"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Η πτώση του Τσίπρα και το ξωπέταγμα της «Χρ. Αυγής» από τη Βουλή
Το ότι η φασιστική συμμορία Τσίπρα, ο πρωταθλητής του παραγωγικού σαμποτάζ και ο κύριος οργανωτής μιας κοινοβουλευτικής δικτατορίας στη χώρα μας, όπως αυτή συμπυκνώνεται περίφημα στη χιτλερικού τύπου σκευωρία της Νοβάρτις, έπεσε από την κυβέρνηση, και μάλιστα τόσο καθαρά ώστε η μισοδημοκρατική ΝΔ να πάρει την αυτοδυναμία δηλαδή να μη χρειαστεί να εξαρτηθεί από αυτόν το ΣΥΡΙΖΑ ή το στενό του σύμμαχό, το λαλιωτικό ΚΙΝΑΛ, για να κυβερνήσει, είναι το αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά προοδευτικής, στην κύρια πλευρά, κίνησης στη συνείδηση των μαζών. Πρόκειται για το ότι οι μάζες έχουν αρχίσει μέσα στην ατέλειωτη χρεωκοπία της χώρας να αναζητάνε το φταίχτη όχι τόσο έξω όσο μέσα στη χώρα, και να ανακαλύπτουν ότι δεν υπάρχει έξοδος από αυτήν ειδικά την κρίση, δηλαδή δουλειές και κατανάλωση δίχως αύξηση της παραγωγής. Μιλάμε ωστόσο για μια προοδευτική κίνηση «στην κύρια πλευρά», γιατί το εκλογικό αποτέλεσμα περιέχει μέσα του και μια αντίθετη, αντιδραστική κίνηση που είναι δευτερεύουσα σε αυτή τη φάση. Αναφερόμαστε στη μεγαλύτερη ως τώρα παρόξυνση του μακεδονικού που ευνόησε τη ΝΔ χώνοντας μέσα της και μια δόση φασισμού που δεν θα αργήσει να αξιοποιήσει το φαιο-«κόκκινο» μέτωπο, αν και το πιο χαρακτηριστικό προϊόν αυτής της διεργασίας είναι η είσοδος του γνήσιου πουτινικού εκτρώματος του Βελόπουλου στη Βουλή.
Από άμεση πρακτική άποψη και στην κύρια πλευρά της πάντως η αυτοδυναμία της ΝΔ και η δυναμική της που προκαλείται από την αντίστοιχη πίεση των μαζών που ψήφισαν ΝΔ και το σχετικό πάγωμα του πολιτικού στρατού του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ελαττώσει σε μια πρώτη φάση και σε κάποιους τομείς το άγριο παραγωγικό σαμποτάζ που δέχεται η χώρα και ίσως επίσης μπορέσει να ανακοπεί σε σχέση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ο ρυθμός πουτινοποίησης της παρά το ότι ο δρόμος στους φασίστες μένει αρκετά ανοιχτός μέσα από την ισχυροποίηση του Σαμαρά. Δεν βλέπουμε όμως ότι τέτοιες εξελίξεις μπορούν να κρατήσουν για πολύ γιατί η ηγεσία της ΝΔ είναι βαθιά διαβρωμένη από τους ανθρώπους των νέων ρωσοκινέζικων αφεντικών και στα κεφαλαιώδη ζητήματα δουλεύει μαζί με τους φαιο-«κόκκινους», ανοιχτά με το ψευτοΚΚΕ και πιο καλυμμένα με το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα φανεί πολύ περισσότερο και πολύ πιο γρήγορα με μια αυτοδύναμη ΝΔ, παρά με μια που θα βρίσκει άλλοθι στην κυβερνητική αδυναμία της για να μην εφαρμόζει το πρόγραμμά της. Αυτό σημαίνει ότι μια αυτοδύναμη ΝΔ θα οδηγήσει και σε πιο γρήγορη εκδήλωση των δύο αντίθετων γραμμών μέσα στη ΝΔ, τουλάχιστον στο επίπεδο της ανάπτυξης και της πολιτικής δημοκρατίας. Μόνο κυβερνώντας η μητσοτακική ΝΔ θα διώξει κάθε αυταπάτη και θα δείξει στους δημοκρατικούς και προοδευτικούς ανθρώπους ότι η χώρα αυτή μπορεί να επιζήσει μόνο με μια σκληρή, παρατεταμένη και επώδυνη σύγκρουση με όλες τις σημερινές κυρίαρχες κοινοβουλευτικές ηγεσίες και γραμμές, και ουσιαστικά μόνο με την είσοδο του εργαζόμενου λαού και μιας πραγματικής αριστεράς στο προσκήνιο σε σύγκρουση με την ψεύτικη, που είναι ο αληθινός κυρίαρχος πόλος της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα.
Το ξωπέταγμα της ναζιστικής συμμορίας από τη Βουλή είναι μια ευκαιρία για τους δημοκράτες. Χωρίς το τσάκισμα της τώρα, θα διευκολυνθεί η μεταμόρφωση της και η μελλοντική ισχυροποίηση της
Το δεύτερο καλό, είναι ότι η ναζιστική συμμορία της «Χρ. Αυγής» πετάχτηκε έξω από τη Βουλή πράγμα το οποίο έχει επιταχύνει τη διαδικασία αποσύνθεσης της ηγετικής ομάδας Μιχαλολιάκου με την αποχώρηση του πρωτοπαλίκαρου του Λαγού με μια ομάδα ναζιστών καθώς και τη σχετικά πιο ανοικτή αποστασιοποίηση του Κασιδιάρη. Αυτή η εξέλιξη -που δεν ξέρουμε ακόμα πόσο πραγματική είναι και πόσο συνεννοημένη για να ελαφρύνει η θέση του Μιχαλολιάκου από τη δολοφονία Φύσσα- δεν αντισταθμίζεται από την είσοδο του Βελόπουλου στη Βουλή, γιατί αυτός ο ρωσόδουλος φασίστας δεν έχει, τουλάχιστον ακόμα στη διάθεσή του έναν δολοφονικό, ανοιχτά ρατσιστικό και αντισημιτικό, δηλαδή κανιβαλικό στρατό. Και η πουτινική Ρωσία και οι ντόπιοι εγκάθετοί της έχουν οπωσδήποτε ανάγκη από έναν τέτοιο στρατό, και γι’ αυτό ο χρυσαυγιτισμός παραμένει ζωντανός μέσα στην αστυνομία και στο στρατό, και όσο δεν γίνεται αποναζιστικοποίηση, οι ναζιστές θα παραμένουν μέσα στην καρδιά του κράτους. Γι’ αυτό η περίοδος αυτής της κοινοβουλευτικής απόσυρσης των ναζί είναι μόνο ένα διάστημα από το οποίο πρέπει να επωφεληθούν οι πραγματικοί δημοκράτες αντιφασίστες για να απαιτήσουν και να παλέψουν για την πολιτική και ιδεολογική συντριβή της συμμορίας και για τη θέση της εκτός νόμου, και όχι για να εφησυχάζουν ικανοποιημένοι ενώ το τέρας όχι μόνο είναι ζωντανό αλλά το περιβάλλον του, διεθνές και εσωτερικό είναι πιο ευνοϊκό παρά ποτέ για την επούλωση των τραυμάτων του και την ανάπτυξη του. Πρέπει με λίγα λόγια να απαιτήσουμε από την αστική τάξη και ιδίως την κρατική ψευτοαριστερά να σταματήσει να προστατεύει τη συμμορία, ποινικά και κυρίως πολιτικά και ιδεολογικά. Μόνο έτσι θα αξιοποιήσουν οι δημοκράτες αντιφασίστες και οι μετανάστες το γεγονός ότι θα αποδυναμωθεί για μια περίοδο ο δολοφονικός μηχανισμός της συμμορίας, και θα πληγεί σοβαρά η εικόνα της στους ακροδεξιούς και στους φασίστες κάθε λογής με τη γλοιώδη στάση πολλών «άρειων πολεμιστών» της μπροστά στην ταυτόχρονη πολιτική ήττα και την ποινική καταδίκη τους όσο και αν η τελευταία έχει επίτηδες ελαφρύνει εσκεμμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ με τη νέα ποινική νομοθεσία.
Δεν συμμεριζόμαστε δηλαδή καθόλου την αισιοδοξία πολλών γνήσιων αντιφασιστών ότι η «Χρ. Αυγή» σαν ένας μαζικός, αντισημιτικός-ρατσιστικός νεοταγματασφαλίτικος στρατός του πουτινισμού στην Ελλάδα έχει τελειώσει. Αυτή η εκτίμηση μας στηρίζεται κυρίως στο γεγονός ότι η «Χρ. Αυγή» δεν τσακίστηκε στην πολιτικο-ιδεολογική γραμμή της, δηλαδή βαθιά, αλλά κυρίως από τα πάνω, επιφανειακά και στα σύμβολά της, όταν αποφάσισε το ελληνικό κράτος και μάλιστα με κυβέρνηση εκείνη του ορθοδοξο-φασίστα Σαμαρά, να τη μαζέψει με μια μεγάλη και συνολική δίκη. Αυτή είναι μία κίνηση που σύσσωμο το διακομματικό καθεστώς, τα δικαστήρια και η αστυνομία δεν την έκανε επί 25 ολόκληρα χρόνια και την έκανε μόνο όταν και επειδή δέχτηκε αφόρητη πίεση από την Ευρώπη (Μούιζνιεκς-Συμβούλιο της Ευρώπης), πίεση που κορυφώθηκε αρκετά πριν από τη δολοφονία του Φύσσα. Όπως τονίζαμε και το 2013 η συνολική δικαστική δίωξη της ναζιστικής συμμορίας δεν ξεκίνησε εξαιτίας της δολοφονίας Φύσσα, αλλά με πρόσχημα τη δολοφονία, γιατί αλλιώς μια ξαφνική συνολική δίκη θα γεννούσε πελώρια ερωτήματα απέναντι στις ελληνικές κυβερνήσεις και τις δικαστικές και αστυνομικές αρχές γιατί άφησαν στο πρακτικό πολιτικό και ποινικό ακαταδίωκτο την ηγεσία της ναζιστικής συμμορίας για μια σειρά δολοφονικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών και για τόσους χιλιάδες ξυλοδαρμούς. Γι’ αυτό εκτιμούσαμε από τότε ότι η συνολική αυτή δίκη δεν ξεκίνησε σαν απόφαση του καθεστώτος για την πραγματική τιμωρία και εξαφάνιση αυτής της συμμορίας κανιβάλων, αλλά σαν μέρος μια διαδικασίας αλλαγής της ηγεσίας της ή της αντικατάστασης της από μια άλλη με άλλο όνομα που δεν θα είναι τόσο εκτεθειμένη με μια τόσο ανοιχτά χιτλερική μορφή αλλά θα έχει ουσιαστικά ταυτόσημη ιδεολογία και στην κύρια πλευρά το ίδιο έμψυχο υλικό. Μάλιστα θεωρούσαμε πιθανό ότι ο άνθρωπος στον οποίο μπορεί να ανατεθούν τα νέα ηγετικά καθήκοντα είναι ο πιο ανοιχτά ρωσόδουλος και με πιο καλούς δεσμούς με το στρατό Κασιδιάρης, από όσους έχει ο ασφαλίτης, χουντικός, και υπερασπιστής των ταγματασφαλιτών της κατοχής Μιχαλολιάκος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ποτέ καμιά κυβέρνηση, και κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν επεδίωξε ένα διαρκές και μαζικό κίνημα ενάντια στη συμμορία και κυρίως κανένα δεν έβαλε, αλλά αντίθετα με πάθος απορρίπτει το στοιχειώδες δημοκρατικό αίτημα να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή, αίτημα που μόνη της από όλα τα πολιτικά κόμματα έθετε και θέτει η ΟΑΚΚΕ. Να γιατί όταν η νεολαία θύμωσε πολύ μετά τη δολοφονία του Φύσσα και ξεθάρρεψε και κατέβηκε να διαδηλώσει σαν αστείρευτος χείμαρρος στο Κερατσίνι, για πρώτη φορά δηλαδή τόσο μαζικά ενάντια στη συμμορία, αμέσως η αστική τάξη με επικεφαλής τους ψευτοαναρχικούς στρατούς του ΣΥΡΙΖΑ έπνιξαν αυτό το κίνημα μέσα στην προβοκάτσια, πράγμα που έκαναν μετά κάθε χρονιά από εκεί και πέρα, για να το απομαζικοποιήσουν, να το ευνουχίσουν και να το απομονώσουν από τις λαϊκές γειτονιές. Η εκτίμηση μας ότι η αστική τάξη δεν επιδιώκει το τέλος αυτού του κανιβαλικού στρατού αλλά προσωρινή απόσυρση για επισκευή και μετασχηματισμό του, προκύπτει και μέσα από τα εξής πολιτικά στοιχεία: 1ον) από τη μεθοδική πολύχρονη απόκρυψη της παρατεταμένης δίκης της ΧΑ από το μαζικό τύπο και κυρίως από την τηλεόραση, δηλαδή από τις πλατειές μάζες, (πράγμα που έγινε χαρακτηριστικά και από την κρατική τηλεόραση της κυβέρνησης του αυτοπαρουσιαζόμενου σαν πρωταθλητή του αντιχρυσαυγιτισμού ΣΥΡΙΖΑ), οπότε και την απόκρυψη της έκτασης και της φύσης των εγκλημάτων της και της βαθύτερης ιδεολογίας της, ιδιαίτερα του πυρήνα αυτής της ιδεολογίας που είναι ο αντισημιτισμός, 2ον) από την αθώωση από τον Άρειο Πάγο, και μάλιστα με σκεπτικό που επιβραβεύει το γενοκτονικό αντισημιτισμό, του αρχιναζί Πλεύρη για το βιβλίο του «Εβραίοι όλη η αλήθεια», χωρίς κανένα απολύτως κοινοβουλευτικό κόμμα ποτέ επί 9 ολόκληρα χρόνια από τότε να διαμαρτυρηθεί ούτε κατ' ελάχιστο γι’ αυτή τη σε παγκόσμιο επίπεδο επαίσχυντη απόφαση, 3ον) από την πελώρια αναβίωση (με ευθύνη του εσκεμμένα πραξικοπηματικού και προβοκατόρικου χειρισμού των Πρεσπών από το ΣΥΡΙΖΑ και των συλλαλητηρίων που οργάνωσαν Καραμανλής- Σαμαράς- Εκκλησία σε χρυσαυγίτικη γραμμή) του χειρότερου εθνοφυλετικού σοβινισμού που εκφράζεται στο μακεδονικό, η οποία επέτρεψε για πρώτη φορά στη ναζιστική συμμορία να οργανώσει φασιστικά κινήματα σχολικής νεολαίας. 4ον) από το ότι ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός, που διαρκώς δυναμώνει τις θέσεις του στη χώρα μας και ο οποίος ενθάρρυνε με κορυφαία στελέχη του σαν τον Ντούγκιν τη «Χρ. Αυγή» ακόμα και μετά τη δίκη, αποφάσισε να περιθωριοποιήσει ή και να καταδιώξει τα ανοιχτά ναζιστικά μορφώματα (https://www.oxfordhandbooks.com/view/10.1093/oxfordhb/9780190274559.001.0001/oxfordhb-9780190274559-e-29) ενώ συνέχισε να ενισχύει τα εξίσου κανιβαλικά πανσλαβικά, σοβινορατσιστικά και ευρασιατικά. Αυτό το κάνει από τη μια για να μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν είναι η ίδια η Ρωσία που στρέφεται εναντίον της ΕΕ, αλλά ότι η ΕΕ ετοιμάζει ναζιστικού τύπου επίθεση ενάντια στη Ρωσία ακριβώς μέσω των κλασικών ναζί τύπου ουκρανικού Δεξιού τομέα. Από την άλλη αυτό το κάνει για να καθησυχάζει τη Δύση και το Ισραήλ ότι δεν έχει καμιά σχέση με το γενοκτονικό αντισημιτισμό.
Πιστεύουμε δηλαδή ότι είναι οι μεγάλες πιέσεις της Ευρώπης στην Ελλάδα και περισσότερο οι γενικότερες στρατηγικές ανάγκες της ίδιας της πουτινικής Ρωσίας που την οδήγησαν στο να μην τη συμφέρει να διατηρεί με την υπάρχουσα μορφή του ένα φανατικά ρωσόφιλο κόμμα στην Ελλάδα σαν τη ΧΑ που να είναι λερωμένο τόσο φανερά με το όνειδος της χιτλεροφιλίας. Έτσι οι άνθρωποι της νεοναζιστικής υπερδύναμης μεθόδευσαν την προσωρινή απομάκρυνση αυτού του συγκεκριμένου εκτρώματος από τη φασάδα της κούφιας ελληνικής δημοκρατίας με τέτοιο τρόπο ώστε να μη θιγεί κατ' ελάχιστο ούτε η ιδεολογική, ούτε και η πολιτική του γραμμή. Αυτές οι εκτιμήσεις μας δεν μειώνουν ούτε στο ελάχιστο τη μεγάλη προσφορά όλων των πραγματικών αντιφασιστών, των απλών δημοκρατών και των μεταναστών, και πάνω απ’ όλους του ηρωικού και ευγενικού αντιφασίστα Φύσσα που έγινε σύμβολο αυτού του αγώνα. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και οι σύντροφοί μας της ΟΑΚΚΕ που ήταν από τους πρώτους που δέχτηκαν στα 1990 αιματηρές επιθέσεις από τους κανίβαλους για τις διεθνιστικές τους θέσεις, που στη συνέχεια ίδρυσαν την Αντιναζιστική Πρωτοβουλία, η οποία ξεκίνησε την πρώτη μεθοδική εκστρατεία για να διαφωτίσει το λαό ότι η «Χρ. Αυγή» δεν ήταν μια ακροδεξιά οργάνωση, όπως την έλεγε σχεδόν όλη η ψευτοαριστερά, αλλά μια οργάνωση ναζιστική. Από τότε επί 25 χρόνια η Αντιναζιστική μάζεψε ένα μεγάλο αρχείο των εντύπων της συμμορίας που σημαντικά στοιχεία του χρησιμοποιήθηκαν από αντιφασίστες μάρτυρες στην κρυμμένη δίκη.
Όμως το βασικό που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι ένα. Ό,τι και να έχουν αποφασίσει οι πάτρωνές της για τη «Χρ. Αυγή», ο χρυσαυγιτισμός σαν ιδεολογία και πράξη του νεοχιτλερικού Άξονα θα συνεχιστεί και θα δυναμώσει, και ο αγώνας ενάντια του θα είναι πιο δύσκολος από ποτέ, ενώ η αρχή του τέλους του θα εμφανισθεί όταν θα αρχίζει να τσακίζεται ο σοσιαλφασισμός και ο «αριστερός» αντισημιτισμός που είναι το σήμα κατατεθέν του και έχει την ίδια ιδεολογική μήτρα και το ίδιο αφεντικό με κάθε μορφή του νεοναζισμού.
Το κακό είναι η σταθεροποιητική πολιτικά άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ σε ψήφους μετά το κάζο του στις ευρωεκλογές
Το κακό που προκύπτει από τις εκλογές της 7ης του Ιούλη είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά η ηγετική του σοσιαλφασιστική ηγετική ομάδα, με αυτό το αποτέλεσμα δεν φαίνεται να μπαίνει σε μια συνολική κρίση και δεν αρχίζει την κατρακύλα της από την κρατική εξουσία, αλλά σταθεροποιείται σε αυτήν σαν ο ηγετικός πολιτικός παράγοντας της αντιπολίτευσης πράγμα που από τη φύση αυτής της αντιπολίτευσης και τη φύση αυτής της κυβέρνησης του επιτρέπει να παραμένει ο ηγετικός πολιτικός παράγοντας του κράτους. Εννοείται ότι αυτή η σταθεροποίηση μπορεί να είναι μόνο σχετική από την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε ηγετικό επίπεδο μια φασιστική συμμορία και οι φασισμοί όταν χάνουν μέρος της εξουσίας τους και μεγάλο μέρος της υποστήριξης των μαζών δοκιμάζουν αρκετούς εσωτερικούς τρανταγμούς.
Τη σχετική, αλλά ταυτόχρονα ηγετική σταθεροποίηση την εξασφαλίζουν κατά τη γνώμη μας δύο παράγοντες:
Ο πρώτος παράγοντας είναι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα είναι μια κυβέρνηση υπό την κυριαρχία της γραμμής Καραμανλή. Αυτό σημαίνει ότι στα ουσιαστικά ζητήματα θα συνεχίζει να μην συγκρούεται αλλά να υποτάσσεται στην εσωτερική και διεθνή πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, που τελικά σημαίνει ότι μόνο κάποιες τάσεις της και για κάποιο διάστημα θα συγκρούονται ουσιαστικά με το κράτος, το παρακράτος και το παραγωγικό σαμποτάζ του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές τις διαθέσεις της νέας ηγεσίας μας τις δείχνουν οι μετεκλογικές διακηρύξεις ενότητας με το ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα είτε της «συνέχειας του κράτους», είτε της «ένωσης του λαού», είτε του «κοιτάμε μπροστά και αξιοποιούμε τα θετικά των προηγούμενων» που σημαίνει την ελεεινή εντολή που σαφώς έχει δοθεί στους νέους υπουργούς να μη βγάζουν τα πτώματα από τις ντουλάπες, να μην ξεσκεπάζουν τα πρωτοφανή σκάνδαλα της προηγούμενης κυβέρνησης πράγμα που σημαίνει ότι θα απολογηθούν οι ίδιοι για τις καταστροφές που άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση παντού, για τις οποίες σύντομα θα αρχίσει να πληρώνει ο λαός. Το χαρακτηριστικότερο δείγμα αυτής της διάθεσης είναι η υπερψήφιση του σοσιαλφασίστα συριζαίου Παπαδημούλη στο ευρωκοινοβούλιο από τη ΝΔ, ενώ πιο σημαντικό είναι στην ουσία το ποιοι καταλαμβάνουν μια σειρά καίρια υπουργεία της νέας κυβέρνησης, πράγμα που θα δούμε στο τελευταίο μέρος αυτού του κειμένου.
Ο δεύτερος, και κατά τη γνώμη μας ο σημαντικότερος παράγοντας, είναι ότι παρά το θυμό μιας μεγάλης μάζας του πληθυσμού ακόμα και της αριστερής δημοκρατικής ενάντια στον απατεώνα και θρασύ ΣΥΡΙΖΑ, αυτός βγαίνει ενισχυμένος πολιτικά από τις βουλευτικές εκλογές σε σχέση με τις ευρωεκλογές με το 31,5% που πήρε, και γίνεται επίσημα ο πολιτικός ηγεμόνας ενός κοινοβουλευτικού αλλά και εξωκοινοβουλευτικού μπλοκ, ουσιαστικά αντιευρωπαϊκού και ανοιχτά ή καλυμμένα ρωσόφιλου, το οποίο συγκέντρωσε σε αυτές τις εκλογές το 60% των ψήφων. Αυτό δηλαδή που διαφοροποιεί τις εκλογές του Ιούλη του 2019 από αυτές του Σεπτέμβρη του 2015 αλλά ακόμα και από τις πρόσφατες ευρωεκλογές είναι ότι εκτός από τη μισοδημοκρατική ΝΔ έχουν τώρα πρακτικά εκλείψει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στη μια ή στην άλλη έκταση, τα άλλα μισοδημοκρατικά κόμματα ή δημοκρατικές φράξιες της αστικής τάξης μέσα στη Βουλή και στη θέση τους κυριαρχούν, όπως θα δούμε πιο συγκεκριμένα παρακάτω οι διαφορετικές αποχρώσεις του φαιού και του «κόκκινου».
Το κλειδί είναι ότι μένει ουσιαστικά αναπάντητο το ιδεολογικό δηλητήριο του σοσιαλφασισμού
Έχουμε αναλύσει σε μια σειρά άρθρων της ΝΑ, (ιδιαίτερα στο παρακάτω πριν τις εκλογές (https://www.oakke.gr/esoteriki-politiki/item/1109-) γιατί θα είναι ακόμα για αρκετό καιρό ο ψευτοαριστερός ρωσόδουλος ΣΥΡΙΖΑ και όχι η ακόμα ευρωπαιόφιλη στη στελεχική πλειοψηφία της ΝΔ το στρατηγικά ανερχόμενο κόμμα της αστικής τάξης και πιο πολύ του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα και ότι γι' αυτό θα μείνει στην εξουσία όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει δηλαδή άλλο κόμμα που να έχει τόση στήριξη σήμερα ταυτόχρονα από τις δυο υπερδυνάμεις, (κι αυτό επειδή η μια του ανοίγει το δρόμο και στο εσωτερικό της άλλης), από την Κίνα, από τις μεσαίες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (για τον ίδιο λόγο), από τους πανίσχυρους πια νέους ανατολικούς κρατικοολιγάρχες (Μπόμπολες, Γερμανούς, Κοκκάληδες, Κοπελούζους, Μυτιληναίους κλπ), από την πλειοψηφία των εφοπλιστών, από τους πιο καίριους μηχανισμούς του κράτους και από τους βασικούς παρακρατικούς στρατούς βίας. Όμως η δύναμη των έξω και των πάνω δεν φτάνει για να απαντήσουμε στο που συγκεκριμένα οφείλεται η συνέχιση της εκλογικής επιρροής του παρά την αντίθεση σε αυτόν της πλειοψηφίας του πληθυσμού, δηλαδή γιατί παρόλη τη μεγάλη αποδοκιμασία του στις ευρωεκλογές ο τόσο σάπιος ΣΥΡΙΖΑ ανέβασε τόσο πολύ τα ποσοστά του στις βουλευτικές.
Η αιτία γι' αυτή τη φαινομενικά αντιφατική συμπεριφορά των ψηφοφόρων μόλις μέσα σε έναν μήνα φωτίζει το πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα όλα τα χρόνια της κρίσης και θα συνεχίσει να το αντιμετωπίζει με ακόμα περισσότερη ένταση και για την περίοδο που έρχεται: Στις ευρωεκλογές το δίλημμα που μπήκε στις μάζες ήταν το αν αποδοκιμάζουν ή όχι την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και αυτές την αποδοκίμασαν συντριπτικά. Στις βουλευτικές τους μπήκε το δίλημμα αν προτιμούν μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της ΝΔ με αδύναμο ΣΥΡΙΖΑ ή με δυνατό ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί απάντησαν ότι προτιμούν μια κυβέρνηση ΝΔ με δυνατό ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό πρακτικά πραγματοποιήθηκε με το ότι πολλοί άνθρωποι που στις ευρωεκλογές καταψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ ή απείχαν για να τον τιμωρήσουν πήγαν να τον ψηφίσουν για να μη βγει τόσο κυρίαρχη η ΝΔ και μάλιστα αυτοί ήταν περισσότεροι από εκείνους που ήθελαν με πάθος την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και γι' αυτό συσπειρώθηκαν για να αναδείξουν μια αυτοδύναμη ΝΔ. Αυτό είναι το νόημα του ότι η ΝΔ πήρε στις βουλευτικές ένα ποσοστό 6,73% παραπάνω σε σχέση με τις ευρωεκλογές, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ένα ποσοστό κατά 7,78% παραπάνω.
Αυτή τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, που κατέπληξε πολλούς που πρόβλεπαν με γκάλοπ και αναλύσεις το μεγάλωμα της ψαλίδας με τη ΝΔ μετά τις ευρωεκλογές, ακόμα και την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να την περιμένει κανείς. Γιατί η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης ήταν και παραμένει προσκολλημένη στην «εθνική», ταυτόχρονα φαιή και «κόκκινη», απατεωνίστικη εξήγηση για την οικονομική καταστροφή του, οπότε και για τον κύριο εχθρό του. Πιστεύει δηλαδή ότι γι' αυτήν την καταστροφή φταίνε βασικά τα μνημόνια, δηλαδή οι δανειστές- κεφαλαιοκράτες των μεγάλων χωρών της ΕΕ που σημαίνει καταρχήν ότι φταίει κάτι εξωτερικό ως προς τη χώρα, και μετά ότι φταίει, στον έναν ή στον άλλο βαθμό η διανομή του προϊόντος στο εσωτερικό της, δηλαδή ότι φταίνε οι ντόπιοι καπιταλιστές που συμφώνησαν με τα μνημόνια των ξένων τραπεζιτών για να πλουτίσουν. Ελάχιστα έχει ακούσει η πλειοψηφία του πληθυσμού, και ακόμα λιγότερο δυστυχώς το ιδεολογικά πιο προωθημένο κομμάτι του, που επηρεάζεται και δηλητηριάζεται πιο πολύ από την ψευτοαριστερά, ότι φταίει η επί δεκαετίες μειούμενη στη χώρα μας σε σχέση με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη παραγωγή πλούτου. Ιδιαίτερα ότι φταίει η μειούμενη βιομηχανική παραγωγή, η οποία σε συνδυασμό με μια κατανάλωση για δεκαετίες τεχνητά φουσκωμένη με δανεικά προκάλεσε το πελώριο συσσωρευμένο παραγωγικό έλλειμμα της χώρας, το γιγαντιαίο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, το αντίστοιχο δημόσιο χρέος και τελικά τη χρεωκοπία του 2009, οπότε αναπόφευκτα και τα μνημόνια οπότε και την καταστροφή του 1/4 του παραγωγικού της κεφάλαιου. Το μόνο που έκαναν τα μνημόνια, (από τα οποία οι σαμποταριστικές κυβερνήσεις πήραν μόνο την πλευρά της μείωσης της κατανάλωσης και όχι της απελευθέρωσης της παραγωγής), είναι ότι μείωσαν με αρκετά βίαιο και απότομο τρόπο την ατομική κατανάλωση του πληθυσμού οπότε σε ένα βαθμό και την παραγωγή αλλά αυτό γίνεται αυτόματα και γι' αυτό ακόμα πιο ωμά σε κάθε χρεωκοπημένη χώρα, μόνο που εκεί οι δανειστές αντί να της επιβάλουν μνημόνια απαιτούν την άμεση υποτίμηση του νομίσματος τους, πράγμα που δεν μπορούσε να γίνει εύκολα στην Ελλάδα επειδή αυτή ανήκε σε ένα διεθνές νόμισμα όπως το Ευρώ. Αυτό που δεν είπανε ποτέ και οι φαιο-«κόκκινοι» και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τα διάφορα Ποτάμια, προηγούμενα είναι ότι, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες της ΕΕ που χρεωκόπησαν, εκείνο που τσάκισε στο έπακρο ειδικά την Ελλάδα και μόνο αυτήν στη χρεωκοπία της, ήταν ότι τσακίστηκε ένα μεγάλο μέρος του μεγάλου ελληνικού παραγωγικού κεφάλαιου, εξαιτίας της εγκληματικής συνέχισης και μάλιστα της ασύλληπτης κλιμάκωσης του σαμποτάζ της παραγωγής μέσα στη χρεωκοπία, από τις κυβερνήσεις ΓΑΠ, Σαμαρά, και κυρίως από αυτή του Τσίπρα. Όμως ακόμα και το φιλελεύθερο κομμάτι της ΝΔ, δηλαδή ο πολιτικός εκπρόσωπος της ντόπιας και γενικά της δυτικόφιλης αστικής τάξης, ενώ ήταν το μόνο που μιλούσε για μια εσωτερική, αλλά δευτερεύουσα αιτία της κρίσης, που είναι oαυξανόμενα παρασιτικός και διεφθαρμένος κρατικός μηχανισμός, δεν είπε ποτέ στο λαό ότι η αληθινή αιτία της χρεωκοπίας, των μνημονίων και της κρίσης, αλλά και της ίδιας της παρασιτικοποίησης και της διαφθοράς του κρατικού μηχανισμού ήταν ένα πολύπλευρο σαμποτάζ της παραγωγής που γινόταν επί δεκαετίες πριν την κρίση και μέσα στην κρίση μέσα από πολιτικές μεθοδεύσεις. Αλλά πως οι φιλελεύθεροι της ΝΔ θα μπορούσαν να μιλήσουν για κάτι τόσο σοβαρό όσο ένα σαμποτάζ της χώρας αφού σύρθηκαν πάντα και σέρνονται πίσω από τη ρωσόφιλη καραμανλο-σαμαρική σαμποταριστική ηγεσία της ΝΔ;
Αυτή η πλειοψηφική «εθνική» αντίληψη για τις αιτίες της κρίσης και για τον κύριο υπαίτιο της δυστυχίας του λαού δεν αποδυναμώθηκε ούτε με τη γνωστή κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Αυτό όχι μόνο γιατί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ επέμεινε όλα αυτά τα χρόνια ότι εκείνος ήθελε αλλά δεν τον άφηναν οι ευρωπαίοι δανειστές να μοιράσει στο λαό τα λεφτά που μπορούσε να αποσπάσει από τους πλούσιους, αλλά κυρίως είναι αυτό που έλεγαν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και οι υπόλοιποι μεγάλοι και μικροί φαιο-«κόκκινοι» με τη διαφορά ότι εκείνοι επέμεναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπακούοντας στους ευρωπαίους πιστωτές δεν ήθελε να μοιράσει στους φτωχούς τα άπειρα λεφτά στα σεντούκια των πλούσιων που πάντα μπορούν να τροφοδοτούν τη λαϊκή κατανάλωση ακόμα και όταν η παραγωγή έχει καταστραφεί. Επικεφαλής των φαιο-«κόκκινων» είναι το μασίφ ρώσικο κόμμα, το ψευτοΚΚΕ το μόνο κόμμα που κινεί στρατούς διαδηλώσεων που δίνουν την εντύπωση εξεγερμένου λαού στο δρόμο, ενώ είναι το πιο αντιδραστικό κομμάτι του κράτους στο δρόμο. Όταν μάλιστα οι άνεργοι αλλά και οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, είδαν ότι η κυβέρνηση άρχισε να τους μοιράζει κάποια χρήματα σε επιδόματα ή σε κατάργηση νέων φόρων ή να επιβάλει αυξήσεις στον ιδιωτικό τομέα, παρόλο που κατάλαβαν ότι όλα αυτά τα κλιμάκωσε προεκλογικά για να τους εξευμενίσει, αφού τα έκανε επιδεικτικά κόντρα στους δανειστές και αυτοί δεν αντιδράσανε (για να τη βοηθήσουν εκλογικά), ενισχύθηκε μέσα τους η αντίληψη ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας και των ίδιων ήταν και παραμένει αυτό της διανομής και όχι της παραγωγής του πλούτου. Το πρόβλημα της διανομής του προϊόντος της εργασίας ασφαλώς υπάρχει αλλά στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης αυτή είναι αποτέλεσμα ακήρυχτου πόλεμου στην παραγωγή, μεγάλη και μικρή και σε όλες τις σφαίρες της. Και σε εμπόλεμες χώρες υπάρχει επίσης ζήτημα διανομής αφού πάντα σε τέτοιες χώρες οι φτωχοί πεθαίνουν της πείνας, οι πλούσιοι ζουν αρκετά καλά ή καλά και οι μαυραγορίτες πλουτίζουν. Έτσι η πάλη των φτωχών για μια άλλη διανομή πρέπει να συνεχίζεται αλλά πάντα με πρώτο το στόχο να τσακιστούν οι σαμποτέρ για να σταματήσει ο πόλεμος.
Παρά την άνοδο της ΝΔ και την πτώση των ναζί το φαιο-«κόκκινο» μπλοκ είναι ακόμα πλειοψηφικό
Για να επιβεβαιώσει αυτήν τη λαθεμένη αντίληψη η ΝΔ κατηγορούσε τον Τσίπρα γιατί ήταν τάχα ο πιο πιστός μνημονιακός κολαούζος της ΕΕ, επιβεβαιώνοντας έτσι τη λαϊκή αντίληψη ότι η πηγή της δυστυχίας του ήταν οι ευρωπαίοι δανειστές. Είναι μέσα σε αυτήν την πολιτική ατμόσφαιρα που προσχώρησε επίσημα στο αντιμνημονιακό μέτωπο και το τελευταίο υπόλειμμα του ΠΑΣΟΚ, που μετονομάστηκε σε ΚΙΝΑΛ (με αληθινό αρχηγό όσο ποτέ πριν τον Λαλιώτη) για να μη θυμίζει σε τίποτα το παλιό αυτοδυναμικό ΠΑΣΟΚ που για δεκαετίες παρόλη την ειδίκευση του στη διανομή της κρατικής λείας αντιστεκόταν λίγο ή πολύ στο παραγωγικό σαμποτάζ και στις φασιστικές μεθόδους αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ Αυτό το έσχατο ΠΑΣΟΚ αφού καταπρόδωσε την ΠΑΣΚΕ και την παρέδωσε μαζί με το συνέδριο της ΓΣΕΕ στα λοστάρια των ταγμάτων εφόδου του ΠΑΜΕ με τη βοήθεια της αστυνομίας του ΣΥΡΙΖΑ και με την πρόθυμη ανοχή της μητσοτακικής ΝΔ, έδωσε τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική ώθηση στο ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά τη μεγάλη ήττα του στις Ευρωεκλογές. Αναφερόμαστε στο ότι ανοιχτά για χάρη του τελευταίου εκπαραθύρωσε από το κοινοβούλιο σαν φιλομνημονιακό, δηλαδή σαν υπηρέτη των δανειστών και αντιλαϊκό εκπρόσωπο της ντόπιας αστικής τάξης το Βενιζέλο, το μόνο ηγετικό στέλεχος που κατηγορούσε συστηματικά τα τελευταία χρόνια την κυβέρνηση Τσίπρα για την πολιτική εκτροπή που δραστήρια εξύφανε. Ο κοινοβουλευτικός αποκεφαλισμός του Βενιζέλου σήμαινε και το τέλος κάθε δυνατότητας για το φιλοευρωπαϊκό κομμάτι της ΝΔ να βρει μετεκλογικά έναν οποιοδήποτε μη φασίστα σύμμαχο μέσα στο κοινοβούλιο και έτσι να αντέξει την πολυπρόσωπη πίεση του αντιευρωπαϊκού μετώπου από τα δεξιά του.
Στην πραγματικότητα το εκλογικό 31,5% του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο καθιερώνει αυτό το παλιό εισοδιστικό απόσπασμα του ψευτοΚΚΕ σαν τον επίσημο άλλο μεγάλο πόλο της αστικής τάξης απέναντι στην ακόμα φιλοδυτική στη στελεχική βάση της ΝΔ του 40%, αλλά τον κάνει κεντρικό εκπρόσωπο του πλειοψηφικού μπλοκ του 60%, κοινοβουλευτικού και εξωκοινοβουλευτικού μπλοκ των «αντιδανειστών», στην πράξη μπλοκ του στρατηγικού αντιευρωπαϊσμού. Αυτό περιλαμβάνει εκτός από τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ τον αδελφικό του σύμμαχο Βαρουφάκη (που πολιτικά ανεβάζει το εκλογικό ποσοστό της συριζέικης αξιωματικής αντιπολίτευσης στο 35%), το όπως είπαμε σχεδόν συριζοποιημένο πλέον λαλιωτικό ΚΙΝΑΛ, την «Ελληνική λύση» το πρώτο εντελώς ξεδιάντροπα πουτινικό φασιστικό κόμμα της χώρας, και βέβαια όλον τον εξωκοινοβουλευτικό ρωσόφιλο φαιο«κόκκινο» και ψευτοαναρχικό συρφετό που με επικεφαλής το ψευτοΚΚΕ, μεταφράζει όπως πάντα σε «οργή του λαού» τις ρώσικες και κινέζικες νεοναζιστικές επιθυμίες. Πέρα από αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι το 40% της ΝΔ είναι ιδεολογικά το πιο δηλητηριασμένο που υπήρξε ποτέ από το φασισμό και ειδικά τον εθνοφυλετικό σοβινισμό που ξεπήδησε σαν τέρας με πρωτοφανή ορμή από το τελευταίο μακεδονικό έχοντας σαν ηγέτη του τον ορθοδοτοξίτη Σαμαρά που η θέση του στη ΝΔ έχει αναβαθμιστεί όσο ποτέ. Έτσι εξηγείται ότι για πρώτη φορά εξαφανίστηκαν από τη Βουλή εκτός από αυτά της ΝΔ όλα τα μη «αντιδανειστικά» κόμματα και ρεύματα του τύπου Ποταμιού. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σηκώνει ταυτόχρονα και τη σημαία του ακραιφνή φιλοευρωπαίου και του φιλονατοϊκού δεν θα αφαιρεί τίποτα από την πολιτική του ηγεμονία στο αντιδανειστικό «εθνικό» μπλοκ, γιατί όπως έχουμε γράψει τόσες φορές η πιο ώριμη αντιευρωπαϊκή στρατηγική είναι αυτή των Τσίπρα-Βαρουφάκη που ξέρει να διασπάει την ΕΕ διαχωρίζοντάς τη σε ανεκτικούς και σε σκληρούς δανειστές, σε ειρηνόφιλους και γεράκια όπου οι πρώτοι εκτός από τη συμπάθειά τους στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πάντα μια καθόλου παράξενη διάθεση στενής συνεργασίας με την πουτινική Ρωσία. Τα αντίστοιχα ισχύουν για τον ώριμο αντινατοϊσμό, που δεν είναι το «έξω από το ΝΑΤΟ» αλλά το μέσα στο ΝΑΤΟ και σε σύγκρουση με την Τουρκία ώστε να τη στείλουμε στην αγκαλιά της Μόσχας. Ο όψιμος φιλοδυτικισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται στο ότι αυτός εγκατέλειψε το φιλορωσισμό του αλλά στο ότι η Δύση αδυνάτισε τόσο ώστε να βλέπει τον Τσίπρα σαν τον πιο πιστό της άνθρωπο στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πιστεύουμε ότι είναι η συνεχιζόμενη, αν και πιο φθαρμένη από πριν ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία των φαιο-«κόκκινων» στη χώρα, ο βασικός λόγος που οι μάζες κράτησαν ψηλά το ΣΥΡΙΖΑ στις 7 του Ιούλη. Είναι χαρακτηριστικό με πόσο φανερή δυσφορία η ΝΔ σερνόταν πίσω από τις προεκλογικές παροχές του ΣΥΡΙΖΑ στη φτωχολογιά μόνο και μόνο για να μη χάσει τις εκλογές. Έτσι έχασε και πάλι παρά την άνοδό της τους άνεργους, τους οποίους σε πιο μεγάλο όγκο από κάθε άλλο κόμμα γεννάει ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή αυτός φάνηκε πως νοιαζόταν γι αυτούς με τα πενιχρά επιδόματα που τους έδινε κάθε τόσο. Επίσης η ΝΔ δεν κέρδισε και τη νεολαία που συνεχίζει στην πλειοψηφία της να περιμένει από την ψευτοαριστερά μια κοινωνική ριζοσπαστική λύση για την ασφυξία και το αδιέξοδο της, όσο δεν έχει δει ακόμα μπροστά της μια αρκετά ισχυρή πραγματική αριστερά. Μόνο στη δημόσια υπαλληλία ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την πλειοψηφία με το σπαθί του αφού φροντίζει να τροφοδοτεί τις πιο μισητές στο λαό πλευρές της και τα χειρότερα μέλη της. Βέβαια είναι πολύ θετικό και ελπιδοφόρο για τις διεργασίες που αρχίζουν να γίνονται μέσα στο προλεταριάτο του ιδιωτικού τομέα μετά από το μακρόχρονο σαμποτάζ των φαιο-«κόκκινων», ότι εκεί για πρώτη φορά η ΝΔ άφησε πολύ πίσω της το ΣΥΡΙΖΑ (29% έναντι 20%). Αυτό δεν συμβαίνει επειδή αυτό το προλεταριάτο, το πιο σημαντικό παραγωγικά και ιδεολογικά, έγινε πιο συντηρητικό αλλά αντίθετα γιατί εκεί μέτρησαν πιο έντονα από παντού αλλού οι εξαγγελίες της ΝΔ για επενδύσεις όποτε και για περισσότερες και καλύτερες δουλειές. Όμως αυτή την υπόσχεση οι μισθωτοί δεν την εισπράξανε, και σωστά σαν υλική προϋπόθεση για την άμυνα τους στη τρομακτική σύνθλιψη του μισθού τους, αφού αυτή δεν ενόχλησε ποτέ τη ΝΔ καθώς ο πιο σταθερός και πολυπληθής πυρήνας της βάσης της, τα αφεντικά μεγάλα και μικρά, όχι μόνο δεν ενοχλήθηκαν αλλά αξιοποίησαν όσο μπορούσαν τη συντριβή της μισθωτής εργασίας. Γι' αυτό αν και σχετικά περισσότεροι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα ψήφισαν όπως είπαμε ΝΔ από όσοι ΣΥΡΙΖΑ ήταν συντριπτικά πολύ περισσότεροι αυτοί που αθροιστικά ψήφισαν υπέρ των ψευτοαριστερών «αντιμνημονιακών» κομμάτων που δημαγωγούν για τα μισθολογικά.
Πιστεύουμε ότι αυτός είναι ο βασικός λόγος που επέτρεψε γενικότερα στο φαιο-«κόκκινο» μπλοκ να κρατήσει την πλειοψηφία των εργαζομένων και του λαού γενικά παρόλο τον οικονομικό στραγγαλισμό που αυτό επέβαλε στη χώρα και πιο πολύ στη φτωχολογιά στερώντας της τη δουλειά. Είναι κυρίως αυτή η γενική ακόμα πολιτική επιρροή της ψευτοαριστεράς, που επέτρεψε στο ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει τις φασιστικές του εκκαθαρίσεις μέσα στο κράτος, να ενισχύσει το σοσιαλφασιστικό παρακράτος και να απελευθερώσει το εγκληματικό λούμπεν που τόσο στενά συνεργάζεται με αυτό συναντώντας απέναντί του μόνο τμήματα της δημοκρατικής αστικής τάξης και ελάχιστα του προλεταριάτου. Να γιατί όταν ο ΣΥΡΙΖΑ με τους Ρουβίκωνες του δέρνει τους αστούς εκ μέρους τάχα του συνδικαλιστικά ανοργάνωτου και ανοχύρωτου προλεταριάτου, όταν με τους Ρασπούτιν Παπαγγελόπουλους του καθαιρεί τους δικαστές και οργανώνει σκευωρίες χιτλερικού τύπου κατά των πολιτικών του αντιπάλων κατηγορώντας τους με ψευδομάρτυρες ότι κλέβουν τα λεφτά του λαού από τα δημόσια ταμεία, όταν με ένα πολιτικό νεύμα του χαϊδεύει τρυφερά τους στρατούς των βομβιστών που ανατινάζουν τα εχθρικά του κανάλια που κατά σύμπτωση είναι αυτά και μόνο «που λένε ψέματα στο λαό», και όταν με τους κρατικογραφειοκράτες του και τα αντιβιομηχανικά του κινήματα σαμποτάρει κάθε μεγάλη επένδυση που τάχα καταστρέφει την υγεία και την αναψυχή του λαού, τότε απέναντί του υπάρχουν καταγγελίες μόνο των ίδιων των αστών θυμάτων και οι γνωστές κούφιες καταγγελίες της βίας «από όπου και αν προέρχεται» των μητσοτακο-καραμανλήδων. Αυτός είναι ο λόγος που δεν υπήρξε ως τώρα ούτε ένα κάπως μαζικό κίνημα προλετάριων που να καταγγείλει το φασισμό, ο οποίος ασκεί σήμερα την πολιτική του βία ενάντια στην αστική τάξη και όχι ενάντια στη φτωχολογιά, όπως συνέβαινε στο μεσοπόλεμο όταν ήταν πανίσχυρες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα κόμματα του επαναστατικού τότε, πραγματικά κομμουνιστικού προλεταριάτου. Στο προλεταριάτο οι φασίστες και σοσιαλφασίστες ασκούν σήμερα τη βία τους μόνο έμμεσα, δηλαδή στο οικονομικό επίπεδο με το να σκοτώνουν τις παραγωγικές δυνάμεις που αυτό κινεί. Αυτό συμβαίνει γιατί το προλεταριάτο είναι στερημένο από τα κομμουνιστικά του κόμματα και τα ταξικά του συνδικάτα, οπότε μοιραία δεν του φτάνει από μόνη της η θέση του μέσα στην παραγωγή, δηλαδή η θέση του έξω από τη γνώση της συγκεκριμένης διαδικασίας κίνησης του κεφάλαιου και του κέρδους που την έχει μόνο η διευθύνουσα αστική τάξη. Αυτός είναι ο λόγος που δεν κατανοεί αυτόματα ότι οι «επαναστάτες» και «ριζοσπάστες» που χτυπάνε έτσι τα συγκεκριμένα τμήματα της αστικής τάξης είναι εργαλεία ή και συνειδητοί πράκτορες της χειρότερης πτέρυγας της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού η οποία καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις και έτσι υπονομεύει την ύπαρξη του προλεταριάτου, ειδικά την καρδιά και το μυαλό του που είναι το βιομηχανικό. Εννοείται ότι αφού καθαρίσουν με τα εχθρικά τους τμήματα της αστικής τάξης οι φαιο-«κόκκινοι» θα πέσουν με δεκαπλάσια ορμή στο στρατηγικό ταξικό τους εχθρό, το επαναστατικό προλεταριάτο που υποχρεωτικά θα ορθωθεί κάποια στιγμή μπροστά τους όταν δεν θα υπάρχει κανείς ενδιάμεσος να τους καλύπτει στα μάτια του.
Για όλους τους παραπάνω λόγους που διεξοδικά εκθέσαμε θεωρούμε ότι η σχετική ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τις ευρωεκλογές, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την είσοδο του Βαρουφάκη στη Βουλή, αν και πρόκειται για ένα τακτικά δευτερεύον ζήτημα σε σχέση με την αυτοδύναμη άνοδο της ΝΔ στην κυβέρνηση, είναι κάτι το στρατηγικά πιο αρνητικό.
Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης και το υποτακτικό πνεύμα απέναντι στο συριζέικο κράτος
Αλλά από μόνα τους αυτά τα πολιτικά και αριθμητικά στοιχεία του εκλογικού αποτελέσματος δεν θα ήταν αρκετά για να μιλήσουμε για ένα πολύ καλό αποτέλεσμα για το ΣΥΡΙΖΑ αν δεν υπήρχε μια δεύτερη πραγματικότητα που είναι η σύνθεση της νέας κυβέρνησης και το σιχαμερό κατευναστικό πνεύμα της ηγεσίας της ΝΔ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε ότι αφορά τον πρώτο παράγοντα το χαρακτηριστικό της νέας κυβέρνησης είναι ότι κάποια υπουργεία κλειδιά για την πάλη ενάντια στον εκφασισμό του κράτους, ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ και ενάντια στην άλωση των υποδομών από τους ρωσοκινέζους και τους δυτικούς συνεργάτες τους, δόθηκαν σε στελέχη του φιλοσυριζέικου πολιτικού μπλοκ.
Κατ' εξοχήν τέτοιο στέλεχος είναι ο νέος υπουργός της αστυνομίας Χρυσοχοΐδης στον οποίον για πρώτη φορά παραδόθηκαν αντισυνταγματικά και οι φυλακές, δηλαδή τα γενικά επιτελεία του ποινικού εγκλήματος. Ο Χρυσοχοΐδης ήταν ηγετικό στέλεχος του λαλιωτικού συριζέικου ΠΑΣΟΚ, ο άνθρωπος που δήλωνε ότι ήξερε τη 17Ν πριν το «ατύχημα» του Ξηρού και ο οποίος πέτυχε να την πακετάρει τόσο επιδέξια, και να κλείσει το εύρος και το χρόνο της αστυνομικής και δικαστικής έρευνας τόσο γρήγορα, ώστε και η Δύση να εμπιστευτεί το ΠΑΣΟΚ και την Ελλάδα γιατί τάχα εξάρθρωσε τη 17Ν, και ταυτόχρονα να μη βγει απολύτως καμιά οργανωτική σχέση της 17Ν με κανένα απολύτως σημείο του επίσημου πολιτικού κόσμου (δες άρθρο, «Οι εκτελεστές στη φυλακή, η πολιτική της «17Ν» στην εξουσία», φ 384, 13/8/2002, σελ 17-24, https://www.oakke.gr/na2002/na384.pdf). Η νέα κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι ο πρώτος της νόμος θα είναι η κατάργηση του ασύλου, δηλαδή ότι θα ξεκινήσει με το να βάλει την αστυνομία να λύσει ένα κατ' εξοχήν πολιτικό πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπιστεί στ' αλήθεια μόνο με την ανάπτυξη ενός πλατιού δημοκρατικού αντισοσιαλφασιστικού κινήματος με πλατειά κινητοποίηση του λαού και μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Μια κύρια αστυνομική κατάργηση του ασύλου, θα δώσει ένα πεδίο λαμπρής προβοκάτσιας στα χέρια του Χρυσοχοΐδη που μπορεί να κερδίσει κάποιες παραστάσεις θηριοδαμαστή στα Εξάρχεια και σε κάποια ΑΕΙ, αλλά στο πρώτο κίνημα δυσαρέσκειας ενάντια στη κυβέρνηση κανείς δεν θα μπορεί να χωρίσει μια διαδήλωση από τους εγκεκριμένους από αυτήν μπάχαλους και τα άσυλά τους. Ήδη η «Κ»ΝΕ βγήκε να ηγηθεί του «κινήματος για την υπεράσπιση του ασύλου» δηλαδή για την ολοκληρωτική κυριαρχία του σοσιαλφασισμού μέσα σε αυτά και την καθυπόταξη της νεολαίας.
Ακόμα πιο χαρακτηριστικός τέτοιος υπουργός του φαιο-«κόκκινου» μπλοκ είναι ο Θεοδωρικάκος, ο νέος υπουργός Εσωτερικών, δηλαδή ο κατ εξοχήν ελεγκτής της πολυκομματικής από δω και μπρος αυτοδιοίκησης, καθώς και ο αρχιμάγειρας του νέου εκλογικού συστήματος που θα βάλει στο παιχνίδι και άλλες πολιτικές δυνάμεις. Ο άνθρωπος αυτός είναι λοιπόν πρώην γραμματέας της «Κ»ΝΕ, που έγινε μετά στενός συνεργάτης του Λαλιώτη στο ΠΑΣΟΚ (!) πριν τον διορίσει ο Μητσοτάκης επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού της ΝΔ, δηλαδή κεντρικό σχεδιαστή της πολιτικής της ΝΔ (!) οπότε και εμπνευστή της «μεγαλοφυούς», όπως λένε μερικοί φιλελεύθεροι αναλυτές, κατευναστικής πολιτικής αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ, της εντελώς φιλικής προς το ψευτοΚΚΕ, και της συνεργασίας με το χειρότερο δυνατό ΠΑΣΟΚ. Με έναν υπουργό εσωτερικών με τόσο κεντρικές στρατηγικές αρμοδιότητες είναι ευκολότερο από προηγούμενα στους σαμποταριστές να μπλοκάρουν οποιαδήποτε επένδυση χωρίς να εκτίθεται η κυβέρνηση σαν τέτοια καθώς το υπουργείο Εσωτερικών θα είναι σε θέση με όπλο την κατανομή κονδυλίων να επιδρά στους εσωτερικούς συσχετισμούς δύναμης σε κάθε σημείο της χώρας.
Ωστόσο η πολιτικά πιο βασική υπουργική θέση, εκείνη που θα δείξει προς τα που θα βαδίσει η νέα κυβέρνηση είναι αυτή του υπουργού Δικαιοσύνης. Είναι στη Δικαιοσύνη που πάνω απ όλα κρίνεται τα τελευταία χρόνια το αν οι ρωσόφιλοι θα ελέγξουν την κρατική εξουσία, γι αυτό εκεί δόθηκε το κύριο βάρος των φασιστικών επεμβάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορούμε ασφαλώς να βγάλουμε σαφή συμπεράσματα αλλά δεν θεωρούμε καθησυχαστικό ότι ο Μητσοτάκης δεν έβαλε σε αυτή τη θέση ένα γνωστό δημοκρατικό στέλεχος σχετικό και με τη νομική επιστήμη, αλλά έναν γιατρό, το γραμματέα της ΚΟ της ΝΔ, ονόματι Κ. Τσιάρα που το όνομα του ήρθε με αρκετή ένταση στη δημοσιότητα το 2014, όταν αποκαλύφθηκε ότι ο ναζιστής Παππάς του έγραψε από τη φυλακή γράμμα στο οποίο αναφερόταν σε πολύωρες συναντήσεις στο γραφείο του στη Βουλή και στο ιατρείο του, εκθείαζε την κοινή τους αντίληψη για τα εθνικά και για το ότι το κυνήγι της «Χρ. Αυγής» διατάχθηκε από το εξωτερικό και ζητούσε από τον Τσιάρα βοήθεια για την αποφυλάκισή του. Έτσι έμαθε ο κόσμος ότι ο Τσιάρας ήταν επί Σαμαρά πρόεδρος της πολύ σημαντικής μόνιμης Επιτροπής της Βουλής για την Εθνική Άμυνα και τις Εξωτερικές υποθέσεις. Όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους για την επιστολή Παππά αρκέστηκε να πει ότι είχε συναντήσει τον Παππά στο ιατρείο του ως ασθενή και στο γραφείο του στο υπουργείο σε θεσμική συνάντηση μαζί με άλλους, και ότι δεν μπορεί να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας (https://www.tanea.gr/2014/04/29/politics/tsiaras-me-episkeftike-sto-iatreio-moy-san-asthenis-o-pappas/, https://www.newsit.gr/politikh/tsiaras-gia-xr-pappa-ti-prepei-na-kano-na-apodeikso-oti-den-eimai-elefantas/1621490/). Το πρόβλημα είναι ότι δεν καταδίκασε τον Παππά σαν ναζιστή καθώς και τη ΧΑ σαν τέτοια, ενώ το λιγότερο που κάνει ένας δημοκράτης αν δεχτεί μια επιστολή με τέτοιους ισχυρισμούς από έναν ναζιστή (https://www.tovima.gr/2014/04/28/politics/o-xr-pappas-ypostirizei-oti-eixe-polywres-synantiseis-me-tsiara/) είναι να τον καταγγείλει αμέσως σαν προβοκάτορα και να τον καταδιώξει ποινικά σαν αισχρό συκοφάντη, και όχι να τον περιμένει να δημοσιεύσει την επιστολή και μετά την πίεση των δημοσιογράφων να τον διαψεύσει χλιαρά. Αν τα συνδέσουμε όλα αυτά με το ότι, τουλάχιστον ως τώρα, κανείς από την τάχα «αντιναζιστική» αντιπολίτευση δεν βρήκε να επισημάνει σήμερα αυτήν την αδιευκρίνιστη πλευρά του Τσιάρα αλλά αντίθετα άκουσε ένα «σας εύχομαι καλή επιτυχία από καρδιάς» από το συριζαίο υπουργό Καλογήρου στην τελετή παράδοσης, έχουμε ισχυρούς λόγους να ανησυχούμε. Αναφορικά με τα σχέδια του το πρώτο που ανακοινώνει είναι ότι θα καταργήσει το άσυλο, και μετά ότι θα φτιάξει μια νέα ανεξάρτητη αρχή για τη διαφθορά, το αγαπημένο εργαλείο πολιτικών εκκαθαρίσεων, ενώ δεν έβαλε θέμα για τη σκευωρία της Νοβάρτις μετά την υπουργοποίησή του. Από όλα τα πιο πάνω πιστεύουμε ότι οι εκκαθαρίσεις στη Δικαιοσύνη θα συνεχιστούν. Θα δούμε σύντομα προς τα που θα πάει αυτό το υπουργείο κλειδί.
Από την άλλη το πολύ σημαντικό υπουργείο Υποδομών δίνεται στον Κώστα Καραμανλή, άνθρωπο του ξαδέλφου και συνονομάτου του, πρώην πρωθυπουργού, που έγινε τομεάρχης υποδομών της ΝΔ για να παρακολουθεί και να κριτικάρει το υπουργείο του Σπίρτζη. Αυτός τον άφησε τόσο ήσυχο στο να ξεχαρβαλώνει τις δημόσιες αστικές συγκοινωνίες, να παγώνει τους αυτοκινητοδρόμους και να παραδίνει ουσιαστικά τζάμπα τον ΟΣΕ στους ιταλούς συμμάχους των ρώσικων σιδηροδρόμων, ώστε ο Σπίρτζης στην τελετή παράδοσης να δηλώσει για το διάδοχό του: «Τα 4,5 χρόνια από το ρόλο που είχε ο κ. Καραμανλής στην Αντιπολίτευση, ακόμη και σε περιόδους μεγάλης πολιτικής έντασης, υπήρξε μία συμπεριφορά ευπρέπειας και πολιτικού πολιτισμού. Είναι χαρά για μένα να παραδίδω το υπουργείο σε ένα άνθρωπο που αυτά τα χρόνια κράτησε μία τέτοια στάση».
Τέλος στη θέση κλειδί του υπουργού πολιτισμού, πετώντας στην άκρη ξαφνικά την τομεάρχη πολιτισμού της ΝΔ Κεφαλογιάννη που ήταν από αυτούς που κόντραραν το ΣΥΡΙΖΑ, ο Μητσοτάκης έβαλε μια Λίνα Μενδώνη, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που ήταν επιλεγμένη από πολλές κυβερνήσεις σαμποταριστών (Σημίτη, ΓΑΠ, Σαμαρά) σα Γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού για δέκα χρόνια, με 12 διαφορετικούς υπουργούς και υφυπουργούς, και «σιδηρά κυρία του ΚΑΣ με ρεκόρ συνεδριάσεων», να προεδρεύει του ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο), δηλαδή να ελέγχει ένα από τα πιο τροχισμένα εργαλεία παραγωγικού σαμποτάζ στη χώρα καθώς αυτό αποφασίζει ουσιαστικά για το ποια μεγάλη επένδυση θα γίνει και ποια όχι και συνήθως αποφασίζει όχι. Δεν είναι λοιπόν καλός οιωνός για τις επενδύσεις ότι αυτό το υπουργείο το αναλαμβάνει ένας άνθρωπος που έχει χειριστεί για χρόνια με επιτυχία ένα τέτοιο δολοφονικό εργαλείο. Ήδη ο Γεωργιάδης που μπήκε με φούρια στο υπουργείο Ανάπτυξης για να βάλει μπρος το Ελληνικό αφού διαπίστωσε ότι αυτό είναι αδύνατο να ξεκινήσει πριν το Γενάρη, είπε ότι όλα θα εξαρτηθούν από το ΚΑΣ και τις περιβαλλοντικές άδειες. Αυτό σημαίνει ότι η επένδυση θα είναι από τη μια στα χέρια της Μενδώνη, και ακόμα πιο σωστά στα χέρια των συριζο-κνιτο-ναριτών και όλων των παλιοκαραβανάδων του σαμποτάζ που αποτελούν το ΚΑΣ και μπορούν να διαμορφώνουν τις πλειοψηφίες εκεί, και από την άλλη στα χέρια των επιτροπών του περιβάλλοντος στο υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος στο οποίο υπουργός έγινε ο αρκετά συμφιλιωτικός με τον ΣΥΡΙΖΑ Χατζηδάκης.
Πιθανά θα παρακολουθήσουμε από δω και μπρος μια συνέχιση, σε μια νέα κλίμακα, του γνωστού φαινομένου των κυβερνήσεων Καραμανλή και Σαμαρά, αλλά και εκείνων του ΠΑΣΟΚ, όπου ο εκάστοτε ρωσόφιλος πρωθυπουργός θα αφήνει εκτεθειμένους στα χέρια της αντιπολίτευσης όλους τους υπουργούς που θα έχουν φερθεί με μια στοιχειώδη συνέπεια απέναντι στη θέση που τους έχει εμπιστευτεί η τάξη τους και το κόμμα τους, και δεν θα είναι δουλικοί τσανακογλύφτες των νέων ανατολικών αφεντικών. Μια τέτοια πιθανή εξέλιξη δεν σημαίνει ότι θα είναι μάταιη η απόφαση του ελληνικού λαού να καταψηφίσει την πρώτη φασιστική, (στα ηγετικά στελέχη της και στη γραμμή της) κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και να φέρει στη θέση της μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ενός οριακά μισοδημοκρατικού ακόμα κόμματος της αστικής τάξης. Αντίθετα νομίζουμε ότι αυτή η φάση ήταν ένα αναγκαίο βήμα για να κατανοήσει ο λαός μας πόσο λυσσασμένη επίθεση θα δεχτεί από τη φαιο-«κόκκινη» αντιπολίτευση αλλά και από το ίδιο το κυβερνητικό κόμμα, και το κυριότερο από το κράτος και το παρακράτος, κάθε δειλή κυβερνητική απόπειρα οικονομικής- παραγωγικής προόδου και κάθε απόπειρα αντίστασης στον όλο και πιο γρήγορο εκφασισμό της πολιτικής και συνδικαλιστικής ζωής. Κυρίως όμως ποτέ προηγούμενα δεν θα έχουμε δει τόσο πολύ κυβέρνηση και αντιπολίτευση να βαδίζουν πιασμένες χέρι-χέρι στα πιο μεγάλα ξεπουλήματα εθνικού πλούτου και σε μια τερατώδη σύμπλευση με τα πιο φασιστικά παγκόσμια ιμπεριαλιστικά κέντρα. Έχουμε την εντύπωση ότι όπως τα 4 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήσανε ένα νέο προοδευτικό ρεύμα στην κοινωνία, όχι αντικομμουνιστικό, που άρχισε να διαπιστώνει ότι μια αριστερή φρασεολογία μπορεί να κρύβει μια φασιστική και καταστροφική πολιτική συμπεριφορά, έτσι και η περίοδος Μητσοτάκη θα σκορπίσει γενικότερα στους δημοκράτες και στους αριστερούς που έχουν συλλάβει τι σημαίνει σοσιαλφασισμός, τις αυταπάτες ότι η χώρα μπορεί να γλυτώσει την πείνα και το φασισμό από την οικονομικά εξαιρετικά αδύναμη, δίχως ισχυρό εθνικό χαρακτήρα και δίχως βαθιές δημοκρατικές πεποιθήσεις φιλελεύθερη αστική τάξη. Νομίζουμε ότι από αυτές τις εμπειρίες δεν θα αργήσει να βρει το δρόμο του και το πρώτο κάπως μαζικό μεταπολιτευτικό εργατικό και αριστερό κίνημα που θα είναι πολύ λιγότερο ποδηγετημένο από κάθε άλλο προηγούμενα από τις διάφορες μορφές της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.