Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Αυτό το κείμενο το γράφουμε με την ευκαιρία του θανάτου του Γκορμπατσόφ. Αυτόν τον θρηνούν οι αδιόρθωτοι δυτικοί αστοί ανίκανοι να καταλάβουν τον αναγκαίο ρόλο του στην άνοδο του Γέλτσιν και μέσα από αυτή του Πούτιν. Λέμε ότι είναι αδιόρθωτοι γιατί δεν προβληματίζονται ούτε για το γεγονός ότι ο ίδιος έζησε τα τελευταία του χρόνια και πέθανε υπερασπιζόμενος τον Πούτιν στο αποκορύφωμα της κτηνωδίας του. Η εξήγηση αυτής της προσήλωσης βρίσκεται στο πιο σημαντικό κείμενο διεθνούς ανάλυσης της ΟΑΚΚΕ που έκρινε την παραπέρα ανάπτυξη της γραμμής της. Πρόκειται για το κεντρικό άρθρο της Νέας Ανατολής αρ. φ. 146 του Αυγούστου του 1991 που είχε τον τίτλο «ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΓΕΛΤΣΙΝ – ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ» (*). Στο άρθρο αυτό σχολιάζεται η ταραχώδης περίοδος στην οποία συντελείται το πέρασμα από την υπό διάλυση ΕΣΣΔ του Γκορμπατσόφ στη δήθεν δημοκρατική Ρωσία του Γέλτσιν και γίνεται η εκτίμηση ότι αυτή η νέα Ρωσία αποτελεί την αρχή μιας ακόμα πιο επιθετικής εποχής για το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό - νεοχιτλερισμό.

Σε προηγούμενα άρθρα μας αναλύαμε την τακτική του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού που γίνεται με την ταχτική που έχουμε ονομάσει σκούπα-φαράσι, δηλ. με τον ερεθισμό ενός σοβινισμού (πχ του αλβανικού, ελληνικού ή βουλγάρικου), να στρέψει μια άλλη χώρα στην αγκαλιά της Ρωσίας δίωχνοντάς την από το πλευρό κρατών που η Ρωσία αντιμετωπίζει σαν κύριους εχθρούς της πχ άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως μεγάλες χώρες της ΕΕ, ΗΠΑ κλπ

Η πο­λι­τι­κή κρί­ση που έ­χει ξε­σπά­σει τον τε­λευ­ταί­ο χρό­νο και έ­χει ο­ξυν­θεί α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο τους τε­λευ­ταί­ους μή­νες στη Δη­μο­κρα­τί­α της Μα­κε­δο­νί­ας ε­πι­τα­χύ­νει α­πλώς τη δια­δι­κα­σί­α α­πο­μά­κρυν­σης της πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας της γει­το­νι­κής χώ­ρας α­πό το φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­σμό και την προ­σέγ­γι­σή της με τη ρώ­σι­κη φα­σι­στι­κή υ­περ­δύ­να­μη.

Σε πολλούς δημοκράτες, εχθρούς του φασισμού και φίλους του αγωνιζόμενου για την εθνική του λευτεριά και ανεξαρτησία ουκρανικού λαού επικρατεί ενθουσιασμός για τις τελευταίες νίκες του ουκρανικού στρατού στην επαρχία του Χάρκοβο, καθώς και για τις φαινομενικά αλλοπρόσαλλες κινήσεις του πουτινικού καθεστώτος, με τη μερική επιστράτευση κληρωτών από το σύνολο - πλέον - της ρωσικής επικράτειας, δηλαδή ακόμα και από τα μεγάλα αστικά κέντρα τύπου Μόσχας και Λένινγκραντ (Αγ. Πετρούπολη, όπως το έχουν ονομάσει ξανά οι νεοτσαρικοί).

Είναι αλήθεια ότι ο ουκρανικός λαός έχει συγκινήσει βαθιά κι έχει προκαλέσει τον θαυμασμό σε κάθε φίλο της λευτεριάς των λαών και της ανεξαρτησίας εθνών και κρατών ανά τον κόσμο, με το μεγαλειώδη αγώνα του ενάντια στο ρώσικο νεοχιτλερισμό. Πρόκειται στην ουσία για έναν παλλαϊκό πόλεμο και για ασύλληπτο ηρωισμό ο οποίος, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι το Κρεμλίνο τον είχε κάπως υπολογίσει όταν ξεκίναγε τη δολοφονική εκστρατεία του, σίγουρα άλλαξε σε σημαντικό βαθμό τα πολιτικά και επιχειρησιακά σχέδια των Ρώσων, τουλάχιστον σε επίπεδο τακτικής.

Πιστεύουμε όμως ότι η γενική στρατηγική των νέων τσάρων σε αυτό το πρελούδιο του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου, το οποίο ξεκίνησαν ήδη από το φθινόπωρο του 2021 πριν την ωμή και απροσχημάτιστη ναζιστική εισβολή τους στην Ουκρανία με το σταδιακό μισοκλείσιμο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου στην Ευρώπη και το οποίο κλιμάκωσαν στις 24 του Φλεβάρη, με αυτή την εισβολή, βασικά δεν έχει αλλάξει. Δηλαδή στον πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία για λόγους στρατηγικής παραπλάνησης των εχθρών της, αυτή δεν έχει εκδηλώσει εσκεμμένα τις δυνατότητες που έχει στη χρήση όλων των υλικών και έμψυχων πόρων, αλλά και όλων των πολιτικών και ιδεολογικών εργαλείων που αυτή και οι σύμμαχοί της μπορούν να διαθέσουν. Οι περισσότεροι ειδικοί στην ανάλυση της ρωσικής τακτικής από την αρχή της εισβολής κάνουν την εξής παρατήρηση που συμπυκνώνει ένας από αυτούς, ο διευθυντής ρωσικών μελετών στο ινστιτούτο Άμυνας CNA, Μάικλ Κόφμαν που δηλώνει σύμφωνα με άρθρο των Τάιμς της Νέας Υόρκης: «Σε αυτόν τον πόλεμο υπάρχει μια διαρκής διάσταση ανάμεσα στους πολιτικούς στόχους του Πούτιν και τα στρατιωτικά μέσα για την επίτευξή τους. Σε σημαντικές αποφάσεις ο Πούτιν αποδείχθηκε ότι αρνείται να αναγνωρίσει την πραγματικότητα μέχρι που οι επιλογές του να εξελιχθούν από κακές σε χειρότερες».

Η απρόκλητη και βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έφερε τα πάνω κάτω στις διεθνείς σχέσεις και προκάλεσε παγκόσμιους τριγμούς και ανακατατάξεις. Μία από τις πιο σημαντικές συνέπειές της είναι και η στάση που επέλεξαν να κρατήσουν οι χώρες σʼ ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, αφού αυτό δεν αφορά μόνο στη σχέση Ρωσίας-Ουκρανίας, αλλά γενικότερα στη σχέση του ρωσοκινεζικού νεοναζιστικού Άξονα κυρίως με τη ΕΕ, που αυτός θέλει να καταπιεί, και δευτερευόντως τις ΗΠΑ του Δημοκρατικού κόμματος. Τώρα πια φαίνονται σχετικά καθαρά τα δύο μπλοκ, που ποτέ δεν είχαν πάψει να υπάρχουν, παρά την πολιτική της Ρωσίας να κάνει μετά τα 1990 τον ψόφιο κοριό και τον τάχα φιλοδυτικό «εταίρο». Βέβαια, αυτό το ξεκαθάρισμα δεν έχει γίνει ακόμη σε απόλυτο βαθμό, καθώς πολλοί ρωσόφιλοι κρύβονται ακόμη πίσω από παχιά λόγια περί σταματήματος του πολέμου. Όσο όμως η Ουκρανία αντιστέκεται, τόσο όλοι θα είναι αναγκασμένοι αργά ή γρήγορα να πάρουν θέση υπέρ του ενός ή του άλλου στρατοπέδου.

Τα χημικά και η επαπειλούμενη επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία φέρνουν πιο κοντά την «Γενεύη 2». Αν αυτή πραγματοποιηθεί, η Ρωσία θα γίνει ρυθμιστής και πυροδότης των βασικών αντιθέσεων σε όλο τον κόσμο

 Το φρικτό χτύπημα με χημικά όπλα έξω από τη Δαμασκό, που κόστισε τη ζωή εκατοντάδων αμάχων ήταν ένας ποιοτικός κρίκος στην αλυσίδα του αντιδραστικού και ατέλειωτου εμφύλιου στη Συρία και προοιωνίζει ακόμα μεγαλύτερη βαρβαρότητα σε αυτόν.

Η απόφαση για τη μεταφορά της αμερικάνικης πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ αποτελεί μια προβοκάτσια ιστορικών διαστάσεων, με την οποία ο Τραμπ κλιμακώνει τη ρατσιστική αντιμουσουλμανική εκστρατεία του και είναι ρυθμισμένη έτσι ώστε να στείλει στο παγκόσμιο φασιστικό, αντισημιτικό στρατόπεδο, το οποίο οικοδομεί ο νεοχιτλερικός άξονας Ρωσίας- Κίνας υπό την ηγεσία της πρώτης, ένα δισεκατομμύριο διακόσια εκατομμύρια μουσουλμάνων, και με πιο μεγάλο φανατισμό ανάμεσά τους τα 350 εκατομμύρια των Αράβων.

Η επίθεση με αληθινά πυρά από ρωσικές ειδικές δυνάμεις κατά τριών σκαφών του ουκρανικού ναυτικού, ο τραυματισμός μελών του πληρώματος και η κατάληψη των σκαφών, αποκάλυψε πιο καθαρά από ποτέ σε όλο τον κόσμο την επιθετική φύση της ρωσικής νεοναζιστικής υπερδύναμης.

Για το πώς εξελίσσεται ο κύκλος των συνταρακτικών γεγονότων που άνοιξε η ρωσική ναζιστική εισβολή στην Ουκρανία, υπάρχουν βασικά δύο εκτιμήσεις που αναπαράγονται ευρέως σε διεθνή κλίμακα. 

Ο Πούτιν έχει συνηθίσει να τα χει όλα δικά του: και τσάρος και κληρονόμος του «κομμουνισμού» και του «αντιιμπεριαλισμού» τύπου Μπρέζνιεφ, και κλασσικός νεοτσαρικός φασίστας και συνέχεια του «κόκκινου» αντιδυτικισμού, και καπιταλιστής του χειρότερου και πιο αρπακτικού είδους στον κόσμο και πάτρωνας κάθε «αντινεοφιλελεύθερου αντικαπιταλιστή» του πλανήτη.