Οι κενές θέσεις εργασίας είναι ο βασικός λόγος της  κατάργησης του 8ωρου με τις νέες ρυθμίσεις που πλέον δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα του προηγούμενου νόμου για το ξεχείλωμα του ωραρίου με απασχόληση σε δεύτερο εργοδότη. Είναι αποκαλυπτική η τοποθέτηση που κάνει ένας διευθύνων σύμβουλος εταιρείας ανθρώπινου δυναμικού: «Σε σχέση με πέρυσι η έλλειψη εργατικού δυναμικού είναι αυξημένη. Την βγάλαμε με υπερωρίες, κάποιες μονάδες δεν λειτούργησαν και κάποιες υπολειτούργησαν».

Ο πιο βασικός λόγος για την αύξηση των κενών θέσεων εργασίας είναι το παραγωγικό σαμποτάζ, ιδιαίτερα το βιομηχανικό-τεχνολογικό, καθώς και εκείνο της σύγχρονης τεχνικής εκπαίδευσης που πραγματοποιεί επί δεκαετίες με αντιστάσεις και τελευταία σχεδόν ανεμπόδιστα το διακομματικό ρωσόφιλο καθεστώς. Αυτό το σαμποτάζ συνδυάζεται καταστροφικά με τον καταπουλημένο στην εργοδοσία συνδικαλισμό που έχει επικεφαλής του πάλι τα ρωσόδουλα κόμματα, κυρίως το διπρόσωπο ψευτοΚΚΕ. Έχουμε στην ουσία να κάνουμε με ένα διπλό σαμποτάζ στη χώρα μας: με το σαμποτάζ των υλικών όρων της εργασίας και με την αριθμητική μείωση ή το “κάψιμο” της ζωντανής εργατικής δύναμης. Αυτό το διπλό σαμποτάζ έχει σαν αποτέλεσμα από τη μια τους πιο χαμηλούς πραγματικούς μισθούς (δηλαδή τους σχετικούς με τον πληθωρισμό) και από την άλλη τους  πιο εξοντωτικούς ρυθμούς εργασίας του εργατικού δυναμικού που παραμένει στη χώρα και δεν δραπετεύει στο εξωτερικό. Αυτή η ειδική ελληνική εξαθλίωση έχει οδηγήσει τους εξειδικευμένους νέους εργαζόμενους να φεύγουν από τη χώρα με αδιάπτωτους ρυθμούς και να μένουν οι πιο ανειδίκευτοι ή οι λιγότερο ειδικευμένοι. Αλλά κι αυτοί πια αρχίζουν να μεταναστεύουν επειδή δεν δέχονται να δουλέψουν σε συνθήκες γαλέρας. Με δυο λόγια η χώρα αδειάζει από εργατικό δυναμικό επειδή αυτό δραπετεύει για να εργαστεί κυρίως στην Ευρώπη, εκεί δηλαδή που και η παραγωγικότητα της εργασίας είναι ψηλή, επειδή το παραγωγικό σαμποτάζ δεν είναι θεσμικό όπως στην  Ελλάδα, και επειδή υπάρχει κάποιος στοιχειώδης αστοδημοκατικός συνδικαλισμός. 

Έτσι στη χώρα μας οι εργαζόμενοι εγκλωβισμένοι σε ένα εφιαλτικό εργασιακό πλαίσιο κυνηγάνε πραγματικά τις υπερωρίες, ή κάνουν δεύτερη, ακόμα και τρίτη δουλειά και  εξοντώνονται μέχρι τελικής πτώσης. Αυτή είναι η «ελεύθερη βούληση»  με την οποία δικαιολογεί το 13ωρο η κυβέρνηση. Δηλαδή οι εργαζόμενοι έχουν την “ελευθερία” να αποκτούν το εισόδημα  που τους είναι απαραίτητο για να ζήσουν καταστρέφοντας τη δικιά τους σωματική και ψυχική υγεία και συντομεύοντας τη ζωή τους.  Είναι δηλαδή ελεύθεροι να διαλέγουν το είδος του βασανιστηρίου που προτιμάνε προκειμένου να επιβιώσουν. Μπορούν για παράδειγμα να διαλέγουν τον άθλιο μισθό του 8ωρου ζώντας με τους γονείς τους και νιώθοντας ενοχή και ταπείνωση ή να νοικιάζουν ένα σπίτι ρεφενέ σαν αιώνιοι εργένηδες με συγκάτοικους  ή τελικά να  κάνουν οικογένεια δουλεύοντας 13ωρο, επιλέγοντας δηλαδή ουσιαστικά να μη ζήσουν οι ίδιοι προκειμένου να ζήσουν τα παιδιά τους που ωστόσο θα μεγαλώσουν βλέποντας ελάχιστα τους γονείς τους. Αυτά τα εκτεταμένα στη χώρα μας φριχτά διλήμματα είναι συνέπειες δύο παράλληλων πληγμάτων, του παραγωγικού σαμποτάζ και της ουσιαστικής κατάργησης του εργατικού συνδικαλισμού. Αυτή η κατάσταση αποτελεί την εξήγηση για το πελώριο ελληνικό δημογραφικό πρόβλημα για το οποίο κλαίγονται οι κάθε  λογής φασίστες, οι ίδιοι  που πρώτοι και καλύτεροι το προκαλούν διαδηλώνοντας ενάντια στις ανεμογεννήτριες ή σαμποτάροντας με πολεοδομικά και χωροταξικά εμπόδια τη βιομηχανία και βιοτεχνία της κατασκευής κατοικιών.

Κι όμως το κατεξοχήν κόμμα του παραγωγικού σαμποτάζ και της καταστροφής του δημοκρατικού συνδικαλισμού, το ψευτοΚΚΕ διατυμπανίζει ότι φταίνε για το νέο νόμο οι ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες. Ασφαλώς, μπορεί κανείς να κατηγορήσει τις αστικές τάξεις της Ευρώπης για απειρες αντεργατικές πρακτικές και πολιτικές ενάντια στους εργαζόμενους και στο προλεταριάτο της κάθε χώρας. Μπορεί επίσης όπως κάνουν πάγια τα ευρωπαϊκά συνδικάτα να ζητάει αυστηροποίηση των κοινοτικών οδηγιών για να βελτιωθεί το προστατευτικό πλαίσιο καθώς και για να μην επιτρέπονται παρεκκλίσεις από τα λιγότερο δημοκρατικά κράτη-μέλη. Αυτό όμως που κάνουν οι σοσιαλφασίστες είναι να κατηγορούν τις κοινοτικές οδηγίες για να ξεπλένουν τις ευθύνες των κυβερνήσεων για την κατάργηση του 8ωρου σε μια χώρα που βρίσκεται σε μία από τις χειρότερες θέσεις σε επίπεδο εργασιακών μισθών και δικαιωμάτων στην Ευρώπη. Εκεί που αποκαλύπτεται όμως ειδικά το ψευτοΚΚΕ σαν βαθιά αντεργατικό και τελικά δουλικό προς το ρωσοκινεζικό νεοχιτλερικό Άξονα κόμμα είναι στο εξής θεμελιώδες σημείο: Ότι η βαθύτερη αιτία για οποιονδήποτε αντεργατικό νόμο υπάρχει σήμερα στον κόσμο βρίσκεται στο ότι εκείνη η βιομηχανική εργατική τάξη που παράγει το μεγαλύτερο βιομηχανικό πλούτο στη γη, δηλαδή που είναι υπεύθυνη για τη μεγαλύτερη προσφορά εμπορευμάτων στην παγκόσμια αγορά, οπότε και σε μεγαλύτερο βαθμό από κάθε άλλη καθορίζει και το παγκόσμιο ύψος του μεροκάματου, ειναι η κινεζική εργατική τάξη. Αλλά αυτή ζει σε συνθήκες ανύπαρκτου εργατικού δημοκρατικού οπότε πραγματικά ανύπαρκτου νόμιμου ταξικού συνδικαλισμού. Δηλαδή η κινέζικη σοσιαλφασιστική δικτατορία καθορίζει όσο τίποτα άλλο το μέσο παγκόσμιο εργατικό μεροκάματο και σαν τέτοια είναι αυτή που τραβάει προς τα κάτω το καλύτερο μεροκάματο στον κόσμο, που είναι ακριβώς το μεροκάματο της Ευρώπης ειδικά αυτό των πιο ανεπτυγμένων παραγωγικά χωρών που όχι τυχαία είναι και αυτές με τον πιο δημοκρατικό συνδικαλισμό. Ενώ λοιπόν οι περισσότερες ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες αντιστοιχούν στους ταξικούς συσχετισμούς μέσα στην Ευρώπη και γενικά γέρνουν προς τη μεριά των χωρών με τη μεγαλύτερη παραγωγικότητα και το σχετικά πιο δημοκρατικό συνδικαλισμό, το ψευτοΚΚΕ χτυπάει σαν αιτία της αθλιότητας της ελληνικής εργατικής τάξης όχι το παγκόσμιο κέντρο του αντεργατισμού που είναι η Κίνα αλλά τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες από τις οποίες η Ελλάδα όλο και περισσότερο αποκλίνει επειδή στην πράξη πλησιάζει προς την Κίνα και απομακρύνεται από την Ευρώπη.

Πρόσφατα οι ευρωβουλευτές του ψευτοΚΚΕ υπέβαλαν ερώτηση στην Κομισιόν για την «αντεργατική» οδηγία που κατοχυρώνει το ελάχιστο των 11 ωρών ανάπαυσης!

Η εργάσιμη μέρα των 13 ωρών επιτρέπεται από το κοινοτικό δίκαιο υπό προϋποθέσεις που ονομαστικά τουλάχιστον τηρεί ο νόμος της Κεραμέως, αλλά δεν επιβάλλεται, και το κυριότερο δεν είναι η κυρίαρχη ευρωπαϊκή πρακτική, αντίθετα υποχρεωτικό είναι το κατώτατο όριο της ανάπαυσης που επιβάλλεται στις επιμέρους χώρες να τηρούν. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κοίταξε να πάει στο κατώτατο όριο, ουσιαστικά στη χειρότερη εξαίρεση. Να παλεύει ένα εργατικό κόμμα να σηκώσει προς τα πάνω το κατώτατο όριο για όλες τις χώρες της ΕΕ, είναι υποχρεωτικό αλλά το να κατηγορεί την ΕΕ ότι είναι η αιτία που πήγε ο Μητσοτάκης στο κατώτατο νόμιμο όριο της δείχνει ότι θέλει να αθωώσει στην ουσία το Μητσοτάκη και να ενοχοποιήσει την Ευρώπη. Στο βάθος είναι για να αθωώσει την Κίνα.

Είναι χαρακτηριστική η επίθεση που δέχθηκε στο γερμανικό τύπο η ελληνική κυβερνητική ρύθμιση για τις εργασιακές σχέσεις που εισάγει στην Ευρώπη χαρακτηρίζοντας «αδιανόητη» την εργασία 13 ωρών για τη Γερμανία. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ναυτεμπορικής που μεταφέρει ανταπόκριση από το περιοδικό Focus (13/8): «Οι εξαγγελίες της υπουργού Εργασίας Νίκης Κεραμέως για αλλαγές στο εργασιακό με αιτιολογία την έλλειψη εργατικού δυναμικού συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον του γερμανικού τύπου, που κάνουν λόγο για αποφάσεις που θα ήταν αδιανόητες στη Γερμανία. (..) «Στην καθημερινή ζωή, ο νόμος αντισταθμίζει κάτι που ήταν ήδη πραγματικότητα για πολλούς ανθρώπους χωρίς νομική βάση», εξήγησε στη Wirtschaftswoche ο Γενς Μπάστιαν, οικονομολόγος και ειδικός για την Ελλάδα στο Γερμανικό Ινστιτούτο Επιστήμης και Πολιτικής. Πολλοί Έλληνες ήδη εργάζονται σε πολλαπλές δουλειές για να επιβιώσουν σε περιόδους αυξανόμενων τιμών. Το γεγονός είναι: εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας είναι κενές στην Ελλάδα. Πιο ευέλικτο ωράριο εργασίας και λιγότερη γραφειοκρατία αποσκοπούν πλέον στην ενίσχυση της αγοράς». (…) «Η υπουργός Κεραμέως κινείται στα όρια της Οδηγίας 2003/88/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για το Εργατικό Δίκαιο. Η 13ωρη εργασία προκύπτει από την απαίτηση της οδηγίας για τουλάχιστον 11 ώρες ανάπαυσης μεταξύ των εργάσιμων ημερών. Φυσικά, υπάρχουν επικρίσεις για τα σχέδια”.

Δηλαδή, σε αντίθεση με ότι διατυμπανίζουν οι σοσιαλφασίστες, και ιδιαίτερα οι αντεργάτες του ψευτοΚΚΕ, είναι επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βάλει ένα ελάχιστο όριο ανάπαυσης στους εργαζόμενους με κοινοτικές οδηγίες στις 11 ώρες που το ελληνικό κράτος δεν τολμάει να ξεχειλώσει το ωράριο και πέρα από το 13ωρο. 

Τα στοιχεία κραυγάζουν για την όλο και πιο χαμηλή ελληνική παραγωγικότητα

Προσανατολίζουν όλα τα πυρά τους στην ευρωπαϊκή πολιτική με ψέμματα, διαστρεβλώσεις και απάτες για να κρύψουν ότι η δεινή κατάσταση των εργαζόμενων στη χώρα είναι άμεσο αποτέλεσμα του διαχρονικού και διακομματικού παραγωγικού σαμποτάζ. Είναι εξαιτίας της απαγόρευσης στην πράξη ειδικά των τεχνολογικά πιο σύγχρονων βιομηχανικών επενδύσεων, που η χώρα έχει εργαζόμενους που δουλεύουν περισσότερο από κάθε άλλη χώρα της ΕΕ χωρίς αυτή η σκληρή εργασία να αποδίδει σε επίπεδο παραγωγικότητας. Η Ελλάδα έχει από τα πιο χαμηλά ποσοστά παραγωγικότητας στην Ευρώπη και η ηγεσία Μητσοτάκη διατηρεί το σαμποτάζ της παραγωγής αμείωτο. Χαρακτηριστικά στο πρώτο εξάμηνο του 2025 οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά 3,2%. Πρόκειται για τη συνέχιση της πολιτικής που απομακρύνει στρατηγικά την Ελλάδα από την Ευρώπη και την αλυσοδένει όλο και πιο σφιχτά με τα ρωσοκινέζικα συμφέροντα που έχουν κατακτήσει τη θέση του «στρατηγικού επενδυτή» στις μεγαλύτερες υποδομές της χώρας (στο λιμάνι του Πειραιά η Κόσκο, και στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης ο Σαββίδης) ενώ κινεζόφιλοι ολιγάρχες ελέγχουν όλο και περισσότερο τις αθλητικές ομάδες και τον τύπο. Μετά τον Μαρινάκη που αγόρασε το συγκρότημα Λαμπράκη ο Μελισσανίδης αγόρασε τη Ναυτεμπορική και προχθές την ”Εφημερίδα των Συντακτών” (έτσι αθόρυβα η συριζαίικη εφημερίδα έπαψε να ανήκει “μόνο στους συντάκτες” της και παραδόθηκε σε έναν ολιγάρχη).

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Οικονομικού Ταχυδρόμου που βασίζεται σε στοιχεία της Eurostat (6/6/2025): “Oι εργαζόμενοι στη χώρα μας απασχολούνται κατά μέσον όρο 39,8 ώρες την εβδομάδα, όταν ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης των 27 κρατών-μελών βρίσκεται στις 36 ώρες. Η Ελλάδα, μάλιστα, καταλαμβάνει σταθερά την πρώτη θέση σε επίπεδο Ευρώπης όσον αφορά τις εβδομαδιαίες ώρες απασχόλησης, ακολουθούμενη από χώρες όπως η Βουλγαρία, η Πολωνία και η Ρουμανία.

Ωστόσο, αυτό δε μεταφράζεται σε αντίστοιχα υψηλή παραγωγικότητα. Η παραγωγικότητα της εργασίας ανά ώρα στην Ελλάδα παραμένει κάτω από το 60% του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat για το 2024. Άλλωστε και η Κομισιόν επισημαίνει το συγκεκριμένο ζήτημα στην έκθεσή της για το ευρωπαϊκό εξάμηνο.

Σύμφωνα με την Κομισιόν, παρά τη σταθερή ανάπτυξη από το 2021 και μετά, η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα δεν συμβαδίζει με την υπόλοιπη ΕΕ. Με βάση τα στοιχεία του 2024, το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε μονάδες αγοραστικής δύναμης είναι το δεύτερο χαμηλότερο στην ΕΕ, μόλις στο 70% του μέσου όρου της ΕΕ. Η παραγωγικότητα της εργασίας ανά ώρα εργασίας στην Ελλάδα ήταν η χαμηλότερη στην ΕΕ, φθάνοντας μόλις το 56,2% του μέσου όρου της ΕΕ το 2023.

Η χαμηλή παραγωγικότητα συνδέεται εν μέρει με τη δομή της οικονομίας. Η ελληνική οικονομία εξαρτάται σε μεγαλύτερο βαθμό από τον μέσο όρο της ΕΕ από τομείς χαμηλής παραγωγικότητας, όπως οι υπηρεσίες διαμονής και εστίασης. Εν τω μεταξύ, η απασχόληση στη μεταποίηση μέσης και υψηλής τεχνολογίας το 2024 ανέρχεται στο 1,4% της συνολικής απασχόλησης (έναντι 6,0% για την ΕΕ) και είναι ιδιαίτερα συγκεντρωμένη στην Αττική. Επιπλέον, η ελληνική οικονομία κυριαρχείται από πολύ μικρές και μικρές επιχειρήσεις, οι οποίες τείνουν να μην έχουν πρόσβαση σε πόρους, να είναι λιγότερο ανταγωνιστικές, λιγότερο ικανές να εισέλθουν στις παγκόσμιες αγορές και λιγότερο ικανές να επενδύσουν σε Έρευνα και Ανάπτυξη”.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΡΓΑΝΗ εκατοντάδες χιλιάδες εργοδότες απασχολούν λιγότερους από πέντε εργαζόμενους, με αποτέλεσμα χαμηλές οικονομίες κλίμακας και μισθούς έως και 50% χαμηλότερους σε σχέση με τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Αυτές τις γαλέρες των μικρο-εργοδοτών προστατεύει δραστήρια το ψευτοΚΚΕ που είναι το κόμμα που πρωτοστάτησε ενάντια στην επέκταση της ψηφιακής κάρτας εργασίας στις μικρές επιχειρήσεις οι οποίες διακρίνονται σε κανιβαλικές πρακτικές, σε απλήρωτες υπερωρίες ακόμα και σε εξαναγκασμό επιστροφής δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα.

Είναι το γιγαντωμένο μέσα από συνδικαλιστικά πραξικοπήματα ΠΑΜΕ που πρέπει να λογοδοτήσει γιατί μέσα σε συνθήκες συνδικαλιστικής του κυριαρχίας, οι εργαζόμενοι της χώρας έχουν φθάσει να έχουν το χαμηλότερο ποσοστό κάλυψης από συλλογικές συμβάσεις στην Ευρώπη. Με λιγότερο από το 35% των εργαζομένων να καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις, οι ατομικές συμβάσεις της γαλέρας κυριαρχούν. Μέσα σε συνθήκες ουσιαστικής διάλυσης του συνδικαλισμού, η εργοδοσία έχει όλο το έδαφος να αναπληρώνει τις απώλειες της αστικής τάξης από το σαμποτάζ των σύγχρονων παραγωγικών της επενδύσεων με όλο και πιο εξαντλημένους και κακοπληρωμένους εργαζόμενους.

Οι σημερινοί εργαζόμενοι μεγαλώνουν και δεν έχουν αντικαταστάτες σε μία χώρα που μαστίζεται από τη γήρανση του πληθυσμού, ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε όλη την Ευρώπη, αλλά χτυπάει περισσότερο την Ελλάδα όπου έχουμε πια λόγω του θεσμοποιημένου παραγωγικού σαμποτάζ και την απόλυτη μείωση του πληθυσμού. Η νεολαία στην πλειοψηφία της με το ζόρι επιβιώνει. Μέσα στην εργασιακή αβεβαιότητα και την κακοπληρωμένη εργασία, το ψηλό κόστος ζωής και τα δυσθεώρητα νοίκια, οι νέοι σήμερα δεν διανοούνται καν να μπουν στη διαδικασία να κάνουν ένα παιδί από τη στιγμή που δεν μπορούν να του εξασφαλίσουν όσα χρειάζεται για να έχει μία αξιοπρεπή ζωή.

Πρόσφατη έρευνα του ινστιτούτου Εteron και της aboutpeople σε νέους 17-34 ετών, διαπίστωσε ότι η εργασιακή πραγματικότητα σε αυτές τις ηλικίες χαρακτηρίζεται από χαμηλούς μισθούς, υψηλή επισφάλεια, ξεχειλωμένα ωράρια και εξουθενωτικούς ρυθμούς εργασίας, ενώ μεγάλο ποσοστό υφίσταται ψυχολογικό εκφοβισμό και ανάρμοστες συμπεριφορές.

Σύμφωνα με την έρευνα το ένα στα τρία άτομα δηλώνει ότι δυσκολεύεται αρκετά να καλύψει τις βασικές βιοτικές ανάγκες του μήνα, και περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα. Το 35,5% έχει μηνιαίο εισόδημα μεταξύ 700-1000 ευρώ, το 27,6% λιγότερο από 700 ευρώ, ενώ το ποσοστό όσων το μηνιαίο εισόδημα ξεπερνά τα 1.000 ευρώ ανέρχεται στο 29,3%.

Σχεδόν το 36% δηλώνει ότι εργάζεται πάνω από 40 ώρες την εβδομάδα, ενώ για τους νέους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα το ποσοστό αγγίζει το 48%.Πάνω από τους μισούς νέους εργαζόμενους (53%) αναφέρουν ότι το ωράριο που αναφέρεται στη σύμβαση δεν τηρείται, ορισμένες φορές (36,5%), συχνά (9,9%) και ποτέ (6,4%). Επίσης πάνω από ένας στους τρεις (36,3%) δεν πληρώνεται ούτε παίρνει ρεπό για τις υπερωρίες. (https://www.tanea.gr/2024/09/05/economy/economy-greece/agora-ergasias-xamiloi-misthoi-kai-elleipsi-proypiresias/)

Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο όπως και τα προηγούμενα διευκολύνει τις μισο-δουλοπαροικιακές σχέσεις που εξυπηρετούν πιο άμεσα τα συμφέροντα των ρωσοκινέζικων αφεντικών και των φιλικών τους ολιγαρχών, αλλά βαθύτερα το αποικιακό καθεστώς  που μεθοδικά εδώ και χρόνια οικοδομούν στην Ελλάδα. Η υποδούλωση των εργαζομένων σε όλα τα αφεντικά, μικρά και μεγάλα, φιλοευρωπαϊκά ή ρωσόφιλα είναι το αντάλλαγμα που προσφέρουν στην αστική τάξη οι ρωσόδουλοι όλων των κομμάτων (με χειρότερο το μοιραίο ψευτοφιλελεύθερο Μητσοτάκη που μαχαιρώνει πισώπλατα το κόμμα του) για το ότι την εμποδίζουν να κάνει σύγχρονες βιομηχανικές επενδύσεις  ώστε να εξαρτηθεί απόλυτα από τους ρωσοκινέζους ιμπεριαλιστές και να αποκτηνωθεί. Έτσι πετυχαίνουν την κινεζοποίηση των γενικότερων όρων της εργασίας. Όχι τυχαία ο νέος εργασιακός χάρτης στη χώρα σχεδιάζεται με το πρότυπο του εργασιακού γκέτο της Κόσκο που απολαμβάνει κυβερνητική και διακομματική προστασία με φύλακα του γκέτο το σωματείο του ψευτοΚΚΕ στις προβλήτες της. Εκεί δοκιμάστηκαν σε μαζική κλίμακα σαν καθιερωμένη πρακτική για μεγάλη μάζα των εργαζομένων πριν γίνουν νόμος οι «ωριαίες» και «ημερήσιες» συμβάσεις με τους υπεργολάβους για να γλιτώνει το μεγάλο αφεντικό. Εκεί δοκιμάστηκαν τα ξεχειλωμένα ωράρια. Εκεί δοκιμάστηκε η συστηματική κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων, το πατσαβούριασμα των συλλογικών συμβάσεων, η ασύδοτη κατάργηση των μέτρων ασφάλειας. Η παράδοση του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας στη στρατηγική σύμμαχο της πουτινικής Ρωσίας που σήμερα έχει εξαπολύσει τη ναζιστική επίθεση της ενάντια στην ηρωϊκή Ουκρανία πάτησε πάνω στο σαμποτάζ της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης και στην πραξικοπηματική συνδικαλιστική κυριαρχία του ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ στο συνδικάτο της, την ίδια ώρα που επέτρεπε να εγκατασταθεί στη Ζώνη το ρατσιστικό σωματείο των ναζήδων της ΧΑ. Τώρα το ΠΑΜΕ με τη φορεσιά του συνδικαλιστικού εκπροσώπου στις προβλήτες της Κόσκο προπαγανδίζει ασταμάτητα την πολιτική του πολέμου του ρωσοκινεζικού άξονα προσφέροντας τις μέγιστες υπηρεσίες στα πολιτικά αφεντικά του.

Πυρήνες παντού του Ενιαίου ταξικού μετώπου. Αυτό μπορεί να ενώσει την εργατική τάξη ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα, το παραγωγικό σαμποτάζ και τη φασιστική πολεμική επίθεση

Η εργατική τάξη της χώρας δεν μπορεί και δεν πρέπει να δεχθεί την εργασιακή της εξόντωση. Πρέπει να αντισταθεί στην πολιτική του παραγωγικού σαμποτάζ και του φασιστικού πολέμου που προωθεί η ψευτοαριστερά και οι κλασικοί φασίστες από κοινού με την ηγεσία του διπρόσωπου Μητσοτάκη στη ΝΔ. Χρειάζεται παντού να στηθούν εργατικοί συνδικαλιστικοί πυρήνες του ενιαίου αντιφασιστικού αντι-φαιο “κόκκινου” μετώπου που θα παλεύουν για ανθρώπινο μεροκάματο και συνθήκες δουλειάς και θα ενώνουν όλους τους εργάτες ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση αρκεί να δέχονται τη συνδικαλιστική δημοκρατία και να αποστρέφονται τη ρατσιστική διασπαση. Αυτοί πρέπει να είναι ταυτόχρονα πυρήνες αντίστασης και στο παραγωγικό σαμποτάζ. Αυτοί οι πυρήνες μπορεί να χρειαστεί να παίρνουν σε μια πρώτη φάση, ώσπου να μπορέσουν να αναπτυχθούν, συνομωτικά μέτρα προφύλαξης από την εργοδοσία και από τους τραμπούκους του ψευτοΚΚΕ. Μόνο τέτοιοι πυρήνες του ενιαίου ταξικού μετώπου που θα λειτουργούν παράλληλα με ένα ευρύτερο λαϊκό αντιφασιστικό μέτωπο θα μπορούν να ξαναστήσουν στα πόδια τους τα παλιά πρωτοβάθμια σωματεία  και να κάνουν δημοκρατικά και ταξικά τα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια σωματεία. Τα τελευταία αποφασίζουν σήμερα για τους εργάτες να απεργούν ενώ δεν μπορούν να το κάνουν επειδή οι ηγεσίες τους  έχουν σκοτώσει μαζί με την εργοδοσία τα πρωτοβάθμια σωματεία που μόνο οι συνελεύσεις τους μπορούν  να οργανώσουν οποιαδήποτε απεργία που σημαίνει πρώτα πρώτα να την εγκρίνουν. 

Τέτοια ταξικά σωματεία θα πείθουν τους εργάτες να απεργήσουν πραγματικά, μαζικά και ενιαία και όχι όπως σήμερα να υπάρχουν μόνο οι δίχως την έγκρισή τους αποτυχημένες αποκαρδιωτικές διαλυτικές 24ωρες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και πάνω απ όλα του διασπαστικού τραμπούκικου ΠΑΜΕ.