Το αίσχος της Σύρου δεν ήταν τόσο ένα “κατόρθωμα” του γενικού κινήματος της υποτιθέμενης «αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό αγώνα», δηλαδή της αλληλεγγύης στη Χαμάς, που διεκδικούν για τον εαυτό τους τα αντισημιτικά πολιτικά αποσπάσματα που οργάνωσαν την κινητοποίηση. Ήταν η απόδειξη της δυνατότητας που έχει μόνο ένα από αυτά, το ψευτοΚΚΕ, το ρώσικο κόμμα, το οργανωτικά πιο ισχυρό και πιο ιερό της αστικής τάξης να κινεί τμήματα της κρατικής εξουσίας. Είναι αξιοσημείωτο πόσο λίγο αναφέρεται ότι το βασικό κάλεσμα για να απαγορευτεί η αποβίβαση των ισραηλινών επιβατών στο λιμάνι το έκανε ο “Σύλλογος Εργαζομένων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου” δηλαδή ένας σύλλογος δημοσίων υπαλλήλων που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του ΠΑΜΕ. Μάλιστα αυτός ο σύλλογος είχε υπογράψει το κάλεσμα του ΠΑΜΕ για “Αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό Λαό” δέκα μέρες μόλις μετά το κανιβαλικό πογκρόμ της Χαμάς στις 7/10. Το ψευτοΚΚΕ θριαμβολόγησε για τη νίκη “των κατοίκων της Σύρου” που ανάγκασαν το πλοίο “να σαλπάρει για άλλο λιμάνι”.Το ότι δεν ήταν οι κάτοικοι που το πέτυχαν αυτό, ούτε καν οι λίγες εκατοντάδες διαδηλωτές σε ένα νησί που ζει σε μεγάλο μέρος από τον τουρισμό, το βεβαιώνει ο αντιδήμαρχος Σύρου και μια μεγάλη μερίδα του ντόπιου πληθυσμού που διαμαρτυρήθηκαν για την απαγόρευση. Αυτή την απαγόρευση την επέβαλαν ο Εισαγγελέας Εφετών Αιγαίου που ήταν παρών και η αστυνομία αποφασίζοντας ότι οι επισκέπτες δεν θα βγουν από το καράβι.
Όμως αυτή η πρώτη κρατική απαγόρευση σε εβραίους να πατήσουν το πόδι τους σε μια ευρωπαϊκή χώρα δεν έπεσε από τον ουρανό. Όχι μόνο η κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά σύσσωμο το διακομματικό ρωσόδουλο πολιτικό σύστημα επί μήνες σιωπούσε όταν οι πουτινικοί αντισημίτες απαγορεύαν μια παρουσίαση βιβλίου επειδή κατήγγειλε τη Χαμάς (δες καταγγελία της ΟΑΚΚΕ), ή όταν το ψευτοΚΚΕ απαγόρευσε με μαζική εισβολή μια ημερίδα ισραηλινής λογοτεχνίας ή όταν ματαίωνε αλλεπάλληλες εκδηλώσεις του εμποροβιομηχανικού επιμελητήριου με ισραηλινούς επιχειρηματίες. Ούτε ίδρωσε το αυτί όλου αυτού του καθεστώτος όταν τάγματα εφόδου του Ρουβίκωνα με τις παλαιστινιακές σημαίες στο στήθος άρχισαν τις περιπολίες στο κέντρο της Αθήνας για να προκαλέσουν και να τρομοκρατήσουν ισραηλινούς τουρίστες, ενώ ταυτόχρονα ανώνυμοι αντισημίτες έκαναν επίθεση σε ένα ισραηλινό εστιατόριο.
Η κυβέρνηση και κάποια στελέχη από το ΠΑΣΟΚ αντέδρασαν μόνο μετά τη Σύρο και κυρίως αφού μια συμμορία αντισημιτών κυνήγησε και έδειρε νεαρούς ισραηλινούς τουρίστες στη Ρόδο που κρύφτηκαν για ώρες σε μια οικοδομή για να γλυτώσουν. Μόνο τότε μίλησε η κυβέρνηση μέσω του υπουργού προστασίας του πολίτη, που είπε ότι θα συλλαμβάνονται και θα τιμωρούνται με τον αντιρατσιστικό νόμο όσοι ασκούν βία στους ισραηλινούς τουρίστες.
Μόνο κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης του Ισραήλ ήρθε η αντίδραση της κυβέρνησης
Το κακό είναι ότι δεν αντέδρασε από μόνη της η κυβέρνηση. Αντέδρασε επειδή αντέδρασε ο τύπος του Ισραήλ που παραμένει δημοκρατικός, όπως και η χώρα, παρά τους φασίστες που καταλαμβάνουν καίριες θέσεις στην σημερινή κυβέρνηση του. Και αντέδρασε καταφερόμενος όχι τόσο ενάντια στο ελληνικό κράτος, όσο ενάντια στο ισραηλινό υπουργείο εξωτερικών και τον πρεσβευτή του Ισραήλ επειδή άφησαν όλο αυτό το αντισημιτικό κλίμα στην Ελλάδα να εξελιχθεί και να κορυφωθεί χωρίς να διαμαρτυρηθούν γι αυτό και κυρίως χωρίς να ενημερώσουν τον ισραηλινό λαό ότι στην Ελλάδα υπάρχει κίνδυνος για τους Εβραίους. (https://www.dimokratiki.gr/25-07-2025/israilinos-typos-orgi-sto-israil-gia-tis-epithesis-sti-rodo/ ).
Για την ΟΑΚΚΕ δεν υπάρχει τίποτα πιο κατανοητό από την ανοχή της κυβέρνησης Νετανιάχου στο όργιο του ως χθες βουβού αντισημιτισμού που κυριαρχεί στους κρατικούς θεσμούς στη χώρα μας, ιδίως στη Δικαιοσύνη. Το ίδιο είχε συμβεί και το είχαμε καταγγείλει στα 2010 όταν πάλι η τότε κυβέρνηση Νετανιάχου σε συνεννόηση με το ρωσόδουλο πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, κάλυψε με την απόλυτη σιωπή της την αντισημιτική απόφαση του Αρείου Πάγου, τρομαχτική για ένα ευρωπαϊκό δικαστήριο μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Εκείνη η απόφαση αναγνώριζε ότι δεν είναι ρατσιστικό το να κατηγορεί κανείς τους Εβραίους εφόσον χρησιμοποιεί εναντίον τους το επιχείρημα ότι συνωμοτούν για την επιβολή της παγκόσμιας εβραϊκής κυριαρχίας στον πλανήτη.
Τη σκυτάλη από το ψευτοΚΚΕ παίρνουν ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Μετά τις κυβερνητικές δηλώσεις, και ένα κομμάτι του λαού βγήκε και διαμαρτυρήθηκε ενάντια στους πογκρομιστές. Ήταν κυρίως οι μαζικοί φορείς της Ρόδου, του νησιού που ζει από τον τουρισμό που ξεσηκώθηκαν και διαμαρτυρήθηκαν για τη νέα απαγόρευση που ετοίμαζε στο νησί, αμέσως μετά τη Σύρο, ένας αντίστοιχος σύλλογος δημοσίων υπαλλήλων. Ήταν οΣύλλογος υπαλλήλων Δήμου Ρόδουπου κινήθηκε πάλι με πρωτοβουλία της ΔΑΣ, δηλαδή των συνδικαλιστών του ψευτοΚΚΕ. Αυτούς τους «νικητές» της Σύρου τους στήριξαν και οι πιο μικροαστοί στην ταξική τους σύνθεση και γι αυτό πιο ανοιχτοί αντισημίτες του Ανταρσύα. Μόλις όμως οι μαζικοί φορείς του νησιού έδειξαν την αποφασιστικότητα τους ενάντια στο διώξιμο των ισραηλινών τουριστών το αντισημιτικό μέτωπο έμεινε μειοψηφία στο σύλλογο. Κι αυτό, γιατί όπως αποδείχθηκε αργότερα, το ψευτοΚΚΕ παράτησε το ΝΑΡ χωρία αρχικά να πάρει σαφή θέση, οπότε κατέρρευσε η πλειοψηφία των αντισημιτών στο ΔΣ. Έτσι μια νέα πλειοψηφία έβγαλε ανακοίνωση κατά της κινητοποίησης. Έτσι ο Ανταρσύα συνέχισε μόνος του για τη συγκέντρωση κατά των τουριστών, ενώ το κλίμα των μαζών στη Ρόδο και στη χώρα είχε γίνει εχθρικό απέναντι στους αντισημίτες.
Είναι εδώ αξιοσημείωτο ότι το τοπικό σωματείο ιδιωτικών υπαλλήλων της Ρόδου που ελέγχεται επίσης από το ΠΑΜΕ έβγαλε μια ανακοίνωση που διαπίστωνε ότι άλλο ο ισραηλινός λαός και άλλο η κυβέρνηση του Ισραήλ και μάλιστα καταδίκαζε την κινητοποίηση.Δηλαδή αναιρούσε αυτά που έλεγε προηγούμενα το ψευτοΚΚΕ και στη Σύρο καθώς και στον ίδιο το σύλλογο υπαλλήλων του δήμου Ρόδου. Το ΝΑΡ με ανάρτηση στελέχους του (που δημοσιεύτηκε στη σελίδα των ΑΚΙΣ ΟΤΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ στο fb) κατήγγειλε την κωλοτούμπα του ψευτοΚΚΕ σαν προδοσία του κοινού αγώνα. Αλλά οι μικροαστοί εξωκοινοβουλευτικοί πάντα γυρνάνε στο πολιτικό αφεντικό τους και βρίζοντας το ακολουθούν, γιατί ξέρουν ότι είναι αυτό που σαν κράτος τους δίνει τις νίκες. Το ψευτοΚΚΕ από την πλευρά του πάντα ανέχεται τη γκρίνια τους επειδή ασκούν για λογαριασμό του την πολιτική και συνδικαλιστική βία που δεν θέλει να ασκήσει το ίδιο για να μην χάσει τους δεσμούς του με την κλασική μεγαλοαστική τάξη, δηλαδή τη ΝΔ και κυρίως με τον πυρήνα του κράτους, το στρατό και τους δικαστές. Πιστεύουμε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση το ψευτοΚΚΕ πούλησε τους μικροαστούς ακολούθους του γιατί από την ώρα που έγινε ο θόρυβος στο Ισραήλ δεν ήθελε να εκθέσει χοντρά στην ισραηλινή κοινή γνώμη το αδελφό του, επίσης ρωσόδουλο σοσιαλφασιστικό ΚΚ του Ισραήλ που το μετωπικό του κόμμα το Ηadash, που είναι στη Βουλή, παριστάνει τον ακραιφνή υπερασπιστή της ισραηλο-παλαιστινιακής Ειρήνης.
Να απαντήσουμε στους ψευτοαριστερούς “αντισιωνιστές” αντισημίτες
α) σχετικά με το “αντικαπιταλιστικό” επιχείρημα
Η πάλη ενάντια στους αντισημίτες που εμφανίζονται σαν αριστεροί είναι πιο δύσκολη από αυτήν ενάντια στους παλιούς φασίστες και ναζί αντισημίτες γιατί οι πρώτοι κρύβουν το αντιεβραϊκό ρατσισμό τους. Ισχυρίζονται μάλιστα ότι είναι εχθροί του αντισημιτισμού και θέλουν τους δημοκρατικούς εβραίους σύμμαχούς τους ενάντια στον εχθρό τους που είναι μόνο το κράτος του Ισραήλ. Για αυτό οι κνίτες δημόσιοι υπάλληλοι της Σύρου, γράψανε στην ανακοίνωση τους ότι δεν διώχνουνε τους πολίτες του Ισραήλ από το νησί αλλά το πλοίο, επειδή υπηρετεί τα «τουριστικά συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ». Το ψευτοΚΚΕ κάνει εδώ την εξής ταχυδακτυλουργία: Ταυτίζει την ιδιωτική καπιταλιστική επιχείρηση που έχει στην ιδιοκτησία της το κρουαζιερόπλοιο με το κράτος του Ισραήλ «που προβαίνει σε εγκλήματα πολέμου», οπότε είναι εγκληματική και η εταιρεία. Γιατί σύμφωνα με το μαρξισμό των αντισημιτών κράτος και κεφάλαιο είναι το ίδιο πράγμα. Έτσι το ψευτοΚΚΕ δεν απαγορεύει τους ισραηλινούς τουρίστες να μπουν στη χώρα, απλά απαγορεύει στο κεφάλαιο που τους μεταφέρει να έρχεται στη χώρα, όπως θα έκανε αν αυτό μετέφερε μπύρες ή ένα άλλο εμπόρευμα. Αλλά επειδή όλες οι παραγωγικές λειτουργίες σήμερα, παντού στον κόσμο, οπότε και οι μεταφορές προσώπων παίρνουν υποχρεωτικά τη μορφή του κεφάλαιου, το ψευτοΚΚΕ απαγορεύει κάθε επαφή της χώρας μας με τους κατοίκους του Ισραήλ χωρίς υποτίθεται αυτό να είναι καραμπινάτος ρατσισμός*. Ένα στέλεχος του Ρουβίκωνα (https://x.com/SpDapergolas/status/1948607692395745597) το είπε πιο ωμά. Ότι οι τουρίστες του Ισραήλ δεν έρχονται εδώ σαν άνθρωποι αλλά σαν εμπορεύματα. Ωστόσο οι πιο ανοιχτοί «αριστεροί» αντισημίτες, όπως είναι αυτοί γενικά της μικροαστικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (στην οποία, παρά τις κληρονομημένες από τον ΣΥΡΙΖΑ βουλευτικές έδρες της, από τα δημοσκοπικά ποσοστά της ανήκει και η “Νέα Αριστερά”) αναγνωρίζουν και μάλιστα καμαρώνουν που διώχνουν τους ανθρώπους και όχι το πλοίο. Ετσι ντύνουν τον αντισημιτισμό με τον ανθρωπισμό των χιτλερικών με το σκεπτικό ότι το θύμα που τιμωρούν, ο Εβραίος του Ισραήλ, τον στερείται. Πρόκειται για την κατηγορία ότι είναι απάνθρωπος. Για τους χιτλερικούς ήταν υπάνθρωπος. Γι αυτό οι αφίσες του ΝΑΡ λένε: “Η Ρόδος δείχνει την ανθρωπιά της”, “Ο Αγ. Νικόλαος δείχνει την ανθρωπιά του”, “Η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη πάντα θα νικούν”. Εννοούν ότι έχουν όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να απαγορεύουν στους Εβραίους του Ισραήλ να κάνουν τουρισμό την ώρα που το κράτος τους διαπράττει εγκλήματα.
β) ενάντια στο επιχείρημα περί διαφορετικής συμπεριφοράς απέναντι στους ρώσους και στους νοτιοαφρικανούς πολίτες
Οι αντισημίτες επικαλούνται σαν βασικό επιχείρημα ότι έχουν τουλάχιστον το ίδιο δικαίωμα να εμποδίζουν τους ισραηλινούς πολίτες να έρχονται στη χώρα, όπως η ΕΕ απαγορεύει το ίδιο στους ρώσους πολίτες λόγω του ουκρανικού. Εδώ οι αντισημίτες συκοφαντούν την ευρωπαϊκή θέση. Η ΕΕ ποτέ δεν απαγόρευσε στους ρώσους πολίτες να μπαίνουν στο έδαφός της. Εκείνο που έκανε είναι ότι αύξησε τον έλεγχο, οπότε και το χρόνο αναμονής καθώς και τη χρέωση για να δίνει τις αναγκαίες βίζες στα πλαίσια της άμυνας της ενάντια στην ευρύτερη, υβριδική επίθεση που έχει εξαπολύσει εναντίον της η Ρωσία μετά την ανοιχτή στρατιωτική επίθεση της στην Ουκρανία. Πήρε δηλαδή μέτρα μόνο για να μην μπορούν να μπουν με όση άνεση είχαν ως τώρα οι κατάσκοποι, οι σαμποτέρ καθώς και τα στελέχη του ρώσικου κράτους, ανάμεσα τους εκείνα του φασιστικού «πολιτιστικού» του μηχανισμού. Μόνο μεμονωμένα και με δικές τους αποφάσεις λίγες χώρες της ΕΕ που βρίσκονται πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα πήραν μέτρα σημαντικού περιορισμού ή απαγόρευσης της εισόδου των Ρώσων πολιτών επειδή πραγματικά βρίσκονται σε συνθήκες άμεσης στρατιωτικής απειλής και πολεμικής ετοιμότητας απέναντι στη Ρωσία. Η ΕΕ δεν απαγόρευσε ποτέ σε κανένα πολίτη, ακόμα και της πιο επιθετικής χώρας, ακόμα και όταν έκανε τους πιο κτηνώδεις γενοκτονικούς πολέμους να έρθει στην Ευρώπη, ούτε στους Σέρβους όταν εθνοεκκαθάριζαν τη Βοσνία, ούτε στους Ρώσους όταν έσφαξαν 300000 Τσετσένους στο σύνολο των 900000 του έθνους τους. Το ίδιο δεν στέκει το επιχείρημα που χρησιμοποίησαν οι αντισημίτες του ΝΑΡ στη Ρόδο ότι το ίδιο έκανε ο ΟΗΕ με τα μέτρα αντι-απαρτχάιντ σε βάρος της Νότιας Αφρικής. Ψέμμα. Ο ΟΗΕ πήρε μέτρα οικονομικής, στρατιωτικής, διπλωματικής και πολιτιστικής απομόνωσης της Ν. Αφρικής και απαγόρευσε ταξίδια σε στελέχη της κυβέρνησης αλλά ποτέ στους λευκούς νοτιοαφρικανούς πολίτες. Μόνο οι αντισημίτες, και προς το παρόν μόνο οι έλληνες, έχουν ασκήσει συλλογική τιμωρία αποκλειστικά στους πολίτες του Ισραήλ.
γ) Το σύνθημα “Έξω οι σιωνιστές” αποκαλύπτει το ρατσισμό τους
Η γενική ρατσιστική βία φαίνεται πιο καθαρά στο βασικό σύνθημα των πιο ανοιχτών αντισημιτών της εξωκοινοβουλευτικής «αριστεράς» που είναι το: “Έξω οι σιωνιστές από την Ελλάδα” (ή “οι σιωνιστές δεν είναι καλοδεχούμενοι”, και κατά την εκδοχή του Ρουβίκωνα “Καμία γη για τους σιωνιστές”). Αυτό δεν σημαίνει μόνο απαγόρευση σε όλους τούς Εβραίους του Ισραήλ, αλλά ακόμα χειρότερα σε όλους τους δημοκράτες του κόσμου που με σαφήνεια υποστηρίζουν το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει σαν εβραϊκό κράτος. Όλοι αυτοί κατηγορούνται από τους αντισημίτες ως «σιωνιστές». Η νέα ορολογία ήρθε μετά την ίδρυση του ισραηλινού κράτους όταν οι ηγέτες της σοσιαλφασιστικής ΕΣΣΔ αντικαταστήσανε τον κλασικό χρεωκοπημένο αντιεβραϊκό αντισημιτισμό με τον «αντισιωνισμό». Ο τελευταίος δεν έχει καμιά σχέση με την αντισιωνιστική κριτική που γινόταν στον εβραϊκό εθνικισμό σαν μέρος της κριτικής που του έκανε το διεθνιστικό προλεταριάτο. Ο σημερινός «αντισιωνισμός» είναι ο σύγχρονος αντισημιτισμός, δηλαδή η παγκόσμια σημαία που χρησιμοποιούν οι νεοχιτλερικοί της Ρωσίας και της Κίνας για να ενώσουν μεταξύ τους και να σύρουν πίσω τους όλους τους φασίστες και σοσιαλφασίστες σε κάθε ξεχωριστή χώρα παρόλες τις επεκτατικές βλέψεις του ενός ενάντια στο κράτος του άλλου. Μέσα δηλαδή από το κοινό σύνθημα να καταστραφεί το κράτος του Ισραήλ, που σημαίνει πρακτικά να εξοντωθεί ο ισραηλινός λαός επειδή θα αντισταθεί σ αυτό, μπορούν οι νεοχιτλερικοί να στρέψουν το φαιο-«κόκκινο» όχλο σε όλο τον κόσμο ενάντια στις αστοδημοκρατικές χώρες, που δεν θα δεχτούν ένα αντι-ισραηλινό ολοκαύτωμα, ώστε να τις υποδουλώσουν αυτές πρώτα πριν στη συνέχεια επιχειρήσουν να κατακτήσουν όλο τον πλανήτη.Ο «αντισιωνισμός» είναι ο «διεθνισμός» του φασισμού.
Ακριβώς επειδή είναι χιτλερικοί στη φύση τους δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα οι «αντισιωνιστές», είτε σαν κλασικοί φασίστες που φοράνε την προβιά του υπερασπιστή του έθνους, είτε σαν σοσιαλφασίστες με την προβιά του υπερασπιστή του προλεταριάτου, είναι ανοιχτοί εχθροί των αστοδημοκρατιών και σαν τέτοιοι είναι στο πλευρό του ρωσοκινεζικού Άξονα όπου αυτός στέκεται απέναντι τους. Όμως ταυτόχρονα οι «αντισιωνιστές» έχουν το μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με τους κλασσικούς αντισημίτες να κρύβονται σαν ρατσιστές μιας και δεν τα βάζουν πια με μια ράτσα, αλλά με ένα κράτος. Γι αυτό επιμένουν ότι αγαπάνε τους Εβραίους και μόνο το Ισραήλ πρέπει να πεθάνει. Γιατί για τους «αντισιωνιστές» το Ισραήλ δεν είναι μόνο ένα από τη γέννα του ρατσιστικό και επιθετικό κράτος, αλλά είναι η ψυχή και το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Γι αυτό όσο πιο επαναστάτες και αριστεροί νομίζουν ότι είναι αυτού του είδους οι αντισημίτες, τόσο πιο βίαιοι είναι απέναντι στους κάθε λογής υπερασπιστές του κράτους του Ισραήλ και βέβαια στους Εβραίους του ακόμα και αν το Ισραήλ ήταν το πιο δημοκρατικό κράτος στον κόσμο. Γι αυτό το λόγο οι δημοκράτες πρέπει να στέκονται απέναντι στους «αντισωνιστές» και στο πλευρό κάθε θύματος τους όταν αυτοί εφορμούν εναντίον του.
Δεν μπορεί να υπάρχει νικηφόρα αντίσταση στον αντισημιτισμό χωρίς καταδίκη του ισραηλινού επεκτατισμού
Όμως το πραγματικό πρόβλημα για τους δημοκράτες δεν είναι το να αντιμετωπίσουν πολιτικά τους σύγχρονους αντισημίτες. Το πρόβλημα είναι όταν αυτοί σήμερα συσπειρώνουν ακόμα και προοδευτικούς ανθρώπους και γι αυτό, αν δεν αναχαιτιστούν πολιτικά, ο «αντισιωνιστικός» αντισημιτισμός μπορεί να εξελιχθεί σε ένα μεγάλο και γι αυτό πραγματικά επικίνδυνο μαζικό φασιστικό ρεύμα. Αυτό συμβαίνει αν ο αντισημίτης έχει την ευτυχία το κράτος που βρίσκεται στο κέντρο του μίσους του να γίνεται άδικο και καταπιεστικό και μάλιστα όταν στην κυβέρνηση του βρίσκονται επεκτατιστές ή ρατσιστές και φασίστες. Αυτό συμβαίνει σήμερα στο Ισραήλ. Γι αυτό σήμερα δεν θα μπορέσουν οι δημοκράτες να απομονώσουν τους αντισημίτες αυτού του είδους, αν η κύρια πάλη τους που είναι αυτή ενάντια στη ρατσιστική βία που ασκούν οι αντισημίτες στον ισραηλινό λαό, δεν συνδυαστεί με την καταγγελία της σημερινής κυβέρνησης του Ισραήλ για την καταπίεση και τη βία που εκείνη ασκεί στο παλαιστινιακό λαό. Ενώ δηλαδή οι δημοκράτες θα αποκαλύπτουν διαρκώς στους λαούς ότι το εναρκτήριο και ποιοτικά ασύλληπτα πιο μεγάλο έγκλημα του σε εξέλιξη πολέμου στη Γάζα παραμένει αυτό της Χαμάς στις 7 του Οκτώβρη, επειδή αυτό ήταν τμήμα του σχεδίου της να σκοτώσει όλους τους Εβραίους του Ισραήλ, θα πρέπει να επιμένουν στις ζυμώσεις τους ότι δεν έχει το δικαίωμα η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση, με το πρόσχημα ότι θέλει να αμυνθεί στη Χαμάς, να αρνηθεί και μάλιστα έμπρακτα κάθε εθνικό δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού. Αυτό κάνει όταν αρνείται ότι τα παλαιστινιακά εδάφη του ανήκουν ή όταν διακηρύσσει ότι θέλει να αδειάσει τη Γάζα από τους Παλαιστίνιους, ή όταν αρχίζει να προσαρτά κομμάτια της Γάζας, ή το χειρότερο, όταν ρίχνει μαζικά το λαό της στην πείνα και αρχίζει να σκοτώνει κόσμο με αυτήν. Αν οι δημοκράτες πάρουν θέση σε αυτό το ζήτημα υπέρ της σημερινής ισραηλινής κυβέρνησης ή αν δεν πάρουν καθόλου θέση λέγοντας ότι «πρώτα θα νικήσουμε τους αντισημίτες και μετά θα ασχοληθούμε με τους ισραηλινούς επεκτατιστές», όχι μόνο δεν θα τους νικήσουν αλλά θα δυναμώσουν τους πρώτους στο έπακρο.
Ο καίριος ρόλος της ρωσικής διπλωματίας στο να οδηγήσει το Ισραήλ εκεί που θα ήθελαν οι αντισημίτες
Γιατί η σημερινή κατάπτωση της ισραηλινής πολιτικής ηγεσίας δεν είναι κάτι που έχει γίνει αυθόρμητα. Είναι κάτι που έχει καταφέρει με σκληρή και μακρόχρονη προσπάθεια ο πιο «πολιτικός» ιμπεριαλισμός της ιστορίας και γι αυτό σήμερα ο αληθινός ηγέτης της ρωσοκινέζικης συμμαχίας, ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός. Είναι αυτός που έχει καταφέρει να ενοχοποιήσει το ισραηλινό κράτος σε μια τόσο πλατιά κλίμακα και κυρίως σε μια ένταση που ποτέ δεν μπόρεσε να την πετύχει ο Χίτλερ ενάντια γενικά στους Εβραίους. Κι αυτό επειδή δεν άφησε τίποτα στο αυθόρμητο. Δηλαδή η ρώσικη διπλωματική μηχανή δεν περίμενε να κάνει το Ισραήλ τα λάθη του για να τα εκμεταλλευτεί το παγκόσμιο αντισημιτικό- αντισωνιστικό κίνημα. Βοήθησε το Ισραήλ να κάνει όλα τα λάθη που αυτό μπορούσε να κάνει και που το αντισημιτικό κίνημα θα εκμεταλλευόταν στη συνέχεια. Με αυτό το σκοπό χρησιμοποίησε τους αφοσιωμένους σε αυτήν ** γενοκτόνους της Χαμάς, όπως επί ΕΣΣΔ είχε χρησιμοποιήσει το PFLP, για να σκοτώνει όλο και πιο μαζικά αμάχους Εβραίους ώστε οι πολίτες του Ισραήλ να μην πιστεύουν πια σε καμμιά ισραηλο-παλαιστινιακή ειρήνη. Στη συνέχεια ενίσχυσε στο Ισραήλ τους επεκτατιστές που είχαν αναλάβει να πείσουν τον ισραηλινό λαό ότι ο μόνος τρόπος να λυθεί το πρόβλημα της αντισημιτικής τρομοκρατίας ήταν να καταργηθεί για πάντα το παλαιστινιακό κράτος . Έτσι η πουτινική Ρωσία σε συνεργασία με την πρώτη προεδρία Τραμπ έγινε ανοιχτός φίλος και προστάτης της κλίκας Νετανιάχου βοηθώντας τη να κυβερνήσουν με έναν όλο και πιο επιθετικό για τη Δυτική Όχθη τρόπο***. Με αυτό τον τρόπο, ταπεινώνοντας τον παλαιστινιακό πατριωτισμό το Ισραήλ έβαλε φωτιά στον παλαιστινιακό αντισημιτισμό, που τον είχε ήδη δουλέψει αρκετά η χιτλερική Γερμανία αλλά μετά τα 1960 τον ανέπτυξε και τον τελειοποίησε σαν «αντισιωνισμό» αρχικά η ΕΣΣΔ και στη συνέχεια η νεοτσαρική Ρωσία. Το πιο μεγάλο κατόρθωμα της Ρωσίας είναι ότι μετά την πρώτη άνοδο του φίλου της Τραμπ στην εξουσία στα 2016, έστρεψε όλο το φιλικό της φασιστικό ρεύμα που διέθετε στη Δύση, το ρεύμα των MAGA, Λεπέν, AFD, Ορμπάν κλπ, που είναι λευκό αποικιοκρατικό και ρατσιστικό, στη γραμμή της υποστήριξης του Ισραήλ. Αυτό το ρεύμα όμως είναι από τη γέννα του και παραμένει στο βάθος αντισημιτικό όπως δείχνουν οι αντισημίτες του MAGAστις ΗΠΑ που ήδη χτυπάνε όλο και περισσότερο το Ισραήλ. Δηλαδή αυτοί οι φασίστες όχι μόνο δεν είναι φίλοι του Ισραήλ, αλλά υποστηρίζουν μέσα στο Ισραήλ ότι είναι πιο αντιδραστικό, εθνικιστικό μεγαλοκρατικό, ρατσιστικό, ότι πιο εχθρικό στο διεθνισμό και στο δημοκρατισμό του Ισραήλ, ακριβώς για να το εκθέσουν παγκόσμια, ιδίως στον αραβο-μουσουλμανικό και γενικά στον Τρίτο κόσμο. Όταν θα χρειαστεί, θα το μαχαιρώσουν. Είναι χάρη σε αυτή την προβοκατόρικη φασιστική ψευτο-υποστήριξη από τους δυτικούς φασίστες, ειδικά από τις ΗΠΑ του Τραμπ, που η κλίκα Νετανιάχου μπόρεσε και μετέτρεψε τον αρχικά αμυντικό, παρά τη λαθεμένη στρατηγική του, πόλεμο του Ισραήλ ενάντια στους γενοκτόνους της Χαμάς, σε επιθετικό καθώς τον καθοδηγεί πλέον με τη λογική της προσάρτησης της Δυτικής Όχθης καθώς και της κατοχής και εθνοκάθαρσης της Γάζας. Έτσι ειδικά με την πείνα και την αρχή ενός καταστροφικού λιμού προσέφερε τον τελευταίο μήνα αυτή την πρωτοφανή στην ιστορία ενδυνάμωση του παγκόσμιου αντισημιτικού στρατοπέδου που ειδικά στην χώρα μας οργιάζει και συκοφαντεί το ελληνικό αριστερό και επαναστατικό κίνημα κυνηγώντας εβραίους στα νησιά μας.
Μόνο ένα παγκόσμιο μέτωπο Βορρά-Νότου που θα παλεύει για την ειρήνη ανάμεσα σε Ισραήλ και την Παλαιστίνη μπορεί να νικήσει τους ρωσοκινέζους νεοχιτλερικούς και τους αντισημίτες
Η παραπάνω τοποθέτηση μας σημαίνει ότι για να σταθεί αποτελεσματικά απέναντι στο γενοκτονικό αντισημιτισμό, δηλαδή απέναντι στο φιλοχαμασίτικο «αντισιωνισμό», το παγκόσμιο δημοκρατικό κίνημα πρέπει να διαχωριστεί αποφασιστικά και ανοιχτά από το παγκόσμιο ακροδεξιό ρεύμα που προβοκατόρικα παριστάνει το φίλο του Ισραήλ αλλά το οδηγεί στο γκρεμό κυρίως υποστηρίζοντας τον πόλεμο που αυτό διεξάγει σήμερα στη Γάζα. Το ότι ένα μεγάλο μέρος του ισραηλινού λαού υποστηρίζει ακόμα αυτόν τον πόλεμο οφείλεται στο ότι πιστεύει ότι είναι εφικτός ο επίσημα διακηρυγμένος στόχος του, να συντριβεί η Χαμάς. Αλλά αυτός ο στόχος είναι πολιτικά ανέφικτος εξαιτίας της λογικής των πολιτικών καθοδηγητών του πολέμου, που είναι να συντριβεί κάθε δυνατότητα ύπαρξης του παλαιστινιακού εθνικού κράτους και τελικά η προσάρτησή του. Αυτό είναι πιο εγκληματικά λαθεμένο από το αν πίστευε το αντιφασιστικό μέτωπο στο Β΄ παγκόσμιο ότι θα μπορούσε να νικήσει τη χιτλερική Γερμανία αν δεν αναγνώριζε τη ύπαρξη του γερμανικού εθνικού κράτους και ήθελε την προσάρτηση του στους νικητές. Ακόμα πιο αδύνατο είναι να συντριβεί σήμερα μόνο στρατιωτικά μια Χαμάς που προστατεύεται πολιτικά και διπλωματικά από δύο πανίσχυρες και ανερχόμενες νεοχιτλερικές δυνάμεις σαν τη Ρωσία και την Κίνα και κυρίως από το παγκόσμιο αντισημιτικό κίνημα που αυτές καθοδηγούν. Ακόμα και αν νικηθεί στρατιωτικά η γραμμή της της άρνησης του ισραηλινού κράτους έχει δυναμώσει στο παγκόσμιο αντισημιτικό στρατόπεδο. Η συντριβή της Χαμάς είναι δυνατή μόνο σε μια μακριά πορεία που θα ξεκινάει με το σταμάτημα του πολέμου στη Γάζα, πάντα με τον όρο της απελευθέρωσης των ομήρων, αλλά στα πλαίσια μιας στρατηγικής για τη συνύπαρξη των δύο εθνών και κρατών. Μόνο όσοι αποδέχονται αυτή τη δημοκρατική λογική θα μπορούν να συγκροτήσουν το παγκόσμιο μέτωπο των Δημοκρατιών του Βορρά με τις χώρες και τους λαούς του Τρίτου κόσμου, ιδιαίτερα τους αραβομουσουλμανικούς, ενάντια στον πατρώνα του στρατηγικού διχασμού Βορρά-Νότου που είναι ο ρωσοκινεζικός Άξονας και το απαράμιλλης αξίας εργαλείο του που είναι η προεδρία Τραμπ. Μόνο έτσι θα μπορεί να ενωθεί το μέτωπο της υπεράσπισης της Ουκρανίας με το μέτωπο για την υπεράσπιση της ύπαρξης του Ισραήλ και μόνο έτσι θα μπορεί να νικηθεί τελικά ο σύγχρονος γενοκτονικός αντισημιτισμός που η Χαμάς είναι το σύμβολο του. Η πολιτική οπότε και στρατιωτική συντριβή της Χαμάς είναι αδύνατη χωρίς να συμμετέχουν σε αυτήν οι παλαιστίνιοι και οι άλλοι αραβομουσουλμανικοί λαοί.
Ιδιαίτερα στη χώρα μας, που έχει μια τόσο ισχυρή αντισημιτική παράδοση, αυτό το δημοκρατικό μέτωπο είναι πιο ζωτικής σημασίας από όσο φαίνεται γιατί ακόμα δεν έχει εκδηλωθεί ο αντισημιτισμός των εθνικιστών κυρίως λόγω της συμμαχίας της χώρας με το Ισραήλ ενάντια στην Τουρκία που την προωθούν σήμερα οι ρωσόφιλοι κυρίως για να πετάξουν την Τουρκία έξω από την Ευρώπη. Αλλά μπορούμε να πραγματοποιήσουμε το πιο πλατύ μέτωπο ενάντια στην αντισημιτική βία με όλους τους δημοκράτες που είναι παρά πολλοί και που είναι στ αλήθεια με τη δημοκρατική Ευρώπη και που καταλαβαίνουν ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει μέσα της και να σταθεί δίπλα της ενάντια στο ρωσικό φασισμό. Το ότι είναι η ώρα αυτού του μετώπου φαίνεται ότι και στην πολιορκημένη Ευρώπη οι ίδιες δυνάμεις που έχουν την πιο σθεναρή στάση στο ουκρανικό είναι ακριβώς οι ίδιες που διαχωρίζονται από τη ρωσόφιλη ακροδεξιά του Ισραήλ επειδή καταλαβαίνουν ότι η μάχη ενάντια στους αντισημίτες μπορεί να είναι νικηφόρα μόνο σε ενότητα με τον αραβομουσουλμανικό και ευρύτερα τον ακόμα ταλαντευόμενο αλλά πάντα αντιηγεμονιστικό Τρίτο κόσμο. Γιατί όπως έλεγε ο μεγαλύτερος μαρξιστής της εποχής μας, τα κράτη θέλουν την ανεξαρτησία, τα έθνη θέλουν την απελευθέρωση και οι λαοί θέλουν την επανάσταση. Το τρίτο είναι αυτό που φαίνεται λιγότερο σήμερα, αλλά δουλεύει από κάτω μέσα στα δυο πρώτα, και με καταστροφικό τρόπο εκδηλώνεται στο σοσιαλφασισμό και στο σύγχρονο αντισημιτισμό. Στην πραγματικότητα μάλιστα η αληθινή επανάσταση, η προλεταριακή που είναι και πιο συνεπής στο δημοκρατισμό της, θα αναδυθεί μέσα από την αντίσταση στη νεοχιτλερική ψευδοεπανάσταση, στην τάχα αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική με την οποία παρασέρνουν τις καταπιεσμένες μάζες οι σύγχρονοι αντισημίτες. Αυτή η λογική βρίσκεται στη καρδιά του αντιφασιστικού μετώπου που είναι το ενιαίο ταξικό μέτωπο της παντού καταπιεσμένης στον κόσμο εργατικής τάξης.
* Το ψευτοΚΚΕ αποφεύγει το σύνθημα «κάτω το σιωνιστικό κράτος» όχι γιατί δεν το πιστεύει αλλά γιατί στα λόγια αναγνωρίζει το ισραηλινό κράτος. Αυτό το κάνει να μην απομονωθεί από τη Δύση και κυρίως να μη διαχωριστεί με τη Ρωσία που στη σημερινή διπλή τακτική της προσποιείται το φίλο και του Ισραήλ και της Χαμάς. Γι αυτό το ψευτοΚΚΕ χρησιμοποιεί την έκφραση «κράτος δολοφόνος» και όχι «σιωνιστικό κράτος» ή «σιωνιστικό μόρφωμα» δηλαδή λέει ότι το Ισραήλ είναι από τη φύση του δολοφονικό όμως ταυτόχρονα το αναγνωρίζει για διπλωματικούς λόγους.
** Η Χαμάς έδειξε την πραγματική φύση της αναγνωρίζοντας πρώτη αυτή στον κόσμο και μόνη μαζί με τη Νικαράγουα τα ρώσικα προτεκτοράτα της Οσσετίας και της Αμπχαζίας, δηλαδή το διαμελισμό της Γεωργίας από τη Ρωσία.
*** Θυμίζουμε την τοποθέτησή μας για την ιστορική προβοκάτσια Τραμπ με τη μεταφορά της αμερικάνικης πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ το 2017: “(...) η απόφαση συνθλίβει τις πιο φιλικές προς τις ΗΠΑ μουσουλμανικές χώρες, όπως είναι η Σ. Αραβία, τα Εμιράτα, και η Ιορδανία αυξάνοντας σε αυτές τις χώρες την πολιτικο-ιδεολογική πίεση του αντισημιτικού Ιράν που αυτόματα γίνεται ιδεολογικός ηγέτης του μεσανατολικού μουσουλμανικού κόσμου.(...) τη θέση όλων των χωρών της γης, που την κατοχύρωνε πολιτικά και ο ΟΗΕ, ότι κανένα κράτος δεν πρέπει να ακολουθήσει το Ισραήλ και να αναγνωρίσει έστω ένα κομμάτι της Ιερουσαλήμ, έστω το δυτικό, σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ, γιατί έτσι θα ήταν σαν να έσπαγε τη συμφωνία ότι η μοιρασιά της πόλης πρέπει να γίνει ταυτόχρονα με την ειρήνευση των δύο κρατών Ισραήλ και Παλαιστίνης, την παραβίασε πρώτη στον κόσμο η Ρωσία στις 7 του Απρίλη του 2017”.