Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

“Ο ερ­γά­της κα­τα­στρέ­φε­ται αν δεν τον α­πα­σχο­λεί το κε­φά­λαιο. Το κεφά­λαιο κα­τα­στρέ­φε­ται ό­ταν δεν εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται την ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη και για να την εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται πρέ­πει να την α­γο­ρά­ζει. Ό­σο πιο γρή­γο­ρα αυ­ξάνει το κε­φά­λαιο που εί­ναι προ­ο­ρι­σμέ­νο για την πα­ρα­γω­γή, το πα­ρα­γω­γι­κό κεφά­λαιο, ό­σο πιο αν­θη­ρή εί­ναι ε­πο­μέ­νως η βιο­μη­χα­νί­α, ό­σο πιο πο­λύ πλου­τί­ζει η α­στι­κή τά­ξη, όσο πιο κα­λά πά­νε οι δου­λειές, τό­σο πιο πολ­λούς ερ­γά­τες χρειά­ζε­ται ο κα­πι­τα­λι­στής, τό­σο πιο α­κριβά που­λιέ­ται ο ερ­γά­της. Α­πα­ραί­τητος ό­ρος για μια υ­πο­φερ­τή κα­τά­στα­ση του ερ­γά­τη εί­ναι λοι­πόν η ό­σο το δυ­νατόν πιο γρή­γο­ρη αύ­ξη­ση του κε­φά­λαιου” (Μαρ­ξ, Μι­σθω­τή ερ­γα­σί­α και κε­φάλαιο).

 

H κυβέρνηση στα μέσα Ιούλη  προχώρησε σε κατάργηση των μισών τομέων της τεχνικής εκπαίδευσης δίνοντάς της ένα ακόμη μεγάλο χτύπημα όχι μόνο στην εκπαίδευση αλλά και στην ίδια την παραγωγή της χώρας.

Πριν λί­γους μή­νες μί­α Α­με­ρι­κα­νί­δα α­να­κά­λυ­ψε, α­νοί­γο­ντας τη συ­σκευα­σί­α ε­νός παι­χνι­διού made in China, μή­νυ­μα α­πό κι­νέ­ζο ερ­γα­ζό­με­νο που ζη­τού­σε απε­γνω­σμέ­να βο­ή­θεια για

Σε αυτήν εδώ την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του αυστραλού δημοσιογράφου Τζον Πάουερ από την South China Morning Post της 25/8. Το άρθρο περιγράφει τις φασιστικές επιθέσεις που δέχονται οι υποστηρικτές του δημοκρατικού αντισοσιαλιμπεριαλιστικού κινήματος του Χονγκ Κονγκ στο εξωτερικό.

Το γενικό εκλογικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται κύρια από την μεγάλη άνοδο του κλασικού φασισμού, ιδιαίτερα της απεχθέστερης μορφής του που είναι ο ναζισμός. Καθόλου τυχαία ανέβηκε και εκείνη η πλευρά του σοσιαλφασισμού που συμμαχεί με τον εθνικιστικού τύπου αντιευρωπαϊσμό (ψευτοΚΚΕ, Κωνσταντοπούλου) ενώ έπεσε παραπέρα η πιο μαζική πλευρά του σοσιαλφασισμού που εμφανίζεται σαν υποτίθεται διεθνιστική (ΣΥΡΙΖΑ, Βαρουφάκης). Τίποτα το απροσδόκητο δεν υπάρχει σε μια τέτοια εξέλιξη σε μια χώρα που οι φιλελεύθεροι της είναι περήφανοι γιατί έχουν για αρχηγό τους έναν τουρκοφάγο που βάζει βέτο στην ΕΕ υπέρ του Πούτιν, και που κατακεραυνώνει με πάθος όποιον ισχυρίζεται ότι υπάρχει τουρκική ή ακόμα περισσότερο μακεδονική εθνική μειονότητα.

Όσα δεν φέρνανε παλιότερα τα χρόνια τα φέρνουν τώρα οι μέρες. Οι παγκόσμιες και οι τοπικές πολιτικές εξελίξεις είναι τόσο καταρρακτώδεις και κυρίως τόσο απροσδόκητες ώστε ποτέ όσο σήμερα οι πολιτικά ανήσυχοι άνθρωποι δεν ήταν υποχρεωμένοι να αναζητήσουν με αγωνία καινούργιες ερμηνείες των γεγονότων σε νέα εδάφη ανάλυσης. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια όλο και περισσότεροι μαρξιστές ερευνούν με πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από όσο παλιότερα τις πολιτικές αναλύσεις της ΟΑΚΚΕ και την πλησιάζουν.

Για όσους έχουν αντιληφθεί τη φασιστική πολιτική-ιδεολογική φυσιογνωμία του πρώην πρωθυπουργού η ομιλία του στην Έκθεση Θεσσαλονίκης δεν μπορεί παρά να επιβεβαιώσει αυτή την άθλια εικόνα. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό ήταν το σημείο όπου ο ομιλητής εμφανίζεται να κάνει αυτοκριτική για την κυβέρνηση του, επειδή όλοι τον κατηγορούν για το ασύλληπτο θράσος του να περνάει το μαύρο για άσπρο.

Ο γαλλικός Μάης του ’68 είναι γνωστός σαν το τελευταίο μεγάλο και μαζικό προοδευτικό πολιτικό κίνημα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Αυτός ο χαρακτήρας του έχει αναγνωριστεί σήμερα και από τα κυρίαρχα τμήματα της διεθνούς αστικής διανόησης,

Στις 7 του Ιούλη είχαμε δυο καλά νέα και ένα κακό. Από τακτική άποψη τα δυο καλά νέα είναι σημαντικότερα. Από στρατηγική τη μεγαλύτερη σημασία έχει το κακό. Τα δύο καλά νέα είναι η πτώση της σοσιαλφασιστικής συμμορίας Τσίπρα και το ξωπέταγμα των ναζικανιβάλων της «Χρ. Αυγής» από τη Βουλή. Το κακό νέο είναι η σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ παρά το κάζο των ευρωεκλογών.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έφερε και ψήφισε στη Βουλή ένα νόμο για τις συγκεντρώσεις και τις πορείες που υποτίθεται ότι θα ρύθμιζε δύο ώριμα αιτήματα πολιτικής δημοκρατίας, να μην κλείνουν τακτικά οι δρόμοι και να μην καταστρέφεται το κέντρο της πόλης, που κρύβονται πίσω από την πολύχρονη και βαθιά παραχάραξη και αντιστροφή «από τα αριστερά», δηλαδή από το σοσιαλφασισμό, των πιο κλασσικών μορφών μαζικής πολιτικής διαμαρτυρίας.