Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Σε αυτήν εδώ την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του αυστραλού δημοσιογράφου Τζον Πάουερ από την South China Morning Post της 25/8. Το άρθρο περιγράφει τις φασιστικές επιθέσεις που δέχονται οι υποστηρικτές του δημοκρατικού αντισοσιαλιμπεριαλιστικού κινήματος του Χονγκ Κονγκ στο εξωτερικό.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση υποδέχθηκαν τον πρόεδρο της φασιστικής Κίνας Σι Τζίνπινγκ στη χώρα, με δουλικά χαμόγελα, ανοιχτές αγκαλιές και μία σπάνια επίδειξη αγάπης και ενότητας μεταξύ τους μπροστά στα νέα αφεντικά. Με τον ίδιο δουλικό σεβασμό τον υποδέχτηκαν η κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική ψευτοαριστερά, το ψευτοΚΚΕ και η αυλή του, που φρόντισαν να αδειάσουν εξίσου επιδεικτικά τους δρόμους και να αποσύρουν τις ντουντούκες κατά του ιμπεριαλισμού και του φασισμού, τάχα απασχολημένοι με το Πολυτεχνείο φάρσα που στήνουν σε καταμερισμό ρόλων με τον προβοκάτορα και σοσιαλφασίστα Χρυσοχοΐδη.

Ενάντια στην εγκληματική κυβερνητική πολιτική με διακομματική κάλυψη στο ζήτημα της εκκλησίας, των ταξιδιών από Κίνα και Ιταλία, των τεστ για τον ιό, των μασκών και των μέτρων ενημέρωσης και καραντίνας του πληθυσμού

Με την πανδημία του κορονοϊού η ανθρωπότητα μπήκε σε μια κοσμοϊστορικών διαστάσεων περιπέτεια. Κανείς δεν μπορεί να πει αυτή τη στιγμή με σιγουριά ποιο θα είναι το μεγαλύτερο πλήγμα: Οι θάνατοι που θα σκορπίσει ο Ιός ή η πελώρια οικονομική κρίση, η εξαθλίωση των μαζών και η συνακόλουθη άνοδος των νεοχιτλερικών ιμπεριαλιστών της Ρωσίας και της Κίνας που αυτή η κρίση θα πυροδοτήσει;

Στις 2 Δε­κέμ­βρη η τρι­με­λής η­γε­σί­α του Occupy Central, α­πο­τε­λού­με­νη α­πό τους πανε­πι­στη­μια­κούς Μπέ­νυ Τά­ι, Τσαν Κιν Μαν και τον κλη­ρι­κό Τσου Γιου Μιν­γκ, ζήτη­σε α­πό τους κα­τα­λη­ψί­ες του κέ­ντρου να α­πο­χω­ρή­σουν “για την α­κε­ραιό­τη­τα και την α­σφά­λεια των συ­γκε­ντρωμένων” α­να­κοι­νώ­νο­ντας το τέ­λος της πολι­τι­κής α­νυ­πα­κο­ής (βλ. El Pais, 2/12).

Με αφορμή την πανδημία οι νεοχιτλερικοί του Πεκίνου έχουν ως γνωστό επιδοθεί σε μια παγκόσμια διπλωματική εκστρατεία που φέρει τη μορφή «βοήθειας» προς τις πληττόμενες χώρες της Δύσης. Σε μερικές χώρες η παραπάνω εκστρατεία πετυχαίνει το στόχο της με τη βοήθεια φιλικών στον ρωσοκινέζικο άξονα κυβερνήσεων. Όμως πολλά κράτη καταγγέλλουν την κινέζικη βοήθεια σαν αναποτελεσματική ή και εντελώς σάπια (πχ ακατάλληλες μάσκες, ανακριβή τεστ) ενώ ήδη η ΕΕ ξεσκεπάζει την υποκρισία του Πεκίνου που όταν λαμβάνει ευρωπαϊκή βοήθεια συνιστά χαμηλούς τόνους στον αποστολέα ενώ όταν η ίδια στέλνει κάτι στο εξωτερικό αυτοπροβάλλεται σα σωτήρας. Το βασικότερο είναι ωστόσο ότι στο διεθνή έγκυρο τύπο μένει σταθερή και με νέα στοιχεία η αρθρογραφία για τις ευθύνες της κινεζικής πολιτικής ηγεσίας και των φίλων της σε όλο τον κόσμο, για την εμφάνιση και κυρίως για την παγκόσμια διάδοση του covid-19.

Μπορεί οι φαιο-«κόκκινοι» νέο-μεσαιωνιστές να αποκαλούν υγειονομικό φασισμό τα επιστημονικά μέτρα των αστοδημοκρατικών κυβερνήσεων κατά του covid, αλλά δύσκολα θα παραδεχτούν ότι ο χαρακτηρισμός αυτός αντιστοιχεί στην πραγματικότητα στα μέτρα αυθαίρετης βίας που εφαρμόζει το κινεζικό σοσιαλφασιστικό καθεστώς σε μια σειρά κινεζικές πόλεις ενάντια στον πληθυσμό, με αποκορύφωμα το ασύλληπτης σκληρότητας παρατεταμένο λοκντάουν της Σαγκάης.

Πρώτα σε αυτήν τα ελληνικά κοινοβουλευτικά κόμματα και ο οικουμενικός πρωθυπουργός τους που σαμποτάρουν τη χώρα σηκώνοντας τη σημαία του τάχα πρωτοπόρου στην Ευρώπη ανθρωπισμού τους

Την ώρα που η Ευρώπη αντιμετωπίζει την πιο θανατερή αιχμή της πανδημίας, οι νεοχιτλερικοί του Άξονα Ρωσίας-Κίνας και οι κάθε λογής φίλοι τους στην Ευρώπη προσπαθούν να δυναμώσουν την ανησυχία, το φόβο και τον πανικό στους λαούς της, ιδιαίτερα στους πιο αγχωμένους χωρίς καθόλου ή με αμφίβολο μισθό και κλεισμένους στα σπίτια τους προλετάριους του Νότου, λέγοντάς τους ότι ο μεγαλύτερος εχθρός τους είναι οι κυβερνήσεις και οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Με ξεχωριστή μανία μάλιστα κατηγορούν τις κυβερνήσεις των Βόρειων χωρών της ΕΕ ότι εγκαταλείπουν τις Νότιες χώρες παρόλο που οι πρώτες διαθέτουν κυρίως για τις δεύτερες 1300 δισεκατομμύρια Ευρώ από διάφορα κοινά ταμεία και κεντρικές τράπεζες τους. Ισχυρίζονται ότι μόνο η Κίνα και η Ρωσία τους αγαπάνε τάχα χωρίς όρους και προϋποθέσεις όπως αποδεικνύουν τα κιβώτια μάσκες που αυτές τους στείλανε.

Μπορεί η μονοπωλιακή Δύση να συνεργάζεται πολιτικά και κυρίως οικονομικά με τους χειρότερους τραμπούκους και βασανιστές του πλανήτη, που δεν είναι άλλοι από τους ανερχόμενους νέους χίτλερ του άξονα Μόσχας-Πεκίνου, και να κάνει τα στραβά μάτια σε πολλά από τα εγκλήματά τους, όμως η συσσωρευμένη πείρα της αυτοκαταστροφικής αυτής στάσης έχει διαμορφώσει στην κοινή γνώμη και σε μια μερίδα των πιο εκτεθειμένων σε αυτούς δυτικών μονοπωλιστών, τη συνείδηση ότι υπάρχουν όρια σ’ αυτή τη στάση. Αυτό φάνηκε μεταξύ άλλων κατά τις παραμονές της ευρωκινεζικής συνόδου της 14/9 όταν ο κινέζος πρόεδρος έστειλε τον υπουργό του των εξωτερικών Ουάνγκ Γι σε 5 ευρωπαϊκές χώρες για να απειλήσει ένα συγκεκριμένο ευρωπαϊκό κράτος μόνο και μόνο γιατί τόλμησε να προβάλει μια αντίσταση στην επιθετικότητα και το φασισμό του Πεκίνου.

Όταν στα 1983 επί πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου μπήκε για πρώτη φορά ζήτημα επιστροφής στην Ελλάδα των γλυπτών του Παρθενώνα, πολλοί ήταν εκείνοι που ξεγελάστηκαν ερμηνεύοντας το γεγονός σαν μια προσπάθεια της χώρας να συνδεθεί με το χαμένο της πολιτιστικό παρελθόν. Αργότερα, όταν επί Σαμαρά εγκαινιάστηκε το νέο μουσείο της Ακρόπολης, ελάχιστοι κατάλαβαν ότι ήταν το πρώτο μουσείο στην ανθρώπινη ιστορία που δεν δημιουργήθηκε για να παρουσιάσει κάποια εκθέματα αλλά για να τονίσει αυτά που λείπουν και βρίσκονται σε ένα άλλο μουσείο, το Βρετανικό.