Πραγματικά εκείνο που μετράει μετά τη συνάντηση Τραμπ Πούτιν στην Αλάσκα είναι να κατανοήσει κανείς το τι σήμαινε αυτή η συνάντηση κρίνοντας από αυτά που έγιναν στις κάμερες μπροστά στους λαούς και όχι από αυτά που μετέφερε ο Τραμπ στους ευρωπαίους ηγέτες και αυτοί στους δημοσιογράφους. Σύμφωνα λοιπόν με τη φανερή κι όχι τη μυστική διπλωματία και τα μισόλογα στα οποία αρέσκονται ιδιαίτερα οι φασίστες εμείς είδαμε κάτι πολύ χειρότερο από την απλή νομιμοποίηση του Πούτιν από την αμερικάνικη υπερδύναμη και την αντιμετώπιση του σαν ισότιμου συνομιλητή από αυτήν.  Είδαμε την αναγνώριση της ρώσικης υπερδύναμης σαν της ηγετικής δύναμης στον καθορισμό της εξωτερικής πολιτικής της προεδρίας Τραμπ. Αυτό όχι τόσο από το ποιος χειροκρότησε ποιον, αλλά από το ποιος είναι αυτός από τους δυο ηγέτες εκείνος που ανάλαβε να κάνει την ουσιαστική ανακοίνωση για τη συζήτηση που έγινε και για τη συμφωνία  που την ακολούθησε στην κοινή λεγόμενη συνέντευξη τύπου. Εκεί ο πρόεδρος των ΗΠΑ, αντιστρέφοντας κάθε πρωτόκολλο που θέλει τον οικοδεσπότη να μιλάει πρώτος και συχνά να συμπυκνώνει τα συμπεράσματα μιας επαφής, ανέθεσε τον ηγετικό ρόλο στον προσκεκλημένο του ενώ ο ίδιος έπαιξε το ρόλο του απλού παρουσιαστή του, με ένα προφορικό λογίδριο που ακολούθησε τη μοναδική εισήγηση που υπήρξε σ αυτήν την συνέντευξη τύπου, που ήταν η γραπτή του Πούτιν. Εκεί αυτός είπε κυρίως ένα πράγμα: ότι υπήρξε συμφωνία των δύο ηγετών για την ειρήνευση της Ουκρανίας για την οποία όμως δεν είπε τίποτα το συγκεκριμένο εκτός από μία φράση που περιέγραφε το μαύρο περιεχόμενο της, ότι δηλαδή αυτή τη συμφωνία «θα την τορπιλίσουν το Κίεβο και η Ευρώπη με ραδιουργίες και προβοκάτσιες». Ο Τραμπ όχι μόνο δεν υποστήριξε στοιχειωδώς τους υποτιθέμενους συμμάχους του στο ΝΑΤΟ απέναντι σε αυτή την τρομερή κατηγορία που ο προσκεκλημένος του με τόση άνεση εκστόμισε μπροστά του, αλλά ο ίδιος στη σύντομη δευτερολογία του τους κάλεσε να επικυρώσουν τη συμφωνία που αυτός είχε κλείσει προηγούμενα για λογαριασμό τους*. Τέλος με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό συμφώνησε με τον «εισηγητή» ότι έφταιγε για τον πόλεμο στην Ουκρανία ο προκάτοχός του Μπάιντεν, και μάλιστα τον κατηγόρησε που τον είχε συκοφαντήσει σαν συνεργάτη της Ρωσίας. Αυτή η οργιώδης συνέντευξη τύπου, που όπως ήταν φυσικό δεν δέχθηκε ερωτήσεις από τους δημοσιογράφους, αποκάλυψε ότι δεν υπήρξε καμιά διαπραγμάτευση στην Αλάσκα ανάμεσα στους  δύο προέδρους γιατί δεν υπάρχουν τέτοιες ανάμεσα σε ένα αφεντικό και τον υπηρέτη του και ότι η μόνη διαπραγμάτευση που έχει νόημα στη συνέχεια είναι αυτή μεταξύ του υπηρέτη και των κύριων εχθρών της πουτινικής Ρωσίας που είναι στο μεν εξωτερικό των ΗΠΑ η συμμαχία Ουκρανίας- Ευρώπης στο δε εσωτερικό της οι δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ. 

Αυτές οι τελευταίες δυνάμεις αποτελούν κατά τη γνώμη μας ένα βασικό λόγο για τον οποίο ο Τραμπ αντιμετωπίζεται από την Ευρώπη και ακόμα περισσότερο από την Ουκρανία σαν μια ενδιάμεση και ταλαντευόμενη αυτόνομη πολιτική οντότητα. Δεν θα μπορούμε δηλαδή να εξηγήσουμε τη στάση τους ούτε τη στάση του Τραμπ αν δεν κατανοήσουμε τον μεν ίδιο σαν έναν πολιτικό πράκτορα της νεοχιτλερικής Ρωσίας, τη δε προεδρία του σαν ένα πλατύ μέτωπο ηγετικών τάσεων του ρεπουμπλικανικού κόμματος με τις οποίες ο πράκτορας πρέπει να συνεργάζεται για να μπορεί να ασκεί αποτελεσματική εξουσία. Πιο συγκεκριμένα ο πράκτορας δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει αν η προεδρία του δεν στηριζόταν σε δυο μεγάλες τάσεις του ρεπουμπλικανικού κόμματος που η κάθε μια στο εσωτερικό της έχει άλλες μικρότερες. Η πιο μεγάλη τάση και πιο αφοσιωμένη στον Τραμπ είναι η εθνορατσιστική του MAGA που είναι ανοιχτά αντισημιτική, απομονωτιστική αλλά και επεκτατική με τη φασιστική έννοια και από αυτές τις πλευρές ανοιχτά φιλορώσικη. Όμως αυτή σαν απομονωτιστική είναι αντίθετη σε κάθε μακρινό πόλεμο, οπότε και με την Κίνα. Αυτή η τάση έχει εκπρόσωπο στην προεδρία τον επίσης φασίστα αντιπρόεδρο Βανς. Η άλλη τάση είναι η οικονομίστικη ιμπεριαλιστική που θεωρεί σαν κύριο εχθρό των ΗΠΑ την Κίνα οπότε τον πόλεμο εναντίον της αναπόφευκτο και η οποία θέλει να κατευνάσει τη Ρωσία έχοντας την αυταπάτη ότι έτσι αυτή δεν θα  παραταχθεί με την  Κίνα στον πόλεμο με τις ΗΠΑ στον Ειρηνικό ή δεν θα κάνει αντιπερισπασμό υπέρ της Κίνας και κατά της Ευρώπης στον Ατλαντικό. Αυτή η τάση θεωρεί τη Ρωσία εχθρό, αλλά δευτερεύοντα. Επίσης είναι φιλο-Ισραήλ και αντι-αντισημιτική αλλά από τα δεξιά, στην ουσία δηλαδή είναι φιλοΝετανιάχου και έχει σαν κύριο εκπρόσωπο στην προεδρία τον ΥΠΕΞ Ρούμπιο. Είναι πολύ ισχυρή στο Κογκρέσο αλλά είναι όλο και πιο αδύναμη στη βάση του ρεπουμπλικανικού κόμματος.  

Ο Τραμπ ενώ είναι σαφώς πιο κοντά στην τάση MAGA παριστάνει τον εκπρόσωπο και των δύο αλλά και τον επιδιαιτητή ανάμεσα στις δύο τάσεις κλείνοντας το μάτι ποτέ στη μια και πότε στην άλλη. Αυτή η επιδιαιτησία φαίνεται πιο καθαρά στον πόλεμο της Γάζας όπου ο Τραμπ από τη μια πλευρά συμμαχώντας με την κλασική ρεπουμπλικανική ακροδεξιά σπρώχνει τους ισραηλινούς επεκτατιστές ενάντια στο παλαιστινιακό έθνος ώστε το Ισραήλ να γίνει μισητό και έτσι να φουντώσει το παγκόσμιο αντισημιτικό κίνημα, ενώ από την άλλη κλείνει το μάτι στους αντισημίτες του MAGA οι οποίοι σε συνεργασία με τους τροτσκιστές του Σάντερς ξεσηκώνουν τον αμερικάνικο λαό ενάντια στο Ισραήλ για να μπει κι αυτός κάποια στιγμή μαζικά στο παγκόσμιο αντισημιτικό ρεύμα που στο βαθύτερο καθοδηγητικό πυρήνα του είναι παντού ρωσόφιλο. 

Η Ουκρανία και  η Ευρώπη προσπαθούν να αξιοποιήσουν αυτή τη δεύτερη σχετικά αντιρώσικη τάση μέσα στο στρατόπεδο Τραμπ, ώστε αυτή σε ενότητα με την πλειοψηφία του Δημοκρατικού κόμματος στο Κογκρέσο να κρατήσει τον Τραμπ στο πλευρό τους κόντρα στη Ρωσία. Είναι αυτή η τάση που ανοιχτά με επικεφαλής της το ρεπουμπλικανό γερουσιαστή Λίντσεϊ Γκράχαμ ενώθηκε με τους δημοκρατικούς και ετοίμαζε για ψήφιση ένα νομοσχέδιο με συντριπτικές κυρώσεις ενάντια στους αγοραστές ρώσικου πετρελαίου  εφόσον η Ρωσία δεν θα δεχόταν την κατάπαυση πυρός. Αυτός ήταν ένας λόγος που οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανέχθηκαν όλες τις προσβολές του Τραμπ αλλά και του Βανς εναντίον της Ουκρανίας και της Ευρώπης και έφτασαν στο σημείο να τον ευχαριστούν επειδή διαπραγματευόταν με τη Ρωσία εξ ονόματός τους. Περίμεναν ότι ο Τραμπ θα συγκρουόταν επιτέλους με τον Πούτιν εφόσον ήταν αυτός και όχι η Ουκρανία που ποδοπάτησε την ως χθες κοινή ευρωαμερικανική θέση υπέρ της κατάπαυσης πυρός.  Αλλά στην Αλάσκα ο Τραμπ τους πούλησε εν ψυχρώ και αυτοί σίγουρα θα εξοργίστηκαν μαζί του. Ως τώρα όμως δεν το έχουν δείξει. Και η βαθύτερη αιτία είναι μια. Η στρατιωτική αδυναμία της Ευρώπης, ιδιαίτερα η αδυναμία της στις δορυφορικές επικοινωνίες χωρίς τις οποίες πολύ δύσκολα θα άντεχε το ουκρανικό μέτωπο καθώς και η αδυναμία της στην πυραυλική αεράμυνα που προστατεύει τους αμάχους των ουκρανικών πόλεων. Έτσι προσπαθούν να μην δώσουν πάτημα στον Τραμπ να κόψει αυτή τη διπλή ζωτική βοήθεια με μια ανοιχτή κριτική τους εναντίον του που σύσσωμη η βάση του ρεπουμπλικανικού κόμματος θα εκλάμβανε ως  «έλλειψη σεβασμού προς τον πρόεδρο». Ιδιαίτερα δεν το επιτρέπουν αυτό στον εαυτό τους όσο εκκρεμεί η πραγματική κρίσιμη συνάντηση της Δευτέρας στο Λευκό Οίκο  όπου ο Τραμπ έχει καλέσει τον Ζελένσκυ ενώ ηγέτες της Ευρώπης  θα τον συνοδεύουν σε μια μεγάλης σημασίας εκδήλωση ενότητας απέναντι σε ένα πιθανό νέο μπούλιγκ. Η συνάντηση αυτή θα δείξει δυο πράγματα πρώτο πόση σταθερότητα θα δείξει απέναντι στις πιέσεις Τραμπ το ευρωουκρανικό μέτωπο και δεύτερο αν και σε πόσο βαθμό αυτή η σταθερότητα θα μπορέσει να ταλαντεύσει προς το μέρος της την τάση της προεδρίας Τραμπ που εκπροσωπεί ο Ρούμπιο.

Αλλά είναι άλλο πράγμα οι ανάγκες της τακτικής τους απέναντι στον Τραμπ και άλλο αυτό που κάνει τους ευρωπαίους ηγέτες να αιφνιδιάζονται κάθε τόσο από αυτόν, όπως τώρα μετά την Αλάσκα. Στην πραγματικότητα οι πιο πολλοί από αυτούς ταλαντεύονται σε ότι αφορά την πραγματική πολιτική του φυσιογνωμία εξαιτίας ακριβώς του γεγονότος ότι αυτός διαχειρίζεται αναγκαστικά δύο αντίθετες γραμμές μέσα στο μπλοκ της εξουσίας του που τον κάνουν να φαίνεται ότι ταλαντεύεται ο ίδιος, ενώ είναι στην πραγματικότητα εξαιρετικά σταθερός ως προς τη στρατηγική που ακολουθεί κάνοντας απλές τακτικές προσαρμογές ανάλογα με τα εμπόδια που συναντάει. Έτσι  ενώ υπάρχει μια μόνιμη και κραυγαλέα αντίφαση ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις του και ατέλειωτες θεαματικές τούμπες για τις οποίες τόσο περηφανεύεται, μπορούμε να δούμε πόσο πάντα η γενική του κατεύθυνση διευκολύνει τη ρωσική αλλά και την κινέζικη στρατηγική στα βασικά μέτωπα της εξωτερικής  πολιτικής. Έτσι πέρα από το ουκρανικό, όπου φάνηκε πως όλες οι δήθεν ταλαντεύσεις του έδωσαν άπλετο πολιτικό χώρο αλλά και χρόνο στη Ρωσία για να δυναμώσει την επίθεσή της, μπορούμε να δούμε πως η αναγγελία της πρόθεσης προσάρτησης του Παναμά, και κυρίως του Καναδά και της Γροιλανδίας δικαιώνουν τον πουτινικό νεοχιτλερικό επεκτατισμό και διασπούν στρατηγικά τις ΗΠΑ με τον δημοκρατικό Β΄ κόσμο, πως η ενθάρρυνση από τη μεριά του του Ισραήλ να διακόψει την εκεχειρία, να εξαπολύσει ένα νέο πόλεμο με ουσιαστικά αντιπαλαιστινιακό χαρακτήρα στη Γάζα και ταυτόχρονα να ψηφίσει επέκταση και κατάργηση της προοπτικής των δυο κρατών φούντωσε τον παγκόσμιο αντισημιτισμό, πως οι βομβαρδισμοί στο Ιράν αντί να αδυνατίσουν τους μουλάδες έστειλαν σχεδόν όλο το έθνος, δηλαδή μουλάδες και κοινή γνώμη πιο κοντά στη Ρωσία και στην Κίνα, πως η άνευ όρων αναγνώριση του ισλαμοναζί Αλ Σάαρα σε συνδυασμό με την προβοκατόρικη ενθάρρυνση της ισραηλινής ανάμειξης στη Συρία βοήθησαν τη Ρωσία μια ώρα αρχύτερα να εμφανίζεται σαν προστάτης και του νέου καθεστώτος. Με έναν ανάλογο τρόπο μπορούμε να δούμε πώς οι δασμοί από εργαλείο τάχα οικονομικής  αναπτυξιακής πολιτικής έχουν γίνει από τον Τραμπ εργαλεία γεωπολιτικού εκβιασμού υπέρ του ρωσοκινεζικού Άξονα. Είναι έτσι καταπληκτικό πως χρησιμοποίησε τους ξαφνικούς πελώριους δασμούς του στη Βραζιλία και στην Ινδία σε συνδυασμό με μια λευκή ρατσιστική συκοφαντία ενάντια στη Νότια Αφρική για να στείλει τις τρεις αυτές δημοκρατικές, σχετικά δυτικόφιλες αλλά στρατηγικά ταλαντευόμενες BRICS με ορμή στο στόμα του νεοχιτλερικού Άξονα Ρωσίας Κίνας, ή πως εφαρμόζει μια πολιτική ψηλών δασμών απέναντι σε άλλες ως χθες σύμμαχές των ΗΠΑ παλιές και νέες βιομηχανικές χώρες της Ασίας όπως την Ιαπωνία, την Κορέα, την Ταϊλάνδη, ή το Βιετνάμ ώστε να συζητάνε συνεργασία με την αρπακτική ανταγωνίστρια τους Κίνα. Ανάλογα είναι χαρακτηριστικό πως επιχειρεί να αποδυναμώσει οικονομικά την ΕΕ με βαριούς δασμούς, ή πως διαφοροποιεί τους δασμούς υπέρ της Βρετανίας σε σχέση με εκείνους που επιβάλλει στην ΕΕ για να διασπάσει τις ευρωπαϊκές χώρες για μια ακόμα φορά μετά το Brexit την ώρα που η κοινή αντίσταση στη ρωσική επίθεση τις ενώνει. 

Aυτές οι παρατηρήσεις βοηθάνε στο να κατανοήσει κανείς πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική Τραμπ. Στην πραγματικότητα όμως η αποκάλυψη του δεν είναι τόσο ένα ζήτημα καλύτερης κατανόησης της στρατηγικής του, αλλά του βαθμού αντίστασης όλων των λαών, και πρώτα-πρώτα των ευρωπαϊκών στη νεοχιτλερική επιθετικότητα που τμήμα της είναι η επιθετικότητα και ο προβοκατόρικος ρόλος του Τραμπ. Όσο κυρίως όλοι αυτοί οι λαοί ανάμεσά τους και ο αμερικάνικος δεν αφήνουν μόνη της την ηρωική Ουκρανία και δεν την εγκαταλείπουν στο μαχαίρι  του επίδοξου δήμιου της τόσο οι κρυφοί φίλοι και οι εγκάθετοι της Ρωσίας θα  ασφυκτιούν και τελικά θα εκδηλώνονται.

* «Θα καλέσω το ΝΑΤΟ σε λίγο, θα καλέσω τους διάφορους ανθρώπους που πιστεύω ότι είναι κατάλληλοι, και φυσικά θα καλέσω τον Πρόεδρο Ζελένσκι και θα του πω για τη σημερινή συνάντηση. Είναι τελικά στο χέρι τους. Θα πρέπει να συμφωνήσουν με όσα ο Μάρκο και ο Στιβ και μερικοί από τους σπουδαίους ανθρώπους από την κυβέρνηση Τραμπ που έχουν έρθει εδώ, ο Σκοτ και ο Τζον Ράτκλιφ (έχουν συμφωνήσει)» (απόσπασμα από την τοποθέτηση του Τραμπ μετά τη συνάντηση στην Αλάσκα).