Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΠΟΥ ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΕΣ-

ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΕΟΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ

Η πάλη για τη δημοκρατία και για το ψωμί του λαού περνάει μέσα από την αντίσταση στο νεοχιτλερικό άξονα του πολέμου

Έχουν περάσει ήδη τρεισήμισι μήνες από τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί από το ιρανικό καθεστώς που πυροδότησε την εξέγερση του ιρανικού λαού για δημοκρατία με επικεφαλής τις γυναίκες. Το Δεκέμβρη το καθεστώς ξεκίνησε την πιο ωμή τρομοκρατία μετά τους 500 θανάτους διαδηλωτών και τις 18000 συλλήψεις και άρχισε να καταδικάζει και να κρεμάει τους διαδηλωτές που συνέλαβε. Η κτηνωδία του καθεστώτος των μουλάδων έχει προκαλέσει ένα παγκόσμιο κύμα συμπαράστασης σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και παγκόσμια. Στην Ελλάδα οι Ιρανοί πρόσφυγες ξεκίνησαν μία σειρά κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, αλλά συνάντησαν μπροστά τους το τείχος της απομόνωσης και από την επίσημη κυβέρνηση, και από την αντιπολίτευση, και από το λεγόμενο «κινηματικό χώρο». Στο πλευρό της ιρανικής κοινότητας στάθηκε αποφασιστικά η ΟΑΚΚΕ και τα μέλη της σαν απλοί αντιφασίστες διοργανώνουν δίπλα στην κοινότητα συγκέντρωση-συζήτηση στις 8 Γενάρη.

Λίγα πολιτικά καθεστώτα στον κόσμο καταφέρνουν να συγκεντρώσουν τόσο καθολικό και τόσο έντονο μίσος από τις μάζες που εξουσιάζουν όσο το φασιστικό θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης. Το νέο στοιχείο που δείχνει πως το έδαφος τρίζει σοβαρά κάτω από τα πόδια αυτού του αιμοσταγούς τέρατος δεν είναι οι μαζικές διαδηλώσεις στους δρόμους – αυτό συνέβαινε και σε μια σειρά άλλες λαϊκές εξεγέρσεις – αλλά το κάψιμο των χιτζάμπ και το κόψιμο των μαλλιών των γυναικών, συμβολικές κινήσεις που δείχνουν ωστόσο πως οι ιρανικές δημοκρατικές μάζες κινούνται προς την κατεύθυνση του να τραβήξουν την πάλη με το καθεστώς των μουλάδων στα άκρα. Γιατί στην εποχή της παγκοσμιοποίησης γίνεται ακόμα πιο αφόρητη η πολιτική επιβολή του μεσαιωνικού κλήρου πάνω στην κοινωνία, ιδιαίτερα η κοινωνική περιθωριοποίηση και η πλήρης απώλεια ανθρώπινης αξιοπρέπειας για τη γυναίκα, ο ασφυκτικός έλεγχος στη συμπεριφορά και την εμφάνισή της, κάτι που οδήγησε στην πρόσφατη δολοφονία της νεαρής Μασχά Αμινί από την αστυνομία ηθών.

Με μεγάλη επιτυχία έγινε χθες στο ξενοδοχείο Αρίων η συγκέντρωση-συζήτηση που διοργάνωσε η ιρανική κοινότητα και οι αντιφασίστες συμπαραστάτες. Οι βασικοί ομιλητές, η ιρανή δημοσιογράφος Ναζία Ματανί, ο ιρανός μεταφραστής ελληνικής λογοτεχνίας Ριμπουάρ Κομπαντί και ο γραμματέας της ΚΕ της ΟΑΚΚΕ Ηλίας Ζαφειρόπουλος ανέπτυξαν ο καθένας μια διαφορετική πλευρά του κεντρικού θέματος της συγκέντρωσης. Η πρώτη ομιλήτρια μίλησε για την κατάσταση των γυναικών στο Ιράν, την εξέγερση και την κτηνώδη καθεστωτική βία. Ο δεύτερος ομιλητής μίλησε για την απογοητευτική αντιμετώπιση που είχε ο αγώνας των ιρανών στην Ελλάδα από τον επίσημο πολιτικό κόσμο και ειδικά την αριστερά. Ο τρίτος ομιλητής προσπάθησε κυρίως να εξηγήσει το ζήτημα αυτό με παγκόσμιους και τοπικούς όρους ενώ ανέδειξε τη σημασία της ενότητας της ιρανικής δημοκρατικής εξέγερσης και του ουκρανικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ

https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-23-31/item/1174-

Ο αγώνας του ηρωικού λαού του Χονγκ Κονγκ για δημοκρατία ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του Πεκίνου μπήκε σε μια νέα φάση από την ώρα που αυτό το καθεστώς παρέταξε επιδεικτικά στο Σεντζέν, δηλαδή στην περιοχή της Κίνας που βρίσκεται δίπλα στο Χονγκ Κονγκ, χιλιάδες στρατό καθώς και αστυνομικές δυνάμεις απειλώντας ότι αν χρειαστεί θα επέμβει για να στηρίξει «την τάξη και την ασφάλεια» στη μεγαλούπολη, δηλαδή να καταπνίξει το μαζικό αντιστασιακό της κίνημα. Ταυτόχρονα το φασιστικό καθεστώς αξιοποιώντας τα λάθη και τις αδυναμίες του δημοκρατικού κινήματος φανατίζει με γρήγορους ρυθμούς τις μάζες στην κινέζικη ενδοχώρα ενώ εκμεταλλευόμενο την κλιμάκωση των καταστροφών στο μετρό του Χ. Κονγκ και κυρίως τις επιθέσεις των διαδηλωτών στις κινέζικες επιχειρήσεις, έκανε το ποιοτικό άλμα μέσω της κυβέρνησης των ανδρείκελων της στο Χονγκ Κονγκ να επιβάλει έναν νόμο έκτακτων μέτρων -τον οποίο είχε θεσπίσει το αγγλικό αποικιακό καθεστώς- βάσει του οποίου τα ανδρείκελα θα μπορούν να κυβερνάνε με διατάγματα χωρίς να τα περνάνε από τη Βουλή (εν προκειμένω το Νομοθετικό Συμβούλιο). Το πρώτο τέτοιο διάταγμα ήταν για την τιμωρία όσων φορούν μάσκες στις διαδηλώσεις.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δίνει τρία πολύτιμα ιστορικά μαθήματα στο λαό μας που ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχάσει. Το πρώτο είναι ότι αυτός ο λαός, που στις συνηθισμένες μέρες του ακολουθεί μια άρχουσα τάξη δίχως χαρακτήρα και τόλμη, η οποία περιμένει έγκριση από τις ξένες μεγάλες δυνάμεις για να κάνει το παραμικρό, αποτόλμησέ μια πολύ μεγάλη πολιτική εξέγερση ενάντια σε μια στυγνή δικτατορία χωρίς καμμιά ξένη έγκριση. Το δεύτερο είναι ότι οι πιο προωθημένες και συνεπείς δημοκρατικές δυνάμεις που μπήκαν μπροστά σ αυτήν την εξέγερση δεν ήταν οι ως τότε πιο μεγάλες αστικές πολιτικές δυνάμεις αλλά μικρές πολιτικές οργανώσεις δεμένες με την εργατική ιδεολογία και πολιτική, δηλαδή ακριβώς με την πιο καταπιεσμένη τάξη της κοινωνίας. Το τρίτο, και για το οποίο όπως θα δούμε όχι τυχαία δεν γίνεται πολύς λόγος σε αυτές τις επετείους είναι ότι και αυτή η μεγάλη εξέγερση όπως και κάθε άλλη αντίστοιχη σ αυτή τη χώρα βρήκε και έμπνευση και πολιτικό στήριγμα μέσα σε ένα πανευρωπαϊκό κίνημα όπως εκείνο που εκείνη την περίοδο στρεφόταν στα δυο κομμάτια της Ευρώπης, το δυτικό και ανατολικό ενάντια στις δύο πιο ισχυρές παγκόσμιες δυνάμεις, τις ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ και τη σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία. 

Αυτά τα μαθήματα πρέπει να τα κρατάμε βαθιά στο μυαλό μας γιατί θα μας δίνουν κατεύθυνση, έμπνευση και αισιοδοξία στα πολύ δύσκολα χρόνια, χρόνια δικτατοριών και άγριου πολέμου, αλλά και μιας μεγαλειώδους αντίστασης που θα έρθουν στη χώρα μας, και στην ως τα σήμερα δημοκρατική Ευρώπη.