ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ  ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕIΤΕ ΣΤΟ ΦΑΙΟΚΟΚΚΚΙΝΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΔΥΝΑΜΩΣΤΕ - ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΗΝ ΟΑΚΚΕ

Είναι η δεύτερη φορά που η χώρα κατεβαίνει σε πρόωρες εκλογές μέσα στους καπνούς καταστροφικών πυρκαγιών για τις οποίες η αντιπολίτευση κατηγορεί ουσιαστικά την κυβέρνηση και η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία που ένας πρωθυπουργός κατεβάζει το κόμμα του σε πρόωρες εκλογές την ώρα που αυτό είναι διασπασμένο και μάλιστα διασπασμένο εξ αιτίας αυτών των εκλογών.

Η αληθινή αιτία των πρόωρων εκλογών είναι ότι ο σοσιαλφασισμός δεν ήθελε την  τελευταία αυτή κυβέρνηση της ΝΔ στην εξουσία γιατί σε αυτήν αποκτούσαν μια όλο και μεγαλύτερη ισχύ οι δυτικόφιλοι Σουφλιάς και Μπακογιάννη απέναντι στους ρωσόφιλους που έχουν κρυφό αρχηγό τον Καραμανλή και πιο ανοιχτό ως τώρα εκπρόσωπο τον ορθοδοξοφασίστα Σαμαρά. Οι βαθύτεροι λόγοι αυτής της αλλαγής συσχετισμών πρέπει να διερευνηθούν παραπέρα αλλά φαίνεται ότι έχουν στρατηγικό χαρακτήρα και αφορούν την απογοήτευση, ακόμα και οργή του ελληνικού εθνικισμού από την όλο και πιο ανοιχτή προσέγγιση του Πούτιν με την Τουρκία του Ερντογάν και στο ζήτημα των αγωγών και, κυρίως, στο Κυπριακό. Η οργή αυτή είχε εκδηλωθεί χαρακτηριστικά με πρωτοσέλιδο της Απογευματινής πριν μερικούς μήνες κατά του Πούτιν και κατά της αχαριστίας της Ρωσίας απέναντι στην τόσο αφοσιωμένη Ελλάδα. Η πιο χαρακτηριστική πλευρά αυτής της αλλαγής συσχετισμών ήταν η τοποθέτηση στη θέση του αρχηγού της ΕΥΠ του διώκτη του Κόκκαλη και της σοσιαλφασιστικής τρομοκρατίας Παπαγγελόπουλου. Αυτός είναι ένας θανάσιμος κίνδυνος για τη ρώσικη πολιτική στην Ελλάδα που δουλεύει πάνω απ όλα με τις σκευωρίες και τη φαιοκόκκινη τρομοκρατία.

Η απόλυτη κήρυξη πολέμου σε αυτή τη μη ρωσόδουλη τάση της ΝΔ κορυφώθηκε με τους μεγάλους εμπρησμούς του Αυγούστου που ακολούθησαν την  κλιμάκωση της δυσαρέσκεια της ρώσικης διπλωματίας ενάντια στην τελικά φιλοευρωπαϊκή στάση που κράτησε η Μπακογιάννη σαν πρόεδρος της ΟΑΣΕ στο ζήτημα της Γεωργίας* ενώ στα 2008 είχε εξοργίσει τη Μόσχα με τη στάση της στην Τσεχία και την Πολωνία για την αντιπυραυλική ομπρέλα.

Οι πρόωρες εκλογές είχαν ωστόσο δύο μεγάλες δυσκολίες για τους ρωσόφιλους: Η πρώτη και πολύ πιο καθοριστική ήταν ότι μια σχεδόν σίγουρη ήττα τώρα της ΝΔ θα σήμαινε το τέλος του έτσι κι αλλιώς φθαρμένου Καραμανλή στην ηγεσία της ΝΔ. Θα έπρεπε λοιπόν να εκλεγεί ένας νέος αρχηγός. Στις δοσμένες συνθήκες το μεγαλύτερο κύρος, τη μεγαλύτερη ισχύ σε κυβερνητικά στελέχη, σε βουλευτές και τη μεγαλύτερη απήχηση στις νεοδημοκρατικές μάζες τις είχε η σχεδόν ανοιχτή συμμαχία Μπακογιάννη-Σουφλιά που αυτή τη φορά (σε αντίθεση με τη διαδοχή Έβερτ όπου υποψήφιος αρχηγός ήταν ο Σουφλιάς) πρόβαλε σα διάδοχο του Καραμανλή την πρώτη. Επειδή ο πιο πιθανός ρωσόφιλος  διάδοχος του Καραμανλή, ο Σαμαράς δεν ήταν έτοιμος να εκλεγεί στην ηγεσία επειδή δεν έχει μπορέσει ακόμα να ξεπλυθεί από την προδοσία που έκανε υπέρ του ΠΑΣΟΚ ρίχνοντας την κυβέρνηση της ΝΔ το 1993, ήταν σχεδόν σίγουρο ότι νέα αρχηγός θα εκλεγόταν μετά από μια ήττα η Μπακογιάννη. Αν αυτή εκλεγόταν τότε οι ρωσόδουλοι θα δέχονταν ένα στρατηγικό χτύπημα. Έκαναν χρόνια να βρουν και να επιβάλλουν έναν δικό τους σαν αρχηγό του ιστορικά δυτικόφιλου ρεύματος της αστικής τάξης και δεν θα δέχονταν να χάσουν  αυτή τη θέση -που τους εξασφάλιζε την ηγεμονία σε κάθε διακομματικό όργανο- χωρίς να καταστρέψουν όλη τη χώρα.  

Η δεύτερη δυσκολία των πρόωρων εκλογών ήταν ότι είναι αδυνατισμένος ο ΣΥΝ πράγμα που θα επέτρεπε στο ΠΑΣΟΚ να έρθει στην εξουσία αυτοδύναμο, με αποτέλεσμα να δυναμώσουν ξανά οι ανεξάρτητες από τον ΣΥΝ γενικά αντισοσιαλφασιστικές τάσεις του.

Το πρόβλημα της διαδοχής της ΝΔ και η μεγάλη προβοκάτσια Καραμανλή υπέρ Σαμαρά

Όμως οι πρόωρες εκλογές έγιναν γιατί ο Καραμανλής έλυσε το πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα, εκείνο της διαδοχής του, ενώ η χρεωκοπία της χώρας προσφέρει όλες τις προϋποθέσεις για να λυθεί και το δεύτερο με τον τρόπο που θα εκθέσουμε παρακάτω.

Ο προβοκάτορας αρχηγός της ΝΔ στηρίχθηκε στο ότι και το δίδυμο Μπακογιάννη - Σουφλιά από μια στιγμή και πέρα ήθελε  τις πρόωρες εκλογές  ή καλύτερα εξαναγκάστηκε σε αυτές και τις προκήρυξε. Όμως την ίδια στιγμή  ξεσήκωσε ένα πρωτοφανές για κόμμα που πάει σε εκλογές εσωκομματικό κύμα διαμαρτυρίας εναντίον της ίδιας της απόφασής του. Λέμε ότι ξεσήκωσε ο ίδιος αυτό το κύμα γιατί αν δεν το ήθελε θα το είχε πνίξει από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε ανοιχτά από τον Λιάπη μία βδομάδα πριν ο ίδιος προκηρύξει τις εκλογές. Όλοι θα το είχαν βουλώσει μονομιάς αν αυτός ο ως εκείνη τη στιγμή αδιαμφισβήτητος αρχηγός του κόμματος κατακεραύνωνε τον Λιάπη με το προφανές ως τώρα στη ΝΔ  ότι η απόφαση για τις εκλογές είναι του πρωθυπουργού και όποιος του δίνει δημόσια υποδείξεις για τις εκλογές αμφισβητεί τον ίδιο και διασπά τη Νέα Δημοκρατία. Το να αποφασίζει βέβαια για τέτοια μεγάλα πράγματα σε ένα κόμμα μόνος του ένας πρωθυπουργός δείχνει τον βαθύτερα αντιδημοκρατικό χαρακτήρα αυτού του κόμματος. Στο βάθος αυτό είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο κρατικός μηχανισμός-λεία είναι κομμένος σε πελατειακά τιμάρια ανάμεσα στους διάφορους μικροηγεμόνες κομματάρχες που χρειάζονται μια εκλεγόμενη κάθε τόσο «βασιλική» κομματική εξουσία για να συγκρατεί τις φυγόκεντρες τάσεις στις οποίες σπρώχνει τους μικροφεουδάρχες ο σκληρός εσωτερικός τους ανταγωνισμός. Το σπάνιο γεγονός εδώ είναι ότι ο «βασιλιάς» δεν μίλησε ενάντια στον στασιαστή. Και όχι μόνο δεν μίλησε αλλά υπέθαλψε την στάση. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι ο ίδιος ο Λιάπης αναγγέλλοντας την παραίτησή του από τη συμμετοχή του στις εκλογές (3 Σεπτέμβρη) κατήγγειλε τον Καραμανλή λέγοντας ότι πριν μιλήσει στα ΜΜΕ του έστειλε επιστολή με τη θέση του ενάντια στις πρόωρες εκλογές και ο Καραμανλής συμφώνησε μαζί του (!), δηλαδή έμμεσα πλην σαφώς κατηγόρησε τον Καραμανλή ότι τον εξαπάτησε και τον εξέθεσε. Έτσι εξηγείται πως ο Λιάπης τόλμησε και βγήκε ανοιχτά στο κλαρί. Να γιατί μετά τον Λιάπη βγήκε ο Τσιτουρίδης και να γιατί ξεσπάθωσαν ανοιχτά οι Καλατζής και Σούρλας, δηλαδή όλοι όσοι είχαν συγκεντρώσεις αντιθέσεις με το μπλοκ Μπακογιάννη-Σουφλιά. Μέσα σε αυτό το κλίμα βγήκαν πιο καλυμμένα μέσω διαρροών, οπότε δεν μπορούν να στιγματιστούν στο μέλλον σαν στασιαστές οι δύο ρωσόφιλοι Σαμαράς και Σιούφας ενθαρρύνοντας τις διαμαρτυρίες. Ο Σαμαράς ήταν ο πρώτος εν ενεργεία υπουργός που πήρε μέρος στην «εξέγερση» οπότε άτυπα έγινε ο αρχηγός της. Αυτοί πήραν μαζί τους τον φιλόδοξο αλλά κοντόφθαλμο οπορτουνιστή δελφίνο Αβραμόπουλο που βλέπει σαν κύριο εμπόδιο για την αρχηγία του την Μπακογιάννη. Ο πάντα ενδιάμεσος και δίχως χαρακτήρα Παυλόπουλος επίσης διέρρευσε ότι είναι υπέρ τους. Ο Καραμανλής συνέχισε να μην αντιδρά. Δηλαδή συνέχισε να λειτουργεί σαν κοινός προβοκάτορας.

Ακριβώς λοιπόν επειδή η σιωπή του εκλήφθηκε για ενθάρρυνση -και σωστά- το κύμα γιγαντώθηκε. Ο νεοδημοκρατικός τύπος σύσσωμος τάχθηκε ενάντια στα εκλογές πράγμα που επίσης δεν μπορούσε να συμβεί χωρίς κρυφή κεντρική καραμανλική ενθάρρυνση. Τότε το ρεύμα κατάκαψε τα κοινοβουλευτικά ορεινά έδρανα της ΝΔ, δηλαδή των «πληβείων» βουλευτών που ξέρουν ότι ήττα της ΝΔ σε αυτές τις εκλογές σημαίνει τέρμα στη θητεία τους. Στο πλευρό αυτών ήταν και οι άφθονοι υποψήφιοι για μια υπουργική θέση ύστερα από έναν ανασχηματισμό. Το επιχείρημα όλων τους ήταν απλό: καλύτερα 6 μήνες ζωή ή λίγη δόξα περιμένοντας ένα θαύμα ως το Φλεβάρη, οπότε θα γίνονταν σίγουρα οι εκλογές, παρά σίγουρος θάνατος και αφάνεια τώρα. Τότε κάποιοι βουλευτές άρχισαν να μιλάνε για μάζεμα υπογραφών κατά των εκλογών.

Έτσι η εξέγερση έγινε αφάνταστα μαζική και συνεπήρε όλη την κομματική βάση που θεώρησε προδοσία την πρόωρη παράδοση της εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ κατ απαίτηση του. Μάλιστα την προηγούμενη νύχτα και πάνω στις  ειδήσεις του ΜΕΓΚΑ είχε «διαρρεύσει» με τηλεφώνημα του στον παρουσιαστή δήλωση αλλαγής στρατοπέδου ο θεωρούμενος μητσοτακικός, αλλά πάντα εντελώς εξυπηρετικός στους «ρώσους» Χατζιδάκης.

Όταν πια το πρωί της Τετάρτης 2 του Σεπτέμβρη η εξέγερση είχε γίνει σχεδόν παν-νεοδημοκρατική τότε βγήκε ο πρωθυπουργός προβοκάτορας και ανήγγειλε τις εκλογές. Αν ή ήττα ήταν το πιθανότερο πράγμα πριν από 10 μέρες έγινε σχεδόν βέβαιη από την ώρα που οι εκλογές εξαγγέλθηκαν μέσα σε μια τέτοια εσωκομματική άρνησή τους και μέσα σε ένα τέτοιο ρεύμα αμφισβήτησης του αρχηγού. Τώρα οι νεοδημοκράτες της βάσης του μηχανισμού θα δώσουν την εκλογική μάχη σαν ζόμπι. Θα υποστηρίξουν την κομματική γραμμή για λόγους στοιχειώδους πολιτικής αυτοσυντήρησης αλλά με τη γεμάτη έκπληξη οργή του ανθρώπου που οι αρχηγοί του τον οδηγούν στη σφαγή. Ποιος θα είναι ο υποψήφιος αρχηγός αυτών των «προδομένων» στις 5 του Οκτώβρη; Σίγουρα όχι η Μπακογιάννη και ο Σουφλιάς. Αυτοί οι δύο μέσα σε μια βδομάδα κινδυνεύουν να χάσουν οριστικά μια διαδοχή που διεκδικούσαν επί δέκα χρόνια.

Έτσι πολύ πιο καλά πλασαρισμένος για τη διαδοχή θα είναι σε λίγο ο Σαμαράς ή ο όποιος άλλος ρωσόφιλος θα προβληθεί σαν διάδοχος αν οι νεοδημοκράτες δεν συγχωρήσουν στον Σαμαρά την προδοσία του το 1993. Πάντως ο άνθρωπος αυτός που ο Καραμανλής έχωσε στην κυβέρνηση κόντρα στους Μητσατακικούς, που από έλλειψη χαρακτήρα υπέκυψαν, μπορούσε τώρα να ξεπλυθεί. Γιατί αυτός θα επαναλάβει ότι έριξε την κυβέρνηση το 93 από προσήλωση στο καλό του έθνους για το μακεδονικό και για την υπεράσπιση του εθνικού- κρατικού χαρακτήρα του ΟΤΕ, ενώ αυτοί που τον κατηγορούν τόσα χρόνια έριξαν τάχα την κυβέρνηση για να εμποδίσουν την άνοδο του Σαμαρά που θα είχε ισχυροποιήσει τη θέση του αν οι εκλογές γίνονταν το Μάρτη. Την εξήγηση αυτή σαν αιτία του πρόωρου κατεβάσματος την πλάσαρε για πρώτη φορά ο πασοκικός «Επενδυτής» της προπερασμένης βδομάδας και διαδίδεται τώρα εύκολα παντού καθώς είναι η μόνη εύκολη εξήγηση που υπάρχει για αυτές τις πρωτοφανώς σύνθετες εξελίξεις. Για τους πιο απαιτητικούς αυτή η θεωρία ήδη εμβαθύνεται με την αντιστροφή ότι η Μπακογιάννη και Σουφλιάς ρίχνουν την κυβέρνηση για να εμποδίσουν τη ρώσικη στροφή Καραμανλή. Δηλαδή προβάλλονται σαν εθνοπροδότες οι εχθροί του ρωσόδουλου Σαμαρά στις αφόρητες πιέσεις των οποίων δυστυχώς ο «αδύναμος» αλλά «πατριώτης» Καραμανλής υπέκυψε.

Γιατί ο Καραμανλής δεν φοβάται την συντριβή του

Εδώ πρέπει να εξηγήσουμε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι  γιατί καθαρά ο Σουφλιάς και πιο καλυμμένα η Μπακογιάννη επέμειναν ως το τέλος στη γραμμή των εκλογών ακόμα και μετά την εσωκομματική εξέγερση και δεύτερον γιατί ο Καραμανλής προκειμένου να κάψει το Σουφλιά και την Μπακογιάννη αποφασίζει να καεί και ο ίδιος παίρνοντας τη ευθύνη να οδηγήσει το κόμμα του στη συντριβή και μετά να τον απεχθάνονται οι πάντες.

Σε ότι αφορά το δεύτερο δεν είναι δύσκολο να το εξηγήσουμε. Ο Καραμανλής είναι ήδη φθαρμένος από τα αποτελέσματα μιας κυβέρνησης που τις θετικές της πλευρές και βήματα ο ίδιος τις σαμποτάρει εδώ και χρόνια σε όλα τα επίπεδα. Αναπόφευκτα αυτό που ο ίδιος καταστρέφει θα κατέστρεφε κάποτε και τον ίδιο. Γι αυτό είναι χοντρικά η ώρα του διαδόχου του. Έτσι η βασική δουλειά του Καραμανλή είναι η ίδια με εκείνη του Σημίτη το 2004.  Ο Σημίτης έπρεπε χρεωκοπημένος και αποσυρόμενος από την ηγεσία να παραδώσει τη διαδοχή-το περίφημο δαχτυλίδι- στον Γ. Παπανδρέου και μετά να βυθιστεί μαζί με τους ευρωπαιόφιλους εκσυγχρονιστές που τον πίστεψαν και να τους πνίξει για να μην φτιάξουν ξεχωριστή τάση και αυτονομηθούν από το ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο είχε κάνει παλιότερα ο Α. Παπανδρέου. Ετοίμασε τους όρους για τη διαδοχή του από τον Σημίτη μέσω Λαλιώτη και ταυτόχρονα πέθαινε μέσα στην παρακμιακή αυλή της Μιμής παίρνοντας μαζί του τους λεγόμενους προεδρικούς δηλαδή τους εθνικιστές αυτοδυναμικούς που ως το τέλος τον πίστευαν σαν δικό τους.

Στην πραγματικότητα όλοι οι αρχηγοί που παραδίνουν εξουσία έχουν διδαχτεί αυτή την συνταγή την από τα μεγάλα κοινά τους αφεντικά, τους καγκεμπίτες του Κρεμλίνου. Ο «σοβιετικός» Γκορμπατσόφ παραδίνει όλη την εξουσία ουσιαστικά στο «μεγαλορώσο» Γέλτσιν πνίγοντας μαζί του το σοβιετισμό δηλαδή ότι μη ρώσικο στο πολυεθνικό κρατικοκομματικό απαράτ. Σε δεύτερη φάση αυτός ο δήθεν φιλοδυτικός και φιλο-ολιγάρχης ρώσος «φιλελεύθερος» παραδίνει την εξουσία στον ρώσο χίτλερ Πούτιν πνίγοντας  τους δυτικούς ολιγάρχες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε. Οι τελευταίοι χρησίμευσαν στον Γέλτσιν για να καθησυχάσουν τη Δύση για μια δεκαετία ώστε να δυναμώσει τις θέσεις της και παγκόσμια και εσωτερικά η καγκεμπίτικη κρατικοφασιστική ολιγαρχία.

Στα πλαίσια αυτής της πετυχημένης συνταγής που έχει πια γίνει παράδοση στη διαδοχή και των ρωσόδουλων στην Ελλάδα, ο Καραμανλής βυθίζεται μαζί με τους δυτικούς Μπακογιάννη-Σουφλιά για να τους πνίξει χωρίς αυτοί να αντιδράσουν, δηλαδή για να τους εμποδίσει σαν «καλός» τους σύμμαχος να συγκροτήσουν ένα πολιτικό κόμμα της μη ανατολικής αστικής τάξης. Ήδη η Μπακογιάννη αδυνατισμένη όσο ποτέ γραπώνεται από αυτόν τον προβοκάτορα και τον εξυμνεί. Στόχος της είναι να μείνει ο Καραμανλής σαν προσωρινός πρόεδρος μετά τις εκλογές ωσότου αυτή και ο Σουφλιάς ξελασπώσουν από το φιάσκο του Σεπτέμβρη. Γι αυτό το λόγο ο Καραμανλής όπως και ο Σημίτης δεν θα πεθάνει. Πάντα θα χρησιμεύει στο πανταχού παρόν μπλοκ των ρωσόδουλων σαν μεταβατικός αρχηγός, σαν «εθνικόςσοφός» και γενικά σαν εφεδρεία στο όλο και πιο σάπιο κόμμα του. Όπως έχουμε ξαναπεί οι ρωσόδουλοι εισοδιστές, σαν αρχηγοί εχθρικών προς την αληθινή στρατηγική τους ρευμάτων και κομμάτων, βυθίζονται στη θάλασσα με μπουκάλες ενώ οι αφοσιωμένοι οπαδοί τους μόνο με μια βαριά πέτρα στα πόδια τους.

Πως υποχρεώθηκαν σε πρόωρες εκλογές οι Μπακογιάννη και Σουφλιάς

Ας δούμε λοιπόν γιατί οι Μπακογιάννη και Σουφλιάς ήθελαν και μάλιστα επέμεναν στις πρόωρες εκλογές και μάλιστα ως το τέλος παρά τις εσωκομματικές αντιστάσεις. Ο λόγος που αυτοί ήθελαν τις πρόωρες εκλογές - και όταν λέμε «αυτοί» εννοούμε βέβαια και το ρεύμα της βάσης και των στελεχών της ΝΔ που τους ακολουθούν – είναι η πολεμική πίεση που ασκούσε στη ΝΔ η ηγεσία Παπανδρέου με τον ΣΥΝ με μια πολιτική σοσιαλφασιστική στην ουσία και αντισυνταγματική στη μορφή της σε συνδυασμό όμως με την βαθιά κρίση και την επαπειλούμενη οικονομική χρεωκοπία της χώρας που η κυβέρνηση δεν μπορούσε μόνη τους να διαχειριστεί.

Τη βασική ευθύνη των πρόωρων εκλογών την έχει ο Παπανδρέου που ξαφνικά μετέτρεψε την τετραετία της ΝΔ σε διετία μεταχειριζόμενος το Σύνταγμα ενάντια στο Σύνταγμα. Εκεί που το Σύνταγμα γράφει ότι γίνονται εκλογές όταν δεν βρίσκουν τα κόμματα έναν κοινό πρόεδρο της δημοκρατίας, ο Παπανδρέου χρησιμοποίησε έναν υπαρκτό κοινά αποδεκτό εν ενεργεία και ταυτόχρονα υποψήφιο πρόεδρο της Δημοκρατίας σαν μέσο για να κάνει εκλογές. Στην ουσία μετέτρεψε τις εκλογές που έχουν σύμφωνα με το Σύνταγμα σαν τελικό στόχο την δημοκρατική πολιτειακή ενότητα στο πρόσωπο ενός έμμεσα αναγνωρισμένου από το λαό προέδρου της Δημοκρατίας, σε ένα μέσο με στόχο την παραπέρα διάσπαση και κρίση αυτού του συστήματος. Αν επρόκειτο για μια κρίση και διάσπαση του αστικού κοινοβουλευτισμού από την πλευρά της Λαϊκής επανάστασης τότε αυτή η διάσπαση θα ήταν κάτι το εξαιρετικό, αλλά εδώ έχουμε μια κρίση και μια διάσπαση από την πλευρά του φασισμού. Όχι μόνο και όχι τόσο γιατί είναι ο φαιοκόκκινος φασισμός που ανεβαίνει τώρα στην εξουσία με το λαό στη γωνία και όχι η λαϊκή επανάσταση αλλά κυρίως γιατί ποτέ η λαϊκή επανάσταση δεν χρησιμοποιεί τέτοια προσχήματα και ίντριγκες αλλά τα δίκια της που ανοιχτά τα διακηρύσσει. Δεν είναι οι μάζες που διαδηλώνουν και ρίχνουν αυτήν την κυβέρνηση αλλά μια πλεκτάνη Παπανδρέου- Καραμανλή – Παπούλια που παρουσιάζει την αντίφαση δύο κόμματα να συμφωνούν στην ίδια στρατηγική γραμμή, που την εκπροσωπεί η προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ συγκρούονται πολεμικά στην άμεση διαχείριση της εξουσίας. Αυτό οφείλεται στο βάθος στο ότι και οι τρεις αυτοί κρύβουν την αληθινή κοινή στρατηγική τους από το λαό και ότι οι δύο από αυτούς στη βάση αυτής της κοινής στρατηγικής επιτίθενται στα ίδια τους τα κόμματα τους και τα εκκαθαρίζουν από τους κοινούς εχθρούς τους. Να γιατί ο Παπούλιας έδειξε εδώ τον βαθιά αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του. Δέχτηκε να γίνει η Προεδρία της δημοκρατίας σαν θεσμός πατσαβούρα στα χέρια του Παπανδρέου αφού δεν είπε ότι δεν θα δεχόταν να γίνει ο ίδιος πρόεδρος της Δημοκρατίας εφόσον η εκλογή του θα χρησιμοποιούταν για πρόωρες εκλογές. (Αυτό είναι ανεξάρτητο από τον αν τελικά οι ιντριγκαδόροι έχουν επιλέξει έναν ακόμα πιο δραστήριο ρωσόδουλο για πρόεδρο πχ τον Κωνσταντόπουλο).

Οι λόγοι λοιπόν για τους οποίους υποχρεώθηκαν σε εκλογές οι Μπακογιάννη και Σουφλιάς κάτω από την πίεση του ΠΑΣΟΚ είναι εκείνοι που πρόβαλε ο Καραμανλής μιλώντας ουσιαστικά εξ ονόματός τους όταν ανακοίνωνε τις εκλογές. Κατά το Δεκέμβρη η όποια κυβέρνηση θα έχει μπροστά της το ασήκωτο πρόβλημα να πληρώσει το δώρο της κρατικής υπαλληλίας και το δώρο των συνταξιούχων, του ΙΚΑ, του ΟΓΑ και άλλων ταμείων. Αν δεν δανειστεί πολλά λεφτά, δηλαδή αν δεν αυξήσει σε σημαντικό βαθμό το ήδη υπερδιογκωμένο δημόσιο έλλειμμα δεν θα μπορέσει να πληρώσει. Μια τέτοια υπερδιόγκωση δεν την επιτρέπει η ΕΕ γιατί αν το έκανε για την Ελλάδα της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας και της αποεπένδυσης θα έπρεπε να το κάνει και για κάθε μία από τις άλλες χώρες της ΕΕ που δοκιμάζονται από την κρίση. Όμως τότε το Ευρώ θα έμπαινε στο χώρο της πληθωριστικής υποτίμησης. Στις δοσμένες συνθήκες όπου δεν υπάρχει μια κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική και μια κοινή εξωτερική πολιτική που να μπορεί να στηρίζει στοιχειωδώς ένα πληθωριστικό νόμισμα αυτό θα σήμαινε μεγάλη όξυνση των οικονομικών οπότε και διακρατικών αντιθέσεων μέσα στην ΕΕ με κίνδυνο τη διάλυσή της.

Με αυτήν την απαγόρευση λοιπόν του μεγάλου δανεισμού η κυβέρνηση είχε  μπροστά της τη μόνη λύση που διαθέτει κάθε ελληνική κυβέρνηση που δεν θέλει να ενοχλεί τους ψευτοαριστερούς σαμποταριστές που μπλοκάρουν τις επενδύσεις, που δεν θέλει να ενοχλεί την τεμπέλικη και διεφθαρμένη γραφειοκρατία που απομυζά μαζί με τους καπιταλιστές φοροφυγάδες δισεκατομμύρια φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, που δεν θέλει να ενοχλεί τους νέους ανατολικής προέλευσης και κατεύθυνσης κρατικο-ολιγάρχες που απομυζούν όγκους κρατικού χρήματος, δηλαδή που δεν θέλει να ενοχλεί την κοινωνική και πολιτική βάση του ανατολικού μπλοκ εξουσίας. Αυτή η λύση είναι η ακόμα μεγαλύτερη μείωση των μισθών των εργατών και των φτωχών υπαλλήλων καθώς και η βαρύτερη φορολόγηση των μικρομεσαίων και των αστών που παίζουν πιο έντιμα από τους άλλους το καπιταλιστικό παιχνίδι, δηλαδή αυτών που δείχνουν τα κέρδη τους ή που δεν μπορούν να τα κρύψουν γιατί είναι τέτοια η φύση της επιχείρησης τους. Δηλαδή μέσα στην κρίση που σαρώνει τους μισθωτούς κλείνει τους μικρούς και κλονίζει τους μεσαίους αστούς η όποια νέα κυβέρνηση της συγκεκριμένης αστικής τάξης θα τους χτυπήσει παραπάνω.

Με λίγα λόγια η μόνη διέξοδος σήμερα για μια ελληνική κυβέρνηση χωρίς λαϊκο-δημοκρατικό ριζοσπαστικό χαρακτήρα θα είναι η οργή σχεδόν των πάντων εναντίον της. Αυτή η οργή θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί μόνο από μια κυβέρνηση που θα είχε τη γενική σχεδόν στήριξη της αστικής τάξης σε συνθήκες κρίσης, δηλαδή και τη σχετική ανοχή της συνηθισμένης αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά η απόφαση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να προκαλέσει οπωσδήποτε πτώση της κυβέρνησης κορυφώνοντας μια μακρόχρονη εκστρατεία δεν άφηνε τέτοια περιθώρια. Βεβαίως η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν έριξε την κυβέρνηση για να ακολουθήσει μια πολιτική ρήξης με τις αντιδραστικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αναφέραμε. Αντίθετα η πολιτική με την οποία την έριξε είναι ακριβώς η πολιτική αυτών των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση για τις μάζες και καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας.

Η Μπακογιάννη και ο Σουφλιάς υποχρεώθηκαν λοιπόν ουσιαστικά σε παραίτηση. Ειδικά ο Σουφλιάς θα πλήρωνε όλο το πολιτικό κόστος γιατί έχει δεχτεί να αναλάβει από τον Καραμανλή τη θέση του γενικού επικεφαλής και του συντονιστή όλων των οικονομικών υπουργείων που επικεφαλής τους ο Καραμανλής έχει τοποθετήσει φιλοδυτικούς για κάψιμο, όπως έκανε παλιότερα και ο Σημίτης και ο Παπανδρέου. Αυτή η θέση λοιπόν που ως τώρα έκανε τον Σουφλιά πανίσχυρο στην κυβέρνηση θα τον έκανε θύμα μαζικού λιθοβολισμού αύριο. Ίσως γι αυτό μπήκε αυτός επικεφαλής στην εσωκομματική μάχη για πρόωρες εκλογές και έμεινε εκεί ως το τέλος κι όχι η Μπακογιάννη που βρισκόταν σε πιο ασφαλή θέση σαν ΥΠΕΞ. Σε κάθε περίπτωση πάντως μια πολιτική συντριβή του Σουφλιά και των φιλοδυτικών γενικά οικονομικών υπουργών θα στερούσε την Μπακογιάννη από το βασικό της κομματικό μπλοκ διεκδίκησης της αρχηγίας.

Όμως το ότι έδρασαν έτσι οι Μπακογιάννη και Σουφλιάς δεν σημαίνει ότι έδρασαν σωστά, όχι τόσο γιατί δεν είχαν προβλέψει ότι ο Καραμανλής θα τους προβόκαρε, αλλά γιατί έκρυψαν για πολύ καιρό την αλήθεια από το λαό για την κατάσταση της οικονομίας και κυρίως για τις αιτίες της και γιατί ποτέ τους και για χρόνια δεν αντιπάλεψαν ανοιχτά την πολιτική της υπονόμευσης των επενδύσεων και κυρίως την πολιτική εκφασισμού της πολιτικής ζωής που οδήγησε στις εκλογές, ειδικά την τελευταία.

Μόνο τώρα καταγγέλλουν την παρατεταμένη εκστρατεία για πρόωρες εκλογές του Γ. Παπανδρέου που συνιστούσε στη ουσία πολιτική φασιστικής εκτροπής καθώς α) ξεκίνησε πολύ πριν την οικονομική κρίση κοντά στις εκλογές του 2007 οπότε δεν σεβάστηκε στοιχειωδώς τις διαθέσεις των μαζών που εξέλεξαν αυτήν  την κυβέρνηση, β) στηρίχθηκε κυρίως στα σκάνδαλα, δηλαδή στην επιλεγμένη, αστυνομικού τύπου και πάντα αμφίβολη άρνηση της ηθικής ακεραιότητας των πολιτικών προσώπων και στην συντριβή τους και όχι στην άρνηση της πολιτικής τους γραμμής και δράσης, και τέλος γ) κλιμακώθηκε χάρη στον εμπρησμό της Αθήνας το 2008 και στον εμπρησμό της Αττικής λίγο πριν τις εκλογές του 2009 χωρίς και στις δύο αυτές περιπτώσεις να κατηγορηθούν κύρια οι εμπρηστές, δηλαδή σε συμμαχία με τους εμπρηστές. Σε όλη αυτήν την εκστρατεία οδηγός-δείκτης της πολιτικής αυτής του ΠΑΣΟΚ ήταν ο ΣΥΝ το κόμμα πολιτικός προστάτης των εμπρηστών και των σκανδαλοθηρών που χτυπάνε πάντα τους αντιπάλους της ρώσικης πολιτικής στην Ελλάδα και ποτέ τους πολύ πιο διεφθαρμένους γραφειοκράτες και ολιγάρχες διεκπεραιωτές της.

Όλη αυτήν την πολιτική ανωμαλίας την άφησε στο απυρόβλητο και μάλιστα την διευκόλυνε όσο μπορούσε ο τάχα «μηδενικής ανοχής» και «έντιμος» Καραμανλής αλλά αυτό το έκανε με την ανοχή για να μην πούμε την υποστήριξη των Μπακογιάννη και Σουφλιά και των άλλων δυτικόφιλων μελλοντικών θυμάτων του. Έτσι κατάφερε να μετατρέψει όλα τα στελέχη της ΝΔ σε πολιτικούς μαζοχιστές αξιοποιώντας άλλοτε τον πόθο των πιο υψηλόβαθμων από αυτά να παίρνουν τη θέση των αποκεφαλιζόμενων υπουργών, άλλοτε τον οπορτουνισμό τους του τύπου «ας φάνε αυτόν αρκεί που δεν είμαι εγώ. Άλλωστε ας πρόσεχε». Έτσι επέτρεψαν στον Καραμανλή αντί να κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ αλλά και το ΛΑΟΣ και το ψευτοΚΚΕ για την επιλεκτική σκανδαλοθηρία και για τις συνήθως αστήρικτες ή αναπόδεικτες επιλεκτικές ηθικές ενοχοποιήσεις των ηγετικών στελεχών της ΝΔ (Ζαχόπουλος-Ρουσόπουλος-Παυλίδης-Βουλγαράκης) να μετατρέπει σε τίτλο τιμής της ΝΔ το γεγονός ότι τα εξόντωνε η ίδια. Πολιτική ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ εφάρμοζε και στις φωτιές ο Καραμανλής όπου επίσης αποκεφάλιζε τους επικεφαλής της πυρόσβεσης και τους αντίστοιχους υπουργούς, όπως ακριβώς του το ζητούσαν οι ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ αφού, όπως και αυτοί,  ποτέ δεν αντιμετώπιζε τις πυρκαγιές σαν εμπρησμούς αλλά σαν αδυναμία της πυρόσβεσης. Ανάλογα έκανε με την απαίτηση του Παπανδρέου για εκλογές. Δεν τον κατηγόρησε ποτέ για το ποδοπάτημα κάθε έννοιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας  με το να ζητάει εκλογές σχεδόν αμέσως μετά τις εκλογές.

Για να τα κάνει όλα αυτά ο Καραμανλής πάτησε στα αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά όλου του κόμματός του και όλης της αστικής τάξης γιατί όλοι τους χρησιμοποιούν τέτοιου είδους μέσα σε κάθε ευκαιρία.

Το πρόβλημα των ρωσόδουλων από μια ενδεχόμενη αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ και ο ρόλος του ΣΥΝ

Αυτό κάνουν και τα μη σοσιαλφασιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Κάνουν τα πάντα για την εξουσία χωρίς να νοιάζονται για τη χώρα και χωρίς να βλέπουν αυτό που τους περιμένει. Αρκεί γι αυτούς - εννοούμε πάντα τους περισσότερους από αυτούς - να βρεθούν στην εξουσία, ενώ ελάχιστα έχουν διδαχτεί από το τι έπαθαν οι προκάτοχοί τους που ένας-ένας εκκαθαρίζονταν με ή χωρίς σκάνδαλα από τον αρχηγό τους ακριβώς όπως τους υπέδειχνε ο ΣΥΝ, ο Καραμανλής, το ψευτοΚΚΕ και πιο πρόσφατα το ΛΑΟΣ.

Και ερχόμαστε στο σημείο αυτό να απαντήσουμε στο δεύτερο ερώτημα που θέσαμε στον εαυτό μας στην αρχή του άρθρου μας και το οποίο είναι: Πως οι ρωσόδουλοι αποφάσισαν εκλογές με τόσο αδύναμο τον ΣΥΝ; Δεν είναι αυτό ένα διαβατήριο στην αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή σε αυτήν την τρισκατάρατη κατά τους ρωσόδουλους αρρώστια του ελληνικού πολιτικού συστήματος η οποία δεν αφήνει τα τρία μικρά κόμματα να έρθουν στην εξουσία στην πλάτη των δύο μεγάλων; Ίδρωσε ο πατέρας Παπανδρέου, ίδρωσε ο Σημίτης, ίδρωσε και ο γιος Παπανδρέου να μαχαιρώνουν πισώπλατα και να εκκαθαρίζουν δεκάδες αυτοδυναμικά ηγετικά στελέχη που ανοιχτά τα πυροβολούσε πολιτικά ο ΣΥΝ, η ΝΔ, το ψευτοΚΚΕ και το ΛΑΟΣ και κυριολεκτικά η «17Ν». Πως λοιπόν οι Παπανδρέου-Λαλιώτης –Βενιζέλος- Χρυσοχοίδης αναλαμβάνουν ένα τέτοιο ρίσκο; Πως ρισκάρουν να δουν με αδυνατισμένο τον ΣΥΝ το ΠΑΣΟΚ να πλησιάζει ακόμα περισσότερο στην αυτοδυναμία με αυτές τις εκλογές ή με επαναληπτικές αν αυτές εδώ οι εκλογές δεν δώσουν κυβέρνηση;

Η εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε είναι η εξής: Η ρωσόδουλη ηγετική κλίκα του ΠΑΣΟΚ έχει σήμερα τη δυνατότητα να μην επιτρέψει να κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ στην πράξη μόνο του ακόμα και αν πετύχει την τυπική εκλογική αυτοδυναμία. Ήδη ο Γ. Παπανδρέου έχει προετοιμάσει το έδαφος πολιτικά γι αυτό επαναλαμβάνοντας ακόμα και πάνω στις ώρες της χειρότερης ανυποληψίας του ΣΥΝ ότι το ΠΑΣΟΚ θέλει να κυβερνήσει στα πλαίσια μιας ευρύτερης κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας με τις «προοδευτικές δυνάμεις» και πρώτα απ όλους με τον ΣΥΝ. Αυτή η θέση θα συναντήσει μεγάλες εσωτερικές αντιστάσεις αν το ΠΑΣΟΚ πάρει πραγματικά την αυτοδυναμία. Οι αυτοδυναμικοί έχουν ακόμα ισχύ ιδιαίτερα στα μεσαία στελεχικά επίπεδα που γι αυτά ο ΣΥΝ είναι ένα αλαζονικό, ύπουλο και γενικά αντιπαθητικό πράγμα. Όμως οι ρωσόδουλοι είναι πανίσχυροι στον ηγετικό μηχανισμό και κυρίαρχοι στο Πολιτικό Συμβούλιο. Αυτός ο μηχανισμός σε άλλες εποχές θα δυσκολευόταν πολύ να περάσει στη βάση μια γραμμή εθελοντικής παραίτησης του ΠΑΣΟΚ από την αυτοδύναμη διακυβέρνηση. Όμως τώρα θα ποντάρει στον ίδιο παράγοντα που σε τελική ανάλυση υποχρέωσε την ΝΔ σε παραίτηση: στην οικονομική χρεωκοπία. Μόλις λοιπόν μπει (αν μπει) στα υπουργεία ο ηγετικός μηχανισμός θα επικαλεστεί ένα τάχα άγνωστο ως τώρα τεράστιο εύρος του δημοσίου ελλείμματος (και βέβαια του χρέους). Αυτό το έλλειμμα είναι πραγματικά  τέτοιο που θα κάνει σμπαράλια όλες τις απατεωνίστικες υποσχέσεις που δίνει τώρα το ΠΑΣΟΚ στον κόσμο ότι τάχα θα βρει λεφτά για να δώσει κανονικούς μισθούς, συντάξεις, επιδόματα κλπ μέσα από την φορολόγηση του όλο και πιο αδυνατισμένου μέσα στην κρίση ιδιωτικού κεφάλαιου. Έτσι οι «υποσχεσίες» του ΠΑΣΟΚ  θα υποχρεωθούν να εφαρμόσουν το προεκλογικό οικονομικό πρόγραμμα της ΝΔ. Τότε οι ρωσόδουλοι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ θα πουν ότι δεν μπορούν να κυβερνήσουν μόνοι τους, δηλαδή να χτυπήσουν όλες τις τάξεις και τα στρώματα που αναφέραμε παραπάνω χωρίς πολιτική συμμαχία με την «κοινωνία», δηλαδή με τον ΣΥΝ. Με αυτό θα εννοούν ότι μαζί με τον ΣΥΝ θα έχουν πλειοψηφίες στα περισσότερα ΔΣ των συνδικάτων και κυρίως ότι έχοντας τον ΣΥΝ στο πλευρό τους θα έχουν λιγότερες μαζικές διαδηλώσεις και μπούκες στα υπουργεία και λιγότερο δραστήριο το σοσιαλφασιστικό  λούμπεν της πόλης (που εμφανίζεται σαν αναρχισμός) εναντίον τους, δηλαδή λιγότερες πυρκαγιές στο κέντρο της Αθήνας και ανατινάξεις τραπεζών.

Έτσι θα μπορούν να φέρουν τον ΣΥΝ στην εξουσία ακόμα και χωρίς αυτός να είναι τυπικά στην κυβέρνηση.  Εννοούμε ότι αν μπει ο ΣΥΝ σε μια κυβέρνηση πείνας θα χτυπηθεί οπότε σήμερα οι φίλοι του στο ΠΑΣΟΚ μπορούν να κυβερνήσουν μαζί του έμμεσα, δηλαδή μπορούν να χώσουν περισσότερους ανθρώπους του μέσα στις «ανεξάρτητες αρχές» και σε όλη την κρατική γραφειοκρατία. Πάνω απ όλα μπορούν να ικανοποιήσουν το παλιό μεγάλο όνειρο του ΣΥΝ και των τριών μικρών ρωσόδουλων κομμάτων: την έμμεση οικουμενική διακυβέρνηση με την επιβολή δύο πολιτικών μέτρων, την αντισυνταγματική ντε φάκτο θεσμοθέτηση της λειτουργίας του «συμβουλίου πολιτικών αρχηγών» και, το πιο καίριο, τη θεσμοθέτηση της «διακομματικής επιτροπής της Βουλής για την αστυνομία». Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι την αστυνομία θα την ελέγξει τελικά ο ΣΥΝ, το ψευτοΚΚΕ και το ΛΑΟΣ με ότι συνεπάγεται αυτό σε εκκαθαρίσεις, βία και κυρίως προβοκάτσια σε βάρος των πολιτικών αντιπάλων του πουτινισμού στην Ελλάδα.

Η παραπάνω μορφή συγκυβέρνησης (πάντα με αυτές εδώ ή με επαναληπτικές εκλογές) μπορεί να γίνει πράξη ακόμα και με έναν πολύ αδύναμο ΣΥΝ, ακόμα και με έναν ΣΥΝ εκτός Βουλής αν και αυτό δεν είναι πολύ πιθανό γιατί  ο ΣΥΝ έχει όπως έχουμε πει τις εφεδρείες του, όπως είναι οι οικολόγοι, (που μπορεί να χρησιμοποιηθούν σε επαναληπτικές εκλογές) ενώ ήδη για τις εκλογικές του ανάγκες βάζει λίγο ή πολύ στο περιθώριο τις «επαναστατικές» συνιστώσες επειδή ξέρει ότι εκπροσωπούν το πιο μισητό στις μάζες πρόσωπό του, δηλαδή τον αντεπαναστατικό, υπερδεξιό και βίαιο πραξικοπηματισμό που έπαιξε και έχασε χοντρά τον περασμένο Δεκέμβρη. Επίσης οι «συνιστώσες» είναι ένα κάποιο εμπόδιο στην ενδεχόμενη ανοιχτή πολιτική συμμαχία του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ που ίσως κάποια στιγμή γίνει επιβεβλημένη. Ήδη οι «ανανεωτικές» νέο-μασέλες μιλάνε για «ανάπτυξη» και όχι μόνο για «αναδιανομή του πλούτου» και ράβουν κουστούμια για το ενδεχόμενο που θα χρειαστεί να μπουν στην κυβέρνηση και να βοηθήσουν τους κρατικο-ολιγάρχες με νέες απ ευθείας αναθέσεις.

Γι αυτό έχει αναλάβει τις «συνιστώσες» ο Αλαβάνος με τη βοήθεια και μιας σειράς παλαιοκνιτών του «αριστερού ρεύματος» που κρατάν τάχα αντίβαρο στους «ανανεωτικούς». Τα χωρίς αρχές αυτά ρεύματα των «συνιστωσών» με στελέχη τις περισσότερες φορές διψασμένα για εξουσία είναι γενικά χειραγωγήσιμα, αλλά είναι πραγματικά ένα άθλος να συγκρατηθεί η βάση τους και μην υποχρεωθούν οι οπλαρχηγοί τους να προχωρήσουν σε ρήξη με τον ΣΥΝ στην περίοδο των ακροβατικών ανακατατάξεων και ελιγμών που έρχεται. Γιατί α) πρέπει να δεχτούν να παίξουν ένα «διακριτικό» ρόλο πάνω στις εκλογές ενώ λίγους μήνες πριν νόμιζαν ότι ήταν τόσο ισχυροί ώστε απαιτούσαν ακόμα και την διαγραφή των «ανανεωτικών» β) γιατί αν χρειαστεί να ανεχτούν ακόμα και μια άμεση συγκυβέρνηση του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ θα σημαίνει ότι πρέπει να μείνουν σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που ο μισός θα είναι στη κυβέρνηση και ο άλλος μισός εναντίον της κυβέρνησης, δηλαδή θα τελεί υπό μόνιμη διάσπαση. Ο ΣΥΝ θα χρειάζεται όμως σε κάθε περίπτωση-δηλαδή με ανοιχτή ή με έμμεση συγκυβέρνηση- τις «συνιστώσες» για να βομβαρδίζουν με προσεκτικά υπολογισμένα και επιλεκτικά χτυπήματα με τα τάχα ταξικά «κινήματα δρόμου»  τους αυτοδυναμικούς που αντιστέκονται στον ΣΥΝ και στους οποίους ο Παπανδρέου θα αναθέσει να περνάνε κυρίως την οικονομική πολιτική του. Η όποια νέα κυβέρνηση θα είναι στην ουσία μια μηχανή του κιμά, μια συσκευή παγίδευσης και εκκαθάρισης των αυτοδυναμικών και γενικά των όποιων σχετικά προοδευτικών και αντισοσιαλφασιστικών τάσεων υπάρχουν ακόμα σε στελεχικό επίπεδο μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Είναι απρόβλεπτα τα αραβουργήματα της ίντριγκας και της διπροσωπίας που θα ζωγραφίσουν οι συνεργαζόμενοι Αλαβάνος, Τσίπρας και Κουβέλης για να χειριστούν όλες τις αντιθέσεις μέσα στους ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ ώστε να καναλιζάρουν τα εμπόλεμα ρεύματα στα οποία ο καθένας από τους τρεις τους ηγείται, στον κοινό σκοπό της επέλασης μέσα στο κράτος. Εκτιμάμε πάντως ότι ο ΣΥΝ θα χάνει σε δύναμη από τη βάση των συνιστωσών περισσότερο από όσο θα κερδίζει σε λίγωμα των μικροαστών του και σε συσπείρωση τους από το πλησίασμα στην εξουσία. Πάντως η παρατεταμένη κρίση του ΣΥΡΙΖΑ θα απελευθερώσει οπωσδήποτε αρκετές αριστερές δυνάμεις που δεσμεύονται στη βάση και των τριών βασικών του τάσεων.

Ο κρίσιμος ρόλος της ΟΑΚΚΕ στην πάλη για την επιβίωση του λαού και για την αποτροπή του φαιοκόκκινου φασισμού

Νομίζουμε ότι δώσαμε χοντρικά ως εδώ μια πρώτη εξήγηση για τις αιτίες που προκάλεσαν αυτές τις εκλογές και τους βαθύτερους στόχους καθώς και τα πολιτικά προβλήματα που έχουν να λύσουν οι καθοδηγητές αυτών των εξελίξεων που έτσι κι αλλιώς θα είναι ανώμαλες. Στην πραγματικότητα τώρα μπαίνουμε σε εκείνη την περίοδο που εκτιμούσαμε εδώ και πολλά χρόνια ότι θα έρθει, την περίοδο στην οποία οι φαιοκόκκινοι φασίστες θα επιχειρήσουν να πάρουν ουσιαστικά την πολιτική εξουσία, δηλαδή να αποκτήσουν τον έλεγχο της καθ αυτό κρατικής μηχανής (αστυνομίας, στρατού, δικαστηρίων) αφού έχουν ήδη διαβρώσει και αποσαθρώσει σε μεγάλο βαθμό τις παλιές πολιτικές και οικονομικές δομές του μεταδικτατορικού κράτους. Το μεγάλο όπλο τους είναι η οικονομική κρίση που για την ειδική ελληνική παρόξυνση της αυτοί κύρια ευθύνονται. Οι άλλες χώρες της ΕΕ έχουν κρίση του καπιταλισμού τους σαν μέρους της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Η Ελλάδα περνάει αυτήν την κρίση πάνω σε μια οικονομία βομβαρδισμένη, υπονομευμένη, μισοκατεστραμένη από αδίστακτες συμμορίες σαμποταριστών που έχουν κηρύξει για λογαριασμό ενός ιμπεριαλισμού έναν πόλεμο στις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και την έχουν φέρει δεκαετίες πίσω οικονομικά, κοινωνικά πολιτικά και ηθικά.

Επειδή η άμεση αιτία της ειδικά παροξυμένης κρίσης στην Ελλάδα είναι πολιτική, η οικονομική κρίση στη χώρα μας έχει εξελιχθεί ήδη σε πολιτική κρίση σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες όπου λίγο πολύ η αστική τάξη βρέθηκε ενωμένη πίσω από τις κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν  από την πρώτη στιγμή αυτήν τη κρίση.

Οι συνθήκες της πολιτικής κρίσης, η αστάθεια, η κρίση εμπιστοσύνης των μαζών σε αυτούς που ως τώρα διαχειρίζονταν τη μοίρα του είναι η μεγάλη ευκαιρία των φαιοκόκκινων γιατί διαθέτουν τους βασικούς μοχλούς της ιδεολογικής επίδρασης και οργάνωσης μέσα στη φτωχολογιά, γιατί έχουν φθαρεί σχετικά λιγότερο από τα κόμματα διακυβέρνησης και κυρίως γιατί έχουν πάντα την πολιτική πρωτοβουλία. Η πιο μεγάλη απειλή από δω και μπρος από την πλευρά του φαιοκόκκινου μπλοκ θα προέρχεται από το φαιό φιλοναζί ΛΑΟΣ (μαζί με τη ναζιστική «Χρ. Αυγή» σαν εργαλείο βίας). Αυτό συμβαίνει επειδή το ΛΑΟΣ είναι το πιο νέο οπότε και το πιο άγνωστο και γι αυτό το πιο άφθαρτο από όλα τα κρατικά κόμματα, και επειδή καβαλάει το πανίσχυρο ιδεολογικά ρεύμα της μόνης συλλογικής κοινωνικής ταυτότητας που επιβιώνει σαν καταφύγιο των φτωχών και κατατρεγμένων στις εποχές της μεγάλης κρίσης, τον εθνικισμό και μάλιστα τον εθνορατσισμό.  Αυτό είναι το κόμμα που προωθεί όλο το νέο-καθεστωτικό σκυλολόι όχι μόνο γιατί είναι το πιο ανοιχτά και ωμά ρωσόφιλο από κάθε άλλο, αλλά πάνω απ όλα γιατί είναι αυτό που έχει αναλάβει τον πιο καίριο από όλους τους ρόλους, δηλαδή να είναι ο στρατολόγος και οργανωτής του φιλορώσικου φασισμού μέσα στην αστυνομία, στο στρατό και στα δικαστήρια. Για αυτό δεν του κάνει κανείς την παραμικρή κριτική στις τηλεοράσεις για τις εθνορατσιστικές θέσεις του και για τα φιλοναζιστικά ηγετικά στελέχη του με πρώτο τον αρχηγό του, γι αυτό δεν του απαντάει στη γεμάτη χοντροκομμένα ψέματα, λαϊκίστικη, «αντικαπιταλιστική» δημαγωγία του. Στόχος τους είναι να γίνει το ΛΑΟΣ η ατμομηχανή που θα σύρει την όλο και πιο βυθισμένη στην κρίση ΝΔ στο άρμα του Πούτιν. Όμως αυτή η πορεία δεν θα είναι απλή γιατί στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι μάζες έχουν δημοκρατικές διαθέσεις και δεν θα μπορούν εύκολα να καταπιούν όλη αυτή την νέα ακροδεξιά και υπερσυντηρητική στρατιά που αποτελεί το σκελετό αυτού του κόμματος.

Από την άλλη μεριά όταν οι μάζες αμφισβητούν έντονα τον παλιό πολιτικό κόσμο αρχίζουν να αμφισβητούν οτιδήποτε έχει μια ξεχωριστή ισχύ στην πολιτική σκηνή καθώς το θεωρούν τμήμα του καθεστώτος. Σε τέτοιες περιόδους το μυαλό τους μπαίνει σε δραστήρια κίνηση και ακούν τους πάντες και αναζητούν εναγώνια αληθινές απαντήσεις, απαντήσεις βαθιές και πειστικές. Ειδικά θα ακούσουν προσεκτικά τους πολύ μικρούς καθώς αυτοί έχουν λιγότερη ευθύνη ή και καθόλου ευθύνη για τη πολιτική που οδήγησε σε αυτήν την καταστροφή.

Η ΟΑΚΚΕ έχει τις βασικές εξηγήσεις για την οικονομική καταστροφή και για την άνοδο του φαιοκκόκκινου μετώπου και είναι σε θέση να προβάλλει τις βασικές προτάσεις διεξόδου του λαού και της χώρας γι αυτήν την περίοδο παρόλο τον ακόμα χοντρικά διατυπωμένο και αρκετά ανεπεξέργαστο χαρακτήρα τους.

Η ΟΑΚΚΕ πρέπει να κάνει δύο πράγματα: 1^ον να επεξεργαστεί καλύτερα αυτές τις προτάσεις με στόχο να διαμορφώσει ένα μίνιμουμ πρόγραμμα διακυβέρνησης του Αντιρώσικου Δημοκρατικού και Πατριωτικού Μετώπου. Αυτό στο πολιτικοοικονομικό επίπεδο θα σημαίνει κύρια πάλη ενάντια στους σαμποταριστές, πάλη ενάντια στη διεφθαρμένη και τεμπέλικη γραφειοκρατία και πάλη  ενάντια στη νέα ολιγαρχία και στο καθαρά πολιτικό επίπεδο πάλη ενάντια στο φαιοκόκκινο φασισμό των 3 μικρών κομμάτων και ενάντια στις δήθεν κόκκινες και στις ναζιστικές συμμορίες της βίας, του εμπρησμού, του ρατσισμού και του αντισημιτισμού και 2^ον  να διαδώσει αυτές τις προτάσεις όσο πιο πλατειά γίνεται για να μπορέσει να δώσει στην επαναστατική και δημοκρατική διανόηση και βέβαια στην εργατική πρωτοπορία έναν άμεσο στόχο και ταυτόχρονα ένα αξιόπιστο εργαλείο πολιτικής πάλης σε αυτή την φάση.

Γι αυτό κατεβαίνουμε σε αυτές τις εκλογές με πολύ μεγάλες οικονομικές θυσίες. Αφού τώρα τα γεγονότα ήρθαν κατά κάποιο τρόπο σε μας δεν μπορούμε εμείς να μην είμαστε εκεί. Πρέπει να επιδιώξουμε να μιλήσουμε στο λαό αξιοποιώντας όσο είναι δυνατό το δικαίωμα που απόχτησαν τα πολύ μικρά κόμματα να μιλάνε περισσότερο στις βουλευτικές εκλογές.

Καλούμε λοιπόν όλους τους φίλους μας να μας υποστηρίξουνε με περισσότερη θέρμη και αποφασιστικότητα από κάθε άλλη φορά. Να μας υποστηρίξουν κατ αρχήν οικονομικά, να διαδώσουν τις θέσεις μας, να οργανωθούν δίπλα μας και βέβαια να μας ψηφίσουν. Δίχως το δυνάμωμα της μόνης πολιτικής οργάνωσης που αντιπαλεύει το σοσιαλφασισμό, της ΟΑΚΚΕ, δεν μπορεί να υπάρχουν θετικές πολιτικές εξελίξεις σε αυτή τη χώρα.

Αποδείχτηκε ότι η μισοδημοκρατική αστική τάξη που βρίσκεται κυρίως μέσα στα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορεί να αντισταθεί στο φαιοκόκκινο φασισμό και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό χρησιμεύει σε αυτόν τον φασισμό σαν προμετωπίδα για να ασκεί την πολιτική του χωρίς αυτή να αποκαλύπτεται στην Ευρώπη σαν φασιστική. Γιατί στη φύση αυτών των τμημάτων της αστικής τάξης είναι η έλλειψη χαρακτήρα, η πολιτική μυωπία της κάθε παρακμής και ο συμβιβασμός. Οι αντιστάσεις αυτής της τάξης στο φασισμό πρέπει ασφαλώς να αξιοποιηθούν και η ΟΑΚΚΕ πάντα θα τις αξιοποιεί για το καλό του λαού. Όμως χωρίς το επαναστατικό προλεταριάτο που είναι η μόνη τάξη που μπορεί να πάει μια μάχη ως το τέλος αλλά και να δει καθαρά τον πιο ύπουλο εχθρό των λαών που είναι  σήμερα ο σοσιαλιμπεριαλισμός, όλες οι άλλες ενδιάμεσες τάξεις και τα κόμματα είναι καταδικασμένες στην ήττα και στις αισχρότερες αναδιπλώσεις και στις συμμαχίες με τον κύριο εχθρό. Γι αυτό αυτή τη στιγμή το βαθύτερο κλειδί των πολιτικών εξελίξεων είναι η οργανωτική ανάπτυξη ή όχι της ΟΑΚΚΕ. Αυτό το ξέρει καλά ο εχθρός που έχει επιβάλλει τέτοιο πολύχρονο και σχεδόν ολοκληρωτικό αποκλεισμό της ΟΑΚΚΕ από τα ΜΜΕ.

Υπάρχουν όμως νέα ελπιδοφόρα φαινόμενα. Σκεπτόμενοι άνθρωποι από το πλατύ δημοκρατικό και αριστερό φάσμα μας ακούν και μας διαβάζουν πολύ, και κυρίως λίγοι αλλά αντιπροσωπευτικοί αυτής της φάσης αναζητήσεων επαναστάτες διανοούμενοι επιβεβαιώνουν μέσα από τις εξελίξεις την γραμμή μας και την υποστηρίζουν με όλο και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι η επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας της ΟΑΚΚΕ βρίσκεται τον τελευταίο καιρό σε ένα επίπεδο πολύ ψηλότερο από εκείνο των περισσότερων εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων.

Όλη αυτή η απήχηση πρέπει τώρα να γίνει ύλη, δηλαδή οργανωτική ανάπτυξη. Δεν είμαστε φετιχιστές της οργάνωσης και αντέξαμε πολλά χρόνια πολύ λίγοι και πολύ μόνοι, αλλά πρέπει η ποιότητα κάποια στιγμή να μετατραπεί σε ποσότητα (γιατί και αυτό συμβαίνει όπως ακριβώς και η μετατροπή της ποσότητας σε ποιότητα) ώστε και να ενθαρρυνθούν οι ευρύτερες προοδευτικές μάζες και κυρίως να μπορέσουν να δράσουν αποτελεσματικά μέσα στα νέα αντι-σοσιαλφασιστικά κινήματα που δεν θα αργήσουν να έρθουν.

Πρέπει να δυναμώσουμε την οργανωτική κομματική μας οικοδόμηση γιατί μπροστά σε ένα νέο φασισμό χρειάζεται όσο ποτέ ένα νέο ΚΚΕ στα χνάρια του παλιού ηρωϊκού ΚΚΕ και μάλιστα στο ανώτερο επίπεδο που απαιτούν οι νέες πολύ πιο περίπλοκες συνθήκες της παγκόσμιας ταξικής πάλης.

Ας δώσουμε λοιπόν με δύναμη και στα πλαίσια των ευρύτερων στρατηγικών μας στοχεύσεων και αυτήν την εκλογική μάχη.

*Σημείωση Από συνέντευξη της Μπακογιάννη στην FRANKFURTER ALLGEMEINE ZEITUNG στις 26 Ιούνη του 2009:

«ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Από την αρχή της Προεδρίας σας στον ΟΑΣΕ καταβάλατε μεγάλες προσπάθειες για να συνεχιστεί η παρουσία του ΟΑΣΕ στη Γεωργία, αλλά αποτύχατε.

ΝΤ. ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: Ναι, αυτό είναι αλήθεια.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Η Ρωσία σας κατηγορεί ότι διακόψατε πολύ νωρίς τις διαπραγματεύσεις. Τι οδήγησε κατά τη γνώμη σας στο να μην καταστεί δυνατή η επίτευξη κάποιας συμφωνίας;

ΝΤ. ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: Γνωρίζω αυτή την κατηγορία της Ρωσίας. Είχαμε τη σύμφωνη γνώμη της μεγάλης πλειοψηφίας των 56 χωρών-μελών του ΟΑΣΕ, αλλά όχι συναίνεση. Σε περίπτωση που ένας από τους εταίρους μας πιστεύει ότι μπορούμε να επιτύχουμε μια συμφωνία είμαστε κάθε στιγμή πρόθυμοι να ξαναρχίσουμε τις συνομιλίες. Όμως μέχρι τώρα δεν είχαμε την αίσθηση ότι υπάρχει η δυνατότητα να συμφωνήσουν και οι 56 χώρες.Ω στόσο οι προτάσεις μας βρίσκονται ακόμα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Εξαιτίας τίνος απέτυχε η διαδικασία, της Ρωσίας;

ΝΤ. ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: Η Ρωσία δεν συμφώνησε. Εμείς κάναμε μια ουδέτερη πρόταση ως προς το καθεστώς, (Σημ.Σύνταξης: αυτό σημαίνει ότι δεν αγγίζουμε το θέμα του καθεστώτος της αποσχισμένης από τη Γεωργία και αναγνωρισμένης από τη Ρωσία ως κρατική οντότητα επαρχίας της Νότιας Οσετίας), όμως η πρόταση δεν έγινε αποδεκτή».

Η στάση της Μπακογιάννη όπως και του ΟΑΣΕ γενικά ήταν υποχωρητική απέναντι στη Ρωσία αφού ποτέ ο ΟΑΣΕ δεν καταδίκαζε τη ρώσικη εισβολή και προσάρτηση μέρους της Γεωργίας, όμως η Ρωσία δεν συγχώρησε στην Μπακογιάννη για το ότι διέκοψε τις συνομιλίες ΟΑΣΕ-Ρωσίας δηλαδή δεν δέχτηκε το ρώσικο τρενάρισμα που είχε σα στόχο να διαιωνιστεί ο διαμελισμός-προσάρτηση με την ντεφάκτο ανοχή του ΟΑΣΕ. Γι αυτό η ρωσόδουλη ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ήδη από το Μάρτη του 2009 είχε βγει να διαμαρτυρηθεί γι αυτήν την ανυπακοή του ελληνικού ΥΠΕΞ.  Έτσι ο πολιτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής Ανδρέας  Λοβέρδος αφού αναφέρθηκε σε «πρόσφατες πληροφορίες για τη δυσαρέσκεια της ρωσικής πλευράς από τους χειρισμούς της ελληνικής προεδρίας του ΟΑΣΕ» δήλωσε: «Θεωρούμε αδιανόητο, αντί η Ελλάδα να συσσωρεύσει διπλωματικό κεφάλαιο με την άσκηση της προεδρίας του ΟΑΣΕ, τελικώς λόγω της ΝΔ, να συσσωρευτούν νέοι δυσαρεστημένοι από τη στάση της χώρας μας» (Ναυτεμπορική, 3/3/09). Δηλαδή ωμά κατηγόρησε ο άνθρωπος του Λαλιώτη την κυβέρνηση για το ότι δεν συμμορφώθηκε με τη χιτλερικού τύπου ρώσικη απαίτηση για αναγνώριση του διαμελισμού της Γεωργίας και την προσάρτηση μέρους της στη Ρωσία.