Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Όλη η επιχειρηματολογία του «Ριζοσπάστη», των μ-λ και των τροτσκιστών όταν καταγγέλλουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ουκρανών ενάντια στους Ρώσους εισβολείς σαν ιμπεριαλιστικό, στηρίζεται στο επιχείρημα ότι στο πλευρό της Ουκρανίας βρίσκονται πολιτικο-οικονομικά και εν μέρει στρατιωτικά οι δυτικοί ιμπεριαλιστές. Aν ο πόλεμος που διεξάγουν οι ρώσοι ιμπεριαλιστές στην Ουκρανία δεν ήταν εντελώς αποκρουστικός και ξεδιάντροπα άδικος σε όλα του, αν δηλαδή δεν επρόκειτο για την απρόκλητη εισβολή μιας στρατιωτικής υπερδύναμης σε μια πολύ μικρότερη της οποίας βομβαρδίζει και ισοπεδώνει τις πόλεις γιατί κατά τη γνώμη της δεν αποτελεί ούτε χώρα, ούτε έθνος, τότε οι παραπάνω δεν θα δίσταζαν να τον υποστηρίξουν αρκεί και μόνο που η ισοπεδούμενη χώρα θα είχε σαν σύμμαχό της τις ΗΠΑ. Όμως κάτω από την παγκόσμια κατακραυγή για τον θύτη, δηλαδή τον επιτιθέμενο ιμπεριαλισμό πάνε στο γνωστό τέχνασμα της εξομοίωσης του με το θύμα, τη μη ιμπεριαλιστική Ουκρανία με το επιχείρημα ότι αυτή δεν έχει αυθύπαρκτο δικαίωμα στην ανεξάρτητη και ακέραια ύπαρξη αλλά είναι στην ουσία ένα εξάρτημα όργανο ενός άλλου, και γι αυτούς χειρότερου ιμπεριαλισμού, οπότε ο συγκεκριμένος πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός, δηλαδή άδικος και για τις δυο πλευρές του. Έτσι φωνάζουν στην πιο επαναστατική εκδοχή το «όχι στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών» και στην πιο «ρεφορμιστική» το «ειρήνη». Εννοείται ότι σε αυτό το «ούτε-ούτε» τους ο τόνος δεν πέφτει στην Ρωσία αλλά στην Ουκρανία, στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ.

Η Πρωτομαγιά βρίσκει γι’ ακόμη μια χρονιά την παγκόσμια εργατική τάξη χωρίς μαζικά δικά της κόμματα, χωρίς μια κάποια κάπως ενιαία κατεύθυνση, κυρίως χωρίς μια ορατή ελπίδα, για τους περισσότερους εργαζόμενους του χεριού και του πνεύματος, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι μες στα μυαλά και στις καρδιές των εργαζόμενων μαζών σε Ανατολή και Δύση επιβιώνουν και σιγοκαίνε σαν μια βαθιά και πανίσχυρη πολιτισμική παρακαταθήκη οι δημοκρατικές και επαναστατικές παραδόσεις των μεγάλων αντιφασιστικών και εργατικών επαναστατικών αγώνων του 20ού αιώνα.

Αυτή είναι μια κατάσταση που κάθε άλλο παρά πρωτόγνωρη είναι για την παγκόσμια εργατιά, ειδικά από το 1980 και μετά, όταν μετά την ΕΣΣΔ έπεσε το τελευταίο κάστρο των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ού αιώνα, η κόκκινη Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ και του Χούα Κούο Φενγκ, αλωμένη από τους σοσιαλφασίστες του Τενγκ Σιάο Πινγκ. Η τραγωδία δεν ήταν τόσο η άλωση απ’ τα μέσα των πρώτων νικηφόρων προλεταριακών επαναστάσεων στην ιστορία και η μετατροπή της Ρωσίας και της Κίνας από κέντρα της παγκόσμιας προόδου σε διεθνείς φάρους του φασισμού, της αντεπανάστασης και του πολέμου. Ήταν κυρίως η μετατροπή της συντριπτικής πλειονότητας των “κομμουνιστικών” (από τη δεκαετία του 60) κι έπειτα των “μ-λ κομμουνιστικών” (τη δεκαετία του 80) κομμάτων και οργανώσεων σε κάθε χώρα σε πρωτοπορίες του πραξικοπηματισμού, του σοσιαλφασισμού και της αντεργατικής αντίδρασης, σε ακροδεξιά εργαλεία των νέων αστικών τάξεων Μόσχας και Πεκίνου για τη χιτλερικού τύπου κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας.

Μέ­σα στις πρώ­τες βδο­μά­δες της ε­ξέ­γερ­σης, και ε­νώ η Ε­Ε α­ντι­στε­κόταν στην τρι­με­ρή διαπραγ­μά­τευ­ση Βρυ­ξελ­λών-Μό­σχας-Κιέ­βου που ή­θε­λε η Ρωσί­α για την συν-υ­ιο­θε­σί­α της Ουκρα­νί­ας, άρ­χι­σε να α­πο­κτά μί­α δυ­να­μι­κή έ­να σκο­τει­νό μπλοκ νε­ο­να­ζι­στι­κών πο­λι­τι­κών δυνάμε­ων που σύ­ντο­μα έ­γι­νε κυ­ρίαρ­χο μέ­σα στην πλα­τεί­α και άρ­χι­σε να την κα­τευ­θύ­νει.

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ

Το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας ανακοίνωσε στις 14/4/2022 ότι υιοθέτησε Διακήρυξη με την οποία καταγγέλλει τη Γενοκτονία που διαπράττεται από τη Ρωσία στην Ουκρανία (1).Το κείμενο δημοσιεύεται στα Αγγλικά στην επίσημη σελίδα του Κοινοβουλίου (2). Τη διακήρυξη αυτή την ακολούθησαν και άλλες ανάλογες από κοινοβούλια δημοκρατικών χωρών όπως αυτά της Λετονίας, της Εσθονίας και πρόσφατα του Καναδά. Είχε προηγηθεί έκκληση της Βουλής της Λιθουανίας προς τη διεθνή κοινότητα να αναγνωρίσει τα εγκλήματα πολέμου της Ρωσίας ως γενοκτονία του ουκρανικού έθνους στις 12/4, ενώ παραμένει ανοιχτή η έρευνα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ο γενικός εισαγγελέας του ΔΠΔ είχε δηλώσει μετά από επίσκεψη στην Μπούτσα στις 13/4 ότι η «Ουκρανία είναι σκηνή εγκλήματος»).

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έφερε στο φως διάφορες πτυχές της πολιτικής κυριαρχίας του ρωσικού μονοπωλίου στη χώρα μας. Στον τομέα της ενημέρωσης, υπάρχει βέβαια ο βρόμικος ρόλος του τηλεοπτικού σταθμού OPEN του ρώσου κρατικο-ολιγάρχη Σαββίδη. Ο OPEN προσπαθεί τις τελευταίες μέρες να εμφανιστεί σαν αντικειμενικός και να κρύψει την ρωσοφιλία του ώστε να μην υποχρεωθεί ο δήθεν δυτικός Μητσοτάκης να τον κλείσει και να κυνηγήσει με κυρώσεις τον Σαββίδη όπως και τον άλλο ρωσο-ολιγάρχη Ριμπολόβλεφ. Όμως αυτοί είναι οι ανοιχτοί άνθρωποι της Ρωσίας και έτσι κι αλλιώς στο πολιτικό επίπεδο τους έχει πάρει η μπάλα. Το ιδιαίτερα καλό της φάσης είναι ότι βγαίνουν στην επιφάνεια οι σκοτεινοί δεσμοί που συνδέουν ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια και δημοσιογράφους στην υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ με ρώσους πουτινικούς ολιγάρχες.

Το ηρωϊκό πνεύμα της ουκρανικής αντίστασης μετέφερε στο κέντρο μιας παγερής επίσημης Ελλάδας με τη συγκέντρωση της στο Σύνταγμα η ουκρανική κοινότητα τη Δευτέρα στις 11 Νοέμβρη. Και λέμε παγερής γιατί ιδιαίτερα με ευθύνη του νέου δήμαρχου της Αθήνας Δούκα, του πρώτου δημάρχου που έχει τόσο στενές σχέσεις με το σοσιαλφασισμό, παραχωρήθηκε την ίδια ώρα η πλατεία σε μία εθνοσοβινιστική άγνωστη στο πανελλήνιο «Κίνηση Πολιτών Πρώτα η Ελλάδα» που έκανε μία συγκέντρωση με δέκα άτομα, μία μικροφωνική εγκατάσταση, και μία οθόνη υπολογιστή. Λόγω αυτής της μεθόδευσης οι ουκρανοί υποχρεώθηκαν να μεταφέρουν τη δική τους στο πεζοδρόμιο στο πάνω μέρος της πλατείας. 

Θυμίζουμε ότι στην προηγούμενη κινητοποίηση της ουκρανικής κοινότητας στις 24/8 στην πλατεία Συντάγματος είχε επιτραπεί στους αντισημίτες φίλους της Χαμάς να κάνουν αντισυγκέντρωση στο πάνω μέρος της πλατείας με προκλήσεις και προπηλακισμούς ενάντια στη συγκέντρωση των Ουκρανών.

Πριν κιόλας από τους τελευταίους ελιγμούς και τον πόλεμο νεύρων του Πούτιν με την αποχώρηση ή την παραμονή των φουσάτων του στα σύνορα της Ουκρανίας, έχουν εδώ και λίγες βδομάδες διαμορφωθεί δύο ειδών αντιλήψεις στην Ευρώπη ως προς τις πιο πιθανές προθέσεις της πουτινικής Ρωσίας σε σχέση με την Ουκρανία. Η μια είναι ότι μάλλον η Ρωσία θα εισβάλει τώρα στην Ουκρανία και η άλλη ότι μάλλον δεν θα εισβάλει. Οι χώρες που έχουν την πρώτη εκτίμηση έχουν καλέσει εδώ και μέρες τους πολίτες τους να φύγουν από την Ουκρανία, ενώ αυτές που έχουν τη δεύτερη εκτίμηση αποφεύγουν να κάνουν ένα τέτοιο κάλεσμα ή το κάνουν διστακτικά. Στην κύρια πλευρά τους οι πρώτες είναι αυτές που αντιμετωπίζουν την πουτινική Ρωσία σαν έναν επικίνδυνο επιθετιστή που πρέπει να αντιμετωπιστεί κυρίως με μια καλή στρατιωτική άμυνα και οι δεύτερες εκείνες που την αντιμετωπίζουν σαν μια χώρα που δρα τώρα επιθετικά απλά επειδή αισθάνεται περικυκλωμένη, οπότε πρέπει να καθησυχαστεί κυρίως με υποχωρήσεις που θα αποφασιστούν απέναντι της μέσα από διπλωματικές διαδικασίες.

Αυτό το κείμενο το γράφουμε με την ευκαιρία του θανάτου του Γκορμπατσόφ. Αυτόν τον θρηνούν οι αδιόρθωτοι δυτικοί αστοί ανίκανοι να καταλάβουν τον αναγκαίο ρόλο του στην άνοδο του Γέλτσιν και μέσα από αυτή του Πούτιν. Λέμε ότι είναι αδιόρθωτοι γιατί δεν προβληματίζονται ούτε για το γεγονός ότι ο ίδιος έζησε τα τελευταία του χρόνια και πέθανε υπερασπιζόμενος τον Πούτιν στο αποκορύφωμα της κτηνωδίας του. Η εξήγηση αυτής της προσήλωσης βρίσκεται στο πιο σημαντικό κείμενο διεθνούς ανάλυσης της ΟΑΚΚΕ που έκρινε την παραπέρα ανάπτυξη της γραμμής της. Πρόκειται για το κεντρικό άρθρο της Νέας Ανατολής αρ. φ. 146 του Αυγούστου του 1991 που είχε τον τίτλο «ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΓΕΛΤΣΙΝ – ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ» (*). Στο άρθρο αυτό σχολιάζεται η ταραχώδης περίοδος στην οποία συντελείται το πέρασμα από την υπό διάλυση ΕΣΣΔ του Γκορμπατσόφ στη δήθεν δημοκρατική Ρωσία του Γέλτσιν και γίνεται η εκτίμηση ότι αυτή η νέα Ρωσία αποτελεί την αρχή μιας ακόμα πιο επιθετικής εποχής για το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό - νεοχιτλερισμό.

Σε πολλούς δημοκράτες, εχθρούς του φασισμού και φίλους του αγωνιζόμενου για την εθνική του λευτεριά και ανεξαρτησία ουκρανικού λαού επικρατεί ενθουσιασμός για τις τελευταίες νίκες του ουκρανικού στρατού στην επαρχία του Χάρκοβο, καθώς και για τις φαινομενικά αλλοπρόσαλλες κινήσεις του πουτινικού καθεστώτος, με τη μερική επιστράτευση κληρωτών από το σύνολο - πλέον - της ρωσικής επικράτειας, δηλαδή ακόμα και από τα μεγάλα αστικά κέντρα τύπου Μόσχας και Λένινγκραντ (Αγ. Πετρούπολη, όπως το έχουν ονομάσει ξανά οι νεοτσαρικοί).

Είναι αλήθεια ότι ο ουκρανικός λαός έχει συγκινήσει βαθιά κι έχει προκαλέσει τον θαυμασμό σε κάθε φίλο της λευτεριάς των λαών και της ανεξαρτησίας εθνών και κρατών ανά τον κόσμο, με το μεγαλειώδη αγώνα του ενάντια στο ρώσικο νεοχιτλερισμό. Πρόκειται στην ουσία για έναν παλλαϊκό πόλεμο και για ασύλληπτο ηρωισμό ο οποίος, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι το Κρεμλίνο τον είχε κάπως υπολογίσει όταν ξεκίναγε τη δολοφονική εκστρατεία του, σίγουρα άλλαξε σε σημαντικό βαθμό τα πολιτικά και επιχειρησιακά σχέδια των Ρώσων, τουλάχιστον σε επίπεδο τακτικής.

Πιστεύουμε όμως ότι η γενική στρατηγική των νέων τσάρων σε αυτό το πρελούδιο του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου, το οποίο ξεκίνησαν ήδη από το φθινόπωρο του 2021 πριν την ωμή και απροσχημάτιστη ναζιστική εισβολή τους στην Ουκρανία με το σταδιακό μισοκλείσιμο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου στην Ευρώπη και το οποίο κλιμάκωσαν στις 24 του Φλεβάρη, με αυτή την εισβολή, βασικά δεν έχει αλλάξει. Δηλαδή στον πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία για λόγους στρατηγικής παραπλάνησης των εχθρών της, αυτή δεν έχει εκδηλώσει εσκεμμένα τις δυνατότητες που έχει στη χρήση όλων των υλικών και έμψυχων πόρων, αλλά και όλων των πολιτικών και ιδεολογικών εργαλείων που αυτή και οι σύμμαχοί της μπορούν να διαθέσουν. Οι περισσότεροι ειδικοί στην ανάλυση της ρωσικής τακτικής από την αρχή της εισβολής κάνουν την εξής παρατήρηση που συμπυκνώνει ένας από αυτούς, ο διευθυντής ρωσικών μελετών στο ινστιτούτο Άμυνας CNA, Μάικλ Κόφμαν που δηλώνει σύμφωνα με άρθρο των Τάιμς της Νέας Υόρκης: «Σε αυτόν τον πόλεμο υπάρχει μια διαρκής διάσταση ανάμεσα στους πολιτικούς στόχους του Πούτιν και τα στρατιωτικά μέσα για την επίτευξή τους. Σε σημαντικές αποφάσεις ο Πούτιν αποδείχθηκε ότι αρνείται να αναγνωρίσει την πραγματικότητα μέχρι που οι επιλογές του να εξελιχθούν από κακές σε χειρότερες».