Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στη θεωρία που διακινούν οι ευρασιατιστές - νεοναζιστές του Κρεμλίνου από τη δεκαετία του 1990 και εξής περί της υποτιθέμενης «περικύκλωσης της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ», η οποία τάχα δικαιολογεί κάθε πολεμική εξόρμηση των Ρώσων νεοτσαρικών όχι μόνο ενάντια στις χώρες που βρίσκονται στην Ευρώπη αλλά οπουδήποτε στον πλανήτη, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Στη χώρα μας οι πάντες είναι με τις χώρες του Νότου της ΕΕ, που απαιτούν κορονο-ομόλογα η κεφάλαια που δεν θα επιστραφούν και είναι ενάντια σε αυτές του Βορρά της ΕΕ σε όσο βαθμό τα αρνούνται. Επειδή οι βόρειες χώρες δεν είναι πολιτικά ενωμένες στην άρνηση τους όσο είναι οι νότιες ενωμένες στο δικό τους αίτημα και επειδή οι περισσότερες απώλειες σε ζωές βρίσκονται στο Νότο μένει κανείς με την εντύπωση ότι το δίκιο είναι με το Νότο.

Αλλά, όπως συχνά συμβαίνει τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, κυρίως όταν αυτά έχουν να κάνουν με την ταξική πάλη όπου όχι απλά το ψέμα αλλά η αντιστροφή της αλήθειας είναι αναγκαίος όρος για την πολιτική κυριαρχία της κάθε φορά πιο ισχυρής πλευράς.

Παρά το δίκαιο και τολμηρό αντιπερισπασμό που αποτελεί η ουκρανική αντεπίθεση στο ρώσικο έδαφος, η συνολική κατάσταση στο πεδίο δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική. Οι ρώσοι χίτλερ συνεχίζουν την προέλασή τους στην ανατολική Ουκρανία, ενώ με τους αυξανόμενους βομβαρδισμούς τους τρομοκρατούν τον πληθυσμό πλήττοντας κατοικίες, νοσοκομεία, και νηπιαγωγεία ενώ παράλληλα επικεντρώνονται στο να βομβαρδίζουν τις ενεργειακές εγκαταστάσεις της χώρας.

Ο­ξύ­νε­ται στην Τουρ­κί­α η κό­ντρα με­τα­ξύ του ε­θνι­κι­στή ι­σλα­μι­στή προ­έ­δρου Ερ­ντο­γάν και του ι­σλα­μι­κού δι­κτύ­ου του Γκιου­λέν, που ε­πι­χει­ρεί να τον ρί­ξει προς ό­φε­λος του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού. Στα μέ­σα Δε­κέμ­βρη οι τουρ­κι­κές αρ­χές προ­έ­βη­σαν στη σύλ­λη­ψη 30 πε­ρί­που δημοσιο­γρά­φων, συ­ντα­κτών, αλ­λά και πρώ­ην α­στυ­νο­μι­κών διευ­θυ­ντών, που φέ­ρο­νται να ε­μπλέ­κο­νται σ’ αυ­τό το δί­κτυο.

Και εκεί που ο ευρωπαϊκός οικονομικός γίγας νόμιζε ότι θα απογειωθεί μετά την έξοδο του από την πανδημική οικονομική συρρίκνωση ένιωσε ένα σιδερένιο χέρι να του έχει αρπάξει το πόδι. Κοίταξε και είδε ότι ήταν η Ρωσία του Πούτιν. Αυτή, την ώρα που η παγκόσμια ζήτηση για πρώτες ύλες ιδιαίτερα για τις ενεργειακές εκτοξεύτηκε απότομα μετά τα αντι-πανδημικά λοκντάουν και ενώ η ΕΕ είχε αδειάσει τις αποθήκες της του φυσικού αερίου από έναν πολύ ψυχρό χειμώνα και ένα πολύ θερμό καλοκαίρι, μείωσε ξαφνικά την παροχή αερίου στην ΕΕ κατά 20% με αποτέλεσμα

Όταν στα 1983 επί πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου μπήκε για πρώτη φορά ζήτημα επιστροφής στην Ελλάδα των γλυπτών του Παρθενώνα, πολλοί ήταν εκείνοι που ξεγελάστηκαν ερμηνεύοντας το γεγονός σαν μια προσπάθεια της χώρας να συνδεθεί με το χαμένο της πολιτιστικό παρελθόν. Αργότερα, όταν επί Σαμαρά εγκαινιάστηκε το νέο μουσείο της Ακρόπολης, ελάχιστοι κατάλαβαν ότι ήταν το πρώτο μουσείο στην ανθρώπινη ιστορία που δεν δημιουργήθηκε για να παρουσιάσει κάποια εκθέματα αλλά για να τονίσει αυτά που λείπουν και βρίσκονται σε ένα άλλο μουσείο, το Βρετανικό.

Κάλεσμα για υποστήριξη στην αντίσταση του ουκρανικού λαού απέναντι στη ρώσικη εισβολή απευθύνει η ουκρανική κοινότητα με διοργάνωση πορείας από το μετρό στο Πανεπιστήμιο προς το Σύνταγμα την Κυριακή στις 23/2 στις τρεις το μεσημέρι. Η διοργάνωση της πορείας και της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα γίνεται στα πλαίσια ενός παγκόσμιου καλέσματος στήριξης στην Ουκρανία γιατί σε λίγες μέρες κλείνουν τρία χρόνια από τότε που η Ρωσία εξαπατώντας όλο τον πλανήτη, ξεκίνησε τον κατακτητικό της πόλεμο με τη ναζιστική γενοκτονική πλατφόρμα της άρνησης της ύπαρξης ουκρανικού έθνους και κράτους.

Σήμερα ο ηρωικός και παρατεταμένος αντιστασιακός πόλεμος της Ουκρανίας περνάει την πιο δύσκολη εποχή του αφού οι νέοι Χίτλερ έχουν στο πλευρό τους την ηγεσία Τραμπ, ό,τι πιο βρώμικο, επιθετικό και κανιβαλικό έχει βγάλει ποτέ του ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.

Τώρα πια μόνο η ενότητα της Ουκρανίας με την Ευρώπη και η ενότητα της ίδιας της Ευρώπης απέναντι στο νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας και τον κουίσλιγκ τους Τραμπ μπορούν όχι μόνο να καθυστερήσουν αλλά ακόμα και να αναχαιτίσουν την επέλαση του.Η ΟΑΚΚΕ θα είναι εκεί στο πλευρό της ουκρανικής κοινότητας για άλλη μια φορά. Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί αυτή την Κυριακή για να σπάσουμε την αυξανόμενη απομόνωση που έχει επιβάλλει διακομματικά το ελληνικό πολιτικό καθεστώς με επικεφαλής του τους φασίστες και τους σοσιαλφασίστες ενάντια στους ουκρανούς μετανάστες και στο κίνημα στήριξης στη μεγαλειώδη και μαχητική αντίσταση του ουκρανικού λαού απέναντι στα τέρατα. Ειρήνη σημαίνει μόνο ένα πράγμα τελικά: να φύγει ο κατακτητής από όλο το έδαφος της Ουκρανίας.

Στα μέτρα που έχει πάρει η ΕΕ για να βοηθήσει την αγωνιζόμενη Ουκρανία περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων η δέσμευση ρωσικών περιουσιακών στοιχείων μέσα από μια μαύρη λίστα 1300 φυσικών προσώπων και 120 οντοτήτων που σχετίζονται με το Κρεμλίνο. Η κίνηση αυτή έχει αποδώσει περί τα 20,3 δις ευρώ και στόχος είναι πλέον τα παγωμένα αυτά περιουσιακά στοιχεία να κατασχεθούν για να διατεθούν στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Οχτώ από τα κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν ήδη δεσμεύσει πάνω από 1 δις το καθένα και σχεδόν καθένα από τα υπόλοιπα μέλη έχει παγώσει περιουσιακά στοιχεία αξίας εκατομμυρίων. Στην τελευταία θέση της λίστας και με διαφορά φιγουράρουν η Ελλάδα και η Μάλτα με πάγωμα στοιχείων αξίας μόλις 212.000 και 147.000 ευρώ αντίστοιχα!

Σε πολλούς δημοκράτες, εχθρούς του φασισμού και φίλους του αγωνιζόμενου για την εθνική του λευτεριά και ανεξαρτησία ουκρανικού λαού επικρατεί ενθουσιασμός για τις τελευταίες νίκες του ουκρανικού στρατού στην επαρχία του Χάρκοβο, καθώς και για τις φαινομενικά αλλοπρόσαλλες κινήσεις του πουτινικού καθεστώτος, με τη μερική επιστράτευση κληρωτών από το σύνολο - πλέον - της ρωσικής επικράτειας, δηλαδή ακόμα και από τα μεγάλα αστικά κέντρα τύπου Μόσχας και Λένινγκραντ (Αγ. Πετρούπολη, όπως το έχουν ονομάσει ξανά οι νεοτσαρικοί).

Είναι αλήθεια ότι ο ουκρανικός λαός έχει συγκινήσει βαθιά κι έχει προκαλέσει τον θαυμασμό σε κάθε φίλο της λευτεριάς των λαών και της ανεξαρτησίας εθνών και κρατών ανά τον κόσμο, με το μεγαλειώδη αγώνα του ενάντια στο ρώσικο νεοχιτλερισμό. Πρόκειται στην ουσία για έναν παλλαϊκό πόλεμο και για ασύλληπτο ηρωισμό ο οποίος, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι το Κρεμλίνο τον είχε κάπως υπολογίσει όταν ξεκίναγε τη δολοφονική εκστρατεία του, σίγουρα άλλαξε σε σημαντικό βαθμό τα πολιτικά και επιχειρησιακά σχέδια των Ρώσων, τουλάχιστον σε επίπεδο τακτικής.

Πιστεύουμε όμως ότι η γενική στρατηγική των νέων τσάρων σε αυτό το πρελούδιο του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου, το οποίο ξεκίνησαν ήδη από το φθινόπωρο του 2021 πριν την ωμή και απροσχημάτιστη ναζιστική εισβολή τους στην Ουκρανία με το σταδιακό μισοκλείσιμο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου στην Ευρώπη και το οποίο κλιμάκωσαν στις 24 του Φλεβάρη, με αυτή την εισβολή, βασικά δεν έχει αλλάξει. Δηλαδή στον πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία για λόγους στρατηγικής παραπλάνησης των εχθρών της, αυτή δεν έχει εκδηλώσει εσκεμμένα τις δυνατότητες που έχει στη χρήση όλων των υλικών και έμψυχων πόρων, αλλά και όλων των πολιτικών και ιδεολογικών εργαλείων που αυτή και οι σύμμαχοί της μπορούν να διαθέσουν. Οι περισσότεροι ειδικοί στην ανάλυση της ρωσικής τακτικής από την αρχή της εισβολής κάνουν την εξής παρατήρηση που συμπυκνώνει ένας από αυτούς, ο διευθυντής ρωσικών μελετών στο ινστιτούτο Άμυνας CNA, Μάικλ Κόφμαν που δηλώνει σύμφωνα με άρθρο των Τάιμς της Νέας Υόρκης: «Σε αυτόν τον πόλεμο υπάρχει μια διαρκής διάσταση ανάμεσα στους πολιτικούς στόχους του Πούτιν και τα στρατιωτικά μέσα για την επίτευξή τους. Σε σημαντικές αποφάσεις ο Πούτιν αποδείχθηκε ότι αρνείται να αναγνωρίσει την πραγματικότητα μέχρι που οι επιλογές του να εξελιχθούν από κακές σε χειρότερες».

Η βράβευση του Τσίπρα στη Γαλλία με δύο βραβεία για το «πολιτικό του σθένος» και την «αφοσίωσή του στην ευρωπαϊκή ιδέα» αντιμετωπίστηκε γενικά στη χώρα μας με ειρωνικά σχόλια στον Τύπο και με ένα ελαφρύ χαμόγελο από το λαό, που στην πλειοψηφία του, είτε ανέχεται ακόμη τον Τσίπρα είτε τον σιχαίνεται, πάντως καθόλου δεν τον εκτιμά ως άνθρωπο αρχών και σταθερών πεποιθήσεων.