Πρόσφατα η κυβέρνηση της Τανζανίας αποφάσισε να διακόψει την κατασκευή του λιμανιού Μπαγκαμόγιο που χρηματοδοτείται από το κινεζικό κράτος. Το έργο υπογράφηκε στα 2013 και φιλοδοξεί να δημιουργήσει το μεγαλύτερο λιμάνι στην ανατολική Αφρική, όμως ο νυν πρόεδρος της χώρας Τζον Μανγκουφούλι το απέρριψε χαρακτηρίζοντάς το «εκμεταλλευτικό και επικίνδυνο». Είπε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης ότι οι κινέζοι χρηματοδότες έθεσαν «σκληρούς όρους που μόνο τρελοί θα μπορούσαν να τους αποδεχτούν» (The Economic Times, 6/7).

Μπορεί η μονοπωλιακή Δύση να συνεργάζεται πολιτικά και κυρίως οικονομικά με τους χειρότερους τραμπούκους και βασανιστές του πλανήτη, που δεν είναι άλλοι από τους ανερχόμενους νέους χίτλερ του άξονα Μόσχας-Πεκίνου, και να κάνει τα στραβά μάτια σε πολλά από τα εγκλήματά τους, όμως η συσσωρευμένη πείρα της αυτοκαταστροφικής αυτής στάσης έχει διαμορφώσει στην κοινή γνώμη και σε μια μερίδα των πιο εκτεθειμένων σε αυτούς δυτικών μονοπωλιστών, τη συνείδηση ότι υπάρχουν όρια σ’ αυτή τη στάση. Αυτό φάνηκε μεταξύ άλλων κατά τις παραμονές της ευρωκινεζικής συνόδου της 14/9 όταν ο κινέζος πρόεδρος έστειλε τον υπουργό του των εξωτερικών Ουάνγκ Γι σε 5 ευρωπαϊκές χώρες για να απειλήσει ένα συγκεκριμένο ευρωπαϊκό κράτος μόνο και μόνο γιατί τόλμησε να προβάλει μια αντίσταση στην επιθετικότητα και το φασισμό του Πεκίνου.

Η αριστερά ήταν πάντα ο πιο ορκισμένος εχθρός του φασισμού-ναζισμού. Απέναντί του το κομμουνιστικό κίνημα αντέτασσε το πιο πλατύ λαϊκό αντιφασιστικό μέτωπο. Ωστόσο σήμερα η κυρίαρχη εμφανιζόμενη σαν «αριστερά» στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς συμπλέει με τους ναζί σε μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα, συνεργάζεται μαζί τους άλλοτε κρυφά και άλλοτε εντελώς απροκάλυπτα. Τέτοια παραδείγματα συνεργασίας σε κινηματικό-συνδικαλιστικό επίπεδο έχουν συγκεντρωθεί ουκ ολίγα τα τελευταία χρόνια.

Ενώ είχε γραφτεί το παρακάτω κείμενο και λίγο πριν δημοσιευτεί έγινε η παγκόσμιας στρατηγικής σημασίας διάλυση της τελευταίας συνόδου των G7 από τον αμερικανό πρόεδρο. Όχι τυχαία λίγο πριν οι υπόλοιποι έξι, που είναι οι αρχηγοί των μεγαλύτερων δεύτερης γραμμής ιμπεριαλιστικών χωρών του β κόσμου (Ευρώπη, Ιαπωνία, Καναδάς), είχαν καταψηφίσει την πρόταση του Τραμπ να συμμετάσχει ξανά στους G7 και η Ρωσία,

Πριν από λίγο καιρό ήρθε στη δημοσιότητα η είδηση ότι ένας κινέζος επενδυτής αγόρασε 100 σπίτια στα Εξάρχεια ενώ προηγούμενα είχε αγοράσει έναν άλλο μεγάλο αριθμό από σπίτια τα οποία μεταπούλησε ακριβότερα. (http://news.in.gr/economy/article/?aid=1500169574).

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη της βάζει πλάτες. Πρόθυμοι συνεργοί της στο σαμποτάζ το ψευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε το λιμάνι του Πειραιά στην Cosco. Αν θέλει κανείς να κάνει τον απολογισμό, θα φτιάξει έναν κατάλογο από έργα που ήταν η ΚΟΣΚΟ υποχρεωμένη να κάνει και δεν έχει κάνει σχεδόν κανένα από αυτά, οπότε έχει δυναμώσει την ανεργία στο λιμάνι, έχει καταπατήσει κάθε εργασιακή νομοθεσία φτιάχνοντας μια δικιά της κινέζικη κρατική γαλέρα, κατατρώει μεθοδικά τα εργασιακά δικαιώματα των παλιών εργαζομένων που έχουν μείνει στην προβλήτα Ι, και έχει μπει στο μικροσκόπιο για σοβαρά περιστατικά λαθρεμπορίου που εντοπίζονται από τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς και καλύπτονται από το δουλικό στην Κίνα ελληνικό πολιτικό κόσμο.

Από το «μη χρησιμοποιείτε μάσκα», που κάποιους θα σκότωνε, στην υποχρεωτική χρήση με επιβολή προστίμου

Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της κυβέρνησης, λοιμωξιολόγο Σ. Τσιόδρα η μάσκα δεν ήταν μόνο “αχρείαστη” σε όλη την περίοδο της καραντίνας και της εξάπλωσης του κορονοϊού, αλλά και “επικίνδυνη” για την προστασία από αυτόν. Καταγγείλαμε από την πρώτη στιγμή ότι η απόρριψη της μάσκας σαν προστατευτικό μέσο εκτός από το ότι σκότωνε περισσότερους ανθρώπους εξυπηρετούσε την πάγια αντιβιομηχανική σαμποταριστική πολιτική της κυβέρνησης για την όσο το δυνατόν πιο αργόσυρτη έξοδο από την καραντίνα.

  Παντού η εργοδοσία  ποδοπατεί τα εργατικά δικαιώματα, άλλά μόνο στην COSCO οι εργαζόμενοι δουλεύουν σα δούλοι. Αυτό γίνεται γιατί τους αποικιοκράτες της COSCO τους καλύπτει  η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα δικαστήρια, η επιθεώρηση εργασίας, η ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει έστω και την τελευταία στιγμή να πάψει να ταλαντεύεται για το αν θα μείνει μόνη της απέναντι στον Πούτιν και τον Σι και να νομίζει ότι θα την σώσει η αδύναμη μισοδημοκρατική μειοψηφία του ρεπουπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ ή ακόμα χειρότερα οι νεοναζί της Κίνας του Σι. Η Ευρώπη πρέπει να στηριχθεί στον εαυτό της, στα δημοκρατικά αντιφασιστικά κινήματα και στις δημοκρατικές αντιφασιστικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, ανάμεσα τους και σε αυτές των ΗΠΑ. Κυρίως όμως στην εποχή που τόσο οι κλασικοί φασίστες, όσο κυρίως οι φασίστες με "αριστερές" σημαίες οδηγούν το όλο και πιο εξαθλιωμένο παγκόσμιο προλεταριάτο σε έχθρα με τις αστικές δημοκρατίες και σε φιλία με το νεοναζιστικό Άξονα Ρωσίας-Κίνας και με τον αμερικανό κουίσλιγκ φίλο τους Τραμπ και την κλίκα του, το πιο κρίσιμο και ζωτικό καθήκον των αριστερών δημοκρατών και των πραγματικών κομμουνιστών είναι το να αντισταθούν στον Άξονα συσπειρώνοντας και όχι χτυπώντας το ευρωπαϊκό αλλά και το τριτοκοσμικό προλεταριάτο. Αυτό σημαίνει να αποδείξουν στην πράξη ότι δεν μπορεί ο πατριωτικός πόλεμος της Ευρώπης απέναντι στους νεοναζί, που έχει αρχίσει στο ηρωϊκό ουκρανικό μέτωπο, να γίνει με τους μεγαλοαστούς να συσσωρεύουν όλο και πιο μεγάλο πλούτο και τους λαούς να πληρώνουν μόνοι τους και μάλιστα κύρια για το κόστος της άμυνας τόσο σε χρήμα σήμερα όσο και σε ζωές αύριο. Αυτό σημαίνει ότι τώρα είναι η ώρα να ξεπηδήσει μια νέα δημοκρατική και επαναστατική αντιφασιστική αριστερά και ένα νέο μαζικό αντισοσιαλφασιστικό κομμουνιστικό κίνημα. Γιατί η αστική τάξη, ακόμα και όταν εκτελεί από τις συνθήκες πατριωτικά καθήκοντα αντλεί τη δύναμη της αντίστασής της από την αποφασιστικότητα των μαζών. Η ίδια ακόμα και στην καλύτερη της εκδοχή έχει την τάση του συμβιβασμού, ιδιαίτερα όταν σε μια πρώτη φάση ο φασισμός κερδίζει ένα μεγάλο κομμάτι των μαζών όπως γίνεται σήμερα στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη χώρα μας, και πιο πολύ στις ΗΠΑ.