Θέσεις της ΟΑΚΚΕ για μια πραγματικά εργατική Πρωτομαγιά

Ο σοσιαλφασισμός είναι ο κύριος εχθρός της παγκόσμιας εργατικής τάξης

• Όχι στο νεοναζιστικό άξονα Μόσχας-Πεκίνου-Τεχεράνης. Όχι στη δυτική ιμπεριαλιστική επέμβαση στον τρίτο κόσμο που του ανοίγει το δρόμο
• Λευτεριά στη μαρτυρική Τσετσενία Συμπαράσταση στους αγωνιζόμενους εργάτες της Κίνας
• Όχι στο παραγωγικό σαμποτάζ. Υπεράσπιση του ενιαίου μεροκάματου. Πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες ·
• Αυτοοργάνωση των εργατών και αντίσταση στα σοσιαλφασιστικά συνδικάτα

Εδώ και αρκετά χρόνια η ΟΑΚΚΕ δεν συμμετέχει στις καθιερωμένες πρωτομαγιάτικες επετειακές τελετές, εκτιμώντας ότι αυτές με τους συγκεκριμένους διοργανωτές και τα συγκεκριμένα αιτήματα δεν είναι ούτε του λαού, ούτε της δημοκρατίας γενικότερα, αλλά του σοσιαλφασισμού. Την ίδια στάση κρατάει και απέναντι στις αντίστοιχες επετειακές τελετές του Πολυτεχνείου.
Γιατί η αντιστροφή της πραγματικότητας είναι στη φύση του σοσιαλφασισμού καθώς αυτός οφείλει διαρκώς να κρύβει την ακραία φασιστική ιδεολογία και πρακτική του κάτω από τη μορφή παλιότερων επαναστατικών αγώνων. Η συνόψιση αυτών των αντιστροφών γίνεται συνήθως στις επαναστατικές επετείους και γιορτές. Στην Ελλάδα οι βασικές τελετές του ντόπιου σοσιαλφασισμού είναι δύο. Η μία, η πιο βασική, είναι το Πολυτεχνείο με την οποία αυτός αντιστρέφει τον αντιδικτατορικό αγώνα για να τον μετατρέψει σε εργαλείο προετοιμασίας της νέας πιο βάρβαρης δικτατορίας που ο ίδιος εξυφαίνει. Η άλλη είναι η Πρωτομαγιά που από διεθνιστική συγκέντρωση του πιο ανυπότακτου προλεταριάτου στην οποία αυτό τοποθετεί και ζυμώνει τις γενικότερες διεκδικήσεις του, εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε παρέλαση και επιθεώρηση ή και σε άσκηση επαγρύπνησης των σοσιαλφασιστικών ταγμάτων εφόδου και της κρατικοσυνδικαλιστικής νέας αστικής τάξης που για λογαριασμό όλης της αστικής τάξης καταπιέζουν αυτό το προλεταριάτο.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τέλειωσαν τα Πολυτεχνεία και οι Πρωτομαγιές. Ίσα-ίσα είναι πιο επίκαιρα παρά ποτέ και μέχρι την ήττα του σοσιαλφασισμού οι πραγματικοί μαρξιστές θα αντιπαραθέτουν με όποιο τρόπο μπορούν στις νεκρές τελετές των αντιδραστικών τις δικές τους επαναστατικές επετείους και θα δίνουν σε κάθε παλιό αγώνα των καταπιεσμένων την πραγματική σημερινή του συνέχεια.

Μάλιστα στο μέλλον ο πιο οξυμένος ταξικός αγώνας θα παίρνει τη μορφή “κόκκινη σημαία ενάντια σε κόκκινη σημαία”. Το πώς θα σηκώνεται κάθε φορά αυτή η κόκκινη σημαία είναι ζήτημα φάσης και συσχετισμών. Σε αυτή τη φάση και σε ότι αφορά αυτήν εδώ την Πρωτομαγιά η απάντηση μας στην σοσιαλφασιστική Πρωτομαγιά είναι μια συγκέντρωση της ΟΑΚΚΕ και των φίλων της στα γραφεία της Αθήνας την ίδια μέρα καθώς και τούτο το κείμενο που ακολουθεί. Εδώ τοποθετούμε αναλυτικά τα πιο βασικά κατά τη γνώμη μας σημεία πλατφόρμας για ένα διεθνιστικό και ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς στη σημερινή παγκόσμια και εσωτερική φάση των εξελίξεων.

Α. Κύριος εχθρός της παγκόσμιας εργατικής τάξης είναι ο σοσιαλφασισμός. Ο σοσιαλφασισμός είναι η πολιτική και ιδεολογική μορφή που παίρνει το πιο αντιδραστικό και επιθετικό κομμάτι του ιμπεριαλισμού και του κεφάλαιου στο σύγχρονο κόσμο. Το διεθνές κέντρο του σοσιαλφασισμού είναι η σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία των Πούτιν-Ζιουγκάνοφ που σε συμμαχία με την επίσης σοσιαλιμπεριαλιστική Κίνα και το φασιστικό Ιράν συγκροτεί ένα παγκόσμιο μέτωπο για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Σε αυτό το μέτωπο συμμετέχει όλο και πιο συνειδητά και πιο συντονισμένα κάθε φασισμός, κάθε επιθετικός εθνικισμός, κάθε πολιτική αντίδραση, κάθε ιδεολογική βαρβαρότητα και κάθε οπισθοδρόμηση στον πλανήτη. Σε αντίθεση με τους παλιούς ιμπεριαλιστές που έχουν την οικονομική- χρηματιστική υπεροχή στον σύγχρονο κόσμο αλλά σπαράσσονται από τους ανταγωνισμούς των διαφορετικών μερίδων της μονοπωλιακής αστικής τους τάξης, οι σοσιαλιμπεριαλιστές στηρίζονται στην υπερσυγκέντρωση της στρατιωτικής και οικονομικής δύναμης στα χέρια μιας στενής ομάδας μονοπωλιστών που ελέγχουν απόλυτα την κρατική μηχανή. Αξιοποιώντας τη γεωστρατηγική τους ισχύ, η Ρωσία με τις απέραντες ενεργειακές της πηγές, τη στρατιωτική τεχνολογική της δύναμη και την πανίσχυρη διπλωματική της μηχανή, η Κίνα με τη φτηνή εργατική δύναμη με την οποία απορροφά και κρατά όμηρο όλο και περισσότερο το βιομηχανικό σώμα του πλανήτη και το Ιράν με την κεντρική του θέση στο χώρο του πετρελαίου, επιδιώκουν ένα βίαιο ξαναμοίρασμα του κόσμου μέσα από ένα παγκόσμιο πόλεμο χιτλερικού τύπου. Ο νόμος της ανάπτυξης του σοσιαλφασιστικού μονοπώλιου είναι η συσσώρευση μέσα από τον πόλεμο και τη ληστεία. Απέναντι στο δυτικό μονοπώλιο με το κέρδος από την αγορά που το χαρακτηρίζει, το ανατολικό μονοπώλιο προβάλει με το κέρδος από τη λεία. Το εργαλείο-κλειδί για τη συσσώρευση του φασιστικού μονοπώλιου είναι ο οικονομικός έλεγχος του κράτους μέσα από τον πολιτικό του έλεγχο και μάλιστα τον έλεγχο που στηρίζεται στη βία, δηλαδή μέσα από τη φασιστική τρομοκρατία στο εσωτερικό της δικιάς του χώρας και την εισβολή-κατοχή των άλλων χωρών στο εξωτερικό.

Για να δικαιολογήσει αυτή τη βία και για να κινήσει, προκειμένου να την πραγματοποιήσει, τα πιο πλατειά κοινωνικά στρώματα, ιδιαίτερα τα πιο καθυστερημένα που αποτελούν τον πληβειακό στρατό της - τη μικροαστική τάξη, το κρατικο-υπαλληλικό μισοπρολεταριάτο και το λούμπεν προλεταριάτο- ο σοσιαλφασισμός επικαλείται την άμυνα του λαού απέναντι στον ιμπεριαλισμό και στην αστική τάξη, εννοώντας πάντα τον αντίπαλο του δυτικό φιλελεύθερου τύπου ιμπεριαλισμό και τα αντίπαλα, ιδιαίτερα τα μη φασιστικά τμήματα της αστικής τάξης. Έτσι η σοσιαλφασιστική βία ασκείται κατ’ αρχήν στο όνομα του “καταπιεσμένου” έθνους και ύστερα ή στο όνομα της ταξικής πάλης του προλεταριάτου (Κίνα-Κούβα) ή στο όνομα της θρησκείας (ισλαμοφασίστες, ινδουιστές φασίστες, ορθοδοξοφασίστες). Επειδή αυτή η “αντικαπιταλιστική” βία είναι διατεθειμένη να φτάσει ως την εξολόθρευση ολόκληρων πληθυσμών, δηλαδή τη γενοκτονία και επειδή η πιο "υποδειγματική" ρατσιστική, θρησκευτική και “αντικαπιταλιστική” γενοκτονία είναι εκείνη των εβραίων ο σοσιαλφασισμός είναι πάντα και αντισημιτισμός ο οποίος σήμερα κρύβεται πίσω από τον αντισιωνισμό.

Β. Σήμερα ο σοσιαλιμπεριαλισμός εξαπολύει μέσω των ισλαμοφασιστών προβοκατόρικες, ρατσιστικές-γενοκτονικού τύπου επιθέσεις ενάντια στη Δύση, αλλά και ενάντια στον τρίτο κόσμο (Δίδυμοι πύργοι, Μαδρίτη, Κων/λη, Μαρόκο, Σαουδ. Αραβία, Ινδονησία, Φιλιππίνες). Σε αυτές τις επιθέσεις οι ΗΠΑ απαντάνε με μαζικές ιμπεριαλιστικές πολεμικές επεμβάσεις και εισβολές στον τρίτο κόσμο, ιδιαίτερα ενάντια στις εθνικιστικές αστικές τάξεις (Ταλιμπάν, Σαντάμ). Με το να ασκούν ωμή βία και να ποδοπατούν κάθε έννοια κρατικής κυριαρχίας οι ΗΠΑ συγκροτούν απέναντι τους κινήματα που την ηγεσία τους παίρνουν αμέσως οι σοσιαλφασίστες και έτσι χώρες με σοβινιστικές ηγεσίες, αλλά σχετικά ανεξάρτητες πέφτουν στα χέρια του σοσιαλιμπεριαλισμού ιδιαίτερα χάρη και στην επέμβαση του ηγεμονευμένου από τη Ρωσία, Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτό έγινε στη Σερβία (Κόσοβο) και στο Αφγανιστάν, αυτό γίνεται τώρα στο Ιράκ.

Χάρη στις αμερικάνικες και άλλες δυτικές επεμβάσεις η παγκόσμια σοσιαλφασιστική προπαγανδιστική μηχανή μπορεί και κρύβει τις δικές της άπειρα πιο κτηνώδεις και αιματηρές φασιστικές επιθέσεις και τις δικτατορίες, όπως κρύβει και τη δημοκρατική και πραγματικά αντιιμπεριαλιστική αντίσταση που ξεκινάει παντού ενάντια σε αυτές. Από την άλλη ο σοσιαλιμπεριαλισμός βρίσκει συχνά στο δυτικό ιμπεριαλισμό έναν σύμμαχο στη βία του εκεί όπου διακυβεύονται τα συμφέροντα του δυτικού μονοπώλιου. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα στην περίπτωση της Κίνας όπου η τρομοκρατική δικτατορία των ψευτοκομμουνιστών νέων αστών πάνω στο κινέζικο προλεταριάτο βρίσκει την "κατανόηση" του δυτικού μονοπώλιου επειδή εξασφαλίζει σε αυτό χαμηλά μεροκάματα όχι μόνο στην Κίνα, αλλά μέσω του ανταγωνισμού της Κίνας και στον ανεπτυγμένο βιομηχανικά κόσμο και σε όλο τον πλανήτη.

Γ. Να γιατί σήμερα και να γιατί για μια ακόμα φορά μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο ο μόνος παράγοντας συνεπούς δημοκρατισμού και αλληλεγγύης στον παγκόσμιο αντιφασιστικό αγώνα μπορεί να είναι η εργατική τάξη.

Είναι η συνειδητή εργατική τάξη που νιώθει ότι το πιο αιματηρό και φρικιαστικό έγκλημα της ιστορίας του ιμπεριαλισμού είναι τα ατέλειωτα βασανιστήρια της ηρωικής Τσετσενίας, είναι αυτή που παρατηρεί ότι τώρα δα μες την απόλυτη σιωπή το πιο πολύ αίμα αμάχων που χύνεται στον κόσμο από στρατιωτική βία είναι αυτό που χύνεται από τη γενοκτονία ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό στο Νταρφούρ από τους ισλαμοφασίστες του Σουδάν, ότι το πιο επιβραβευμένο έγκλημα σε βάρος τρίτης χώρας είναι η εθνοκάθαρση και ο διαμελισμός της Βοσνίας από τους σέρβους ορθοδοξοφασίστες, ότι η πιο ωμή επέμβαση στα εσωτερικά μιας χώρας είναι ο διαμελισμός της Μολδαβίας και της Γεωργίας από την Ρωσία.

Είναι η συνειδητή εργατική τάξη που νιώθει ότι πραγματική επικίνδυνη και ηρωική ταξική πάλη δεν είναι οι ασφαλείς περίπατοι για τους φιλισταίους μικροαστούς που περιφέρουν οι σοσιαλιμπεριαλιστές στις Γένοβες για να καταγγέλουν το νεοφιλελευθερισμό, το ΔΝΤ και τον ΠΟΕ, αλλά η υπεράσπιση των κινέζων εργατών που πληρώνουν με ισόβια ή θάνατο την συνδικαλιστική τους πάλη που είναι η σημαντικότερη πάλη για την αύξηση του μεροκάματου σε παγκόσμια κλίμακα, η γεμάτη κινδύνους πάλη για την πολιτική Δημοκρατία ενάντια στα διεφθαρμένα σοσιαλφασιστικά καθεστώτα στη Ζιμπάμπουε και στην Κούβα, ή η δημοκρατική εξέγερση της νεολαίας στο Ιράν των μουλάδων, ή η πάλη του δημοκρατικού μετώπου στη Λευκορωσία ενάντια στο δικτάτορα Λουκασένκο, ή ακόμα η πάλη που δίνει το πιο πλατύ ειρηνικό κίνημα δημοκρατίας στον κόσμο, αυτό του λαού του Χονγκ Κονγκ πάλι ενάντια στους κινέζους γκαουλάιτερ.

Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο κάθε κομμάτι της παγκόσμιας εργατικής τάξης και κάθε λαός έχει να δώσει τη δικιά του συνεισφορά. Κατ΄ αρχήν την κεντρική του συνεισφορά. Παντού σε κάθε γωνιά του πλανήτη υπάρχει αντισοσιαλφασιστική πάλη, αλλά σε μερικά σημεία του πλανήτη, όπως αυτά που προαναφέραμε αυτή η πάλη έχει πάρει την πιο οξυμένη και την πιο κρίσιμη μορφή και είναι συνήθως εκεί που οι μάζες έχουν αποφασίσει να κινηθούν. Αντικειμενικά εκεί βρίσκονται τα πιο προωθημένα, τα πιο μαζικά και συνειδητά και τα πιο αιμάσσοντα κομμάτια αυτού του κινήματος. Καθένας οφείλει να πολεμάει το σ. φασισμό στη χώρα του αλλά όλοι πρώτα-πρώτα να στέκονται δίπλα στον τσετσένικο λαό, στην κινέζικη εργατική τάξη, στους κουβανούς και τους ιρανούς δημοκράτες και στους άλλους αντισοσιαλφασίστες..

Δ. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για την ελληνική εργατική τάξη που ζει σε μια χώρα του παγκόσμιου σοσιαλφασιστικού μετώπου, μια χώρα τοπικό τραμπούκο που μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της εκτός από το δικό της λαό καταπιέζει και άλλους λαούς.

Εδώ η δυσκολία της νέας εργατικής πρωτοπορίας είναι να αναγνωρίσει πρώτα απ΄ όλα αυτό ακριβώς. Θα είναι αδύνατο η εργατική τάξη σε μια τέτοια χώρα να γίνει ηγεμόνας της αντισοσιαλφασιστικής πάλης και να υπερασπίσει τον εαυτό της αν δεν αποκαλύψει τη σ.φασιστική πολιτική της ελληνικής αστικής τάξης απέναντι στους άλλους λαούς και έθνη. Αυτή έχει καταπιέσει και συνεχίζει να καταπιέζει ακόμα τη Δημοκρατία της Μακεδονίας εμποδίζοντας την αναγνώριση της από την ΕΕ, αυξάνοντας τα οικονομικά και πολιτικά της προβλήματα και ανοίγοντας το δρόμο στον εθνοτικό διαμελισμό της. Έχει συμμετάσχει σαν πολιτικό και οικονομικό μετόπισθεν του σερβικού φασισμού στη γενοκτονία των Βοσνίων και συνεχίζει να στηρίζει το σέρβικο επεκτατισμό και την εθνοεκκαθαριστική πολιτική του. Προωθεί την άνοδο του ισλαμοφασισμού στην Τουρκία σπρώχνοντας αυτή τη χώρα όλο και πιο βαθιά στη συμμαχία με το σοσιαλιμπεριαλισμό πιθανά μέσα από έναν εμφύλιο. Σπρώχνει ταχύτατα την Κύπρο στην αγκαλιά της Ρωσίας. Η λεγόμενη "εθνική" στρατηγική της υπηρετεί έναν κεντρικό στόχο: να σπρώχνει όλες τις βαλκανικές χώρες στην αγκαλιά του σοσιαλιμπεριαλισμού. Έτσι η Ελλάδα έχει γίνει ο μεγαλύτερος εκβιαστής και διασπαστής της ΕΕ, στρατηγικός και πιστός δίαυλος μέσα σε αυτήν της ρώσικης διπλωματίας. Η ίδια λειτουργεί σαν υποιμπεριαλισμός για να εξασφαλίσει πολιτικά και οικονομικά πλεονεκτήματα στο χώρο επιρροής και επέμβασης της πρώην ΕΣΣΔ και σαν ενδιάμεσος, οικονομικός και πολιτικός, ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δυτική Ευρώπη.

Προλεταριακή πολιτική στην Ελλάδα σημαίνει λοιπόν πρώτα-πρώτα πολιτική καταγγελία του ελληνικού υποιμπεριαλισμού και εναντίωση σε αυτόν σε όλα τα μέτωπα, βαλκανικά και ευρωπαϊκά που έχει ανοίξει.

Ε. Στη συνέχεια προλεταριακή πολιτική σημαίνει αποκάλυψη και αντίσταση στην απόλυτη κυριαρχία και σταθεροποίηση της εξουσίας των σοσιαλφασιστών στο εσωτερικό της χώρας.

Η εξουσία αυτή ξεκινάει σαν πολιτική εξουσία, δηλαδή σαν εισοδισμός για τον έλεγχο του κράτους για να οικοδομήσει αργότερα βαθύτερα και σταθερότερα βάθρα, δηλαδή να γίνει από πολιτική και οικονομική και κοινωνική εξουσία. Αυτή η οικοδόμηση γίνεται πάνω σε τέσσερις αρχές: 1) Στην καταστροφή ή στο εμπόδισμα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων ( στις οποίες περιλαμβάνεται και η έρευνα και η τεχνολογία) τις οποίες ο σ. φασισμός δεν μπορεί ακόμα να ελέγξει ,2) στον σχηματισμό ενός νέου κεφάλαιου και μιας νέας σοσιαλφασιστικής ολιγαρχίας μέσα από την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου που την εξασφαλίζει ακριβώς η πολιτική εξουσία των σοσιαλφασιστών, 3) στον σχηματισμό μιας εκτεταμένης τάξης κρατικών παρασίτων που προέρχονται από τη μικροαστική τάξη και το προλεταριάτο. Το ανώτερο στρώμα αυτών των παρασίτων εξελίσσεται σταδιακά σε σοσιαλφασιστική αστική τάξη νέου τύπου ασκώντας εξουσία πάνω στις εργαζόμενες μάζες και πιο πολύ πάνω στα μη σ. φασιστικά τμήματα της αστικής τάξης. Η καρδιά αυτής της παρασιτικής τάξης είναι οι σοσιαλφασίστες συνδικαλιστές που ελέγχουν τα κρατικοποιημένα συνδικάτα στον ιδιωτικό και πιο πολύ στο δημόσιο τομέα, (στενό και ευρύτερο) και από τα οποία αντλούν κάθε τόσο και στρατούς-τάγματα εφόδου με τους οποίους ασκούν απ ευθείας βία στην υπόλοιπη κοινωνία και τελικά ανεβοκατεβάζουν υπουργούς και νομοθετούν.(αποκλεισμοί δρόμων, απεργίες ομηρίας στην κοινή ωφέλεια, μπούκες σε υπουργεία). Το σώμα της τάξης αυτής είναι τα διεφθαρμένα και τεμπέλικα τμήματα της δημόσιας υπαλληλίας καθώς και οι μικρομεσαίοι ιδιώτες αστοί που ζουν από την κρατική ληστεία στηριγμένοι ακριβώς στην κρατική διαφθορά που καθοδηγεί ο σοσιαλφασισμός . Μέσω των συγκροτημένων σε τάξη κρατικών παρασίτων, δηλαδή χρησιμοποιώντας τα σαν ιμάντα μεταβίβασης εξουσίας, η πολιτικοοικονομική σοσιαλφασιστική ολιγαρχία ελέγχει το κράτος και από κει την πολιτική και τελικά την οικονομική ζωή και τους υλικούς όρους ύπαρξης όλων των άλλων τάξεων. Ταυτόχρονα φορτώνοντας όλη την κοινωνία με τη διατήρηση αυτού του πελώριου παρασιτικού στρατού εμποδίζει παραπέρα κάθε συσσώρευση του παραγωγικού κεφάλαιου και το χειρότερο κατεβάζει ακόμα πιο χαμηλά το επίπεδο ζωής των άμεσων παραγωγών.

Σε ότι αφορά αυτό το τελευταίο η πιο θεμελιακή αρχή του σ. φασισμού, όπως κάθε φασισμού, είναι η διάλυση του μεγαλύτερου αντιπάλου του που είναι η εργατική τάξη σαν τέτοια. Αυτή τη διάλυση οι έλληνες σοσιαλφασίστες την πέτυχαν αφενός με το σαμποτάζ της μεγάλης βιομηχανίας και από την άλλη με την απότομη και μαζική εισαγωγή μιας πελώριας μάζας εργατών που δεν έχει κανένα πολιτικό και ως εκ τούτου κανένα ουσιαστικό συνδικαλιστικό δικαίωμα και που οι σ. φασίστες τη χρησιμοποίησαν για να συντρίψουν το μεροκάματο σε κάθε κλάδο, να φτιάξουν δυο επίπεδα μεροκάματου, να πετάξουν έξω από ολόκληρους κλάδους της παραγωγής το με περισσότερα πολιτικά δικαιώματα ντόπιο προλεταριάτο και μέσα από αυτή την κίνηση να φτιάξουν δύο ξεχωριστά και αλληλομισούμενα τμήματα εργατικής τάξης. Ιδιαίτερα κατάφεραν να απογυμνώσουν την βιομηχανική εργατική τάξη από κάθε έρεισμα μέσα στο προλεταριάτο της μικρής παραγωγής και στην πόλη και πιο πολύ στην ύπαιθρο όπου έμεινε ανοχύρωτο και απόλυτα κλεισμένο στον κόσμο του το μεταναστευτικό προλεταριάτο της γης. Αυτό τον αρνητικό άθλο τον πέτυχαν οι σοσιαλφασίστες με την επιδοκιμασία όλης της αστικής τάξης, χάρη στη δραστήρια προσπάθεια των συνδικαλιστών που προαναφέραμε. Αυτοί με τη συνηθισμένη ικανότητα αντιστροφής που χαρακτηρίζει το σοσιαλφασισμό ύψωσαν τη σημαία του αντιρατσισμού ("έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι") για να εμφανίσουν την ανοχή στο σπάσιμο του μεροκάματου σε όλους τους κλάδους σαν δείγμα εργατικής αλληλεγγύης προς τους μετανάστες και έτσι να παγιοποιήσουν την εργατική διάσπαση και το ρατσισμό.

Από την παραπάνω έκθεση της στρατηγικής και ταχτικής του σοσιαλφασισμού στη χώρα μας μπορούμε να βγάλουμε τα βασικά αιτήματα πάλης του ελληνικού προλεταριάτου σε αυτή τη φάση.

Το πρώτο πρέπει να είναι η εναντίωση στο παραγωγικό σαμποτάζ που τσακίζει υλικά τον σπουδαιότερο όρο ύπαρξης αυτής της τάξης και τον σπουδαιότερο υλικό όρο της κοινωνικής της απελευθέρωσης. Δίχως παραγωγική βάση δεν υπάρχει ούτε ψηλό μεροκάματο ούτε ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς.

Το δεύτερο είναι η ανυποχώρητη πάλη για το ενιαίο μεροκάματο σαν όρος για την ενότητα της τάξης. Αυτό σημαίνει υπεράσπιση του μεροκάματου σε κάθε χώρο δουλειάς από το σπάσιμό του από άλλους εργάτες που δεν έχει σημασία αν είναι ντόπιοι η μετανάστες και ταυτόχρονα απαίτηση για να δοθούν στους μετανάστες πλήρη πολιτικά δικαιώματα, αρχίζοντας από τους παλιότερους, και πρώτα απ΄ όλα το δικαίωμα της μόνιμης παραμονής στη χώρα. Αυτό σημαίνει και παράλληλη σταθερή απαγόρευση της παράνομης μετανάστευσης

Το τρίτο είναι η αντίσταση στους σοσιαλφασίστες συνδικαλιστές με τη δημιουργία παντού ενός νέου κινήματος αυτοοργάνωσης των εργατών που θα δουλέψει και μέσα και έξω από τα σημερινά, όλο και πιο σοσιαλφασιστικά συνδικάτα για να απομονώσει και να καθαιρέσει τις σημερινές τους ηγεσίες ρίχνοντας τα κύρια πυρά του στην καταγγελία και απομόνωση των κατ εξοχήν σοσιαλφασιστών συνδικαλιστών που είναι εκείνοι του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ.

ΣΤ. Η πάλη ενάντια στον σοσιαλφασισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό δεν είναι απλά ένα μέσο για την κατάχτηση της αστικής δημοκρατίας ακόμα και αν αυτός είναι σήμερα στις περισσότερες περιπτώσεις ο άμεσος και συνειδητός στόχος των δυνάμεων που έχουν σήμερα την ηγεσία σε αυτήν την πάλη. Αυτή η δημοκρατική πάλη είναι αντικειμενικά ένας δρόμος που οι λαοί έχουν να διανύσουν για να φτάσουν στην κοινωνική επανάσταση ενάντια συνολικά στον ιμπεριαλισμό και τη αστική τάξη, δηλαδή να φτάσουν στην πιο ολοκληρωμένη πολιτική και κοινωνική δημοκρατία που μόνο η εξουσία μιας τάξης που δεν εκμεταλλεύεται καμιά άλλη μπορεί να πραγματοποιήσει.

Αν σήμερα οι δημοκρατικές αντισοσιαλφασιστικές εξεγέρσεις και κινήματα περιορίζονται στο μίνιμουμ αστικοδημοκρατικό πλαίσιο είναι γιατί η προλεταριακή και κομμουνιστική επανάσταση συγχέεται ακόμα στη συνείδηση των μαζών με το σοσιαλφασισμό. Γιατί ο σοσιαλφασισμός είναι η αστική τάξη, δηλαδή η αστική δικτατορία και το αστικό μονοπώλιο, που βγήκε ακριβώς μέσα από την προδοσία της προλεταριακής επανάστασης και σαν τέτοια έπρεπε υποχρεωτικά να κρατήσει τη μορφή και να αντιστρέψει το περιεχόμενο της τελευταίας, δηλαδή έπρεπε να αποτελέσει την “επιστημονική” μεταμφίεση της εργατικής εξουσίας. Έτσι ο σοσιαλφασισμός είναι η ζωντανή συκοφαντία των μεγάλων προλεταριακών και κομμουνιστικών επαναστάσεων του αιώνα που μόλις πέρασε. Το διεθνές επαναστατικό προλεταριάτο δεν μπορεί να ξανασυγκροτηθει σαν τέτοιο αν πρώτα δεν αποκαλύψει το σοσιαλφασισμό σαν την απόλυτη άρνηση του κομμουνισμού και της προλεταριακής επανάστασης και δεύτερο αν δεν αποδείξει στην ταχτική και στην στρατηγική του, στη θεωρία και στην πράξη του ότι οι νέες του επαναστάσεις είναι σε κάθε στιγμή τους και σε κάθε πόρο της ύπαρξής τους το αντίθετο της σοσιαλφασιστικής εξουσίας και του σοσιαλφασιστικού κινήματος. Από την άλλη μεριά και ακριβώς αντίστροφα καμιά δημοκρατική εξέγερση και πάλη ενάντια στο σοσιαλφασισμό δεν μπορεί να είναι νικηφόρα αν δεν αποδεικνύει διαρκώς ότι δεν είναι ο σοσιαλφασισμός ο εκπρόσωπος των καταπιεσμένων, αλλά ότι είναι αυτή η ίδια. Αυτό σημαίνει ότι κανένα δημοκρατικό πρόγραμμα δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί νικηφόρα στο σοσιαλφασισμό αν δεν είναι τελικά πρόγραμμα λαϊκής και μάλιστα προλεταριακής εξουσίας, δηλαδή σε τελευταία ανάλυση πρόγραμμα άρνησης συνολικά της αστικής εξουσίας και του ιμπεριαλισμού. Άλλωστε μέσα στους ίδιους τους νέους δημοκρατικούς αγώνες θα αποδεικνύεται ότι η μη σοσιαλφασιστική αστική τάξη και ιδιαίτερα ο δυτικός ιμπεριαλισμός θα συνδιαλέγονται ακατάπαυστα, θα συμβιβάζονται με τη σοσιαλιμπεριαλισμό γιατί χίλια νήματα θα τους συνδέουν ως το τέλος μαζί τους και συχνά από κοινού, ήδη το κάνουν, θα χτυπάνε τους λαούς και τις συνεπείς δημοκρατικές επαναστάσεις.