Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Μεγάλη συζήτηση άνοιξε πριν από λίγες μέρες στη χώρα μας (αλλά σε ένα βαθμό και σε άλλες χώρες της Ευρώπης) γύρω από το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, με τίτλο «Η σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης». Το κείμενο αυτό εγκρίθηκε από το σύνολο των μισοδημοκρατικών ευρωπαϊκών πολιτικών ομάδων, δηλαδή από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, τους σοσιαλδημοκράτες, τους φιλελεύθερους και κεντρώους (στους οποίους συμμετέχει και το κόμμα του Μακρόν), τους συντηρητικούς (στους οποίους συμμετέχουν οι Βρετανοί Συντηρητικοί του Τζόνσον και το κυβερνών κόμμα του Κατσίνσκι της Πολωνίας) και τους Πράσινους, ενώ σε αυτό αντιτάχθηκαν (όχι τυχαία) οι εθνικοφασίστες της λεπενικής και σαλβινικής ακροδεξιάς και η ψευτοαριστερή ευρωομάδα στην οποία ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΑΚΕΛ, το Podemos, καθώς και το ψευτοΚΚΕ, που έχει όμως αποχωρήσει από την τελευταία, κρίνοντάς την ως «πολύ φιλοευρωπαϊκή και ρεφορμιστική».

    «Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις» (ΜΛΕΔ) είναι - στα λόγια - οι σκοτεινοί τύποι που καταφέρανε να γίνουν σχεδόν το ίδιο σιχαμεροί με τους κλασσικούς ναζί της Χρυσής Αυγής στον πλατύ λαό. 

Η αλλαγή η οποία έχει συντελεστεί στην πολιτική ζωή και στο δημόσιο λόγο στην Ευρώπη και σε κάποιο βαθμό και στις υπόλοιπες δημοκρατικές χώρες του πλανήτη μετά τις 24/2, όταν ο Πούτιν ξεκίνησε το νεοχιτλερικό του γιουρούσι στην ανεξάρτητη, ηρωική Ουκρανία είναι εντυπωσιακή. Ξαφνικά εκατοντάδες δημοσιολόγοι, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και άλλοι ιδεολογικοί εκπρόσωποι - στην κύρια πλευρά - της δυτικού τύπου, φιλελεύθερης αστικής τάξης ξύπνησαν από μια οικονομίστικη χαύνωση δεκαετιών και αντίκρισαν το πρόσωπο του νέου Χίτλερ στο πρόσωπο του μέχρι χτες «προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας κυρίου Βλάντιμιρ Πούτιν», όπως τον αποκαλούσαν με όλο τον «προσήκοντα» σεβασμό.

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ

ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΟΙΧΤΟ, ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΜΕ ΑΝΤΙΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΝΔΥΑ

Να καταδικάσουμε τη βάναυση ναζιστική επίθεση ενάντια στο Εβραϊκό Νεκροταφείο της Αθήνας

Να καταγγείλουμε κυβέρνηση και κοινοβουλευτικά κόμματα που με τρόπο προωθούν την αντισημιτική προπαγάνδα ενώ ανέχονται την αντισημιτική βία

Μια απάντηση στους φιλοχρυσαυγίτες ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ

Ένα μεγάλο ρώτημα που έχει έρθει στα χείλη ή έστω στο μυαλό πολλών προοδευτικών ανθρώπων από το φόνο του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι και δώθε είναι το εξής: γιατί

6 χρόνια από τη δολοφονία του Π. Φύσσα

ΕΓΚΛΗΜΑ Ο ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΜΟΣ!

ΑΝΑΔΙΑΤΑΣΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΙΑΛΥΟΥΝ. ΑΠΟΔΕΙΞΗ Ο ΝΕΟΣ ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΥ ΕΛΑΦΡΩΝΕΙ ΤΙΣ ΠΟΙΝΕΣ ΤΟΥΣ

ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ ΤΩΡΑ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Τελευταία ένα αυτοαποκαλούμενο αναρχικό «Μέτωπο απελευθέρωσης των ζώων – Αντισπισιστικός πυρήνας σταυροφόρων καταδρομέων» επιτίθεται σε κρεοπωλεία της Αθήνας και τρομοκρατεί κυνηγούς και έμπορους κατοικίδιων, κτηνοτρόφους, γουναράδες, και κρεοπώλες, τα καταστήματα των οποίων αποτελούν, κατά την άποψή του, «τον τελικό προορισμό της διαδικασίας του εγκλεισμού, της σφαγής, του εξευτελισμού και της υποτίμησης ανυπεράσπιστων όντων, όπου η νεκρή τους σάρκα είναι εμπόρευμα για το αγοραστικό κοινό»·

 

Από τότε που η χώρα μας μπήκε για τα καλά στην κρίση, την οποία προκάλεσε το επί δεκαετίες παραγωγικό σαμποτάζ των ρωσόδουλων, ακούγονται από την πλευρά τους συχνά-πυκνά, ανάλογα

- Όποιες και να είναι οι ποινές, θα είναι πολύ μικρότερες από αυτές που αξίζουν σε ναζιστές δολοφόνους γιατί τα κοινοβουλευτικά κόμματα με πρωτοστάτη το ΣΥΡΙΖΑ μεθόδευσαν την τεράστια ελάφρυνση τους

- Οι μεγάλες μάχες με τους ναζιστές είναι μπροστά μας

Με την ευκαιρία της δημοσίευσης του φιλοσοφικού δοκιμίου του Μάο Τσε Τουνγκ  «Για την Πράξη»

Δη­μο­σιεύ­σα­με σε δύ­ο συ­νέ­χειες στα φύλ­λα 483 και 484 της Νέ­ας Α­νατο­λής το σπου­δαί­ο φι­λο­σο­φι­κό δο­κί­μιο «Για την πρά­ξη» που έ­γρα­ψε ο Μά­ο Τσε Τουν­γκ το 1937 στη διάρ­κεια του α­ντι­για­πω­νέ­ζι­κου ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τικού πο­λέ­μου. Στο κά­θε κομ­μά­τι εί­χα­με γρά­ψει και α­πό έ­να μι­κρό πρό­λο­γο. Τώ­ρα το δη­μο­σιεύ­ου­με ό­λο μα­ζί στην ι­στο­σε­λί­δα της Ο­ΑΚ­ΚΕ. 

Αρ­χι­κά εί­χα­με την πρό­θε­ση να ε­νο­ποιή­σου­με κά­πως τους δύ­ο προ­λό­γους, με έ­ναν τρί­το ε­πί­σης ο­λι­γό­λο­γο. Αρ­χί­ζοντας όμως να γρά­φου­με αυ­τόν τον τε­λευ­ταί­ο, αι­σθαν­θή­κα­με την α­νά­γκη να δια­τυ­πώ­σου­με κά­ποιες σκέ­ψεις για το γε­νι­κό­τε­ρο πλαί­σιο μέ­σα στο ο­ποί­ο κα­τά τη γνώ­μη μας ε­ξε­λίσ­σε­ται η ση­με­ρι­νή πά­λη για την α­νά­πτυ­ξη της μαρ­ξιστι­κής γνώ­σης και τε­λι­κά της πρά­ξης. Δεν εί­ναι τυχαί­ο  ό­τι α­πό ό­λα τα θεω­ρη­τι­κά κεί­με­να του Μά­ο Τσε Τουν­γκ δια­λέ­ξα­με αυ­τό για να δη­μο­σιεύ­σου­με σε αυ­τή τη φά­ση και μά­λι­στα το με­τα­φρά­σα­με και α­πό το γαλ­λι­κό πρω­τό­τυ­πο των πα­λιών κι­νέ­ζι­κων εκ­δό­σε­ων του Λα­ού για να εί­ναι πιο α­κρι­βές.