Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Εδώ και 20 περίπου χρόνια ό,τι λέγεται γιορτασμός της επετείου της μεγάλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου βρίσκεται βασικά στα χέρια του μεγαλύτερου εχθρού από τα μέσα αυτής της εξέγερσης, του ψευτοΚΚΕ, που ήταν και είναι από τότε και ο μεγαλύτερος εχθρός του κομμουνιστικού και δημοκρατικού αντιφασιστικού κινήματος στη χώρα μας. Λέγοντας εδώ ψευτοΚΚΕ περιλαμβάνουμε και τις δύο κατοπινές μεταστάσεις του με τα πιο έμπειρα στελέχη του μέσα σε ολόκληρο το σώμα του αριστερού αντιφασιστικού κινήματος: τη μετάσταση που λέγεται ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που έγινε μέσα στην ευρύτερη δημοκρατική αριστερά και τη μετάσταση ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έγινε μέσα στην πρώην επαναστατική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

 

Αναδημοσιεύουμε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο φ. 406 της Νέας Ανατολής, Οκτώβρης 2005

Κάθε χρόνο μπροστά στο Πολυτεχνείο συντελείται ένα έγκλημα. Συνειδητά παραποιείται ένα μέρος της ιστορίας του λαού μας και αλλοιώνεται η μνήμη του. Όλοι αυτοί που μίσησαν βαθιά το Πολυτεχνείο,

ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΟ ΦΑΙΟ-«ΚΟΚΚΙΝΟ» ΦΑΣΙΣΜΟ!

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΟ ΝΕΟ ΥΠΟΥΛΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

 

  Αναδημοσιεύουμε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο φ. 418 της Νέας Ανατολής, Οκτώβρης 2006 Η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου ωρίμασε κόντρα στη γραμμή της “φιλελευθεροποίησης” που προωθούσε εκείνη την περίοδο η φασιστική χούντα κάτω από την πίεση όλης της Ευρώπης και της κοινής γνώμης των ΗΠΑ.

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΠΟΥ ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΕΣ-

ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΕΟΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ

Η πάλη για τη δημοκρατία και για το ψωμί του λαού περνάει μέσα από την αντίσταση στο νεοχιτλερικό άξονα του πολέμου

Ανήκει μια μεγάλη και ξεχωριστή τιμή στον Διονύση Σαββόπουλο: Από όλους τους μεγάλους μουσικούς δημιουργούς αυτού του τόπου είναι ο μόνος που πάνω απ’ τη σορό του ήδη μαίνεται μια πολιτική μάχη ανάμεσα στους φίλους και στους εχθρούς του. Προς το παρόν αυτή εκδηλώθηκε με τις άδειες καρέκλες στην κηδεία του αλλά διεξάγεται κυρίως υπόκωφα, αν και με ένταση στα σπίτια, στις παρέες και σε σχετικά περιορισμένους κύκλους μέσα στα ηλεκτρονικά μέσα, γιατί ακόμα δεν έχει κηρυχτεί ο αληθινός εμφύλιος σ’ αυτή τη χώρα οπότε δύσκολα μπορεί κάποιος, αν δεν είναι Πολάκης, να τα βάλει ανοιχτά με ένα νεκρό πάνω στο φρεσκοσκαμμένο τάφο του. Πόσο μάλλον που τα μεγάλα τραγούδια είναι σκέψεις που κολυμπάνε μέσα στα πιο βαθιά αισθήματα κάθε ανθρώπου και γι αυτό κανένα κόμμα δεν μπορεί να σηκώσει ανοιχτά το χέρι του ενάντια στο δημιουργό τους δίχως ταυτόχρονα να πονέσει το ίδιο. Γιατί ξέρει ότι αν το κάνει πρέπει να χτυπήσει ένα κομμάτι από την ψυχή και των δικών του οπαδών και να ακρωτηριάσει τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις τους, εκείνες που τους οικοδόμησαν σαν ανθρώπους.  

Σε αυτή την πολιτική μάχη εμείς παίρνουμε το μέρος του Σαββόπουλου χωρίς, όπως το κάνουν πολλοί υποστηρικτές του, να κρυβόμαστε πίσω από μια συζήτηση για την αισθητική της ποίησης και της μουσικής του, που το μέγεθος της πραγματικά ελάχιστοι ειδικοί στα ζητήματα αυτά μπορούν στα σοβαρά να αμφισβητήσουν. Δεν στεκόμαστε δηλαδή στο ότι τον θεωρούμε έναν από τους τέσσερις πιο μεγάλους μουσικούς δημιουργούς αυτής της χώρας, δηλαδή δίπλα στον Τσιτσάνη, στο Θεοδωράκη και στον Χατζηδάκη, που εκπροσωπούν διακριτά μουσικά ρεύματα ο καθένας τους αλλά οι συνθέσεις τους είναι σπουδαίες ακριβώς επειδή αντλούν από όλα αυτά και τα ενώνουν μέσα στις αντιθέσεις τους, πράγμα στο οποίο ο Σαββόπουλος υπήρξε μοναδικά καινοτόμος. 

Μεγάλο αχό (που κράτησε όμως μια-δυο μέρες) σήκωσαν οι αντιδράσεις των ηγεσιών του ψευτοαριστερού, σοσιαλφασιστικού μπλοκ, δηλαδή των βασικών υποστηρικτών, επί της ουσίας, της ναζιστικής εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία (ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ και οι ουρές τους) για την αποστροφή του λόγου του νεοδημοκράτη υφυπουργού Παιδείας Συρίγου περί του «μύθου του Πολυτεχνείου στην περίοδο της Μεταπολίτευσης» και για τον ισχυρισμό του ότι ήταν η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και όχι το Πολυτεχνείο που έβαλε ταφόπλακα στη δικτατορία.

Οι σοσιαλφασίστες εμφανίστηκαν έτσι για ακόμη μια φορά ως κληρονόμοι και πολιτικοί εκφραστές της αντιφασιστικής - αντιχουντικής εξέγερσης του Νοέμβρη του 73 και ως τάχα υπερασπιστές της απέναντι σε μια εναντίον της συκοφαντία από την πλευρά της παλιάς δεξιάς διά στόματος του Συρίγου. Ο Τσίπρας-ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, αποχώρησε από τη Βουλή για να καταδείξει πόσο «βέβηλη» πολιτικά θεώρησε την τοποθέτηση του τελευταίου.

https://www.oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-19-25/item/307-

Η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου ωρίμασε κόντρα στη γραμμή της “φιλελευθεροποίησης” που προωθούσε εκείνη την περίοδο η φασιστική χούντα κάτω από την πίεση όλης της Ευρώπης και της κοινής γνώμης των ΗΠΑ.

Αυτή η περίοδος άρχισε με το χουντοδημοψήφισμα, με την “πολιτική” κυβέρνηση Μαρκεζίνη, με την απελευθέρωση αρκετών πολιτικών κρατουμένων από τα ξερονήσια και με την προσπάθεια για διενέργεια εκλογών.

Αξίζει πραγματικά να δει κανείς τη στάση των διάφορων πολιτικών δυνάμεων εκείνη την εποχή.

Σαράντα πέντε χρόνια πέρασαν από τη 17 Νοέμβρη 1973, την ημέρα που η στρατιωτική χούντα χρειάστηκε να κατεβάσει τανκς, αστυνομία, στρατό και ελεύθερους σκοπευτές για να σταματήσει την πιο ηρωϊκή και μαζική αντιφασιστική εξέγερση του ελληνικού λαού μετά τη ναζιστική κατοχή. Η ημέρα αυτή έχει χαραχτεί στις μνήμες του λαού μας γιατί απέδειξε ότι δεν είναι δυνατή μια μακρόχρονη πολιτική καταπίεση χωρίς αργά ή γρήγορα να υπάρξει μια μεγάλη αντίσταση που να αδυνατίζει εκείνο που φαινόταν ως τότε πανίσχυρο και να βάζει τις βάσεις για την ανατροπή του λίγο αργότερα, δίνοντας μια νέα αυτοπεποίθηση και χτίζοντας μια πιο ανεπτυγμένη και δημοκρατική νοοτροπία στον ελληνικό λαό.

Και ξαφνικά, όπως με όλες τις καθεστωτικές, ανεξήγητες και ξαφνικές «επαναστάσεις» και «τομές» στην Ελλάδα, μπήκε ζήτημα μόνιμης και σταθερής παρουσίας της αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Στους χώρους δηλαδή που για δεκαετίες θεωρούνταν το «πετράδι του στέμματος» της εξουσίας της ψευτοαριστεράς στη χώρα, ακόμη και σε εποχές που η εκλογική δύναμη του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπερνούσε αθροιστικά το 10%.