Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Το σκη­νι­κό σε σχέ­ση με την προ­βο­κα­τό­ρι­κη χρή­ση των ι­σλα­μο­να­ζι­στών του λε­γό­με­νου “Ι­σλα­μι­κού Κρά­τους” (ΙΚ ή Ι­ΣΙΣ) α­πό τη Ρω­σί­α γί­νε­ται ό­λο και πιο ξε­κά­θα­ρο, ό­σο περ­νά­ει ο και­ρός, πρώ­τι­στα στη Συ­ρί­α, αλ­λά και στο Ι­ράκ.

Αυ­τό το βλέ­πει κα­νείς βλέ­πο­ντας ποιες δυ­νά­μεις προ­κρί­νει και “σπρώ­χνει” η Μό­σχα ως βα­σι­κούς διεκ­πε­ραιω­τές της “μά­χης” που υ­πο­τί­θε­ται δίνουν α­πό κοι­νού Δύ­ση και Ρω­σί­α ε­νά­ντια στους ι­σλα­μο­να­ζί. Οι διεκ­πε­ραιω­τές αυ­τοί, ό­χι τυ­χαί­α, εί­ναι στε­νοί φί­λοι ή και υποτα­κτι­κοί των Ρώ­σων σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στών, μο­λο­νό­τι η γλοιω­δώς και α­νελ­λι­πώς φι­λο­ρώ­σι­κη η­γε­σί­α Ομπά­μα τους δέ­χε­ται και συμ­μα­χεί με χα­ρά μα­ζί τους. Πρό­κει­ται για τους Κούρδους σο­σιαλ­φα­σί­στες του PKK - PYD στη Συ­ρί­α και τις σι­ι­τι­κές, ι­ρα­νό­φι­λες και ιρα­νό­δου­λες πο­λι­το­φυ­λα­κές, που α­σκούν βί­α σε ά­μα­χους σου­νί­τες μου­σουλ­μά­νους στο Ι­ράκ, στο ό­νο­μα και πά­λι της μά­χης ε­νά­ντια στο ΙΚ.

Η επίθεση με αληθινά πυρά από ρωσικές ειδικές δυνάμεις κατά τριών σκαφών του ουκρανικού ναυτικού, ο τραυματισμός μελών του πληρώματος και η κατάληψη των σκαφών, αποκάλυψε πιο καθαρά από ποτέ σε όλο τον κόσμο την επιθετική φύση της ρωσικής νεοναζιστικής υπερδύναμης.

Η δολοφονία του Ναβάλνι από το ναζιστικό καθεστώς Πούτιν δεν ήταν η υποχρεωτική θανάτωση ενός άμεσα επικίνδυνου για μια δικτατορία αντιστασιακού, υπό το φόβο μιας πολιτικής αλλαγής, με ή χωρίς εξωτερική πίεση. Τέτοια προοπτική στη Ρωσία δεν υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από τη στιγμή που οι σοσιαλιμπεριαλιστές - σοσιαλφασίστες της Καγκεμπέ που ηγούνται του καθεστώτος έδεσαν γρήγορα-γρήγορα μετά το 1991 το ρώσικο λαό ιδεολογικά με τα δεσμά του μοναδικού τους υβρίδιου νεοτσαρισμού και εθνικο-”κομμουνισμού”. Πρόκειται για έναν ασύγκριτα πιο “έξυπνο”, δηλαδή με έναν πολύ πιο δουλεμένο ιδεολογικά σε βάθος δεκαετιών ναζισμό σε σχέση με εκείνον της Γερμανίας του 1933-1945. 

Την Πέμπτη 24 Αυγούστου η ουκρανική κοινότητα σε μια μεγαλειώδη συγκέντρωσή στο Σύνταγμα γιόρτασε την Εθνική Μέρα Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας ενάμισι χρόνο μετά την κτηνώδη εισβολή της Ρωσίας.

Αυτή είναι η δεύτερη χρονιά που η ουκρανική κοινότητα κινητοποιείται στο Σύνταγμα για το γιορτασμό αυτής της μέρας για να καταγγείλει το βάρβαρο πόλεμο που έχει εξαπολύσει εναντίον της Ουκρανίας η νεοχιτλερική Ρωσία με τη ναζιστική γενοκτονική πλατφόρμα της άρνησης της ύπαρξης ουκρανικού έθνους. Με αυτό τον τρόπο οι Ουκρανοί

Η Πρωτομαγιά βρίσκει γι’ ακόμη μια χρονιά την παγκόσμια εργατική τάξη χωρίς μαζικά δικά της κόμματα, χωρίς μια κάποια κάπως ενιαία κατεύθυνση, κυρίως χωρίς μια ορατή ελπίδα, για τους περισσότερους εργαζόμενους του χεριού και του πνεύματος, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι μες στα μυαλά και στις καρδιές των εργαζόμενων μαζών σε Ανατολή και Δύση επιβιώνουν και σιγοκαίνε σαν μια βαθιά και πανίσχυρη πολιτισμική παρακαταθήκη οι δημοκρατικές και επαναστατικές παραδόσεις των μεγάλων αντιφασιστικών και εργατικών επαναστατικών αγώνων του 20ού αιώνα.

Αυτή είναι μια κατάσταση που κάθε άλλο παρά πρωτόγνωρη είναι για την παγκόσμια εργατιά, ειδικά από το 1980 και μετά, όταν μετά την ΕΣΣΔ έπεσε το τελευταίο κάστρο των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ού αιώνα, η κόκκινη Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ και του Χούα Κούο Φενγκ, αλωμένη από τους σοσιαλφασίστες του Τενγκ Σιάο Πινγκ. Η τραγωδία δεν ήταν τόσο η άλωση απ’ τα μέσα των πρώτων νικηφόρων προλεταριακών επαναστάσεων στην ιστορία και η μετατροπή της Ρωσίας και της Κίνας από κέντρα της παγκόσμιας προόδου σε διεθνείς φάρους του φασισμού, της αντεπανάστασης και του πολέμου. Ήταν κυρίως η μετατροπή της συντριπτικής πλειονότητας των “κομμουνιστικών” (από τη δεκαετία του 60) κι έπειτα των “μ-λ κομμουνιστικών” (τη δεκαετία του 80) κομμάτων και οργανώσεων σε κάθε χώρα σε πρωτοπορίες του πραξικοπηματισμού, του σοσιαλφασισμού και της αντεργατικής αντίδρασης, σε ακροδεξιά εργαλεία των νέων αστικών τάξεων Μόσχας και Πεκίνου για τη χιτλερικού τύπου κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας.

Το θρασύδειλο υποκείμενο που για λογαριασμό της ρώσικης υπερδύναμης έχει αρπάξει την προεδρία μιας υπερδύναμης σε πτώση δίνοντας στη φτωχολογιά της ψεύτικες υποσχέσεις για την αναβίωση του για πάντα χαμένου μεγαλείου της, έριξε στην Αλάσκα μια βαθιά μαχαιριά στην ηρωικά μαχόμενη Ουκρανία. Έτσι αφού κάλεσε τον καταζητούμενο εισβολέα και εγκληματία πολέμου Πούτιν και αφού τον υποδέχθηκε με ένα γλοιώδες χειροκρότημα, κάλεσε την Ουκρανία να του παραδώσει την οχυρωμένη αμυντική γραμμή του Ντονέτσκ που με το αίμα της ηρωικά, μέτρο-μέτρο κάθε μέρα  επί τρία ολόκληρα χρόνια υπερασπίζει. Με μια πρώτη δήλωση του ηγέτη της η Ουκρανία αρνήθηκε αυτή την υποχώρηση αλλά ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί αν συζητάει κάτι τέτοιο με αντάλλαγμα να της δοθούν ουσιαστικές εγγυήσεις από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ ότι αν η Ρωσία παραβιάσει τη συμφωνία θα βρει απέναντι της αυτές τις χώρες. Όμως  όλα αυτά τα ζητήματα θα γίνουν πιο σαφή στη συζήτηση που θα γίνει ανάμεσα στην Ουκρανία και την Ευρώπη από τη μια μεριά και στον υποτακτικό της Ρωσίας Τραμπ από την άλλη στις μόνες ουσιαστικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα που είναι αυτές που θα γίνουν τη Δευτέρα (18/8) στο Λευκό Οίκο και όχι οι συνεννοήσεις ανάμεσα στο αφεντικό και στον υπηρέτη του που έγιναν την Παρασκευή στην Αλάσκα.  

Οι ψευτοαριστεροί πράκτορες και φίλοι της νεοναζιστικής Ρωσίας πατάνε πάνω στα θύματα της σφαγής των Τεμπών για να απειλήσουν για πρώτη φορά με άσκηση μαζικής βίας τους δημοκρατικούς αντιπάλους του. Κι αυτό γιατί στις συγκεντρώσεις και στις πορείες που οργάνωσαν για την καταγγελία της σφαγής έδωσε μεγάλη μαζικότητα η αυθόρμητη συμμετοχή μιας προοδευτικής νεολαίας που ήταν πραγματικά ανήσυχη και θυμωμένη και έψαχνε να βρει τη φωνή της κάτω από τα πανό που είχαν ετοιμάσει πριν από αυτήν και γι’ αυτήν οι σοσιαλφασιστικές ηγεσίες των ΠΑΜΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έτσι δίχως να το θέλουν ο θυμός και οι φωνές τους μπήκαν στην υπηρεσία εκείνων των πολιτικών δυνάμεων και βαθύτερα εκείνης της πολιτικής γραμμής που τη μοιράζονται όλες οι κοινοβουλευτικές και κυβερνητικές ηγεσίες των τριών τελευταίων δεκαετιών που είναι υπεύθυνες για τη σφαγή των Τεμπών αλλά και γενικότερα για την παραγωγική και πολιτική κατάπτωση και το σταδιακό εκφασισμό της χώρας. Με λίγα λόγια μέσα σε αυτό το κίνημα η νεολαία αυτοτραυματίζεται αλλά αυτό είναι το αντάλλαγμα για τη γνώση που σε βάθος χρόνου θα πάρει. Το άμεσο πρόβλημα ωστόσο είναι ότι αυτή η ανταπόκριση της νεολαίας ισχυροποίησε τις τρεις σοσιαλφασιστικές ηγεσίες που αναφέραμε και τους έδωσε τη δυνατότητα να κηρύξουν ένα πογκρόμ κατ’ αρχήν ιδεολογικού λιντσαρίσματος και παράλληλα να εκτοξεύσουν τις πρώτες στη μεταπολιτευτική ιστορία απειλές βίας ενάντια κυρίως στους δημοσιογράφους αλλά και στα πολιτικά στελέχη που βρίσκονται λίγο ή πολύ απέναντι στο φασισμό τους. Μάλιστα αυτές οι απειλές εκτοξεύτηκαν παράλληλα και σε συντονισμό με εκείνες της φασιστικής χουλιγκάνικης ακροδεξιάς των γηπέδων.

Κάθε ειρηνόφιλος άνθρωπος οφείλει να καταδικάσει την εισβολή της Τουρκίας και την κατοχή μιας λωρίδας εδάφους της Βόρειας Συρίας και να απαιτήσει την άμεση αποχώρηση και αυτού του ξένου στρατού από τη χώρα. Αυτό το λέμε παρόλο που υπάρχει πραγματικό ζήτημα άμυνας της Τουρκίας σαν χώρας από τις τρομοκρατικές επιθέσεις του φασιστικού εθνοσοβινιστικού ΡΚΚ που εμφανιζόμενο σαν YPGέχει αποκτήσει ισχυρές στρατιωτικές θέσεις στη Βόρεια Συρία λειτουργώντας πραξικοπηματικά μέσα στον κουρδικό πληθυσμό αρχικά κάτω από την προστασία του Ασαντ, της Ρωσίας και τελευταία των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι η πιο ουσιαστική απάντηση του ΡΚΚ στην τούρκικη επίθεση ήταν ο βομβαρδισμός του τουρκικού πληθυσμού με αποτέλεσμα το θάνατο 6 αμάχων. Για μας όμως τόσο γενικά αλλά και ειδικά στις δοσμένες συνθήκες ο μόνος παράγοντας που έχει δικαίωμα να τα βάλει με το ΡΚΚ και οποιονδήποτε άλλο εισβολέα της χώρας δεν είναι καμιά ξένη δύναμη αλλά ο συριακός λαός στα πλαίσια του συριακού δημοκρατικού κινήματος, παρόλα τα πλήγματα που αυτό έχει δεχθεί.

Κάλεσμα για υποστήριξη στην αντίσταση του ουκρανικού λαού απέναντι στη ρώσικη εισβολή απευθύνει η ουκρανική κοινότητα με διοργάνωση πορείας από το μετρό στο Πανεπιστήμιο προς το Σύνταγμα την Κυριακή στις 23/2 στις τρεις το μεσημέρι. Η διοργάνωση της πορείας και της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα γίνεται στα πλαίσια ενός παγκόσμιου καλέσματος στήριξης στην Ουκρανία γιατί σε λίγες μέρες κλείνουν τρία χρόνια από τότε που η Ρωσία εξαπατώντας όλο τον πλανήτη, ξεκίνησε τον κατακτητικό της πόλεμο με τη ναζιστική γενοκτονική πλατφόρμα της άρνησης της ύπαρξης ουκρανικού έθνους και κράτους.

Σήμερα ο ηρωικός και παρατεταμένος αντιστασιακός πόλεμος της Ουκρανίας περνάει την πιο δύσκολη εποχή του αφού οι νέοι Χίτλερ έχουν στο πλευρό τους την ηγεσία Τραμπ, ό,τι πιο βρώμικο, επιθετικό και κανιβαλικό έχει βγάλει ποτέ του ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.

Τώρα πια μόνο η ενότητα της Ουκρανίας με την Ευρώπη και η ενότητα της ίδιας της Ευρώπης απέναντι στο νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας και τον κουίσλιγκ τους Τραμπ μπορούν όχι μόνο να καθυστερήσουν αλλά ακόμα και να αναχαιτίσουν την επέλαση του.Η ΟΑΚΚΕ θα είναι εκεί στο πλευρό της ουκρανικής κοινότητας για άλλη μια φορά. Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί αυτή την Κυριακή για να σπάσουμε την αυξανόμενη απομόνωση που έχει επιβάλλει διακομματικά το ελληνικό πολιτικό καθεστώς με επικεφαλής του τους φασίστες και τους σοσιαλφασίστες ενάντια στους ουκρανούς μετανάστες και στο κίνημα στήριξης στη μεγαλειώδη και μαχητική αντίσταση του ουκρανικού λαού απέναντι στα τέρατα. Ειρήνη σημαίνει μόνο ένα πράγμα τελικά: να φύγει ο κατακτητής από όλο το έδαφος της Ουκρανίας.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ενωμένης Ευρώπης η εκλογή της προεδρίας της Κομισιόν – του εκτελεστικού συμβουλίου της Ένωσης – είναι το επίκεντρο μιας τόσο πολύ οξυμένης πολιτικής αντιπαράθεσης.