Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Στη σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για το κλίμα, ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει στο κλείσιμο όλων των λιγνιτικών ηλεκτρικών μονάδων της ΔΕΗ δήθεν στα πλαίσια της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Μάλιστα, δεσμεύτηκε να τις κλείσει το αργότερο ως το 2028, όταν ο προηγούμενος πρωθυπουργός, που άφησε έργο σε κλεισίματα, ο Τσίπρας είχε αφήσει ένα περιθώριο για να κλείσουν μέχρι το 2030, ενώ άφηνε να ζήσει το 17% της ηλεκτρικής παραγωγής από τα λιγνιτικά.

Η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας ιδιαίτερα για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες-τη βαριά βιομηχανία της χώρας, όση έχει απομείνει ακόμη μετά το πολύχρονο σαμποτάζ των ρωσόδουλων- αποτελεί τον κύριο παράγοντα ο οποίος διαμορφώνει το κόστος του προϊόντος τους και κατά συνέπεια τη βιωσιμότητά τους.

Στην Ελλάδα το κόστος αυτό όπως είχαμε γράψει και στη Νέα Ανατολή αρ. φ. 542 είναι 34% περίπου (https://www.oakke.gr/component/k2/item/1143). Αυτό σημαίνει ότι κάθε μεταβολή του επηρεάζει σημαντικά το κόστος αυτό.

ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΣΑΜΠΟΤΑΡΙΣΤΕΣ!

Όλα είναι για τα νέα ανατολικά αφεντικά. Τα σιχαμερά 6 κόμματα και η μία δολοφονική συμμορία καθώς και τα παχύδερμα 

Στις περιοχές της Δυτικής Αττικής, δηλαδή στις περιοχές Ασπροπύργου, Ελευσίνας, Μεγάρων βρίσκεται πάνω από το ένα τρίτο της βιομηχανίας της χώρας και ο βασικός όγκος όσης βαριάς βιομηχανίας έχει απομείνει μετά το πολύχρονο σαμποτάζ από το σοσιαλφασιστικό πολιτικό μπλοκ στη χώρα. Χιλιάδες εργαζόμενοι, η εναπομένουσα καρδιά του ελληνικού βιομηχανικού προλεταριάτου, απασχολούνται και ένα σημαντικό και καίριο κομμάτι της οικονομικής ζωής όλης της χώρας πραγματοποιείται εκεί. Οπότε η διαφύλαξη της υγείας των εργαζομένων και η διαφύλαξη της ίδιας της βιομηχανίας εκεί πέρα από ένα ζήτημα φροντίδας για την ανθρώπινη ζωή, είναι μια από τις μεγαλύτερες ανάγκες για την οικονομική επιβίωση της βομβαρδιζόμενης ακόμα και μέσα στην πανδημία χώρας μας.

Την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου ο υπουργός Ανάπτυξης Γεωργιάδης απαντώντας στον ΣΥΡΙΖΑ που τον κατηγορούσε για το κλείσιμο της Πίτσος ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter (https://twitter.com/AdonisGeorgiadi/status/1316703449615151105) αντί για άλλη απάντηση ένα άρθρο της ΟΑΚΚΕ που είχε γραφτεί γι αυτό το κλείσιμο το 2018 (https://www.oakke.gr/sabotaz-crisis/item/909-). 

Το να αναδημοσιεύει ένας υπουργός, που είναι μάλιστα αντιπρόεδρος του κόμματος που κυβερνάει, και ταυτόχρονα ένα ηγετικό στέλεχος της εθνικιστικής δεξιάς, ένα άρθρο μιας μικρής οργάνωσης του επαναστατικού μαρξισμού δεν είναι κάτι το συνηθισμένο, ούτε είναι κάτι το ασήμαντο, πόσο μάλλον που το άρθρο ρίχνει σαφώς ευθύνες και στα υπόλοιπα κόμματα, ιδιαίτερα στη ΝΔ, δηλαδή το κόμμα του Γεωργιάδη! 

Το παρατεταμένο lockdown ήρθε να επιδεινώσει την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας που στον πυρήνα της βρίσκεται το παραγωγικό-βιομηχανικό σαμποτάζ. Εκατοντάδες παραμένουν οι μπλοκαρισμένες επενδύσεις και τα έργα, ενώ οι μεγάλες καθυστερήσεις στην απονομή της δικαιοσύνης είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα εργαλεία παραγωγικού σαμποτάζ που διαθέτει το πολιτικό καθεστώς. Οι εκκρεμείς δικαστικές υποθέσεις επενδύσεων και δημόσιων έργων ανέρχονται σε 250-300 και οι θέσεις εργασίας που ακολούθως διακυβεύονται άμεσα αγγίζουν τις 20.000. Αυτά τα νούμερα παραθέτει στο Κάπιταλ της 22/4 ο Γ. Κράλογλου, ένας από τους ελάχιστους δημοσιολογους του αστικού τύπου που καταγγέλει, και με αξιοπρόσεκτη επιμονή τη συνειδητή αντιβιομηχανική πολιτική όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών. (https://www.capital.gr/o-giorgos-kraloglou-grafei/3447596/pano-apo-20-000-theseis-ergasias-sta-xeria-tis-dikaiosunis). Μάλιστα δεν διστάζει κάπου να σημειώσει ότι αρκούν 40-50 άνθρωποι με την υποστήριξη Δημάρχων και κομμάτων και οι προσφυγές τους στο ΣτΕ για να ακυρώσουν ένα έργο υπερασπίζοντας κάποια συμφέροντα, που δεν κατονομάζει.

Είναι το υποδουλωμένο στο ρωσοκινέζικο νεοχιτλερικό άξονα πολιτικό καθεστώς και το βιομηχανικό σαμποτάζ που μας οδηγεί στην εξαήμερη, και όχι οι οδηγίες της ΕΕ

Γυρίζουν πενήντα χρόνια πίσω τα εργατικά δικαιώματα στη χώρα μας και μαχαιρώνουν την εργατική τάξη της Ενωμένης  Ευρώπης

Από 1η Ιούλη μπήκε σε εφαρμογή το μέτρο της εξαήμερης εργασίας στη βιομηχανία προς το παρόν στις επιχειρήσεις που δουλεύουν  με 3 βάρδιες. Ένα πελώριο φράγμα έσπασε. Η χώρα γυρίζει πενήντα χρόνια πίσω σε επίπεδο εργασιακών δικαιωμάτων. 

 Ήταν μετά την πτώση της δικτατορίας και χάρη σε αυτή που με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση του 1975 εφαρμόστηκε η πενθήμερη εβδομάδα αρχικά στη βιομηχανία και από το 1980 σε όλο τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Η εξαήμερη εργασία, που μόλις τώρα τόλμησε και εφάρμοσε στην πράξη η κυβέρνηση του ρωσόφιλου και κινεζόφιλου Μητσοτάκη, είχε περάσει νομοθετικά στα χαρτιά πέρυσι. Τότε η κυβέρνηση είχε περάσει και τη δεύτερη εργασία καταργώντας επίσημα το 8ωρο καθώς και τις συμβάσεις χωρίς ωράριο με τις οποίες ο εργαζόμενος είναι στη διάθεση του εργοδότη να εργαστεί όποτε τον φωνάξει για δουλειά βάζοντας σε εφαρμογή σε όλη τη χώρα το μοντέλο που πρώτη εγκαινίασε η κινέζικη γαλέρα της Κόσκο στην προβλήτα ΙΙ του λιμανιού του Πειραιά.  

Η εξαήμερη εργασία αποτελεί μετακύλιση των συνεπειών του σαμποτάζ της βιομηχανικής παραγωγής στις πλάτες της εργατικής τάξης, εφαρμόζεται ουσιαστικά με διακομματική κάλυψη και οδηγεί συνειδητά στην κινεζοποίηση των συνθηκών δουλειάς και πληρωμής της εργατικής τάξης όπως κατάγγειλε με ένταση η ΟΑΚΚΕ στις τρεις τελευταίες εκλογικές μάχες. 

Α­πό το Φλε­βά­ρη “έ­φυ­γαν” α­πό τις τρά­πε­ζες πε­ρισ­σό­τε­ρα α­πό 40 δις ευρώ, δη­λα­δή οι κα­τα­θέ­σεις πή­γαν α­πό τα 160 στα 120 δις Ευ­ρώ. Αυ­τή η φυ­γή έ­γι­νε ό­σο η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κά­θε τό­σο τί­να­ζε στον α­έ­ρα τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για το χρέ­ος, και α­πει­λού­σε την ΕΖ με χρε­ω­κο­πί­α και πέ­ρα­σμα στη δραχ­μή.

Παρακάτω δημοσιεύουμε τις απαντήσεις που έδωσε ένας σύντροφός μας σε μια διαδικτυακή συζήτηση στο facebook, όπου τέθηκε το ζήτημα της αποβιομηχάνισης της Ελλάδας και της σχέσης με αυτήν των χρηματοδοτικών προγραμμάτων της ΕΕ. Έχουν γίνει κάποιες μικροαλλαγές, που περισσότερο χρησιμεύουν στο να κάνουν το κείμενο να στέκεται ανεξάρτητο και όχι σαν απάντηση στα πλαίσια ενός διαλόγου, ή αποσαφηνίζουν μερικά σημεία του. Πιστεύουμε ότι είναι μια καλή συμπύκνωση της συχνά αποσπασματικής επιχειρηματολογίας της ΟΑΚΚΕ πάνω σε αυτά τα ζητήματα και για αυτό τη δημοσιεύουμε σαν ένα αυτόνομο κείμενο.

Δε χρειά­ζε­ται να εί­ναι κα­νείς οι­κο­νο­μο­λό­γος, ού­τε ευ­φυ­ής οι­κο­νομι­κός α­να­λυ­τής, ού­τε να έ­χει με­λε­τή­σει το «Κε­φά­λαιο» του Μάρ­ξ, για να κα­ταλα­βαί­νει ό­τι χω­ρίς πα­ρα­γω­γή δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει πλού­τος για να μοι­ρα­στεί στα μέ­λη μιας κοι­νω­νί­ας. Γιαυ­τό και η α­ρι­στερά των με­γά­λων κοι­νω­νικών ε­πα­να­στά­σε­ων του πε­ρα­σμέ­νου αιώ­να, ό­πως και οι πρώ­τες σο­σια­λι­στι­κές κοι­νω­νί­ες και οι λα­ϊ­κές δη­μο­κρα­τί­ες, το πρώ­το πράγ­μα που φρό­ντι­ζαν μό­λις έ­παιρ­ναν την ε­ξου­σί­α ή­ταν την υ­λι­κή πα­ρα­γω­γή.