Στην ουσία το κέντρο της γερμανικής μεταστροφής ήταν στη γερμανική κοινή γνώμη που έχει εξοργιστεί από το θράσος των ελλήνων σοσιαλ-μπαταχτσήδων οι οποίοι έχουν περάσει στην επίθεση και ζητάνε λεφτά όψιμης εκδίκησης από μια Γερμανία που έμμεσα την κατηγορούν σα φιλοναζιστική ενώ είναι εκατό φορές πιο δημοκρατική και αντιναζιστική από τους ίδιους που είναι οι μόνοι στη Ευρώπη που ανέδειξαν και τιμάνε τους ναζιστές στο κοινοβούλιο τους. Αλλά ακόμα και ο Γιουνκέρ, και ο Ρέντζι, για να ξεπλυθούν από την υποστήριξη που έχουν δώσει σε αυτήν την κυβέρνηση, αναγκάζονται κάτω από την πίεση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης να της πετάνε και μερικές πετριές που μάλιστα είναι και από τις εύστοχες. Για παράδειγμα ο Ρέντζι τους είπε ότι δεν μπορεί να δώσει λεφτά για πρόωρες συντάξεις στην Ελλάδα την ώρα που τις έχει κόψει από τους ιταλούς συνταξιούχους, ενώ ο Γιουνκέρ προκειμένου να μείνει στη βρώμικη θέση του μεσολαβητή κατήγγειλε τους Τσίπρα και Σία σαν ψεύτες.
Στην ουσία η συμμορία προκάλεσε εναντίον της μια πανευρωπαϊκή οργή, που δεν μπόρεσε να την προκαλέσει ούτε το ίδιο το αφεντικό της ο Χίτλερ- Πούτιν με την εισβολή του στην Ουκρανία. Γιατί ακόμα και ένας υφεσιακός αστός θυμώνει μέχρι ενός σημείου όταν ο εξωτερικός εχθρός τον χτυπάει, αλλά θυμώνει πιο πολύ όταν τον χτυπάει κάποιος που τον χτυπάει από τα μέσα και έχει την ίδια γραμμή με τον εξωτερικό εχθρό και το κυριότερο που βάζει χέρι κάθε τόσο στο πορτοφόλι και υπονομεύει το νόμισμά του.
Νομίζουμε ότι η συμμορία, δηλαδή οι ρώσοι πάτρωνές της που καθοδηγούν τις στρατηγικές κινήσεις της, όπως αυτές εδώ τις διαπραγματεύσεις, στηρίχθηκαν περισσότερο από όσο έπρεπε στους ηγέτες φίλους ή και πράκτορες τους σε ηγετικές θέσεις μέσα στην ΕΕ και στην ΕΖ. Αυτό πληρώνουν τώρα με την τρομακτική απομόνωση 18 έναντι ενός, που έχουν τα τσιράκια τους στο Γιουρογκρούπ.
Βέβαια η μάχη της Ευρώπης δεν έχει τελειώσει. Ενώ όλο και περισσότερο φαίνεται ότι οικονομικά ο ελληνικός εκβιασμός για χρεωκοπία-αποχώρηση δεν πιάνει, δηλαδή δεν εκτοξεύει τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων των νότιων χωρών της Ευρωζώνης, αλλά μόνο τα ελληνικά, ο γεωστρατηγικός εκβιασμός που είναι η αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και η ανοιχτή πρόσδεση στο ρωσικό άρμα, δημιουργεί κάποια ρήγματα, ιδιαίτερα στη σχέση ΕΕ-ΗΠΑ. Βέβαια εδώ οι ΗΠΑ καθώς και οι ρωσόφιλοι της ΕΕ πληρώνουν τη δικιά τους κατευναστική γραμμή απέναντι στην πουτινική Ρωσία, δηλαδή δεν μπορούν από τη μια μεριά να υποβιβάζουν μεθοδικά τον κίνδυνο από αυτήν και από την άλλη να το τονίζουν για να δείξουν πόσο μεγάλη ζημιά θα είναι να πάει η Ελλάδα με τη Ρωσία. Χώρια κιόλας που η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ φρόντισε η πρώτη πράξη της μόλις ήρθε στην εξουσία να είναι το βέτο που έβαλε με το Ντούγκιν-Κοτζιά στην ΕΕ για να μην δυναμώσουν οι οικονομικές κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία, που σημαίνει ότι ήταν έτσι κι αλλιώς με τη Ρωσία πριν καν έρθουν στην εξουσία. Πάντως οι δήθεν «φιλέλληνες» ρωσόφιλοι κορυφής δηλαδή οι Μέρκελ, Ολάντ, Γιουνκέρ, Ρέντζι και ο πάντα πρόθυμος αυστριακός Φάινμαν δεν θα καταθέσουν τα όπλα. Ήδη ετοιμάζουν συναντήσεις κορυφής αφιερωμένες ειδικά σε μια συμμορία που ποδοπατεί το Γιουρογκρούπ και ρουφάει δεκάδες δις για τις τράπεζες που οι καταθέτες τους τις αδειάζουν, τους φτύνει κατάμουτρα κατηγορώντας τους για αυτά που είναι η ίδια, δηλαδή διασπαστές της Ευρώπης, όχι υπεύθυνους, όχι σοβαρούς, και πάνω απ όλα λεηλατητές της Ελλάδας!!!
Δεν ξέρουμε βέβαια ποιοι θα είναι ακριβώς οι συσχετισμοί στη μεγάλη μάχη που θα δοθεί μέχρι τις 30 Ιούνη και πόσο πετυχημένα θα αντεπιτεθούν οι ρωσόφιλοι στο Γιουρογκρούπ υπέρ της συμμορίας την τελευταία στιγμή και αν θα μπορέσουν να τη βγάλουν νικήτρια και όχι χαμένη. Το ζήτημα είναι εμείς που βρισκόμαστε στο κέντρο της θύελλας και ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα έξω από τη χώρα μας την αληθινή φυσιογνωμία και τα βρώμικα σχέδια της συμμορίας, να πείσουμε το λαό να μην την ακολουθεί σε καμιά της κίνηση ενάντια στην Ευρώπη νομίζοντας ότι την ακολουθεί υπέρ των συμφερόντων του.
Εννοούμε ότι μπορεί να μας αντιτάξει ένας προοδευτικός άνθρωπος του λαού, ότι αν η Ευρώπη νικήσει το ρώσο-φασίστα Τσίπρα, δηλαδή απομονώσει απόλυτα τους διασπαστές όποτε βρει την ενότητά της σε ανώτερο επίπεδο, οι συνταξιούχοι ή οι φτωχοί δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να πληρώσουν αυτή τη νίκη με μείωση των συντάξεων και των μισθών τους. Γιατί δηλαδή να μην είμαστε έστω τακτικά με τον Τσίπρα ενάντια στην Ευρώπη και στη γραμμή Σόυμπλε που σήμερα εκφράζει και τις 18 υπόλοιπες χώρες της ΕΖ;
Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο κλειδί στο οποίο ο έμπειρος κνίτης Τσίπρας, έβαλε την πιο χοντρή «κόκκινη γραμμή» του. Είπε δηλαδή στους 18 ότι δεν μπορώ να κόψω μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεις, όχι μόνο γιατί είμαι ένα κόμμα των φτωχών γενικά, αλλά γιατί ειδικά στην Ελλάδα της πελώριας ανεργίας οι μισθοί των 600.000 υπαλλήλων και κυρίως οι συντάξεις των 2.600.000 συνταξιούχων θρέφουν όχι μόνο τους ίδιους τους δικαιούχους αλλά και το 1.300.000 των ανέργων που τους τρέφουν οι οικογένειές τους. Αυτό το επιχείρημα ακριβώς χρησιμοποίησε σαν κεντρικό του ο Τσίπρας στη συνέντευξή του στη γερμανική Τages Spiegel της 18/6.
Πράγματι αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα, δηλαδή όντως οι αποσυρμένοι εργαζόμενοι είτε μετά από πολλή δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, είτε μετά από λίγη δουλειά στον κρατικό τρέφουν εκτός από τον εαυτό τους και τις στρατιές των ανέργων. Όμως οι ελληνικές στρατιές ανέργων δεν οφείλονται όπως σε κάθε καπιταλιστική χώρα στην υπερπαραγωγή καταναλωτικών αγαθών και κυρίως στην υπερπαραγωγή κεφάλαιου, αλλά στη συνειδητή πολύχρονη καταστροφή του παραγωγικού κεφάλαιου και των παραγόμενων στη χώρα καταναλωτικών αγαθών, από ένα άλλο κεφάλαιο ιμπεριαλιστικό και κρατικοκαπιταλιστικό-φασιστικό, το ρωσοκινέζικο. Είναι αυτή η καταστροφή, που διατηρεί και εντείνει τις συνθήκες χρεωκοπίας, εκείνη που διογκώνει το στρατό των ανέργων και μειώνει στον ίδιο βαθμό το στρατό των εργαζόμενων στην παραγωγή, ιδίως των εργαζόμενων στη βιομηχανική παραγωγή. Όμως είναι ακριβώς αυτός ο διαρκώς μειούμενος παραγωγικός πληθυσμός που συντηρεί τους συνταξιούχους καθώς και τους περισσότερους ελάχιστα ή καθόλου παραγωγικούς εργαζόμενους του κρατικού τομέα. Κυρίως είναι αυτός ο μειούμενος πληθυσμός που συντηρεί μέσω του αυξανόμενου γοργά αριθμού των συνταξιούχων (μέσω των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων) και το στρατό των ανέργων. Αυτό που κρύβει δηλαδή ο Τσίπρας και η συμμορία του από το λαό, είναι ότι είναι αδύνατο οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις να συντηρούνται από το εσωτερικό της χώρας όσο μειώνεται η παραγωγή, δηλαδή όσο αυτοί που καλούν τους δανειστές για διατήρηση των συντάξεων επιταχύνουν με ασύλληπτη ταχύτητα αυτή τη μείωση λόγω ακριβώς της επιτάχυνσης του σαμποτάζ που πραγματοποιούν. Αυτό το σαμποτάζ μετά από 5 μήνες Σύριζα, δεν είναι πια μια εμπειρική αίσθηση του καθένα αλλά είναι συγκεκριμένα νούμερα, δηλαδή νούμερα που εκφράζουν τη μείωση του ΑΕΠ εκεί που υπήρχε ως πρόσφατα έστω και μικρή αύξηση, τη σχετική αύξηση του εμπορικού ελλείμματος, τη μεγάλη πτώση των δημοσίων εσόδων, την αύξηση της ανεργίας. Αυτά λοιπόν τα υποκείμενα που φράζουν με ταχύπηκτο τσιμέντο την πηγή των μισθών και των συντάξεων, απαιτούν ούτε λίγο ούτε πολύ αυτήν την πηγή να την αντικαταστήσουν οι κρατικοί προϋπολογισμοί των 18 κρατών της Ευρωζώνης, εκ των οποίων μερικά πληρώνουν τους συνταξιούχους με πιο χαμηλές μέσες συντάξεις από τις ελληνικές, ενώ όλοι τους βγάζουν πιο αργά στη σύνταξη τους εργαζόμενούς τους. (Γι αυτό άλλωστε ο Σύριζα βγάζει τώρα μπρος το επιχείρημα ότι οι δικοί μας συνταξιούχοι σε αντίθεση με τους ξένους τρέφουν και τα άνεργα παιδιά τους).
Στην ουσία ωστόσο μόνο το ΔΝΤ από τους τρεις δανειστές απαιτεί οι συνταξιούχοι να ζουν αποκλειστικά από τον παραγωγικό τομέα, δηλαδή από τις εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών και όχι κατά ένα μέρος από τα κρατικά εισοδήματα, δηλαδή από όλη την υπόλοιπη κοινωνία μέσω της φορολογίας. Αυτό είναι το νόημα του μηδενικού ελλείμματος για τα ασφαλιστικά ταμεία για το οποίο είχαν δεσμευτεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Σήμερα ωστόσο η συνισταμένη απαίτηση των τριών φορέων δανεισμού είναι τουλάχιστον να βρεθούν ισοδύναμα έσοδα ή μείωση κρατικών εξόδων για να βρεθούν τα λεφτά για τους συνταξιούχους. Στο σημείο αυτό η συμμορία αντιπροτείνει στην τρόικα μια σειρά μέτρα που όλα σχεδόν συνιστούν υπερφορολόγηση του παραγωγικού κεφάλαιου, εκείνου δηλαδή που με δυσκολία έχει επιζήσει, και δευτερευόντως σημαίνει νέα φορολόγηση όλου του πληθυσμού για μια σειρά προϊόντα καθημερινής ανάγκης που η συμμορία τα θεωρεί προϊόντα πολυτελείας (πχ συσκευασμένες τροφές στις οποίες περιλαμβάνεται και το συσκευασμένο ψωμί και βέβαια οι εφημερίδες που είναι ένας καλός τρόπος να τις κλείσει ταυτόχρονα με το κλείσιμο των καναλιών που ετοιμάζει με την υπερφορολόγησή τους). Την ίδια στιγμή που προτείνει αυτή τη σαμποταριστική υπερφορολόγηση που θα έχει σαν αποτέλεσμα νέο κλείσιμο ή συρρίκνωση επιχειρήσεων, δηλαδή την παραγωγή νέων στρατιών ανέργων, η συμμορία των σοσιαλ—μπαταχτζήδων συνεχίζει να αρνείται να φορολογήσει την αστική βάση του καθεστώτος της. Σε αυτήν ανήκουν οι θεσμικοί φοροφυγάδες, όπως η πάμπλουτη ρωσόφιλη εκκλησία, η μεγάλη αγροτική γαιοκτησία που σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της δεν είναι καν στα χέρια των καπιταλιστών φάρμερ αλλά άσχετων με τη δουλειά της υπαίθρου γαιοκτημόνων, οι ανατολικοί έλληνες ή ρωσοκινέζοι κρατικοολιγάρχες των δημοσίων έργων, της ενέργειας, των λιμανιών, του τζόγου και των ορυχείων, ο όλο και πιο κινεζόφιλος στο σύνολό του εφοπλισμός, και τέλος οι κρατικογραφειοκρατικές διεφθαρμένες ακρίδες που συνεργάζονται με τα αντίστοιχα λαμόγια του ιδιωτικού τομέα και εκβιάζουν για λύτρα τους έντιμους πολίτες που πέφτουν στα νύχια τους. Οι ρωσόφιλοι αρνούνται εδώ και χρόνια να ψάξουν σχολαστικά τα περιουσιακά οικογενειακά στοιχεία των δημοσίων υπαλλήλων που έχουν θέσεις στις οποίες η δωροδοκία είναι θεσμός.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η ρωσόδουλη κυβέρνηση παρουσιάζει ως τώρα μια πρόταση εσόδων στους δανειστές που δεν μπορεί να καλύψει την τρύπα του προϋπολογισμού που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι για συντάξεις και μισθούς. Δηλαδή όσο και να γδάρει παραγωγικές επιχειρήσεις και πληθυσμό τα νούμερα δεν βγαίνουν, πόσο μάλλον δεν βγαίνουν για να καλύψουν και ένα πολύ μικρό ποσοστό του σε πολλές δεκαετίες αναδιαρθρωμένου και με μικρά επιτόκια χρονιάτικου χρέους, που οι δανειστές δέχονται να είναι μόλις 1% του ΑΕΠ, δηλαδή 1% πάνω από ένα μηδενικό πρωτογενές έλλειμμα. Έτσι η συμμορία ζητάει ουσιαστικά από τους δανειστές να καλύψουν το δημοσιονομικό κενό για τις συντάξεις. Και όχι μόνο αυτό αλλά ζητάνε επιπρόσθετα κεφάλαια πολλών δις για ανάπτυξη, δηλαδή πέρα από τα 2 δις του Γιούνκερ. Αλλά η χώρα δεν χρειάζεται καθόλου να δοθούν στο κράτος των σαμποταριστών κεφάλαια για ανάπτυξη, απλά να πάψουν οι τελευταίοι να απαγορεύουν τις επενδύσεις σε όλα τα ντόπια ή δυτικά κεφάλαια.
Από τα παραπάνω μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι δεν πρέπει κανένας πολίτης να θεωρεί σαν κάτι καλό για τη χώρα να πληρώνουν άλλοι λαοί για οτιδήποτε ξοδεύει η Ελλάδα εφόσον αυτή έχει στην εξουσία ανθρώπους που στραγγαλίζουν την παραγωγή, και επιπλέον αφήνουν στο απυρόβλητο τις βδέλλες και τις ακρίδες που ρουφάνε το μεδούλι της χώρας. Ή για να το βάλουμε αλλιώς, αν υπήρχε αυτή τη στιγμή στη χώρα μας μια δημοκρατική δύναμη στην εξουσία θα μπορούσε να αφήσει στο ύψος τους όλες τις ήδη πολύ μειωμένες συντάξεις και μάλιστα να σηκώσει κάπως και τις πολύ χαμηλές αρκεί να απελευθέρωνε αμέσως τις πολιτικά δεσμευμένες παραγωγικές δυνάμεις. Αυτό σήμερα χρειάζεται πολιτικά τουλάχιστον μια παλλαϊκή εξέγερση για να μην πούμε μια κοινωνική επανάσταση.
Το όφελος από εισφορές δεν θα έφτανε βέβαια αμέσως στις συντάξεις γιατί δεν θα πρόκυπτε αμέσως ένας μεγάλος παραγωγικός στρατός αλλά θα πρόκυπτε σταδιακά σε ένα ή το πολύ σε δύο χρόνια χωρίς σαμποτάζ. Σε αυτήν την περίοδο το ολοένα και συρρικνούμενο αναγκαίο πόσο κρατικής επιδότησης για τις συντάξεις θα πρόκυπτε από τη φορολόγηση των θεσμικών φοροφυγάδων.
Με λίγα λόγια αυτό που σήμερα η κυβέρνηση των αρχισαμποταριστών ονομάζει διαπραγμάτευση δεν είναι τίποτα άλλο από την απαίτηση της να ληστέψει, με πρόσχημα τις ελληνικές συντάξεις, τους ευρωπαίους πολίτες για να μπορεί να συνεχίζει απρόσκοπτα το σαμποτάζ της. Δηλαδή θέλει να θρέφει αυτόν τον πληθυσμό με δανεικά κι αγύριστα για να αποσπάει από αυτόν την άδεια να του καταστρέφει την παραγωγική βάση. Με λίγα λόγια του δίνει όπιο για να το ναρκώνει ωσότου το δέσει για τα καλά με τις βαριές και ασήκωτες αλυσίδες της νεοχιτλερικής αποικιοκρατίας. Αυτό το όπιο το δίνανε και οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί που επίσης συνέχισαν να σαμποτάρουν την παραγωγή ενώ παίρνανε δις πάνω στα δις δανεικά. Όμως καμιά προηγούμενη κυβέρνηση δεν έκανε τόσο μεγάλο σαμποτάζ σε τόσο λίγο χρόνο.
Αυτό το όπιο λοιπόν εμείς δεν θέλουμε να το προμηθευτούν από την ενωμένη δημοκρατική Ευρώπη οι πράκτορες αυτοί για να συνεχίζουν μέσα σε αυτήν το διασπαστικό έργο τους και μέσα στην Ελλάδα την καταστροφή, με την ευθύνη αυτής της καταστροφής και μάλιστα την ευθύνη της φτώχειας του λαού να την αναλαμβάνει πάντα η Ευρώπη που τους δανείζει. Γι αυτό το λόγο σαν ΟΑΚΚΕ δεν υποστηρίξαμε ποτέ ούτε με Παπανδρέου και Σαμαρά τις συμφωνίες που υπέγραφαν αυτοί με την Ευρώπη. Ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι αυτές οι συμφωνίες ήταν στα χέρια αυτών των ρωσόδουλων άδεια για μεγαλύτερο σαμποτάζ και ταυτόχρονα άδεια για διαρκή πτώχευση του λαού, την ευθύνη της οποίας αναλάμβανε πολιτικά η Ένωση. Αυτό ήταν προς το συμφέρον του νεοναζιστικού άξονα που τελικά κέρδισε άνετα την πολιτική πλειοψηφία και ανέβηκε στην εξουσία με τα τσιράκια του Σύριζα-ΑΝΕΛ-ψευτοΚΚΕ-«Χρυσή Αυγή».
Το ίδιο δεν υποστηρίζουμε και σήμερα τη γραμμή «συμφωνία με την Ευρώπη πάση θυσία», γραμμή που την εκφράζει συγκρατημένα το ψευτοευρωπαϊκό και ρωσόφιλο στην ηγεσία του μέτωπο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, και του Ποταμιού. Το αληθινό περιεχόμενο αυτής της γραμμής το εκφράζει με απόλυτη και ωμή σαφήνεια και ως την τελευταία του συνέπεια το Ποτάμι του Θεοδωράκη, ο οποίος από την πρώτη στιγμή της νέας κυβέρνησης φωνάζει ότι είναι με τον «ευρωπαίο» Τσίπρα και το στηρίζει απόλυτα για να δώσει την πάλη του ενάντια στην τάχα «αριστερίστικη αντιευρωπαϊκή» γραμμή μέσα στο Σύριζα, η οποία στην ουσία είναι η στρατηγική, δηλαδή η ρώσικη γραμμή του ίδιου του Τσίπρα. Αυτή η γραμμή του επιτρέπει να εκβιάζει την Ευρώπη λέγοντας της ότι μετά από αυτόν θα έρθουν οι αντιευρωπαίοι όχι μόνο του Σύριζα, αλλά το ψευτοΚΚΕ και οι ναζήδες. Ο Θεοδωράκης παριστάνει τη συνεπή «ευρωπαϊκή» δεξιά του Σύριζα, η οποία δεν επιτρέπεται να υπάρχει μέσα στο συντριπτικά ρώσικο Σύριζα και να το διαφθείρει, αλλά έξω του. Ο ρόλος του Θεοδωράκη είναι να εγγυάται για τον Τσίπρα στην Ευρώπη και έτσι να δίνει στήριγμα στους διάφορους Μέρκελ, Γιούνκερ, Ολάντ και Ρέντζι για να ζητάνε χάρες, υπομονή και παραχωρήσεις στο Σύριζα-Πούτιν. Αλλά με τον τρόπο τους το ίδιο κάνουν και οι ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ο ρόλος, που ανοιχτά τον ομολογούν από την πρώτη στιγμή της νέας κυβέρνησης, είναι να είναι στο πλευρό της στη διαπραγμάτευση και να προσπαθούν να πείσουν η μεν ΝΔ το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, το δε ΠΑΣΟΚ μαζί με το Ποτάμι τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες ότι ο Τσίπρας πρέπει να προστατευτεί από τους αριστεριστές του με το να του κάνει η Ευρώπη κάποιες παραπάνω παραχωρήσεις. Ενώ δηλαδή ο Σύριζα βομβάρδιζε με τα κινήματα των αγανακτισμένων σαν δωσίλογους τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επί πέντε χρόνια, τώρα στην αντιπολίτευση οι πουλημένοι στη Ρωσία ηγέτες της προστατεύουν τη φαιο-«κόκκινη» κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ και διώχνουν από πάνω της τη πενταφάνερη κατηγορία που της αξίζει ότι είναι ρωσόφιλη, αντιευρωπαϊκή και φασιστική σε όλα της. Όταν ο Τσίπρας φτύνει κατάμουτρα και ποδοπατεί την Ευρώπη των 18 κρατών που του αντιστέκεται, τάχα πιεζόμενος από την «αριστερή» τάση του, με την οποία και μόνο ταξιδεύει στο Κρεμλίνο, δηλαδή με τους ξεφωνημένους ρώσους Λαφαζάνη και Βαλαβάνη υπάρχει πάντα ένας Θεοδωράκης, ένας Σαμαράς και ένας αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να υποστηρίζουν ότι ο αληθινός Τσίπρας είναι αυτός που επισκέπτεται τη Μέρκελ με τους «ευρωπαίους» και αληθινούς επιστήθιους συμβούλους του Παππά και Σακελλαρίδη, που ως τώρα, όχι τυχαία δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στο Κρεμλίνο.
Τώρα λοιπόν, τώρα που το παιχνίδι παίζεται στην τελευταία του φάση και ο Τσίπρας εμφανίζεται τελείως σκληρός αλλά και αντιπαθητικός στην Ευρώπη πρέπει κάποιος να δείχνει στην Ευρώπη ότι η κατά τ’ άλλα οικουμενικά ενωμένη γύρω από την κυβέρνησή της Ελλάδα, θέλει να σωθεί από τα βράχια της εξόδου από την ΕΕ στην οποία τη σπρώχνουν οι αριστεριστές της. Αυτή λοιπόν η Ελλάδα ζητάει από την Ευρώπη έναν ύστατο συμβιβασμό που δεν μπορεί να γίνει όσο η Ευρώπη δεν βλέπει κανέναν ευρωπαϊσμό πια από αυτή τη χώρα παρά μόνο βρισιές και Πούτιν. Γι αυτό το λόγο οι τρεις ψευτοευρωπαίοι σωματοφύλακες του Τσίπρα, κατεβάζουν για πρώτη φορά στο Σύνταγμα τον ευρωπαϊκό λαό της Ελλάδας, που επί πέντε χρόνια οι «φιλοευρωπαίοι» Σαμαράς, Καραμανλής, Παπανδρέου, Βενιζέλος, τον είχαν αφήσει βουβό και ένοχο να καθυβρίζεται σα δωσίλογος της δημοκρατικής Γερμανίας από τους πραγματικούς δωσίλογους και ταγματασφαλίτες της νεοχιτλερικής Ρωσίας.
Και τον κατεβάζουν ακριβώς όπως θα ήθελαν. Πάλι βουβό αλλά με μια σφυρίχτρα και ένα σύνθημα: «Συμφωνία με την Ευρώπη, όποια και αν είναι». Δεν τους νοιάζει δηλαδή αν περάσει η πρόταση Τσίπρα να υπερφορολογηθούν μέχρις εξοντώσεως όλες οι επιχειρήσεις που επιβιώνουν ακόμα, ιδίως οι ραδιοτηλεοπτικές που θα κλείσουν ή θα περάσουν σε ρώσικα χέρια, οπότε θα αρχίσει μια «λαϊκή» δικτατορία εντός του Ευρώ σαν απάντηση στους κτηνώδεις «ευρωπαίους τοκογλύφους». Ούτε τους νοιάζει που για μια ακόμα φορά και περισσότερο από ποτέ θα χρεωθούν οι δανείστριες χώρες της Ευρώπης για την ανεργία και την πείνα που οι σαμποταριστές με τη συμφωνία αυτή θα δυναμώσουν στο έπακρο. Ούτε τους νοιάζει που αν ο Τσίπρας κόψει έστω και λίγο τους μισθούς και τις συντάξεις στα πλαίσια του πιστωτικού εκβιασμού της Ευρώπης, θα χρεωθούν αυτό το κόψιμο οι φιλοευρωπαίοι στην Ελλάδα και η ίδια η Ευρώπη, δηλαδή για μια ακόμα φορά θα χρεωθούν το μίσος των συνταξιούχων και των κρατικών υπαλλήλων, σύνολο 3.200.000 ανθρώπων που μαζί με τις οικογένειές τους γίνονται η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας.
Η πολιτική ηγεσία τους τους βούβανε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε να μιλήσουν αν αυτή η συμφωνία διασπάει και κάνει παραπέρα αφερέγγυα την Ευρώπη, ή αν παρατείνει για πολλούς μήνες τη μελετημένη από την ελληνική κυβέρνηση ασυμφωνία όπου πάλι η Ευρώπη δεν θα ασχολείται με τους μεγάλους νεοναζί εχθρούς της σε έναν κόσμο που φλέγεται, αλλά θα παρακολουθεί με αγωνία τι λέει ο τελευταίος βουλευτής του Σύριζα και των ΑΝΕΛ, δηλαδή τύπους απίθανους, μικροαστούς οππορτουνίσκους της δεκάρας μαγεμένους από την απροσδόκητη εξουσία τους που ξαφνικά εδώ και πέντε χρόνια μπήκαν στο τηλεοπτικό κέντρο της γης, επειδή έτσι σχεδίασαν τα μεγάλα κρυμμένα πίσω τους αφεντικά τους.
Συμφωνίες που στα χέρια μάλιστα ελεεινών κυβερνήσεων, σκοτώνουν την Ελλάδα και διαλύουν, διασπούν και αργοσαπίζουν την Ενωμένη Ευρώπη οι πραγματικοί κομμουνιστές της ΟΑΚΚΕ δεν τις θέλουν. Και το έχουν ξεκαθαρίσει από το 2012 ότι με αυτούς τους παλιανθρώπους που διακομματικά και σε επίπεδο κορυφής εξουσιάζουν τη χώρα δεν μπορεί αυτή ούτε να συνάψει ούτε να τηρήσει μια θετική για το λαό μας και για την Ευρώπη συμφωνία. Εκείνο που έχει να κάνει ο λαός μας είναι πρώτα απ όλα να καταγγείλει και να διώξει αυτούς τους σαμποταριστές και φασίστες από την εξουσία με έναν μακρύ και επώδυνο λαϊκό αγώνα, αποκαλύπτοντας πάντα πόσο αντιευρωπαϊκή είναι η στάση τους ή στην ανάγκη παλεύοντας για να διωχθούν από την Ευρώπη ώστε να πάψουν να κρύβονται πίσω της για να ασκούν την εγκληματική τους ρωσόδουλη πολιτική.
Το “Σύνταγμα” των ευρωπαϊστών. Ο άλλος αναγκαίος πόλος για μια καλή διαπραγμάτευση του Σύριζα.
Μπορεί κανείς να καταλάβει από τα παραπάνω ποιος είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο η ΟΑΚΚΕ δεν συμμετείχε ούτε στην χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, ούτε θα συμμετέχει σε αυτήν της Δευτέρας τουλάχιστον όσο συνεχίζεται η ίδια πλατφόρμα, που είναι «συμφωνία όποια και αν είναι». Οι διοργανωτές ισχυρίζονται ότι η συγκέντρωση είναι βουβή σε όλα τα άλλα πολιτικά ζητήματα για να ενώσει πολύ κόσμο υπέρ της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα είναι βουβή για να μην εκδηλωθούν όλες οι γραμμές μέσα στο φιλοευρωπαϊκό μέτωπο και έτσι αναγκαστικά ξετυλιχτεί και η βαθύτερη γραμμή που κινεί όλο αυτόν τον κόσμο που είναι η καταγγελία αυτής εδώ της συγκεκριμένης κυβέρνησης για την υπουλία, την απάτη, το βαθύ χτύπημα της οικονομικής ζωής, το φασιστικό της κωσταντοπουλέικο φιλοναζιστικό και φιλο «αναρχο»-φασιστικό παραλήρημα και πάνω απ όλα ο τρόμος της για τους στενούς δεσμούς που αυτοί οι σοσιαλφασίστες έχουν εγκαινιάσει με την πουτινική Ρωσία. Η απαγόρευση μιας οποιαδήποτε αποκλίνουσας φωνής ατομικής ή κομματικής από το πλαίσιο «συμφωνία νάναι και ότι νάναι», δηλαδή όσο κακή και νάναι για την Ευρώπη και την Ελλάδα, είναι η γραμμή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και πάνω απ όλα η γραμμή του Ποταμιού. Ο αυτοδιαφημιζόμενος σαν εντελώς ακομματικός και αυθόρμητος από τη βάση τρόπος καλέσματος αυτού του κινήματος, δεν μας πείθει όχι μόνο εξαιτίας της ουσιαστικής πολιτικής υποστήριξης που του έδωσαν και τα τρία κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι -που δίχως αυτά δεν βγαίνουν μεγάλες συγκεντρώσεις από πληθυσμούς που δεν ήταν πριν καθόλου δεμένοι με την πολιτική δράση- αλλά γιατί αυτή η συγκέντρωση είναι το αντίστροφο καθρέπτισμα του τρόπου και της γραμμής των δήθεν ακομμάτιστων αγανακτισμένων του Σύριζα που απαγόρευαν την έκφραση άλλων πολιτικών γραμμών μέσα σε ένα πλήθος που είχε μια κοινή θέση «όχι σε οποιοδήποτε μνημόνιο με την Ευρώπη». Ήταν τότε αυτό το στημένο «ιντερνετικό ακομματικό αυθόρμητο» του Σύριζα το οποίο επέτρεψε στην ουσία να ενωθεί στα κρυφά κάτω από την ίδια αντιευρωπαϊκή σημαία η ψευτοαριστερά με την ακροδεξιά και τους ναζί έξω από τη Βουλή. Τώρα αυτή η ομοιομορφία του «ναι σε κάθε μνημόνιο με την Ευρώπη» ενώνει κάτω από την ίδια σημαία μια ευρωπαϊκή ψευτο-οικουμενικότητα που στην ουσία ακολουθεί την κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ στα πάντα εκτός από το να βγει η χώρα από την Ευρώπη, όπως ακριβώς ζητάει και ο Πούτιν (και βέβαια ο φίλος του Ομπάμα από την άλλη υπερδύναμη). Έχουμε εκτιμήσει ότι ο Πούτιν θέλει οπωσδήποτε σε αυτή τη φάση μια φιλορώσικη Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη και μέσα στην Ευρωζώνη να σαπίζει τα πάντα και, κυρίως, να μπορεί να βάζει βέτο σε κάθε κλιμάκωση της ευρωπαϊκής αντίστασης στη ρωσοκινέζικη πολεμική συμμαχία που είναι παντού σε επίθεση ενάντια στον Δεύτερο κόσμο (Ευρώπη, Ιαπωνία) καθώς και στο δημοκρατικό Τρίτο κόσμο με ισλαμοναζιστική ή με κρατικοστρατιωτική μορφή. Η κατ εξοχήν ψευτοευρωπαϊκή Ελλάδα μέσα στη Ρωσία και υπέρ της Ρωσίας είναι η Ελλάδα του ανοιχτά φιλορώσου και κρυφά φιλοσυριζαίου Θεοδωράκη.
Δεν θέλουμε να πούμε με τα παραπάνω ότι για μας είναι ίδιος πολιτικά στη βάση του ο κόσμος της βάσης που συμμετείχε στο χθεσινό κυρίως ευρωπαϊκό μαζικό «Σύνταγμα» και εκείνος που συμμετείχε στο κυρίως αντιευρωπαϊκό μαζικό «Σύνταγμα» των αγανακτισμένων του 2012, και στα πολλά άμαζα «Συντάγματα» των ανοιχτά κομματικών συγκεντρώσεων της τελειωμένης πια πουτινικής-ντουγκινικής ψευτοαριστεράς των Σύριζα, ψευτοΚΚΕ, και της εξωκοινοβουλευτικής ουράς τους των ανοιχτών τροτσκιστών και των μ-λ τροτσκιστών.
Είναι γεγονός ότι σε αυτή τη συγκέντρωση συμμετείχε, και μάλιστα μαζικά, ένας δημοκρατικός κόσμος, που πραγματικά ανησυχεί και δίκαια ανησυχεί για το γεγονός ότι στην εξουσία βρίσκεται μια τουλάχιστον αντιδημοκρατική κυβέρνηση, που έτσι κι αλλιώς, είτε τώρα είτε αργότερα, πάει τη χώρα όχι απλά σε έξοδο αλλά σε εχθρική έξοδο και σε ανοιχτή σύγκρουση με την Ευρώπη καθώς και σε φασιστική δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Επίσης είναι γεγονός ότι οι σοσιαλφασίστες επιτελείς δεν θέλανε αυτή τη συγκέντρωση πολύ μαζική γιατί αυτό θα κινδύνευε να αντιστρέψει το μήνυμα προς την Ευρώπη (δηλαδή θα σήμαινε: μη λογαριάζατε καθόλου την κυβέρνηση είναι εντελώς αδύναμη στις μάζες, μην υποχωρείτε ρούπι οπότε αυτή ή θα πέσει ή θα υποκύψει) και κυρίως θα αδυνάτιζε υπερβολικά και θα επηρέαζε τους ήδη αδυνατισμένους στη λαϊκή τους βάση συριζαίους. Γι αυτό οι σοσιαλφασίστες διοργάνωσαν μια κυβερνητική αντισυγκέντρωση στην πρώτη εξαγγελμένη ημερομηνία πραγματοποίησής της την Τετάρτη, και μετά όταν η φιλοευρωπαϊκή, στη φόρμα της πάντα, συγκέντρωση αναβλήθηκε για την επόμενη μέρα, την Πέμπτη, διοργάνωσαν απειλητική έμμεση αντισυγκέντρωση αναρχικών στα Προπύλαια συν όλη τη σχετική λάσπη που ρίξανε ενάντια στους συμμετέχοντες από τα ΜΜΕ και τα διαδικτυακά όργανα τους. Επίσης επειδή η πρώτη συγκέντρωση-αντισυγκέντρωση των Συριζαίων ήταν εντελώς άμαζη, βάλανε την ΑΔΕΔΥ να οργανώσει νέα πιο μαζική συγκέντρωση την Κυριακή με τα εντελώς κνίτικα αντιευρωπαϊκά και αντιμνημονιακά συνθήματα της ώστε να κατεβάσουν και το μαζικό ΠΑΜΕ για να αντιρροπήσουν τη μαζικότητα των φιλοευρωπαίων. Έτσι η δόση από τα δύο ρεύματα θα είναι ισορροπημένη ώστε η διαπραγμάτευση να δίνει αρκετή κνίτικη πίεση στην Ευρώπη για να υποχωρήσει, αλλά και αρκετή δόση ελεγχόμενου ευρωπαϊσμού για να μην πεισμώσουν τα 18 κράτη και οι κυβερνήσεις τους και ενωθούν απόλυτα απέναντι στον προκλητικό Τσίπρα.
Η ΟΑΚΚΕ μπορεί να συνεργαστεί με τους αστούς φιλελεύθερους, όπως πρόσφατα στο ζήτημα της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης ή παλιότερα ενάντια στους φονιάδες της «17 Νοέμβρη», αλλά ποτέ δεν τους έχει εκχωρήσει ούτε έναν πόντο σε βάρος των πολιτικών της θέσεων και της πολιτικής της ανεξαρτησίας. Μάλιστα τους έχει υποστηρίξει πάντα όταν δέχονται επιθέσεις από τους σοσιαλφασίστες, είτε στο πολιτικό είτε στο παραγωγικό επίπεδο. Αυτό το έχει κάνει με μια συνέπεια και μια ένταση που δεν την έχουν δείξει ποτέ οι ταξικοί ομοϊδεάτες τους που συχνά παρακολουθούν το κατασπάραγμα των άλλων αστών από τους ρωσόδουλους με την απάθεια ή και την κρυφή χαρά που νιώθει ένας καπιταλιστής όταν κλείνει το εργοστάσιο του ανταγωνιστή του από το σαμποτάζ του Σύριζα και του ΣτΕ ή όταν ένας πολιτευτής τους χάνει τη θέση του στη Βουλή και στο κόμμα του από πολιτική εκκαθάριση από τους ρωσόφιλους ύστερα από ένα επιλεκτικό ή ανύπαρκτο σκάνδαλο. Αυτός είναι ο ένας λόγος που ο σοσιαλφασισμός λυσσάει ενάντια στην ΟΑΚΚΕ και τη συκοφαντεί για αστισμό, όμως ο πιο βασικός λόγος είναι ότι η πραγματικά κομμουνιστική και προλεταριακή στην ιδεολογία και στην πράξη της ΟΑΚΚΕ αποκαλύπτει τον αστικό και μάλιστα το μεγαλοαστικό φιλο-κρατικομονοπωλιακό, φιλο-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα όλου του ψευτοαριστερού μπλοκ. Η ΟΑΚΚΕ λοιπόν δεν χαρίζει τις προλεταριακές μάζες σε αυτό το μπλοκ που τόσο αισχρά τις εκμεταλλεύεται για να ανεβεί στην εξουσία ενώ ταυτόχρονα τις προδίνει καθημερινά και στα άμεσα και στα στρατηγικά τους συμφέροντα.
Η ΟΑΚΚΕ είναι οργάνωση της προλεταριακής πρωτοπορίας και πρέπει να δέσει τον αγώνα για τον πολιτικό δημοκρατισμό και την απελευθέρωση της μπλοκαρισμένης βιομηχανικής ανάπτυξης με τα άμεσα και τα στρατηγικά συμφέροντα της φτωχολογιάς και να δεθεί μαζί της. Αυτό πρέπει να γίνει όχι μόνο για τα στρατηγικά συμφέροντα της τάξης, αλλά γιατί ο σοσιαλφασισμός και η επαπειλούμενη ξένη νεοναζιστική κατοχή μπορούν να αντιμετωπιστούν κύρια από τις προλεταριακές μάζες, ιδιαίτερα τους βιομηχανικούς εργάτες, και τη φτωχολογιά της πόλης και του χωριού. Αλλά για να γίνει αυτό οι μάζες αυτές πρέπει να αποσπαστούν από την πολιτική και ιδεολογική επιρροή του σοσιαλφασισμού και γενικά του φαιο-«κόκκινου» ψευδο-αντικαπιταλισμού. Κανείς όμως δεν θα μπορέσει να τις αποσπάσει αν δεν διαχωριστεί στο επίπεδο αυτό από τους αστοφιλελεύθερους που επιδοκιμάζουν σαν αναγκαίο κάθε μέτρο φτωχοποίησης του λαού ειδικά στον κρατικό αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Μάλιστα στον τελευταίο χαρακτηριστικά υποστηρίζουν με ενθουσιασμό τις κινέζικες επενδύσεις και τα μοναδικά στη χώρα οργανωμένα σε μεγάλη κλίμακα κάτεργα της COSCO όπου στην πράξη συνεργάζονται με τους ψευτοαριστερούς και ναζήδες συνδικαλιστές των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ και της «Χρ. Αυγής» που επίσης ξεπουλάνε τους εργάτες εκεί πράγμα όμως που ελάχιστοι ξέρουν. Με λίγα λόγια οι αστοφιλελεύθεροι στην πλειοψηφία τους κάνουν αντικειμενικά και φωναχτά τα πάντα για να στείλουν την φτωχολογιά σε αυτούς του δηλητηριώδεις προστάτες της.
Είναι μάλιστα η ταξική φύση ειδικά των περισσότερων ελλήνων αστοφιλεύθερων ηγετικών στελεχών που δεν τους αφήνει να δουν, και κυρίως να αναγνωρίσουν, ότι η βασική αιτία της σημερινής καταστροφικής κρίσης της χώρας οφείλεται στη συντριβή της μεγάλης βιομηχανίας και όχι στην ανόητη και ρηχή αντίληψη τους του «μεγάλου και σπάταλου κράτους», που το έχουν ταυτίσει με το σοσιαλισμό όπως ακριβώς κάνουν στην πράξη ή και στα λόγια και οι σοσιαλφασίστες. Οι τελευταίοι λατρεύουν το αστικό κράτος γιατί σαν αστοί χωρίς οικονομική δύναμη μέσω αυτού ανεβαίνουν στην πολιτική και μετά στην οικονομική εξουσία και γι αυτό παντού είναι κρατικοκαπιταλιστές ενώ ειδικά στην Ελλάδα είναι οπαδοί ενός κράτους εντελώς κομπραδόρικου, αντιβιομηχανικού και παρασιτικού, που αντιστοιχεί στα συμφέροντα αποικιοκρατών. Ο κομμουνισμός αντίθετα, οπότε και η ΟΑΚΚΕ, θέλει να καταστρέψει αυτό το κράτος το καταπιεστικό και διεφθαρμένο και να χτίσει στα ερείπιά του ένα άλλο λαϊκό κράτος και αυτό μόνο για μια ενδιάμεση περίοδο και μόνο για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης με στόχο τη σταθεροποίηση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας του προλεταριάτου ως ότου αυτό θα μπορέσει να το καταργήσει. Η ΟΑΚΚΕ καταγγέλλει το σημερινό κράτος όχι μόνο σαν καταπιεστή του λαού, όπως συμβαίνει με όλα τα αστικά κράτη, αλλά το θεωρεί ένα από τα άντρα του σαμποτάζ που κάνουν οι ρωσόφιλοι στην παραγωγή και επίσης σαν σπάταλο όχι με τη φιλελεύθερη έννοια ότι έχει υπεράριθμους υπαλλήλους αλλά ότι οι ρωσόφιλοι σπρώχνουν αυτούς τους υπαλλήλους στην τεμπελιά και στον παραιτισμό οπότε, εκτός από το ότι τους διαφθείρουν, τους κάνουν άχρηστες ακρίδες που τρώνε το μόχθο του υπόλοιπου λαού και σπαταλούν πολύ από το κεφάλαιο που θα πήγαινε στην παραγωγή. Δηλαδή για την ΟΑΚΚΕ το κράτος δεν είναι πηγή και αιτία της οικονομικής παρακμής και κρίσης της χώρας, αλλά ένας προνομιακός χώρος του παραγωγικού σαμποτάζ και της ηθικής διαφθοράς του λαού από τους πράκτορες.
Γι αυτό το λόγο η ΟΑΚΚΕ έχει μια κεφαλαιώδη αντίθεση πολιτικής με τους φιλελεύθερους. Αυτοί θέλουν να απολύσουν τους υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους για να μικρύνουν το κράτος και αυτό υποβάλλουν στους δανειστές, που δεν είναι καθόλου πιο προοδευτικοί από τους φιλελεύθερους σε αυτό το ζήτημα. Αντίθετα η ΟΑΚΚΕ θέλει αυτοί οι υπάλληλοι να σέβονται το λαό και να βοηθηθούν να δουλέψουν και να τους δοθεί αντικείμενο δουλειάς και όσοι έχουν διαφθαρεί από τα χρόνια της αχρηστίας να υποχρεωθούν να δουλέψουν, δηλαδή να ελεγχθούν και να αξιολογηθούν από μια οποιαδήποτε αστοδημοκρατική κεντρική διοίκηση και από το λαό και συλλογικά από τους συναδέλφους τους. Αλλά η απόλυση σήμερα ανθρώπων που δεν έχουν βοηθηθεί να αποκτήσουν νέες γνώσεις και δεν έχουν μάθει να δουλεύουν αποτελεσματικά και το πέταγμά τους μέσα στις παγωμένες θάλασσες των ανέργων σημαίνει εκτέλεση, και οι φιλελεύθεροι της ΝΔ το κάνανε αυτό προς μεγάλη χαρά των ρωσόφιλων. Και έτσι δεν απόκτησαν μόνο το αβυσσαλέο μίσος των ίδιων των μερικών χιλιάδων βάναυσα απολυμένων αλλά το μίσος όλης της κρατικής υπαλληλίας που τρέμει μην πάθει το ίδιο. Αυτή η υπαλληλία μαζί με τους συνταξιούχους, που πάλι οι φιλελεύθεροι έκριναν πρόσφορους για περικοπές, σε συνεννόηση πάντα με τους δανειστές που τουλάχιστον έχουν το ελαφρυντικό ότι δεν έχουν αντιληφθεί το συνειδητό παραγωγικό σαμποτάζ στη χώρα, έφερε τους σοσιαλφασίστες στην εξουσία και συνεχίζει να τους κρατάει σε αυτήν. Όταν λοιπόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είναι μικροαστοί και οι πιο φτωχοί από αυτούς είναι μισοπρολετάριοι, (όπως τους αποκαλούσε ο Λένιν), δεν ακούν ποτέ από τους φιλελεύθερους τη λέξη παραγωγικό σαμποτάζ που εξηγεί την κρίση της χώρας και τη μείωση της καταναλωτικής τους δύναμης, πιστεύουν ότι τους φτώχυνε επίτηδες και τους απέλυσε επίτηδες η «Ευρώπη των τοκογλύφων» και ακολουθούν τους φαιο-«κόκκινους» που καμώνονται πως τους υπερασπίζουν. Αν κάποιος δεν τους πει την αλήθεια και δεν τους υποστηρίξει αυτή η υπαλληλία θα ακολουθήσει τους ψεύτικους προστάτες στη δικτατορία τους Οι έλληνες αστοφιλελεύθεροι δεν τους λένε ποτέ την αλήθεια δηλαδή δεν μιλάνε ποτέ για σαμποτάζ γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος που σαμποτάρει και τελικά ο μόνος που έχει συγκεκριμένο λόγο να σαμποτάρει τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις είναι μια μεγάλη δύναμη που φαίνεται πια ότι είναι η Ρωσία. Αλλά οι έλληνες αστοί έχουν μάθει από τους ηγέτες τους να μην τα βάζουν με τη Ρωσία όπως άλλωστε δεν τα βάζουν ιστορικά ποτέ με καμιά μεγάλη δύναμη αν δεν το απαιτήσουν αυτό άλλες προστάτιδες δυνάμεις. Όσο η Ευρώπη δεν βάζει στην Ελλάδα ωμά ζήτημα Ρωσίας τα στελέχη των τριών κομμάτων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι δεν κάνουν ποτέ κόντρα στους ρωσόδουλους ηγέτες τους.
Για όλους τους παραπάνω λόγους καταλαβαίνει κανείς ότι δεν φτάνει να πούμε ότι το συγκεκριμένο πιο δημοκρατικό ευρωπαϊκό «Σύνταγμα» είναι προτιμότερο από το ρωσόφιλο φασιστικό «Σύνταγμα», αλλά πρέπει να αποκαλύψουμε το συμπληρωματικό βοηθητικό παιχνίδι που παίζει αυτή τη στιγμή σαν ηγεσία το πρώτο υπέρ του δεύτερου και να μην πάμε ούτε σε αυτό. Δηλαδή πρέπει να δείξουμε ότι υπάρχει άμεση ανάγκη για ένα άλλο πλατύ μέτωπο, που είναι πολύ μικρό ακόμα, ένα τρίτο μέτωπο των ευρωπαϊστών που είναι εκτός από δημοκράτες και διεθνιστές, υπερασπιστές των τακτικών και στρατηγικών συμφερόντων του εργαζόμενου λαού και της φτωχολογιάς την οποία και τα δύο παραπάνω μέτωπα τη χτυπάνε βίαια σήμερα σε επίπεδο ηγεσίας. Η ΟΑΚΚΕ είναι στον πυρήνα αυτού του τρίτου μετώπου που κάποια στιγμή θα δυναμώσει και θα ενώσει το λαό και στις δυο πλατείες Συντάγματος και θα το βγάλει από την τρομακτική μέγγενη των δύο αντιδραστικών ηγεσιών που τώρα τον πνίγουν, τον συνθλίβουν και το χωρίζουν.
Δυναμώστε την ΟΑΚΚΕ, αντισταθείτε στα «Συντάγματα» της απάτης που στήνουν σαν παγίδα στους δημοκράτες και στη φτωχολογιά οι ρωσόδουλοι. Δώστε με την ΟΑΚΚΕ την πάλη για την αντίσταση της Ευρώπης στον πόλεμο που έρχεται, την πάλη για τη σωτηρία της Ελλάδας σε συνεργασία με αυτήν την Ευρώπη και όχι για την υπονόμευση και τη διάσπασή της.