"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Ο Σύριζα εξακόντισε το κρατικό έλλειμμα μέσα σε λίγους μήνες σε νέα ύψη σαμποτάροντας την παραγωγή με πρωτοφανείς ρυθμούς δηλαδή πολύ περισσότερο από κάθε ρωσόφιλο προκάτοχό του. Αυτό το πέτυχε πρώτον σταματώντας όλες τις μεγάλες ντόπιες και δυτικές επενδύσεις και δεύτερον προκαλώντας πιστωτική ασφυξία και εσωτερική στάση πληρωμών στο όνομα της «διαπραγμάτευσης». Προκειμένου να ρίξει στους ευρωπαίους δανειστές την αποτυχία κάθε συμφωνίας που θα του έδινε τα προγραμματισμένα κονδύλια από την ΕΕ, ο Σύριζα δέχεται να φορολογήσει άγρια όλο τον πληθυσμό, και μάλιστα εκείνον που ως τώρα πληρώνει, αλλά αρνείται να φορολογήσει τους στρατηγικούς ταξικούς συμμάχους του: Την εκκλησία, τη μεγάλη αγροτική γαιοκτησία, την κρατικοδίαιτη ολιγαρχία των εργολάβων και των προμηθευτών, τα ρωσοκινέζικα νεο-αποικιακά μονοπώλια, και τη διεφθαρμένη γραφειοκρατία που ποτέ το καθεστώς δεν ερεύνησε τα παράνομα εισοδήματά της, γιατί αυτή αποτελεί το κύριο ταξικό στήριγμα του σοσιαλφασισμού μέσα στο κράτος.
Ο Σύριζα χρειάζεται μια μόνιμα εξαθλιωμένη Ελλάδα για να τη χρησιμοποιεί για να κάνει πολιτική «ανθρωπιστικής κρίσης» στην Ευρώπη, δηλαδή μετατρέπει την Ελλάδα σε έναν ανάπηρο ζητιάνο που θα ενοχοποιεί διαρκώς την Ευρώπη για την κατάστασή του και θα ζητάει την αντίστοιχη αποζημίωση γι αυτό. Στόχος αυτής της πολιτικής για τον Σύριζα είναι να τραβάει ασταμάτητα δανεικά, και όσο γίνεται αγύριστα, από την ΕΕ ώστε να οξύνει τις εσωτερικές της αντιθέσεις, να δυναμώνει πολιτικά τους εθνικιστές μέσα της, να τη διασπά και να την παραλύει για λογαριασμό των ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών αφεντικών του. Ήδη εδώ και 4 μήνες η Ευρώπη δεν ασχολείται με τίποτα άλλο εκτός από το ελληνικό πρόβλημα, οπότε αφήνει τη Ρωσία και τους φίλους της ιρανούς, αιγύπτιους και κανίβαλους τζιχαντιστές να αλωνίζουν στην Ουκρανία, στη Βόρεια Θάλασσα, στη Μέση Ανατολή και στη Μεσόγειο.
Βεβαίως η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να ασκεί αυτήν την εκβιαστική πολιτική και τώρα να την κλιμακώνει αν δεν είχε σαν συμμάχους μέσα στην Ευρώπη και μάλιστα σε ηγετικές θέσεις, που είναι φίλοι ή ακόμα και πράκτορες της ρώσικης υπερδύναμης που αυτή προωθεί ή στηρίζει σύμφωνα με τις καλύτερες τσαρικές παραδόσεις. Αυτή τη διείσδυση η ρώσικη υπερδύναμη δεν την πετυχαίνει απλά χάρη στον κρατικό υπερσυγκεντρωτισμό της που της δίνει το πλεονέκτημα να συνωμοτεί πιο εύκολα, αλλά αξιοποιώντας τις εκλεκτικές αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές συγγένειες των δυτικών φιλελεύθερων μονοπωλιστών με τους ρωσοκινέζους κρατικοφασίστες μονοπωλιστές. Τέτοιοι σύμμαχοι της ρώσικης πολιτικής και γι αυτό τρυφεροί συμπαραστάτες των ελλήνων εκβιαστών είναι οι Ομπάμα, Ολάντ και Γιουνκέρ με πρώτη και καλύτερη την πρώην σταζίτισα Μέρκελ. Είναι αυτοί που φροντίζουν συστηματικά να σπάνε την πολιτική απομόνωση που δοκιμάζουν οι Τσιπρο-Καμμένοι στην Ευρώπη όχι μόνο από την πλειοψηφία των κυβερνήσεων, αλλά κυρίως από τους λαούς της. Κανείς πραγματικός ευρωπαίος δημοκράτης δεν μπορεί να συγχωρέσει το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση βάζει τα αιτήματα της με εκβιαστικό τρόπο και μάλιστα με τον εκβιασμό ότι αφού κηρύξει χρεωκοπία θα πάει με τους πουτινικούς φασίστες και εισβολείς, δηλαδή με τους ανοιχτούς εχθρούς της Ευρώπης. Πέρα από τη φιλορώσικη και φιλο- ακροδεξιά (συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ) και στην ουσία εχθρική προς την Ευρώπη πολιτική τους, αυτοί οι τύποι έχουν επίσης γίνει ανυπόληπτοι διεθνώς για τα ασταμάτητα ψέματα τους, την αθέτηση συμφωνιών (όπως αυτής της 20 του Φλεβάρη), τη διπλή γλώσσα με πρόσχημα τις εσωκομματικές αντιθέσεις, το στόμφο, την επιτηδευμένη εκκεντρικότητα και την αλαζονία του κομπλεξικού που χωρίς τη δική του αξία, αλλά με απάτες και ξένες πλάτες ανέβηκε στην εξουσία. Τέλος έχει κάνει πολύ κακή εντύπωση σε όλα τα πολιτικά ρεύματα της Ευρώπης το διασπαστικό αναθεωρητικό φιλοπόλεμο μέτωπο που επιχειρεί σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς ενάντια στη Γερμανία ζητώντας πολεμικές αποζημιώσεις όψιμα και μπαμπέσικα, δηλαδή αφού πρώτα η νέα αντιφασιστική Γερμανία δέχτηκε να μπει η Ελλάδα στο Ευρώ και μαζί με άλλες χώρες, ακόμα και φτωχότερες από την Ελλάδα, να της διαθέσει δεκάδες δισ επιδοτήσεων.
Αυτή τη στιγμή η φαιο-«κόκκινη» συμμορία που κυβερνάει τη χώρα παίζει το μεγάλο χαρτί που της έχει αναθέσει η ρώσικη διπλωματία, που είναι να σπάσει τις ευρωπαϊκές αντιστάσεις στην απαίτηση της ελληνικής κυβέρνησης να επιβάλει τους δικούς της όρους και κανόνες πάνω στις ομόφωνες αποφάσεις των υπόλοιπων κρατών. Αυτό το πραγματικό διακύβευμα πάνε οι εκβιαστές να το συσκοτίσουν αρνούμενοι την αρχή της πλειοψηφίας και μάλιστα της συντριπτικής, λέγοντας ότι δεν υπάρχει κάποια Ευρώπη 19 ελεύθερων κυρίαρχων χωρών που αποφασίζει για τα κοινά οικονομικά ζητήματα μέσα στο Γιουρογκρουπ, οπότε και για τους όρους του δανεισμού στην Ελλάδα, αλλά υπάρχει μια γερμανική Ευρώπη που ακολουθεί δουλικά τον ηγεμόνα της, τη Γερμανία, η οποία τάχα επιβάλλει στην Ευρώπη μια νέα κρυφοχιτλερική κυριαρχία του χρήματος δίχως όπλα. Δηλαδή οι ρωσόδουλοι αυτοί αποδίδουν στη σημερινή Γερμανία- που είναι προωθημένα αστοδημοκρατική γιατί ο φασισμός της νικήθηκε από την ενωμένη αντιφασιστική Ευρώπη όσο κανένας άλλος φασισμός στον κόσμο- το ρόλο που στην πραγματικότητα παίζει το αφεντικό τους, η πάνοπλη Ρωσία. Αυτή εδώ από αρχηγός του αντιφασιστικού μετώπου στον β΄ παγκόσμιο έγινε ο νέος Χίτλερ χάρη στην υπόκωφη ταξική αντεπανάσταση στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Οι πράκτορες της ηγεσίας του Σύριζα πάνε να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι ο φασισμός βρίσκεται στη σημερινή Ενωμένη Ευρώπη και ότι η δημοκρατία βρίσκεται στην «Ευρασία» του νεοναζιστικού άξονα Ρωσίας-Κίνας.
Οι φαιο-«κόκκινοι» που από κοινού κυβερνάνε την Ελλάδα τουλάχιστον στο ιδεολογικό επίπεδο, χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι δεν έχουν δικαίωμα άλλες χώρες, επειδή δανείζουν τη δικιά μας, να της επιβάλουν την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική που θέλουν. Στην πραγματικότητα είναι οι δικοί μας μπαταχτζήδες κυβερνήτες που έβαλαν τις δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης να παίζουν διαρκώς αυτόν τον άχαρο ρόλο του φοροεισπράκτορα και του κλαδευτή μισθών και συντάξεων. Και μάλιστα το έκαναν με την άφθαστη τέχνη του προβοκάτορα. Για παράδειγμα ενώ οι δανειστές ανέθεταν στις ελληνικές κυβερνήσεις να έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς αυτές τους έλεγαν ότι κατ αρχήν αυτό είναι αδύνατο και καλούσαν τους δανειστές να πουν εκείνοι τι πρέπει να κοπεί και πόσο. Και αυτοί σαν αστοί που δεν νοιάζονται για το πως σκέφτονται οι λαοί αρκεί να εκτελείται ένα πρόγραμμα διάσωσης, όπως έγινε με τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου που τελικά βγήκαν από την κρίση, το έκαναν αυτό ευχαρίστως. Έτσι έδωσαν στις ελληνικές κυβερνήσεις το δικαίωμα να ρίχνουν πάνω τους, και γενικά πάνω στην Ευρώπη την ευθύνη της ελληνικής πείνας και της ανεργίας. Μάλιστα οι δανειστές δεν θέλανε να ανοίξουν μια μεγάλη πολιτική συζήτηση μέσα στην Ευρώπη για το ελληνικό ζήτημα, για να μην φέρουν σε δυσκολία τις ελληνικές κυβερνήσεις που παριστάνανε τις φιλοευρωπαϊκές. Αλλά αυτές την ίδια ώρα σαμποτάρανε όλες τις πραγματικά προοδευτικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις (χτύπημα κρατικού παρασιτισμού, φορολογικής διαφθοράς, απελευθέρωση επαγγελμάτων, ξεμπλοκάρισμα αδειοδοτήσεων κλπ) και ξεσπάγανε από κοινού με τους δανειστές όλο το «μεταρρυθμιστικό τους οίστρο» στο χτύπημα του μεροκάματου, των μισθών, των συντάξεων κλπ. Έτσι γίνανε βασιλιάδες οι σοσιαλφασίστες στη χώρα μας και παραλίγο θα γίνονταν στην Ευρώπη ολόκληρη αν δεν ήταν τόσο αντιπαθητικοί.
Πάνω σε αυτήν την παράδοση λοιπόν και οχυρωμένοι πίσω από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους πατάνε σήμερα οι σοσιαλφασίστες για να πουν ένα δήθεν μεγάλο «όχι» στους «ξένους δυνάστες». Βεβαίως αν δεν ήταν παλιάνθρωποι δεν θα απειλούσαν με χρεωκοπία άλλες 18 χώρες για να τις εξαναγκάσουν να υποταχθούν στους δικούς τους όρους δανεισμού, αλλά θα διάλεγαν να φύγουν από την Ευρωζώνη ζητώντας από τις 18 κυβερνήσεις μια σειρά διευκολύνσεις και καλύψεις για το πέρασμα στο εθνικό νόμισμα. Αυτό άλλωστε εδώ και καιρό έχει προτείνει η ΟΑΚΚΕ για να σταματήσει αυτή η ομηρεία του ελληνικού λαού από τους προβοκάτορες που πίσω από το κοινό νόμισμα και τους δανειστές κρύβουν τη δική τους αποκλειστική ευθύνη για την καταστροφή της χώρας.
Δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε αν ο αυτός ο κλιμακωμένος πλέον εκβιασμός τους θα πιάσει εκεί που δεν έχει πιάσει ως τώρα. Αυτοί ποντάρουν όχι μόνο και όχι τόσο στους Μέρκελ, Ολάντ, και Γιουνκέρ αλλά κυρίως στο ότι έχουν από πίσω τους με πάθος τους δυόμιση υπερδυνάμεις (Ρωσία, προεδρία Ομπάμα, Κίνα). Αυτό δίνει σε αυτά τα κακομαθημένα από την ελληνική αστική τάξη κνιτάκια αυτό το τουπέ και αυτήν την αυθάδη σιγουριά που στους αδαείς μετράει για χαρακτήρας. Εκεί που επιδιώκει η κυβέρνηση Σύριζα-Πούτιν να δημιουργήσει ένα καίριο ρήγμα με την άρνηση πληρωμής αυτής της δόσης του ΔΝΤ είναι στην τακτική ενότητα των ευρωπαϊστών (που έχουν επικεφαλής τους Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ), με την προεδρία Λαγκάρντ. Νομίζουμε ότι η στόχευση των Ρώσων καθοδηγητών της κυβέρνησης είναι να δυναμώσει το μέτωπο ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας, Βραζιλίας, Ινδίας μέσα στο ΔΝΤ και να εξαναγκάσει τη Λαγκάρντ σε υποχώρηση. Ήδη διαρρέει στον ευρωπαϊκό τύπο η πρώτη επίθεση της Ρωσίας, Ινδίας, και Βραζιλίας στη Λαγκάρντ για τους χειρισμούς της στο ελληνικό ζήτημα (http://derstandard.at/2000016774327/Warum-Lagarde-den-Grexit-fuerchten-muss ). Δεν μπορούμε επίσης να αποκλείσουμε μέχρι τις 30 του Ιούνη και μια καλυμμένη επίθεση στο Ευρώ από κερδοσκοπικά κεφάλαια των ΗΠΑ και Κίνας ή άλλες εξελίξεις που θα μπορούν να υποδαυλίσουν την ευρωπαϊκή προσωρινή αστάθεια που έτσι κι αλλιώς προκαλεί η έμπρακτη πλέον απειλή ελληνικής χρεωκοπίας. Σε κάθε περίπτωση όλα θα κριθούν από το αν οι ευρωπαϊστές θα βρεθούν ή όχι πολιτικά απομονωμένοι. Ως τότε η Μέρκελ, Ολάντ και Γιουνκέρ δεν θα μπορούν να τους χτυπήσουν ανοιχτά καθώς βρίσκονται απέναντι σε μια γερμανική και γαλλική κοινή γνώμη που είναι αντίθετη κατά 65% ως 70% στα τερτίπια της ελληνικής κυβέρνησης.
Εννοείται βέβαια από όσα είπαμε ως τώρα ότι μια νίκη της κνίτικης συμμορίας στις συντάξεις δεν θα σημάνει ούτε προσωρινή ανακούφιση για τους συνταξιούχους. Γιατί αυτά τα ασήμαντα που ονομαστικά θα γλυτώσουν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι θα χαθούν από το τρελό φοροκυνηγητό των ίδιων και όλου του πληθυσμού και κυρίως από τις πιο ορμητικές ακόμα καταστροφές του παραγωγικού κεφάλαιου. Κάθε νίκη των συριζο-καμμένων είναι ήττα για την Ελλάδα και το λαό της όχι μόνο οικονομικά αλλά πάνω απ όλα πολιτικά. Δυνατή φαιο-«κόκκινη» κυβέρνηση σημαίνει μεγαλύτερος φασισμός, γοργότερη υποδούλωση της χώρας και του λαού.
Αθήνα, 05/06/2015