ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)
Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής
Η σφαγή της Τετάρτης, 14ης του Αυγούστου, στην οποία προχώρησαν οι αιγυπτιακές πραξικοπηματικές αρχές, αφήνοντας νεκρούς ήδη περισσότερους από 600 ανθρώπους, ήρθε να σφραγίσει και να δώσει νέα ποιότητα στο άθλιο φασιστικό πραξικόπημα της 3ης Ιουλίου κατά του προέδρου της Αιγύπτου, Μόρσι. Από το στρατιωτικό πραξικόπημα περάσαμε στη φασιστική δικτατορία.
Οι ίδιοι άνθρωποι που στρουγγίστηκαν στις Ταχρίρ παρέα με τους ισλαμοφασίστες για να ρίξουν τον ειρηνόφιλο τριτοκοσμικό αστό Μουμπάρακ το 2011 και άλλοι οι οποίοι ήταν υπουργοί του Μόρσι και παρέμειναν υπουργοί μετά το πραξικόπημα (Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι σαν υπουργός Άμυνας και αρχηγός του γενικού επιτελείου των ενόπλων δυνάμεων - αρχιτέκτονας του πραξικοπήματος, Μοχάμεντ Ιμπραχίμ Μουσταφά σαν υπουργός Εσωτερικών, δηλαδή της αστυνομίας που τώρα σκοτώνει) χτύπησαν τις ειρηνικές διαδηλώσεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και των πλατιών συμμαχικών σχημάτων της, που κατάγγελλαν το πραξικόπημα.
Δυτικοί και κυρίως ανατολικοί ιμπεριαλιστές ουσιαστικά με τους σφαγείς
Η πρωτοφανής βία, με την οποία ο Σίσι έπνιξε την δίκαιη σε αυτή τη φάση πολιτική αντίσταση της Αδελφότητας και η οποία οδηγεί την Αίγυπτο πιθανά στο δρόμο ενός άθλιου αντιδραστικού εμφύλιου τύπου Συρίας, δε θα μπορούσε ποτέ να ξετυλιχτεί χωρίς την άμεση ή έμμεση στήριξη ανατολικού και δυτικού ιμπεριαλισμού. Για την ακρίβεια, οι κύριοι υποστηρικτές του Σίσι είναι αυτή τη στιγμή οι αρχιφασίστες ρωσοκινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές, οι οποίοι μέχρι στιγμής δε βγάζουν άχνα καταδίκης των σφαγέων και καλούν υποκριτικά σε «συμφιλίωση» των δύο στρατοπέδων, δηλαδή σφαγιαστών και σφαγιαζομένων, ενώ από κοντά έρχονται οι διάφοροι δυτικοί ρωσόφιλοι και υφεσιακοί ηγετες Ομπάμα, Κάμερον, Ολάντ και σία.
Αυτοί οι τελευταίοι ψελλίζουν δυο λόγια κατά της φασιστικής βίας, ωστόσο αρνούνται να ταχθούν με σαφήνεια στο πλευρό του Μόρσι κατά των πραξικοπηματιών κι έτσι, σε τελική ανάλυση, μην κόβοντας την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια, παρέχουν έμμεσα πράσινο φως στο Σίσι να συνεχίσει το ματοκύλισμα των υποστηρικτών της Αδελφότητας και γενικά των αντιπάλων του πραξικοπήματος.
Μονάχα ο Ερντογάν έχει λάβει σαφή θέση υπέρ της νομιμότητας της προεδρίας Μόρσι, καταγγέλλει ανοιχτά τους πραξικοπηματίες για σφαγείς και ζητάει σύγκληση του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ, χωρίς ωστόσο να εισακούγεται ούτε από τους δυτικούς επεμβασίες, ούτε πολύ περισσότερο από τους «φίλους των λαών» φασίστες σοσιαλιμπεριαλιστές Ρωσίας και Κίνας. Επίσης καθαρή θέση κατά της πραξικοπηματικής ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης Μόρσι έχει πάρει και η δημοκρατική τριτοκοσμική κυβέρνηση Οχούρου Κενυάτα της Κένυας.
Οι ανατολικοί σοσιαλιμπεριαλιστές, ειδικά σαν Ρωσία, χωρίς να το πολυφωνάζουν, έχουν λάβει σαφή θέση υπέρ του Σίσι, δεχόμενοι να τον στηρίξουν οικονομικά, κάτι το οποίο προ λίγων μηνών είχαν αρνηθεί στο Μόρσι, μολονότι ο τελευταίος κάθε άλλο παρά αντιρώσος ήταν.
Γιατί όμως η Ρωσία, η οποία είναι ο τελικός και βαθύς οργανωτής όλης της παγκόσμιας αντίδρασης και καθυστέρησης, είναι σήμερα με τους «κοσμικούς» και εν πάση περιπτώσει με το φαινομενικά λιγότερο στρατηγικά αντιδυτικό μέτωπό κι όχι με τους γενικά αντιδυτικούς και αντισημίτες της Αδελφότητας;
Όπως φάνηκε, τα καλυμμένα με μάζες στρατιωτικά πραξικοπήματα τα οποία ονομάστηκαν από την ηλίθια φιλελεύθερη δυτική διανόηση «Αραβική Άνοιξη», ξετυλίγονται σε δύο (ή και περισσότερες αν χρειαστεί) φάσεις, οι οποίες αντιστοιχούν σε λεπτές εγχειρίσεις που πραγματοποιούν οι ρωσόφιλοι εισοδιστές που έχουν ηγετικές θέσεις μέσα σε αυτά τα κινήματα:
Σε πρώτη φάση οι ρωσόφιλοι, έχοντας εξασφαλίσει πολιτική καθοδήγηση στο αντι-Μουμπάρακ μέτωπο μέσω ανθρώπων σαν τον Ελ Μπαραντέι (που παριστάνει τον δυτικό φιλελεύθερο), σαν κάποιους τροτσκιστές σοσιαλφασίστες και σαν τον Αμρ Μουσά, ενώνονται με τους δυτικόφιλους φιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες, τους «νεονασερικούς» (αντιδυτικούς φιλοανατολικούς σωβινιστές που είναι ισχυροί κυρίως στο στρατό) και με τους Αδελφούς μουσουλμάνους για να συντρίψουν την κλασσική τριτοκοσμική κρατικιστική αστική τάξη με επικεφαλής τον Μουμπάρακ. Αυτή είχε πολύ γεράσει αλλά ήταν ό,τι πιο ειρηνόφιλο και αναπτυξιακό υπήρχε στον αραβικό κόσμο. (Θα ήταν θετική ιστορικά αυτή η ανατροπή μόνο αν την είχαν πραγματοποιήσει πραγματικά λαϊκά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα και ρεύματα. Αλλά αυτά σήμερα είναι πολύ αδύναμα για να παίξουν έναν τέτοιο ρόλο επειδή πνίγονται παντού από τα φιλο-σοσιαλιμπεριαλιστικά κινήματα).
Σε αυτό το νικηφόρο μέτωπο αποδείχτηκε η συντριπτικά μεγαλύτερη μάζα δεν ήταν ούτε οι φιλελεύθεροι που κάνανε τις δηλώσεις στο CNN και στο BBC, ούτε οι περιθωριακοί τροτσκιστές κι άλλοι σοσιαλφασίστες (ας πούμε οι ομόλογοι της δικής μας ΑΝΤΑΡΣΥΑ), ούτε οι νεονασερικοί, αλλά οι ισλαμιστές. Οι τελευταίοι διεκδίκησαν και κατέλαβαν την εξουσία με εκλογές.
Μετά την πτώση Μουμπάρακ είναι σε εξέλιξη η δεύτερη φάση της ρώσικης εγχείρισης.
Η δεύτερη φάση της ρώσικης, σοσιαλφασιστικής εγχείρισης, λοιπόν, αφοράει ένα νέο ξεκαθάρισμα, αυτή τη φορά στο εσωτερικό του ισλαμοφασισμού με τη συντριβή ή την υποταγή στα ρώσικα σχέδια του μεγαλύτερου ρεύματος, αυτού των Αδελφών Μουσουλμάνων σε συνεργασία με το δεύτερο μειοψηφικό ρεύμα, αυτό του κόμματος Νουρ. Οι αδελφοί Μουσουλμάνοι εκπροσωπούν την χοντρικά κάπως πιο εθνικιστική - αναπτυξιακή γραμμή η οποία εκφράζει σε επίπεδο βάσης μια νέα μεσαία αστική και μικροαστική τάξη συχνά μορφωμένη (μηχανικοί, γιατροί, κλπ). Αυτή ασπάστηκε τον ισλαμισμό κόντρα στην νέα κρατική μεγαλοαστική τάξη και στο δυτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο. Η ιδεολογία της Αδελφότητας είναι γενικά αντιδραστική, αντιδυτική και αντισημιτική αλλά διαπνέεται από όνειρα εθνικού ή και περιφερειακού μεγαλείου και αντικειμενικά η εξωτερική πολιτική της μπαίνει εμπόδιο όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στη Ρωσία, που θέλει υποταχτικούς κι όχι απλά φίλους και συμμάχους στον Τρίτο Κόσμο. Τέτοια γραμμή αποδείχτηκε ότι έχει ο Ερντογάν στην Τουρκία (νεοοθωμανισμός), τέτοια έχει απ' ό,τι φαίνεται κι ο Μόρσι στην Αίγυπτο και άλλωστε γι αυτό το λόγο Μόρσι Ερντογάν συμμάχησαν στενά μεταξύ τους.
Από την άλλη, υπάρχουν οι πλέον αντιδραστικές δυνάμεις μέσα στους ισλαμιστές, οι οποίες θέλουν την υπεραντιδραστική εφαρμογή της Σαρία και την επιβολή της από τα δεξιά «αντιεθνικιστικής» ουτοπίας του ισλαμικού χαλιφάτου ακόμα και μέσω της Τζιχάντ. Αυτή είναι η γραμμή των σαλαφιστών του κόμματος Νουρ και κάποιων στοιχείων μέσα στην Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο, όπως προφανώς του προηγούμενου υπουργού εξωτερικών που κράτησε τη θέση του με το Σίσι. Το Νουρ στην Αίγυπτο έχει σαν οπαδική βάση την πολύ φτωχή και πολιτικά καθυστερημένη αγοροτιά, αλλά η ηγεσία του είναι ό,τι το πιο μαύρο στην άρχουσα τάξη. Στην Τουρκία σε αυτήν την κατεύθυνση είναι η γραμμή του Γκιουλέν που ηγετικό του στέλεχος είναι ο πρόεδρος Γκιουλ. Στην Τουρκία αυτή η τάση για τακτικούς λόγους συμμαχίας με τη Δύση εμφανίζεται τελευταία και με «μετριοπαθέστερο» κοσμικό πρόσωπο. Αλλά και το Νουρ πέρασε στην τελευταία φάση με τους πραξικοπηματίες: Η γραμμή του Νουρ και των γκιουλενικών είναι πολύ πιο φιλική προς τη Ρωσία, αφού εντάσσεται στη «διεθνιστική» γεωπολιτική της αντιφιλελεύθερης - αντιδυτικής «Ευρασίας» των Ντούγκιν - Πούτιν και γι αυτό πολύ πιο εύκολα οι ηγέτες της μπορεί να είναι και πράκτορες της Ρωσίας.
Έτσι, λοιπόν, τώρα, τροτσκιστές, φιλελεύθεροι χαφιεδεμένοι από το ρώσο «μάστορα» χαμαιλέοντα Μπαραντέι, «νεονασερικοί» στρατιωτικοί που πούλησαν ωμά το Μουμπάρακ και μιλάνε τώρα όλη την ώρα «κατά της Δύσης», έχοντας από πίσω τους για κομπάρσους και τους παλιούς μουμπαρακικούς που μισοπεθαμένοι νομίζουνε ότι παίρνουν εκδίκηση, εγχειρίζουν και πνίγουν στο αίμα την Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία την περίοδο ακριβώς πριν από το πραξικόπημα και κυρίως μετά από αυτό, έδειξε αρκετά ψηλό πολιτικό επίπεδο και σεβάστηκε σε κάποιο βαθμό το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Λέμε σε κάποιο βαθμό γιατί στην αναθεώρηση του Συντάγματος ακολούθησε μια τακτική σεχταριστική απέναντι στου κοσμικούς δημοκράτες και τους εξόργισε και τους αποξένωσε ρίχνοντάς τους στα ματοβαμένα χέρα του Σίσι. Επίσης επέτρεψε σε μια σειρα ισλαμοφασιστικά στοιχεία και πιθανούς προβοκάτορες να επιτεθούν στην κοπτική εκκλησία και στον χριστιανικό πληθυσμό.
Δεν είναι τυχαίο ότι χρειάστηκε μια κατά πάσα πιθανότητα τέτοια προβοκάτσια κλίμακας με επιθέσεις κατά εκκλησιών των χριστιανών κοπτών την Τετάρτη μέσα από τις διαδηλώσεις των οπαδών του Μόρσι, ώστε ο άθλιος Ομπάμα να βγει και να εξισώσει το σφαγέα Σίσι με την Αδελφότητα («οι μεν σφάζετε, οι δε χτυπάτε εκκλησίες, σταματήστε και οι δύο», είπε ουσιαστικά) και να ζητήσει εκ νέου «συμφιλίωση», άρα έμμεσα να δικαιολογήσει τη σφαγή των χιλιάδων πλέον διαδηλωτών.
Η δεύτερη εγχείριση, λοιπόν, θέλει να σκοτώσει μέσα στη Μουσουλμανική Αδελφότητα ό,τι το κάπως δημοκρατικό και πιστό στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι μπορεί να υπήρχε ή να γεννήθηκε αντικειμενικά μέσα από την προεδρία Μόρσι στις γραμμές της. Κυρίως σκοτώνει ό,τι το εθνικό - αναπτυξιακό - αντικειμενικά ενοχλητικό για τον ιμπεριαλισμό και κυρίως για το σοσιαλιμπεριαλισμό στοιχείο που υπάρχει μέσα στους ισλαμιστές.
Άλλωστε, ο Μόρσι ήταν το πλέον «τεχνοκρατικό», διοικητικά ικανό στέλεχος της Αδελφότητας, που προσπαθούσε να ενισχύσει μέσα της την πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση με σύγχρονους όρους. Δική του ήταν και η γραμμή για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας λίγο πριν από το πραξικόπημα, ώστε να αποφευγόταν η αιματοχυσία, ενώ η τάση του βρίσκεται πιθανότατα πίσω και από τη σωστή και δημοκρατική γραμμή των καθιστικών ειρηνικών διαμαρτυριών που ακολουθούσε ως τα τώρα η Αδελφότητα. Αυτή η γραμμή εκθέτει ως τώρα βαθιά τον Σίσι και την παρέα του στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ πράγμα που φέρνει επίσης σε δύσκολη θέση τη Ρωσία που ακόμα δεν μιλάει-παρά μόνο κούφια για ειρήνευση- παίρνοντας ουσιαστικά το μέρος των σφαγέων.
Από τη μια ο Σίσι και από την άλλη οι Καρανταβί, Ζαουάχρι καλούν σε αιματηρό εμφύλιο. Αν αυτό γίνει ο μόνος ωφελημένος, όπως και στη Συρία, θα είναι η Ρωσία
Μετά τη σφαγή από τον αντιδυτικό, προβοκάτορα και πολύ χρήσιμο για τα σχέδια του σοσιαλιμπεριαλισμού Σίσι, και με δεδομένο ότι η ηλίθια και υφεσιακή προς τη Ρωσία Ευρώπη, παρέα με τον ρωσόφιλο Ομπάμα, δε βγαίνει να στηρίξει καθαρά και ξάστερα τα θύματα της σφαγής, είναι πιθανό-κι αυτό θέλει πάνω απ όλα η Ρωσία- ότι η βάση, αλλά και η στελέχωση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας θα κινηθεί κόντρα στην ως τώρα γραμμή της ειρηνικής απάντησης στους σφαγείς και προς το τζιχαντισμό, δηλαδή προς την ανοιχτή αντισημιτική και αντιδυτική τρομοκρατική βία. Ήδη σε αυτήν την κατελεύθυνση την κάλεσε τόσο ο πνευματικός της καθοδηγητής, και ανοιχτά - δηλωμένος φιλορώσος Καρανταβί, όσο και ο αρχιρώσος αρχηγός της Αλ Κάιντα, εκπαιδευμένος στον Καύκασο από την ΚαΓκεΜπε το 1997-1998, Αλ Ζαουάχρι.
Οι τελευταίοι, όπως και οι ισλαμοναζήδες Σεκάμπ της Σομαλίας, ειρωνεύονται την Αδελφότητα που «έπαιξε δημοκρατικά» στην Αίγυπτο και την καλούν να επανέλθει στο δρόμο του «ιερού πολέμου». Και ο φασίστας Σίσι, χύνοντας άδικα αίμα, τους την στέλνει «στο πιάτο»! Είναι λοιπόν να μη τον στηρίζει ο Πούτιν; Αν η Αδελφότητα νικημένη πολιτικά κινηθεί προς τον τζιχαντικό αντιδυτικισμό είναι πολύ πιθανό ότι ο Πούτιν θα βγει να την υποστηρίξει κι όλας, όπως κάνει συχνά με τα θύματά του (Μιλόσεβιτς, Σαντάμ, Καντάφι κλπ).
Στην επόμενη, πιθανή τρίτη φάση της εγχείρισης, μετά από μια ενδεχόμενη μερική η γενική τερατοποίηση - τζιχαντοποίηση της Αδελφότητας, πιθανότατα θα την πληρώσουν οι κοσμικοί αστοφιλελεύθεροι (θα κατηγορηθούν σίγουρα ως αμερικανοεβραίοι πράχτορες), που σήμερα δείχνοντας αντιδημοκρατικό πνεύμα ακολουθάν το Σίσι και τον προβοκάτορα Μπαραντέι, ο οποίος παραιτήθηκε από αντιπρόεδρος της Αιγύπτου, καταδικάζοντας τάχα το αίμα, ενώ αυτός ήταν ο πρωτομάστορας του αρχικού πραξικοπήματος! Προφανώς αυτός θέλει να παίξει τον ρόλο του κεντριστή - γεφυροποιού αν η Αδελφότητα εκκαθαριστεί από τα πιο προοδευτικά της στοιχεία και εξελιχθεί αρνητικά υποτασσόμενη στη ρώσικη στρατηγική.
Η ουσία είναι ότι και τα δύο αιγυπτιακά στρατόπεδα, αυτή τη στιγμή, όπως είχαμε σημειώσει και στο άρθρο μας για το φασιστικό πραξικόπημα της 3ης Ιουλίου, φτιάχνουν στη βάση τους αντιδυτική και τελικά αντικειμενικά φιλοσοσιαλιμπεριαλιστική συνείδηση. Και οι δύο αλληλοκατηγορούνται για πράχτορες των ΗΠΑ και του Ισραήλ!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος θρίαμβος της Ρωσίας σαν κέντρου της παγκόσμιας φασιστικής - ιμπεριαλιστικής αντίδρασης απ' αυτόν.
Και αν για τους οπαδούς του Μόρσι κάτι τέτοιο είναι λογικό, μιας και σφαγιάζονται με την ανοχή της Δύσης, για τους οπαδούς του Σίσι και των άθλιων φιλελεύθερων, που πήγαν κι ενώθηκαν με το μεσαίωνα του σαλαφισμού του Νουρ και με τον τροτσκισμό, ο από τα δεξιά αντιαμερικανισμός τους είναι η απόδειξη της αντιδραστικής συνισταμένης του ρεύματός τους.
Γι' αυτό και οι πανηγυρισμοί της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, του Μπαχρέιν και της Ιορδανίας για την καταστολή και σφαγή, που τη βλέπουν σαν τάχα επιστροφή του Μουμπάρακ και του φιλοδυτικισμού και «μάχη κατά της τρομοκρατίας» θα αποδειχτούν τυφλωμάρα τεραστίου μεγέθους, όταν το υπεραντιδραστικό μέτωπο Σίσι - Μπαραντέι - Νουρ βγάλει ολόκληρη την πλατφόρμα διακυβέρνησής του στο προσκήνιο, ειδικά στα ζητήματα διεθνούς πολιτικής.
Αθήνα 17.8.2013