ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ αρ.φ. 415, ΙΟΥΛΗΣ 2006

ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ Η ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ
Να ξεσκεπάσουμε την “πολιτική οικονομία” των σαμποταριστών

Κάθε φορά που ξεσπάει ένα νέο κύμα αυξήσεων το καθεστώς προσπαθεί να αποπροσανατολίσει το λαό για τα αίτια του. «Οι κερδοσκόποι ανεβάζουν τις τιμές» λένε τα κανάλια και γράφουν οι εφημερίδες. Όλοι ανακαλύπτουν ότι «η μεγαλύτερη κερδοσκοπία» γίνεται στα ζαρζαβατικά και τα λαχανικά. Για να το αποδείξουν κατασκευάζουν ψεύτικες τεράστιες διαφορές ανάμεσα στις τιμές του παραγωγού και στις τιμές του καταναλωτή.
Ο αρχικός «πόλεμος της ντομάτας» εξελίχθηκε σταδιακά μέσα σε αυτό το κλίμα σε γενικευμένο πόλεμο ενάντια σε αόρατους κερδοσκόπους εχθρούς του λαού που διακινούν τα λαχανικά, τα φρούτα και το πετρέλαιο. Σύμφωνα με την καθεστωτική διακομματική προπαγάνδα οι τιμές δε διαμορφώνονται στην αγορά σύμφωνα με τους νόμους της οικονομίας, αλλά με μυστικές συνομωσίες του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Η καθεστωτική ερμηνεία για τα αίτια της κρίσης είναι στην ουσία της ναζιστικού τύπου, παρά το ότι δε συνοδεύεται προς το παρόν από μια αντίστοιχη φυσική βία ή οικονομική βία με εξαίρεση την κρατική διατίμηση στις τιμές των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών. Με αυτή την καθεστωτική «πολιτική οικονομία» ο λαός εκπαιδεύεται στις φασιστικές ιδέες και αντιλήψεις. Αυτός που φταίει για τη φτώχεια του, ο υποτιθέμενος εχθρός του αποτελείται από σκοτεινές αόρατες δυνάμεις που μαζεύουν όλο τον πλούτο της κοινωνίας μέσα από μια απόκρυφη λειτουργία. Αυτός ο εχθρός είναι το ιδιωτικό κεφάλαιο που τελικά συγκεκριμενοποιείται σε ένα υπερ-κεφάλαιο που βρίσκεται έξω από τη χώρα, το κεφάλαιο της ΕΕ και τελικά των ΗΠΑ. Στο βάθος αυτού του εχθρού δεν βρίσκεται μια αφηρημένη οικονομική κατηγορία όπως είναι το κεφάλαιο, αλλά μια εντελώς χειροπιαστή κατηγορία ανθρώπων, μια σατανική και παντοδύναμη ράτσα: οι Εβραίοι. Αυτό είναι το επιστέγασμα της οικονομολογίας των μικροαστών, ο αντισημιτισμός που έγινε και είναι ακόμα το βασικό πολεμικό ιδεολογικό εργαλείο των παλιών και νέων χιτλερικών. Ο καταλληλότερος ιστορικά διαμορφωμένος υπεύθυνος για τα δεινά των εθνών είναι ο εβραίος αρχικά σαν τοκογλύφος και κερδοσκόπος και στην πιο ανεπτυγμένη του μορφή από το ναζισμό σαν το απόλυτο ηθικό κακό. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα με εκείνον τον υποψήφιο αγοραστή της Ολυμπιακής που αποβλήθηκε γιατί όπως κατήγγειλε ο Αλαβάνος δεν ήταν μόνο αμερικάνος αλλά και εβραίος.

Οι συνεχείς αυξήσεις των τιμών είναι συνυφασμένες με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Πληθωρισμό εμφανίζουν όλες οι καπιταλιστικές χώρες και οικονομικές ενώσεις χωρών. Αν όμως η χώρα μας εμφανίζει το μεγαλύτερο πληθωρισμό στην Ευρώπη αυτό δεν οφείλεται στην κερδοσκοπία στα ζαρζαβατικά και γενικότερα στα τρόφιμα, ούτε μόνο στο πετρέλαιο, του οποίου έχει αυξηθεί η τιμή κατακόρυφα τον τελευταίο χρόνο και ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες, ούτε και στις ισοτιμίες του ευρώ με τα άλλα νομίσματα.
Ο ιδιαίτερος ελληνικός πληθωρισμός οφείλεται πρώτο στο υψηλό κόστος παραγωγής εξ αιτίας του πολύχρονου παραγωγικού σαμποτάζ και της συνακόλουθα όλο και πιο χαμηλής παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας, ιδιαίτερα εκείνης στην αγροτική παραγωγή, και δεύτερο στους πελώριους κοινωνικούς πόρους που κυρίως μέσω της ψηλής φορολογίας σπαταλιούνται για να θρέψουν μια απέραντη παρασιτική κρατική και μισοκρατική ακρίδα και μερικές εκατοντάδες υπερπαχυμένες εργολαβικο-προμηθευτικές βδέλλες που ονομάζουμε νέα, ανατολικού τύπου κρατικοφασιστική ολιγαρχία. Μπορούμε σε ένα βαθμό να ανάγουμε τη δεύτερη αιτία στην πρώτη θεωρώντας ότι οι δημόσιες υπηρεσίες και οι κρατικοφασιστικές επιχειρήσεις της νέας ολιγαρχίας είναι απλά ο τομέας της χαμηλότερης παραγωγικότητας στην ελληνική οικονομία που βυθίζει με το βάρος του ολόκληρη την παραγωγική μηχανή.
Γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν ο πληθωρισμός της ελληνικής οικονομίας είναι μόνιμα σε μεγάλη απόσταση από τον πληθωρισμό των χωρών της ευρωζώνης είτε με πετρελαϊκή κρίση είτε χωρίς αυτήν.

Σύμφωνα με τη Eurostat ο πληθωρισμός τον Ιούλιο ήταν για την ευρωζώνη στο 2,4% και για την Ελλάδα στο 3,9%. Όπως εκτιμάται οι τιμές των φρούτων των λαχανικών και της πατάτας είχαν αυξητική επίπτωση στις αυξήσεις των τιμών κατά 0,35 ποσοστιαίες μονάδες, η αύξηση της τιμής της βενζίνης κατά 0,20 μονάδες και των κρεάτων κατά 0,05 μονάδες. Οι διαφορές επομένως μεταξύ της ευρωζώνης και της Ελλάδας είναι τεράστιες και οφείλονται στην ιδιαιτερότητα της ελληνικής οικονομίας. Αυτή ακριβώς την ιδιαιτερότητα το καθεστώς θέλει να την κρύβει, γιατί είναι αποτέλεσμα της οικονομικής του πολιτικής. Γιατί τις αυξήσεις των τιμών και το χαμηλότερο επίπεδο ζωής στην ευρωζώνη το δημιουργεί η συνειδητή διακομματική πολιτική που κρατάει στην υπανάπτυξη τη χώρα με το παραγωγικό και το εκπαιδευτικό σαμποτάζ και με τη διεφθαρμένη κρατική και μισοκρατική (Δήμοι, ΔΕΚΟ) μηχανή. Η στρατηγική επιλογή της πρόσδεσης της χώρας στον άξονα Ρωσίας, Κίνας και Ιράν υπαγορεύει την υπονόμευση της σύγχρονης ανάπτυξης στα πλαίσια της παγκόσμιας αγοράς που είναι αναγκαίος όρος για την ένταξη της χώρας στο άξονα. Μια προηγμένη χώρα δεν μπορεί να εξαρτάται από τους μουλάδες του Ιράν, ούτε από τους στρατοκράτες-πετρελαιοραντιέρηδες της Μόσχας, ούτε από τους υπερ-δουλοκτήτες και επίσης στρατοκράτες ψευτοκομμουνιστές της Κίνας. Ο κεντρικός μηχανισμός της υπονόμευσης της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ, έχουν χάρη στους εγκάθετους του Κρεμλίνου, Παπανδρέου και Καραμανλή προσεταιριστεί στην πολιτική στρατηγική τους τις πολιτικές ηγεσίες και των άλλων δύο κομμάτων. Το κρατικοφασιστικό κεφάλαιο Κόκκαλη Μπόμπολα, Μυτιληναίου και Γερμανού που ληστεύει το κράτος απείρως περισσότερο από τους κερδοσκόπους της ανταγωνιστικής αγοράς γενικά είναι το αντίπαλο κεφάλαιο στο ιδιωτικό, το μόνο που επιτρέπεται να επενδύσει παραγωγικά, αλλά αυτό παράγει μόνο με μονοπωλιακούς ληστρικούς όρους. Το ιδιωτικό κεφάλαιο και ειδικότερα το πιο παραγωγικό και σύγχρονο καταστρέφεται συστηματικά από το φιλοανατολικό καθεστώς ή ακόμα και πυροβολείται και δολοφονείται. Μαζί του καταστρέφεται πρώτα η εργατική τάξη και ύστερα και ολόκληρη η κοινωνία.

ΤΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ

Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι σήμερα το έλλειμμα της παραγωγής. Παράγεται μικρός όγκος προϊόντων που δε φτάνει για να συντηρήσει ούτε καν το σημερινό μέσο βιοτικό επίπεδο το οποίο διαρκώς βυθίζεται για την πλειοψηφία του πληθυσμού. Αυτό το επίπεδο συγκρατιέται κάπως ακόμα χάρη στον ξένο και εσωτερικό δανεισμό ενώ η έκρηξη μιας ανοιχτής κρίσης καθυστερείται από το ναυτιλιακό κεφάλαιο που μπήκε στη χώρα τα τελευταία χρόνια και τη σχετική επιβίωση του γενικά μικρομεσαίου τουριστικού κεφάλαιου.
Το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που είναι το άθροισμα του εμπορικού ισοζυγίου, του ισοζύγιου των υπηρεσιών (τουρισμός κλπ) και του ισοζυγίου εισοδημάτων και των μεταβιβάσεων (χρήματα από ΕΕ κλπ), δηλαδή το συνολικό ισοζύγιο των συναλλαγών της χώρας που είχε έλλειμμα 7,93δις ευρώ το πρώτο εξάμηνο του 2005 ανέβηκε στα 14,27 δις ευρώ (7% του ΑΕΠ) το πρώτο εξάμηνο του 2006!!! Για σύγκριση δίνουμε το ισοζύγιο του 2004 που είχε έλλειμμα 6,411 δις ευρώ περίπου. Το σημερινό έλλειμμα σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία θα αυξηθεί. Η έκρηξη του ελλείμματος πρακτικά σημαίνει ότι ένα όλο και πιο τεράστιο μέρος του ΑΕΠ θα διοχετεύεται στο εξωτερικό για να πληρωθούν προϊόντα, υπηρεσίες και χρέη. Στην Ελλάδα χτίζονται σπίτια που μένουν πια ανοίκιαστα και άλλες οικοδομές. Αυτό σημαίνει ότι επενδύονται πελώρια κεφάλαια σε τομείς που όχι μόνο δεν παράγουν μέσα παραγωγής, αλλά παράγουν μέσα κατανάλωσης που είναι φορτωμένα με τα τεράστια βάρη της γαιοπροσόδου και επιπλέον παράγονται με όρους χαμηλής οργανικής και τεχνικής σύνθεσης. Στην Ελλάδα επιτράπηκε από τους ρωσόφιλους η οικοδομή σαν κινητήρας της βιομηχανικής παραγωγής γιατί μόνη αυτή εξ αιτίας της κατάτμησης της γης δεν μπορεί να δώσει συγκεντρωμένη, μεγάλης κλίμακας βιομηχανική δόμηση αλλά μόνο χαμηλής παραγωγικότητας βιοτεχνική δόμηση η οποία είναι επιπλέον φορτωμένη με μια παραφουσκωμένη γαιοπρόσοδο. Αυτή η τελευταία δίνει στο μικροαστό ιδιοκτήτη της πόλης και των παραλίων την ψευδαίσθηση μιας οικονομικής ασφάλειας ενώ πρόκειται για ένα εισόδημα που το μετατρέπει σε μικροβδέλλα μόνο για όσο θα υπάρχει δανεικό αίμα να ρέει στις φλέβες αυτής της όλο και πιο παρασιτικής οικονομίας.

Η αύξηση του ΑΕΠ κατά 4,1% το πρώτο εξάμηνο του 2006 για την οποία καυχάται η κυβέρνηση και η οποία εξαπατά τον λαό επιδεικνύοντας την όπως έκαναν και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ είναι μια απάτη.
Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας η αύξηση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αύξηση του εμπορικού ελλείμματος κατά 1,098 δις ευρώ. Εδώ έχει να κάνει και το πετρέλαιο.
Το εμπορικό έλλειμμα το 2004 ήταν 25,5 δις ευρώ περίπου. Οι εξαγωγές 12,653 δις και οι εισαγωγές 38,089 δις. Η ελληνική οικονομία παρουσιάζει ένα τεράστιο βιομηχανικό κενό, μια ασύλληπτη εμπορική ψαλίδα, μοναδική στην Ευρώπη, που στην ουσία καθορίζει και το πελώριο έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών. Για μια πλήρη εικόνα δίνουμε το πλεόνασμα των υπηρεσιών του 2004 ίσο με 15,476, το έλλειμμα των εισοδημάτων ίσο με -2,457 δις ευρώ και το πλεόνασμα των μεταβιβάσεων 6,015 δις ευρώ. Η χώρα επομένως χωρίς βιομηχανία δεν μπορεί να διατηρήσει ούτε το σημερινό επίπεδο της ζωής, πόσο μάλλον να αναπτυχθεί. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο το φιλορώσικο-ξενόδουλο καθεστώς με τον Καραμανλή επικεφαλής σαμποτάρουν την βιομηχανία γιατί είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας. Χωρίς ανεπτυγμένη εργατική τάξη και βιομηχανία το έθνος δεν μπορεί ούτε να ζήσει όπως ζει, πόσο μάλλον και να ανεβάσει το βιοτικό του επίπεδο, αλλά ούτε και να είναι ανεξάρτητο.
Ο Καραμανλής έχει ακυρώσει μέχρι στιγμής όλες τις μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις. Τα 17 περίπου δις των εφοπλιστών από την έκρηξη του θαλάσσιου εμπόριου κυρίως της Κίνας, τα 3 περίπου δις των Ελλήνων του εξωτερικού και τα 3 περίπου δις των επενδύσεων στη βιομηχανία, ξενοδοχεία κλπ που με τόσο θόρυβο είχε ανακοινώσει ο Καραμανλής στο υπουργικό του συμβούλιο ότι θα προωθήσει, δεν επενδύθηκαν.

ΟΙ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΙΜΩΝ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΨΗΛΟ ΚΟΣΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Οι συνεχείς αυξήσεις των τιμών στη χώρα μας οφείλονται βασικά στη χαμηλή παραγωγικότητα της κοινωνικής εργασίας γενικά. Εδώ δεν εννοούμε την διάρκεια και την ένταση της εργασίας που για τον Έλληνα εργαζόμενο είναι πολύ μεγάλη αλλά την υψηλή παραγωγικότητα που δημιουργεί η υψηλή τεχνολογία που την κινεί ένα αντίστοιχα ειδικευμένο προσωπικό. Αυτή η παραγωγικότητα κατεβάζει ασταμάτητα μέσω του ανταγωνισμού τις τιμές. Στις προηγμένες οικονομίες οι τιμές εξαρτώνται καθοριστικά από την ενσωμάτωση στην παραγωγή της αποδοτικότερης τεχνολογίας και της αποδοτικότερης οργάνωσης της εργασίας. Η συνεχής αντικατάσταση εργατικής δύναμης από τη σύγχρονη τεχνολογία αυξάνει συνεχώς το επενδυμένο κεφάλαιο (πάγιο συν μισθούς) και επομένως πέφτει το μέσο ποσοστό του κέρδους για αυτό το σύγχρονο τρόπο παραγωγής που στην πιο ανταγωνιστική του μορφή στηρίζεται στην τεχνολογική καινοτομία. Όμως η ποσότητα των προϊόντων αυτής της παραγωγής είναι πολύ μεγαλύτερη συγκρινόμενη με την ποσότητα των προϊόντων που παράγεται με την παλιά καθυστερημένη πια τεχνολογία των υπόλοιπων ανταγωνιστών στον ίδιο χρόνο εργασίας. Έτσι ο μεγάλος όγκος των προϊόντων της σύγχρονης παραγωγής μπορεί να πουλιέται σε χαμηλότερες τιμές και έτσι ο συνολικός όγκος του καπιταλιστικού κέρδους που αντιστοιχεί σε αυτή να είναι πολύ μεγαλύτερος από τον όγκο του κέρδους των καπιταλιστών που έμειναν πίσω σχετικά με την ανανέωση της τεχνολογίας τους. Αυτοί εκτοπίζονται από την αγορά και μια ακατανίκητη τάση έλξης των μεγάλων κεφαλαίων πάνω στα μικρά γεννιέται για συγχωνεύσεις, ακόμα και όταν δεν γίνονται νέες επενδύσεις. Οι νέες επενδύσεις είναι ακόμα μεγαλύτερες και προσφέρουν δουλειά στο προλεταριάτο ακόμα περισσότερη για να μειωθεί στη νέα τεχνολογική ανανέωση η απαίτηση για τον όγκο εργασίας. Το όφελος για την κοινωνία είναι ότι ο παραγόμενος πλούτος αυξάνει μαζί με το βιοτικό επίπεδο και το πολιτιστικό επίπεδο ανεβαίνει. Τα κέρδη συσσωρεύονται και επενδύονται μέσα από μια ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργασίας. Ο δεξιός αντικαπιταλισμός τρομάζει με αυτή την πραγματικότητα. Η «επαναστατική» του απάντηση είναι να σαμποτάρουμε το κεφάλαιο για να μη συσσωρεύει κέρδη. Στη χώρα μας αυτό γίνεται οργανωμένα με την καθοδήγηση της ρώσικης εξωτερικής πολιτικής για να προσδεθεί ανήμπορη η χώρα στο ρωσοκινέζικο άξονα. Το αποτέλεσμα είναι οι μισθοί των 600 ευρώ η φτώχεια που έχει αγκαλιάσει τεράστια στρώματα του λαού και η πτώση του πολιτιστικού επιπέδου. Κινήματα παιδείας που καίνε, σπάνε και απειλούν για να μην αξιολογούνται οι καθηγητές και να μην έχει καμιά σχέση η εκπαίδευση και οι δεξιότητες με την εργασία στο δημόσιο τομέα, να μην αυξάνουν οι δεξιότητες σαν αποτέλεσμα της εκπαίδευσης, να μην αυξάνει η ίδια η αξία δηλαδή της εργασίας με την εκπαίδευση είναι αντιδραστικά κινήματα που δεν στρέφονται ενάντια στον καπιταλισμό αλλά υπηρετούν τη συγκεκριμένη πολιτική εξάρτησης στο ανατολικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ μέσα από τη διάλυση της χώρας. Οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή καθορίζεται στο νέο της περιεχόμενο από τον προηγούμενο βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού. Γιατί η κοινωνική επανάσταση διαλύει μεν το κράτος του κεφαλαίου και το αντικαθιστά με το εργατικό κράτος αλλά δεν διαλύει και δεν σαμποτάρει τις παραγωγικές δυνάμεις όπως κάνει ο δεξιός αντικαπιταλιασμός. Μια πραγματική αριστερά δεν ταυτίζει την φυσική μορφή των παραγωγικών δυνάμεων με το καπιταλιστικό σύστημα αλλά αντικαθιστά τις παραγωγικές σχέσεις για να κινήσει τα ίδια μέσα παραγωγής. Αυτή η αλήθεια είναι ουσιαστική για οποιαδήποτε αλλαγή. Χωρίς την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στον καπιταλισμό μιλάμε για βαρβαρότητα και ακύρωση κάθε εξέλιξης επαναστατικής ακόμα και αστικοδημοκρατικής. Οι κοινωνίες δεν καταστρέφονται συνεχίζουν την πορεία τους είτε με το ένα είτε με το άλλο κοινωνικό σύστημα.
Η ανάπτυξη του κεφαλαίου σημαίνει και ανάπτυξη και αύξηση του προλεταριάτου της πιο επαναστατικής τάξης που είναι φορέας όλων των αλλαγών. Στη χώρα μας με την αποβιομηχάνιση το προλεταριάτο φθίνει.
Η ενσωμάτωση της υψηλής τεχνολογίας στην παραγωγή ταυτίζεται όμως με τη συγκέντρωση και τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Η διάρθρωση της οικονομίας με υψηλής τεχνικής σύνθεσης κεφάλαια αλλά και κάθε μεγάλη επένδυση σε όλους τους τομείς της οικονομίας εμποδίζεται και σαμποτάρεται από το σοσιαλφασισμό και τις κυβερνήσεις του. Έτσι τα αποτελέσματα είναι το υψηλό κόστος παραγωγής και οι αυξημένες τιμές. Όσο μεγαλώνει η αποβιομηχάνιση και ειδικότερα όσο υπονομεύεται και ακυρώνεται η παραγωγή που χρησιμοποιεί υψηλή τεχνολογία, τόσο οι τιμές θα μεγαλώνουν.
Οι υψηλές τιμές των λαχανικών και των τροφίμων ειδικά σε νωπή μορφή δεν οφείλονται κύρια στην κερδοσκοπία αλλά στην απουσία κάθε μηχανικού και τεχνολογικού εκσυγχρονισμού των αγροτικών καλλιεργειών. Τα κινήματα των επιδοτήσεων της πλούσιας αγροτιάς και οι πολιτικές ηγεσίες που τα καθοδηγούν είναι οι υπεύθυνοι. Το καθεστώς διατηρεί τον οικογενειακό, εδαφικά περιορισμένο και τεχνολογικά καθυστερημένο τύπο αγροτικής εκμετάλλευσης όταν η καπιταλιστικοποίηση της αγροτικής οικονομίας στις προηγμένες χώρες παρακολουθεί την επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη στους υπόλοιπους πιο τυπικά βιομηχανικούς τομείς βήμα-βήμα. Το αποτέλεσμα είναι να πουλά σαν παράδειγμα κρεμμύδια η Ολλανδία στην Ελλάδα χρησιμοποιώντας θερμαινόμενα θερμοκήπια σε τιμές μικρότερες από τα ελληνικά που παράγονται στην ύπαιθρο. Όλα τα κόμματα διαφωνούν και υπονομεύουν την ευρωπαϊκή αγροτική πολιτική που επιδοτεί τους αγρότες για τη δημιουργία σύγχρονων αγροτικών επιχειρήσεων. Μπαίνουν επικεφαλής των κινημάτων των επιδοτήσεων και πολεμάνε κάθε συγκέντρωση, κάθε συγκεντροποίηση και κάθε τεχνολογικό εκσυγχρονισμό του γεωργικού κεφάλαιου.
Είναι γνωστή η πολιτική του ΠΑΣΟΚ στα γαλακτοκομικά και στο κρέας που τα κήρυξε πριν χρόνια υπό κατάργηση διότι δήθεν η Ευρώπη είχε πνιγεί στο γάλα και στο κρέας. Σήμερα εισάγονται εκατοντάδες χιλιάδες τόνοι γάλακτος και κρέατος και τα λιβάδια της Μακεδονίας της Θράκης και της Ηπείρου έχουν εγκαταλειφθεί.

Ο τουρισμός που χωρίς αυτόν η οικονομία δεν μπορεί να σταθεί βασίζεται στη μικρή μονάδα που το κόστος λειτουργίας της είναι ψηλό και η ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών είναι χαμηλή. Η πολιτική του καθεστώτος είναι το ενοικιαζόμενο δωμάτιο, μια εκμετάλλευση που έχει καταρρεύσει πανελλαδικά και που σε όλο τον κόσμο δουλεύεται μόνο σα μια δευτερεύουσα συμπληρωματική μορφή της μεγάλης τουριστικής βιομηχανίας. Εδώ οι επενδύσεις για μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα ακυρώνονται, όπως σαν παράδειγμα της λίμνης του Καϊάφα, της Σητείας, η καθυστερούνται όπως η μεγάλη τουριστική επένδυση του εφοπλιστή Κωσταντακόπουλου στη Μεσσηνία κλπ. Τα κέρδη των ξενοδοχειακών εταιριών είναι ελάχιστα και οι περισσότερες δουλεύουν με οριακά κέρδη. Και αυτό σε μια χώρα που χωρίς το τουριστικό συνάλλαγμα θα χρεοκοπούσε άμεσα.
Το κόστος των βιομηχανικών προϊόντων έχει αυξηθεί οπότε και οι τιμές τους αυξάνονται.
Σύμφωνα με μια μελέτη του Ανδρέα Κακριδή (icap) «Το εργατικό κόστος ανά μονάδα προϊόντος της Ελλάδας στο σύνολο της οικονομίας αυξήθηκε σε ποσοστό 6,0%, που είναι η υψηλότερη τιμή σε όλη τη ζώνη του ευρώ (και την ξεπερνά μόνο η Ουγγαρία και η Σλοβακία στην ΕΕ των 25)..... Όταν εκφράζεται σε ένα κοινό νόμισμα, το σχετικό εργατικό κόστος ανά μονάδα προϊόντος στην Ελλάδα έχει επιδεινωθεί από το 1994: κατά 20% έναντι των 12 μελών της ζώνης του ευρώ, κατά 13,5 έναντι της ΕΕ των 25 και κατά 15,3% έναντι της ομάδας IC34. Όταν οι σταθμισμένες συναλλαγματικές ισοτιμίες προκύπτουν με βάση τους αποπληθωριστές των τιμών εξαγωγών, οι γενικές τάσεις παραμένουν οι ίδιες, παρ’ ότι η απώλεια ανταγωνιστικότητας είναι κάπως μετριασμένη: 13,4% έναντι της ζώνης του ευρώ, 12,2% έναντι της ΕΕ των 25 και 15,8% έναντι της ομάδας IC34>>.

H ομάδα IC 34 περιλαμβάνει 34 ανεπτυγμένες χώρες. Το εργατικό κόστος λοιπόν για την παραγωγή είναι υψηλό και γίνεται βαρίδι για την ανταγωνιστικότητα την ίδια στιγμή που οι μισθοί είναι μισθοί πείνας, στα 600 και 700 ευρώ και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων παραμένει σταθερά εδώ και χρόνια στο 67% περίπου της ευρωπαϊκής ένωσης! Αυτό είναι το αποτέλεσμα του παραγωγικού σαμποτάζ και του ανατολικού προσανατολισμού της χώρας. Το πρόβλημα στη χώρα μας είναι ότι η αξία των μέσων παραγωγής προς την αξία της εργασίας που τα κινεί είναι μικρή. Η μάζα των υλικών μέσων παραγωγής που κινείται από την εργατική δύναμη είναι μικρή. Η οικονομία δεν παράγει με σύγχρονη τεχνολογία. Αυτή η τελευταία τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου καθορίζεται από το παραγωγικό σαμποτάζ και από την πολιτική παρεμπόδισης της συσσώρευσης και της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Το αποτέλεσμα είναι το κόστος παραγωγής στην ελληνική οικονομία να είναι μεγαλύτερο, οι μισθοί μικρότεροι και η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας η τελευταία στην ΕΕ. Αυτή την πολιτική την πληρώνει πρώτα η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι και στη συνέχεια και όλο το έθνος. Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας με την αύξηση της τεχνικής σύνθεσης μερικών κεφαλαίων δεν αρκεί για την οικονομική ανάπτυξη και την καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου. Για να γίνει αυτό πρέπει η αύξηση αυτή να γενικευθεί στην οικονομία, ο μέσος όρος της τεχνικής σύνθεσης όλων των κεφαλαίων να ανέβει. Το ανατολικού τύπου καθεστώς πρέπει γι’ αυτό το λόγο να νικηθεί συνολικά.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΟΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ

Ο λαός δυστυχεί λοιπόν σύμφωνα με τον σοσιαλφασισμό γιατί το κεφάλαιο κερδοσκοπεί ασύστολα. Σίγουρα ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής προκαλεί δυστυχία και φτώχεια και αποκτηνώνει τον άνθρωπο. Όμως ο σοσιαλφασισμός δεν λέει αυτό. Εννοεί ότι για την σημερινή κατάσταση των εργαζόμενων για τους μισθούς πείνας και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο του λαού και της εργατικής τάξης φταίει η κερδοσκοπία και όχι το «νόμιμο» κέρδος. Τα κέρδη του κεφαλαίου είναι αξία που έχουν παράξει οπωσδήποτε οι εργαζόμενοι που αν μοιραστούν όμως σε όλους εξίσου θα αυξηθούν οι μισθοί κατά μερικές δεκάδες ευρώ! Αυτό το έχουμε αποδείξει με στοιχεία επανειλημμένα. Δεκαετίες είναι η χώρα στην Ευρώπη και αν μοιραστούν όλα τα κέρδη του κεφαλαίου σε όλους τους πολίτες (που σημαίνει ότι όλα τα κεφάλαια θα φύγουν την άλλη μέρα από τη χώρα ή θα έχουμε κατασχέσεις, σοσιαλφασιστική δικτατορία και καχεξία όλων των βιομηχανικών μονάδων που δουλεύουν για την παγκόσμια αγορά) δεν φτάνουμε ούτε κατά διάνοια το επίπεδο της αγοραστικής δύναμης της ΕΕ!
Την ναζιστικού τύπου θεωρία της κερδοσκοπίας την χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο Α. Παπανδρέου, την συνέχισε ο Σημίτης και τώρα την χρησιμοποιούν ταυτόχρονα ο Καραμανλής και ο πράκτορας γιος πράκτορα Γ. Παπανδρέου.

Τμήματα της ιδιωτικής αστικής τάξης όπως αυτά που εκπροσωπούνται από το «Βήμα» του Λαμπράκη έχουν προσχωρήσει σ’ αυτή την ερμηνεία της κερδοσκοπίας. Η αστική τάξη του ιδιωτικού κεφαλαίου είναι γνωστό ότι δεν έχει χαρακτήρα, ότι σέρνεται και πουλιέται χωρίς αρχές προδίδοντας ακόμα και τα στρατηγικά της συμφέροντα. Την χοντροκομμένη προπαγάνδα του σοσιαλφασισμού και των ΜΜΕ για την κερδοσκοπία την ενισχύουν και καθηγητές πανεπιστημίου που στρατολογήθηκαν για αυτό το σκοπό. Η θεωρία στα διάφορα μέσα ενημέρωσης (Βήμα της Κυριακής, Ελευθεροτυπία κλπ) έχει ως εξής:

- Βήμα της Κυριακής: <<Στο έλεος των «καρτέλ» (oργανωμένα ολιγοπώλια τα οποία συνεννοούνται και καθορίζουν τις τιμές με εναρμονισμένες πρακτικές) που λυμαίνονται τα εισοδήματά τους και καταδυναστεύουν την καθημερινότητά τους βρίσκονται οι έλληνες καταναλωτές! Τα ολιγοπώλια, από τα οποία βρίθει η ελληνική αγορά και τα οποία κυριαρχούν σε καίριους κλάδους της Οικονομίας, συμπεριφέρονται... έξυπνα για το δικό τους συμφέρον και αναγκάζουν τον καταναλωτή να αγοράζει προϊόντα και υπηρεσίες σε αδικαιολόγητα υψηλές τιμές, ακριβώς επειδή δεν λειτουργεί ο ανταγωνισμός. Σύμφωνα με καταγγελίες, σε σημαντικούς τομείς της Οικονομίας ο ανταγωνισμός δεν λειτουργεί και αυτό αποβαίνει σε βάρος των καταναλωτών: τράπεζες, κύκλωμα καυσίμων, εισιτήρια ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, υπηρεσίες κινητής τηλεφωνίας, η αγορά του καφέ, αλλά και της μπίρας, η υποχρεωτική ασφάλιση από τις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων σε συγκεκριμένες ασφαλιστικές εταιρείες και η αγορά των ταινιών DVD είναι μόνο ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις που ερευνά ή έχει ερευνήσει η Επιτροπή Ανταγωνισμού. Υπάρχουν ενστάσεις για ολιγωρία της Επιτροπής, αλλά είναι γεγονός ότι αυτή διανύει μια μεταβατική περίοδο προσαρμογής σε νέα δεδομένα, όπως π.χ. το νέο νομοθετικό πλαίσιο. H κυβέρνηση αντί άλλων μέτρων ελπίζει στην Crιdit Agricole για να τονώσει τον ανταγωνισμό και να ανατρέψει την ολιγοπωλιακή κατάσταση, αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται προς το παρόν στον ορίζοντα αφού οι Γάλλοι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να συγκρουστούν στο πεδίο των προσφορών με τις ελληνικές τράπεζες. Στην κινητή τηλεφωνία η είσοδος της Cosmote στην αγορά διευκόλυνε τον ανταγωνισμό και έριξε τις τιμές (στο 50% μειώθηκαν οι τιμές από την έναρξη της απελευθέρωσης) αλλά τώρα συνθήκες καρτέλ εντοπίζονται και στα μηνύματα SMS, ενώ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επικρίνει τα τέλη περιαγωγής και ζητεί τη μείωσή τους.
Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις καταναλωτικών προϊόντων, οι βιομηχανίες τροφίμων, η εμπορική συμπεριφορά της... τομάτας και οι οδοντίατροι με τους τιμοκαταλόγους τους βρέθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια στον «χώρο ευθύνης» της Επιτροπής Ανταγωνισμού κατηγορούμενοι για ολιγοπωλιακές συμπεριφορές και εναρμονισμένες τιμές. H κατάργηση των τιμοκαταλόγων που είχαν θεσπίσει οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των οδοντιάτρων ήταν μία από τις υποθέσεις που έφερε εις πέρας η Επιτροπή Ανταγωνισμού. Αντιθέτως οι «περήφανες δηλώσεις» της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Ανάπτυξης εις βάρος των πολυεθνικών επιχειρήσεων που πωλούν τα προϊόντα τους «ακριβά» στην Ελλάδα όπως φαίνεται είχαν μάλλον συγκυριακό χαρακτήρα.

* Τι ερευνά η Επιτροπή
H Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Επιτροπής ερευνά τους κλάδους ιδιωτικών εταιρειών φύλαξης (security), καλλυντικών και αρωμάτων, το ενδεχόμενο συνεννόησης μεταξύ των γαλακτοβιομηχανιών για τη διαμόρφωση χαμηλών τιμών παραγωγού, ενώ για το ίδιο θέμα έχουν παραπεμφθεί οι βιομηχανίες επεξεργασίας ροδακίνου. Επίσης ερευνάται το σύστημα δικαιόχρησης (franching) στον κλάδο των σουπερμάρκετ, η αγορά των κατεψυγμένων τροφίμων και λαχανικών, τα σωματεία των φορτοεκφορτωτών στην κεντρική αγορά της Αθήνας, το κύκλωμα διακίνησης της τομάτας, η αγορά του αυτοκινήτου, ενώ παραμένει υπό παρακολούθηση - παρά την πρόσφατη καταδίκη της 3E - ο κλάδος των αναψυκτικών>>.

- Ελευθεροτυπία (καθηγητής πανεπιστημίου): <<Η ακρίβεια εξελίσσεται σε γάγγραινα και για τη μεσαία τάξη. Τώρα που τα επιτόκια ανεβαίνουν και οι δόσεις των δανείων ανέρχονται, τώρα που η τιμή του πετρελαίου με τον «σχεδόν πόλεμο» στη Μ. Ανατολή εκτοξεύεται, ξαφνικά το οικονομικό κλίμα μπορεί να χαλάσει απότομα μέχρι τον ερχόμενο, κρίσιμο πολιτικά, Σεπτέμβριο.
Αυτή είναι, όμως, η φύση της ελληνικής οικονομίας. Η εξάρτησή της από τις γενικότερες διεθνείς οικονομικές συνθήκες παραμένει σοβαρή. Όταν «την πάρει η μπάλα», μπορεί η κατάσταση να κακοφορμίσει επικίνδυνα. Μια τέτοια περίπτωση είναι να ενταθεί ανεξέλεγκτα τους ερχόμενους μήνες η ακρίβεια.
Λέμε ότι στις ελληνικές αγορές δεν λειτουργεί σε πολλές περιπτώσεις πλήρως ο ελεύθερος ανταγωνισμός και η μονοπωλιακή ή η ολιγοπωλιακή τους διάρθρωση ανυψώνει τις τιμές. Αυτό είναι σωστό. Τα περισσότερα κείμενα στην επιστημονική βιβλιογραφία αναφέρουν ότι, σε τέτοιες περιπτώσεις, μια συγκυριακή αύξηση γίνεται μόνιμη όταν οι αγορές δεν είναι ανταγωνιστικές. Με άλλα λόγια, αν σημειωθεί μια αύξηση της τιμής ενός αγαθού, δύσκολα «παίρνεται» πίσω. Είναι ενδιαφέρον να δούμε μερικές αιτίες και περιπτώσεις που συμβαίνει κάτι τέτοιο, κρατώντας βέβαια πάντα στο μυαλό μας ότι μια οικονομία σαν την ελληνική, που αναπτύσσεται με υψηλότερους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης απ’ ό,τι οι ευρωπαίοι εταίροι της, έχει γενικότερα και υψηλότερο πληθωρισμό>>.

Το ολιγοπώλιο λοιπόν στη χώρα μας καθορίζει τις τιμές. Αυτός είναι ο νόμος καθορισμού των τιμών στην ελληνική αγορά! Η συνομωσία καθορισμού των τιμών παίρνει και «επιστημονικό» χαρακτήρα. Αμέσως παρακάτω εξετάζουμε για λίγο τον δημοσιονομικό τομέα και να δούμε και τις αυξήσεις στην φορολογία που σχεδιάζει η κυβέρνηση. Αυτές οι αυξήσεις που με τη σειρά τους αυξάνουν τις τιμές οπωσδήποτε δεν οφείλονται στα «ιδιωτικά ολιγοπώλια». Πρόκειται για χρήμα που λείπει από τα δημόσια ταμεία από την φορολόγηση δηλαδή μιας παραγωγής που, σε τελική ανάλυση επειδή έχει μικρό όγκο αποδίδει και μικρή φορολογία. Αυτή η υπερφορολόγηση είναι ανεξάρτητη από το γεγονός ότι υπάρχει εκτεταμένη φοροδιαφυγή εξ αιτίας κυρίως της διαφθοράς των εφοριακών αλλά και της διαφθοράς των επιθεωρητών εργασίας που καλύπτουν την μαύρη εργασία σύμφωνα και με την καθεστωτική γραμμή για το τσάκισμα του μεροκάματου. Λέμε ότι είναι ανεξάρτητη γιατί η διαφθορά είναι λίγο πολύ η ίδια μέσα στο χρόνο, ενώ η φορολόγηση του πληθυσμού διαρκώς αυξάνει. Απλά εξ αιτίας της διαφθοράς των ελεγκτικών μηχανισμών οι κυβερνήσεις υπερφορολογούν εκείνους που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν και να δίνουν έμφαση στους έμμεσους φόρους. Συνήθως ξεσπάνε πάνω στους μισθωτούς, στις μεγάλες επιχειρήσεις (πλην εκείνων των δημοσίων έργων) που δεν μπορούν από τα λογιστικά τους συστήματα και το είδος των προϊόντων τους να κάνουν εκτεταμένη φοροδιαφυγή, και στους ιδιοκτήτες ακινήτων.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΠΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΞΗΜΕΝΟ ΑΕΠ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΔΑΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΧΡΕΩΝ

Με αυτό το τεράστιο έλλειμμα των συναλλαγών της χώρας που είδαμε προηγουμένως το δημόσιο ετήσιο έλλειμμα αντί να αυξηθεί όπως θα περίμενε κανείς σύμφωνα με τα παραπάνω μειώθηκε από 6,9% του ΑΕΠ το 2004 στο 4,5% του ΑΕΠ το 2005. Το δημόσιο χρέος από 109,3% του ΑΕΠ το 2004 αντί να αυξηθεί υπολογίζεται να κατέβει φέτος στο 104,8% του ΑΕΠ. Το ίδιο το ΑΕΠ εμφανίζεται με την μεγαλύτερη αύξηση στην ΕΕ. Το περιμένουν με αύξηση 3,9% για το 2006 ενώ το ΑΕΠ της ευρωζώνης αυξήθηκε με ετήσιο ρυθμό 2,4% το δεύτερο τρίμηνο του έτους. Αυξάνεται το ΑΕΠ και θα έπρεπε λοιπόν να αυξάνονται και τα φορολογικά έσοδα. Τα φορολογικά έσοδα όμως δεν επαρκούν γιατί η ανάπτυξη είναι πλαστή και επομένως η αύξηση της φορολογίας θα είναι αναπόφευκτη. Η απάτη της κυβέρνησης είναι ότι μειώνει κάποιους φορολογικούς συντελεστές για να αυξήσει την φορολογία σε διάφορες υπηρεσίες και προϊόντα. Το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών αντί να μειωθεί αυξάνεται ετήσια κατά 4,3% εδώ και δύο χρόνια. Οι μισθοί αν αφαιρέσουμε τον πληθωρισμό, οι πραγματικοί μισθοί δηλαδή αυξήθηκαν κατά 2,8% το 2004 και κατά 2,9% το 2005. Είναι φανερό ότι οι ιδιώτες και το κράτος επιτυγχάνουν επιδόσεις με δανεικά, με χρέη, και με φούσκες.

Η αξία που παράγεται στην οικονομία δεν επαρκεί είτε οι τιμές είναι ψηλές είτε χαμηλές.
Από το Βήμα 13/8/2006 βλέπουμε τις επικείμενες πιθανές αυξήσεις.

<<Τα μέτρα αυτά αφορούν:
1. Την αύξηση προκαταβολής φόρου για τις τράπεζες. Σήμερα ανέρχεται σε 80% και αναμένεται να αυξηθεί κατά 10% το 2007 και το 2008, έτσι ώστε να αγγίξει το 100% στη λήξη της επόμενης διετίας.
2. Την αύξηση προκαταβολής φόρου για τις επιχειρήσεις. Το 2007 θα ανέλθει σε 65% από 60% και το 2008 σε 70%.
3. Τη φορολόγηση των αδιανέμητων αποθεματικών τραπεζών, όπως ακριβώς προέβλεπε η τροπολογία για τον φόρο η οποία κατατέθηκε στη Βουλή και αποσύρθηκε αμέσως μετά. H τροπολογία ανέφερε την επιβολή αυτοτελούς φορολογίας εισοδήματος 20% στα αποθεματικά που έχουν σχηματίσει ημεδαπές τραπεζικές ανώνυμες εταιρείες, καθώς και τα εγκατεστημένα στη χώρα μας υποκαταστήματα αλλοδαπών τραπεζών, τα οποία εμφανίζονται στον τελευταίο ισολογισμό που έκλεισαν πριν από την 1η Ιανουαρίου 2006 και δεν έχουν ακόμη διανεμηθεί ή κεφαλαιοποιηθεί.
4. Την αύξηση των τελών κυκλοφορίας κατά 10%-15% στο τέλος του 2007, για τα σήματα του 2008.
5. Την αύξηση της φορολογίας στον ειδικό φόρο οινοπνεύματος, αν και πρόκειται για μέτρο που δεν αποδίδει πάνω από 10 - 15 εκατ. ευρώ και έχει σημαντική επίπτωση στην κατανάλωση.
6. Την αύξηση του ΕΦΚ στα καύσιμα από 1.1.2007 κατά 5,8% στην αμόλυβδη βενζίνη (<96,5 οκτάνια), κατά 3,4% στην αμόλυβδη βενζίνη (>96,5 οκτάνια) και κατά 6,2% στο πετρέλαιο κίνησης. Από 1.1.2008 οι αυξήσεις θα είναι της τάξεως του 5,7%, 3,3% και 6,2% αντιστοίχως.
7. Την άνοδο των αντικειμενικών αξιών, ή όχι, η οποία θα αποφασιστεί τον Μάρτιο και ανάλογα με τις υπάρχουσες πολιτικές εξελίξεις. Θα έχει όμως προηγηθεί εντός του 2006 η ένταξη των εκτός σχεδίου περιοχών στο σύστημα των αντικειμενικών αξιών, με στόχο να ισχύσει σε ολόκληρη την Ελλάδα>>.

ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙ-ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ

Αυτά είναι κάποια από τα μέτρα για τα οποία το τετρακομματικό συντονιστικό προετοιμάζει την κοινή γνώμη. Βλέπουμε ότι όλα αυτά τα μέτρα αφορούν υπερφορολόγηση όλου του πληθυσμού μέσω της αύξησης των έμμεσων φόρων στην κατανάλωση υπερφορολόγηση της γαιοκτησίας μέσω των αντικειμενικών αξιών, αλλά και υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων μέσω της μεγιστοποίησης των προκαταβολών φόρων. Παρατηρούμε ανάμεσα στις τελευταίες και τις τράπεζες στις οποίες φτάνουν τις προκαταβολές φόρου στο 100%. Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνουμε μια παρατήρηση γιατί ο σοσιαλφασισμός και γενικότερα το νέο καθεστώς κάνει μεγάλη φασαρία εδώ και χρόνια ενάντια ειδικά στις τράπεζες που τις χρησιμοποιεί σαν αποδιοπομπαίο τράγο και σαν ναυαρχίδες όλου του «κερδοσκοπικού ιδιωτικού κεφάλαιου», κύρια υπεύθυνες για την ακρίβεια και το ξεζούμισμα του λαού. Είναι χαρακτηριστικό που και το «Βήμα» στην πρώτη γραμμή των ολιγοπωλίων βάζει τις τράπεζες.

Είναι γνωστό ότι από όλα τα κεφάλαια το πιο μισητό στους μικροαστούς και γενικότερα στις μάζες είναι το τραπεζικό γιατί ο τόκος περισσότερο ακόμα και από το εμπορικό κέρδος είναι ένα κέρδος ακατανόητο και ανήθικο επειδή φαίνεται να το γεννάει το ίδιο το χρήμα και να μην έχει καμιά σχέση με την παραγωγική δραστηριότητα του κεφαλαίου που το αποσπά. Ακόμα περισσότερο πιστεύουν ότι το τραπεζικό κέρδος διαμορφώνεται αυθαίρετα από τον τραπεζίτη. Οι μικροαστοί δεν καταλαβαίνουν ότι κάθε κεφάλαιο μπορεί να εξασφαλίσει τουλάχιστον το μέσο ποσοστό κέρδους και συνήθως αυτό αποσπά σε όλες τις περιπτώσεις όταν δεν έχει μονοπωλιακή θέση.
Σήμερα στην Ελλάδα τουλάχιστον η λιανική τραπεζική λειτουργία, δηλαδή ο δανεισμός από και σε μικροκεφαλαιούχους και καταναλωτές-καταθέτες είναι η πιο άγρια αγορά, το πιο ελεύθερο έδαφος ανταγωνισμού κεφαλαίων. Η θεωρία ότι οι ελληνικές τράπεζες συνεννοούνται μεταξύ τους για τα επιτόκια, δηλαδή αποτελούν τμήμα ενός μονοπώλιου ή ολιγοπώλιου καταρρέει μόνο και μόνο με την απλή παρατήρηση και την κοινή λογική. Αρκεί να δει κανείς την άπειρη ποικιλία του είδους των δανείων, της πελώριας κλιμάκωσης των επιτοκίων μέσα στην ίδια τράπεζα και συχνά την εξειδίκευση τους για κάθε πελάτη, και αρκεί να αναλογιστεί τον καταρράκτη του διαφημιστικού πολέμου των τραπεζών που εκδηλώνεται και με το ότι ο ίδιος γίνεται αντικείμενο διαρκών και ανυπόφορων παρενοχλήσεων από κάθε τράπεζα για να δανειστεί λεφτά, για να διαπιστώσει πόσο αμείλικτος είναι σήμερα ο ενδοτραπεζικός ανταγωνισμός στην Ελλάδα. Πραγματικά τοκογλυφικός ήταν ο τραπεζικός τομέας στην Ελλάδα όταν υπήρχε το ντεφάκτο μονοπώλιο των κρατικών τραπεζών την δεκαετία 80-90, αλλά τότε οι σοσιαλφασίστες δεν είχαν πολλά λόγια να πουν ενάντια στην τραπεζική κερδοσκοπία.

Στην πραγματικότητα η εκστρατεία του σοσιαλφασισμού ενάντια στις τράπεζες τα τελευταία χρόνια προέρχεται από το γεγονός ότι οι δικοί του νέοι ολιγάρχες είναι ανίκανοι να μπουν στην λιανική τραπεζική όχι γιατί δεν έχουν τα κεφάλαια αλλά ακριβώς γιατί δεν μπορούν να σταθούν στην ψηλή εξειδίκευση και οργάνωση που απαιτεί το σημερινό επίπεδο ανταγωνισμού στον κλάδο αυτό. Έτσι προετοιμάζουν το έδαφος για την τελική τους επίθεση οξύνοντας το αντικαπιταλιστικό μίσος των μικροαστών, αλλά σε ένα βαθμό και την δίκαιη απέχθεια των μαζών σε ένα κεφάλαιο που τις έχει δέσει χειροπόδαρα επειδή τις κάλεσε να δανειστούν με τον ίδιο τρόπο που ο ναρκέμπορας πρόσφερε στα θύματα του ηρωίνη. Πραγματικά δύσκολα μπορεί σήμερα να βρεθεί άνθρωπος που δεν έχει φορτωθεί ένα χρέος από κάρτες ή ένα χρέος από επαγγελματικό δανεισμό που του γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ξεχρεώσει, ενώ πολλοί υπάρχουν ήδη που έχουν γνωρίσει το ανελέητο πρόσωπο του πιστωτή αυτού όταν αδυνατούν πια να ικανοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους απέναντί του. Αυτό είναι το ανελέητο πρόσωπο του καπιταλισμού, αλλά οι τελευταίοι που έχουν δικαίωμα να κάνουν κριτική στις τράπεζες είναι οι σοσιαλφασίστες και οι κυβερνήσεις τους. Αυτές οι όχι μόνο δεν έκαναν ποτέ πραγματική εκστρατεία διαφώτισης για να αποτρέψουν το κοινό από αυτόν τον δανεισμό, αλλά το διευκόλυναν να δανειστεί για να κινήσουν με αυτά τα δανεικά μια ουσιαστικά χρεοκοπημένη οικονομία και να αναβάλουν την εκδήλωση της ανοιχτής κρίσης της μέχρις ότου το σοσιαλφασιστικό καθεστώς δυναμώσει και σταθεροποιήσει τις πολιτικές του θέσεις μέσα στο κράτος. Εκείνη τη στιγμή το ίδιο το τραπεζικό κεφάλαιο θα βρεθεί αντιμέτωπο με τη ρηχότητα της οικονομίας που το ίδιο τυχοδιωκτικά διευκόλυνε και συγκάλυψε λειτουργώντας κύρια σαν δανειστής καταναλωτών και όχι σαν δανειστής του παραγωγικού κεφάλαιου.

Μέχρι στιγμής το τραπεζικό κεφάλαιο βρίσκεται σε μέθη κερδών πράγμα που διαρκώς τονίζουν οι σοσιαλφασίστες για να αποδείξουν τον τοκογλυφικό χαρακτήρα του. Όμως αυτά τα κέρδη είναι κοντοπρόθεσμα και τελικά πλασματικά γιατί δεν λογαριάζουν καθόλου την γενική επισφάλεια της οικονομίας, δηλαδή ότι όλα κινούνται σε τελική ανάλυση μέσα από το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, μέσα δηλαδή από μια πελώρια πιστωτική φούσκα. που όσο διογκώνεται τόσο πιο κοντά βρίσκεται στο να διαρραγεί. Και αν αυτή διαρραγεί όλες σχεδόν οι απαιτήσεις αυτού του κεφάλαιου θα γίνουν επισφαλείς οπότε το ίδιο θα αδυνατεί να είναι συνεπές στους πιστωτές του. Σε μια τέτοια περίπτωση οι σοσιαλφασίστες θα το παραδώσουν στον αγριεμένο όχλο μόνο και μόνο για να το «προστατέψουν» λίγο μετά, δηλαδή να το υποδουλώσουν σαν κράτος με τον γνωστό αργεντινέζικο τρόπο: θα του επιτρέψουν να κατακλέψει τους καταθέτες-πιστωτές του αρκεί να φανεί λίγο πιο γενναιόδωρο σε εκείνους στους οποίους δάνεισε.