Μπροστά στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές αυτής εδώ και της επόμενης Κυριακής στις οποίες μόνο δύο φορές στο παρελθόν έχουμε κατεβάσει δικούς μας συνδυασμούς,θέλουμε να πούμε με δυο λόγια για το πως προτείνουμε στους φίλους μας να ψηφίσουν. 

Σε γενικές γραμμές έχουμε τη θέση της αποχής στον πρώτο γύρο εκτός από τις λίγες περιπτώσεις που σε κάποιον δήμο ή περιφέρεια υπάρχει περίπτωση απόλυτης πλειοψηφίας στην πρώτη Κυριακή ενός υποψηφίου που στηρίζεται κυρίως από τα ανοιχτά φασιστικά και σοσιαλφασιστικά φιλοπουτινικά κόμματα, δηλαδή τα κόμματα του «όχι όπλα στην Ουκρανία». Σε αυτήν την περίπτωση, όπως και στην περίπτωση που στο δεύτερο γύρο βρεθεί υποψήφιος από ένα από αυτά τα κόμματα, ψηφίζουμε τον δημοκρατικό υποψήφιο, αν υπάρχει, που θα σταθεί απέναντί του. Εδώ πρέπει να προσεχθεί και η απατεωνιά με τους δήθεν ανεξάρτητους υποψήφιους ή τους λεγόμενους αντάρτες, δηλαδή τα «καλά παιδιά που αγαπάνε τάχα μόνο τον τόπο και τον απλό δημότη και όχι το κόμμα», και τα οποία στηρίζονται από τους φαιο-«κόκκινους», αλλά το κρύβουν, ή τους υποψήφιους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που είναι ανοιχτά ρωσόφιλοι, όπως ο σαββιδικός Ζέρβας της Θεσσαλονίκης. 

Για το πώς εξελίσσεται ο κύκλος των συνταρακτικών γεγονότων που άνοιξε η ρωσική ναζιστική εισβολή στην Ουκρανία, υπάρχουν βασικά δύο εκτιμήσεις που αναπαράγονται ευρέως σε διεθνή κλίμακα. 

Είναι λογικό να περιμένει κανείς ότι δεν θα βγει τίποτα καλό από μια διαδικασία εσωκομματικών εκλογών σε ένα σοσιαλφασιστικό κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ το οποίο αποτελείται ως προς την ηγεσία του από υπεραντιδραστικές πολιτικές φράξιες. Επίσης είναι λογικό να περιμένει κανείς ότι θα επικρατήσει η πιο αντιδραστική, η πιο αδίστακτη και η πιο σοσιαλφασιστική από όλες αυτές εφόσον τις εκλογές τις αποφάσισε ο απαράμιλλος σε όλες αυτές τις ιδιότητες πραγματικός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ο ραδιούργος Τσίπρας σε συνεργασία με τα τσιράκια του Παππά και Πολάκη. Ξέρουμε, και άλλωστε καθόλου δεν το κρύβει αυτή η φράξια, ότι θέλει να κάνει πραγματικότητα το μεγάλο όνειρο όλων των φαιο-«κόκκινων», δηλαδή να παραμερίσει τα δύο τελευταία τους εμπόδια στο δρόμο προς μία κοινοβουλευτική δικτατορία, να ελέγξουν δηλαδή με άγριες εκκαθαρίσεις τη Δικαιοσύνη και να φιμώσουν τα περισσότερα κανάλια που τα ελέγχει από τα 1989 η ευρωπαιόφιλη αστική τάξη. Εκείνο που δύσκολα θα μπορούσε να περιμένει κανείς είναι ότι αυτή η συμμορία θα επιχειρούσε να κάνει αυτή τη δουλειά υψώνοντας τη σημαία του δυτικού και μάλιστα του αμερικανού φιλελεύθερου και ακόμα λιγότερο θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή τη σημαία θα την κρατούσε και ο πιο ωμός «αριστερός» τραμπούκος της συμμορίας, ο «αψύς σφακιανός».

Με δύο κεντρικά πανό με τα συνθήματα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» και «Ο ιρανικός λαός δεν θέλει άλλο πια την ισλαμική δημοκρατία», οι ιρανοί πρόσφυγες έδωσαν δυναμικά το παρόν στην πλατεία Συντάγματος για να διαδηλώσουν ενάντια στο φασιστικό καθεστώς των μουλάδων του Ιράν και να ενώσουν τη φωνή τους με τη φωνή του εξεγερμένου ιρανικού λαού ένα χρόνο μετά τη δολοφονία της Μαχσά Αμινά και την έναρξη των μαζικών διαδηλώσεων στο Ιράν με επικεφαλής τις γυναίκες. Συγκεντρώσεις συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο ιρανικό λαό έγιναν την ίδια μέρα, στις 16/9 σε πολλές χώρες, γεγονός που δείχνει ότι η ιρανική εξέγερση συνεχίζει να έχει μεγάλη απήχηση στους δημοκράτες σε όλο τον κόσμο.

Ένα πράγμα δείχνουν οι πλημμύρες του Σεπτέμβρη μετά τις φωτιές του Αυγούστου: ότι αυτή η χώρα είναι εντελώς ανοχύρωτη απέναντι σε οτιδήποτε την απειλήσει, είτε από τα έξω, είτε από τα μέσα. Οι φωτιές θα σταματήσουν επειδή δεν έχουν τίποτα άλλο να κάψουν ή επειδή ο αέρας σταμάτησε. Οι πλημμύρες θα σταματήσουν επειδή σταμάτησε να βρέχει. Και στις δυο περιπτώσεις οι κάτοικοι θα σωθούν επειδή θα φύγουν, δηλαδή επειδή θα πάψουν να είναι κάτοικοι για όσο διάστημα χρειαστεί ο εχθρός, που είναι ο εμπρηστής, η φωτιά και  η βροχή ολοκληρώσουν το έργο τους. 

Το ποιος θέλει τα δάση και ποιος θέλει το κάψιμο φαίνεται σε ένα ζήτημα: στο ποιος καλεί σε βαριά πραγματική τιμωρία των εμπρηστών και το λαό σε μαζική, λαϊκή, δημοκρατική εθελοντική επιτήρηση των δασών για τη σύλληψη των κακούργων με ισχυρή τεχνική βοήθεια από το κράτος, και ποιος κάνει κούφιες καταγγελίες κατά διάφορων υπόπτων 

Για να δικαιολογήσουν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι φίλοι του ρωσικού κράτους, ιδιαίτερα οι ηγεσίες της ψευτοαριστεράς, συνηθίζουν να αποκαλούν την Ουκρανία ναζιστική χώρα. Η πραγματικότητα όμως έρχεται όχι μόνο να διαψεύσει πανηγυρικά το πιο πάνω αφήγημα αλλά και να καταδείξει την ιδεολογικοπολιτική συνάφεια των ηγεσιών αυτών με τα κλασικά ναζιστικά τέρατα.