Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η στυγνή δολοφονία του νεαρού φιλάθλου της ομάδας του Άρη και ο άγριος τραυματισμός των φίλων του από μια συμμορία χουλιγκάνων του ΠΑΟΚ που αναζητούσε θηράματα μέσα στην πόλη είναι μέρος μιας πολύχρονης και σταθερής διαδικασίας τρομοκράτησης της συμπρωτεύουσας από ένα συγκεκριμένο πανίσχυρο πολιτικοοικονομικό κέντρο που έχει σαν κάλυψη αλλά και σαν εργαλείο το ποδόσφαιρο. Αυτό το κέντρο είναι τουλάχιστον ηθικά υπεύθυνο για τη δολοφονία του Άλκη. Είναι εξαιρετικά ανησυχητική όχι μόνο η κυβερνητική αλλά και η στάση της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, οπότε και η στάση των βασικών τηλεοπτικών ΜΜΕ απέναντι σε αυτό το έγκλημα καθώς διακρίνεται η απόπειρα για διάχυση των ποινικών αλλά και των ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών ευθυνών γι αυτή τη δολοφονία σε όλες τις μεγάλες ομάδες και τους συνδέσμους φιλάθλων αντί να επικεντρωθεί στο κέντρο της ποδοσφαιρικής βίας στη χώρα που είναι τα τελευταία χρόνια οι σύνδεσμοι φιλάθλων του ΠΑΟΚ που εμπνέονται στη βίαιη δράση και στην κυριαρχική ιδεολογία τους από τον αρχιτραμπούκο ιδιοκτήτη του Ιβάν Σαββίδη.

Η συχνότητα των δολοφονιών των γυναικών από τους άντρες τους, παντρεμένων, μητέρων ή ανύπαντρων που βρίσκονται σε σχέση επειδή τους χωρίζουν, ετοιμάζονται να τους χωρίσουν ή απλά δεν είναι υπάκουες, έρχεται να αποκαλύψει τη βαρβαρότητα που όλο και περισσότερο κερδίζει έδαφος στις σχέσεις των δύο φύλων στη χώρα μας. Στην κύρια πλευρά δεν πρόκειται για την επιστροφή σε μια πατριαρχία φεουδαρχικού τύπου ή τύπου φυσικής οικονομίας με κύριο στοιχείο την κτηνοτροφία που έχει σαν αποτέλεσμα την τόσο ραγδαία απώλεια στοιχειωδών δικαιωμάτων που έχει κατακτήσει η γυναίκα στη σύγχρονη κοινωνία.

Είναι εξοργιστικό το πώς οι υπεύθυνοι του εργοστασίου Κυλινδρόμυλοι Κ. Σαραντόπουλος στο Κερατσίνι άφησαν τόση ώρα την 8χρονη ρομά Όλγα εγκλωβισμένη μέσα στη βαριά μεταλλική πόρτα να πεθαίνει επί 70 ολόκληρα λεπτά από ασφυξία, το πώς αδιαφόρησαν για την κατάστασή της ξανακλείνοντας την πόρτα και εγκλωβίζοντάς την εκ νέου και το πώς την άφησαν μισοπεθαμένη και αβοήθητη να μένει σωριασμένη στο έδαφος ώσπου να ξεψυχήσει.

https://www.oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-19-25/item/307-

Η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου ωρίμασε κόντρα στη γραμμή της “φιλελευθεροποίησης” που προωθούσε εκείνη την περίοδο η φασιστική χούντα κάτω από την πίεση όλης της Ευρώπης και της κοινής γνώμης των ΗΠΑ.

Αυτή η περίοδος άρχισε με το χουντοδημοψήφισμα, με την “πολιτική” κυβέρνηση Μαρκεζίνη, με την απελευθέρωση αρκετών πολιτικών κρατουμένων από τα ξερονήσια και με την προσπάθεια για διενέργεια εκλογών.

Αξίζει πραγματικά να δει κανείς τη στάση των διάφορων πολιτικών δυνάμεων εκείνη την εποχή.

Τα τάγματα εφόδου χτυπήσανε ουσιαστικά ανενόχλητα στη Σταυρούπολη, ενώ προχθές, στην Παλιά Κοκκινιά ξεκίνησαν να κάνουν αντιμεταναστευτικά πογκρόμ τραυματίζοντας και κυνηγώντας επί τρεις ώρες, χωρίς η αστυνομία να επέμβει, πακιστανούς εργάτες που ζουν χρόνια δεμένοι με τον υπόλοιπο λαό σ αυτήν την ιστορική γειτονιά.

Πριν ένα χρόνο στη μεγαλειώδη συγκέντρωση μπροστά στο Εφετείο, όπου ανακοινωνόταν η φυλάκιση των αρχιναζί και το πιο μεγάλο κομμάτι αυτού που λέγεται αντιφασιστικό κίνημα έριχνε το σύνθημα ότι η “Χρυσή Αυγή τέλειωσε”, η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία και η ΟΑΚΚΕ ύψωναν το πολύ τολμηρό για εκείνη τη στιγμή πανώ, που προειδοποιούσε τους δημοκράτες αντιφασίστες ότι «η μεγάλη μάχη με τους ναζιστές είναι μπροστά μας» (δες τη φωτογραφία στην αρχή αυτού του κειμένου). Τότε αυτή η άποψη είχε θεωρηθεί στην καλύτερη περίπτωση σαν μια παραδοξολογία και στη χειρότερη σαν μεμψίμοιρη ή ηττοπαθής. Σήμερα οι αντιφασίστες αναρωτιούνται με αληθινή ανησυχία τι σημαίνει η επανεμφάνιση των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου και πόσο βάρος έχει αυτή.

Η φυλάκιση με συνοπτικές διαδικασίες του Μένιου Φουρθιώτη και η γενική επιδοκιμασία της από σύσσωμο τον τύπο και τα κόμματα σε συνδυασμό με αρκετά πολιτικά στοιχεία της υπόθεσης αυτής δείχνουν ότι το εκφασισμένο στον πυρήνα του πολιτικό καθεστώς επιχείρησε να εξουδετερώσει ένα ακόμα απόσπασμα της αστικής τάξης με κάποια ισχύ στα ΜΜΕ το οποίο, δίχως να λάμπει με το δημοκρατισμό του, οπωσδήποτε το ενοχλούσε.