Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η απρόκλητη και βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έφερε τα πάνω κάτω στις διεθνείς σχέσεις και προκάλεσε παγκόσμιους τριγμούς και ανακατατάξεις. Μία από τις πιο σημαντικές συνέπειές της είναι και η στάση που επέλεξαν να κρατήσουν οι χώρες σʼ ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, αφού αυτό δεν αφορά μόνο στη σχέση Ρωσίας-Ουκρανίας, αλλά γενικότερα στη σχέση του ρωσοκινεζικού νεοναζιστικού Άξονα κυρίως με τη ΕΕ, που αυτός θέλει να καταπιεί, και δευτερευόντως τις ΗΠΑ του Δημοκρατικού κόμματος. Τώρα πια φαίνονται σχετικά καθαρά τα δύο μπλοκ, που ποτέ δεν είχαν πάψει να υπάρχουν, παρά την πολιτική της Ρωσίας να κάνει μετά τα 1990 τον ψόφιο κοριό και τον τάχα φιλοδυτικό «εταίρο». Βέβαια, αυτό το ξεκαθάρισμα δεν έχει γίνει ακόμη σε απόλυτο βαθμό, καθώς πολλοί ρωσόφιλοι κρύβονται ακόμη πίσω από παχιά λόγια περί σταματήματος του πολέμου. Όσο όμως η Ουκρανία αντιστέκεται, τόσο όλοι θα είναι αναγκασμένοι αργά ή γρήγορα να πάρουν θέση υπέρ του ενός ή του άλλου στρατοπέδου.

Στο άρθρο που ακολουθεί υποστηρίζουμε πως στην τωρινή φάση του Κυπριακού, όπου υποτίθεται ότι αναζητείται μια «δίκαιη και βιώσιμη λύση», όπως συνηθίζουν να λένε εδώ και πολλές δεκαετίες τα φερέφωνα του ρώσικου ιμπεριαλι­σμού σε Ελλάδα και Κύπρο, είναι πια φανερό ότι η Ρωσία κάνει πλάτες στην Τουρκία για να προωθήσει τον οριστικό διαμελισμό και να τελειώσει κάθε λύση που αποσκοπεί στην αποκατάσταση του ενιαίου κράτους. Η ελληνική, όπως και η κυπριακή κυβέρνηση, καμώνονται πως νοιάζονται για λύση, αλλά αυτήν την έχουν προβοκάρει και πουλήσει εδώ και καιρό. Τώρα κάνουν πως θέλουν την Τουρκία σε νέες διαπραγματεύσεις, αλλά δεν κάνουν πια τόσο θόρυβο όπως πα­λιότερα, από την ώρα που η Τουρκία έχει γίνει πια φιλορώσικη παρά φιλοδυτική. Κυρίως όμως καλύπτουν σκανδαλωδώς τη Ρωσία, που υποστηρίζει έμμεσα, αλλά σαφώς, μια τουρκική προσάρτηση. Γιατί η θέση περί «δύο κυρίαρχων κρατών» εκεί οδηγεί.

Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι.

Η χειρότερη ζημιά για τη χώρα μας, και ακόμα περισσότερο για όλη την Ευρώπη που κάνει η ελληνική αστική τάξη είναι όταν στοιχίζεται πίσω από τους κνίτες Τσίπρα και Κοτζιά ενάντια στην Τουρκία του Ερντογάν με ελάχιστες εξαιρέσεις, θεωρώντας ότι έχει να κάνει με έναν βάρβαρο οθωμανό τόσο στα Ίμια, όσο και στους κυπριακούς υδρογονάνθρακες, και τον οποίο μπορεί να τον αντιμετωπίσει μόνο αν έχει δίπλα της τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Η συμφωνία ανάμεσα στην Τουρκία και την κυβέρνηση Σαράτζ της Λιβύης για την οριοθέτηση της ΑΟΖ των δύο χωρών στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ως προς το περιεχόμενό της, και κυρίως ως προς τη στιγμή που γίνεται, μια κίνηση καταστροφική για το μέλλον της Ευρώπης.

Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα κείμενο του Μακάριου Δρουσιώτη, που δημοσιεύτηκε στο «Βήμα» πριν δυο χρόνια για την 40η επέτειο της τούρκικης εισβολής στην Κύπρο

 

Με αφορμή τα 39 χρόνια από την επέτειο της τούρκικης εισβολής στην Κύπρο αναδημοσιεύουμε ένα σημαντικό άρθρο για το Κυπριακό που δημοσιεύτηκε στην 23η επέτειο της εισβολής

Μετά το 2004 και την καταψήφιση του σχέδιου Ανάν από την ελληνοκυπριακή πλευρά είναι η δεύτερη φορά που μια νέα απόπειρα ενοποίησης της Κύπρου αποτυγχάνει με την κύρια ευθύνη των ρωσόφιλων και σοβινιστικών μερίδων της ελληνοκυπριακής ηγεσίας της Κύπρου και πιο πολύ της Ελλάδας. Το 2004 αυτή η ευθύνη ήταν πιο καθαρή καθώς είναι η ελληνοκυπριακή πλευρά που καταψήφισε το σχέδιο Ανάν ενώ η τουρκοκυπριακή το υπερψήφισε. Στην τελευταία αποτυχία των συνομιλιών στο Κρανς Μοντανά η ευθύνη ανήκει συντριπτικά στην ελληνική κυβέρνηση Τσίπρα και δευτερευόντως στην ελληνοκυπριακή κυβέρνηση.

  Ο ανωτέρω κύριος, ο Πανίκος (και όχι πανικός, αν και θα του ταίριαζε καλύτερα) Δημητριάδης, είναι ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου.

Αφιονισμένο το στίφος των ηγετών και των στελεχών της ψευτοαριστεράς, προκειμένου να αντισταθμίσει και να ανακόψει το κύμα συμπάθειας προς το μαρτυρικό λαό της Ουκρανίας, έχει ξεκινήσει από την αρχή του πολέμου τις σχετικοποιήσεις, προκειμένου να βγάλει λάδι τους δολοφόνους, βασανιστές και βιαστές του Κρεμλίνου, που είναι και τα αφεντικά του.

Κλασικότερο των επιχειρημάτων του στίφους αυτού είναι ότι η τωρινή πάνδημη συγκίνηση και κινητοποίηση των λαών (και σε κάποιο βαθμό και κυβερνήσεων) πολλών δημοκρατικών χωρών για την Ουκρανία είναι υποκριτική, αφού οι σημερινοί υπερασπιστές των Ουκρανών έδειξαν τάχα μικρότερη ή καθόλου ευαισθησία για τους πολέμους και το αίμα που χύνεται άφθονο σε άλλα σημεία του πλανήτη. Μολονότι πολλές φορές οι ψευτοαριστεροί, με αρχηγούς τους κνίτες του Περισσού, ξεκινούν μια μακρόσυρτη λίστα των μεταπολεμικών επεμβάσεων και εγκλημάτων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από την Κορέα του 1950 και δώθε, συχνά -και προκειμένου να μοιάζουν πιο πειστικοί- μιλούν πολύ για σχετικά πιο πρόσφατες συγκρούσεις (ή παλιότερες που συνεχίζονται και στο σήμερα).

Αναφέρονται έτσι εκείνες σε Υεμένη και Παλαιστίνη, ενώ θυμούνται συχνά και τη «Γιουγκοσλαβία». Με τη λέξη αυτή δεν εννοούν την πολυεθνική Γιουγκοσλαβία του 1945-1991, αλλά το σέρβικο έκτρωμα της «μικρής Γιουγκοσλαβίας», δηλαδή εκείνης των Σερβίας - Μαυροβουνίου (από την οποία οι Μαυροβούνιοι απέδρασαν αμέσως μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία, το 2006) που βομβαρδίστηκε από το ΝΑΤΟ το 1999.

Με αφορμή το περιστατικό που ανάγκασε την ελληνική κυβέρνηση να παραδεχτεί την πρακτόρικη ανάμιξη της Μόσχας στα εσωτερικά της χώρας μας, η κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης», με άρθρο του συντάκτη Μ. Καλατζή που έχει τίτλο «Ορθοδοξία, Ρωσία, μπίζνες και κυπριακή αφέλεια» στις 15/7, αναδεικνύει ορισμένες πτυχές της ρωσικής παρέμβασης στην Κύπρο που και πολύπλευρη και αρκετά βαθιά είναι.