντιφασιστικών και εργατικών επαναστατικών αγώνων του 20ού αιώνα.

Αυτή είναι μια κατάσταση που κάθε άλλο παρά πρωτόγνωρη είναι για την παγκόσμια εργατιά, ειδικά από το 1980 και μετά, όταν μετά την ΕΣΣΔ έπεσε το τελευταίο κάστρο των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ού αιώνα, η κόκκινη Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ και του Χούα Κούο Φενγκ, αλωμένη από τους σοσιαλφασίστες του Τενγκ Σιάο Πινγκ. Η τραγωδία δεν ήταν τόσο η άλωση απ’ τα μέσα των πρώτων νικηφόρων προλεταριακών επαναστάσεων στην ιστορία και η μετατροπή της Ρωσίας και της Κίνας από κέντρα της παγκόσμιας προόδου σε διεθνείς φάρους του φασισμού, της αντεπανάστασης και του πολέμου. Ήταν κυρίως η μετατροπή της συντριπτικής πλειονότητας των “κομμουνιστικών” (από τη δεκαετία του 60) κι έπειτα των “μ-λ κομμουνιστικών” (τη δεκαετία του 80) κομμάτων και οργανώσεων σε κάθε χώρα σε πρωτοπορίες του πραξικοπηματισμού, του σοσιαλφασισμού και της αντεργατικής αντίδρασης, σε ακροδεξιά εργαλεία των νέων αστικών τάξεων Μόσχας και Πεκίνου για τη χιτλερικού τύπου κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας.

 Παρατεταμένος αγώνας για να ξανασηκωθεί όρθια η εργατική τάξη στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο

Τι κάνουμε λοιπόν; Τι προτείνει και τι κάνει η συνειδητή εργατική τάξη στη χώρα μας; 

Η μεγάλη κρίση είναι πια εδώ. Δεν είναι ολόκληρη, δεν έχει ξεδιπλώσει όλη της την καταστροφική μανία, αλλά τα βασικά ποιοτικά της στοιχεία της έχουν ήδη εμφανιστεί. Αυτά συμπυκνώνονται σε δύο.

 

Έχουν περάσει 125 χρόνια από τον πρώτο γιορτασμό της Πρωτομαγιάς σαν «παγκόσμιας μέρας των εργατών» με απόφαση της επαναστατικής τότε Β’ Διεθνούς. Εκείνη την Πρωτομαγιά ο ουσιαστικός ιδεολογικός και πολιτικός καθοδηγητής της ο Φ. Ένγκελς έγραφε: «σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές το προλεταριάτο της Ευρώπης και της Αμερικής επιθεωρεί τις δυνάμεις του, που για πρώτη φορά κινητοποιούνται σε μια στρατιά, κάτω από μια σημαία και για έναν άμεσο στόχο: το νομοθετικό καθορισμό της κανονικής οκτάωρης εργάσιμης ημέρας,