Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η ανατίναξη του φράγματος Καχόφκα και η συνακόλουθη υπερχείλιση του κάτω Δνείπερου στον ουκρανικό νότο προκάλεσε μια τεράστια ανθρωπιστική και περιβαλλοντική καταστροφή. Πέρα από τις απώλειες σε ζωές και περιουσίες, καταστράφηκαν υποδομές και απέραντες αγροτικές εκτάσεις με ό,τι αυτό σημαίνει για την παγκόσμια τροφοδοσία, ενώ καθυστέρησε και η ουκρανική αντεπίθεση για την απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών που μόλις είχε ξεκινήσει. Το στυγερό αυτό έγκλημα που προσιδιάζει στον αδίστακτο χαρακτήρα των ρώσων χίτλερ δεν απασχόλησε καθόλου τις ηγεσίες των επίσημων πολιτικών κομμάτων στη χώρα μας που άφησαν την κοινή γνώμη να εικάζει για το ποια από τις δύο πλευρές προκάλεσε την καταστροφή. Την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δίνει σχετική έρευνα των NewYorkTimes που καταδεικνύει ότι η κατάρρευση του φράγματος δεν ήταν ατύχημα ή αποτέλεσμα ουκρανικού στρατιωτικού πλήγματος αλλά εσκεμμένη ενέργεια των ρωσικών δυνάμεων κατοχής που είχαν την αποκλειστική πρόσβαση στο εσωτερικό του.

Ως τώρα η Ουκρανία είχε τα όπλα της Ευρώπης, από χθες έχει και την καρδιά της. Το ακόμα πιο σπουδαίο: Η Ουκρανία γίνεται το σύμβολο μιας νέας ευρωπαϊκής αντιφασιστικής πατρίδας. 

Η θρασύδειλη ενέδρα που ο Κουίσλιγκ Τραμπ και ο Βανς-Πούτιν έστησαν στο γενναίο ηγέτη της ηρωικής Ουκρανίας δεν θα αργήσει να μετατραπεί σε πολιτικό Βατερλό τους.

Στο μεταξύ οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να ετοιμάζονται για πόλεμο. Τα τσιράκια δεν θα αποτολμούσαν την ενέδρα χωρίς το αφεντικό τους να είχε αποφασίσει να επιταχύνει  την επίθεση του στην Ευρώπη μετά την αρπαγή από αυτά της προεδρίας των ΗΠΑ.

Ζήτω η ενότητα των ευρωπαϊκών λαών και χωρών. Κάτω η πέμπτη φάλαγγα του Πούτιν στην ΕΕ. Ενότητα με τις χώρες και τους λαούς του τρίτου κόσμου. Ψωμί και όπλα για μια νικηφόρα αντίσταση στο ρωσοκινέζικο νεοναζιστικό Άξονα !!!

Στεκόμαστε στο πλευρό της Εσθονίας απέναντι στη ρώσικη νεοχιτλερική επιθετικότητα και στο φασιστικό ψευτοκομμουνισμό. Στεκόμαστε απέναντι στον εσθονικό και ευρύτερο φιλελεύθερο ιστορικό αντικομμουνισμό που εξωραΐζει το χιτλερισμό.

Δυόμιση μήνες μετά τις 24 του Φλεβάρη οπότε ξεκίνησε η μεγαλύτερη και πιο ωμή εισβολή σε μια ευρωπαϊκή χώρα από μια άλλη μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο αρχίζουν να διακρίνονται αχνά, κυρίως μέσα από τα γεγονότα και λιγότερο μέσα από τις δικές της διακηρύξεις, οι ευρύτερες στοχεύσεις της πουτινικής Ρωσίας, που η ίδια θέλει να συσκοτίζει και να πνίγει στην αμφιβολία. Παίρνοντας υπόψη μας το μακροπρόθεσμο, καλά μελετημένο, γεμάτο θεαματικές προσποιήσεις και κυρίως παγκόσμιο τρόπο με τον οποίο δρα πάντα αυτή η πιο πολιτική από τις δύο υπερδυνάμεις, εκτιμάμε ότι η κτηνώδης εισβολή της στην Ουκρανία ενώ αποτελεί την αρχή του προετοιμαζόμενου κατακτητικού της πολέμου ενάντια στην Ευρώπη, είναι ταυτόχρονα και ένα μέσο, ένας πρόσχημα, για την επιτάχυνση του μεσοπρόθεσμου πολιτικού στόχου της που είναι το κλείσιμο των στροφίγγων του φυσικού αέριου, οπότε η ενεργειακή πολιορκία και η πολιτική διάσπαση της Ευρώπης.

Η απόφαση για τη μεταφορά της αμερικάνικης πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ αποτελεί μια προβοκάτσια ιστορικών διαστάσεων, με την οποία ο Τραμπ κλιμακώνει τη ρατσιστική αντιμουσουλμανική εκστρατεία του και είναι ρυθμισμένη έτσι ώστε να στείλει στο παγκόσμιο φασιστικό, αντισημιτικό στρατόπεδο, το οποίο οικοδομεί ο νεοχιτλερικός άξονας Ρωσίας- Κίνας υπό την ηγεσία της πρώτης, ένα δισεκατομμύριο διακόσια εκατομμύρια μουσουλμάνων, και με πιο μεγάλο φανατισμό ανάμεσά τους τα 350 εκατομμύρια των Αράβων.

Η σαρωτική και σχεδόν αναίμακτη νίκη των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, πριν καν προλάβουν να αποσυρθούν από τη χώρα οι αμερικανικές και νατοϊκές δυνάμεις, που έλεγχαν ουσιαστικά από στρατιωτική άποψη τους βασικούς εσωτερικούς της κόμβους από το 2001, προκάλεσε μεγάλη εντύπωση διεθνώς και σχολιάστηκε από πολλούς ανθρώπους.

Με αφορμή την 30η επέτειο από την έναρξη της διαδικασίας ανατροπής των σοσιαλφασιστικών, ψευτοκομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, το 1989, ο Σουηδός πολιτικός Carl Bildt, προσωπικότητα με οικουμενικό σεβασμό από τις βασικές φράξιες της δυτικού τύπου φιλελεύθερης αστικής τάξης ανά τον κόσμο, έγραψε ένα άρθρο στο οποίο ουσιαστικά αποτίει «φόρο τιμής» στη φράξια Γκορμπατσόφ - Γέλτσιν εντός του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλιστικού καθεστώτος, αναλογιζόμενος «πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα» εάν τότε στο Κρεμλίνο είχαν επικρατήσει οι «σκληροί», κλασικού μπρεζνιεφικού τύπου ψευτοκομμουνιστές*.

Η ψήφιση στην ελληνική Βουλή του πρωτοκόλλου ένταξης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας δεν σημαίνει την αυτόματη ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ σαν κανονικού μέλους με δικαίωμα ψήφου. Για να γίνει αυτό πρέπει το πρωτόκολλο ένταξης να ψηφιστεί στη συνέχεια από τα κοινοβούλια και των υπόλοιπων 28 χωρών του ΝΑΤΟ σε μια διαδικασία που εκτιμάται ότι θα διαρκέσει πάνω από ένα χρόνο. Ως τώρα η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ που έχει εκφράσει αντιρρήσεις στη συμφωνία των Πρεσπών επειδή δεν αναγνωρίζει μακεδονική γλώσσα, αλλά έχει ωστόσο δώσει με το μόνιμο αντιπρόσωπό της στο ΝΑΤΟ μια πρώτη έγκριση στο πρωτόκολλο ένταξης είναι η Βουλγαρία. Επίσης η Αλβανία μπορεί να ασκήσει εκβιασμούς για την κοινοβουλευτική έγκριση του πρωτοκόλλου ζητώντας ανταλλάγματα στο μειονοτικό. Όμως από την ώρα που οι ίδιες οι δυο ενδιαφερόμενες χώρες, Ελλάδα και Δημ. της Μακεδονίας έχουν ψηφίσει τη συμφωνία κάθε τρίτη χώρα που θα πρόβαλε βέτο σε αυτήν θα δεχόταν μια τεράστια πολιτική πίεση από τις υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ και θα απομονωνόταν επικίνδυνα. Επίσης και μόνο η προσωρινή ένταξη της γειτονικής χώρας σημαίνει συμμετοχή της σε όλες τις εσωτερικές διαδικασίες του ΝΑΤΟ πράγμα που από μόνο του δυναμώνει τη θέση της σε αυτό καθώς και τις πιθανότητές της να γίνει πλήρες μέλος. Έτσι παρόλο που ένα τέτοιο βέτο για την πλήρη ένταξη δεν είναι αδύνατο να συμβεί από ένα κοινοβούλιο στα ταραγμένα Βαλκάνια είμαστε υποχρεωμένοι να βάλουμε για πρώτη φορά σε σοβαρή αμφισβήτηση τη βεβαιότητά που εκφράσαμε από την πρώτη στιγμή της υπογραφής της συμφωνίας των Πρεσπών ότι η γειτονική χώρα δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και γι αυτό προβλέπαμε ότι αφού ψήφισε τη συμφωνία η Μακεδονία δεν θα την ψήφιζε η Ελλάδα, τουλάχιστον δεν θα ψήφιζε το πρωτόκολλο.

Στο συ­νέ­δριο Athens Natural Gas Forum της 30 του Ιού­νη 2014, η τότε βου­λευ­τίνα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Ε. Ου­ζου­νί­δου, που συμ­με­τεί­χε στο ί­διο πά­νελ με τον ε­πι­κε­φα­λής της Socar στην Ελ­λά­δα-που την περίοδο εκείνη επρόκειτο να αγοράσει το ΔΕΣΦΑ-και με θέ­μα “οι δρό­μοι του φυ­σι­κού α­ε­ρί­ου και η στρα­τη­γική της Ελ­λά­δας” πα­ρου­σί­α του εκ­προ­σώ­που των Α­ζέ­ρων, α­νέ­φε­ρε ό­τι “ό­ταν ανα­λά­βει η κυ­βέρ­νη­ση ρι­ζο­σπα­στι­κής α­ρι­στε­ράς του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οι συμ­βά­σεις τόσο του α­γω­γού TAP ό­σο και της πώ­λη­σης του ΔΕ­ΣΦΑ θα γί­νουν α­ντι­κεί­με­νο α­ναδια­πραγ­μά­τευ­σης και α­να­θε­ώ­ρη­σης, με στό­χο α­φε­νός να αλ­λά­ξουν οι ό­ροι διέλευ­σης του TAP α­πό την Ελ­λά­δα και α­φε­τέ­ρου να ε­πι­στρέ­ψει ο ΔΕ­ΣΦΑ υ­πό δη­μό­σιο έ­λεγ­χο” ((http://www.capital.gr/News.asp?id=2053852).

Η ρώσικη γενοκτονική επίθεση στην Ουκρανία αποκάλυψε, είναι η αλήθεια, σε μεγάλο αριθμό δημοκρατικών και προοδευτικών ανθρώπων ορισμένους βαστάζους του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού που προηγούμενα εμφανίζονταν ντυμένοι με το σεμνό χιτώνιο των «φίλων του λαού». Πρόκειται κυρίως για διάφορους αυτοπαρουσιαζόμενους ως αντικαπιταλιστές, «ριζοσπάστες αριστερούς», «κομμουνιστές» ή «αναρχικούς» κλπ. Αυτοί, ενώ εδώ και χρόνια ορκίζονταν ότι χτυπούσαν το δυτικό, φιλελεύθερου τύπου αστισμό και καπιταλισμό από τα αριστερά, αποδείχθηκαν μέσα σε μια νύχτα φίλοι βιαστών και δολοφόνων, νοσταλγοί τσάρων τύπου Μεγάλου Πέτρου, συνήγοροι γενοκτόνων και της προσπάθειας εξάλειψης ολόκληρων εθνών. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ τόσο με αυτούς, δηλαδή με το ψευτοΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΤΑΡΣΥΑ - «μ-λ» τροτσκιστές, καθώς και τους ακολούθους τους στα Εξάρχεια, αλλά με έναν πολιτικό εκπρόσωπο της κλασσικού τύπου μεγαλοαστικής τάξης της χώρας. Πρόκειται για τον πιο μοιραίο την τελευταία εικοσαετία και το χειρότερο μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου πράκτορα του ρώσικου νεοχιτλερισμού στα ανώτερα πολιτικά κλιμάκια της άρχουσας τάξης από τη μεταπολίτευση και δώθε.