Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ – ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 465, ΜΑΡΤΗΣ 2011, https://www.oakke.gr/na465/eikosiena465.htm

(επικαιροποιημένο)

Με την ευκαιρία της επετείου της 25 Μαρτίου δημοσιεύουμε παρακάτω ένα κείμενο πολύ σημαντικό για την διαμόρφωση της πολιτικής σκέψης της ΟΑΚΚΕ. Είναι μέρος μιας σειράς κειμένων μιας θεωρητικής διαπάλης σχετικής με τον πολιτικοκοινωνικό χαρακτήρα του 1821 που δόθηκε στα 1995 από δύο βασικά συντρόφους της συντακτικής της Νέας Ανατολής, τον Ηλία Ζαφειρόπουλο και τον Παντελή Σοφτζόγλου με τον ιστορικό Λύσανδρο Παπανικολάου. Αυτά τα κείμενα μπορεί να τα βρει κανείς στο ιστολόγιο της Νέας Ανατολής. Αργότερα υπήρξε μια ακόμα ανταπάντηση από τον Λ.Π. που μαζί με όλα τα προηγούμενα κείμενα είναι δημοσιευμένη σε έναν βιβλίο που έκδοσε ο τελευταίος.

Στο παρακάτω κείμενο γίνεται ένα προχώρημα της ελληνικής μαρξιστικής ανάλυσης για το 21 καθώς προβάλλεται η θέση ότι ο συνολικός ιστορικός του απολογισμός και από εξωτερική διεθνή σκοπιά και από εσωτερική δεν πρέπει να θεωρείται θετικός. Για τον ουσιαστικά αρνητικό διεθνή του χαρακτήρα, δηλαδή για τον ρόλο του υπέρ του τσαρισμού στην Ευρώπη είχαν μιλήσει οι Μαρξ και Έγκελς στο Ανατολικό ζήτημα. Αλλά αυτή η θέση δεν είχε γίνει μπούσουλας όχι μόνο για την αστική αλλά ούτε για την μαρξιστική ελληνική ιστοριογραφία σε ότι αφορούσε την εκτίμηση του ρόλου του 21 στην εσωτερική πολιτικοκοινωνική εξέλιξη της νέας Ελλάδας. Η μαρξιστική ιστοριογραφία είχε πάει ως την άκρη της την πιο προοδευτική αστική κριτική που κατηγορούσε σαν πιο δεξιά τάση των ηγετικών πολιτικοκοινωνικών δυνάμεων του 21 την φιλορώσικη (δες σημείωση 1) αντίθετα από ότι έκανε η πολιτική αντίδραση. Όμως και η αριστερή κριτική δεν αμφισβητούσε τον ιστορικά θετικό χαρακτήρα του 21 για την νεοελληνική εξέλιξη συνολικά. Η ΟΑΚΚΕ με το παρακάτω κείμενο και στη βάση της απόφασης του 1ου συνεδρίου της στα 1990 τόλμησε και πέρασε και σε αυτήν την κριτική.

Μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες ανέστειλαν τις τελευταίες μέρες τους εμβολιασμούς με το σκεύασμα της βρετανο-σουηδικής AstraZeneca με αφορμή τα περιστατικά εμφάνισης θρομβώσεων και αιμορραγίας σε αποδέκτες του συγκεκριμένου εμβολίου που σε ορισμένες περιπτώσεις οδήγησαν στο θάνατο. Ωστόσο, τα διαθέσιμα ιατρικά-επιδημιολογικά στοιχεία οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πίσω από μια τέτοια κίνηση κρύβονται βασικά πολιτικά κίνητρα.

Ο Κουφοντίνας σταμάτησε την απεργία πείνας δηλώνοντας νικητής μιας και «αυτό που έγινε εκεί έξω» είναι πολύ πιο σημαντικό από αυτό για το οποίο ξεκίνησε. Αλλά αυτό «που έγινε εκεί έξω» ξεκίνησε ακριβώς γιατί ο ίδιος δήλωνε αποφασισμένος να πεθάνει αν το αίτημα του δεν γινόταν δεκτό, ή αλλιώς όλο το κίνημα γι αυτόν απόκτησε πλάτος και πάθος έχοντας σαν σημαία του το σύνθημα «να μην υπάρξει νεκρός απεργός πείνας στην ευρωπαϊκή Ελλάδα».* Τώρα που αυτός σταμάτησε την απεργία πείνας χωρίς το βασικό αίτημα του κινήματος να έχει γίνει δεκτό, το κίνημα αυτό βρίσκεται βαριά εκτεθειμένο μέχρι γελοιοποίησης.