Μέχρι χτες, το ζήτημα που κυρίως καθόριζε τη χάραξη γενικά της ευρωπαϊκής πολιτικής ήταν το ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη και ειδικά εκείνο της πάσει θυσία χαμηλής καύσης άνθρακα. Η στρατιωτική άμυνα απέναντι στην επιθετική πυρηνική υπερδύναμη, οπότε η αποτροπή της ενεργειακής ομηρείας που η τελευταία για δεκαετίες οργανώνει ενάντια στην Ευρώπη δηλαδή η οικονομική άμυνα απέναντι στη χρησιμοποίηση της ενέργειας σαν πολιτικό όπλο εκβιασμού από τους κρατικομονοπωλιστές του Κρεμλίνου, βρισκόταν έξω από τους σχεδιασμούς της ευρωπαϊκής φιλελεύθερου τύπου μονοπωλιακής αστικής τάξης. Αυτή η τάξη έχει μάθει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με τα οικονομίστικα γυαλιά του μεγαλομπακάλη και γι’ αυτό αρκούνταν στις διαβεβαιώσεις του Κρεμλίνου ότι δεν έχει ούτε κατά διάνοια την πρόθεση να επιτεθεί στην Ευρώπη, παρά μόνο μια φροντίδα να αμυνθεί στην μακρινή Αμερική που υποτίθεται την περικύκλωνε. Ακόμα και στην περίπτωση των πιο διορατικών εκπροσώπων αυτής της τάξης η στάση τους απέναντι στον επιθετιστή ήταν λίγο ή πολύ στάση κατευνασμού και όχι αποφασιστικής ρήξης μαζί του από φόβο μήπως στη δεύτερη περίπτωση πληγούν οι μπίζνες άρα και τα βραχυπρόθεσμα κέρδη τους.
Τώρα η Ευρώπη μπλεγμένη σε μια μάχη με το χρόνο προσπαθεί εναγωνίως να απεξαρτηθεί από το ρωσικό φυσικό αέριο, και αναθεωρεί μερικά την «πράσινη» πολιτική της για να στραφεί ξανά από τις ανεπαρκείς ΑΠΕ σε ζωτικά επείγουσες προσωρινές λύσεις ελλείψει του ρώσικου φυσικού αερίου. Αυτές οι λύσεις είναι πρακτικά τα πιο ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα, δηλαδή το κάρβουνο και το πετρέλαιο. Αυτό γιατί το υγροποιημένο αέριο δεν είναι διαθέσιμο σε μεγάλες επιπλέον ποσότητες από τις δυο πιο μεγάλες σημερινές διαθέσιμες για τη Δύση πηγές του, το Κατάρ και τις ΗΠΑ, και επειδή η Γερμανία επιμένει ακόμα στην αυτοκτονικά παιδαριώδη πολιτική της να κλείσει τους τρεις τελευταίους πυρηνικούς αντιδραστήρες της εφέτος επειδή φοβάται τα σπάνια ατυχήματα τους πολύ περισσότερο από το ρώσικο πυρηνικό αρπακτικό που έχει δίπλα της.
Έτσι σε συνέντευξή του στο πρόγραμμα Todayτου BBCRadio4 στις 3/3 ένας εκ των πιο βασικών ως τώρα προωθητών της σκληρής πράσινης ενεργειακής και ενάντια στον άνθρακα πολιτικής της Ένωσης, ο πρώτος αντιπρόεδρος της Κομισιόν Φρανς Τίμερμανς δήλωσε ότι «Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Εννοώ ότι η ιστορία πήρε μια πολύ απότομη στροφή πριν από μια εβδομάδα, και πρέπει να συμφιλιωθούμε με αυτήν την ιστορική αλλαγή» που έφερε μια κατάσταση στην οποία «δεν υπάρχουν ταμπού». Κι εξήγησε ότι «Η Πολωνία και άλλες χώρες είχαν σχέδια να απαγκιστρωθούν από τον λιγνίτη και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν προσωρινά φυσικό αέριο και να μεταβούν κατόπιν στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αν συνεχίσουν να χρησιμοποιούν τον λιγνίτη για μεγαλύτερο διάστημα, αλλά στη συνέχεια μετακινηθούν αμέσως στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αυτό θα μπορούσε να είναι εντός των παραμέτρων που ορίσαμε για την κλιματική μας πολιτική». Αυτό το αισιόδοξο σενάριο για μία γρήγορη μετάβαση στις ΑΠΕ το προβάλει ο Τίμερμανς για να καθησυχάσει όσους εκτιμούν ότι ο πόλεμος θα τελειώσει σχετικά γρήγορα. Στην πραγματικότητα ακόμα και αν η Ρωσία ισοπεδώσει την Ουκρανία, ο πόλεμος θα είναι μακρύς, τουλάχιστον ο ενεργειακός πόλεμος. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν παίρνουν υπόψη σοβαρά στους λογαριασμούς τους ότι Ρωσία άρχισε αυτόν τον πόλεμο επειδή πρώτα είχε εξασφαλίσει την ενεργειακή περικύκλωση της Ευρώπης μέσω των φιλικών της φασιστικών ή αυταρχικών καθεστώτων κυρίως του Ιράν, του Ιράκ, της Σαουδικής Αραβίας, και της Βενεζουέλας, και μετά της Αλγερίας, της ανατολικής Λιβύης, της Αιγύπτου, της Αγκόλας και άλλων. Αν για παράδειγμα τα πράγματα στριμωχτούν στ αλήθεια για τη Ρωσία είναι πολύ δύσκολο στις ΗΠΑ να εμποδίσουν μια υποκινημένη από την πρώτη επίθεση του Ιράν και του Ιράκ στο Κατάρ και το μπλοκάρισμα της προμήθειας της Δύσης με υγροποιημένο αέριο από αυτό.
Οι δηλώσεις Τίμερμανς ήταν μια έμμεση παραδοχή της ανόητης στενομυαλιάς (στο βάθος της αστικής χοντροπετσιάς απέναντι στα θύματα της Ρωσίας) με την οποία βάδιζε η Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια έχοντας χάσει από το οπτικό της πεδίο τη ρωσική ηγεμονιστική απειλή. Έτσι η Ευρώπη ακολούθησε μια γραμμή στο ενεργειακό που έκανε τους ευρωπαίους φιλελεύθερους να στοιχίζονται πίσω από διπρόσωπους πολιτικούς παράγοντες και κυβερνήτες τους οποίους η ΟΑΚΚΕ είχε απ’ την αρχή αποκαλύψει σαν υποτακτικούς της ρωσικής υπερδύναμης. Πρόκειται για τύπους σαν τον Σρέντερ και τη Μέρκελ, που συνέβαλαν όσο λίγοι στην εξάρτηση της Γερμανίας απευθείας από το ρωσικό αέριο ενώ χτύπησαν μέχρι τέλους την ενεργειακή επάρκεια της ΕΕ με τη χρήση πυρηνικής ενέργειας. Τέτοιοι ρωσόδουλοι ήταν και όλοι οι έλληνες πρωθυπουργοί από τον Α. Παπανδρέου και μετά – με τη μοναδική εξαίρεση του πατέρα Μητσοτάκη - οι οποίοι με το πρόσχημα της οικολογίας ματαίωσαν ένα σωρό ενεργειακές επενδύσεις (φράγματα, ανεμογεννήτριες, έρευνες για υδρογονάνθρακες) και πρωτοπόρησαν μέσα σε όλη την Ευρώπη στην απολιγνιτοποίηση μιας υπερχρεωμένης και παραγωγικά εξασθενημένης χώρας σαν την Ελλάδα.
Όλοι αυτοί οι σαμποτέρ, κάποιοι εκ των οποίων με πρώτο τον Μητσοτάκη χαίρουν της εκτίμησης των ευρωπαίων φιλελεύθερων επειδή σαν αιώνιοι «ευέλικτοι» σέρνονται σε μια όψιμη καταδίκη στα λόγια της ρώσικης επιθετικότητας, ενώ επιμένουν ακόμα και τώρα στην παλιά τους τακτική να υπονομεύουν όσο μπορούν κάθε παραγωγική και ενεργειακή ανεξαρτησία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε καν αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ζητάει από την ΕΕ να εξαιρεθεί η ενεργειακά υπερεξαρτημένη από τη Ρωσία Ελλάδα, όπως είχε ζητήσει προηγούμενα και η Πολωνία, από τα ακριβά δικαιώματα CO2 για να αξιοποιήσει τον λιγνίτη της και να αντιρροπήσει κάπως το εκτοξευμένο φυσικό αέριο. Αλλά αρνείται να συντηρήσει και να ανοίξει τα εργοστάσια λιγνίτη που έκλεισε σε συνεργασία με τον αρχισαμποτέρ ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αρνείται να αναπτύξει πραγματικά τα εγκαταλελειμμένα και ρημαγμένα της λιγνιτωρυχεία. Μόνο επειδή κινδυνεύει να κλείσει και διαμαρτύρεται έντονα η λίγη βαριά βιομηχανία που έχει απομείνει στη χώρα, η κυβέρνηση συζητάει να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνεται η χοντρική τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και ο οποίος ευνοεί σκανδαλωδώς όσο πουθενά αλλού στην Ευρώπη τους παραγωγούς ηλεκτρισμού με καύσιμο το φυσικό αέριο. Εννοείται ότι ίχνος αυτοκριτικής δεν έκανε η κυβέρνηση για το ασύλληπτο έγκλημα της να σταματήσει τις έρευνες για υδρογονάνθρακες, ειδικά για φυσικό αέριο τις οποίες τώρα κάτι ψελλίζει ότι θα συνεχίσει.
Μέσα σε αυτό το κλίμα εκτίθενται όσο ποτέ και οι πρωτοπόρες στο σαμποτάζ οικολογικές οργανώσεις σαν την Greenpeace που στη χώρα μας είναι καταδιαβρωμένες από τους ρωσόδουλους. Χαρακτηριστικά ο διευθυντής του ελληνικού γραφείου Ν. Χαραλαμπίδης υποστήριξε σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 22/2 (δυο μέρες πριν την εισβολή της Ρωσίας), ότι οι ΗΠΑ έχτισαν «το αφήγημα της ρωσικής απειλής» και τη «δημιουργία ψυχροπολεμικού κλίματος έναντι» Ρωσίας-Κίνας για να εξαρτήσουν τις χώρες της Ευρώπης από το δικό τους LNG (υγροποιημένο φυσικό αέριο) ενώ χαρακτήρισε τα επιχειρήματα υπέρ της αξιοποίησης ντόπιων κοιτασμάτων «εκ του πονηρού»!!!
Τώρα που οι παγκόσμιες εξελίξεις φέρνουν τους αστοφιλελεύθερους αντιμέτωπους με την ιστορική ευθύνη τους να έχουν αφήσει στρατιωτικά και ενεργειακά άοπλους τους λαούς της Ευρώπης απέναντι στους ρώσους νεοχιτλερικούς, επιβεβαιώνεται η ορθότητα της πολιτικής στάσης της κομμουνιστικής ΟΑΚΚΕ που κόντρα σε όλους τους δυτικούς αναλυτές αλλά και τους σοσιαλφασίστες ξεσκέπασε τη δήθεν αυτοκτονία (ή την εσωτερική προδοσία) της σοβιετικής υπερδύναμης το 1991 σαν μια από τις μεγαλύτερες προσποιήσεις του 20ου αιώνα αποκαλύπτοντας από τότε ότι αυτή σήμαινε απλά την καταβρόχθιση του ιμπεριαλισμού της ΕΣΣΔ από μια νεοχιτλερική Ρωσία. Ήταν από τότε που η τελευταία ξεκίνησε με άνεση τον πόλεμο της ενάντια στην ανθρωπότητα ακριβώς επειδή οι δυτικοί ιμπεριαλιστές τη νόμιζαν μισοπεθαμένη και αδυνατισμενη, οπότε της έδιναν ανθρώπινη τριτοκοσμική σάρκα για να την καταπραΰνουν. Από τότε η ΟΑΚΚΕ δεν σταμάτησε να καταγγέλλει την ανερχόμενη αυτή υπερδύναμη σαν το χειρότερο εχθρό όλων των λαών του πλανήτη και πρώτα των ευρωπαϊκών, δεν σταμάτησε να αγωνίζεται με συνέπεια ενάντια της και να συμπαραστέκεται σε κάθε της θύμα (Υπερδνειστερία, Ναγκόρνο Καραμπάχ, Βοσνία, Τσετσενία, Γεωργία, Ουκρανία, Συρία), όπως και ενάντια στην ενεργειακή περικύκλωση και ομηρεία της Ευρώπης, ιδιαίτερα της χώρας μας. Εδώ δεν ήταν μόνο η θεωρητική συνέπεια της ΟΑΚΚΕ στη μαρξιστική-λενινιστική-μαοϊστική θεωρία των τριών κόσμων που την έσωσε από τις αστικές αυταπάτες αλλά ο διεθνισμός της και οι δεσμοί της με την εργατική τάξη της χώρας μας. Η ΟΑΚΚΕ σιγουρεύτηκε ότι η Ρωσία όχι μόνο δεν αυτοκτόνησε στα 1991 αλλά αντίθετα γεννήθηκε σαν πρωτοφανές τέρας επειδή μπόρεσε να ακούσει τις σπαρακτικές κραυγές των Βόσνιων και των Τσετσένων αγωνιστών που βασανίζονταν από τους ρώσους νεοναζί και από τα σέρβικα τσιράκια τους καθώς και να νοιώσει αδιάπτωτο τον αργό θάνατο της ελληνικής εργατικής τάξης από τα κνίτικα και τα σύμμαχα «ταξικά» τάγματα εφόδου που έκλειναν τα εργοστάσια όπου δούλευε και που με τη βία διέλυαν συνδικάτα της, ιδιαίτερα το συνδικάτο της Ζώνης.
Παρόλη την ιδιαιτερότητα της εποχής μας όπου οι έννοιες έχουν αντιστραφεί επειδή αυτό που συνήθως εμφανίζεται σαν άκρα αριστερά είναι η πιο ανεπτυγμένη μορφή της άκρας δεξιάς, η πραγματική, η προλεταριακή κομμουνιστική αριστερά, θα συνεχίσει να βρίσκεται στην πρωτοπορία και του νέου παγκόσμιου αντιφασιστικού μετώπου. Στην προκειμένη περίπτωση η δική της ενεργειακή πολιτική πρέπει να είναι:
- Για τις πρώτες βοήθειες: ζωντάνεμα του λιγνίτη με μεγάλες επενδύσεις και απαίτηση για εξαιρέσεις στα δικαιώματα CO2, άμεσο ξεμπλοκάρισμα των υδροηλεκτρικών φραγμάτων με πρώτο αυτό της Μεσοχώρας
- Και στη συνέχεια το ταχύτερο: ξεμπλοκάρισμα της εκτροπής του Αχελώου, ξεμπλοκάρισμα των ανεμογεννητριών και των αντλησιοταμιευτήρων για την αποθήκευση της ενέργειάς τους, ξεμπλοκάρισμα και κρατική βοήθεια στη βιομηχανία κατασκευής των ΑΠΕ, ξεμπλοκάρισμα και μεγάλη πολιτική βοήθεια στις πιο εντατικές έρευνες για υδρογονάνθρακες, ιδίως εκείνες στο Νότο της Κρήτης, στρατηγικό βάρος στην ηλεκτροπαραγωγή από πυρηνική ενέργεια.
Όλο αυτό το πολιτικό πρόγραμμα πρέπει να στηριχθεί σε ένα πλατύ λαϊκό και εργατικό κίνημα που θα συσπειρώσει όλη τη χώρα σε ένα ακόμα πιο πλατύ δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο ενάντια στους σαμποταριστές που τώρα ο ελληνικός λαός μπορεί για πρώτη φορά να διακρίνει ποιοι είναι. Είναι, σε ηγετικό επίπεδο, οι άνθρωποι των ρώσων νεοχιτλερικών στη χώρα μας, οι φίλοι των σφαγέων της Ουκρανίας, οι μελλοντικοί ταγματασφαλίτες αν αυτός ο τόπος έχει την ατυχία να πέσει στα χέρια των αφεντικών τους. Είναι αυτοί που τυλίγονται μέσα σε κόκκινες σημαίες για να κρύψουν την μαύρη τους ιδεολογία. Είναι οι αντικομμουνιστές νέου τύπου που το ξεσκέπασμα τους θα ξαναζωντανέψει στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο το ανώτερο κομμουνιστικό κίνημα που έγινε ποτέ, επειδή αυτό για να νικήσει αυτούς τους επιδέξιους προδότες θα έχει υποχρεωθεί να διορθώσει τα μεγαλύτερα λάθη και τις αδυναμίες του, εκείνα που επέτρεψαν σε αυτούς τους απατεώνες να κυριαρχήσουν για μια ολόκληρη περίοδο μέσα στο παγκόσμιο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα.