Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Τι κάνουμε λοιπόν; Τι προτείνει και τι κάνει η συνειδητή εργατική τάξη στη χώρα μας; 

Η μεγάλη κρίση είναι πια εδώ. Δεν είναι ολόκληρη, δεν έχει ξεδιπλώσει όλη της την καταστροφική μανία, αλλά τα βασικά ποιοτικά της στοιχεία της έχουν ήδη εμφανιστεί. Αυτά συμπυκνώνονται σε δύο.

Η αντιευρωπαϊκή δημαγωγία του ψευτοΚΚΕ και οι 24ωρες απεργίες-απάτη συγκαλύπουν το ιστορικό έγκλημα της μεγαλύτερης στην ΕΕ  φτωχοποίησης  της ελληνικής εργατικής τάξης

Πυρήνες παντού του ενιαίου ταξικού μετώπου για την εργατική οικονομική πάλη και  περιφρούρηση του 8ωρου, ενάντια στην εγκληματική πολιτική του σαμποτάζ της παραγωγής και στην παράδοση της χώρας στο νεοχιτλερικό άξονα

Με ένα νέο νόμο η κυβέρνηση επεκτείνει το ημερήσιο όριο των ωρών εργασίας με υπερωρίες σε ένα εργοδότη από 12 σε 13. Είχε επιτρέψει με προηγούμενο νόμο του 2023 εργασία 13 ωρών συνολικά σε δύο εργοδότες. Απέναντι σε αυτό το νόμο το ψευτοΚΚΕ καμώνεται τον προστάτη των εργατών με μία γκαιμπελίστικη αντιευρωπαϊκή δημαγωγία, και ετοιμάζεται για άλλη μία 24ωρη ψευτοαπεργία. Από πίσω του σέρνεται, όλο και πιο υποταγμένη, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ.

Οι νέες ρυθμίσεις επιτρέπουν στους εργοδότες να ξεθεώνουν στη δουλειά το υπάρχον εργατικό δυναμικό για να αντιμετωπίσουν τη δραματική αύξηση των κενών θέσεων εργασίας που σύμφωνα με πρόσφατα ρεπορτάζ έχει εκτιναχθεί σε 300.000 θέσεις εργασίας το 2025, ενώ η ανεργία παραμένει ψηλή σε ποσοστό 9%. Η χρήση ξένων εργαζόμενων που έχει διευκολύνει η κυβέρνηση δεν κλείνει την τρύπα, αφού με την τήρηση των όρων της μετανάστευσης της ΕΕ χρειάζεται μετάκληση, δηλαδή η άδεια διαμονής και εργασίας μπορεί να δίνεται εφόσον υπάρχει σύμβαση με ελάχιστα όρια αποδοχών και ασφάλιση, δεν υπάρχουν πια τα περιθώρια για μαζική είσοδο μεταναστών με δουλοπαροικιακούς όρους και μαύρα μεροκάματα όπως στο παρελθόν.

Έ­να πο­λύ συ­χνό φαι­νό­με­νο των τε­λευ­ταί­ων μη­νών στη χώ­ρα μας εί­ναι οι θριαμ­βο­λο­γί­ες της κυ­βέρ­νη­σης για ε­πί­τευ­ξη πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σματος. Πα­ρό­λες ό­μως τις ια­χές θριάμ­βου, εί­ναι κοι­νή η δια­πί­στω­ση του ελ­λη­νικού λα­ού ό­τι οι συν­θή­κες δια­βί­ω­σής του μέ­ρα τη μέ­ρα χει­ρο­τε­ρεύ­ουν πα­ρά βελ­τιώ­νο­νται,

Είχαμε αναφέρει στην ανακοίνωση μας πριν ένα χρόνο με την οποία καταγγείλαμε τη σφαγή των Τεμπών σαν διακομματικό έγκλημα (2/3/23) :

«Στα πλαίσια της κύριας ευθύνης του ελληνικού κράτους (για τη σφαγή) τον ηγετικό ρόλο στο έγκλημα έχουν τα υποταγμένα στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό κυρίως ψευτοαριστερά κόμματα (αλλά και τα πιο μειοψηφικά ναζιφασιστικά), καθώς και οι ρωσόφιλες εδώ και δυο δεκαετίες πρωθυπουργικές φράξιες των ευρωπαιόφιλων κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αυτό το πολιτικό μπλοκ διεξάγει συντονισμένα ένα συστηματικό αντιβιομηχανικό σαμποτάζ προκειμένου να απομακρύνει τη χώρα μας από κάθε δημοκρατικού και ανεπτυγμένου παραγωγικού τύπου ευρωπαϊκή ενοποίηση και να τη μετατρέψει, δίπλα στην Ουγγαρία, σε ένα εργαλείο του ρωσοκινεζικού νεοχιτλερικού Αξονα μέσα στην ΕΕ και στη Δύση ευρύτερα».

Το πολύ εκτενές άρθρο που δημοσιεύουμε εδώ ασχολείται με το πολιτικής φύσης σαμποτάζ των ελληνικών σιδηροδρόμων στα πλαίσια ενός πολύ ευρύτερου κατά της ελληνικής βιομηχανίας. Είναι αυτό που οδήγησε στη μεγάλη σφαγή και ουσιαστικά εξηγεί γιατί η άθλια κατάσταση συνεχίζεται. Το κείμενο αυτό έχει ξεχωριστή πολιτική βαρύτητα γιατί είναι το πιο συστηματικό μας για το βιομηχανικό σαμποτάζ ως τώρα. Το γράψιμο του ξεκίνησε μετά το δυστύχημα στα Τέμπη και ολοκληρώθηκε λίγο μετά τις βουλευτικές εκλογές, χωρίς να δημοσιευτεί στη συνέχεια.