Η πολιτική μεταβολή στην Ιταλία – ένα από τα ιδρυτικά κράτη-μέλη της ΕΕ – είναι για την Ευρώπη ένα πολύ ισχυρό πλήγμα, ισχυρότερο ακόμα κι από τη βρετανική αποχώρηση η οποία ήταν περισσότερο μια αντίδραση του αγγλικού αυτοκρατορικού ιμπεριαλιστικού πνεύματος των τόρηδων ενάντια στην υποταγή στην ηπειρωτική Ευρώπη, η οποία ενισχύθηκε από τη Ρωσία (Φάρατζ), παρά μια στρατηγική στροφή προς το νεοχιτλερικό στρατόπεδο. Στην περίπτωση των πρόσφατων ιταλικών κοινοβουλευτικών εκλογών

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών ήταν αντίστοιχα με αυτά των βουλευτικών. Αποδείχτηκε ότι ο λαός της χώρας όχι μόνο δεν έχει πειστεί από τους σχεδιασμούς των Τσίπρα-Πολάκη για ένα «νέο ΣΥΡΙΖΑ» με τον εκλεκτό τους Κασσελάκη, αλλά έγινε ακόμα πιο εχθρικός απέναντι του και επιταχύνει την αποσάθρωσή του. Η καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ φούσκωσε κι άλλο σε τα πανιά της πολιτικής καρδιάς του σοσιαλφασισμού, του ψευτοΚΚΕ, του «ιερού» κόμματος του πολιτικού καθεστώτος με το οποίο η μητσοτακική ηγεσία έχει τις καλύτερες σχέσεις. 

Η ΟΑΚΚΕ για τον πρώτο γύρο είχε πάρει τη θέση της αποχής εκτός από τις περιπτώσεις όπου υπήρχε σε κάποιον δήμο ή περιφέρεια το ενδεχόμενο της απόλυτης πλειοψηφίας ενός υποψηφίου που στηριζόταν κυρίως από τα ανοιχτά φασιστικά και σοσιαλφασιστικά φιλοπουτινικά κόμματα, δηλαδή τα κόμματα του «όχι όπλα στην Ουκρανία».

Σε αυτό το δεύτερο γύρο επαναλαμβάνουμε την ίδια θέση, δηλαδή μαύρο στους σοσιαλφασίστες και στους φασίστες πουτινικούς. Εκτιμώντας τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου μπορούμε να κάνουμε πιο συγκεκριμένη αυτή τη θέση.

Η ελληνική ψευτοαριστερά, σε ό,τι αφορά τη σύγκρουση στην Ουκρανία, βρίσκεται στην πρωτοπορία του φιλορωσισμού και της συνειδητής κάλυψης της ρώσικης εισβολής ως τάχα “αντιφασιστικής εξέγερσης” στις επαρχίες του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ, μπροστά ακόμα κι από τους ναζήδες.

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ στις 9/9/2009. Δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά ελάχιστες μέρες για να επαληθευτεί η ανάλυση περί του τρόπου εκκαθαρίσεων τουλάχιστον στο ΠΑΣΟΚ.

  Η ΟΑΚΚΕ κατεβαίνει στις ευρωεκλογές.   Πάνω απ’  όλα ήταν η πολιτική εκτίμηση που τέντωσε τα όριά μας και τις δυνατότητές μας ως εκεί που δεν παίρνει άλλο.  Αρκετοί φίλοι και ψηφοφόροι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας της αρχής του χρόνου και μας στήριξαν οικονομικά,  κυρίως μέσω διαδικτύου, αλλά το αποτέλεσμα, παρόλο που ήταν καλύτερο από κάθε άλλη φορά, πάλι από μόνο του δεν έφτανε για να καλυφθεί το κόστος των εκλογών.

Η ΟΑΚΚΕ μόλις πραγματοποίησε το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα στο στόχο που είχε να κατέβει σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές σε όσο το δυνατό περισσότερες εκλογικές περιφέρειες. Κατάθεσε τον εκλογικό συνδυασμό της για τις 48 από τις 59 εκλογικές περιφέρειες με τη συγκινητική στήριξη συντρόφων και φίλων της οργάνωσης.

Πρόκειται για μια σημαντική επιτυχία με δεδομένη τη δύσκολη δεκαπενταετία που περάσαμε κόντρα στο  όσο ποτέ  κυρίαρχο  στον κόσμο της αριστεράς σοσιαλφασιστικό ρεύμα, μία κυριαρχία που την εξασφάλισε αφού κατάφερε να ενοχοποιήσει την Ευρώπη για τη χρεωκοπία, τα μνημόνια και την καταστροφή της παραγωγής που το ίδιο και οι φιλικές του πρωθυπουργίες προκάλεσαν.

 

Η ΟΑΚΚΕ χαιρετίζει τους 2263 φίλους της που την ψήφισαν σε αυτές τις εκλογές. Πάντα η ψήφος στην ΟΑΚΚΕ ήταν συντριπτικά κόντρα στο ρεύμα και σαν τέτοια μία ψήφος εντιμότητας και πολιτικής γενναιότητας. Αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο πολύ  όσο προχθές.

 Είχαμε γράψει στο κείμενο της απόφασης με το οποίο κατεβήκαμε σ’ αυτές τις εκλογές ότι ο κύριος σκοπός της συμμετοχής μας ήταν να δείξουμε ότι η ΟΑΚΚΕ θάταν εκεί στη θέση της και ουσιαστικά μόνη απέναντι στη λαίλαπα που έχει σηκώσει ενάντια στο λαό μας ένα συνολικά εγκληματικό  καθεστώς.

Η ΟΑΚΚΕ κατεβαίνει και στις εκλογές της 25ης Ιούνη με ακόμα μεγαλύτερες προσωπικές θυσίες των συντρόφων και σε όσο βαθμό μπορέσαμε με δανεισμό, δηλαδή με μελλοντική επιβάρυνση της οργάνωσης. Και το κάνουμε κυρίως για να ξαναμιλήσουμε πλατιά στο λαό και αυτό όχι τόσο επειδή θα ξαναμιλήσουν όλες οι κομματικές ηγεσίες που εγκληματούν μεθοδικά σε βάρος της χώρας αλλά γιατί πρέπει να ξανακουστεί η γραμμή της ΟΑΚΚΕ σαν η μόνη γραμμή ταξικής, δημοκρατικής και πατριωτικής διεξόδου για τη χώρα μας, την ώρα που οι φασιστοναζί και οι σοσιαλφασίστες είναι οι πραγματικοί και βαθύτερα ενισχυμένοι σε αυτές τις εκλογές.

Λίγες βδομάδες μετά τις ευρωεκλογές που έδειξαν πόσο δυνάμωσαν σε όλη την Ευρώπη οι φιλοπουτινικές δυνάμεις, αυτές στη δικιά μας χώρα εξαπέλυσαν μια ταυτόχρονη επίθεση από τα μέσα ενάντια στα δύο φιλοευρωπαϊκά ως προς την πλειοψηφία της βάσης τους κόμματα, κυρίως ενάντια στο ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως ενάντια στη ΝΔ. Στη ΝΔ ήταν για να θυμίσουν ποιοι είναι τα πραγματικά αφεντικά της και να οδηγήσουν σε μια κατάσταση άμυνας τις φιλοευρωπαϊκές και δημοκρατικές τάσεις της που έχουν για αρχηγό τον διορισμένο από αυτά τα αφεντικά ψευτοφιλελεύθερο Μητσοτάκη. Όμως το κέντρο της επίθεσής τους ήταν ενάντια στο ΠΑΣΟΚ όπου θέλουν κατ αρχήν να καθαιρέσουν τη σημερινή του ηγεσία η οποία σε ένα βαθμό τους αντιστέκεται και να εγκαταστήσουν μια εντελώς δικιά τους που θα μπορέσει να το διαλύσει πολιτικά, ενδεχόμενα και οργανωτικά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.  

 

Η εσωκομματική επίθεση στη ΝΔ δεν είναι ανεξάρτητη από εκείνη στο ΠΑΣΟΚ

 

Στη ΝΔ την επίθεση την εξαπέλυσαν συντονισμένα σε επίπεδο πολιτικής πλατφόρμας σαν ένας άνθρωπος οι δυο προηγούμενοι πρωθυπουργοί και στρατηγικοί αρχηγοί της Καραμανλής και Σαμαράς. Αυτοί εκφράσαν πρόσφατα σε δύο ομιλίες τους μπροστά σε μαζικό κομματικό ακροατήριο για πρώτη φορά μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία τη θέση τους υπέρ της Ρωσίας (ωμά ο Καραμανλής και κάπως πιο έμμεσα αλλά με σαφήνεια ο Σαμαράς) καθώς και την αντιευρωπαϊκή εσωτερική και βαλκανική πλατφόρμα τους σε κατεύθυνση ταυτισμένη με εκείνη του Ορμπάν. Ιδιαίτερα ο Σαμαράς ανέπτυξε όλη την πουτινική πλατφόρμα υπέρ του νεοφεουδαρχικού φασιστικού «πολιτισμού», δηλαδή αυτού υπέρ «των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών» που σημαίνει στην ουσία την πάλη εναντίον της γυναικείας χειραφέτησης (και σήμερα παίρνει τη μορφή της καταδίκης της ομοφυλοφιλίας και ειδικά του γάμου των ομοφύλων) όπως και γενικότερα ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα στο όνομα της θυσίας τάχα του ατόμου στο συλλογικό πατριωτικό καθήκον. Όμως ενώ οι Καραμανλής και Σαμαράς έβαλαν ζήτημα ανατροπής της επίσημης κεντρικής τόσο διεθνούς όσο και εσωτερικής γραμμής της ΝΔ, δεν έβαλαν ζήτημα άμεσης πτώσης από την αρχηγία του διορισμένου από τους ίδιους Μητσοτάκη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε τον ίδιο τον Μητσοτάκη τον ενόχλησε η πλατφόρμα των δύο πουτινικών αφού η απάντηση του Μαξίμου σε αυτήν την ανοιχτή πρόκληση ήταν, ότι «δεν σχολιάζει τοποθετήσεις πρώην πρωθυπουργών της ΝΔ». Δηλαδή άφησε τη βάση και την πλατιά μάζα των ψηφοφόρων εντελώς ανοχύρωτη απέναντι στους θερμούς κλακαδόρους που καταχειροκροτούσαν τους δυο πραγματικούς πολιτικο-ιδεολογικούς αρχηγούς της ΝΔ σε όλη την διάρκεια των ομιλιών τους.