Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι, οξυδερκείς κατά τα άλλα δημοκράτες, στέκονταν επί χρόνια με σκεπτικισμό μπροστά στη θέση της ΟΑΚΚΕ, από το 1989-1991 κιόλας, ότι ο ΣΥΝασπισμός (μπαμπάς του ΣΥΡΙΖΑ) ήταν ένα κνίτικο, ρωσόδουλο κατασκεύασμα που, παρά την ευρωπαϊκή του φασάδα, έφερνε φασισμό.

 

Η ένταξη του ΚΙΔΗΣΟ, δηλαδή του κόμματος – σφραγίδα του Γ. Παπανδρέου στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, με δικαιώματα μάλιστα συνδιοίκησης του σχήματος, είναι ο τελευταίος σταθμός σε μια σειρά κινήσεων που το τελευταίο διάστημα φέρνουν το ΠΑΣΟΚ όλο και πιο κοντά στην ανοιχτή συμμαχία με τη σοσιαλφασιστική ηγετική συμμορία Τσίπρα – ΣΥΡΙΖΑ.

Το ψευτοΚΚΕ πασχίζει πολύ για να δείξει ότι στέκεται υπεράνω των μεγάλων συγκρούσεων που κλονίζουν τον πλανήτη μας σήμερα, που η επίθεση της ρωσικής νεοχιτλερικής υπερδύναμης, η οποία πολιτικο-διπλωματικά είναι επικεφαλής του πολεμικού άξονα Μόσχας-Πεκίνου, διεξάγεται τόσο ωμά και απροκάλυπτα. Στην πραγματικότητα η στάση αυτού του κόμματος – που γεννήθηκε από την βίαιη επέμβαση των ρώσων σοσιαλφασιστών στα εσωτερικά του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ στα μέσα της δεκαετίας του ’50 – συνιστά στην πράξη τη μεγαλύτερη στρατηγική υποστήριξη των άνομων ρωσικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Μια πρόσφατη έρευνα της αντικαθεστωτικής ρωσικής εφημερίδας Νόβαγια Γκαζέτα μελέτησε τη στάση των κομμάτων του ευρωκοινοβουλίου απέναντι σε μια σειρά αποφάσεις του που αφορούσαν το ρωσικό κράτος και βρήκε ότι τα κόμματα της ψευτοαριστεράς καθώς και εκείνα της κλασικής ακροδεξιάς ήταν εκείνα που περισσότερο υποστηρίζουν στην πράξη το καθεστώς του Κρεμλίνου. Στο φαιο-«κόκκινο» αυτό μέτωπο πρωτοστατεί το ψευτοΚΚΕ ενώ δε λείπει από κει και η ΣΥΡΙΖέικη μετάστασή του.

Γράφουμε τούτο δω το σημείωμα για να δώσουμε μια πρώτη εκτίμηση στους φίλους μας αναγνώστες για το πως μπορεί να ερμηνευτεί η εσωκομματική σύγκρουση στο Σύριζα και να εξηγηθεί ιδιαίτερα η στάση σε αυτή του αληθινού αρχηγού του, του διπρόσωπου προβοκάτορα Τσίπρα.

Από ότι μαρτυρούν οι τοποθετήσεις των ίδιων των συνέδρων στις προσυνεδριακές διαδικασίες συμμετείχαν ελάχιστα μέλη του Σύριζα και ήταν αυτά που δεν ήταν απογοητευμένα από τον Κασσελάκη, αυτά δηλαδή που ήταν κάτω από την επιρροή και είχαν ενθαρρυνθεί να συμμετέχουν στο συνέδριο από το δίκτυο των στελεχών που τον είχαν φέρει στην εξουσία, δηλαδή αυτών που ανοιχτά είχαν σταθεί μαζί του από την πρώτη εκλογή (Πέτρος Παππάς, Δ. Αυγέρη, Θ. Τζάκρη). Μπορούμε να υποθέσουμε (και εκ του αποτελέσματος) ότι αυτό το δίκτυο το στήριξε και το ρυθμιστικό, δηλαδή το πιο κρίσιμο για τους κομματικούς συσχετισμούς ρεύμα, αυτό που έχει αρχηγό το δεξί χέρι του Τσίπρα, τον κεντριστή που λέγεται Νίκος Παππάς.

  Η κατάληξη της υπόθεσης των «αδειών για σπουδές» του κρατούμενου ληστή Ρωμανού δικαίωσε πέρα για πέρα τη θέση της ΟΑΚΚΕ ότι επρόκειτο για καθεστωτική δουλειά «ηρωοποίησης» ενός πολιτικά αντιδραστικού ανθρώπου που καμώνεται τον επαναστάτη.

Αν υπάρχει σήμερα ένα αληθινό πολιτικό αίνιγμα που τοποθετείται επίμονα και απαιτεί τη λύση του από τους συνειδητούς αριστερούς είναι η στρατηγική σύμπτωση θέσεων ανάμεσα σε αυτό που λέμε γενικά κομμουνιστική και επαναστατική αριστερά και σ΄ αυτό που ονομάζουμε κλασσική σοβινιστική και φασιστική ακροδεξιά.

Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ με το πρόσφατο συνέδριό του πήραν μια πρωτόγνωρη ακόμη και για το συγκεκριμένο μόρφωμα τροπή. Για πρώτη φορά σε τόσο κοινή θέα, σε ένα κοινοβουλευτικό κόμμα (που την ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά ήταν ακόμη αξιωματική αντιπολίτευση στη χώρα), η ηγετική του ομάδα διοργάνωσε με πραξικοπηματικό τρόπο συνέδριο – παρωδία, διεξάγοντας φαρσοκωμική εκλογή συνέδρων την οποία ωμά και χωρίς πολλές καλύψεις νόθευσε και ποδοπάτησε, σε μια επίδειξη δύναμης.

Πριν λί­γους μή­νες μί­α Α­με­ρι­κα­νί­δα α­να­κά­λυ­ψε, α­νοί­γο­ντας τη συ­σκευα­σί­α ε­νός παι­χνι­διού made in China, μή­νυ­μα α­πό κι­νέ­ζο ερ­γα­ζό­με­νο που ζη­τού­σε απε­γνω­σμέ­να βο­ή­θεια για

  Για χρό­νια τώ­ρα οι σα­μπο­τα­ρι­στές δεν ά­φη­ναν κα­νέ­να έρ­γο κρα­τι­κό να γί­νει με τη μέ­θο­δο ΣΔΙΤ, δη­λα­δή με τη σύ­μπρα­ξη δη­μό­σιου και ι­διω­τι­κού το­μέ­α. Αυ­τή η μέ­θο­δος ε­ξοι­κο­νο­μεί πό­ρους α­πό το κρά­τος και προ­ω­θεί την κατα­σκευ­ή δη­μό­σιων έρ­γων. Ό­μως οι ε­πι­κρα­τέ­στε­ροι υ­πο­ψή­φιοι για τέ­τοια έργα α­νή­καν στο κομ­μά­τι της δυ­τι­κό­φι­λης α­στι­κής τά­ξης. Γι’ αυ­τό οι ψευ­το­αρι­στε­ροί του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ψευ­τοΚ­ΚΕ ή­ταν πά­ντα ε­νά­ντια σε αυ­τά.

Σε μια χώρα που η πρόοδος είναι τόσο βαθιά μπερδεμένη με την αντίδραση και τόσο σκληρά προβοκαρισμένη, βλάστησε ένα νέο φρούτο: ένας κνίτικος, δηλαδή δεξιός και σάπιος από πάνω ως κάτω, αλλά «σύγχρονος» και «αγωνιστικός» ψευτοαναρχισμός, ο οποίος ανέλαβε να μαζέψει τάχα τα συντρίμμια μετά τη «μνημονιακή υποχώρηση» του ΣΥΡΙΖΑ και των εθνοφασιστών ΑΝΕΛ συμμάχων του.