«Εθνική ανεξαρτησία πάει να πει πρώτα απ’ όλα νάσαι οικονομικά ανεξάρτητος, και αυτό θα το πετύχουμε όταν δίπλα στη λύση του αγροτικού, βάλουμε στο δρόμο της πραγματοποίησης και την ανάπτυξη για τις εσωτερικές παραγωγικές δυνάμεις – ηλεκτρισμός, σίδερο, ατσάλι, νίκελ και άλλα – που θα αξιοποιήσει όχι μονάχα τον ελληνικό πλούτο μα – πράμα που είναι πιο σημαντικό ακόμα – και τη δουλειά του Έλληνα εργάτη, σηκώνοντάς τον οικονομικά, τεχνικά και πολιτικοοικονομικά σε διευθύνουσα θέση και δύναμη» (Συνέντευξη του Ν.Ζαχαριάδη στο Ριζοσπάστη, 31 Μάη 1945).

 

Με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς στη Συρία η ρωσική υπερδύναμη κάνει για πρώτη φορά τη δική της ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση στη Μέση Ανατολή που προετοίμασε επιμελώς και για μια μακρά περίοδο με διάφορες προβοκάτσιες χωρίς η ίδια να φαίνεται σαν επιθετική δύναμη.

  Φαί­νε­ται ό­τι η «νέ­α ε­πο­χή» στο ελ­λη­νι­κό πο­δό­σφαι­ρο, η οποί­α εί­ναι δε­μέ­νη «νύ­χι-κρέ­ας» με τις γε­νι­κό­τε­ρες ε­ξε­λί­ξεις στη χώ­ρα μας, ήρ­θε μια ώ­ρα αρ­χύ­τε­ρα στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και ει­δι­κό­τε­ρα στο «νέ­ο» ΠΑ­ΟΚ του ρώ­σου που­τι­νι­κού ο­λι­γάρ­χη Ι­βάν Σαβ­βί­δη.

Ο πόλεμος που έχει ξεκινήσει ο ρωσοκινέζικος Άξονας εναντίον της Ουκρανίας και γενικότερα της Ευρώπης δεν παίρνει μόνο την κλασική μορφή της στρατιωτικής επίθεσης, αλλά είναι και υβριδικός, δηλαδή πολυεπίπεδος. Ο Άξονας έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι διαθέτει μεγάλη φαντασία σʼ αυτόν τον τομέα. Παράδειγμα η ενεργειακή περικύκλωση της Ευρώπης, που έχει προκαλέσει μεγάλες αυξήσεις σε είδη πλατιάς κατανάλωσης.

Ο ρωσόφιλος φασίστας και προβοκάτορας Τραμπ από την πρώτη στιγμή που ορκίστηκε πρόεδρος των ΗΠΑ κάνει μόνο ένα πράγμα. Να διαλύει την όποια ενότητα των αστικών δημοκρατικών χωρών, κυρίως των ευρωπαϊκών, ενάντια στο νεο-χιτλερικό Άξονα Ρωσίας-Κίνας, να τις απειλεί και έτσι να τις σπρώχνει  όπως και τις  χώρες του Τρίτου Κόσμου επίσης στην αγκαλιά του Άξονα. Αυτό το επιχειρεί με το να απειλεί να καταλάβει ακόμα και με την οικονομική ή και στρατιωτική βία εδάφη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως την ως τα σήμερα δανικής Γροιλανδίας, τον Καναδά και τον Παναμά, να εκβιάζει την ηρωική Ουκρανία να ξεπουληθεί στις ΗΠΑ για να πάρει τη βοήθεια τους δικαιώνοντας ένα από τα επιχειρήματα της ρώσικης προπαγάνδας. Ο Τραμπ  προσπαθεί να πραγματοποιήσει το λεγόμενο ρήγμα στον Ατλαντικό,

 

Η πο­λι­τι­κή κρί­ση που έ­χει ξε­σπά­σει τον τε­λευ­ταί­ο χρό­νο και έ­χει ο­ξυν­θεί α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο τους τε­λευ­ταί­ους μή­νες στη Δη­μο­κρα­τί­α της Μα­κε­δο­νί­ας ε­πι­τα­χύ­νει α­πλώς τη δια­δι­κα­σί­α α­πο­μά­κρυν­σης της πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας της γει­το­νι­κής χώ­ρας α­πό το φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­σμό και την προ­σέγ­γι­σή της με τη ρώ­σι­κη φα­σι­στι­κή υ­περ­δύ­να­μη.

Μόλις η Ευρώπη βγήκε από τις καραντίνες της πανδημίας και έτσι αύξησε την παραγωγή της οπότε και την ενεργειακή της κατανάλωση, η Ρωσία του Πούτιν έπαψε να της δίνει το πολύ παραπάνω αέριο που χρειαζόταν όπως το έδινε πριν την πανδημία. Έτσι οι τιμές του έχουν ανέβει από 3 έως 8 φορές (!) πιο ψηλά από πριν ανάλογα με το πόσο διαθέσιμο αέριο από άλλες χώρες υπάρχει στη διεθνή αγορά. Την πιο βαριά επίπτωση από αυτό το στραγγαλισμό της ΕΕ στην ηλεκτρική της παραγωγή την έχει η Ελλάδα γιατί οι κομματικές ηγεσίες της έχουν σαμποτάρει κάθε άλλη πηγή ενέργειας και έχουν εξαρτήσει τη χώρα μας πιο πολύ από κάθε άλλη της ΕΕ από το ρώσικο φυσικό αέριο. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα τα κόμματα καλύπτουν τη δυσμενέστερη από ποτέ σε βάρος της χώρας μας νέα συμφωνία για το φυσικό αέριο με τη Ρωσία που υπέγραψε ο Μητσοτάκης και με θράσος εμφανίζει σαν νίκη.  

Δεν έχουν περάσει ούτε τρεις μήνες από τις πρώτες μέρες της αμερικανικής στρατιωτικής νίκης στο Ιράκ και η πιο ηλίθια υπερδύναμη δοκιμάζει εκεί τη μια ήττα μετά την άλλη και τη μια δυσάρεστη έκπληξη μετά την άλλη. Αυτές οι ήττες που

Μπορεί η ελληνική πολιτική ηγεσία να καταγγέλλει με έμφαση την αναθεωρητική στάση της Τουρκίας – έγινε αναθεωρητική μετά τα 2020 όταν οι ρωσόφιλοι ενίσχυσαν τη θέση τους μέσα σε αυτήν εξαιτίας της προβοκατόρικης αντιτουρκικής πολιτικής των ελλήνων ρωσόφιλων- και να ζητά τη διπλωματική-στρατιωτική απομόνωσή της από τη Δύση, αλλά η συνολικότερη στάση της προδίδει τις πραγματικές προθέσεις της. Όχι μόνο γιατί η ίδια αυτή ηγεσία έχει αντιταχθεί σε κάθε σοβαρή προσπάθεια επίλυσης των χρόνιων διαφορών, αλλά και γιατί επιχειρεί τεχνηέντως να αμβλύνει τις αντιστάσεις των δυτικών κρατών απέναντι στην επιθετικότητα της Νο.1 αναθεωρητικής δύναμης στον πλανήτη που είναι η νεοχιτλερική Ρωσία, η χώρα που επιτίθεται και προσαρτά ανοιχτά εδάφη άλλων κρατών αρνούμενη μάλιστα τον εθνικό τους χαρακτήρα, όπως κάνει τώρα στην Ουκρανία.

 

Η μάχη για το Χαλέπι είναι ίσως η πιο καθοριστική για το μέλλον της συριακής αντίστασης, της μόνης εσωτερικής δύναμης που παλεύει για μία ανεξάρτητη και δημοκρατική Συρία και ενάντια στη μετατροπή της σε ένα απέραντο πεδίο ξένης κατοχικής καθώς και σεχταριστικής βίας. Πρόκειται από την πλευρά του καθεστώτος της Δαμασκού και των ρώσο-ιρανών χιτλερικών προστατών του για μια βάρβαρη επιχείρηση κύρια για την περικύκλωση και το διαμελισμό της Τουρκίας και δευτερευόντως, μέσω της εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων, για τη δημιουργία νέων πελώριων προσφυγικών κυμάτων που ήδη χρησιμοποιούνται για την πολιτική αποσταθεροποίηση της Τουρκίας και την αποσάθρωση της ήδη ασταθούς Ευρώπης.