Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η εικόνα που φτάνει στην Ελλάδα από τη διαχείριση της νέας δολοφονικής επιδημίας στη γενέτειρά της είναι γενικά πολύ ευνοϊκή για το φασιστικό καθεστώς του Πεκίνου. Παρουσιάζεται η εικόνα ενός κράτους που ενδιαφέρεται για τον περιορισμό της ίωσης, που ελέγχει τους πάντες για πιθανά κρούσματα και χτίζει νοσοκομεία σε χρόνο μηδέν για να καταπολεμήσει την αρρώστια που ταλαιπωρεί το λαό. Μάλιστα, στο περιθώριο της επίσημης ενημέρωσης ορισμένοι φαιο-«κόκκινοι» έριξαν όλη την ευθύνη για την ύπαρξη και διάδοση του ιού στους ανταγωνιστές των κινέζων αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Η αλήθεια απέχει απ’ το παραπάνω αφήγημα όσο η μέρα με τη νύχτα.

Μια πολύ χαρακτηριστική στιγμή από τα γεγονότα του 1989 στην Κίνα είναι η καταστροφή από ένα τεθωρακισμένο στρατιωτικό όχημα του περίφημου αγάλματος της θεάς της Δημοκρατίας, μίας αρκετά ογκώδους κατασκευής από αφρολέξ και πεπιεσμένο χαρτί πάνω σε μεταλλικό καλούπι που παριστάνει μια γυναίκα να κρατά έναν πυρσό. Το άγαλμα κατασκευάστηκε από φοιτητές της κεντρικής ακαδημίας καλών τεχνών και στήθηκε στην πλατεία Τιεν Αν Μεν από τολμηρούς νεολαίους που αψήφησαν τις απειλές της ασφάλειας ότι θα έχαναν το δίπλωμά τους. Τοποθετήθηκε ανάμεσα στο Μνημείο των Ηρώων του Λαού και την Πύλη της πλατείας κοιτάζοντας προς το τεράστιο πορτραίτο του Μάο που κρέμεται εκεί. Αν και πολλοί συγκρίνουν το έργο με το άγαλμα της Ελευθερίας των ΗΠΑ προβάλλοντας τον ισχυρισμό περί αμερικανικής καλλιτεχνικής (και παραπέρα πολιτικής) επιρροής, ένας γλύπτης που ήταν παρών στην κατασκευή του αγάλματος ονόματι Τσάο Τσινγκ-γιουάν έχει εξηγήσει ότι οι δημιουργοί του όχι μόνο συνειδητά απέφυγαν να πάρουν σαν πρότυπο το άγαλμα της Νέας Υόρκης επειδή μια τέτοια κίνηση θα ήταν φιλο-αμερικανική, αλλά αντίθετα επηρεάστηκαν πολύ από το πασίγνωστο έργο σοσιαλιστικού ρεαλισμού της σοβιετικής γλύπτριας Βέρας Μούχινα που παριστάνει έναν εργάτη και μία αγρότισσα με προτεταμένα χέρια να κρατούν το σφυροδρέπανο.

Τη φετινή χρονιά αλλεπάλληλα μπλακάουτ έχουν πλήξει μια σειρά περιοχές της χώρας, κυρίως νησιά, αλλά και την ίδια την πρωτεύουσα. Η επί 2,5 ώρες διακοπή του ηλεκτρικού σε αρκετές περιοχές του λεκανοπεδίου στις 22/8 προκάλεσε προβλήματα σε πάρα πολύ κόσμο (επηρέασε το 10% της ζήτησης σε όλη τη χώρα), ενώ το 34ωρο μπλακάουτ στην Ύδρα λίγες μέρες αργότερα στέρησε το νησί και από νερό.

Δεν έχει σχέση με τις ντιρεκτίβες της ΕΕ αλλά με την Κίνα ο αντεργατικός νόμος του Μητσοτάκη

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΙΝΕΖΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ  

Όχι στην απόλυτη εξαθλίωση που φέρνει το σοσιαλφασιστικό σαμποτάζ της σύγχρονης βαριάς βιομηχανίας

Σιγά-σιγά έρχονται στο φως τα καταστροφικά αποτελέσματα της νομοθεσίας για τα κόκκινα δάνεια που έχουν επιβάλει οι σαμποταριστικές κυβερνήσεις σε συνδυασμό με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Η ΟΑΚΚΕ συμμετείχε στη συγκέντρωση και πορεία των λιμενεργατών ενάντια στην υπογραφή της συμφωνίας κυβέρνησης - Κόσκο για το ξεπούλημα του 67% του ΟΛΠ. Η κινητοποίηση οργανώθηκε από την ΟΜΥΛΕ, την Ένωση Λιμενεργατών του ΟΛΠ και το Σύνδεσμο Αρχιεργατών Εποπτών ΟΛΠ.

Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας έγινε στην πλατεία Κλαυθμώνος και ακολούθησε η πορεία προς το Ζάππειο όπου η κυβέρνηση είχε ετοιμάσει φιέστα για να γιορτάσει την παράδοση του λιμανιού στο φασιστικό κινέζικο κράτος αφού πρώτα άνοιξε τις πόρτες του Μαξίμου στους κινέζους αποικιοκράτες για να υπογραφεί η συμφωνία παρουσία του πρωθυπουργού!

Όταν στα 1983 επί πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου μπήκε για πρώτη φορά ζήτημα επιστροφής στην Ελλάδα των γλυπτών του Παρθενώνα, πολλοί ήταν εκείνοι που ξεγελάστηκαν ερμηνεύοντας το γεγονός σαν μια προσπάθεια της χώρας να συνδεθεί με το χαμένο της πολιτιστικό παρελθόν. Αργότερα, όταν επί Σαμαρά εγκαινιάστηκε το νέο μουσείο της Ακρόπολης, ελάχιστοι κατάλαβαν ότι ήταν το πρώτο μουσείο στην ανθρώπινη ιστορία που δεν δημιουργήθηκε για να παρουσιάσει κάποια εκθέματα αλλά για να τονίσει αυτά που λείπουν και βρίσκονται σε ένα άλλο μουσείο, το Βρετανικό.

Στις 2 Δε­κέμ­βρη η τρι­με­λής η­γε­σί­α του Occupy Central, α­πο­τε­λού­με­νη α­πό τους πανε­πι­στη­μια­κούς Μπέ­νυ Τά­ι, Τσαν Κιν Μαν και τον κλη­ρι­κό Τσου Γιου Μιν­γκ, ζήτη­σε α­πό τους κα­τα­λη­ψί­ες του κέ­ντρου να α­πο­χω­ρή­σουν “για την α­κε­ραιό­τη­τα και την α­σφά­λεια των συ­γκε­ντρωμένων” α­να­κοι­νώ­νο­ντας το τέ­λος της πολι­τι­κής α­νυ­πα­κο­ής (βλ. El Pais, 2/12).

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση υποδέχθηκαν τον πρόεδρο της φασιστικής Κίνας Σι Τζίνπινγκ στη χώρα, με δουλικά χαμόγελα, ανοιχτές αγκαλιές και μία σπάνια επίδειξη αγάπης και ενότητας μεταξύ τους μπροστά στα νέα αφεντικά. Με τον ίδιο δουλικό σεβασμό τον υποδέχτηκαν η κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική ψευτοαριστερά, το ψευτοΚΚΕ και η αυλή του, που φρόντισαν να αδειάσουν εξίσου επιδεικτικά τους δρόμους και να αποσύρουν τις ντουντούκες κατά του ιμπεριαλισμού και του φασισμού, τάχα απασχολημένοι με το Πολυτεχνείο φάρσα που στήνουν σε καταμερισμό ρόλων με τον προβοκάτορα και σοσιαλφασίστα Χρυσοχοΐδη.

Η εικόνα που ερχόταν στις τηλεοράσεις ήταν το πιο βασικό μέρος του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς, γιατί σε αυτόν τον πόλεμο νικητής θα ήταν αυτός που θα κέρδιζε τις εντυπώσεις. Η κυρίαρχη πολιτική εικόνα που βγήκε λοιπόν από τον πόλεμο ήταν ότι