Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 24 ΦΛΕΒΑΡΗ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Όπως και η απεργία της 10 του Φλεβάρη των ΠΑΜΕ και ΑΔΕΔΥ έτσι και αυτή εδώ της 24 του Φλεβάρη της ΓΣΕΕ κλπ είναι μια απεργία αντιδραστική. Είναι αντιδραστική στον  από τα πάνω τρόπο λήψης της απόφασης δηλαδή δίχως καμιά συνέλευση και καμιά απόφαση της βάσης  και πάνω απ όλα είναι αντιδραστική στο πολιτικό και συνδικαλιστικό πλαίσιο της:  

Το πλαίσιο της ΓΣΕΕ  για την απεργία της 24 Φλεβάρη όπως ανακοινώνεται στην ιστοσελίδα της είναι συμπυκνωμένα το εξής:

«Να μην πληρώσουμε εμείς τη κρίση
Αντίσταση κ Αγώνας ενάντια στις απαιτήσεις και τους Εκβιασμούς των Αγορών και των κερδοσκόπων
Οι άνθρωποι και οι Ανάγκες τους πάνω από τις Αγορές.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ «ΘΥΣΙΑΣΤΟΥΝ» ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΩΝ ΠΙΟ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΩΝ και ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ Ε. ΕΝΩΣΗΣ ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ μας ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ»

Στο παραπάνω πλαίσιο αυτό δεν υπάρχει χαρακτηριστικά  καμιά αναφορά στην κυβέρνηση που παίρνει τα άγρια μέτρα . Η κυβέρνηση δεν κατηγορείται για τίποτα. Εκείνοι που κατηγορούνται είναι η ΕΕ και οι αγορές. Στην πλατφόρμα της ΑΔΕΔΥ για τις 24/2, που την συνυπογράφει και η ΓΣΕΕ, υπάρχει αναφορά στην κυβέρνηση για τα  μέτρα που προωθεί,  αλλά και εκεί ο τόνος είναι στην ΕΕ, στις αγορές αλλά και στους «επιχειρηματίες και τραπεζίτες που πραγματικά ευθύνονται για την κρίση». Η κυβέρνηση εμφανίζεται ότι απλά υποκύπτει σε εξωτερικές πιέσεις.

Πρόκειται για όργιο εξαπάτησης των εργαζομένων. Κάθε λέξη και φράση από τις παραπάνω είναι ψέμα, θράσος και σοσιαλφασισμός.

Όχι δεν είναι ο βασικός εχθρός του λαού οι αγορές και η ΕΕ που «απροκάλυπτα και προκλητικά» απαιτούν τα μέτρα κατά των «εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων», ούτε είναι γενικόλογα οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες.

Για τη φασιστική δημαγωγία σχετικά με τις αγορές και την ΕΕ

1^ον Δεν κυνηγάνε οι αγορές την Ελλάδα να την δανείσουν για να καλύψει το απέραντο έλλειμμά της. Είναι η Ελλάδα που βυθίζεται αύτανδρη και γι αυτό κυνηγάει αγωνιωδώς τις αγορές να της δανείσουν λεφτά και την ΕΕ να τους δώσει εγγυήσεις για να δανειστούν φτηνά από τις αγορές. Βέβαια οι δανειστές είναι καπιταλιστές και πράγματι σαν τέτοιοι σκέφτονται τα κέρδη τους και κυρίως  την ασφάλεια των κεφαλαίων τους και όχι την ανεργία, ούτε την πείνα των μαζών. Δεν θα τους πείραζε να διωχθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και να μην έχουν να φάνε επειδή έτσι πέφτει γρήγορα το δημόσιο έλλειμμα. Επίσης τους αρέσουν πολύ οι βαριοί έμμεσοι φόροι που αντικειμενικά χτυπάνε πολύ τη φτωχολογιά επειδή έχουν επίσης άμεσα αποτελέσματα στη μείωση του χρέους . Τέλος η ΕΕ  πιστεύει όπως όλοι οι ξένοι δανειστές και οι οικονομικοί αναλυτές ότι η χαμηλή ελληνική παραγωγικότητα οφείλεται στην μεγάλη ελληνική γραφειοκρατία και στους σχετικά ψηλούς μισθούς και δεν έχει ιδέα ούτε νοιάζεται να μάθει πως έγινε και καταστράφηκε η ελληνική βιομηχανία και η έρευνα. Αν το έκανε θα ανακάλυπτε το παραγωγικό σαμποτάζ. Αλλά αν το ανακάλυπτε όλοι αυτοί που την κατηγορούν τώρα για αναλγησία θα την κατηγορούσαν για ανάμειξη στα εσωτερικά της χώρας ή ότι για το κέρδος θέλει να καταστρέψει την ατμόσφαιρα, τα δάση και τα νερά της χώρας.

Το ζήτημα είναι ποιος βούλιαξε την Ελλάδα μέσα στα πελώρια χρέη. Αυτός είναι ο κύριος εχθρός . Και αυτός δεν είναι ούτε οι αγορές, ούτε η ΕΕ, ούτε γενικά οι επιχειρηματίες. Είναι βασικά οι σαμποταριστές της παραγωγής, και μετά η απέραντη τεμπέλικη και διεφθαρμένη γραφειοκρατία και η νέα ληστρική κρατική ολιγαρχία . Δηλαδή είναι όλοι εκείνοι που δεν τους αναφέρει και δεν τους κατηγορεί ποτέ η ΓΣΕΕ , η ΑΔΕΔΥ το ΠΑΜΕ, ο ΣΥΝ, το ψευτοΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, δηλαδή είναι όλοι εκείνοι που  με τους εγκάθετους συνδικαλιστές  τους  καλούν από τα κανάλια τους στην ψευτοαπεργία του καθεστώτος  της 24/2.

Αυτοί επί 30 ολόκληρα χρόνια  τσάκισαν μεθοδικά την σύγχρονη παραγωγή και την έρευνα στην πόλη και στην ύπαιθρο, αυτοί παρέδωσαν όλα τα δανεικά ή χαρισμένα κεφάλαια της ΕΕ και όλου του πλανήτη στη γραφειοκρατική ακρίδα και στην ληστρική κρατική ολιγαρχία να τα μετατρέψουν σε καταναλωτικά μέσα. Είναι αυτοί που κατέστρεψαν ένα πελώριο πολύτιμο κεφάλαιο που φταίνε για το τεράστιο και ίσως μοναδικό στον κόσμο –σε ποσοστό -  εμπορικό έλλειμμα. Αυτό το τελευταίο είναι η βαθύτερη αιτία του πελώριου εξωτερικού χρέους και  του πελώριου δημόσιου ελλείμματος της χώρας μας. Ήδη η παραγωγική βάση της χώρας μας έχει καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό και αν δεν συντριβούν πολιτικά οι σαμποταριστές και δεν ξεμπλοκαριστούν κεφάλαια ντόπια και ξένα και δεν ξεκινήσουν άμεσα μεγάλες  επενδύσεις οι   εργαζόμενοι  θα φτωχύνουν οπωσδήποτε και πολύ άσχημα. Επειδή η απόδοση των νέων παραγωγικών επενδύσεων δεν θα είναι στιγμιαία, ακόμα κι αν γίνουν ένα δημοκρατικό λαϊκό κίνημα πρέπει πρώτα να φροντίσει να μην φτωχύνουν άλλο οι ήδη φτωχοί, ιδιαίτερα οι ήδη άνεργοι και μισοάνεργοι. Γι αυτό πρέπει να παλέψει για να φορολογηθούν βαρύτερα τα ατομικά εισοδήματα των ραντιέρηδαν και των άλλων φοροφυγάδων αστών μικρών και μεγάλων. Αυτό βέβαια μπορεί να επιτευχθεί σε τελική ανάλυση μόνο με τη βοήθεια ενός κινήματος λαϊκού δημοκρατικού ελέγχου που ανάμεσα στα άλλα θα μπορεί να περιορίσει τη διαφθορά των εφοριακών και των άλλων διεφθαρμένων υπαλλήλων. Επίσης θα μπορούν να μειωθούν τα έξοδα της λαϊκής οικογένειας  για υγεία, παιδεία με το  να αξιολογηθεί αμέσως από μια έστω αστική δημοκρατική πολιτική εξουσία  που σημαίνει σε μεγάλο βαθμό και από τους πολίτες η δουλειά της κρατικής υπαλληλίας που πάντως δεν μπορεί να αμείβεται ψηλότερα από τους υπόλοιπους εργαζόμενους  ιδιαίτερα όταν δεν δουλεύει ή μισοδουλεύει όπως σήμερα. Αυτά είναι απλά αστικά δημοκρατικά μέτρα αλλά στην Ελλάδα απαιτούν ολόκληρη κοινωνική επανάσταση που θα ξεκινήσει σαν αντιφασιστική.

Η αιτία της χρεοκοπίας της Ελλάδας είναι λοιπόν σε πρώτο επίπεδο εσωτερική και μόνο σε βαθύτερο επίπεδο είναι εξωτερική.  Δεν είναι όμως εξωτερική με την έννοια του δυτικού χρηματιστικού κεφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους, δηλαδή με την έννοια των ΗΠΑ καιΕΕ, όπως λέει το καθεστώς. Είναι εξωτερική με την έννοια του ρώσικου κρατικού φασιστικού μονοπωλίου που διείσδυσε μέσω πρακτόρων στην Ελλάδα (πρακτόρων τύπου Α. και Γ. Παπανδρέου, Σημίτη, Καραμανλή β,’ Φλωράκη, Κύρκου και Παπαρήγα) και κατάφαγε τη χώρα από μέσα οργανώνοντας όλα τα ελαττώματα του έθνους σε πολιτικό κίνημα και καταστρέφοντας έτσι σε βάθος  παραγωγικές δυνάμεις και διαφθείροντας σε μεγάλο την πολιτική ιδεολογία των μαζών. Είναι αυτή η αρμαθιά των πρακτόρων που τσάκισε την σύγχρονη παραγωγική επιχείρηση που επιβίωνε στον παγκόσμιο ανταγωνισμό των αγορών για να την αντικαταστήσει με το ανατολικό κρατικοδίαιτο ληστρικό έκτρωμα των Μπόμπολα, Κόκκαλή, Μυτιληναίου και τώρα του δήθεν εθνικού καπιταλιστή Βγενόπουλου.

Η ευθύνη των δυτικών καπιταλιστών και της ντόπιας μη κρατικοδίαιτης αστικής τάξης δεν είναι ότι οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία αλλά ότι ανέχτηκαν και συχνά υποστήριξαν την φασιστική της εξωτερική πολιτική στα δυτικά  Βαλκάνια όπως ανέχτηκαν ή  και υποστήριξαν όλη την επιθετική εξωτερική πολιτική του πάτρωνα αυτής της πολιτικής, της Ρωσίας του Πούτιν. Επίσης  είναι ευθύνη των δυτικών αστών και σε ένα βαθμό της μεγάλης ντόπιας μη κρατικοολιγαρχικής αστικής τάξης ότι πολύ καλά συνεργάστηκαν οικονομικά με τις απατεωνίστικές κυβερνήσεις των ρωσόδουλων όπως έδειξε η περίπτωση της  Ζήμενς της G. Sachs αλλά και η ανοχή της ΕΕ και των ιδιωτικών ελληνικών τραπεζών στις λογιστικές απάτες της Αθήνας από το 2000 και μετά. Αυτή η στάση είναι σύμφυτη με την προσπάθεια κάθε κεφαλαίου να αποσπάει κέρδη ακόμα και από τον χειρότερο υπόκοσμο και από το χειρότερο φασισμό αν μέσα σε αυτόν λειτουργεί ήδη οποιοδήποτε άλλο ανταγωνιστικό του κεφαλαίου. Η αποθέωση αυτής της αποκτήνωσης είναι η συμμαχία του δυτικού μονοπωλιακού κεφαλαίου με τους κινέζους ναζί μονοπωλιστές. Είναι επίσης γεγονός  ότι οι διεθνείς δανειστές  πράγματι σαν ψυχροί καπιταλιστές δεν νοιάζονται για το πόσο θα πεινάσουν οι μάζες, ούτε για την κοινωνική δικαιοσύνη στη χώρα μας. Νοιάζονται για τα κέρδη τους και κυρίως για την ασφάλεια των κεφαλαίων τους.

Όμως και αυτοί οι καπιταλιστές δεν λειτουργούν έτσι όπως λένε οι φαιοκόκκινοι για να ελαφρώσουν τη δικιά τους εγκληματική θέση και να στρέψουν το λαό ενάντια στους δικούς τους εχθρούς. Είναι αλήθεια που μερικοί από αυτούς, κυρίως οι αμερικάνικες επενδυτικές τράπεζες,  κερδίζουν τώρα σπεκουλάροντας στην πτώση των ελληνικών ομολόγων και στη χρεοκοπία της Ελλάδας. Όμως οι περισσότεροι είναι αυτοί  που για μια δεκαετία δάνειζαν την Ελλάδα με χαμηλά επιτόκια σπεκουλάροντας στην ανάπτυξη της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ και τελικά έχασαν χοντρά τα δις τους σε αυτήν την κρίση γιατί δάνειζαν σε μπαταχτσήδες. Γιατί με το ελληνικό κραχ  τα ομόλογα που είχαν στα χέρια τους υποτιμήθηκαν και αυτοί άρχισαν να τα πουλάνε όσο- όσο για να μην χάσουν τα πάντα. Γι αυτό το πάθημα κυρίως ανέβηκαν τα σπρεντ που είναι τόσο πιο ψηλά όσο πιο κάτω έχει πέσει η αξία των ομολόγων και όχι επειδή κάποια νέα καθαρά τζογαδόρικα κεφάλαια μπήκαν στο παιχνίδι πάνω στο κραχ. Η ουσία είναι ότι κανένας δανειστής δεν θα ξαναδώσει λεφτά αν δεν βεβαιωθεί ότι θα τα πάρει πίσω με τον τόκο του και αυτό ο τόκος είναι τόσο πιο ψηλός όσο το ρίσκο είναι μεγαλύτερο. 

 Όμως μόνο σοσιαλφασίστες, μόνο τύποι σαν τους έλληνες καθεστωτικούς εργατοπατέρες  που καλούν στην απεργία της 24 του Φλεβάρη θα τολμούσαν να πουν ότι για την πείνα του λαού που έχει αρχίσει να δυναμώνει  και θα δυναμώσει κι άλλο ο κύριος υπεύθυνος είναι οι αγορές, η ΕΕ και οι οικονομικά φιλελεύθεροι αστοί και όχι τα αφεντικά τους οι σαμποταριστές που κατέστρεψαν την παραγωγική βάση της χώρας και τη γέμισαν αντιπαραγωγικούς στρατούς παρασίτων κάθε είδους. Είναι αυτοί που στέλνουν τώρα τη χώρα στους τοκογλύφους και μετά γλύφουν την ΕΕ ή την απειλούν ότι θα την καταστρέψουν αν δεν μεσολαβήσει να πάρουν δάνεια από καθώς πρέπει κυρίους.

Γιατί δεν κινείται η εργατική τάξη

2^ον Σε ότι αφορά τα «κατακτημένα δικαιώματα» που βάζει η πλατφόρμα της ΓΣΕΕ και Σία: Δεν υπάρχουν γενικά και αόριστα δικαιώματα και κατακτήσεις που ποδοπατούν δήθεν τώρα οι αγορές, η ΕΕ και το κεφάλαιο όταν πετσοκόβουν τους μισθούς των υπαλλήλων και ταράζουν τη χώρα στη φορολογία. Οι αληθινές καταχτήσεις και τα δικαιώματα  του εργαζόμενου λαού  έχουν προ πολλού ποδοπατηθεί, πολύ πριν από την κρίση και τώρα απλά θα ποδοπατηθούν ακόμα περισσότερο. Αλλά γι αυτό το γεγονός δεν υπάρχει απολύτως  κανένα ουσιαστικό σύνθημα από τη ΓΣΕΕ. Κι όμως εδώ και χρόνια το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης, αυτό του ιδιωτικού τομέα στην πόλη και στην ύπαιθρο, στη μεγάλη επιχείρηση και ιδιαίτερα στη μικρή, το ντόπιο και το μεταναστευτικό  προλεταριάτο έχουν  χάσει σχεδόν κάθε δικαίωμα. Μαύρη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, προσβολές από την εργοδοσία, εύκολες απολύσεις, και πάνω απ όλα ανεργία. Κι όμως αυτό το συνδικαλιστικό καθεστώς φροντίζει τώρα και φρόντιζε πάντα αποκλειστικά την κρατική υπαλληλία και μάλιστα την πιο παρασιτική. Την φρόντιζε με το κυνηγητό κάθε αξιολόγησης και με την φιλική της στάση υπέρ της τεμπελιάς και υπέρ της διαφθοράς που ποτέ δεν τις κατήγγειλε και υπέρ  της διόγκωσης αυτής της υπαλληλίας που πάντα την υποστήριζε. Τώρα πάνω στην χρεοκοπία  πάλι αυτήν υποστηρίζει Όμως αυτή δεν έχει πια ούτε το ηθικό, ούτε το παραγωγικό κύρος για να υποστηρίξει τα δήθεν κεκτημένα της. Λέμε δήθεν κεκτημένα  γιατί αυτά δεν είναι καταχτημένα με αγώνα, είναι παραχωρημένα από την σοσιαλφασιστική πτέρυγα του καθεστώτος σαν ένα αντάλλαγμα για να έχει έναν αφοσιωμένο σύμμαχο μέσα στο κράτος ώστε να επιβάλει την καλυμμένη πολιτική δικτατορία της στον πολιτικό και στον οικονομικό τομέα. Δεν υπάρχουν κεκτημένα για αυτήν την κρατική υπαλληλία που στον μεγαλύτερο όγκο της δουλεύει και παράγει ελάχιστα όταν η υπόλοιπη εργατική τάξη βασανίζεται στη σκληρή δουλειά ή στην ανεργία.

Γι αυτό η εργατική τάξη δεν κουνάει το δαχτυλάκι της τώρα που πιο πολύ χτυπιέται η κρατική υπαλληλία. Όσοι παρακολουθούν λίγο τα συνδικαλιστικά πράγματα ξέρουν ότι η καθαυτό εργατική τάξη, αυτή του ιδιωτικού τομέα, δεν κατεβαίνει καθόλου εδώ και πάνω από μια δεκαετία στις τελετουργικές διακομματικές 24ωρες απεργίες  της ΓΣΕΕ της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ, όπως επίσης δεν κατεβαίνει και το υπαλληλικό προλεταριάτο του  ιδιωτικού τομέα. Και κάνουν πολύ καλά. Ξέρει αυτό το σκληρά εργαζόμενο προλεταριάτο το δίχως σιγουριά και δίχως μέλλον ότι δεν πήρε ποτέ την παραμικρή συνδικαλιστική βοήθεια από την μόνιμη δημόσια υπαλληλία που δεν τη θεωρεί εργαζόμενη αλλά μισοεργαζόμενοι στην καλύτερη περίπτωση και καθαρά παρασιτική στη χειρότερη. Νοιώθει μέσα του το παραγωγικό προλεταριάτο ότι αυτή η υπαλληλία, ιδιαίτερα η παρασιτική, δεν ζει απλά από την υπεραξία που απομυζά από το ίδιο η ντόπια και η διεθνής αστική τάξη, αλλά από τη βαριά φορολογία, δηλαδή από το μισθό του ίδιου του παραγωγικού προλεταριάτου. Τι να αγαπήσει άλλωστε σε αυτήν; Την φοβερή περιφρόνηση που αντιμετωπίζει μπροστά στα γκισέ της γραφειοκρατικής ταλαιπωρίας του, ή ότι το πιο συνηθισμένο σύνθημα των δημοσιουπαλληλικών κινημάτων όταν ζητάνε αυξήσεις είναι το «αυξήσεις για να είμαστε αξιοπρεπείς;». Αυτό είναι ένα φασιστικό σύνθημα   που το πρωτοέριξε η ΟΛΜΕ στους καθηγητές και σημαίνει ότι ο καθηγητής δεν είναι ένας απλός μισοπρολετάριος υπάλληλος σαν τους άλλους, αλλά ένας «λειτουργός»  που η «πολιτεία» του έχει αναθέσει  το βαρύ καθήκον να εκπολιτίσει τα παιδιά του λαού.

Να γιατί η τάξη των καταραμένων δεν κατεβαίνει στις 10 και στις 24 του Φλεβάρη παρόλη την επίμονη κρατική προπαγάνδα από την τηλεόραση. Οι εργάτες δεν ξέρουν ακόμα πολιτική οικονομία και δεν έχουν στα χέρια τους τα νούμερα των στατιστικών που τους τα κρύβουν οι ψευτοαριστερές παρατάξεις. Αν τα ήξεραν θα ποδοπατούσαν κυριολεκτικά αυτούς τους απατεώνες που επαναλαμβάνουν ότι υπάρχουν άφθονα  λεφτά για όλους τους εργαζόμενους και του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα αρκεί να βάλουν οι μεγαλοαστοί, ιδιαίτερα οι βιομήχανοι τα χέρια στη τσέπη τους. Έχουμε αποδείξει με σημαντικά άρθρα (που μπορεί να τα βρεί κανείς στην ιστοσελίδα μας) ότι επειδή είναι σαμποταρισμένη και γι αυτό πολύ περιορισμένη η μεγάλη σύγχρονη επιχείρηση στην Ελλάδα, ιδιαίτερα η βιομηχανική, τα συνολικά κέρδη αυτής της τάξης δεν θα έκαναν καμιά διαφορά αν μοιράζονταν σ τα εκατομμύρια του προλεταριάτου της πόλης και της υπαίθρου που απασχολείται σε μικροεπιχειρήσεις. Αυτά τα κέρδη ήταν πολλά σε κάποιες περασμένες χρονιές και αν αρκετά από αυτά μοιράζονταν μέσα από σκληρούς διεκδικητικούς αγώνες στους εργαζόμενους αυτών των επιχειρήσεων, αυτοί θα μπορούσαν  να ζήσουν καλύτερα, αλλά μόνο αυτοί. Αλλά οι σοσιαλφασίστες δεν καθοδήγησαν ποτέ τα τελευταία  χρόνια καμιά απεργιακή οικονομική διεκδίκηση στον ιδιωτικό τομέα παρά μόνο αν οι ίδιοι ήταν σε δυσμένεια  από τη διεύθυνση της επιχείρησης ή αν το εργοστάσιο δεν πήγαινε καλά οπότε εκτιμούσαν ότι μπορούσαν να το κλείσουν με μια απεργία διαρκείας. Αυτή είναι η διαφορά αυτών των εργατοπατέρων από τα πραγματικά  κινήματα εργαζομένων που αρχίζουν να ξεσπάνε πάνω στην κρίση ενάντια σε μερικά μονοπώλια της Ευρώπης (Τοταλ. Λουφτχάνσα κλπ)

Όμως  εδώ στην Ελλάδα πάνω στην κρίση οι εργατοπατέρες λένε όλο ψέματα και γι αυτό κανείς σοβαρός εργαζόμενος σε κανένα χώρο δουλειά δεν τους ακούει: Λένε ότι τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων έχουν αυξηθεί ενώ με ελάχιστες εξαιρέσεις έχουν μειωθεί σημαντικά γιατί οι δουλειές έχουν πέσει ακόμα σημαντικότερα και το προσωπικό τους επίσης που είναι η πηγή των κερδών τους επίσης έχει μειωθεί παρά την εντατικοποίηση που εν μέρει εξουδετερώνει αυτή τη μείωση. Ειδικά οι τράπεζες που είναι γεμάτες τοξικά κρατικά ομόλογα  και όλο και περισσότερο χάνουν τη ρευστότητα τους  βρίσκονται πιο κοντά σε μια χρεοκοπία από οποιαδήποτε άλλο κεφάλαιο. Μόνο οι σοσιαλφασίστες λένε ότι έχουν ανεβεί τα κέρδη τους και ότι γενικά υπάρχουν δις στα σεντούκια τους. Μόνο οι κρατικοολιγάρχες πλουτίζουν ακόμα αυτήν την περίοδο αλλά και αυτοί δεν κατέχουν ακόμα τέτοιο σημαντικό τμήμα  του συνολικού κεφαλαίου ώστε η κατάσταση να άλλαζε ουσιαστικά με μια διανομή των κερδών τους. Γι αυτό δεν θα άλλαζε σημαντικά η κατάσταση της πλειοψηφίας των εργαζόμενων μαζών αλλά ούτε καν του ελλείμματος με τη μεγαλύτερη φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων, ούτε βέβαια των μικρομεσαίων . Αντίθετα μια υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων όπως θέλουν οι σοσιαλφασίστες πάνω στην κρίση του τραπεζικού συστήματος, κρίση που οφείλεται κύρια στον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας , θα τσάκιζε μια ώρα αρχύτερα το δυτικού τύπου εμποροβιομηχανικό κεφάλαιο, πράγμα που τόσο θέλουν οι Παπανδρέου, Παπαρήγα, Τσίπρας κλπ.

Να γιατί τη μείωση του ελλείμματος όλοι ανεξαίρετα οι δανειστές  της χώρας τη βλέπουν κύρια μέσα από τη μείωση των μισθών της καθαυτό κρατικής υπαλληλίας. Αυτοί οι μισθοί είναι σε όγκο  4 φορές πιο μεγάλοι από τον όγκο των καθαρών κερδών  του κεφαλαίου. Έτσι το βλέπει και η ίδια η κυβέρνηση γι αυτό τους μειώνει αλλά κάνει πως αυτό το κάνει κάτω από την πίεση των ξένων. Έτσι πετυχαίνει δύο πράγματα, α) να συνεχίζει να παριστάνει το φίλο του υπαλληλικού στρατού που η ίδια πιο πολύ από όλους διόγκωσε και που τον χρειάζεται πολιτικά και β) ,που είναι και το σπουδαιότερο, να καλλιεργεί την αντίθεση και το μίσος του ελληνικού λαού ενάντια στην ΕΕ και πιο πολύ ενάντια στο πολιτικό και οικονομικό της κέντρο που είναι η Γερμανία.

Είναι αυτές τις μέρες που οικοδομείται από τους σοσιαλφασίστες το αντιευρωπαϊκό και ειδικά το αντιγερμανικό μίσος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο δηλαδή που ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σηκώνουν στις 24 του Φλεβάρη για πρώτη φορά την κατεξοχήν σημαία του σοσιαλφασισμού και σημαία  του ψευτοΚΚΕ, την σημαία της πάλης ενάντια στην ΕΕ. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο δεν πρέπει κανείς να συμμετέχει στις συγκεντρώσεις και πορείες αυτής της μέρας.

Το αντιευρωπαϊκό  πολιτικοσυνδικαλιστικό πλαίσιο τής 24 του Φλεβάρη είναι σημαδιακό και θα το βλέπουμε όλο και περισσότερο από εδώ και μπρος να ξετυλίγεται στους εργατικούς χώρους και στην πολιτική ζωή γενικότερα. Έχουμε έναν πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση που προβοκάρουν εκείνους από τους οποίους ζητάνε δάνεια και πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα. Αυτοί έκαναν ότι μπορούσα για να επιταχύνουν την κρίση, μιλώντας για «εντατικές», « τιτανικούς» και δεν «υπάρχει σάλιο» και την ίδια ώρα ματαίωναν την είσπραξη από το κράτος  δις ευρώ από τους υμιυπαίθριους και από την απόσυρση των παλιών αυτοκινήτων, απειλούσαν με φορολόγηση των τόκων των καταθέσεων διώχνοντας δις κεφαλαίων, ανέστειλαν  τη διανομή των δις του ΕΣΠΑ σε χιλιάδες επιχειρήσεις, ματαίωναν και ματαιώνουν δραστήρια επενδύσεις δεκάδων δις ενώ παίρνουν μέτρα κατά των βιομηχανικών στην Αττική, ιδιαίτερα των φαρμακοβιομηχανιών.

Ο εκβιασμός και η προβοκάτσια Παπανδρέου

Στην πραγματικότητα η μέθοδος με την οποία θέλουν να πάρουν ευρωπαϊκή χρηματοδότηση είναι ο εκβιασμός στην ΕΕ ότι αν αυτή και βασικά η Γερμανία, δεν τους δώσει λεφτά αυτοί θα κηρύξουν χρεοκοπία οπότε το Ευρώ θα βυθιστεί και ίσως η ίδια η ΕΕ διαλυθεί. Είναι μια  απειλή τύπου ισλαμοναζί καμικάζι οπότε ελπίζουν ότι τα χρήματα που θα πάρουν από την ΕΕ όντας αποτέλεσμα εκβιασμού, δηλαδή αποτέλεσμα εκδήλωσης πολιτικής ισχύος θα έχουν σαν αποτέλεσμα να μην υποταχτεί η Ελλάδα στις ανάγκες μιας στενής ευρωπαϊκής οικονομικής,  οπότε τελικά και πολιτικής επιτήρησης.  Μια τέτοια επιτήρηση δεν την θέλουν όχι από εθνικοανεξαρτησιακό πάθος αλλά αντίστροφα γιατί αυτή τελικά θα έχει σαν αποτέλεσμα να ξεσκεπαστεί το φιλορώσικο και φιλοκινέζικο παιχνίδι τους. Μια τέτοια επιτήρηση δεν θα επιτρέψει πρακτικά  την γιγαντιαία  διείσδυση πάνω στην κρίση της Ρωσίας και της  Κίνας στο οικονομικό-πολιτικό επίπεδο, δεν θα επιτρέψει την συνέχιση της ισχύος της παρασιτικής υπαλληλίας, δεν θα επιτρέψει την υπερμεγέθυνση της κρατικής ληστρικής ολιγαρχίας, και πάνω απ όλα δεν θα επιτρέψει τη συνέχιση του βιομηχανικού σαμποτάζ τουλάχιστον στον ίδιο ρυθμό. Για αυτό ο Παπανδρέου επαναλαμβάνει ασταμάτητα ότι δεν θέλει δωρεάν  λεφτά από την ΕΕ, αλλά πολιτική στήριξη απλά για να δανειστεί πιο φτηνά από τις αγορές, δηλαδή από τρίτους, τα λεφτά  που έχει ανάγκη. Αυτό σημαίνει ότι θέλει να ακολουθήσει μια αντιευρωπαϊκή πολιτική  με τα λεφτά που θα πάρει με ευρωπαϊκές εγγυήσεις ή και απ ευθείας από την ΕΕ. Η ΕΕ ιδιαίτερα η Γερμανία έχει αρχίσει να θυμώνει με αυτόν τον εκβιασμό, γι αυτό βλέπει κανείς αυτές τις εκδηλώσεις οργής από τον γερμανικό τύπο αλλά και ευρύτερα από τον ευρωπαϊκό. Το ότι μέσα σε αυτήν την οργή ταυτίζονται από τους γερμανούς αστούς με το γνωστό αντιδραστικό τρόπο οι μάζες του εργαζόμενου ελληνικού  λαού με τους προβοκάτορες πράκτορες  που εδώ και 30 χρόνια κυβερνάνε τη χώρα, είναι κυρίως  επειδή οι προβοκάτορες έχουν κρύψει από τους ευρωπαϊκούς λαούς την άλλη Ελλάδα. Μιλάμε για την Ελλάδα ενός λαού που δουλεύει σκληρά και τίμια όσο και αν δηλητηριάζεται από την σάπια μέχρι το μεδούλι φαιοκόκκινη πολιτική ηγεσία του.

Ο προβοκάτορας πρωθυπουργός οργανώνει διαρκώς απεργίες από την ώρα που ξέσπασε η κρίση για να προβάλει τις δικές του απαιτήσεις και γενικά των ρωσόδουλων σαν εθνικές απαιτήσεις και τελευταία για να απαντήσει επίσης στην ευρωπαϊκή γενικά δίκαιη οργή με τη άδικη οργή που ο ίδιος υποδαυλίζει ενάντια στην ΕΕ. Γι αυτό οργανώνει επικεφαλής όλου του σοσιαλφασισμού και όλου του έθνους τις απεργίες με τα τρακτέρ, με τους τελωνειακούς και με τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας  που κλείνουν τα σύνορα  της χώρας μας σαν σύνορα μιας ευρωπαϊκής χώρας. Γ ι αυτό προσπαθεί να είναι πάντα πετυχημένες οι απεργίες αυτές βάζοντας την ΠΑΣΚΕ να τις οργανώνει ενώ ο ίδιος κάνει πως δεν τις θέλει. Σε όλο αυτό το παιχνίδι παίζει όπως έπαιζε ο πατέρας του στο μακεδονικό. Η ρώσικη διπλωματία τους έχει διδάξει και τους δύο ότι μια πολύ μικρή δύναμη αλλά  πολιτικά αποφασισμένη μπορεί να σύρει από τη μύτη μια πολύ μεγάλη οικονομική δύναμη σαν την ΕΕ που όμως πολιτικά είναι χαλαρή και ασύνδετη. Το Ευρώ είναι η αντίφαση της ΕΕ που έχει πάει στην άκρη της: Έχουμε εδώ ένα σκληρό παγκόσμιο νόμισμα χωρίς κεντρική πολιτική πίσω του οπότε μπορεί να ανατιναχτεί από έναν τόσο δα μικρό πολιτικό προβοκάτορα μέσα του.

Είναι πραγματικά τραγωδία για τους συνειδητούς εργάτες να παίξουν έστω και λίγο το πολιτικό παιχνίδι ενός  πρωθυπουργού που  τους οδηγεί μαθηματικά στην φρικτότερη πείνα και στην στρατηγική υπανάπτυξη της χώρας τους. Να γιατί πρέπει να προπαγανδίζουμε την αποχή από την αντιδραστική ταξικά και πολιτικά φασιστική απεργία της 24 του μήνα και οπωσδήποτε να μην συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις της μέρας αυτής που απευθύνονται βασικά στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και στις κυβερνήσεις της ΕΕ.

Το εργατικό διεκδικητικό κίνημα ενάντια στην πείνα και την παραγωγική καταστροφή είναι ακόμα σαν γενικό κίνημα  στο στάδιο της πολιτικής ζύμωσης. Θα μπορεί σε αυτή την ενδιάμεση φάση  να γίνει πρακτικό κίνημα μόνο σε συγκεκριμένους χώρους, και σε συγκεκριμένους κλάδους της παραγωγής. Θα είναι εκεί που θα  παλεύουμε να μην κλείνουν επιχειρήσεις αλλά πάντα θα φροντίζουμε η ταξική και πατριωτική αντίσταση στους σαμποτέρ να συνδυάζεται με εργατικό έλεγχο  για άμυνα στους καπιταλιστές ιδιοκτήτες. Παντού θα εφαρμόζουμε την τακτική του ενιαίου ταξικού μετώπου στη βάση της αντιφασιστικής δημοκρατικής πάλης. Αυτό το μέτωπο μπορεί να γκρεμίσει τις συμμορίες από τα παλιά συνδικάτα και να πάρει την συνδικαλιστική εξουσία σε αρκετούς χώρους .

Στο κεντρικό ενοποιητικό πλαίσιο αυτών των αγώνων θα είναι η πάλη ενάντια στην υλική εξαθλίωση του λαού. Γι αυτή δεν αρκεί μόνο η  πάλη ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ, ενάντια στην παρασιτική γραφειοκρατία και ενάντια στην ληστρική κρατική ολιγαρχία αλλά και πάλη για έναν ελάχιστο μισθό επιβίωσης για όλους  τους ανέργους και για την οργάνωση της λαϊκής αλληλοβοήθειας στο πρότυπο της ΕΑΜίτικης Λαϊκής Αλληλεγγύης. Όπως και να αντιδράσει η ΕΕ απέναντι στους προβοκάτορες ένα είναι σίγουρο. Πρέπει να περιμένουμε έναν εφιάλτη και πρέπει να αντισταθούμε σε αυτόν. Έτσι ο λαός θα υψωθεί σε νέα συνείδηση και οργάνωση. Έτσι θα μπορεί να διώξει τους φαιοκόκκινους  και να κυβερνήσει τη χώρα.